“เห้ย เข้าไปดิวะ?”ไอ้ตี๋ผลักไหล่ผมไหวจนเซ
“แต่พี่เขา...”
“แล้วไงวะ เราก็แค่ไปทักทายตามประสาคนรู้จักที่บังเอิญมาเจอกัน”ไอ้ตี๋ลากผมเข้าข้างในร้าน ไม่สนใจว่าหัวใจผมจะรู้สึกอะไรพังทลายไปมากแค่ไหน ผมก้าวย่างด้วยใจช้ำนอง
“อ้าวตี๋ บาส มาได้ไง?”ร่างสูงที่มีสาวสวย ขาว ตาคมเข้มกอดแขนไม่ห่างทักทายพวกเราสองคน
“ขับรถมานะพี่”ผมตอบพี่ก็อตไปอย่างกวนๆทั้งที่หัวใจไม่อำนวย ไอ้ตี๋หันมามองหน้าผมมือไม่ปล่อยห่าง
“เออ กูก็มากับรถเว้ย ไอ้นี่...”พี่ก็อตลุกขึ้นจะเดินมาตบหัวผมไว้แต่ไอ้ตี๋กันตัวผมออกห่าง
“เอ่อ ผมว่าพี่นั่งต่อเถอะ ผมกับไอ้บาสแวะมารอเพื่อนนะพี่ เดี่ยวขึ้นไปรอข้างบนดีกว่า?”ร่างสูงกลับไปนั่งลงที่เดิม ผมถูกไอ้ตี๋ลากมานั่งข้างบน ได้แต่มองเขาห่างๆ อย่างหวงๆอย่างไม่มีสิทธ์
“ทำไมถึงได้บอกว่ามารอเพื่อนวะ?”ผมถามอย่างสงสัย นอกจากผมแล้ว ไอ้ตี๋มีเพื่อนคนอื่นที่ไหนกัน พี่ก็อตหันมามองพวกเรา ผมและไอ้ตี๋เลยยิ้มส่งให้
“ก็ถ้าเพื่อนไม่มา เราจะได้รอตรงนี้ได้นานแค่ไหนก็ได้ไม่ใช่หรอ? มึงอยากเจอพี่ก็อตนี่ว่ากูเลยพาแล้วนี่ไง?”ผมตื่นตันกับความหวังดีที่ไอ้ตี๋มีให้ มันยอมแม้กระทั้งให้ผมมองคนที่ผมรักทั้งที่ใจมัน..เจ็บปวดเอง
“ขอบคุณนะเว้ย”ผมเองก็ไม่รู้จะขอบใจมันยังไง มันคือเพื่อนรักของผมแต่ผมรักเพื่อนไม่ได้จริงๆ ผมมีพี่ก็อตในหัวใจแล้ว
“อืม” เสียงดนตรีแข่งดังสนั่นตามจังหวะยิ่งทำให้ผมแสนเศร้าทรหด ไอ้ตี๋ขอตัวลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำทั้งโต๊ะเลยเหลือแค่ผมกับใจเหงาๆ
‘พี่ก็อตกับพี่อี้กลับมารักกันแล้ว’
ผมได้แต่ถอนใจเมื่อเห็นการแจ้งเตือนของอินสตราแกรมว่าเป็นของพี่ก็อตที่คืนดีกันพี่อี้เป็นที่เรียบร้อย เขาคืนดีกันแล้ว แล้วผมล่ะครับ มานั่งเศร้าเป็นหมาหงอยไปเพื่อ...อะไร?
ผมกรอกน้ำใสในแก้วจนหมดไปอีกแก้ว มันชอกช้ำน้ำตานองในใจ ทั้งๆที่ผมคิดมาตลอดว่าจะจีบพี่ก็อต และผมได้เวลาจะจีบพี่ก็อต แต่เหมือนเวลาที่มีนั้นน้อยไปเมื่อพี่ก็อตคืนดีกับพี่อี้แล้ว มันแค่ช่วงแว่บเดียวเท่านั้น แว่บเดียวจริงๆ ทำไมฟ้าไม่ขยายเวลาให้ได้จีบพี่ก็อตนานกว่านี้ล่ะโว้ยยยยย
“มึง กลับไหมวะ พี่ก็อตกับพี่อี้ไปนานแล้ว”
ใช่ ร่างสูงเดินยิ้มแฉ่งควงสาวร่างสวยที่เป็นแฟนออกไปจากร้านนับตั้งแต่ที่อัพสเตตัสคืนดีกัน มันช่างน่าสมเพชตัวเองที่ทำได้เพียงมองเขาจากมีความสุขกับคนอื่น
“ไอ้ตี๋!!”ผมปัดมือเพื่อนออกอย่างรำคาญด้วยความโมโหพี่ก็อตกับแฟนของเขา มันน่านัก น่าเจ็บใจนัก
“เออ ว่า??”ผมเพ่งมองเพื่อนรักด้วยท่าทีมึนเมา ทำไมมันมีสี่คนแว๊?
“กูไอ้บาส กูรักพี่ก็อต ต่อจากนี้ไปกูจะอ่อยพี่ก็อต จะอ่อยจนกว่าพี่ก็จะรับรู้ความรู้สึกของกู และพี่ก็อตต้องเป็นของกู มึงจำไว้นะจำไว้?”ผมแหกปากลั่นประกาศก้องแข่งกับเสียงดนตรี แม้ไอ้ตี๋จะมีหลายคนหลายร่างแต่ผมเชื่อว่าไอ้ตี๋มันฟังที่ผมพูดเสมอ
“เออ กูรู้แล้วๆ ย้ำอยู่ได้”
“ดีมาก”ผมฉีกยิ้มให้ ก็บอกแล้วไงไอ้ตี๋ฟังผมเสมอแม้แต่เวลาผมคุยกับตัวเองก็ตาม มันน่ารักแต่ผมรักมันไม่ได้
“งั้นไปเอาสมุด ปากกามา”
“ห๊ะ อะไรนะ มึงจะเอาอะไรนะ?”ผมหันขวับไปมองหน้าเพื่อนอย่างเคืองๆ ทำไมต้องถามซ้ำด้วย มึงไม่แคะขี้หูมาสามปีหรอไอ้ตี๋
“ไปเอาสมุด ปากกามาสิ เอามา ไอ้ตี๋ไปเอามา ”สุดท้ายร่างสูงขาวตี๋ก็ยอมเดินไปหาสิ่งที่ผมต้องการ ดีมาก!!
“บาสใช่ไหม?”ผมปรือตามองคนที่เอี่ยวหน้าเข้ามาทักทายเผลอยิ้มทักทายใบหน้าสวยขาวที่มีรอยยิ้มพิมพ์ใจด้วยความตะลึงงัน ผมสลวยถูกมัดรวบไว้เพื่อร่างโปร่งบางเห็นว่าปลายเส้นผมของเธอชนกับหน้าของผมเข้า
“สวัสดี เรา ตาว นะ”
ตาว
ตาวไหนวะ??
แล้วเธอคือใครถึงมาอยู่ในห้องนอนผมได้..
น้องบาสเมาแล้วเอาแต่ใจมาก ไม่สงสารตี๋เลย แล้วตาว ชีคือใคร???
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] รักต้องอ่อย (ก็อตบาส) 25/06/2560 (อ่าน 14508 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก