ตอนที่ 15สองทุ่มแล้วผมพึ่งจะคุยกับลูกค้าเสร็จ วันนี้เป็นวันส่งมอบโปรเจคทำให้ผมยุ่งกว่าเดิม แล้วเลิกเย็นแบบนี้ผมกลัวจะกลับไปไม่ทันคุณหมอจริงๆ ผมจึงรีบเรียกแท็กซี่บึ่งมายังที่พัก วิ่งขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว โยนๆ เอกสารเข้าไปในห้องตัวเอง รีบเอาตัววิ่งผ่านน้ำ แล้วก็ไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของคุณหมอ
ผมไม่แน่ใจว่าคุณหมอจะหลับไปหรือยัง ปกติสองสามทุ่มเขาก็หลับสนิทแล้ว แต่พักหลังมานี้ เหมือนกับว่าเขาจะหลับยากยิ่งกว่าเดิม บางทีห้าทุ่มแล้วก็ยังไม่หลับ เอาแต่กระวนกระวายแล้วก็ทานยาแปลกๆ ที่วางอยู่บนหัวเตียงนั่น ผมต้องทนนอนรอหลังขดหลังแข็งอยู่ใต้เตียงนานขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันๆ กว่าจะได้ไปนอนกอดเขาอยู่บนเตียง
แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยให้ได้จ้องมองเขาทำกิจวัตรประจำวันไปก็ยังดี
เมื่อครู่ ผมเหลือบมองดูนาฬิกาก่อนออกจากห้อง ตอนนี้เวลาประมาณสี่ทุ่มกว่าแล้ว ถ้าไขประตูเข้าไปตอนนี้เขาจะยังตื่นอยู่หรือเปล่านะ? แต่ถ้ารอนานกว่านี้ผมก็ทนไม่ไหว เพราะงั้นก็ลองเปิดประตูแง้มๆ ดูก่อนแล้วกัน
ผมค่อยๆ ไขกุญแจอย่างเบามือ แล้วสอดส่องสายตามองลอดผ่านช่องประตูที่แง้มไว้นิดๆ
แสงไฟยังคงสว่างจ้า แต่ท่าทางคนข้างในจะยังไม่รู้สึกตัวว่ามีคนไขประตูเข้ามาแล้ว และทันทีที่ผมเปิดประตูกว้างขึ้น กลิ่นอะไรแปลกๆ ฉุนๆ ลอยออกมาเตะจมูก มันไม่ใช่กลิ่นยาแบบในโรงพยาบาล แต่มันเป็นกลิ่นที่ทำให้รู้สึกว่าอันตราย แล้วนอกจากนี้ก็มีเสียงหวี่ๆ ดังขึ้นด้วย ผมรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีซะแล้วสิ
เมื่อชะโงกหน้าเข้าไปเพื่อดูลาดเลาภายในห้อง ก็พบว่าคุณหมอจิ๊บไม่ได้นอนอยู่บนเตียง แล้วก็ไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าว
ไฟห้องน้ำก็ปิดอยู่ แล้วเขาไปอยู่ที่ไหนกัน?
พอก้าวขาเข้ามาเต็มตัว ผมก็รู้ซึ้งทันทีว่ากลิ่นฉุนเมื่อครู่มันคือกลิ่นแก๊สที่รั่วออกมา ผมรีบวิ่งไปปิดวาล์วแก๊ส เปิดพัดลมระบายอากาศออก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วนั่นคุณหมอกำลังนอนกองอยู่ที่หลังโต๊ะทานข้าวนี่นา!?
ผมรีบวิ่งไปอุ้มคุณหมอขึ้นมาจากพื้น พาร่างเขาไปวางไว้ที่เตียง ก่อนจะไล่ไปเปิดหน้าต่างและประตูออกให้กว้างเพื่อไล่แก๊สออกให้หมด
นี่เขาหลับกลางอากาศอีกแล้ว คุณหมอชักจะอาการหนักยิ่งขึ้นทุกทีๆ ครั้งนี้มันร้ายแรงขนาดถึงตายได้เชียวนะ!
ผมรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากก็เริ่มสั่นกลัว มันต้องมีอะไรที่ผมมองข้ามไปแน่ๆ จะกระทั่งสายตาผมเหลือบไปเห็นขวดยาบนหัวเตียงที่คุณหมอหยิบทานทุกวัน มันไม่ได้มีแค่ขวดเดียววางไว้อย่างตอนแรกแล้ว
หรือว่าที่คุณหมอมีอาการแปลกๆ มันจะมีผลจากยานั่น?
ผมรีบเปิดอินเตอร์เน็ตหาข้อมูลเกี่ยวกับยาที่ชื่อว่า Valium ที่คุณหมอใช้ทันที แล้วก็รู้สึกว่ายาตัวอื่นที่คุณหมอใช้เพิ่มจะชื่อว่า Dormicum ทำไมผมถึงไม่เอะใจแต่แรกนะ ว่ายาพวกนี้คุณหมอจะใช้ไปทำไม
“Valium และ Dormicum เป็นยานอนหลับมีฤทธิ์สงบประสาท คลายกังวล ช่วยทำให้นอนหลับ อาการไม่พึงประสงค์ที่อาจเกิดขึ้นคือ จะทำให้เกิดอาการเซื่องซึม หลับนานผิดปกติ กล้ามเนื้อทำงานไม่ประสานกัน การตอบสนองลดลง สับสน ไม่รู้สึกตัว โคม่า บางรายแทนที่จะสงบลงกลับทำให้มีอารมณ์ก้าวร้าว หงุดหงิด ประสาทหลอน พฤติกรรมผิดปกติ”
Dormicum “ยาเสียสาว” หรือ “ยามอมสาว” ถูกนำมาใช้ในการก่ออาชญากรรมมาก ออกฤทธิ์เร็ว ผู้ที่รับประทานยาจะสูญเสียความทรงจำไปชั่วขณะ !!
ยาเสียสาว... ยามอมสาว... ยามอมคุณหมอ ไม่ได้!!!ผมจะยอมให้คุณหมอทานต่อไปไม่ได้!!!!
ผลข้างเคียงมันร้ายแรงขนาดนี้ ถ้าวันนึงคุณหมอเกิดไปมีอาการข้างนอก แล้วโดนใครฉุดไปทำมิดีมิร้ายจะทำยังไง!!?
ผมรีบจัดการเอายาทุกขวดไปทิ้งลงชักโครก นี่คุณหมอถึงกับต้องพึ่งยานอนหลับเลยหรือนี่ ผมก็สะเพร่าจริงๆ ปล่อยให้เขาทานมาได้ตั้งนาน ไม่รู้เลยว่าที่ไอ้ละเมอแปลกๆ แทบทุกคืน มันเป็นอาการประสาทหลอน...
มันก็ดีอยู่หรอกที่เขาละเมอแล้วยอมให้ผมเข้าใกล้ แต่ถ้ามันเป็นเพราะผลข้างเคียงของยา ผมก็รู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่ เพราะมันก็เหมือนผมใช้โอกาสที่เขาไม่รู้สึกตัว ทำอะไรไป(?)ตั้งหลายอย่าง แล้วถ้าไม่ระวัง เรื่องร้ายๆ มันอาจจะเกิดขึ้นเพราะยานั่นอีกก็ได้
เมื่อกลิ่นแก๊สภายในห้องหมดไป ผมก็เดินไปปิดประตูหน้าต่างไว้เหมือนเดิม แล้วเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เขาอย่างที่ทำทุกคืน ผมกอดคุณหมอเอาไว้แน่น เขาจะเคยรู้บ้างไหมว่าผมรัก และเป็นห่วงเขามาก
“คุณหมอจิ๊บครับ ขอโทษนะครับ...”
ผมซุกหน้าไปใกล้ๆ หูเขา กระซิบไปเบาๆ เผื่อว่าคำขอโทษของผมจะซึมแทรกผ่านเข้าไปในความฝันที่เขากำลังฝันอยู่ ที่ผ่านมา คุณหมอช่วยผมไว้หลายอย่าง แต่ผมสิ ตั้งแต่ตื่นมาก็ทำอะไรให้คุณหมอไม่ได้สักอย่าง ปกป้องเขาก็ไม่ได้ ดูแลก็ห่วยแตก แถมยังปล่อยให้เขากินยานั่นทุกวันโดยไม่ทำอะไรอีก ผมนี่แย่มากจริงๆ
“งืมมมๆ....”
คุณหมอส่งเสียงสลึมสลือผ่านลำคอ แล้วเบียดตัวแนบชิดไปกับผมมากขึ้น เมื่อก่อนผมเคยฝันเห็นคุณหมอดูแลให้ความอบอุ่นกับผมเป็นประจำ แล้วตอนนี้คุณหมอกำลังฝันว่าใครให้ความอบอุ่นกับหมออยู่หรือครับ จะใช่ผมรึเปล่านะ?
ถ้าแค่ผมได้เป็นส่วนนึงของคุณหมอ แม้ในความฝัน มันก็คงจะดีไม่น้อยเลย...
.
.
TBC
____
Talk: สวัสดีค่า พอดีลืมอีเมลกับพาสเวิร์ดเข้าเล้าน่ะค่ะ T-T คอมที่เซฟพาสใช้ไม่ได้ชั่วคราว แต่ตอนนี้กลับมาใช้ได้แล้ว ตอนนี้ก็ยังจำพาสไม่ได้ 55555 เดี๋ยวตอนหน้าจะรีบมานะคะ >< ขอบคุณที่ติดตามคุณหมอกับคุณชายมากๆ เลยนะคะ ^^
ปล. ขออณุญาตเปลี่ยนชื่อเรื่องนะคะ แหะๆ รู้สึกชื่อเก่าไม่ค่อยน่ากดอ่านเลยเนอะ แต่ชื่อใหม่ก็ไม่ได้ดีกว่าเดิมนัก oTL สกิลการตั้งชื่อคนเขียนห่วยมากกกก
ขอบคุณค่ะ และฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นด้วยนะคะ ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุLove Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!FB Page
หัวข้อ: {{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015] (อ่าน 124889 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก