[ ดิว ] - Chapter 5“มึงไม่มาดร๊อปทีเดียวเลยละวะ”เสียงของรี่ให้พรผมแต่เช้าเลยครับ หึ ,, มึงจะรู้อะไรละครับ
กว่ากูจะเดินลงมาที่ลานจอดรถกว่าจะขับรถมามหาลัยได้ ร้องโอดโอยไปกี่รอบ
จริงๆรอยแผลที่ไอ้เชี้ยเจ้นท์ฝากไว้มันเริ่มหายไปบ้างแล้วละครับ แต่มันก็ยังปวดอยู่นิดหน่อย ยังนั่งลำบากอยู่ TT
“กูมาไหวก็ดีแค่ไหนแล้ว มึงนี้นะให้พรกูแต่เช้าเลย”ผมบ่นๆมันไปนิดหน่อย ก่อนจะวางกระเป๋าแล้วลงนั่งข้างๆมัน
“ไปหาหมอมาแล้วใช่ปะวะมึง หน้าดูซีดๆ ไหวป่าวววว”เนียร์เดินมาจับหน้าผมไม่ดู แต่มึงช่วยเบาๆหน่อยได้ไหม ,, หน้ากูยังช้ำอยู่เว้ยย
“นี้ๆกูถามจริงๆเหอะดิว มึงไปมีเรื่องอะไรมาวะ มันไม่ใช่ป่วยแล้วละ มึงมีรอยช้ำๆที่หน้าเต็มเลย”พอรี่มันได้ยินเนียร์พูดแบบนั้น รี่มันรีบเอามือมาจับหน้าผม พลิกไปมาเพื่อหาร่องรอยช้ำบนใบหน้า
สักพักมันก็ร้องขึ้นมาอย่างตกใจ
“มึงอย่าบอกนะว่า ,, มึง มึง เอ่อออ มึง ไป … “มันเอามือมาชี้ๆที่รอยตรงคอ แล้วเอามือยกมาปิดปากตัวเอง
ดีนะว่าในห้องเรียนยังไม่มีคนเข้ามานั่งรอเรียนเยอะเท่าไหร่
ผมก็ได้แต่พยักหน้าให้ไปมันไป ,, จะโกหกยังไงได้ละหลักฐานเต็มตัวแบบนี้
รี่น้ำตาคลอออกมา ก่อนจะดึงมือผมให้ลุกขึ้นยืน
“ไม่ต้องเรียนแล้วมึง ออกมากับกูเดี๋ยวนี้เลย”
“ไปไหนวะมึง เรียนก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกัน”
“ไม่ได้ มันรอไม่ได้แล้วนะดิว”ผมไม่เคยเห็นรี่ร้องไห้และทำสีหน้าแบบนี้มาก่อนเลยครับ
ผมเลยยอมเดินตามมันออกมานอกห้อง ส่วนเนียร์ก็เดินถือของๆรี่เดินตามออกมา
รี่ยังคงเดินจูงมือผมไปเงียบๆ จนถึงที่จอดรถของมัน แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปกอด
“มึงบอกกูมาสิดิวว่ารอยพวกนี้มึงไปโดนอะไรมา มันไม่ใช่แบบที่กูคิดใช่ไหม”มันยังกอดผมไว้ แล้วก็ถามผมออกมา ผมก็ทำได้แต่กอดตอบมันไป
“อืออ”มันพูดอะไรไม่ค่อยออกจริงๆครับ ทั้งๆที่เมื่อคืนก็นอนคิดมาทั้งคืนว่าจะพูดว่ายังไงดี
จะบอกดีไหม หรือจะเงียบไปแบบนี้ดี
“ดิว ,, กูขอโทษนะมึง ,, เวลาที่มึงเจอเรื่องร้ายๆทำไมวะ ทำไมไม่บอกกู”
“ขอโทษนะมึง กว่ากูจะตั้งสติได้ก็ใช้เวลาหลายวันเหมือนกัน
วันนี้กูจะไปเปลี่ยนเบอร์แล้วก็ไปแจ้งความด้วย เดี๋ยวเรื่องเชี้ยๆพวกนี้คงจบแล้วละ”รี่ก็ยังคงสะอื้นอยู่ที่อกของผม ส่วนเนียร์นั้นก็หน้าเสียไปเยอะเหมือนกันครับ
“อย่าบอกนะว่าเป็นคืนนั้นที่เรานัดกันไปร้านเหล้า แล้วกูไม่ได้ไป”ผมก็ได้แต่พยักหน้าให้เนียร์ ก่อนจะเอื้อมมือไปตบบ่ามันเบาๆ
แต่เนียร์มันทำท่าอารมณ์เสียมากๆ เตะต่อยต้นไม้แถวๆนั้นใหญ่เลย
จนผมต้องผละรี่ให้ออกจากกอดของผม แล้วเข้าไปดึงมันไว้
“ไม่เอานะเนียร์ มึงอย่าทำแบบนี้ดิวะ”
“เพราะกูไม่ไปตามนัด มึงถึงเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ กู ,, ฮึกก กูขอโทษนะเว้ยย ฮือออ”คราวนี้ละจะปลอบใครละเนี้ย ร้องไห้กันหมดเลย
ผมเลยดึงมันทั้งคู่เข้ามากอด
“พวกมึงต้องปลอบกูสิครับ ไม่ใช่ให้กูมาปลอบ”
“มึงแม่งง เก็บเรื่องแบบนี้ไว้ทำไมวะ ทำไมไม่โทรหากูทันทีที่มีเรื่องละ”เนียร์แม่งงเนียนสัสส ผลักผมออกไปแล้วกอดรี่แน่นเลยครับ
ผมเลยยืนกอดอกมองพวกมันเนียนกอดกันตรงนั้นแหละครับ อยากให้น้องแตงกับพี่ทิวผ่านมาเจอจัง 5555
“ไอ้เชี้ยเนียร์ปล่อยกู เดี๋ยวผัวกูมาเห็น ไอ้เชี้ยยย เนียนตลอดเลยนะ”รี่มันคงรู้ว่าคนที่กอดมันไม่ใช่ผม เลยผลักเนีนร์ออก
“ไปหาที่คุยกันเถอะ กูว่าเราต้องคุยกันอีกเยอะนะ”รี่พูดจบก็เดินขึ้นไปนั่งบนรถ ผมกับเนียร์ก็เลยขึ้นรถตามมันมาด้วย
รี่มันขับรถพาผมกับเนียร์มาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
ตอนนี้มันจอดรถเรียบร้อยละครับ
“มาทำไมวะรี่”ผมหันไปถามมัน ตอนที่มันกำลังจะถอดเบลท์
“มาตรวจโรคสิ มึงปลอดภัยสะอาดกูมั่นใจ แต่ไอ้เลวนั้นละมันปลอดภัยหรือเปล่า
แล้วก็จะได้เอาเป็นหลักฐานไปแจ้งตำรวจด้วย”
“กูทำมาหมดแล้ว เอกสารน่าจะได้วันนี้เนี้ยแหละ”
“อ้าววหรอ งั้นดีเลย กูโทรนัดพี่ทิวก่อน เค้าจะได้นัดเพื่อนที่เป็นทนายมาคุยกันเลย
เรื่องแบบนี้กูว่านะคุยกันก่อนไปโรงพักดีกว่า เดี๋ยวเรื่องดังไปพ่อแม่มึงจะกริ้วอีก”ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับรี่ เพราะตอนที่ผมดึงดันจะแต่งงานกับหวาน พ่อแม่ผมก็แทบจะตัดผมออกจากตระกูลแล้ว
รี่มันก็กดโทรหาพี่ทิว ส่วนเนียร์มันก็รีบไลน์ไปบอกน้องแตงว่าวันนี้มันไม่ว่าง
ส่วนผมก็กดเบอร์โทรหาหมอจ้าน ช่วง 2-3 วันมานี้หมอจ้านโทรมาหาผมทุกวันครับ
ทำให้เบอร์ในรายการโทรเข้า-ออกจะเป็นเบอร์ของหมอจ้านซะเยอะ
ถึงจะยังมีเบอร์อื่นๆโทรมาซื้อผมอยู่เถอะนะ - -‘
[สวัสดีครับน้องดิว]เดี๋ยวนี้เรียกน้อง ,, เราสนิทกันหรอหมอ?
“ผมจะถามถึงเอกสารตรวจของผมนะครับ ไม่ทราบว่าให้ผมไปรับได้ที่ไหน”
[ เออจริงด้วยสิ ตอนนี้ผมกำลังจะไปเมืองนอก งั้นเดี๋ยวผมโทรให้เด็กเอาไปให้ละกัน น้องดิวอยู่ห้องหรือเปล่า ]
“ไม่ได้อยู่ครับ ผมออกมาข้างนอกกับเพื่อน หมอจ้านให้เค้าเอาไปฝากไว้ที่ล๊อบบี้คอนโดผมละกัน เดี๋ยวผมเสร็จธุระแล้วจะรีบไปเอา”
[ นี้จะแจ้งความจับน้องชายหมอจริงๆหรอ ]เสียงหมอจ้านถามออกมา แต่ในน้ำเสียงของหมอไม่มีทีท่าว่ากังวลอะไร ,, นี้พี่น้องกันจริงไหม?
“ก็ต้องยังนั้นแหละครับ ว่ากันไปตามกฎหมาย ผมเป็นคนเสียหาย คงไม่ปล่อยคนเลวๆไว้หรอกครับ”ยิ่งพูดเรื่องนี้ ยิ่งทำให้นึกถึงเรื่องราวในคืนนั้น ,, โอ้ยยย ปวดหัวเว้ยยย!
[ แต่ก็แปลกนะครับที่น้องดิวไม่โวยวายหรือคิดจะเอาเรื่องตั้งแต่วันแรกที่เกิดเรื่อง เป็นคนอื่นนะตอนนี้น้องผมคงกำลังทำเรื่องต่อสู้ในศาล หรืออาจจะอยู่ในคุกไปแล้วละ ]
“หมอพูดแบบนี้ต้องการอะไรครับ ว่ามาเลยก็ได้นะ”
[ ก็ไม่มีอะไรนะ หมอแค่บอกว่ามันแปลกเฉยๆ ]หมอจ้านพูดไปก็หัวเราะไปด้วย ไม่ชอบเลยไอ้น้ำเสียงแบบนี้ ,, เกลียดด!!
“งั้นเอาไว้เราเจอกันที่ศาลนะครับหมอจ้าน เพราะหมอก็คงต้องมาเป็นพยานอยู่แล้วละ”
[ ได้เลยครับ เจอที่ศาล เจอที่คอนโด เจอที่มหาลัย หรือเจอกันที่ไหนได้หมดเลย น้องดิวอยากเจอหมอที่ไหนโทรมาได้ตลอดนะ ]
“นี้ถามจริงเถอะจบหมอมาชัวร์ปะเนี้ย”
[ 5555 อ้าววอะไรละครับน้องดิว เอาไว้หมอกลับมาแล้วค่อยคุยกันนะ สักพักจะให้เด็กเอาเอกสารไปให้นะครับ ]
“เออ”ผมตอบแบบไม่ต้องหวังมารยาทอะไรอีกแล้วละครับ แม่งงง กวนตีนกันทั้งพี่ทั้งน้อง!!
“มึงเป็นไร แล้วนี้กูให้โทรไปหาหมอ มึงโทรหาใครเนี้ย”รี่หันมาถามผม แต่ตอนนี้มันก็ขับรถออกมาจาก รพ. ละนะ
“ก็หมอนั้นแหละ แต่มันพูดไม่ค่อยดี แล้วนี้มึงจะไปไหน?”
“ก็ไปหาพี่ทิว มันอ่านหนังสืออยู่ตรงคอฟฟี่ทามแถวๆมหาลัยอะ”คอฟฟี่ทามเป็นร้านกาแฟครับ เปิด 24 ชั่วโมง เป็นอาคารพาณิชย์ประมาณ 4 คูหา และมีสามชั้นครับ
ทำเป็นที่อ่านหนังสือ ร้านกาแฟ ร้านนั่งเล่นทั่วไปของนักศึกษานี้แหละครับ
“งั้นแวะไปคุยกับพี่ทิวเสร็จแล้ว กูจะกลับเข้าไปใน ม. ไปเอารถแล้วกลับคอนโดเลยนะ
ไอ้หมอมันให้คนเอาเอกสารไปส่งให้กูที่คอนโดแล้วอะ”
“กูกลับพร้อมมึงนะดิว น้องแตงมันไม่ยอมวะมันจะให้กูเข้าไปรับมันให้ได้”ผมก็ได้แต่พยักหน้าตกลงให้กับเนียร์ ที่ตอนนี้มันเริ่มจะแชตรัวๆใส่น้องแตงอีกรอบ
คือมันพิมพ์แชตไวมากครับ และน้องแตงก็พิมพ์ไวพอๆกับมัน
รี่เคยถามมันว่า ถ้าจะพิมพ์เร็วขนาดนี้โทรไปคุยเหอะ คือเหมือนต่างคนต่างพิมพ์ในเรื่องที่ตัวเองอยากคุยอยากบอก
แต่อีกฝ่ายตอบว่าไงไม่รู้ไม่เข้าใจไม่สนใจ ประมาณนั้นแหละครับ 5555
“โน้นนไง พี่ทิวนั้งตรงโน้น ไม่ค่อยเด่นเลยจริงๆแฟนกู นั่งให้สาวมองตลอด
กูควรเดินเข้าไปด่า หรือเข้าไปโอบกอดมันให้คนอื่นอิจฉาวะ”ตอนนี้พวกผมเดินเข้ามาในร้านคอฟฟี่ทามละครับ และรี่ก็ชี้ให้พวกผมดูพี่ทิว ที่นั่งหล่อๆอ่านหนังสืออยู่ข้างหน้า
“เดินไปปกติเนี้ยแหละ ตรงที่พี่แกนั่งมันโซนอ่านหนังสือ ถ้ามึงเสียงดัง พนักงานก็จะเชิญมึงออกจากร้านนะครับรี่”เนียร์ตอบเสร็จก็เดินนำรี่เข้าไปหาพี่ทิวก่อน พอพี่ทิวเห็นพวกผมมาถึงแล้วก็ขยับกระเป๋าที่วางใกล้ๆตัวไปไว้ที่อื่นแล้วให้พวกผมลงไปนั่งที่ว่างข้างๆ
“ไหนเพื่อนพี่ละ”รี่เดินไปนั่งเบียดพี่ทิว ซึ่งไอ้เนียร์มันบอกว่า ท่านมเบียดครับ คือมันจงใจเอาหน้าอกไปเบียดแขนพี่ทิว
รี่ชอบทำแบบนี้เวลามีสาวๆมามองพี่ทิวเยอะๆ 5555
“เพื่อนพี่มันไปธุระด่วนนะ นั่งกันก่อนสิดิว เนียร์”พี่ทิวชี้ที่นั่งว่างๆที่อยู่ตรงข้ามพี่ทิวให้พวกผมเดินไปนั่ง
แต่เนียร์มันอยากไปซื้อเครื่องดื่มก่อน เลยหันไปชวนรี่ให้ไปซื้อด้วยกัน
“รี่ไปซื้อหนมกัน”
“ไม่ไป จะอยู่กับพี่ทิว” ยิ่งมันพูดมันก็ยิ่งนั่งชิดพี่ทิว จนแทบจะนั่งตักละครับ
“ไปเถอะรี่ พี่อ่านหนังสือตรงนี้ไม่สนใจสาวที่ไหนหรอกแล้วก็นะไม่ต้องเอาฟองน้ำมาเบียดพี่เดี๋ยวไม่ได้อ่านกันพอดีหนังสือเนี้ย” พูดเสร็จพี่ทิวก็แกะแขนรี่ออก ก่อนจะกวักมือเรียกเนียร์ให้เข้าไปดึงรี่ออก
“ดูแฟนกูทำสิ แหม่ ,, ทำซะเหมือนกูเป็นตัวเชื้อโรค เชอะ! คืนนี้พี่ได้ใบแดงนอนนอกห้องนะ”รี่ทำท่ายื่นใบแดงใส่หน้าพี่ทิว แต่พี่ทิวก็หัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันไปตอบรี่แบบขำๆ
“คืนนี้พี่จะกลับไปนอนบ้านพี่จ๊ะ”แค่นั้นละครับ รี่รีบดึงแขนเนียร์ไปซื้อขนมเลย เพราะรู้ว่าเถียงพี่ทิวไม่ได้แล้วแน่ๆ
พอรี่เดินออกไปแล้ว พี่ทิวก็หันมายิ้มให้ผม
“นั่งสิดิว ขยับกระเป๋าเพื่อนพี่ไปข้างๆนั้นแหละ”ตรงที่นั่งข้างหน้าผมมันมีกระเป๋าวางไว้นะครับ ผมเลยไม่กล้านั่ง
พอพี่ทิวพูดแบบนั้นผมเลยขยับกระเป๋ากับกองหนังสือตรงหน้าไปไว้ริมๆโต๊ะแทน
แต่ด้วยความที่ผมผลักแรงไป กระเป๋าเลยตกลงไปข้างๆโต๊ะ
“ขอโทษทีครับพี่”ผมรีบขอโทษพี่ทิว ก่อนจะวางกระเป๋าตัวเองไว้บนโต๊ะ
แล้วก้มลงไปเก็บกระเป๋าของเพื่อนพี่ทิวขึ้นมา
แต่ ,,, กระเป๋าใบนี้มันคุ้นตามากๆ
หรือมันกำลังฮิตกันวะ? ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ดูไอจีเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเค้ากำลังฮิตกระเป๋าแบบไหน
ผมเก็บกระเป๋าและหนังสือที่ตกไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะก้มลงไปมองอีกครั้งว่าเก็บของหมดหรือยัง
ก็บังเอิญไปเห็นว่ามีการ์ดสี่เหลี่ยมที่ห้อยไว้กับกุญแจตกอยู่เลยเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมา
“อ้าวว กูทำกุญแจคอนโดร่วงตอนไหนวะเนี้ย”กุญแจคอนโดผมเองครับ ผมชอบเอาคีย์การ์ดมาใส่ที่ห้อยกับกุญแจห้อง
เวลาไปไหนจะได้ไม่ลืม เพราะมันสำคัญทั้ง 2 อย่าง
“เจ้าของกระเป๋าแม่งรีบไปไหนไม่รู้ เอาของมาโยนๆวางๆแล้วก็ออกไป”พี่ทิวหันมาบอกผม ก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ
พี่ทิวเรียนนิติศาสตร์ครับ ปี 4 แล้ว
ผมเปิดกระเป๋าตัวเองเพื่อจะเก็บกุญแจห้องกับคีย์การ์ด แต่ก็เห็นว่ากระเป๋าเงิน โทรศัพท์
และคีย์การ์ดก็ยังอยู่ในนั้น
แล้วคีย์การ์ดอันนี้มันของใคร???
ผมพิศมองของในมืออีกรอบ ก็ต้องบอกตัวเองว่ามันเป็นของผมแน่ๆ
คอนโดนี้ก็ชื่อคอนโดผม ซึ่งบนคีย์การ์ดจะสกรีนรูปคอนโดไว้ และแน่นอนครับ
กุญแจที่ติดอยู่กับคีย์การ์ดนั้น มันเป็นกุญแจห้องผมแน่นอน!!!
เพราะหวานเอาสีทาเล็บไปทาไว้ มันเลยแตกต่างจากกุญแจห้องคนอื่นๆ
“ขอของเราคืนด้วย”เสียงดุๆดังมาจากข้างหลังผม ก่อนที่จะมีแรงกระชากของออกจากมือผมไป
“อ้าววไอ้เจ้นท์ ทำไมมาไววะ” เจ้นท์!!! ผมรีบหันไปมองหน้าคนที่พี่ทิวกำลังพูดทักทาย
ชัดเจนเลยย !!!
ไอ้เชี้ยเจ้นท์!!
“เออดิ มาแล้ว ไอ้พี่จ้านแม่งงกวนตีน ให้ไปรับแล้วตัวเองออกจาก รพ. แล้วนะ ให้กูไปทำไมไม่รู้”มันกำลังจะบ่นอะไรต่อผมไม่รู้หรอกครับ แต่พอมันหันมาทางผม มันก็หยุดพูดทันที
มาอีกแล้วเพลงๆนี้ดังขึ้นมาอีกแล้ว ,,
พ ย า ย า ม จ ะ ท ำ วิ ธี ต่ า ง ๆ ใ ห้ เ ธ อ นั้ น รั ก ฉั น
พ ย า ย า ม ทุ ก วั น ม อ บ ใ ห้ ทุ ก อ ย่ า ง ที่ เ ธ อ ต้ อ ง ก า ร … . . “กูมาแล้วครับพี่ทิว”เสียงเพื่อนๆของพี่ทิวดังขึ้นมาอีก ก่อนที่เสียงเฮฮาคุยกันมาตลอดทางจะเงียบไป
เมื่อทุกคนหันมามองหน้าผม
“ดิว!”เสียงไอ้คนที่ใส่แว่น กับคนอ้วนๆตัวใหญ่ในคืนนั้นที่มันลากกันขึ้นรถไปนั้นแหละครับ
“อ้าวว นี้พวกมึงรู้จักน้องดิวด้วยหรอวะ ดีๆเลย ก็คนนี้แหละที่กูจะชวนพวกมึงมาศึกษากรณีคดีความของน้องเค้า
เดี๋ยวรอพี่แม๊คมาก่อน ค่อยว่ารายละเอียดกันอีกที”ตอนนี้ไอ้พี่เจ้นท์มันโดนพี่แว่นกับพี่ตัวอ้วนดึงลงให้ไปนั่งข้างๆพี่ทิวแล้วครับ
“คดีอะไรวะทิว” พี่คนใส่แว่นถามพี่ทิวเสียงสั่นๆ พี่เค้าก้มหน้าก้มตาพยายามไม่สบตาผม
มีแต่ไอ้เชี้ยเจ้นท์คนเดียวนั้นแหละครับ ที่จ้องหน้าผมอยู่ตลอดเวลา
“พอดีน้องทิวเค้าโดนแกล้งนะ มีคนเอารูปเบอร์โทรของน้องเค้าไปโพสในเวปขายตัว
ทำให้มีคนเข้าใจน้องเค้าผิด และมีคนโทรเข้ามาเยอะมาก ตอนนี้น้องเค้ารวบรวมหลักฐานไว้เยอะแล้วละ
ก็เลยจะนัดพี่แม๊คที่เป็นทนายมาปรึกษา น้องเค้าจะแจ้งความกับตำรวจนะ”
“อ่ออ ยะ แย่ แย่เลยนะครับ”พี่คนที่ตัวใหญ่ๆตอบกลับมาเสียงสั่นๆ
“ก็ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วละครับ”ผมตอบกลับไป พร้อมๆกับพยายามจะสบตากับคนทั้ง 2 คนนั้น
นี้มันร่วมมือกันทำชั่วแล้วละนะ ,, ผมต้องเอาผิดพวกมันให้ได้!!!!!!
“อ้าวว พี่โต้ พี่แว่น พี่เจ้นท์ สวัสดีค่า”รี่เดินเข้ามาถึงโต๊ะ ก็ยกมือไหว้ทักทายเพื่อนๆของพี่ทิว
เนียร์มันวางเครื่องดื่มในมือลง แล้วก็ยกมือไหว้ตาม
แต่พอมันเห็นหน้าพี่เจ้นท์ มันก็ยืนนิ่งๆ เหมือนคนโดนมนต์สะกดเลยละครับ
จนรี่มันต้องตบหัวเข้าไป 1 ที มันถึงรีบนั่งลงข้างๆผม
“พี่แม๊คยังไม่มาอีกหรอคะพี่ทิว เดี๋ยวไอ้ดิวมันจะกลับไปเอาเอกสารสำคัญต่อละนะ”
“นั้นสิทำไมยังไม่มาไม่รู้ เดี๋ยวพี่โทรตามก่อนนะ”พี่ทิวยกมือถือขึ้นมาโทรตามพี่แม๊ค ตอนนี้บนโต๊ะสนทนาก็เลยมีแต่รี่เท่านั้นครับที่ชวนคนนั้นคนนี้คุย
“พี่เจ้นท์เคยไปอยู่เชียงใหม่ไหมครับ?”อยู่ๆเนียร์มันก็ถามพี่เจ้นท์ขึ้นมา มันจะเคยไปหรือไม่เคยไป มึงจะอยากรู้ไปทำไมวะ?
“ไม่อะ พี่ไม่ชอบเดินทางไปไหนเท่าไหร่”ไอ้เชี้ยเจ้นท์ก็ตอบเนียร์กลับไป พร้อมๆกับยังนั่งจ้องหน้าผม
“พวกมึง พี่แม๊คไม่ว่างมาวะ ติดเรื่องตามคดีอยู่ เอาไงดีอะรี่ น้องดิว
วันพรุ่งนี้หรือวันอื่นได้ไหมครับเดี๋ยวพี่นัดให้อีกที”ตอนนี้ทั้งโต๊ะหันมามองหน้าผม
“ไม่เป็นไรครับพี่ทิว เดี๋ยวดิวติดต่อทนายของครอบครัวดิวก็ได้เรื่องแบบนี้ดิวไม่อยากทิ้งไว้นาน
เดี๋ยวหลักฐานมันจะหายไปซะก่อน!!!”
“อืมม งั้นถ้าได้เรื่องอะไรแล้วดิวโทรหาพี่นะ”พี่ทิวยิ้มกลับมาให้ผม ก่อนจะค่อยๆเก็บหนังสือเรียน
ส่วนไอ้ 3 คนข้างๆพี่ทิวนั้น ถ้าผมไม่อคติกับพวกมันมากเกินไปอะนะผมว่าไอ้พี่แว่นกับพี่โต้มันแอบถอนหายใจแรงๆ
ส่วนไอ้เชี้ยพี่เจ้นท์ ผมเดาความคิดมันไม่ได้หรอกครับ แม่งงง เลว!!!
“งั้นเรากลับไปเอารถกันเถอะดิว” รี่หันมาชวนผมกลับเข้าไปใน ม.
“น้องรี่ไปกับทิวเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องเนียร์กับน้องดิวเอง”เสียงหล่อๆแบบนี้ไม่ใช่ใครหรอกครับ เสียงไอ้เชี้ยพี่เจ้นท์!
“ไอ้เชี้ยเจ้นท์!!!!”พี่แว่นกับพี่โต้ถึงกับหันไปตบหัวพี่เจ้นท์เลยครับ
“กูกลับกับไอ้โต้นะเว้ยย แล้วมึงตามไปหากูที่ร้านพี่ชาญด้วย”พี่แว่นพูดจบก็รีบลากพี่โต้ออกจากร้านไป พี่ทิวได้แต่มองเพื่อนของตัวเองอย่าง งงๆ
แต่แกคงชินกับอาการบ้าๆบอๆของเพื่อนแกละมั้งครับ เพราะผมเห็นแกยิ้มขำๆออกมา
ก่อนจะชวนรี่กลับห้อง
“งั้นกูกับพี่ทิวกลับละนะ มึงก็ให้พี่เจ้นท์เค้าไปส่งเอารถ กลับถึงคอนโดก็โทรหากูด้วยละ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูเรียกรถมอไซต์รับจ้างไปส่งก็ได้ ไม่อยากรบกวนเพื่อนพี่ทิว”
“พี่เต็มใจ ให้พี่ไปส่งดีแล้วละ”ไม่ต้องเสือกมาทำแสนดีเลย กูไม่หลงกลหน้าหล่อๆของมึงแล้วละไอ้เชี้ยพี่เจ้นท์!
“กูไม่เต็มใจ”พอผมพูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะมาโดยไม่หันไปดูหน้าของคนบนโต๊ะอีกเลยครับว่าตอนนี้จะทำหน้ายังไง
ผมเดินออกมาเรียกรถรับจ้างแถวนั้นให้ไปส่งที่หน้าคณะ ก่อนจะเดินไปที่ลานจอดรถ
แต่ก็ยังเดินไปไม่ถึงที่จอดรถของตัวเองเลยครับ อยู่ๆก็มีคนมากระชากแขนผมไว้
“เห้ยย ปล่อย” ผมรีบสะบดแขนออก ก่อนจะหันไปมองหน้าคนที่ดึงแขนผมไว้
“ขอโทษๆ ตกใจหรอ นี้พี่โซ่เองครับ”ไอ้พี่โซ่รีบปล่อยแขนผมออก ก่อนจะขยับตัวออกจากผมไปนิดหน่อย
“พี่โซ่มีอะไรหรือป่าวครับ พอดีดิวกำลังรีบนะ”
“ก็อยากชวนไปทานข้าว เรื่องวันนั้นพี่ขอโทษ พี่ไม่มีเจตนาพูดแบบนั้น
พอดีพี่เห็นโพสนั้นนะ เลยจะมาอำดิวเล่นเฉยๆ แต่ถ้าดิวเดือดร้อนจริงๆดิวบอกพี่ได้นะพี่ช่วยดิวได้”
“ดิวไม่ได้ขายตัว พี่โซ่เมื่อไหร่จะเข้าใจวะ”
“พี่ก็ไม่ได้จะให้ดิวมานอนด้วย ก็ช่วยเหลือแบบรุ่นน้องในคณะไง ดิวก็เป็นน้องรหัสของเพื่อนพี่
มีอะไรเดือดร้อนพี่ก็อยากช่วย”ตอนนี้พี่โซ่มันเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก”ผมยกมือไหว้พี่โซ่ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปที่จอดรถ
เพราะไอ้ความไม่ระวังตัวของผมนี้แหละครับ ,, พี่โซ่มันเดินตามผมมาก่อนจะมายืนประชิดตัวผมไว้
แล้วเอามือมาจับที่ไหล่ผมทั้งสองข้าง
“อย่าเดินหนีพี่แบบนี้ พี่ไม่ชอบ!”ผมพยายามจะขยับตัว แต่แรงที่บีบที่ไหล่ก็บีบแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆกับลมหายใจอุ่นๆทีมันรดต้นคอผมอยู่
“ใครก็ได้ช่วยด้วย!”เพราะร่างกายยังไม่หายดีจากเรื่องในคืนนั้น ทำให้ผมไม่มีแรงจะสู้กับพี่โซ่ ได้แต่ร้องอยู่ในใจอยากให้ใครก็ได้เข้ามาช่วยชีวิตผม
อย่าเกิดเรื่องร้ายๆกับชีวิตอีกเลย ,, แค่นี้ก็อยากตายอยู่แล้ว TT
“รอนานไหมดิว พี่ขอโทษทีนะมัวแต่ไปส่งเนียร์”เสียงไอ้เชี้ยพี่เจ้นท์!!!
ผมรับรู้ได้ว่าแรงที่บีบไหล่ของผมมันเบาลง และพี่โซ่ก็ปล่อยตัวผมให้ผมได้ขยับตัวออกไปยืนอยู่ข้างๆพี่เจ้นท์แทน
“อ้าววมึงเองหรอวะโซ่ มีอะไรกับดิวป่าว”มึง 2 คนรู้จักกัน? อย่าบอกนะว่าจะแท๊คทีมกันทำเรื่องชั่วๆกับกูอีกเนี้ยย
“ไม่มีไรหรอกแค่ทักทายรุ่นน้องในคณะ ว่าแต่มึงเหอะมาหาดิวทำไมวะ มึงเรียนนิติไม่ใช่หรอ
ตึกนิติไม่ได้อยู่แถวนี้นิ”
“กูมารับดิวกลับบ้านนะ รถดิวมันเสีย พอดีวนไปส่งเพื่อนดิวมาเลยตามมาช้า”
“แล้วมึงจะมารับดิวทำไมวะ มึงเป็นไรกับดิว?”เสียงพี่โซ่เริ่มจะดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆกับสายตาที่โคตรน่ารังเกียจมองมาที่ผมกับพี่ดิว
“เป็นอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่เป็นแบบที่มึงกำลังเป็นแน่นอน”พี่เจ้นท์ตอบพี่โซ่ไปแบบกวนๆ ก่อนจะดึงแขนผมให้ไปขึ้นรถพี่เจ้นท์ที่จอดอยู่ใกล้ๆรถผม
ในตอนนี้เลือกอะไรไม่ได้แล้วละครับ หนีเสือปะจระเข้ชัดๆ
ไอ้พี่โซ่ก็โคตรน่ากลัว ,, ไอ้คนข้างๆผมตอนนี้มันก็โคตรเลว
เห้ออออ ดิว … ชีวิตมึงทำกรรมอะไรมาเยอะแยะวะเนี้ยย!!!
-----------------------------------------------
ถ้ามีคำผิดยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ
นิยายของเจยังเป็นแบบเดิมนะ ,, เดินเรื่องเรื่อยๆ ไม่รีบไม่เร่งมาก
ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะที่ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้ ,,
ฝาก #ดิวเจ้นท์ เอ๊ะ ! หรือจะ #ดิวจ้าน หรือจะ #เจ้นท์ดิว 555 เอาเป็นว่ามาลุ้นไปด้วยกันเนอะ
หัวข้อ: ☂ How F a r is near? ไกลแค่ไหนคือใกล้ ||บทส่งท้าย||จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 18398 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก