- เหงา - ตอนพิเศษ...ความปึ๋งปั๋งของเด็กหนุ่ม -
“นี่ ไปเที่ยวกันมะ 4 คน” เบบี้ยกนิ้วเสนอ
เราสี่คน ผม บอส เบบี้ ซาฟา นัดออกมากินมื้อเย็นด้วยกัน ไม่บ่อยครับ เพราะนานๆทีบอสจะได้เลิกเร็ว
ผมต้องพาบอสมาเจอเบบี้บ้าง เพราะถ้าไม่ทำอย่างนี้ เธอจะบุกไปถึงห้องแน่ เห้อ
“เสาร์อาทิตย์นะ ไม่อยากใช้วันลา บอสโอเครึเปล่า”
“เอาสิครับ ว่าแต่ไปไหนดี?”
“หัวหิน”
“มึงนี่เป็นอะไรกับหัวหิน” ผมย้อนถามเบบี้ มันไปหัวหินบ่อยมาก ทำไมไม่รู้จักเบื่อ?
“คิดไรไม่ออกก็หัวหินไว้ก่อนแหละ ฮ่าๆๆๆ”
“จะไปนอนที่ไหน ที่เดิมไม่เอานะ อย่างกะโรงแรมผีสิง” ผมไม่ได้ไปด้วยหรอกครั้งนั้น แต่ดูจากภาพที่ถ่ายมา ดูจากการบรรยายของซาฟา ผมว่ามันโคตรน่ากลัว
“หูย คนเราก็มีจองโรงแรมพลาดกันบ้างล่ะนะ”
“พลาดหรือตั้งใจ?” ซาฟาแย้งขึ้น เพราะคนที่กลัวผี คือหนุ่มหน้าเข้มกล้ามปู แทนที่จะเป็นผู้หญิงตัวเล็กดูบอบบางหนักแค่สี่สิบต้นๆอย่างเบบี้
“โธ่ ที่รักล่ะก็”
ผมดูสองคนตีกันไป แต่ก็ยังเห็นนะว่าบอสเม้มปาก เหมือนรอจังหวะอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
“เอ่อ...”
“ว่าไงบอส พูดไม่ทันเบบี้มันล่ะสิ”
“ฮ่ะๆๆ ครับ” บอสหัวเราะแห้งๆ แล้วพยักหน้ารับ
“เด็กมึงนี่ก็ร้ายใช่ย่อย ร้ายนะเรา” เบบี้หมายถึงบอส
กูเป็นคนว่ามึงพูดมาก ไหงไปตกที่บอสว่ะ?
“คือพี่ผมมีโรงแรมอยู่หัวหิน เราอาจจะไปพักที่นั่นได้นะครับ”
“โรงแรม เดี๋ยว บ้านเรารวยเบอร์ไหนเนี่ย”
“ไม่ใช่ของที่บ้านหรอกครับ ของพี่สะใภ้ พอแต่งงานพี่ก็เลยต้องไปช่วยทางนั้น”
“จ๊ะ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่” เบบี้อึ้งไป ทำหน้าเกร็งกระตุก แบบแปลกๆ
“จะไปวันไหนกันครับ จะได้ลองถามดูว่ามีห้องให้รึเปล่า”
“ลองอาทิตย์หน้าแล้วกัน เสาร์อาทิตย์นะ”
บอสลุกขึ้น ขอตัวไปโทรศัพท์ ไม่ได้ไปไหนไกล เขายังอยู่ในระยะที่ผมมองเห็น
ส่วนเบบี้ก็ทันที มันโน้มตัวลงข้างๆ เหลือตามองผม มองจากมุมไหนก็รู้ว่ากำลังนินทาคน
“แฟนมึงนี่รวยขนาดไหนกันแน่เนี่ย”
“ไม่รู้ไม่เคยถาม”
“ตั้งแต่โคตรตระกูลแอปเปิ๊ลแหว่ง ของเล่นที่มึงบอกว่าเป็นกล้องดูดาวตัวละเกือบสองแสน แล้วยังบีเอ็มที่น้องขับอีก มึงรู้มะ รุ่นนั้นกี่ปีแล้ว”
“ก็ น่าจะเกือบๆ 5 ปี”
“เออดิ เท่าอายุน้องตอนเรียนเลย แปลว่าที่บ้านซื้อให้ตอนเข้าปีหนึ่งใช่ไหมล่ะ มึงคิดดูนะ เด็กปีหนึ่ง ที่ที่บ้านซื้อบีเอ็มให้ขับไปเรียนเนี่ย รวยแบบธรรมดาๆเขาทำได้รึเปล่า”
“เหรอ เขาดูกันแบบนี้เหรอ”
“สาบานว่าคนละเอียดแบบมึงไม่สงสัยความรวยของน้อง”
“ก็ เรื่องส่วนตัวป่าว”
“สำหรับคนนอกอย่างกูอ่ะ ใช่ แต่มึงเป็นแฟนเขานะเว้ย มึงเสือกได้”
“นี่มึงอยากเสือกเองเลยมายุกู ใช่มะ”
“ปิ้งป๋องงงง แฮ่”
เบบี้ทำเป็นหัวเราะเอิ้กอ้าก เพราะบอสเดินกลับมาพอดี
“ทุกคนครับ ตั้งแต่อาทิตย์หน้า ไปจนสงกานต์จะไม่ว่างเลย เพราะมีวันหยุดยาวกับปิดเทอม ถ้าจะไป พี่บอกว่าอาทิตย์นี้เหมาะสุดครับ”
“ไวมาก” เบบี้
“เอาไงอ่ะ” ซาฟา
“บอสโอเครึเปล่า ต้องทำงานไหม”
“ไม่ครับ ไปได้ ตัวผมว่าง แต่ใจไม่ว่างนะครับ ใจผมมีเจ้าของแล้ว”
“เอ? ใครน้าาาา” เบบี้รับมุขอย่างไว ผมไม่อยากพาบอสมาเจอเบบี้บ่อยๆก็เพราะอย่างเนี่ย เข้าขากันดีเหลือเกิน
“คนแถวนี้แหละครับ ฮ่าๆๆๆ”
“โอ๊ย มั่นไส้ๆๆๆ”
วันนั้น เราเลยต้องกลับมาซักผ้า เตรียมตัวไปหัวหิน เพราะเอาจริงๆวันนี้วันพุธ ก็เหลือแค่วันสองวัน กะทันหันสุดๆ กางเกงว่ายน้ำไปซุกอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้ใช้นาน ดูสิ หาไม่เจอเลย
............................
สองวันต่อมา เราก็มาโพล่ที่หัวหินกันในคืนวันศุกร์ ไวอย่างกับเล่านิทาน แถมห้องที่พักก็หรูหราอย่างกับในนิยาย ใหญ่โตจนผมคิดเล่นๆว่าเอาคอนโดผมมาใส่ในห้องนั้นได้สักสามห้อง ไม่ใช่แค่ห้องนั้นหรอก แต่โรงแรมยังเป็นระดับห้าดาวที่ประเมินแล้วน่าจะเกินห้าดาวไปอีก
แถมบอสเดินไปทางไหนก็ดูเป็นที่รู้จักของพนักงานไปหมด ยิ่งพนักงานสาวๆนี่ยิ้มหวานมองตามกันจนสุดสายตา
ขนาดเห็นว่าบอสเดินตามผมต้อยๆ ก็ยังไม่ลดละความพยายามกัน นับถือจริงๆ
เช้าตรู่วันเสาร์ เรามานอนแผ่อาบแดดอยู่ข้างสระว่ายน้ำกันตั้งแต่ชาวบ้านชาวช่องเขายังไม่ตื่น เห็นจะพอมีก็แค่ฝรั่งที่ตื่นเช้ามาว่ายน้ำฟิสเนสบ้าง
ผมปล่อยสายบ้าพลังลากสโตรกแข่งกันไป ส่วนทีมแบ็ตอ่อนอย่างผมกับเบบี้ขึ้นมานั่งเหนื่อยข้างสระสักพักแล้ว นานจนน้ำแตงโมปั่นมาส่งแล้ว
เบบี้นั่งถอนหายใจอยู่ข้างๆ ครั้งที่สอง ครั้งที่สามเข้าไปแล้ว จนผมต้องเหลือบมอง ว่าตกลงเป็นอะไรของเขา
“ฮื้ม มีแฟนเด็กนี่มันน่าอิจฉาจริงๆเลยเนอะ”
“...” น่าอิจฉา?
“ดูสิ ยิ้มทีโลกสดใส กล้ามแน่นๆ กับต้นขาฟิสปั๋ง”
บอสกับซาฟากำลังปีนขึ้นขอบสระอีกฝั่ง ตรงที่ไม่มีบันได บอสยันตัวขึ้น แล้วนั่งพักขอบสระหายใจ ก่อนจะยืนขึ้นแล้วทำสัญญาณนับเลขเพื่อนกระโดดลงสระ เหมือนกำลังว่ายน้ำแข่งกัน
“มึงดูอะไรของมึงเนี่ย”
“โอ้ย สะดุดตาออกขนาดนั้น ไม่ดูกูก็เห็น”
‘เด็กหนุ่มวัยสืบพันธุ์’ เบบี้มักเรียกบอสอย่างนั้น
ผมละกระดากทุกครั้งที่ได้ยินมันเรียก แต่ก็ไม่หนักใจเท่าไหร่ ตราบไดที่มันไม่เรียกเจ้าตัวต่อหน้าจะๆ
ทุกอย่างที่เบบี้เคยทำนายเกี่ยวกับบอสไว้ก่อนหน้านี้ ถูกหมดเลยครับ ทั้งเรื่องมันมีใจ เรื่องมันตั้งใจจะจีบผมตั้งแต่แรก เรื่องน้องรวย หรือเรื่องลูกหมาน้อยเชื่องๆ ทุกอย่างค่อยๆกระจ่างและเป็นจริงอย่างมันคาดเดา แต่มีอย่างนึงที่ผมไม่เห็นมันจะเป็นจริงอย่างมันว่าเลย…
“จิ๊ นี่คงจัดเช้าจัดเย็นจนมึงขาอ่อนไม่มีแรงว่ายน้ำแบบนี้สินะ”
ครั้งแรกที่ได้ยินอะไรทำนองนี้ผมเกือบทำกาแฟพุ่งใส่หน้ามันที่กล้าพูดเรื่องแบบนี้ออกมาตรงๆ แต่ตอนนี้ผมเริ่มชินซะแล้ว ได้แต่ทำหน้าเฉย ยิ้มมุมปากอย่าง... ไม่มีเหตุผล
มันคงคิดว่าผมกวนตีนยิ้มเยาะในความมาเหนือ แต่ไม่เลย ผมกำลังยิ้มเยอะตัวเองและโวยวายในใจเสียงดังปานฟ้าถล่ม
ไหนนนนนนนนน!?
กูไม่เห็นสัมผัสความกระหายของมึงได้เลยไอ้บอส! จริงอย่าง มันยังหนุ่ม มันแข็งแรง แต่ผมไม่เคยเห็นความตื่นเต้นของมันเลย มันเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่คือผมไม่ใช่สุภาพสตรีไง ผมก็ไม่ได้ต้องการสุภาพบุรุษในชีวิต ผมต้องการผู้ชายธรรมดาๆอยู่ข้างๆ
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่บางทีผมก็สงสัย ทำไมเราไม่ไปไหนไกลกว่านอนข้างๆกันจับมือแล้วหลับไป...
หรือผมมันน่าหน่าย ไร้เสน่ห์ ไม่มีแรงดึงดูดทางเพศเลย อย่างนั้นเหรอ?
ทั้งที่ตลอดมา ผมเชื่อเหลือเกินว่าผู้ชายร้อยทั้งร้อยที่เข้ามาจีบหวังเคลมผมทั้งสิ้น สงสัยมันจะไม่จริง มันคงเป็นความหลงตัวเองของผมแต่เพียงฝ่ายเดียว
เพราะ จริงๆ แล้วผมมันไร้แรงดึงดูด...
ในใจแม้จะสลดแค่ไหน แต่พออยู่ต่อหน้าเบบี้ ผมก็ทำได้แค่ตีหน้าเฉย ยิ้มมุมปาก เท่านั้นเอง
สองคนที่ว่ายฟรีสไตล์คู่กันมา แตะของสระในเวลาไล่เลี่ยกัน ก่อนทั้งคู่จะโพล่ขึ้นมาหัวเราะ มีแค่บอสที่ปีนขอบสระขึ้นมาหาพวกเรา ส่วนซาฟา ยังว่ายกลับไปอีกฝั่งเหมือนกำลังทำรอบ
“ทำไมนอนตากแดดแบบนี้ล่ะครับ”
“เหรอ ไม่รู้สึกตัวเลย” ผมหันซ้ายหันขวา หัวอยู่ในร่มก็จริง แต่ตั้งแต่ช่วงไหล่ลงไปตากแดดเต็มๆ
“ตัวเปียกๆแล้วมานั่งตากแดด เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ขึ้นข้างบนกันเถอะ”
“อ้าว ไม่ว่ายน้ำต่อเหรอ เห็นกำลังสนุก”
“พอแล้วครับ ผมเริ่มหิวแล้ว”
“หิวรึหึง” เบบี้ที่อยู่ในร่มนอนดูดน้ำแตงโมปั่น มองแฟนตัวเองที่ยังว่ายน้ำข้ามสระรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
“จริงๆก็ทั้งสองแหละครับ นะครับ ขึ้นข้างบนกัน”
“เอ่อๆ” ผมหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาใส่
คือทำไมกูต้องเชื่อฟังเด็กขนาดนี้ด้วยว่ะ?
