.
.
.
" ไอ้หยามมึงไหวแน่นะ " ธนพนธ์ถาม พรางประคองเพื่อนรักไม่ให้ล่วงไปกองกับพื้น
" เออ " ตอบด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้จนนึกขัดใจตัวเอง ไม่น่าไปกับพวกไอ้แม่งจริงๆ กินกันอย่างกับพรุ่งนี้จะไม่ได้กินอีก แล้วเป็นไง? สรุปสยามเมาคนเดียว ลำบากรูมเมทที่ต้องแบกชีวิตมันกลับมาที่แมนชั่นสำเร็จ แต่ดูท่าแล้วไม่น่าจะไหวอย่างที่ปากมันบอก
" ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป เดี๋ยวกูหาอะไรอุ่นๆให้กิน "
สยามเดินโซเซไปห้องน้ำอย่างว่าง่าย ทั้งที่กินไม่มากเท่าไหร่ แต่คนคออ่อนอย่างสยามก็ยังคงเมาอยู่ดี ต่างจากไอ้คอทองแดง ที่กินไปมากกว่ายังยืนชิลๆอยู่หน้าไมโครเวฟหาชาชงที่เหลืออยู่ในห้อง
หลังจากล้างหน้าล้างตาให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อย(ย้ำว่านิดหน่อย) สยามก็พาร่างอันอ่อนปวกเปียกของตัวเองมานั่งพักที่โซฟาตัวเดิมในห้องแล้วหลับตาลงอย่างเพลียๆ ไม่ได้อยากสภาพอ้อแอ้แบบนี้หรอก จะโทษใครได้นอกจากความคออ่อนของเขาเอง ยอมรับว่ากากเรื่องพวกนี้ก็ได้ เพราะตอนอยู่ต่างจังหวัดกับพ่อ แม่ เขาไม่ได้แตะต้องของพวกนี้เท่าไหร่เพราะแม่ไม่ชอบ และพ่อเองก็เลิกมานาน พี่สาวก็เป็นผู้หญิงเรียบร้อย จึงทำให้สยามไม่ค่อยสุงสิงกับแอลกอฮอร์เท่าไหร่ มีแค่บุหรี่ที่เอาไว้สูบเวลาต้องการผ่อนคลาย
" ทีหลังไม่ชอบก็ไม่ต้องบ้าจี้ตามไอ้พีมัน เอ้า " มันวางชาร้อนแก้วหนึ่งลงตรงหน้า แล้วนั่งลงข้างๆ " แดกซะ เผื่อจะหายมึน "
" ขอบใจ " บอกเสียงแผ่ว แต่ดีกว่าอ้อแอ้เหมือนก่อนหน้านี้
" หึหึ "
" หัวเราะเหี้ยไร? " เมาแล้วปากกล้าครับ
" หัวเราะมึงไงหน้าตาไม่น่าอ่อน ฮ่าๆๆ "
" สัด " ยกข้อมือขึ้นส่งนิ้วกลางไปให้ก่อนที่ชาร้อนของไอ้คนหาเรื่องจะถูกเขายกจิบเบา ๆ สยามไม่เข้าใจว่ามันช่วยได้ตรงไหน แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ท้องว่างๆมีแต่น้ำเมาน่ะนะ
" มึงเอาของจริงมาชูใส่กูสิ " ธนพนธ์พูดขำๆ แต่คนเมามักจะใจกล้า มันไม่รู้เหรอ?
" ทำไม? จะเอากู? "
สยามเห็นมันเงียบไปพักหนึ่ง จึงแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ นั่งไขว่ห้างจิบชาให้ความรู้สึกผ่อนคลายขึ้นนิดหน่อย ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะนานๆทีรูมเมทของเขามักจะเถียง แถหัวชนฝา โดยเฉพาะเรื่องนี้ พอเห็นเงียบ เถียงไม่ออกแบบนี้มันก็ชอบใจเป็นธรรมดา
" กูได้แผ่นใหม่มา ดูมั้ย? " จู่ๆร่างสูงกว่าข้างๆก็เอ่ยชวน
" จะบิ้วต์กูรึไง " คนเมายังปากดี
" เดี๋ยวมึงรู้เลยไอ้สัดสยาม "
มันว่าก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของพวกเขาไป ไม่นานก็ออกมาในสภาพบ๊อกเซอร์ตัวเดียวพร้อมกับแผ่นซีดีในมือ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแผ่นใหม่ของมันเป็นหนังอะไร ไม่พ้นหนังกามๆ
ธนพนธ์จัดการใส่แผ่นหนังอย่างว่าแล้วเปิดทีวีหน้าจอสี่สิบเก้านิ้ว เอาให้เห็นยันรูขุมขนกันไปเลย ร่างสูงกลับมานั่งที่พร้อมยิ้มชั่วร้ายในความรู้สึกของสยาม แต่คนเมายักไหล่ เบะปากใส่
ไม่นานจอสี่เหลี่ยมก็ปรากฏคู่ชายหญิงกำลังนัวเนียกันอย่างออกรส อะไรวะ? รีบเหรอ? ไม่เกริ่นนำกูบ้างเล้ย? แล้วอะไรคือเห็นมือใหญ่บีบคลึงเนื้อนิ่มผ่านเสื้อตัวบางนั่นแล้วรู้สึกตื่นเต้น จนต้องยืดตัวมานั่งยันศอกเท้าหัวเข่าเอาไว้เกร็งๆ ซึ่งคนข้างๆก็มีปฏิกิริยาเดียวกัน
" นมเล็กสเป็คมึงเลยว่ะ "
สัด ปากดี
" กูไม่เน้นนม กูเน้นฟิต "
ก็บอกอยู่ว่าคนเมามักมีความใจกล้า หน้าด้าน รวมถึงวาจาที่เอ่ยออกมาราวกับคนละคนกับตอนไม่เมา
" หึหึ นางเอกคนนี้กูเห็นบ่อย ไม่น่าฟิต " น่าจะจริงอย่างที่ไอ้หน้าหล่อมันบอก เปิดออกมาที อื้อหือเลย
" อ่ะ!! " สยามสะดุ้ง เมื่อจู่ๆมือของไอ้คนข้างๆก็วางหมับลงกลางลำตัวที่กำลังตื่นตัวภายใต้กางเกงยีนส์หนา
" แข็งไวนะมึง "
" ทำอย่างกับมึงไม่แข็ง " จับของมันคืน แล้วไอ้คนหน้าหนาอย่างมันจะอายมั้ย? ก็ไม่ นอกจากจะไม่ขยับหนีแล้วยังอ้ากว้างยกขาข้างหนึ่งไว้บนโซฟาเพื่อให้มือเรียวได้จับและรู้สึกถึงความดุดันสู้มือได้มากขึ้นเพราะบ๊อกเซอร์ตัวเก่าของมันช่างบางจนสัมผัสความร้อนได้
" หึหึ ห้ามชักหนีแล้วกัน " มันว่า
ใบหน้าสีแทนเห่อร้อนขึ้นเมื่อเห็นสายตาเจ้าชู้ของเพื่อนสนิท " เออ มึงเองก็อย่าป๊อดก็แล้วกัน " แต่ก็ยังไม่วายปากดี
.
.
"{ อ๊ะ อ๊า อ๊าา }" เสียงทีวีตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสองถูกละความสนใจไปโดยสิ้นเชิง
" อึ่ก! แฮ่กๆ " เสียงกัดฟัน หายใจหอบเหนื่อยดังอยู่ใกล้หู สยามไม่แน่ใจว่าเป็นของใครกันแน่ เขา หรือมัน
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ขาเรียวถูกพาดไว้บนหน้าขาของธนพนธ์ กางเกงยีนส์เนื้อหนาถูกเหวี่ยงทิ้งไว้สักทิศของห้อง เสื้อนักศึกษาของสยามถูกปลดกระดุมออกจนหมด สาบเสื้อหลุดลุ่ยถูกแยกออกจากกัน ต่างจากธนพนธ์ที่เปลือยท่อนบน ส่วนข้างล่างนั้นเพียงแค่เลื่อนบ๊อกเซอร์ลงเผยส่วนกลางลำตัวที่ผงาดขึ้นเท่านั้น ร่างทั้งสองอยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงแห่งความสุขทางกามารมณ์กำลังพุ่งทะยานสูง ร่างโปร่งยกสะโพกรับฝ่ามืออย่างเผลอตัว พร้อมกับช่วยอีกคนไปด้วย ส่วนอีกข้างที่ว่างนั้นคล้องคออีกคนเพื่อพยุงร่างตัวเองเอาไว้
" ซี้ดดดด อ้าาส์ "
" อะ..ไอ้แบงค์ อ่ะ! อย่ากัด ไอ้เหี้ย! กรอดด " สยามกัดฟันแน่นเมื่อถูกเล่นงานเข้าเกือบทุกทาง ทั้งฝ่ามือที่ชักรูดแกนกาย อีกข้างบดขยี้หัวนมสีเนื้อ และเรียวปากร้อน ลิ้นหยุ่นที่ลามเลีย กัดหัวไหล่ที่พ้นสาบเสื้ออย่างหมั่นเขี้ยว
" หึหึ " อารมณ์แบบนี้ยังมีกระจิตกระใจมาหัวเราะ ไอ้สัด
" กะ... หัวเราะหาพ่อมึงหรือไง "
" อ่าาาส์ ผิวเนียนว่ะมึง "
" ใช่เวลามั้ยวะ " สยามแทบจะคุมตัวเองไม่ได้ยามฝ่ามือนั้นขยับไวขึ้น จนเผลอจิกต้นคออีกฝ่ายอย่างแรง เผลอหยุดมือที่นำพาอารมณ์อีกฝ่ายทำให้เจ้าตัวต้องเป็นคนกอบกุมมือนั้นแล้วชักรูดไปพร้อมกัน
" อ้าาส์ "
" ซี้ดดด "
" ไอ้หยาม... ขอจูบ " มันพูดคลอเคลียอยู่ข้างหู ขบติ่งหูเบาๆ
" ไม่ อ่าา...ให้จูบ แฮ่กๆ "
" อืมม สยาม... ขอจูบนะ "
ความเงียบคือคำตอบ ซึ่งนั่นทำให้ธนพนธ์คิดว่าเพื่อนอนุญาตแล้ว ริมฝีปากได้รูปบดจูบลงที่ปากอิ่ม ขยี้แรงตามอารมณ์ที่สูงขึ้นสุด ร่างโปร่งกระตุกเฮือกก่อนจะปลดปล่อยน้ำกามสีขุ่นพุ่งเปรอะเปื้อนหน้าท้อง และหน้าอกของตัวเองรวมถึงอีกฝ่าย โดยที่เรียวปากก็ยังถูกครอบครองไม่ห่าง ลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดลัดเลาะโพรงปากแทบทุกซอกทุกมุม สยามโทษรสเหล้าจางๆในปากที่ทำให้เขามึนเมาจูบตอบอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ยิ่งบดขยี้ลงมาแรงเท่าไหร่ สยามยิ่งตอบสนองกลับไปแรงเท่านั้น ธนพนธ์เองก็เช่นกันจูบซับ ดูดดึง ขบย้ำริมฝีปากล่างจนกลีบปากอิ่มบวมเจ่อจึงผละออก
" กูยังไม่เสร็จ " บอกชิดเรียวปาก
" ... " สยามไม่ตอบอะไร เพียงแต่ขยับมือตามจังหวะที่มันเรียกร้อง ซุกหน้าลงที่ซอกคอของธนพนธ์เอาไว้จนร่างมันกระตุกเกร็งถี่แล้วปลดปล่อยออกมาตามกัน
" ขอจูบอีกที "
" แฮ่กๆ " คนเมาไม่รู้ว่าการที่ตัวเองหอบหายใจแรงนั้นถือเป็นการอนุญาตให้เรียวปากของมันประทับจูบอีกหรือเปล่า เพราะไม่ทันได้ขัดขืน ริมฝีปากก็ถูกช่วงชิมไปเรียบร้อยแล้ว
" อือ.. "
.
.
" กูจะออกไปข้างนอก เอาไรป่ะ "
สยามละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีภาษาขยุกขยุยตรงหน้า ก่อนจะทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ไอ้ชีเปลือยที่เดินออกมาจากห้องน้ำแบบไม่มียางอาย นิ้วเรียวดับบุหรี่ลงกับที่เขี่ยข้างๆ แล้วชี้ไปทางประตูห้องนอน
" ไปแต่งตัวในห้อง "
" ทำไม? เขิน "
ค ว ย
สยามพูดแบบไม่มีเสียงแต่มันกลับขำ แล้วเดินโทงๆ ทั้งแบบนั้นเข้าห้องไป แม่ง เกลียดมัน
ไม่นานมันก็ออกมาใหม่โดยมีเสื้อผ้าครบตามแบบที่เจ้าตัวชอบใส่ ดวงตาในกรอบแว่นที่พวกเขามักใส่ตอนต้องนั่งหน้าคอม หรืออ่านหนังสือนานๆ กวาดมองร่างสูง ...เสื้อเชิ้ตสีอ่อน พับแขนจนถึงข้อศอก และกางเกงยีนส์...ของเขาเอง
" ไอ้แบงค์ เอากางเกงกูมาใส่อีกนะไอ้สัด "
" ก็มึงไม่ซักให้กู " หน้าที่กูรึไง อยากจะถาม
ดีที่กางเกงตัวนี้ตัวใหญ่หน่อย เพราะปกติสยามจะซื้อพอดีตัว เลยไม่ค่อยได้ใส่มันจึงตกเป็นของไอ้เพื่อนร่วมห้องไปโดยปริยาย ใส่ไม่ซักด้วยต้องตามทำให้ตลอด ซกมกไม่มีใครเกิน
" ไปหา'ไรแดกกัน " มันชวน แต่ช่วยดูด้วยว่าโปรเจคที่เขากำลังแก้อยู่มันยังไม่พ้นวิกฤต มันเองก็ไม่ต่าง แต่ก็ชอบทำตัวเหมือนผ่านฉลุย สยามส่ายหน้า
" กูต้องแก้งาน "
" งั้นมึงจะเอาอะไร เดี๋ยวกูซื้อมาให้ " นานๆทีไอ้คุณธนพนธ์จะทำตัวเป็นคนดีกับเขาเหมือนกัน
" ฟุตลองไก่สอง โค้กด้วย "
" ชอบเหรอวะ? "
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันฉับ หันหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยมองร่างสูงที่ยืนยิ้มแปลกๆ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นมองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถาม
" ชอบอะไร "
" โค้ก " กำลังจะตอบว่า เออ แต่ประโยคต่อมาสยามก็แทบจะประเคนบาทาใส่หน้าไอ้คนพูดทันที " โค้กแข็งปวย "
" ไอ้สัด! " ที่เขี่ยบุหรี่ข้างเครื่องพีซีเป็นอาวุธชั้นดี และสยามก็ไม่ลังเลที่จะขว้างใส่มัน แต่มันหลบได้ ที่เขี่ยจึงหล่นกระจายข้างหลังมัน พร้อมก้นกรองหกเลอะเทอะเต็มพื้นห้อง
" ฮ่าๆๆๆ "
เสียงหัวเราะดังลั่นจนห้องข้างๆอาจจะด่าได้ยิ่งทำให้สยามอยากจะกระทืบมันสักที สองที แต่มันก็ชิ่งหนีออกจากห้องไปก่อน
" เหี้ยเอ๊ย " สบถเบาๆ แล้วจัดการกับก้นบุหรี่ที่เกลื่อนพื้น โชคดีที่ไม่ปาไปโดนข้าวของเสียหาย ไม่อย่างนั้นต้องซื้อใหม่อีก จะซื้อก็เสียดายเพราะปีนี้ปีสุดท้ายแล้ว จบก็คงย้ายออก
เดี๋ยวก็ต้องห่างๆกันไป
ไม่รู้ว่าสยามจะเรียกความรู้สึกวูบโหวงในอกนี้ว่าอย่างไรดีเมื่อคิดไปถึงช่วงเวลาที่จะต้องแยกย้ายกันดำเนินชีวิตของแต่ละคน ไหนจะคำจำกัดความของความสัมพันธ์แปลกๆที่ก่อตัวหลังจากคืนนั้น...
จะโทษความเมาก็ไม่ใช่ สติของสยามแค่ถูกริบรอนออกไปเท่านั้น แต่ไม่ใช่ว่าควบคุมไม่ได้ ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความเต็มใจ ต่างคนต่างสุขสม วินวินกันทั้งคู่ แต่หลังจากนั้นนี่สิ
มีครั้งที่หนึ่งแล้ว ถ้ายังมีอีกครั้งที่สอง เดี๋ยวครั้งที่สาม สี่ และต่อๆไปก็ต้องเกิดขึ้นเรื่อยๆ แล้วมันก็จริง ทั้งสยาม และธนพนธ์เริ่มช่วยกันสำเร็จความใคร่ให้กันบ่อยขึ้น ถึงบางทีเขาจะปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ทนแรงชักจูงไม่ไหว มันจึงเลยเถิดมาถึงทุกวันนี้ อาจจะไม่ถึงขั้นสอดใส่ แต่ทุกครั้งสยามรู้ว่ามันเริ่มเยอะขึ้น พร้อมความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม
ไม่มีใครคิดจะหยุด
และไม่มีใครรู้ว่ามันจะเดินไปในเส้นทางไหน
ไม่มีใครรู้เลยจริงๆ
.
.
ผ่านไปเกือบชั่วโมงกว่าธนพนธ์กลับมาห้องอีกครั้ง ไปคนเดียวแต่กลับไม่ได้มาคนเดียว ทำให้ปากที่จะเอ่ยด่ามันที่มาเอาป่านนี้หุบฉับ
" อ่ะ " มันยื่นถุงร้านสะดวกซื้อที่มีของตามสยามสั่งเอาไว้ มีเพิ่มเป็นหมากฝรั่งกับบุหรี่อีกซอง เขารับมาแต่โดยดี แล้วหันมาสนใจกับงานตรงหน้าเพราะรู้ดีว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นหลังจากนี้
" ไอ้หยาม นี่น้องมิ้นท์รุ่นน้องที่คณะเรา ส่วนนี่เพื่อนพี่ ชื่อสยาม "
" หวัดดีค่ะ " หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักเอ่ยทักทาย สยามหันหน้าไปพยักน้อยๆ ให้เธอแล้วเมินกลับ เลยไม่ทันเห็นใบหน้าน่ารักยิ้มค้างรู้สึกเสียหน้า
" มันก็แบบนี้แหละ ไม่ต้องสนใจหรอก โลกส่วนตัวมันสูง มิ้นท์ไปนั่งเล่นกับพี่ในห้องดีกว่า ให้ไอ้หยามมันทำงานไปเดี๋ยวจะรบกวนสมาธิมัน "
ถึงไม่ได้หันไปมองแต่ก็พอจับน้ำเสียงตอแหลของมันได้ แววตาเจ้าชู้ของมันคงจะกวาดมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่พามาจนเธอเขินแน่ๆ ไม่นานเสียงฝีเท้าก็ค่อยๆพากันเดินเข้าประตูห้องนอนไป
ปึก!
สยามวางมือลงกับโต๊ะคอมด้วยความรู้สึกหลากหลาย จะเรียกโมโหก็ไม่ใช่ รำคาญก็เคยแต่ไม่ถึงขั้นขัดหูขัดตาจนอยากจะเข้าไปเคาะประตูห้องดังๆให้พวกมันหยุดการกระทำทุกอย่าง ร่างโปร่งถอนหายใจยาว ก่อนจะหยิบบุหรี่ที่วางอยู่ใกล้ๆมาจุดสูบ ถ้าธนพนธ์รู้ว่านี่คือมวนที่แปดแล้วมันคงบ่น ช่วงนี้สยามพึ่งมันบ่อยๆจนเพื่อนๆกลัวว่าจะติด แค่ก็เถอะ เขาต้องใช้มันในเวลาแบบนี้นี่หว่า
" อุ๊ย! พี่แบงค์ " เสียงดังเล็ดลอดออกมาจากหลังประตูห้องนอนที่ปิดสนิท
" เหี้ยแม่ง " สบถอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง คว้ากางเกงยีนส์ที่พาดอยู่แถวๆนั้นมาใส่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ กุญแจห้องแล้วออกจากห้องไป
ตอนนี้สยามอยู่ริมระเบียงบนคอนโดหลายสิบชั้นของเพื่อนสนิทอีกสองคน มันค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเขามาหามันทั้งที่ปกติวันหยุดแทบจะไม่ได้เจอหน้ากัน เพราะสยามเป็นคนติดห้อง ถ้าไม่อันเชิญก็ไม่คิดจะโผล่หัวมา อรรนพมันว่าอย่างนั้น
" มึงมาหาพวกกูเพื่อเปลี่ยนวิวสูบบุหรี่? " ร่างสูงไล่เลี่ยกับเขาเอ่ยถาม
" เออ เบื่อห้องตัวเอง "
" ไอ้ห่านี่ " มันส่ายหน้า " ไอ้พี ไอ้หยามบอกว่าเบื่อห้องเลยมาหาที่สูบบุหรี่ใหม่ " อรรนพตะโกนบอกเพื่อนสนิท
" เออ มึงทะเลาะกับไอ้แบงค์เหรอวะ? " ไอ้ตัวดีรีบวิ่งสี่คูณร้อยเมตรมาถามด้วยความอยากเสือกล้วนๆ
" เกี่ยว'ไรกับมัน? " สยามถามกลับ
" เอ๊า! ก็เมื่อกี่ไอ้แบงค์มันโทรมาหามึง กูเลยรับให้มันถามว่ามึงอยู่ไหน " ทั้งสยาม และอรรนพตั้งใจฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ " กูเลยบอกว่าที่นี่ไม่มีคนชื่อมึงแล้วมันก็วางสายไปเลย "
" ถุ้ย " อรรนพแกล้วถุยน้ำลายหลังจากพีรพัฒน์พูดจบ แค่แกล้ง น้ำลายก็ไม่น่าจะกระเด็นไปใส่เสื้อมันจริง
" อี๋ ไอ้เหี้ยน้ำ! สัดหมา " เสียงไอ้คนตัวเล็กสุดในกลุ่มมันด่า แล้ววิ่งแน่บไปห้องน้ำก่อนที่จะโดนเพื่อนถีบ คงจะไปล้างคราบน้ำลายออก ไม่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำกันเชื้อโรค
" ถามจริงมึงสูบมากี่มวนแล้ววะ " อรรนพเอ่ยถามหลังจากรูมเมทวิ่งหายไปแล้ว
" อืม... สิบสาม..สิบสี่มั้ง " จะว่าไปก็เยอะเหมือนกันนะ
" เครียดเหี้ยอะไร น้องปัดมาขอคืนดี? "
สยามส่ายหน้าแทนคำตอบ พูดถึงปัฐวีย์ ตอนนี้พวกเขาเป็นได้แค่พี่น้องกันเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครอยากเป็นก็เถอะ คนตัวเล็กนั่นรู้ว่าสยามไม่ได้รักตัวเอง แต่เพราะความที่เจ้าตัวไม่เคยก่อเรื่องกวนใจ หรือเรียกร้องอะไร สยามจึงยอมตกลงเป็นพี่น้องกันตามที่ขอทั้งที่ตั้งใจจะตัดขาด เขาไม่ได้อยากจะทำร้ายจิตใจของคนตัวเล็ก แต่สยามไม่อยากให้ความหวังจนมันกลายเป็นปมยุ่งเหยิงหาทางแก้ไม่ได้ ทุกวันนี้มันก็วุ่นวายพออยู่แล้ว
" แล้วเป็นอะไรวะ? "
" อยากรู้หรืออยากเสือก? "
" มีค่าเท่ากัน ด่ากูเสือกก็ได้ " มันยักไหล่ยอมรับ
" กู.. คิดถึงแม่ว่ะ "
คำตอบของสยามทำเอาคนอยากรู้ที่ยอมรับว่าตัวเองเสือกเดินหนีเข้าในห้องไป มันคงจนปัญญาจะคุยกับเขาแล้วจริงๆนั่นแหละ แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันไม่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเพื่อนสนิท เพียงแต่ไม่พูดออกมามากกว่า สยามหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะอัดสารนิโคตินเข้าปอดครั้งสุดท้ายแล้วดับมัน ค่อยเดินเข้าห้องไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูบานเลื่อนที่เปิดค้างเอาไว้
" ไอ้แบงค์โทรหามึงอ่ะ " อรรนพพยักพเยิดหน้าไปตรงโทรศัพท์เครื่องบางที่วางไว้บนโต๊ะ มันกำลังสั่นจนพวกมันทั้งสองคนคงจะรำคาญแย่
" รับสักทีไอ้ห่านี่ เป็นผัวเมียกันก็คุยกันดีๆ " พีรพัฒน์ว่า เลยได้รับสายตาโหดๆของเพื่อนร่วมห้องไปเลยหุบปากฉับ
สยามถอนหายใจก่อนจะหยิบมันเดินออกไปนอกระเบียงอีกครั้ง แล้วกดรับสาย
" ว่า? "
"[ มึงยังแก้งานไม่เสร็จ ]"
" แล้ว? "
"[ ไปหาพวกมันทำไม ]"
" ...แล้วมึงจะทำไม? จะฝากซื้อถุงยางรึไง "
"[ ...ประชดกู? ]"
" เปล่า "
"[ กลับมาห้องเรา มีอะไรมาคุยกันดิวะ แม่ง ]"
" ไม่มีอะไร กูแค่มาคุยเรื่องโปรดเจค "
"[ ไอ้พีมันบอกมึงไปสูบบุหรี่เฉยๆ ]"
ไอ้ห่า ไหนบอกว่าที่นี่ไม่มีคนชื่อมึงแล้ววางสายไงวะ
" ... "
"[ หยาม ]"
" เดี๋ยวกูกลับไป "
.
.
สยามกลับมาที่ห้องจริงๆ ส่วนไอ้เพื่อนทั้งสองคนมันก็งงๆ ว่าทำไมกลับง่ายดายไม่เล่นตัวหน่อยเหรอ แต่ก็ยังไม่วายปากหมาแซวว่าจะรีบไปเกี่ยวก้อยคืนดีกันเหรอ เหอะๆ ไม่ได้ทะเลาะกันจะคืนดีได้ยังไง
หากย้อนกลับไปได้สยามเลือกไม่กลับดีกว่า เพราะตั้งแต่กลับมา ทั้งมัน และเขาก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ต่างคนต่างอยู่ในโลกส่วนตัวที่สร้างขึ้น สยามพยายามจดจ่ออยู่กับรายการวาไรตี้ในจอทีวี ไม่อยากจะเหลือบตามองไอ้คนที่นั่งหน้าเครียดอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ค แต่ถ้าย้อนกลับไปได้จริงๆ สยามคงย้อนไปตั้งแต่คืนนั้นบนโซฟานี้ เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้มันเกิดขึ้นแน่ๆ
สุดท้ายคนที่ทนความอึดอัดไม่ไหวก็คงเป็นเขาเอง ร่างโปร่งเดินออกไปนอกระเบียง แล้วหยิบมวนบุหรี่ออกมาจากซอง ไม่รู้ว่าเป็นมวนที่เท่าไหร่ของวันนี้ หากเขายังจบเรื่องนี้ไม่ได้คงได้เป็นมะเร็งตายกันพอดี แต่ยังไม่ทันจะได้จุดไฟที่ปลายมวน ประตูบานเลื่อนก็ถูกเปิดออก พร้อมกับธนพนธ์ที่ดึงม้วนบุหรี่ออกจากเรียวปากอิ่ม
" สูบเหี้ยอะไรนักหนา " เขารู้ว่ามันไม่ค่อยชอบกลิ่นบุหรี่เท่าไหร่ แต่ก็สูบบ้างเวลาใช้ความคิด ไม่ได้ติดเหมือนที่สยามเป็นในช่วงนี้
" เสี้ยน "
" แต่กูเงี่ยน " บอกหน้าตายก่อนร่างสูงกว่าไม่กี่เซ็นต์จะเบียดเข้ามาจนชิด ไม่สนว่าข้างห้อง หรือตึกใกล้เคียงจะเห็นหรือเปล่าด้วยซ้ำ
เรื่องไร้ยางอายนี่ขอให้บอกมันเลยจริงๆ
" กูไม่อยาก " ใบหน้าสีแทนแสร้งหลบริมฝีปากที่ฉกฉวยเข้ามาอย่างฉิวเฉียด
" เดี๋ยวกูทำให้มึงอยากเอง " เสียงกระซิบข้างหูทำเอาขนลุกซู่ ก่อนจะเจ็บแปลบที่ลำคอเพราะถูกดูดดึงกัดย้ำ
" เจ็บ ไอ้เหี้ยนี่ " สยามผลักร่างมันเซออกไปเล็กน้อย พอเว้นระยะห่างหนึ่งช่วงแขนได้ ก่อนจะตะปบมือเข้ากับคอส่วนที่ถูกทำรอย " กูบอกว่าอย่าทำรอยไง "
" นิดๆหน่อยๆน่า "
" ไม่นิดแล้วไอ้สัด! " ว่าเสียงดัง หากนับรอยที่มันทำตามตัวแล้วขอบอกเลยว่าไม่นิด
" พูดคำด่าคำ เดี๋ยวมึงจะโดน "
" โดนตีนกูนิ่ " พูดจบก็หันหนีออกไปนอกระเบียง เพราะทนมองสายตาระยิบระยับของธนพนธ์ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นโรคแพ้สายตาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จึงเป็นโอกาสของร่างสูงเข้าประชิดซ้อนหลัง และยื่นมือวางทับมือของสยามที่จับราวระเบียงไว้ ทำให้เหมือนตกอยู่ในอาณัติของอีกคนโดยปริยาย
" หึหึ แล้วคราวที่แล้วมึงโดนยังไงล่ะ " เสียงทุ้มข้างหู ทำให้หน้าสีแทนร้อนฉ่า เมื่อคิดถึง 'คราวที่แล้ว' ของมัน ออรัสเซ็กส์ที่สยามไม่คิดจะทำให้ใคร แต่กลับมาทำให้กับมันและไม่ต่างอะไรกับมันที่ทำให้เขาคืนเช่นกัน บอกตามตรงว่าตอนนั้นอารมณ์ล้วนๆ พอคิดถึงตอนนี้ ให้ตาย! กูทำไปได้ยังไง!!?
" ... "
" มึงเป็นอะไร " ธนพนธ์เอ่ยถามก่อนกดจมูกลงบนไหล่กว้างของเพื่อนสนิท จุมพิตเบาๆผ่านเสื้อยืดที่เจ้าตัวใส่
" กูอยากจะหยุด "
" หยุดอะไร " ไม่รู้ว่าโง่หรือแกล้งกันแน่ ฝ่ามือใหญ่วางลงที่เอวสอบแล้วบดเบียนส่วนร้อนรุอุภายใต้กางเกงบอลเสียดสีกับก้นของสยามบอกให้รู้ถึงความพร้อมของมัน
" ที่เราทำกัน... หยุดเถอะว่ะ " สยามหลุบตามองลงต่ำไปยังพื้นข้างล่างแมนชั่น
" ทำไม? " เสียงเรียบๆที่ไม่บอกความรู้สึกทำให้สยามนึกใจสั่น ยิ่งความดุดันกลางลำตัวกดคลึงมากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เขารู้ตัวว่ากำลังจะแพ้ในอีกไม่ช้า
" กูกลัว... " ตอบตามตรง " กูกลัวว่าวันหนึ่ง มึงกับกูอาจจะไม่มองหน้ากันอีก "
" มึงอยากหยุดจริงๆเหรอ ทั้งๆที่มึงก็รู้สึกดีกับมัน " เสียงทุ้มพร่าข้างหู และลิ้นชื้นที่กำลังแหย่เข้าไปมันทำให้สยามอ่อนแรงที่จะต้านทานอารมณ์ป่วนปั่นในช่องท้อง
" มึงไม่เข้าใจ " สยามหันกลับมาพบใบหน้าที่อยู่ห่างไม่กี่เซ็นต์
" มึงก็ไม่เข้าใจ " ธนพนธ์บอกชิดริมฝีปาก ก่อนจะบดจูบลงไปตามที่ใจตัวเองต้องการ โดยที่สยามเองก็ไม่ขัด และจูบตอบกลับไปด้วยความไม่เข้าใจอย่างที่อีกฝ่ายบอก
(แพลนกล้องไปที่ระเบียง) 
.
.
.
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ✩ เล่นสวาท ✩ ตอนเดียวจบ|บันทึกพิเศษ : ยังเร็วไปอีก 10 ปี| Up21/1/63 (อ่าน 56213 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก