หัวข้อ: {{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015]

[Min*Jee]

อันที่จริงไม่ต้องตัดฉากอะไรก็ได้นะคะ แล้วคำหยาบก็ไม่ต้องเซ็นเซอร์ก็ได้ คำเต็มๆโลดเลยค่ะ
สงสารหมอจิ๊บ ยอมๆไปเถอะเนอะ
รอตอนต่อไปเนอะ

[❣☾月亮☽❣]

    ขอบคุณค่ะ

ยินดีกับคุณชายด้วยที่ได้เมียแล้ว. รวบหัวรวบหางเสร็จสรรพ
งานนี้ก็ไปพักผ่อนฮันนีมูนจูนสติกันนิดนึง. งดยาทุกชนิดนะคะ. แต่อนุญาตให้จิบไวน์ได้เพื่อการฉลองน้พผึ้งพระจันทร์

อะไรที่ตัดออกไปเอาคืนมาเลยนะ. ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมหรอกค่ะ. คนอ่านชิลมากรับได้สบาย
ที่เราคิดอาจจะไม่ตรงใจตัวละครจะสื่อได้ แต่"เจ็บตรู๊ดดดด"น่ะชัดเจนค่ะ

[seaz]

ไหวไหมเนี่ยคุณหมอ

[bulldog17]

อ้าว จับปล้ำซะงั้น

โถ่ววววววว

[Rambluesky]

คุณหมอดูงงๆ 

รออ่านต่อนะครับ 

[agava1313]

ไม่ต้องตัดออกก็ได้ค่า เล้าเป็ดของเราเค้าเสรีเรื่อง18+อยู่แล้ว >__< อิอิ

[Mouse2U]

หมอจิ๊บยอมๆ คุณชายเขาไปเถอะค่ะ ไหนๆ คุณชายเขาก็ออกจะลั้นลาขนาดนั้นแล้วน่ะ ถือเสียว่าสงสารเด็กตาดำๆ สักคนก็ได้เน้อ~ >\\<

[yochan]

ตอนที่ 18




 
 
   “ผมเกลี......”

จ๊วบบบบบบบ


“ผม กะ.....”

จ๊วบบบบบบบบบ


“กุกะ....”

จ๊วบบบบบบบบบบบบ


“กะ”

จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบ




(......)


สุดท้ายผมก็ได้แต่เหนื่อยหอบ พูดอะไรออกไปไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่จะเอ่ยอะไรออกไป คำพูดของผมถูกกลืนหายไปในริมฝีปากไอ้คนบ้าๆ นี่อยู่ดี



“คุณหมอจะพูดอะไรเหรอครับ?”


นั่นไง กวนส้นมั้ยล่ะ ผมแยกเขี้ยวใส่เขาแง่งๆ แต่ก็ทำได้แค่นั้น เพราะมันคงไม่คุ้มถ้าจะปล่อยให้โดนจูบเอาจูบเอาอีก ยังไงผมก็มีแต่เสียกับเสีย แล้วอีกฝ่ายก็มีแต่ได้กับได้



“ถ้าไม่มีอะไร งั้นเดี๋ยวผมพาคุณไปหาจิตแพทย์แล้วกันนะครับ”


อย่างมึงนายนั่นแหล่ะที่ต้องไปมากกว่า บ้าเอ๊ย! ถึงจะขัดใจแต่ผมก็ต้องจำใจไปครับ เพราะถ้าไม่ได้ใบรับรองว่าผมเลิกติดยานอนหลับจากจิตแพทย์แล้ว ผมก็ไม่สามารถกลับไปทำงานต่อได้ เอาวะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียค่ารถไปเอง


ผมเดินลงมายังลานจอดรถพร้อมกับไอ้หมีควายหน้ามึนอย่างเซ็งๆ เสียง ปิ๊บๆ ดังขึ้นเมื่อเขากดปุ่มกุญแจอัตโนมัติ ผมเดินตามไปอย่างหงอยๆ ก็เหมือนอยู่ๆ ชีวิตผมก็กลับกลายจากหน้ามือเป็นหลังteenเลยครับ เมื่อวานโสด วันนี้ดันมีแฟน ซะงั้น


ขออนุญาตใช้คำว่าแฟนพอครับ ไม่อยากใช้คำอื่น ผมไม่เข้าใจเลยว่าเวลาคนเป็นแฟนกัน เขาต้องบังคับขืนใจให้เป็นกันอย่างนี้ทุกคู่รึเปล่า เพราะผมเนี่ยนะ โดนทั้งข่มขืนทั้งกาย ข่มขืนทั้งใจ จนต้องจำใจมาเป็นแฟนเขาอยู่เนี่ย


แล้วถ้าไม่ยอมเป็น ก็คงไม่ได้ออกจากห้องทั้งชีวิตล่ะครับ รู้สึกราวกับว่าผมได้กลายเป็นนางเอกจำเลยรักยังไงก็ไม่รู้ ต่างกันก็แค่ ผมเป็นนายเอกเท่านั้น ฮึ้ย พูดแล้วก็กระดากปากชิบ



“เชิญขึ้นรถครับ”


เขาเอ่ยบอกพลางเปิดประตูรถคันหรูฝั่งตรงข้ามคนขับให้ผม ฮึ! ที่ขึ้นเนี่ยเพราะจำใจนะโว้ย ไม่ใช่เพราะอยากนั่งรถแพง



“คุณหมอหิวไหมครับ? แวะทานอะไรกันก่อนไหม?”



“อยากแวะก็แวะ”


ผมตอบพลางมองไปนอกหน้าต่างรถฝั่งตัวเองอย่างเซ็งๆ ก็อยู่ๆ อิสรภาพผมมันก็มาหายไปเพียงแค่ชั่วข้ามคืนนี่นา ไม่ให้เซ็งได้ยังไงล่ะครับ



“งั้นไปทานที่โรงแรม Aก็แล้วกันนะครับ เห็นคุณหมอชอบทานนี่นา”


ทันทีที่พูดจบ ผมก็งงเต๊กเลยครับ ก็ไอ้โรงแรมนั้นผมจะไปเคยทานได้ยังไง แพงหูฉี่จะตาย... โว้ยยยย! เบื่อ มีแฟนก่งก๊งไม่เต็มเต็งมันน่าเบื่อ!!!



“เออ ไปไหนก็ไปเหอะ”


เอ่ยตอบก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทำไมชีวิตช่วงนี้ของผมมันมีแต่ดิ่งลงเหวก็ไม่รู้ โดนพักงาน แล้วยังมาโดนขืนใจ แล้วก็ยังมามีแฟนเอ๋อๆ แบบจำใจอีก เขาน่าจะเรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อนได้เลยนะเนี่ย


แล้วผมว่าไอ้คนที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆผมเนี่ย มันต้องกำลังแก้แค้นผมอยู่แน่ๆ ว่าแล้วไงว่าถ้าเจอหน้าเขาเมื่อไหร่ผมต้องมีเรื่องซวยๆเกิดขึ้น! แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดไม่มีผิด เขาจะมาแก้แค้นที่ผมเคยจูบเขา!


ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งๆ ที่ผมก็เป็นคนช่วยเขา ดูแลเขามาตลอดแท้ๆ ยังมาทำกับผมได้ขนาดนี้ น่าจะเรียกได้ว่าหมอนี่เป็นคนอกตัญญูได้เลยนะเนี่ย เพราะมันไม่รู้จักบุญคุณผมเอาซะเลย ทำคุณบูชาโทษ โปรด*ตรู๊ด*ได้บาป!!



“ถึงแล้วครับคุณ”


รู้ตัวอีกทีรถเขาก็มาจอดอยู่หน้าโรงแรมหรูแล้ว พนักงานต้อนรับรีบออกมาเปิดประตูรถให้ใหญ่ ไอ้หน้ามึนยื่นกุญแจรถให้พนักงานไป ก่อนจะเดินอ้อมมาจูงมือผมให้เดินเข้าไปยังห้องอาหารในโรงแรมกับเขา โรงแรมนี้มันโคตรจะใหญ่ตื่นตาตื่นใจสุดๆ ไม่อยากบอกว่าตั้งแต่เกิดมาผมก็พึ่งเคยมาที่แบบนี้ครั้งแรกเนี่ยแหล่ะ


สงสัยไม่น้อยว่าตั้งแต่เกิดมาเนี่ย ผมไปทำอะไรอยู่บนโลกนี้วะ



“สวัสดีครับคุณคุณ”


อืม...พนักงานข้างในรู้จักเขาด้วยแฮะ



“ขอแบบที่เคยสั่งครับ”


หลังจากที่เขาเอ่ย พนักงานก็พยักหน้ารับแล้วเดินกลับไปทันที แต่ไม่นานนักก็มีจานอาหารหน้าตาคุ้นๆมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ไม่ใช่แค่หน้าตาคุ้นนะครับ แต่รสชาติมันยังคุ้นๆ ด้วย เหมือนกับที่ผมเคยได้กินบ่อยๆเ ลย สงสัยจะเป็นที่ห้องอาหารของโรงพยาบาลผมล่ะมั้ง ไม่ยักกะรู้ว่าอาหารในโรงแรมหรูมันก็เหมือนๆ กับของโรงพยาบาลกระจอกนะเนี่ย...



“อร่อยไหมครับ?”



“งึมๆ”


ผมทำเสียงอู้อี้ๆ ตอบคุณชายไป นาทีนี้ไม่มีอารมณ์พูดอะไรหรอกครับ ขอรีบกินรีบไปบำบัดดีกว่า อย่างน้อยช่วงที่พบจิตแพทย์ ผมก็คงได้ห่างจากเจ้าหนี้นี่อยู่ แล้วถ้าโชคดี ผมอาจจะปีนหน้าต่างหนีเขาทันก็ได้



“คุณหมอชอบหอยเชลล์นี่ครับ ทานเยอะๆนะ”



“......”


นี่เขารู้ว่าผมชอบได้ยังไงเนี่ย


ด้วยความสงสัย ผมเลยเงยหน้าจากจานอาหารไปมองหน้าเขาแบบหน้านิ่วคิ้วขมวด เหมือนกับว่าเขาจะรู้ว่าผมสงสัยเลยเอ่ยตอบกลับมา



“ก็เวลาผมซื้อของพวกนี้ไปให้คุณทีไร คุณก็กินหมดทุกทีเลย...”



“......”


นี่... นี่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่ไหม!!??


ผมแทบจะขย้อนอะไรที่กินเข้าไปออกมาเลยครับ อย่าบอกนะไอ้อาหารที่เอามาแขวนไว้หน้าห้องเกือบทุกวันมันเป็นของ... ของ.....



“คุณหมอชอบผ้าเช็ดตัวลายหมีที่ผมซื้อให้ไหมครับ? อ้อ เมื่อวันก่อนผมซื้อแปรงสีฟันลายหมีมาให้คุณด้วยนะ ไว้กลับไปผมเอามาให้แล้วกันเนอะ”



“......”


สรุปแล้วที่ผมคิดว่ามีคนไข้สาวนิรนามมาแอบปลื้ม ที่แท้ก็กลายเป็นหมอนี่ใช่มะ... ไม่ทราบว่าจะทำลายความฝันของผมกันอีกกี่รอบกันครับ คุณชาย?

 
 
.
.


(มีต่อ)

[yochan]

  .
.
 
ผมนั่งทานอาหารไปก็หายใจฟึดฟัดไป พอเหลือบไปมองเขาที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็พบว่าเขาทานไปไม่ถึงครึ่งจานก็เลิกทานแล้ว ทำให้ผมอดที่จะถามไม่ได้



“ไม่ทานเหรอครับ?”


ก็ถามตามประสาคนเป็นหมอไปอย่างนั้นแหล่ะครับ ไม่ได้เป็นห่วงอะไรร๊อก...



“ไม่ค่อยหิวเลยครับช่วงนี้”


เขาตอบพลางส่งยิ้มกว้างมาให้ ผมรู้สึกไม่ชอบหน้าเวลาเขายิ้มทุกทีเลยให้ตาย ทำไมน่ะเหรอครับ? ก็... มันทำให้ผมใจเต้นเร็วเกินไปน่ะสิ ฮึ!



“คุณหมอเป็นห่วงเหรอครับ?”



“ป๊าวววววว ก็ถามไปงั้นแหล่ะ เห็นแล้วเสียดายไง มาๆ เดี๋ยวผมกินเอง ไหนๆคุณก็อิ่มแล้ว”


ว่าแล้วผมก็รีบยื่นช้อนไปตักอาหารจากจานเขาเลยครับ ชิส์ นอกจากปัญญาอ่อนแล้วยังจะหลงตัวเองอีกต่างหาก เขาได้แต่หัวเราะคิกคักใส่ผม แล้วก็ตักโน่นตักนี่ให้ผมไปเรื่อย นี่ถ้าไม่เสียดายอาหารพวกนี้นะ ผมก็ไม่กินหรอก!

 

ใช้เวลาทานต่อไม่นานก็ออกเดินทางไปโรงพยาบาลในตัวเมืองเพื่อพบจิตแพทย์ หมอคนนี้เป็นคนที่หมอทิมแนะนำมาให้ ขนาดแนะนำมาให้แล้ว ผมก็ยังต้องเทสต์โน่นเทสต์นี่เยอะแยะมากมาย ทำไมไม่อลุ่มอล่วยให้ผมเลยก็ไม่รู้ ตรวจเสร็จก็สั่งลดขนาดยานอนหลับผมซะงั้น ลดไม่พอ ยังเปลี่ยนเป็นตัวที่ออกฤทธิ์อ่อนให้อีก


แล้วอย่างนี้ผมไม่เกิดอาการเสี้ยนยาตายเหรอครับเนี่ย?



“มันต้องใช้ความอดทนนะครับคุณหมอจิ๊บ ผมขอแนะนำให้คุณหาอะไรผ่อนคลายทำระหว่างที่ลดขนาดยาไปด้วย อาการข้างเคียงจะได้ลดน้อยลงไป แล้วอาทิตย์หน้า เรามาตรวจความคืบหน้ากันใหม่นะครับ”



“อาทิตย์หน้า?”


หมายความว่าไง? แล้วเมื่อไหร่ที่ผมจะได้กลับไปทำงานกันล่ะ??



“ไม่ต้องห่วงครับ ถ้าภายในอาทิตย์สองอาทิตย์นี้คุณหมอสามารถทำตามที่ผมบอกได้ ผมจะออกใบรับรองให้คุณกลับไปทำงานต่อทันที”



“......”


ไม่มีอะไรจะพูดครับ นอกจากต้องยอมรับชะตากรรม และท้ายที่สุด ผมก็จำใจเดินออกจากห้องตรวจอย่างเซ็งๆ เห้ยย!!! ลืมไปเลยว่าจะหนีคนบางคน!! ไม่ทันแล้วนั่น!! รีบตรงดิ่งมาทางผมเลย!!



 

 
   “เป็นไงบ้างครับ?”



“ก็ต้องเปลี่ยนตัวยา แล้วก็ลดขนาดลง...”


ผมตอบเขาไปตามความจริง...



“ลดขนาด? นี่หมายความว่าเขาไม่ได้สั่งห้ามคุณทานยานอนหลับแล้วเหรอ?”


นั่นไง ผมขี้เกียจพูดกับคนสติไม่เต็มจัง คนติดยา จู่ๆ ก็มาให้เลิกทันทีก็ลงแดงตายพอดีสิครับโง่



“ใช่ ลดขนาดเฉยๆ”


แต่ผมก็ยั้งปากยั้งใจไว้ครับ แม้จะรู้สึกคันยิบๆ ก็ตามที หึหึหึ...



“ก็ยังดี... ยังดีกว่าไม่สั่งห้ามอะไรเลย...”


แล้วทำไมเขาต้องมาทำหน้างอนผมด้วยอ่ะ จะงอนก็ไปงอนจิตแพทย์คนนั้นดิ ผมไม่เกี่ยวนา แต่ไงผมก็ไม่ง้อหรอก... คิดแล้วผมก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปเลยครับ แต่ก็โดนเขาฉุดกระชากลากถูไปขึ้นรถจนได้ ชาติที่แล้วเกิดเป็นปลาหมึกหรือไงวะ มือเหนียวเป็นบ้า


หลังจากนั้นเขาก็พาผมไปห้าง ซื้อโน่นซื้อนี่ อะไรที่เป็นหมีๆ เขาซื้อให้ผมหมด แล้วก็พาไปกินอีกละ กว่าจะได้ถึงบ้านก็ดึก แต่ดึกขนาดไหนผมก็ยังตาค้างอยู่เลย ลองทานยาที่ได้มาตามขนาดแล้วอะไรก็แล้ว มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด จนผมเกิดอาการเหงื่อแตกพลั่กๆ หงุดหงิดสุดๆ แล้วก็กระวนกระวายจนนอนไม่หลับ!!



“คุณหมอเครียดเหรอครับ ผมช่วยทำให้ผ่อนคลายเอามั้ย?”


เจ้าคนที่นอนเกาะผมเป็นปลิงอยู่บนเตียงอันแสนคับแคบเอ่ยถาม เหอะ หน้าอย่างเขาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องวกเข้าเรื่องอย่างว่า ไม่ต้องอ้าปากก็เห็นไปถึงตับไตไส้พุงแล้วเฟ้ย ไอ้ง่าว อุบส์... ไม่ได้ครับไม่ได้ เป็นหมอต้องพูดเพราะๆ ครับ นะโมนะโม...



“ไม่เป็นไรครับ...”



“ไม่เป็นไรจริงเหรอ ให้ผมช่วยดีกว่าน่านะ...”



“......”


อยู่ด้วยกันแค่วันเดียว ผมก็รู้ซึ้งครับว่าไม่มีประโยชน์ที่จะปฏิเสธเขา ถึงผมจะบอกว่าไม่ เขาก็จะทำอย่างที่ใจอยากอยู่ดี ขอบอกว่าใครมีแฟนอย่างนี้ ช้ำใจไปชั่วชีวิตครับ



“งั้นเริ่มเลยนะครับ...”


ผมได้แต่พยักหน้าตอบรับเขาอย่างจำใจ...




.
.






TBC


_____


TALK: วันนี้อัพหลายเรื่องมากเลย ยังไงก็ฝากติดตามนิยายด้วยน้าคะ  ตอนที่แล้วมีคนอ่านทักเรื่องเซนเซอคำพูด เอาจริงๆ โยไม่รู้เลยค่ะว่าจะให้หมอด่าว่าอะไร 555 เลยเหมือนเว้นคำในช่องว่างให้คนอ่านคิดคำกันตามสะดวก แอบอู้งาน แฮร่



เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วนะคะ (แต่ก็ไม่ใช่อีกตอนสองตอนข้างหน้านะคะ อีกสักพักนึงแหละ แต่ไม่นานมาก) ยังไงขอขอบคุณที่ติดตามนะคะ โยฝากนิยายเรื่องอื่นของโยด้วยน้า ^^ แม้จะเป็นคนละแนวกับคุณหมอ แต่ก็ตั้งใจแต่งทุกเรื่องนะ




ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!
BECAUSE OF LOVE เพราะรัก...รัดใจ

FB Page


 

[BlueCherries]

ดีแล้วที่หมอจิ๊บมาบำบัด

:3 สุ้ๆนะค้าคุณชายยยยย

[Min*Jee]

จะจบแล้วเรอะ เอ๊!!!!!! ทำไมเราดูว่าอิสองคนนี้ยังมึนๆเบลอๆใส่กันอยู่เลย(โดยเฉพาะคุณหมอ)
เราว่าสองคนนี้ควรคุยกันดีๆนะ จะได้เลิกเข้าใจผิดกันทั้งคู่
รอตอนต่อไปน้าาาาาา

[Mouse2U]

คุณชายขยันทำการบ้านขนาดนี้เดี๋ยวหมอ
จิ๊บก็ป่องจนได้หรอกนะค้าา (?) คราวนี้ล่ะหมอจิ๊บคงได้พักงานยาวแน่เลยเน้อ~

ตอนนี้หมอจิ๊บคงได้แต่คิดในใจว่า 'เอาตามที่สบายใจเลยแล้วกันนะคุณชาย ￣ω￣'
ใช่ไหมคะหมอจิ๊บ~

[kdds]

รู้สึกเหมือนสองคนนี้เพิ่งจะได้เริ่มต้น จะจบแล้วเหรอคะ
ชอบอ่ะ ที่อ้าจากจะพูดอะไรแล้วโดนจูบตลอด ถือว่าเอาคืนที่ตอนนั้นหมอจูบคูณชายนิทราทุกวัน อิ_อิ
บทนี้ ดูหมอจิ๊บอารมณ์ดีขึ้นนะ

[bulldog17]

หมอดูโอเคขึ้นนะ

[❣☾月亮☽❣]

ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
ยังไม่เคลียร์ใจและยังไม่รักกันเลย. พอรักแล้วก็จบมันโหวงๆยังไงไม่รู้อ่า
หมอจิ๊บรั่วมาก บุคลิคเด็กน้อยอีก ไม่ได้จะด่านะแต่ดูแล้วไม่ค่อยไหว. ขอบคุณนะคะ

[Jibbubu]

รู้สึกสงสารหมอจิ๊บยังไงไม่รู้ เหมือนโดนคุณชายบังคับยังไงไม่รู้ก็รู้ว่าคุณชายหวังดีกับหมอหรอกนะแต่แบบนี้จะดีเหรอไม่บังคับหมอมากไปเหรอฟังหมอบ้างซิ เดี๋ยวหมอจิ๊บเราจะหงุดหงิดนะ

[Ryoooo]

สนุกสนาน หมอจิ๊บตลก อย่าติดยาเลยมาติดบุรุษดีกว่า

[Rambluesky]

ใกล้จบแล้วหรอครับ อีกไม่นานนี่กี่ตอนอะ 

รออ่านต่อนะครับ 

[Nooneder]

โถ จะเห็นใจที่หมอได้แฟนดีมั้ย

[Chrysan]

ย๊ากกกก คุณชายทำอะไรหมอจิ๊บ
เดี๋ยวก็เปลี่ยนจากติดยานอนหลับมาเป็นติด...หรอก
แต่ก็ดีกว่าอะนะ
   

[yochan]

 

[lizzii]

คุณหมอดูน่ารักมากกกกกกกกกก
อยากรู้วิธีของคุณชายอ่ะ ฮ่าๆๆ

[snowboxs]

หมอจิ๊บคนเดิมกลับมาแล้ว
พยักหน้ายอมให้คุณชายทำด้วยอ่ะ
ทำดีๆนะคุณชาย กล้องอยู่หัวเตียงแหล่ะ

[agava1313]

จะทำอะไรคุณหมอคะ นวดหรือนาบ หรือทั้งคู่เอ่ย

[Rabbitongrass]

ติดยาไม่ฟินนะหมอจิ๊บ ติดบุรุษดีกว่าได้ทั้งสูบทั้งฟินทั้งไม่ต้องใช้ตังค์อีก 5555

[RindaP]

หมอน่ารักเกินนน

[่patsaporn]

คุณหมอซึนมาก ไม่รู้เลยว่าเขามาแอบรัก จะเรียกว่าใจตรงกันก็ได้นะเนี่ย
คุณชายดูแลดีมาก ช่วงนี้พักงานก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดเลยดิ ดีงามโนะ
หายเร็วๆ นะคะหมอจิ๊บตัวแสบ

ขอบคุณค่ะ

[yochan]

ตอนที่ 19





 แชะ!


 
ขณะที่ผมกำลังนอนหลับฝันหวานเสียงชัตเตอร์ก็ดังขึ้นใกล้ตัวชนิดไม่ต้องลืมตาตื่นก็พอรู้ว่ากล้องโพลารอยด์ถูกถือจ่อใกล้หน้าแค่ไหนรู้สึกเหมือนอาการไมเกรนกำเริบกลายๆเมื่อได้ยินเสียงแชะๆๆๆๆๆๆรัวๆ ตามมาอีกระลอก


เส้นเลือดข้างขมับผมเต้นแรงตุบๆน่ากลัวว่ามันจะแตกก่อนวัยอันควรผมจึงได้แต่นอนนิ่งๆและพยายามนับหนึ่งถึงสิบเพื่อสงบจิตสงบใจไม่ให้อารมณ์เสียตั้งแต่เช้า


 
เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ผมกำลังฝันถึงน้องโทโมมิดีๆอยู่เชียวถ้าไม่มีใครบางคนมากดกล้องเสียงดังข้างๆ หูจนปลุกให้ตื่นแล้วละก็น้องโทโมมิก็คงจะถอดบิกินี่ให้ผมดูอย่างเต็มๆ ตาแล้วล่ะคิดดูว่าโอกาสดีๆ แบบนี้มันจะมีสักกี่ครั้งกัน

ส่วนคนที่จ้องจะทำลายโอกาสของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าน่ะเหรอครับมันก็มีอยู่แค่คนเดียวคุณชายอดีตคนไข้ธรรมดาๆ ของผมที่ไม่เคยมีความสัมพันธ์อะไรกันลึกซึ้ง(?)ที่ตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนผมอย่างเป็นทางการ


 
ตั้งแต่มีคุณชายเข้ามาในชีวิตทุกสิ่งทุกอย่างของผมก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังteenอย่างไม่ทันตั้งตัวจากที่เคยอยู่คนเดียวได้อย่างสบายๆกลับกลายเป็นว่าผมไม่สามารถอยู่คนเดียวได้อีกทั้งนี้ไม่ใช่เป็นเพราะเหงาใจอะไรหรอกนะครับแต่มันเป็นเพราะผมถูกแทรกแทรงชีวิตโดยไม่เต็มใจต่างหาก

มีที่ไหนที่จู่ๆวันนึงแปรงสีฟันในห้องน้ำมันก็เพิ่มจำนวนเองจากหนึ่งเป็นสองและมันก็คงจะดีถ้าเป็นแค่แปรงสีฟันที่เพิ่มเพราะผ่านไปแค่หนึ่งสัปดาห์หม้อไหกะละมังถ้วยมันก็เพิ่มจำนวนเอาๆ

กว่าจะตั้งสติได้อีกทีห้องผมทั้งห้องก็ถูกตั้งรกรากจากแขกไม่ได้รับเชิญแล้วและแขกไม่ได้รับเชิญที่ว่าก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณชายอีกนั่นแหล่ะคาดว่าชาตินี้ทั้งชาติผมคงหนีเขาไม่พ้นแล้วจริงๆ

หลังจากที่พยายามนับหนึ่งถึงสิบไม่นานนักผมก็เริ่มรู้สึกได้ถึงฝ่ามืออุ่นๆ หนาๆ ที่ค่อยๆ ลดผ้าห่มที่ปกคลุมแถวเอวผมลงปลายนิ้วสากๆ ลากไล้ไปที่หน้าท้องผมเล่นตามมาด้วยเสียงแชะอีกครั้ง... และก่อนที่นิ้วมือนั่นจะเกี่ยวให้บ๊อกเซอร์ผมเปิดออก


พลั่กกกก

ความอดทนอดกลั้นของผมก็หมดลงผมใช้ขายันร่างหนาๆ ที่คร่อมตัวผมไว้เขาไม่มีอาการสะทกสะท้านสักนิดกลับยิ้มระรื่นให้ผมที่ลืมตาไม่ค่อยจะขึ้นเพราะยังเหนื่อยค้างจากเมื่อคืน...


 
“คุณหมอตื่นแล้วเหรอครับตื่นมาก็หน้ามุ่ยเลยน้ายังง่วงอยู่ใช่มั้ยล่ะ”


“......”
 
 บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้หมอจิ๊บหงุดหงิดมากครับเพราะตื่นมาก็โดนลวนลามแถมยังโดนถ่ายรูปแบล็คเมล์อีกไม่ใช่แค่รูปเดียวด้วยนะแต่เป็นหลายรูปแล้วแต่ละรูปมันก็เทียบไม่ได้กับที่ผมเคยถ่ายเอาไว้เล่นๆ เมื่อสมัยที่เขาหลับเลยด้วยผมไม่น่าปล่อยให้เขาเห็นหลักฐานเลยให้ตายเหอะ

ไม่น่าแปลกใจสักนิดที่คนสมัยนี้ชอบพูดว่าทำดีได้ชั่วมีถมไปแล้วถ้ายิ่งทำชั่วก็จะได้ชั่วยิ่งกว่าเหมือนที่ผมกำลังโดนคุณชายทำกลับคืนอยู่รูปโพราลอยด์ที่ตกเกลื่อนอยู่บนผ้าห่มสามารถบ่งบอกได้อย่างดีว่าผมไม่ได้โม้อย่างที่รูปใบนึงผมก็เห็นภาพผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนนึงกำลังหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้ตัวในขณะที่ผู้ชายโรคจิตอีกคนถือโอกาสหอมแก้มเขาอย่างแรงจนแก้มบี้อีกรูปข้างๆก็เป็นรูปผู้ชายรูปหล่อคนเดิมกำลังถูกผู้ชายโรคจิตคนนั้นซุกไซร้ใบหน้าไปที่ซอกคอ

ส่วนรูปอื่นๆ... ถ้าไม่เป็นรูปหน้าอกที่มีรอยคิสมาร์คก็เป็นรูปคนโรคจิตกำลังทำมิดีมิร้ายกับร่างกายผมอยู่...

อ๊ากกกกกทนไม่ไหวแล้วโว้ย
 

ตุบตับพลั่กกกกกโครม!!!!!


“อูยยย... คุณหมอแรงดีแต่เช้าเลยนะครับเนี่ย”

ขนาดโดนถีบตกเตียงคุณชายก็ยังทำหน้าตายิ้มระรื่นสงสัยการถูกรถบรรทุกชนหนึ่งครั้งมันจะทำให้ผิวหนังทนทานเป็นพิเศษจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรผมเลยส่ายหน้าให้คนผิวด้านที่นั่งกองอยู่ที่พื้นด้วยความเซ็งก่อนจะรีบโกยรูปทุกรูปที่อยู่บนเตียงแล้วลุกออกไปอย่างรวดเร็ว


“อ้าวคุณหมอจะเอารูปไปไหนครับ”

ให้ตอบว่าจะเอาไปทำลายก็โง่ดิของอย่างงี้มันต้องลงมือทำเลยไม่ต้องเสียเวลาพูดเฟ้ยก็ถ้าขืนชักช้าผมอาจจะถูกใครบางคนเอารูปพวกนี้ไปแจกคนทั้งโรงพยาบาลก็ได้เหมือนคราวก่อนที่ผมถูกประกาศกร้าวเสียงดังกลางโรงพยาบาลว่า‘คุณหมอเป็นคนมีเจ้าของแล้ว’และที่สำคัญ... มันดันประกาศต่อหน้าน้องโซฮีพยาบาลคนใหม่ที่ผมเล็งๆไว้ด้วย!!

ช่างตัดโอกาสผมได้ตลอดใช่ไหมล่ะแฟนใครก็ไม่รู้ฮึ!


 
แน่นอนว่าพอกลับถึงบ้านผมก็ทะเลาะกับคนที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมเสียยกใหญ่โกรธได้ไม่ถึงห้านาทีเขาก็ทำตาปริบๆจะร้องไห้แล้วก็เข้ามามาง้อจนผมเกือบจะใจอ่อนแต่ก็ไม่วายทิ้งท้ายด้วยการกระซิบที่ข้างหู


‘คราวหน้าผมจะจูบคุณต่อหน้าทุกคนถ้ายังไม่เลิกเล่นหูเล่นตากับคนอื่น’


 
(......)

ไอ้เวร...ผมได้แต่คิดในใจและทนเก็บความคับแค้นไว้กับตัวเองไม่อยากจะถือสาหาความอะไรอีกแต่อย่าให้ถึงทีผมบ้างแล้วกัน

แล้วใครจะรู้ล่ะครับว่าคราวนี้คุณชายอาจจะทำอะไรที่คาดไม่ถึงอีกก็ได้เพราะผมก็กำลังมีความลับขั้นมิสชั่นอิมพอสสิเบิลที่ถึงตายก็บอกเขาไม่ได้เด็ดขาดอยู่ซึ่งผมก็เสียวสันหลังทุกวันว่าเขาจะล่วงรู้ความลับนั่นแล้วหรือเปล่าแล้วถ้ารู้ผมว่าผมคงโดนมากกว่าการถูกจูบต่อหน้าประชาชนแน่ๆแค่คิดก็ปวดขมับไมเกรนกำเริบอีกแล้วล่ะครับ

ผมรีบก้าวขาจากเตียงไปยังครัวโดยไอ้ตัวปัญหาก็เดินตามมาติดๆจำได้ว่าเมื่อก่อนยังเดินช้ากว่าผมมากแท้ๆเดี๋ยวนี้เรียกได้ว่าห้ามชะล่าใจเด็ดขาดเพราะนอกจากจะเดินเร็วขึ้นแล้วมือแม่งก็ยังจะโคตรยาวถ้าจับคอเสื้อผมได้ปุ๊บเอาเป็นว่าไม่มีทางหนีพ้นโชคดีหน่อยที่ตอนนี้ผมไม่มีคอเสื้อ(?)ให้จับ...


“คุณหมอทำไมต้องฉีกรูปที่ผมถ่ายด้วยล่ะครับเรายังไม่มีรูปคู่กันสักใบเลยนะ”


“ก็อยากฉีกคุณจะทำไม”

ตามตำราว่ากันว่าถ้าอยากเลิกกับแฟนให้ทำตัวให้งี่เง่าที่สุดเท่าที่จะมากได้ผมเนี่ยทำมาเกือบทุกทางแล้วแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยักจะเลิกกับผมสักทีมีแต่ติดแหงกกับผมมากขึ้นทุกวันๆไม่รู้ว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของผมเหมือนกันนะครับเห้อออแค่คิดก็ปวดขมองอีกแล้ว


“คุณหมอทำไมต้องเอารูปพวกนี้ใส่กระทะด้วยล่ะครับ...”   

ไม่ถามสักคำถามจะตายไหม?


“ทอดกินมั้ง”

พูดแล้วผมก็เอาน้ำมันมาราดๆ เศษรูปจนเปียกชุ่มแล้วก็จุดไฟเผาให้วายวอดซะ

เอาจริงๆมันอาจจะดูแปลกๆ ที่ผมเอารูปมาเผาในกระทะแต่ให้ฉีกทิ้งเฉยๆคุณคิดเหรอว่าคนอย่างคุณชายจะไม่พยายามเอาเศษรูปกลับมาต่อกันเหมือนเดิมน่ะเพราะงั้นเผาทิ้งให้หมดเนี่ยแหล่ะดีที่สุด!


“ผมทำอาหารเช้าเผื่อคุณแล้วนะไม่เห็นต้องอยากกินรูปของเราขนาดนี้ก็ได้นี่นา”


“ไม่ได้ทำกินเองแต่ทำให้คุณกินต่างหากเอ้าลองชิมสิครับที่รัก”


“!!!”

.
.

(มีต่อ)

[yochan]

.
.

 

 
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
 
คุณชายหน้าซีดเลยครับเจอมุขนี้เข้าไปหึหึหึ...

   “ไม่ลองชิมหน่อยเหรอครับที่รัก”

ผมทำท่ากระเง้ากระงอดยื่นกระทะไปให้คนตรงหน้าส่วนอีกมือที่ว่างๆ ก็เอื้อมไปหยิบช้อนมาเขี่ยๆ ขี้เถ้าในกระทะแล้วตักมันขึ้นมานิดนึงก่อนจะเอาไปจ่อไว้ที่ปากที่รักของผม

เห็นได้ชัด... ว่าเขากลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกริมฝีปากที่เม้มปิดสนิทค่อยๆเผยอขึ้นทีละนิดๆและก่อนที่เขาจะกินมันเข้าไปจริงๆ...

เคร้ง!!

ผมก็โยนทั้งกระทะทั้งช้อนทิ้งลงอ่างล้างจานบ้าไปแล้วแม่งยอมผมทุกอย่างอะไรมันจะรักจะหลงผมได้ขนาดนี้เนี่ยกะให้ผมรู้สึกผิดให้ได้ใช่มะที่เป็นฝ่ายอยากเลิกกับเขาใจจะขาดฮึ
   “ยิ้มให้หน่อยไม่ได้เหรอครับคุณหมอหงุดหงิดแต่เช้าเลย”
ไม่มีอารมณ์ยิ้มโว้ยผมเดินออกจากครัวตรงเข้าห้องน้ำทันทีและปิดประตูดังปั้งก่อนที่อีกฝ่ายจะตามเข้ามาได้ทัน...
   ......
   .............


 
พอเดินออกจากห้องน้ำผมก็เห็นคุณชายยืนขัดกระทะและช้อนดำๆ เน่าๆ อย่างเอาเป็นเอาตายแล้วพอเห็นผมเปลี่ยนชุดเสร็จเดินมานั่งที่โต๊ะทานข้าวเท่านั้นแหล่ะเขาก็ยิ้มให้ผมทันทีเหมือนเมื่อกี๊ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   “ออมเล็ทกุ้งครับคุณหมอชอบนี่นารีบทานเถอะครับยังอุ่นๆ อยู่”

เขาเอ่ยพลางยื่นช้อนส้อมมาให้ผมรับมันไว้แล้วตักออมเล็ทเข้าปากหนึ่งคำ

   “ห่วย”

ที่พูดไปแม้มันจะเกินจริงแต่ผมก็จำเป็นต้องพูดหินโดนน้ำเซาะทุกวันมันยังกร่อนนับประสาอะไรกับเขาโดนผมทำอย่างนี้ทุกวันๆก็คงล้มเลิกความตั้งใจไปเองบ้างแหล่ะจริงๆน ะแม้มันจะดูใจร้ายแต่เพื่ออิสระภาพในชีวิตผมขอเป็นคนใจร้ายสักพักนึงเถอะ

ผมลุกออกจากโต๊ะและเดินไปหยิบกระเป๋าทำงานคุณชายรีบเอาอาหารที่เหลือไปเททิ้งวางจานแช่ในอ่างแล้วก็รีบเดินตามผมออกมาจากห้องอย่างที่คิดไว้

   “เดี๋ยวผมไปส่ง”

เขารีบเดินนำหน้าผมไปผมไม่รู้ว่าเขากำลังทำสีหน้ายังไงอยู่เหมือนกันแต่ก็คงจะจ๋อยไม่น้อยเลยล่ะเพราะเขานิ่งเงียบไปเลยแต่เชื่อสิอีกไม่กี่นาทีเขาก็กลับมายิ้มระรื่นได้เหมือนเดิมแล้ว


 
ผมปล่อยให้เขาขับรถมาส่งที่โรงพยาบาลเหมือนเคยเป็นอย่างนี้ทุกวันทั้งเช้าทั้งกลางวันทั้งเย็นที่เขาจะคอยมารับมาส่งและคอยพาผมไปทานข้าวและเพราะมันเป็นอย่างนี้เนี่ยแหล่ะผมถึงได้โหยหาอิสระภาพในชีวิตเหลือเกิน
 
ใช่ว่าผมจะไม่เคยบอกเขาตรงๆ นะว่าผมอยากมีเวลาของตัวเองบ้างผมบอกกับเขาหลายครั้งด้วยแต่มันก็ไม่เคยได้ผลหรอกจนต้องมาลองใช้วิธีแบบนี้เนี่ยแหล่ะเผื่อว่าเขาจะยอมไปจากผมบ้าง

“เดี๋ยวตอนกลางวันผมมารับคุณไปทานข้าวนะครับ”

รีบปิดประตูรถทันทีโดยที่ไม่ตอบอีกฝ่ายจะใจร้ายก็ต้องใจร้ายให้ถึงที่สุดแต่ถึงอย่างนั้นแม้ว่าผมจะอยากเป็นอิสระยังไงพอหันไปเหลือบมองหน้าคนที่นั่งนิ่งอยู่ในรถแล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบๆในใจขึ้นมาก็ไม่รู้...
 
.
.


TBC

____

Talk: ตอนนี้คงจะมีคนบอกว่าคุณหมอใจร้ายแหง ก็ใจร้ายจริงๆ น่ะแหละ แต่ยังไงเดี๋ยวก็เข้าใจกันล่ะน้า ยังไงฝากติดตามกันด้วยนะคะ ^^ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
อ้อ โยฝากเพจไว้ด้วยน้า >> FB Page <<


ขอบคุณมากค่ะ 

[Min*Jee]

ทำไมหมอจิ๊บใจร้ายจังงงงง สงสารคุณชาย
ชายทำผิดอะไรรรรร
รอตอนต่อไปน้าาาา