เป็นแฟนก็จริง แต่จะหวงทำไม ก็ในเมื่อไม่เห็นจะพิศวาสอะไรผมมากมายเลยนี่นา
มือที่กำลังจะผูกเชือกรัดเอว อยู่ๆก็หยุดลง ไปมันทั้งอย่างนี้แหละ แค่ขึ้นลิฟเอง มาชุดนี้ใครๆก็รู้ว่าเล่นน้ำมา คงไม่อะไรหรอก
ผมเดินนำกำลังจะออกจากสระว่ายน้ำ บอสก็เรียกผมไว้
“พี่”
“หื๋ม?”
“แต่งตัวให้เรียบร้อยสิครับ มานี่” บอสเดินอ้อมมาจับปลายเชือกเสื้อคลุมผมไว้ เขาทำท่าจะคว้าปลายอีกข้างขึ้นมามัด แต่ผมเผลอดึงกลับมาซะแล้ว
“ไม่ต้อง!”
บอสชะงักไป พร้อมๆกับที่ผมรู้ตัวว่ากำลังทำสีหน้าแบบไหน
ใช่ ผมกำลังรู้สึกไม่พอใจ แต่ผมไม่ควรพาลเขาแบบนี้
“ขอโทษครับ” บอสขอโทษผม ทั้งที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย มันทำให้ผมรู้สึกผิด แล้วยอมทำอย่างที่เขาหวังดีกับผม
ผมออกเดินไปกดลิฟ พร้อมๆกับผูกเชือกชุดคลุมต่อจนเรียบร้อย ยืนรอสักพักเขาถึงเดินตามมาทัน ทำไมเดินช้านักว่ะ ไหนบอกอยากกลับห้องไง อะไรของมึงเนี่ย?!
บอสเดินตามผมมาเงียบๆ จนถึงห้อง ผมรื้อกระเป๋าหยิบชุดจะไปอาบน้ำให้สบายตัว แต่ไม่ว่าผมจะทำอะไร เดินไปทางไหน ก็มีสายตาเขามองอยู่ไม่ไกล
“นี่! จะมองอะไรนักหนา ไปอาบน้ำสิ” ผมเอี้ยวตัวไปอีกกระเป๋าข้างๆกัน หยิบชุดเขาขึ้นมาให้ ชุดที่คิดว่าเขาจะใส่สบายและหล่อกำลังดี
หล่อกำลังดีเหรอ โว้ะ หล่อทำไมนักหนาว่ะ ไม่ๆ ผมเปลี่ยนใจ รื้อต่อไปรื้อหาชุดอื่นที่ดูแย่กว่าชุดเมื่อกี้ แต่ก็ไม่มีให้เลือกมากนัก ผมจัดกระเป๋าเองรู้ว่าเอามาแค่สองสามชุด
“ผมขอใส่ชุดนี้นะครับ” บอสมานั่งคุกเข่าหยิบอีกชุดในมือผมไป แล้วยิ้มให้อย่างทุกที แต่ทำไมวันนี้ผมไม่สบอารมณ์เอาซะเลย
ผมมองตาม มันเป็นเสื้อยืดลายตรง ที่เขาเคยบอกว่าซื้อมาเพราะเหมือนกับเสื้อตัวที่ผมกำลังจะใส่ เสื้อลายขวาง
ผมมองเสื้อในมือเขา ผมหยิบเสื้อลายขวางตัวเองยัดกลับเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะหยิบเสื้อยืดสีขาวธรรมดาๆขึ้นมา แล้วลุกขึ้นเดินหันหลังให้เขาไปเข้าห้องน้ำ
นี่เป็นการเดินหนีหรือเปล่า?
ไม่นะ ก็แค่เดินมาอาบน้ำเหมือนปกติธรรมดา
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ บอสที่ออกไปใช้ห้องน้ำข้างนอก เขาใส่เสื้ออีกตัวที่ผมเลือกให้ครั้งแรก ไม่ใช่ตัวที่เขามาเลือกเองทีหลัง นั่งอยู่ปลายเตียง เหมือนรอผมอยู่
แต่ที่แปลกไป คือเขาไม่ยิ้ม
ผมเดินเช็ดหัวหยิบมือถือขึ้นเช็ค เดินไปอีกมุมห้องพาดผ้าเช็ดตัวกับพนักเก้าอี้ บอสก็ยังมองตามนิ่งอย่างนั้น
ไม่ว่าผมจะทำอะไร เขาก็มองผมอยู่ทุกอากัปกิริยา
“อะไร?” ในที่สุดผมก็ทนต่อสายตาเขาไม่ได้ ผมหันไปสบตาเขา แล้วถามเสียงแข็ง
จะหาเรื่องงั้นเหรอ?
“เปล่าครับ”
“เปล่าแล้วทำไมต้องมองด้วยสายตาแบบนั้น พี่ไม่ชอบ”
“ผมขอโทษ” บอสลูบหน้าลูบตา เขาเม้มปากเหมือนอดกลั้นบางอย่าง มันสุดกลั้น เขามีบางอย่างอยากพูด แต่ยังไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ “ผมไม่ได้ตั้งใจ ให้ พี่รู้สึกไม่ดี”
ท่าทางอ่อนลง อาการรู้สึกผิดของเขาทำให้ผมต้องย้อนกลับมามองตัวเอง
“ลองพูดมาสิ มีอะไร” เอาใหม่ ผมปรับน้ำเสียงลง พยายามใจเย็นเพื่อรอฟัง
“คือ…”
ผมแก่กว่าเขาตั้ง 4 ปี จะทำตัวฉุนเฉียวเป็นเด็กๆก็คงไม่ใช่
“พี่ ไม่พอใจที่ผมบอกว่าหึงเหรอครับ?”
ถ้าเรื่องนั้นน่ะเหรอ
“เปล่า”
“แล้ว...” บอสไหล่ห่อ ตัวลีบลงอย่างจนปัญญา ถามอย่างอ่อนแรง “พี่ไม่พอใจเรื่องไหนครับ”
ผมตอบเขาไม่ได้ มันพูดไม่ออก ก่อนนี้ผมไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองอารมณ์ไม่ดี ทำไมอยู่ๆก็หงุดหงิด ฉับพลันตอนนั้นอะไรๆก็ดูขวางตา
“เห้อ ขอโทษ” ผมหลับตา เรื่องนี้ผมผิดจริงๆ “ขอโทษๆ ไม่ใช่ความผิดเราเลย ขอโทษที่พาล”
“ไม่ใช่ผมเหรอ งั้นบอกผมสิ” บอสจับมือผม ดึงให้ผมนั่งลงข้างตัว
“เบบี้ มันกวนตีนน่ะ”
“พี่เลยพาลผมงั้นเหรอ ไม่น่าเป็นไปได้เลย”
ผมหันมองหน้าเขา ตอนนี้บอสยิ้มฝืนๆ คิ้วเขายังคงเป็นปม พยายามแสดงออกว่าสบายใจแล้ว แต่ก็ไม่หันมาสบตาผม ทั้งที่ผมมองหน้าเขาอยู่ ทั้งที่ผมเป็นฝ่ายโกหก ทำไมคนหลบตา กลับเป็นเขา...
หลายครั้งที่ผมเป็นคนผิด หลายครั้งเป็นผมที่พาล แต่ทุกครั้ง บอสจะเป็นฝ่ายขอโทษ และโทษว่าเป็นความผิดตัวเองทุกครั้ง
ทำไมคนคนนี้ต้องยอมผมขนาดนี้? ทำไม?
ผมเอื้อมมืออออกไป กุมมือเขาไว้
“บอส”
“ครับ” เขาหันมาแล้ว
“จูบพี่หน่อย”
“หื๋ม?” บอสยิ้ม ยกคิ้วสูง “งั้นผมไม่เกรงใจนะครับ”
บอสโน้มใบหน้าลงมา ขยับมาใกล้ ผมค่อยๆเอียงหน้ารับ แล้วหลับตาตอนที่ลมหายใจเขาเข้ามาใกล้และหยุดลง ผ่านริมฝีปากผมได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้น เขาตื่นเต้น เกร็ง เหมือนจะสั่นแต่ก็ไม่
อีกมือผมยกขึ้น คว้าต้นคอเขาไว้เบาๆ ลูบบอกให้เขาคลายตื่นเต้น จริงๆผมเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน จังหวะที่เขาจะผละออก ผมรั้งคอเขาไว้ แนบจูบให้แน่นขึ้น เด็กตัวโตไม่ขัดขืน เขาโอนอ่อน แต่ไม่เป็นธรรมชาติ
ผมส่งลิ้นแตะริมฝีปากเขาพยายามแทรกลิ้นเข้าไป เรียวปากอุ่นส่งลิ้นออกมารับ แต่ไม่เลยมารุกเร้าผม เป็นผมที่ละโมบและไล่ต้อน
ครั้งแล้ว
ครั้งเล่า
สุดท้าย... ผมก็ยอมแพ้
ผมผละออก ก้มหน้าอยู่ข้างแก้มเขา ซ่อนสีหน้าเจ็บปวดของผมไว้
บอสไม่รู้ถึงความรู้สึกแย่ๆของผม เขายังประคองกอดผมไว้หลวมๆแล้วโยกผมเหมือนโอ๋เด็กเล็กๆ ยังไงเขาก็ยังเป็นเขา อ่อนโยนแม้จะใจร้าย แต่นั่นก็ทำให้ผมยิ้มออกมา กลบความในใจที่แสนสับสน
เอาเถอะ อย่างน้อยผมก็มั่นใจว่าเขารักผมมาก
.............................................
ช่วงกลางวันเราไปตลาดน้ำ ไปโน้นไปนี่ตามที่เที่ยวต่างๆ จนตอนเย็นก็มาจบที่โรงแรม เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปหาอะไรกินไกลๆแล้ว
“พี่เบบี้ ตอนอยู่ริมสระ พี่คุยอะไรกับพี่เจเหรอครับ”
บอสถามขึ้น ตอนที่เราดินเนอร์กันอยู่ริมหาด อยู่ครบทั้งสี่คน ถามตรงๆอย่างมุ่งมั่นจะรู้ให้ได้
เบบี้เคี้ยวกุ้งต่อแต่ก็เหลือบมามองผมหยั่งเชิง ก่อนถามน้องกลับ
“ทำไมเหรอ?”
“ก็หลังจากตอนนั้นพี่เจหงุดหงิดมากเลย เหวี่ยงผมทุกอย่าง ผมทำตัวไม่ถูกแล้ว ผมเลยอยากรู้สาเหตุ จะได้ง้อถูก”
“หา?”
“บอส” ผมเรียกชื่อเขา ตั้งใจจะปราม แต่เหมือนจะไม่ทัน
“มึงหยุด” เบบี้ชี้หน้าผม “ว่าไงนะน้อง ถามพี่มาเลย”
“เรื่องที่คุยกันตอนอยู่ริมสระเมื่อเช้า เรื่องอะไรเหรอครับ”
“อ้อ ไม่มีอะไรพิเศษนะ ก็แค่แซวเรื่องความปึ๋งปั๋งของเด็กหนุ่มวัยเจริญพันธุ์อ่ะ”
“แค่กๆๆๆ” คนที่สำลัก ดันเป็นซาฟา
“เบป!”
“อะไรซาฟา ก็เรื่องจริง เบปคุยเรื่องนี้จริงๆ”
“เด็กที่ไหนเหรอครับ?”
“ก็เรานั่นแหละ”
“นี่ซาฟา บี้มันเอาแต่จ้องเป้าผู้ชายอื่น ที่นั่งเฝ้าริมสระไม่ใช่เฝ้ามึงเลย มันไปสนองตัญหาตัวเองล้วนๆ ฝรั่งเดินผ่านกี่คนๆ ไม่รอดสักคน” ได้ที ผมเลยจุดไฟบ้านมัน จะได้เลิกพูดมาก เบบี้!
“อะไรเบป ไม่พอทำไมไม่บอก อาทิตย์ละทีนี่น้อยไปเหรอ”
“น้อยมากกกก ลดๆฟิสเนสลงบ้างก็ดีนะ”
“อ้าว” ผมหัวเราะคู่รักต่างไซซ์ ซาฟาเป็นลูกครึ่งตุรกี หน้าตาแขกขาวปนไทย หล่อเข้มแถมร่างใหญ่กล้ามโต ในขณะที่เบบี้ตัวเล็กเหมือนเด็กยังโตไม่สุด
“มา กลับมาเรื่องมึง แล้วทำไมมึงต้องพาลน้องด้วย”
เอ้า ยังจะวกกลับได้อีก
“ไม่เป็นไรครับ ผมพอเข้าใจแล้ว” บอสเป็นคนพูดตัดบท
“อ้าว แต่พี่ยังไม่เข้าใจ”
“ช่างมันเถอะครับ ผมไม่สงสัยอะไรแล้ว”
บอสหันมายิ้มให้ผม ยิ้มตาปิดแบบที่เขาชอบ แถมยังตักนั่นแกะนี่ให้ผมกินไม่หยุด จะเอาใจผมมากไปแล้ว จนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ
........................
“ทำไมพี่ไม่บอกพี่เบบี้ไปล่ะครับ ว่าเรายังไม่เคยมีอะไรกัน”
นั่นไง กลับมาถึงห้อง ก็เริ่มเลย ผมอุตส่าห์ถ่วงเวลาอยู่มอมเบบี้กับซาฟาจนดึกดื่นนะเนี่ย
“ไม่ใช่เรื่องที่บี้มันต้องรู้ซะหน่อยไม่ใช่เหรอ” ผมตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ก็จะให้ทำยังไงล่ะ ให้ปรึกษามัน
‘แฟนแม่งไม่เคยทำอะไรกูเลยว่ะมึง’ งี้เหรอ
‘ทำไงให้แฟนเลิกบูชากูไว้บนหิ้งดีว่ะมึง’ งี้รึไง?
“ขอโทษนะครับ”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“เรื่องที่... ผมไม่ได้ทำหน้าที่แฟนของพี่ให้สมบูรณ์”
“เห้อ... ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร”
“สำคัญสิครับ ไม่งั้นพี่จะพาลจนผมกลัวเหรอ ทั้งวันนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยรู้ไหมครับ แต่ ถึงจะรู้ ผมก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ผมขอโทษครับ ผมเป็นแฟนที่ไม่เอาไหนเลย”
“ไม่เอาไหนยังไง ตรงไหนที่เธอคิดว่าตัวเองไม่ดี?” แค่รักผมคนเดียวแค่นั้นก็พอแล้ว พอจริงๆ พอเลย (อันนี้ผมกำลังบอกตัวเองให้พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี)
“คือมันเป็นเรื่องยาก ขอโทษนะครับ คือ แบบ แต่...”
“แต่อะไร?”
“ผม... ขอโทษครับ”
“เอาแต่ขอโทษๆแล้วก็อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ พูดมาให้หมดทีเดียวเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นคืนนี้ไปนอนนอกห้อง”
“บอกแล้วครับๆ คือ ถ้าผมมีประสบการณ์ ผมคงไม่ทำให้พี่ต้องคิดมากแบบนี้ คือผมไม่เคยมีอะไรกับคนอื่นครับ ผมขอโทษ”
“หาาา”
“ผม ผม…” บอสนั่งไหล่ห่ออยู่ขอบเตียง ทิ้งแขนทิ้งขาลู่หมดเรี่ยวแรง นิ้วมือบิดกันไปมายุกยิกอยู่ไม่สุข
แสดงให้รู้เลยว่าเขาเขินและลำบากใจจริงๆที่จะต้องสารภาพมันออกมา
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว”
ผมกุมขมับ เดินไปเดินมารอบห้อง เอาไงกะมันดีว่ะเนี่ย
โว้ยยยย
มิน่า มันไม่เคยทะลึ่งใส่ผมเลย หรือชวนคุยเรื่องใต้สะดือก็ยังไม่เคย มันกลัวปล่อยไก่นี่เอง
ได้ของแรร์ขนาดนี้มา ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรมาว่ะกู?
ผู้ชายที่อายุ 23 แล้วยังซิงอยู่ ยังมีอยู่บนโลกด้วยเหรอ?
“ขอโทษครับ ผมมันไม่ได้เรื่อง” บอสยังคงก้มหน้า ไม่กล้าสบตาผม
เข้าใจแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เรื่องทั้งหมดมันก็ไม่ใช่ความผิดเขาอีกครั้งแล้วล่ะสิ มันเป็นผมเองที่พาล และหาเรื่อง เป็นผมเองที่ละเลยและไม่สนใจตัวตนของเขา ทั้งที่ผมรักเขาเพราะเขาเป็นของเขาอย่างนี้ แต่ก็ยังคาดหวังอย่างโน้นอย่างนี้ เอามาตรฐานของคนอื่นไปคาดหวังให้เขาเป็นตามนั้น
ทั้งที่เขาเป็นของเขาอย่างนี้ ก็ดีแล้วแท้ๆ
ผมตัดสินใจมายืนตรงหน้าเขา เพื่อบอกบางอย่างกับเขา
“ขอมือหน่อย”
บอสยกมือให้ผม เจ้าตัวดีไม่แบมือ แต่คว่ำมืองอๆ เหมือนเวลาขอมือจากหมาตัวน้อยๆ
ผมคว้ามือไว้ แล้วดึงไปข้างหลังตัวเอง
“อีกมือด้วย” บอสสบตาพร้อมๆกับส่งมืออีกข้างมาให้ ผมพาให้เขาโอบผมไว้ เป็นการบอกว่าไม่มีอะไรต้องกลัว ถึงผมจะขึ้นเสียง ถึงผมเหมือนกำลังดุ แต่ผมก็ยังอยากให้เขาสัมผัสและอยู่ใกล้ๆ “ตอบสิ ว่ารักพี่รึเปล่า”
หลังได้ยินคำถามตอนนี้เขาเป็นฝ่ายกอดผมซะเอง ซุกหน้ามาตรงเอวอย่างออดอ้อน
“อื้อออ รักสิครับ ถามอะไรแบบนั้น”
“อื้ม แค่นั้นแหละ พอแล้ว”
“ตลอดมาผมต้องการพี่นะ แต่...”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้านี่”
“อื้ออออ” เด็กน้อยตัวโคตรโตกอดเอวผมไว้แน่นยีหน้ากับเสื้อผมเหมือนกำลังเช็ดอะไร
เห้อ ก็เป็นซะอย่างนี้อ่ะ
เอาเถอะๆ ผมก็รักของผมที่มันเป็นอย่างนี้ก็แล้วกัน
แม้จะต้องรอไปอีกสักพักให้เด็กมันโตพอ ก็เถอะนะ T T
======================================
จบ. และ ห้ามตามมาตบคนเขียน
เนื้อเรื่องและคาแรคเตอร์ พระนางในเรื่องนี้ ค่อนข้างชัดนะ ว่าเป็นคนใสๆ (หราาาาา) วางเรื่องไว้แบบนี้ตั้งแต่แรก ไม่ได้มีการเปลี่ยนพล็อตเพราะขี้เกียจแต่อย่างไดเน้อ
เริ่มเขียนเรื่องนี้ เอาจริงๆเลย เพราะรู้สึก ในวงโครจรเรื่องอื่นๆ NC แน่นมาก เยอะมาก ถี่มาก
เอิ่ม... บางทีเรื่องอย่างว่าก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับทุกคนนะ ไม่ใช่ว่าอยากได้ จะได้เสมอไป เนอะๆ
โปรดเข้าใจคนเขียนที่อยากจะเสนอสีสันของความแตกต่างงงงง
ถ้าสงสัยว่าทำไมฮับถึงต้องการชีวิตที่ไม่มีเอ็นซี ลองไปอ่านเรื่องอื่นๆที่ลงไว้ก่อนหน้านี้ดู ไม่ได้โลดโผนแปลกประหลาด แต่ถี่มาก เหนื่อยยยยย
➽ ย้ำรัก. love Again. ➽
➽ ลอง เจ็บซ้ำ... Try Again. ➽
[เรื่องสั้น] คิงไซซ์ ใจเดียวกัน
ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้และติดตามมาจนถึงตอนสุดท้ายนี้
สุดท้าย... ฮับน้อมรับความผิด
ด่าได้ แต่อย่าแรง แง้ T0T
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ☻☺☻ เหงา...ตัวเท่าบ้าน ตอนพิเศษ.ความปึ๋งปั๋งของเด็กหนุ่ม(?) P.3 จบ. (อ่าน 15138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก