Chapter : 46 : วีดีโอคอล
(น้ำฝน...♥)
“โธ่เว้ย!!” ผมโยนมือถือลงบนเตียง(ใจจริงอยากเขวี้ยงลงพื้นแรง ๆ ให้สาสมกับความหงุดหงิดตอนนี้มากกว่า แต่กลัวมือถือพังครับ แหะ ๆ) ผมกุมหัวแน่น อุตส่าห์ดีใจที่พี่หมอกับไผ่จะเลิกกินแง่กันสักทีไม่คิดว่าพี่หมอจะยังร้ายไม่เลิก
ทำยังไงผมถึงจะหลุดพ้นจากพี่หมอได้นะ
ผมกับเพื่อน ๆ ตกลงกันได้แล้วครับว่าปีนี้เราจะไปเล่นสงกรานต์กันที่บ้านยายผมที่วังน้ำเขียว พอดีป้าผมเพิ่งเปิดรีสอร์ทที่นู่น เล็ก ๆ ครับ เป็นธุรกิจในครอบครัว มีห้องพักไม่เกิน 20 ห้องในพื้นที่ 7 ไร่ พ่อกับแม่เลยอยากพากันไปดู ผมเลยถือโอกาสนี้ชวนเพื่อน ๆ ไปด้วย อย่างน้อยจะได้ให้พวกมันช่วยกันโปรโมตธุรกิจในครัวเรือนของผม ฮ่า ๆ
ปิดเทอมใหญ่นี้เพื่อน ๆ ในกลุ่มผมต่างมีภาระหน้าที่กันหมด ตันไปทำงานเป็นผู้ช่วยเซฟที่ร้านอาหารเพื่อนอาจารย์มัน อายุมันน้อยก็จริง แต่ฝีมือมันดีครับ ตอนนี้ถูกโรงแรมหลายแห่งจองตัวไว้แล้ว อนาคตรุ่งแน่ ติดตรงที่ครอบครัวมันจะยอมไหมแค่นั้นแหละ
ส่วนพีมถูกพี่สาวมันบังคับให้ไปขายเครื่องสำอางช่วย คือพีมมันเป็นหนุ่มหน้าใสไง ใสแบบธรรมชาติสร้าง เนียนขาวยิ่งกว่าตูดของเด็ก พี่สาวมันถึงได้ชอบใช้น้องตัวเองเป็นพรีเซ็นเตอร์ขายเครื่องสำอางประจำ(มีหน้าร้านครับ) แต่มันโคตรจะไม่ชอบเลย เพราะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นตุ๊ดบ่อย ๆ ฮ่า ๆ
ส่วนหินมันไปรับจ้างนอนหลับครับ อันนี้ผมพูดจริง ๆ พอดีอามันเป็นเจ้าของโรงเรียนกวดวิชา มันเลยต้องไปช่วย ชั่วโมงไหนไม่มีสอนก็นอน ทำงานแบบสบาย ๆ เห็นมันติ๊งต๊องแบบนั้นแต่สอนเก่งนะครับ เด็ก ๆ ติดมันกันมาก(อาจเพราะความต๊องเป็นการส่วนตัว)
ส่วนเพื่อนผู้หญิงผม บ้านน้ำหวานมันเปิดร้านเสริมสวย(ที่ราคาค่าตัดต่อหัว ผมสามารถตัดร้านลุงแอ๊ดหน้าปากซอยได้เป็นปี) มันตัดเก่งนะ แต่ไม่ชอบ(ผมยังเคยให้มันตัดให้เลย มันบอกครั้งแรกตัดให้ฟรี แต่ครั้งต่อไปคิดเงิน ผมเลยเกรงใจยังไม่เคยให้มันตัดรอบสองอีกเลยจนถึงเดี๋ยวนี้)
บ้านน้ำตาลขายก๋วยเตียวครับ(ลูกค้าแน่นมากกก) ส่วนตาพ่อมันเป็นวิศวกรโยธา นัยว่ามันจะเจริญตามพ่อมันนะ มันมุ่งมั่นที่จะเข้าวิศวะมาก
ไผ่กับผมตีตั๋วนอนอยู่บ้านครับ เรียนมาเหนื่อย ๆ ปิดเทอมขออยู่บ้านดีกว่า(เจริญมากกู) จริง ๆ แม่ไผ่อยากให้ไผ่เรียนแพทย์ แต่ก่อนมันก็ดี๊ด๊าจะสอบเข้าแพทย์ตามรอยแม่มันอยู่หรอก แต่พอมีพี่ชายเป็นหมอ มันเลยพาลเกลียดอาชีพนี้ไปด้วย ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอว่าจะเรียนอะไรดี
ส่วนผมไม่มีอาชีพในฝันครับ ชีวิตนี้อยากทำอะไร หรือชอบอะไรยังไม่รู้เลย
หรือจะไปเป็นหมอดีน้า
ผมรีบสลัดหัวแรง คิดอะไรบ้า ๆ
ผมนั่งกลิ้งนอนกลิ้ง ใช้ชีวิตหมดไปวัน ๆ กับเกม การ์ตูน แล้วก็หนัง บางทีก็เข้าครัวไปทำกับข้าวกินกับพี่ฟ้า บางวันพี่ฟ้าก็พาตระเวนกินข้าวนอกบ้าน อาการพี่ฟ้าดีขึ้นมากแล้ว คาดว่าอีกไม่นาน พี่ฟ้าคงเริ่มทำงานได้ พี่แกจะได้ไม่เบื่อ
“ฝน พี่ว่าเรามาเปิดร้านอาหารกันดีกว่าไหม”
ผมละสายตาจากเค้กแสนอร่อยมองคนพูด ตอนนี้เราอยู่ในร้าน Coffee Hug ครับ อาหารกับเค้กที่นี่อร่อยดี พี่ฟ้านั่งไขว่ห้าง ค้ำคางมองไปทางยังพนักงานในชุดสีแดงเลือดหมูที่กำลังยืนรับออเดอร์ลูกค้าไม่ห่าง พนักงานที่นี่หน้าตาหล่อมาก ได้ข่าวว่าลงนิตยสารบ่อยมาก(ทั้งตัวพนักงานเองและตัวร้าน) เรามากินร้านนี้กันค่อนข้างบ่อย(พี่ฟ้าชอบ) พี่แกเลยอยากเปิดร้านสไตล์ Home made ดูบ้าง พี่ฟ้าใช้ช้อนเค้กชี้หน้าผม
“เราก็ใช้บ้านเราเป็นร้านเพราะกว้างขวาง ที่จอดรถก็พอหาได้ตามข้างทาง ใกล้ตลาด หาวัตถุดิบไม่ยาก อาจต้องโปรโมตผ่านป้ายและสื่อหน่อย พี่เห็นร้านแนวนี้เยอะเลยนะ ขนาดเข้าซอยลำบากคนยังดั้นด้นไปกินกัน ฝีมือทำอาหารของเราก็ใช่จะแย่ ทำกันแบบสบาย ๆ สองคน ว่าไงสนไหม”
ผมนิ่งคิด “เอาจริงเหรอพี่”
“ก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้วนี่ ให้ทำอย่างอื่นก็ต้องรอหายดีก่อน ระหว่างรักษาตัวลองทำกันดู สำเร็จเราก็ยิงยาว ไม่สำเร็จก็ถือว่าเรียนรู้ ธุรกิจของตัวเอง อิสระจะตาย อยากปิดร้านวันไหนก็ได้ ไม่ต้องเดินทางเพราะอยู่บ้าน ผู้ช่วยเราก็มี ช่วงแรกถ้าไม่อยากลงทุนเยอะ เราไปหาซื้อพวกของมือสองที่เขาขายทอดกิจการ หรือทำกันเองก็ได้ แต่พี่ว่าทำกันเองดีกว่า DIY” พี่ฟ้าบอกอย่างนึกสนุก ผมยิ้ม
“ก็น่าสนใจนะ พวกโต๊ะเก้าอี้ เราก็หาซื้อไม้มานั่งทำกันเองก็ได้ วาดรูปลงไปเก๋ ๆ รูปบ้านเรามีเยอะมาเอามาตกแต่งร้าน บางทีอาจมีคนตาถั่วมาซื้อภาพแอบแทรกแผ่นดินหนีของพี่ฟ้าก็ได้”
“แอ็บสแตรกยะ ไม่ใช่แอบแทรกแผ่นดินหนี” พี่ว่าแก้มาแก้มบวม ๆ ผมหัวเราะ
“นั่นแหละ”
“ไม่ขายหรอกภาพพวกนั้น ความทรงจำของพวกเรา”
“ถ้ามีคนเห็นแล้วขอซื้อสัก 30 ล้านล่ะ”
“รีบห่อใส่กล่องยื่นให้ทันที บัตรเครดิตก็รับค่ะ”
ผมขำก๊าก โธ่คิดว่าจะใจแข็ง
“บ้า พี่ไม่ขายหรอก ความทรงจำของพวกเราทั้งนั้น”
“ความทรงจำอันบูดเบี้ยวและเลอะเทอะเปรอะเปื้อนน่ะเหรอ”
“ไม่เห็นคุณค่าของงานศิลปะเลยฝนนี่”
พี่แกตีไหล่ผมเบา ๆ ผมหัวเราะ
“ก็น่าสนนะ ลองติดราคาไว้ดู สักใบละสามแสน เผื่อฟลุ๊คมีคนมาขอซื้อ”
“บ้า”
“ไงก็ลองปรึกษาพ่อกับแม่ดูก่อนละกัน”
ผมสรุปให้ พี่ฟ้าพยักหน้าเห็นด้วย ก้มตักเค้กกินต่อ กลับถึงบ้านพี่ฟ้านำความไปปรึกษาพ่อกับแม่ พ่อไม่ว่าอะไรตามสไตล์ไม่คิดอะไรมาก แต่แม่แอบกลัวความไม่ปลอดภัยเพราะผู้คนมากหน้าหลายตาเข้าออก
ต้องคุยกันยาวครับเรื่องนี้ แต่พ่อจะลองขอคำแนะนำจากเพื่อนที่เป็นเจ้าของร้านอาหารแนว ๆ นี้ดู
ผมขึ้นห้องหลังดูละครหลังข่าวกับแม่จบ หยิบมือถือมากดเช็กดู มีสัญญาณเตือนไลน์ ผมกดดู
ข้อความจากพี่หมอ
‘ทำอะไรอยู่’
คำถามน่าหมั่นไส้มาก
‘ครั้งหน้าติดกล้องไว้เลยนะ จะได้ตามดูผมได้ตลอด 24 ชั่วโมง’
‘ก็ว่าอยู่ แต่กลัวจะหาว่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากไป’
‘ที่ทำอยู่ทุกวันนี่ไม่เลยเนอะ’
ผมประชดกลับ
‘รูป’
แล้วพี่มันก็บอกกลับมาสั้น ๆ ผมกดถ่ายตัวเองดังแชะ กดส่งไป
‘เคยมีใครบอกไหมว่าขี้เหร่’
‘ไม่มี’
‘หึ เด็กขี้เหร่’
ผมฉุนกึก
‘งั้นก็อย่ามายุ่ง’
พี่มันส่งสติกเกอร์คนหันหลังไม่สนใจอะไรมาให้
‘ไม่มีอะไรก็แค่นี้นะจะอาบน้ำนอนแล้ว’
‘อาบน้ำ…’
ใช่ กูจะอาบน้ำ ง่วงแล้ว
ผมสะดุ้งแทบทำมือถือร่วงเพราะอยู่ ๆ สัญญาณวีดีโอคอลจากไลน์ก็ดังขึ้น คนที่โทรมาคือพี่หมอครับ ผมชั่งใจว่าจะกดรับดีหรือเปล่า
ผมปล่อยให้มันดังไปพักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจกดรับ ไม่นานใบหน้าของทั้งตัวเองและคนที่ผมเกลียดก็ปรากฏในหน้าจอเล็ก ๆ ของ oppo น้อยกลอยใจ ผมทำหน้าแทบไม่ถูก คือไม่เคยวีดีโอคอลกับพี่หมอมาก่อน แอบเขินจริง ๆ
ว่าแต่…กูหล่อยังวะ
“มะ มีอะไร”
ผมถามกลับกุกกัก ไอ้ฝนบ้า ตอนเขียนตอบเขาละกล้าเอา ๆ พอเห็นหน้ากลับพูดไม่ถูกซะงั้น พี่หมอยกยิ้มน่าหมั่นไส้ ตอนนี้พี่หมออยู่บนเตียง ใส่ชุดนอนเรียบร้อย สีฟ้าพาสเทลตามสไตล์ทั้งเสื้อทั้งกางเกง
“เอามือถือตั้งไว้แล้วแก้ผ้าออก”
ผมตาโต
“บ้ารึไง ทำอะไรโรคจิต!”
“แล้วแต่นะ ถ้าไม่ทำฉันจะส่ง…”
“หยุดขู่แบบนั้นสักที!”
ผมรีบตัดบท จ้องพี่มันตาขวาง จำต้องเอามือถือไปวางไว้บนโต๊ะ ตั้งพิงหนังสือไว้ ขยับหนีออกไปจากหน้าจอ
“ให้ฉันมองเห็นสิ ไปถอดที่อื่นจะเห็นได้ไง”
“จะมามองทำไม ร่างกายตัวเองก็มี ส่องกระจกแล้วดูเองดิ”
ผมตอกกลับ
“ทำ!”
พี่มันสั่งเสียงเฉียบคำเดียวสั้น ๆ ผมขมุบขมิบปากด่า ‘ไอ้โรคจิต’ พี่หมอแค่ยิ้ม ขยับมือถือพี่หมอเองไปวาง ให้เดาน่าจะโต๊ะข้างเตียงนั่นแหละ แล้วก็นอนทับสีข้าง ค้ำมือยันหัวขึ้นมองดี ๆ ผมกลืนน้ำลาย จำต้องขยับมาให้อีกคนเห็นตัวให้ชัดที่สุด
“เขยิบห่าง ๆ หน่อย จะได้เห็นได้ทั้งตัว”
“โรคจิต”
ผมด่าไปอีกรอบ ขยับไปยืนให้เห็นได้ทั้งตัว เก้ ๆ กัง ๆ จับชายเสื้อไว้ จริง ๆ ผมก็เคยโป๊ต่อหน้าพี่หมอมาหลายรอบแล้ว แต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้จริง ๆ
เอาน่า อย่างน้อยพี่หมอก็อยู่ไกล เห็นได้แต่ตามือแตะต้องไม่ได้หรอก ผมตัดสินใจ เลิกถอดเสื้อออกจากหัว
“ทำช้า ๆ หน่อย ไม่เซ็กซี่เลย”
“ถ้าอยากได้เซ็กซี่ขนาดนั้นไปดูหนังโป๊แล้วช่วยตัวเองเลยไป!!” ผมไล่ฉุน ๆ
“อืม เป็นคำแนะนำที่ดี”
“งั้นแค่นี้นะ”
“หยุดอยู่แค่นั้นเลย!” พี่มันเบรกมือผมที่กำลังจะปิดมือถือไว้กึก “ฉันจะดูหนังโป๊ แต่นักแสดงเป็นนายนะ”
ผมตาโต “ทุเรศน่า”
“นายแนะนำเองนะ”
ผมเม้มปากแน่น มีความรู้สึกเหมือนเพิ่งขุดหลุมแล้วพลาดตกลงไปเอง พี่หมอพยักหน้ามาทางผม
“เอ้า แสดงไป ถอดช้า ๆ ทำท่าให้มันเซ็กซี่หน่อย”
“ผมไม่ใช่ดาราหนังโป๊”
“แต่ตอนนี้นายเป็นแล้ว ทำ”
ผมกำหมัดแน่น อายก็อาย โกรธก็โกรธ ผมค่อย ๆ ก้มปลดกระดุมกางเกงยีน รูดซิป บอกตามตรงตอนทำเร็ว ๆ ยังไม่เขินเท่ากับให้ทำช้า ๆ แบบนี้เลย ผมร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า ค่อย ๆ ถอดกางเกงออกจากตัวจนเหลือไว้เพียงกางเกงชั้นใน
“ถอดออกให้หมด”
พี่มันสั่งต่อ ผมกลืนน้ำลาย ค่อย ๆ ก้มถอด บอกตามตรงว่าโคตรของโคตรอายเลย “รีบไปอาบน้ำแล้วกลับมาโดยยังไม่ต้องใส่เสื้อผ้า ห้ามปิดกล้องด้วย”
“พี่หมอ”
“รีบไปสิ”
ผมจำต้องเดินเข้าไปอาบน้ำ ผมอาบให้ช้าที่สุด เผื่อพี่หมอจะเบื่อแล้วเลิกไปเอง แต่พอออกไปก็เห็นพี่หมอกำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ ผมจิ๊ปาก เขาเงยหน้ามอง ตอนนี้ผมพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอวหลวม ๆ
“ถอดผ้าเช็ดตัวออก...ช้า ๆ นะ”
ผมทำตาม ความรู้สึกตอนนี้เหมือนพี่หมอเป็นตาแก่ในเอวีญี่ปุ่น ส่วนผมเป็นสาวน้อยที่ถูกสั่งให้ทำนู้นทำนี่ ผมยืนตัวร้อนผ่าวทั้งที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำเย็นมาหยก ๆ พี่หมอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ค้ำมือมองไม่ละสายตาไปไหน
“พอยัง หนาวแล้ว”
พี่หมอหัวเราะหึ ๆ พยักหน้ามาทางผมอีกรอบ
“ขึ้นไปบนที่นอน เอากล้องไปวางไว้แถว ๆ ปลายเท้า แล้วช่วยตัวเองให้ฉันดูหน่อย”
“โรคจิตน่าพี่!!”
“ทำตามนั้น”
“ไม่!”
“เลือกเอาว่าจะทำให้ฉันดูตอนนี้หรือจะให้ฉันไปรับมาทำด้วยตัวเองที่บ้าน”
ผมอ้าปากค้าง ถ้าให้เลือก ผมขอเลือกอย่างแรกอยู่แล้ว
ผมจำต้องเอามือถือไปวางปลายเตียง ให้เห็นตัวเองชัดที่สุด แล้วก้าวขึ้นเตียงไป
ตื่นเต้นจริง ๆ ครับ
แต่เอาน่า ทำเหมือนกับที่เคยช่วยตัวเองปกติละกัน ผมกำมือแน่น มองคนในกล้องนิดหนึ่ง ก่อนเลื่อนสายตาลงไปที่น้องตัวเอง มันฟุบหลับไม่รู้เรื่อง ผมกอบกุมมันไว้อย่างทะนุถนอม ขยับกระตุ้นปลุกมันเบา ๆ
“มองฉันฝน”
พี่หมอสั่ง ผมจำต้องเงยหน้ามองตามคำสั่ง พี่หมอจ้องผมกลับเขม็ง ทำหน้าเซ็กซี่นิด ๆ แบบที่ผมเคยเห็น พอเห็นหน้าเซ็กซี่แบบนั้นแล้วอารมณ์ที่หลับใหลถูกกระตุ้นขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ผมครางฮือ เผลอหลับตาลงเบา ๆ
“อย่างนั้นฝน ลืมตา มองมาที่ฉัน คิดว่ามือที่สัมผัสนั้นเป็นมือของฉัน คนที่กอดนายไว้ตอนนี้คือฉัน”
ผมคิดตามคำแนะนำของพี่หมอ แค่คิดว่ามือที่กำลังสัมผัสคือมือของพี่หมอ ร่างกายมันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีแล้ว ผมเผลอครางออกมาเบา ๆ แต่ก่อนเวลาช่วยตัวเองบอกตามตรงว่าไม่เคยครางอะไรน่าอายแบบนี้หรอก รีบทำให้มันเสร็จ ๆ ก็จบ แต่ครั้งนี้มันเหมือนผมไม่ได้ทำด้วยตัวเอง แต่มีพี่หมอเป็นคนทำให้
“นี่ของนายนะฝน”
แล้วพี่มันก็ทำเรื่องน่าอายกว่านั้นด้วยการโชว์น้องของตัวเองให้ดู
แม่เจ้า! พี่มันด้านได้ใจ
ผมมองสิ่งนั้นตาเชื่อม ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเข้ามาอยู่ในร่างกายผมได้นับครั้งไม่ถ้วน พี่หมอขยับเคลื่อนไหวด้วยมือช้า ๆ
“อ้าขาหน่อย ให้ฉันเห็นของนายชัด ๆ”
ผมทำตามราวกับคนโดนมนต์สะกด ค่อย ๆ กางขาออกกว้าง เผยช่องทางเร้นลับให้พี่หมอมอง
“อืม…”
แล้วพี่หมอก็ครางออกมาเสียงทุ้ม เสียงนั้นมีอำนาจฆ่าผมได้ทั้งเป็นเลยทีเดียวเชียว ไม่คิดว่าเสียงผู้ชายจะเซ็กซี่ขนาดนี้ ภาพที่เห็นในหน้าจอสี่เหลี่ยมนั้นเล็กไปซะแล้ว ความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมอยากให้พี่หมอมากอดผมจริง ๆ
“พี่หมอ…”
ผมเผลอครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ฝน…”
พี่หมอครางกลับบ้าง เร่งจังหวะให้น้องตัวเอง ผมกำที่นอนแน่นอีกข้างเร่งจังหวะ จิกปลายเท้า หลับตาลง ส่งเสียงน่าอายออกไป แม้จะหลับตาไม่เห็นภาพ แต่เสียงครางกระเส่าของพี่หมอดังมากระทบโสต ไม่ต้องบิลท์ให้นานผมก็พุ่ง
ผมหอบแฮก ค่อย ๆ รีดเอาความอัดอั้นออกมาภายนอก ผมไม่รู้ว่าพี่หมอไปถึงรึยังเพราะตอนนี้ผมกำลังหูอื้อตาลาย ค่อย ๆ หุบขาลง มองไปยังฝั่งตรงข้าม รายนั้นก็เรียบร้อยไปแล้วครับ น้ำขาว ๆ ไหลเป็นทางผ่านแท่งร้อนล้นลงมือ เห็นแล้วนึกถึงหนังเอวีฝรั่ง ผมหน้าร้อนผ่าว ไอ้นั่นก็หน้าด้านว่ะ มารีดนมวัวให้คนอื่นดูหน้าตาเฉย
“เด็กร่าน”
พี่มันพูดกลับหอบ ๆ ผมรีบตวัดผ้าห่มมาคลุมจนมือถือล้ม ผมรีบหยิบมันมาส่องหน้าเหมือนเดิม
“พอแค่นี้แหละ คนโรคจิต”
พี่หมอหยิบกล้องมาส่องหน้าเหมือนกัน
“หลับฝันดีเด็กน้อย วันไหนงานไม่เยอะจะไปกอด”
“ไม่ต้องมาเลย”
ผมตอกกลับไป พี่หมอยกยิ้ม
“ราตรีสวัสดิ์”
แล้วสายก็ตัดไปแค่นั้น ผมกำมือถือแน่น กลิ้งตัวไปมากับที่นอน
“กูทำบ้าอะไรลงไปว้า รู้ถึงไหนอายถึงนั่น โรคจิตจริง ๆ”
[อ่านต่อครึ่งหลังที่นี่ ::>>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3258035#msg3258035 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
