HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 2
HEAVY WEIGHT: 2 KG.
“พุกๆ ตื่นได้แล้ว”
“หนูอ้วน ตื่น”
“ถ้าไม่ตื่นจะเป็นหมูอ้วน”
โอยยย...ตอนนี้จะเป็นควายไบซันก็ได้ถ้ามึงปล่อยให้กูนอนต่อไปนะฟาโรห์
อรุณสวัสดิ์ เช้าอันสดใส พร่องงงงงสิ!
กูกำลังดูรายงานขุนทองมาแล้วจ้าอยู่หรือไงวะ
ผมพลิกตัวคลุมโปงหนีแต่ก็โดนแรงช้างสารดึงกลับมาให้ประจันหน้ามัน หยีตามอง เพราะว่าสายตาสั้น เห็นหน้าแขกๆของไอ้ฟาโรห์แล้วอยากจะหลับต่อไปยาวๆ
“อารายอะ” ผมบี้หน้าลงกับหมอนพูดเสียงอู้อี้ จะขึ้นมาเบียดทำไมเนี่ย ตัวมึงก็ไม่ใช่น้อยๆ ตัวกูนี่ก็อ้วนชิบหาย เอ๊ยย ไม่อ้วนสิ ลืมตัว
“วันนี้หนูอ้วนต้องไปเข้าเชียร์ ลืมหรือเปล่า?” เออวะ พอมันพูดถึงนึกได้ วันนี้เป็นวันที่จะพบปะน้องปีหนึ่งในกิจกรรมเข้าเชียร์ แต่คณะผมไม่ได้เชียร์โหดขนาดนั้น แบบศิลปศาสตร์เฉพาะสาขาญี่ปุ่นเพราะงั้นมันจะมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วมาก
“อือ...ช่าย” ผมพาร่างเนื้อหนังนุ่มนิ่มของตัวเองขึ้นมานั่งตาปรืออยู่บนเตียง เห็นใบหน้าคมเข้มไรหนวดเขียวครึ้มเต็มคางเลยอดไม่ได้จะลูบเบาๆ “ไม่ได้โกนหรอ?”
“โกนแต่มันขึ้นเร็ว” ก็นะ เชื้อแขกของมันแรงมาก ขนขึ้นหยุบหยับเต็มไปหมด
“ไปลุก” ร่างสูงใหญ่ของมันผละออกเตียงเดินไปที่ครัวเล็กที่กั้นเป็นสัดส่วน มันเข้าออกห้องนี้ได้ตามสบายมากครับเพราะว่าผมให้กุญแจสำรองมันไว้ มันมาบ่อยจนรู้จักห้องผมดีมาก อะไรที่ผมหาไม่เจอนะ ถามฟาโรห์ แป๊บเดียวก็เจอนะ
“โรห์ พุกหิว” เช้านี้ต้องอ้อนมันหน่อยไม่งั้นเดี๋ยวมันให้กินแค่นมกล่องเดียวล่ะก็ยุ่งเลย
“ซื้อข้าวผัดปลาเขียมมาให้” ห้ะ?
ปลาเขียม?
คือไรวะ?
“มึงหมายถึงข้าวผัดปลาเค็ม?” ผมถามกลับ
ตาคมหวานของมันดูมีรอยครุ่นคิดนิหนึ่ง “ปลาที่มันหมักเกลือจนโซ ซอลตี้ น่ะ” เหมือนแม่งสมองแขกของมันจะนึกคำศัพท์ไม่ออก มาโซ ซอลตี้ๆ
“ซอลตี้ แปลว่า เค็ม ไม่ใช่เขียม” เฮ้อ ไอ้แขกเอ๋ยยยย
“อืม...นั่นแหละ” แต่ว่ามันไปสั่งเขาถูกได้ไง
“แล้วมึงไปสั่งเขาว่าอะไร”
“อ้อ ชี้เอาน่ะ” เออดี มึงจะได้ไม่ไปเขียมใส่ใครเขา กูปวดตับแทน
ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อไซด์ห้าสิบติดกระดุม กางเกงเอวสามสิบหกก็รูดซิปเรียบร้อย ผมถึงเดินมาหาไอ้โรห์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กำลังดื่มน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋
มึงเป็นแขกที่ทำตัวได้เจ๊กมากจริงๆ แช่ปาท่องโก๋ในน้ำเต้าหู้ซะเปื่อยเชียว ผมนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมันแล้วเปิดกล่องโฟมดู ข้าวผัดอย่างที่มันว่าแถมไข่ดาวโปะอีกฟอง ไม่มีบิ๊กไบท์มาแกล้มแต่ก็ยังดีกว่าโจ๊กกับนมวันนั้นละว้า
“เอ้อ อึงเอี๋ยวอูไออ๋าไอ้อองอุนอะ” ผมพ่นคำพูดออกไปขณะที่เคี้ยวข้าวเต็มปาก
“I don’t understand” ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ได้พ่นข้าวใส่หน้าสักหน่อย
มึงช่วยอันเดอร์แสตนกูหน่อย “กูบอกว่าเดี๋ยวไปหาไอ้ปองกุลก่อน” ผมกลืนข้าวลงคอถึงกลับมาพูดกับมันรู้เรื่อง
“อ้อ โอเค” มันพยักหน้า ช้อนแป้งทอดเปื่อยยุ่ยเข้าปาก
“อิ่มหรอแค่นี้?” คือตัวมันก็น้องๆกรูปีแต่แดกเหมือนเป็นจิ้งจกไปได้
“กินมาแล้วที่บ้าน” อ้อ มิน่า ไม่งั้นจะเสียสละข้าวผัดปลาเขียมให้มันหน่อย เอ้ย ปลาเค็มสิวะ สงสัยติดเชื้อพูดเหน่อๆมาจากมัน
“ลงมา ถึงหน้าหอมึงแล้ว” ผมกรอกเสียงเข้าโทรศัพท์อย่างเหนื่อยหน่าย “รถฟาโรห์ เออคันเดิม สีดำ”
ผมนั่งอืดอยู่ในสัญชาติยุโรปของคุณชายนายอะลาดิน แต่ชีวิตจริงมันไม่ได้จนเหมือนอะลาดินนะ มันเป็นอะลาดินตอนที่แต่งงานกับนางเอกแล้วอะ คือไอ้เชี่ยแขกรวยเละเทะ
“วันนี้เรียนถึงกี่โมง?” ผมถามคนขับ
“สี่” ผมพยักหน้า
“งั้นเดี๋ยวไปหาที่คณะ”
ผมมีแค่ประชุมเชียร์แล้วก็คุยรายละเอียดกับพวกรุ่นพี่เรื่องการรับน้องเฉยๆ
“อืม”
สักพักค่อยเห็นไอ้แห้งปองกุลเดินสะพายเป้ใบใหญ่กว่าหัวมันออกมา ผมทรงกะลาครอบของมันยุ่งไม่เป็นทรง พอมันเห็นรถก็เดินมาเปิดประตูหลังสอดตัวเข้ามา
“หาว ดีๆ” คร่อก...ไอ้สัส มึงเกรงใจเจ้าของรถหน่อยไหมอะไรไหม มาถึงมึงก็หลับโชว์เลย ไล่ลงรถแม่ง
รถยนต์สีดำสนิทเคลื่อนมาจอดที่หน้าคณะศิลปศาสตร์ ไอ้แห้งมันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะผมแหกปากเรียกมัน โดนไอ้เจ้าของรถด่าอีกเพราะเสียงดังในรถ
“ไปล่ะ” โบกมือให้
“ขอบใจมากชะรีฟที่มาส่ง” ปองกุลมารยาทงามเสมอ
“โอเค” มันยกมือบายๆ “พุก...Don’t be lazy and I will come to have lunch here รอด้วยนะ” กูไม่เคยขี้เกียจ อีกอย่างนะไอ้แขกนิสัยเสีย ติดนิสัยชอบพูดไทยคำอังกฤษอีกสามประโยค เดี๋ยวกูแฉลงเฟส คราวนี้พวกนักอนุรักษ์ภาษาโลกสวยทั้งหลายเล่นงานมึงแน่ หึ!
“โอเช เซย์กู๊ดบาย” พาร่างนุ่มนิ่มลงมาจากรถ พอรถยนต์ถอยออกจากข้างทาง ผมก็เดินเข้าไปด้านในตึกพร้อมกับไอ้ปองกุล
“อูยยยยย แค่รถยังหล่ออออออ” มาแล้วครับเสียงเสียดแก้วหูทั้งหลาย
ตาพวกมึงน่าจะมีปัญหา รถเชี่ยอะไรหล่อวะ วุ้ย!
“อิจฉาไอ้พุก มันทำบุญด้วยอะไรวะถึงได้มีเพื่อนหล่อขนาดนั้น”
กูก็ทำบุญด้วยใจไง โว๊ะ!
“เอ้าๆๆ รวมๆ” เสียงประธานสาขาปีสองเรียกรวมพล หลังจากนั้นก็มีรุ่นพี่ปีสามปีสี่ออกมายืนประปรายเพื่อดูการประชุมเพื่อเตรียมงานของเหล่าปีสอง
ผมนั่งทำหน้าเหม็นเบื่อเพราะว่าอากาศมันเริ่มร้อนพอมันร้อนเนี่ยเหงื่อก็ออก พอเหงื่อออกมันก็จะเหนียวตัว ยิ่งเนื้อเยอะแบบนี้มันยิ่งไปกันใหญ่
“ไอ้ตือ” มาจากคำว่าตือโป๊ยไก่ครับ รู้จกไหมจำได้ไหม? ความทรงจำสมัยเด็กโผล่มาเลย ไซอิ๋วหงอคงลิงควงกระบอง มาพร้อมกับนักบวชถัง เพื่อนหมู และซัวเจ๋ง
“ครับเพ่…” พี่รหัสผมเองครับ ชื่อพี่กช หน้าเหี้ยมมาก ไม่เหมาะจะมาเรียนเอกญี่ปุ่นสักนิด หน้าแม่งควรจะไปเรียนพวกอาชีวะ แต่พี่มันเคยบอกว่ามันอยากจะแปลหนังโป๊ออกรวมถึงจะบินไปงานจับมือน้องยาโยอิ ฟูจิ อะไรสักอย่างเลยอยากจะรู้ภาษาญี่ปุ่น
หน้าไม่ให้แต่ใจรักว่างั้น
แค่เห็นความฝันพี่มันก็กามมากพอล่ะ
“เห็นหน้าสายรหัสยัง”
“ครับ” คือแบบตอนน้องจับสาย น้องปีหนึ่งจะได้โค้ดเนม น้องจะไม่รู้ว่าได้ใครเป็นใคร น้องจะต้องตามหาครับ แต่หาไม่เจอก็แค่โดนทำโทษสนุกๆครับ ไม่ได้โหดจนรับไม่ได้ อย่างสาขาผมอย่างมากก็แค่ให้เต้นไก่ย่างกลางโรงอาหารไรงี้
ปีที่แล้วกูก็หาไอ้พี่กชไม่เจอ เพราะคำใบ้มันบอกว่า หล่อเลิศที่สุดในปฐพี กูเลยตัดพี่มันออกจากลิสพี่รหัสคนแรก สรุปโดนทำโทษทาแป้งหน้าขาวเป็นหนูชุบแป้งทอดไปเต้นโชว์หน้ามหาลัย
อัปยศฉิบหายชีวิต ถึงกับต้องร้องขอชีวิต ตอนนั้นเพิ่งรู้จักไอ้โรห์ใหม่ๆ มันถึงกับอึ้งดูจากสายตาและท่าทีที่พูดไม่ออกของมันนะ
แต่พี่ก็ไม่ได้นิ่งดูดายปล่อยให้น้องหาหัวซุกหัวซุนนะครับเพราะพวกผมก็ต้องให้ขนมน้องพร้อมคำใบ้เล็กๆน้อยๆติดไปด้วยเพื่อที่น้องจะได้หาตัวง่ายขึ้น
น้องคนที่จับได้โค้ดผมเป็นน้องผู้หญิงตัวเล็กๆ ใส่แว่นหนาๆ เวลามีงานพบปะหรือประชุมกับน้อง จะเห็นน้องหอบหิ้วการ์ตูนไม่ก็นิยายมาด้วยตลอด
“มึงเขียนโค้ดอะไรนะ” ปีสามปีสี่ไม่รู้ว่าพวกปีสองเขียนโค้ดอะไรลงไปในกระดาษ
“อ้อ...” ผมคิด่ากูเขียนอะไรไปนะ “ทำกับข้าวอร่อย หอมกรุ่น รสชาติดี” เป็นโค้ดที่เพื่อนผมเห็นมันถึงกับตบเหม่งน้อยๆของหนูพุก
พี่กชทำหน้านิ่ว “อะไรของมึงวะ”
“เอ้าพี่ ก็พวกพี่เรียกผมว่าอะไรล่ะ”
“ตือโป๊ยไก่?”
ส่ายหน้า มีอีกชื่ออะ
“พะยูน?”
ก็ยังไม่ใช่อะ
“แล้วอะไรวะ” ก่อนจะนึกอะไรได้ “อ้อ ไอ้หยั่นหว่อหยุ่น!” พี่กชชี้หน้าผม
“เออ!” แม่งตอนที่คิดโค้ด คิดไม่ออกเลยว่าจะเขียนว่าอะไร ตอนนั้นเพื่อนเรียกอีเด็กซีอิ๊วพอดีเลยเขียนลงไปซะเลย
“เออ...แม่ง คิดได้นะมึง” ไอ้พี่กชมันเริ่มหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง
ผมเลยบ่นกระปอดกระแปดใส่พี่มัน เอ้าแล้วบ้านพี่มันไม่ใช้ซีอิ๊วปรุงกับข้าวหรอไงวะ ทำกับข้าวอร่อย กอมกรุ่น รสชาติดี
เหมือนสโลแกน คู่ครัวรสดี!
เอ้า ไอ้ห่าน ผิดยี่ห้อ นั่นมันผงชูรส!
เวลาสิบเอ็ดโมงกว่าๆ หลังจากประชุมเสร็จ พวกผมก็มานั่งเล่นคุยกัน ผมเลยเอาหนังสือการ์ตูนที่ไอ้ปองกุลมันติดกระเป๋ามา นั่งอ่านเพลินๆจนเที่ยงนิดๆ ก็มีเสียงคนเดินไปเดินมามากขึ้นพร้อมทั้งเสียงพูดคุย ผมได้ยินเสียงกรีดร้องเบาๆ เสียงตีมือตีไหล่ เรียกเพื่อนนู่นี่นั่น รู้ละว่าไอ้ฟาโรห์มาแล้ว
มันเปิดตัวได้อลังการตลอด มันก็มาคณผมออกจะบ่อยแต่ความฮอตมันนี่ก็ไม่ได้ลดลงเลยสักนิด คนกรี๊ดมันนี่ก็ไม่เบื่อหน้ามันบ้างหรือไงนะ มาทีไรก็ถ่ายรูปทุกครั้ง เอาไปแปะฝาบ้านหรือไงกัน
“มาแล้ว” เห็นแล้วเว้ย
“งืม ไปกัน เฮ้ยไอ้ปองกุลตื่นๆ” ไอ้แห้งมันสัปหงกเลยต้องสะกิดเรียก
“วันนี้ฉันก็ต้องเข้าเจอรุ่นน้องปีหนึ่งเหมือนกันนะ” ฟาโรห์บอกตารางงานของมัน
ผมพยักหน้าหงึกหงัก “ทำอะไรอะ?” ผมไม่ค่อยได้ก้าวก่ายเรื่องคณะมันเท่าไร
“ไม่ได้ทำอะไรหรอก เขาบอกให้เขาเผื่อน้องปีหนึ่งจะได้เยอะขึ้น” ผมว่าผมรู้แล้วที่มันต้องเข้าเพราะอะไร คณะไอ้โรห์มันเป็นอินเตอร์ไม่ได้เคร่งอะไรมากแต่ก็มีการกระชับสัมพันธ์รุ่นพี่รุ่นน้องเหมือนกัน เอาหน้าหล่อๆเข้มๆของมันไปเป็นตัวเรียกแขกนี่เอง
เทรนเกาหลีมาแรงก็จริงแต่ว่าเดี๋ยวนี้หล่อคมเข้มกล้ามโตแบบแขกอาหรับก็มานะครับ เหมือนนั่นไงพ่อหนุ่มตาหวานคมหยดย้อยชาวยูเออีอะไรนั่นน่ะ ผมจำชื่อไม่ได้หรอก รู้แต่ว่ากลายเป็นผัวผู้หญิงไทยค่อนประเทศอะ
“กินไร?” ปองกุลมันถาม ปกติผมจะให้คนหนึ่งไปจองโต๊ะแล้วอีกคนไปซื้อหรือไม่ก็สลับๆกันไปเพราะว่าตอนกลางวันคนเยอะมาก
“เอาข้าวมันไก่…” กำลังจะบอกเอาหนังด้วย
“No skin ไม่ใส่ผิวหนังนะ” โดนแขกพูดแทรกอีกอะไรอีก แล้วไม่ใส่ผิวหนังบ้านป้ามึงสิ
“เอ่อ อ่อ ไม่หนังสินะ” ปองกุลเกาหัวแกรก เริ่มชินกับภาษาไทยเปร่งๆของเพื่อนของเพื่อนบ้างแล้ว
“เอาหนังเว้ย!” ผมแย้งขึ้นมา
แต่โดนนัยน์ตาคมหวานจ้องนิ่งๆ “หนูพุก…” เสียงเข้มเรียกชื่อผม คิดว่ากลัวหรือไงวะ เหอะ
“เออ! ไม่หนังนะ!” พราก...หนังไก่หนึบๆของหนูพุก
ปองกุลพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปซื้อให้
“Sit down here!” ผมถูกกดให้นั่งลงที่โต๊ะยาวที่พอเหลือที่ว่างครึ่งหนึ่งเพราะเจอเหล่าหญิงไทยใจงามเมื่อพ่อยอดชายนางไปถามว่าว่างไหมครับ จากที่นั่งเว้นๆกะแบบนั่งกินที่ทั้งโต๊ะก็รีบกุลีกุจอเขยิบกันใหญ่
มากับคนดังก็งี้คนมองตามตลอด รู้สึกดังด้วย ถ้ามากับไอ้ปองกุลสองคนสงสัยได้นั่งบนพื้นกินนี่แหละ
“แล้วไปซื้ออะไรอะ” เงยหน้าถาม ฟาโรห์ก้มลงมามองหน้าผมเพราะมันยืนค้ำหัวอยู่อะ
“ไม่รู้สิ นู้ดเดิ้ล?” มันทำหน้าคิดหนัก
“งั้นขอเกาเหลาด้วยได้ไหม?” ผมใจกล้าขอมันสั่งอีกชาม
“เกาเหลา?” ไอ้แขกจะรู้จักไหมเกาเหลาน่ะ
“ก็ก๋วยเตี๋ยวแต่โนเส้นไง” ภาษอังกฤษกูก็ดีตายห่า ฟังออกบ้างแต่พูดนี่ง่อยเปรี้ย เวลาไอ้โรห์พูดถึงมันจะไม่ใช่คนอังกฤษหรืออเมริกันแต่ด้วยความที่มันเรียนอินเตอร์แต่เด็กตั้งแต่มันยังอยู่อียิปต์ทำให้สำเนียงมันเทียบเท่าเจ้าของภาษานะครับ แต่เวลามันพูดกับผมมันก็พูดช้าลงหน่อยให้ผมเข้าใจง่าย
“อ้อ only fish ball and soup?” อื้อ ช่ายๆ ฉลาดมากๆเพื่อน
ผมพยักหน้าตอบ มันก็ทำหน้าเข้าใจ “ได้ เดี๋ยวมานะ รออยู่นี่” แล้วมันก็เดินไป ปล่อยให้น้องนางกลุ่มข้างๆมองตาละห้อยคอยหา พอเห็นผมมองอยู่ก็ทำหน้าแบบมองไรยะ อ้าว สองมาตราฐานนี่หว่า
พอสาวเจ้าไม่สนใจผมก็หันมากดโทรศัพท์อ่าน ปองกุลกลับมาพร้อมข้าวสองจาน ไม่นานฟาโรห์ก็เดินกลับมาเหมือนกันแต่แบบมันคนละฟีลลิ่งเลยเพราะพอร่างสูงใหญ่เดินมาถึงเสียงน้องหญิงกลุ่มข้างๆเจ้าเก่าก็ตีแขนดึงเสื้อกันพรึบพรับ
“พี่เขามาแล้ว”
“อยากขอถ่ายรูปอะ”
“กูจะเอาลายเซ็น มึงว่าให้เขาเซ็นเสื้อได้ไหม”
เซ็นบนกางเกงในเลยไหมน้องครับ
“รอเขากินเสร็จก่อนไหมมึง”
นั่นสิ ให้พี่พุกได้หาอะไรลงท้องก่อนนะแล้วค่อยคุยกัน
ชามเกาเหลาผมถูกวางลงตรงหน้า แล้วร่างสูงของมันก็เดินไปฝั่งตรงข้าม ปองกุลมันนั่งกับผม ข้าวมันไก่ไร้หนังเนื้อขาวจั๊วะก็วางข้างๆเกาเหลา
ไอ้แขกมันก็ไม่ได้สนใจใครเท่าไร เอาจริงๆมันเป็นคนเงียบๆนะครับ แต่ว่าไม่แผ่รังสีห้ามเข้าใกล้ใส่ชาวบ้าน ใครเข้าคุยก็คุย ใครมาขอถ่ายรูปมันก็ให้ แต่คติคือจะไม่ไปทักทายอะไรคนอื่นมากถ้าไม่รู้จักหรือสนิท
เห็นมันเอาส้อมม้วนเส้นหมี่เข้าปาก สงสัยตะเกียบหมด ยิ่งตอนกลางวันอย่างนี้นะ ตะเกียบร้านป้าก๋วยเตี๋ยวคือแรร์ไอเท็ม คู่ที่ดูดี ไม่มีรอยดำๆ ไม่มีเสี้ยนตะเกียบแทงออกมา ถูกคนเอาไปหมด เหลือแต่ตะเกียบยาวสั้นไม่เท่ากัน คือผมเคยลองใช้แล้วนะแบบสั้นข้างยาวข้าง มันคีบแดกยากมาก สรุป ใช้ส้อมเวิร์คสุด
อย่าถามนะว่าไอ้แขกทำไมใช้ตะเกียบเป็น เหอะ! ถ้าไม่ใช่หนูพุกคนนี้สอนมันใช้ตอนปีหนึ่ง ป่านนี้แม่งเลิกกินก๋วยเตี๋ยวไปนานแล้ว
จ้วงข้าวมันไก่เข้าปากสลับกับซดน้ำซุป ลูกชิ้นลอยฟ่องเต็มชามพร้อมกับถั่วงอกกลุ่มหนึ่ง ไอ้โรห์ฟาดเส้นหมี่หมดแล้ว แล้วมันก็ลุกเดินไปซื้อบัวลอยกะทิมากิน คือแบบเพื่อนผมมันเป็นแขกที่กินได้ทุกอย่างจริงๆ
“กินเป็นด้วยหรอวะ?” ปองกุลเงยหน้าจากจานข้าวมันมาถาม
“อืม… แม่บ้านคนไทยที่นู่นทำให้กิน” อ่าใช่ ฟาโรห์เคยบอกว่าบ้านที่อียิปต์ของมันมีแม่บ้านคนไทยสองคนที่ตามไปอยู่กับคุณแม่ที่เป็นคนไทยของมัน มันเลยได้กินอาหารไทยบ่อยๆ
“โรห์…” ผมเรียก
“ว่า?”
“อยากกินบ้างอะ” ต้องขออนุญาตก่อนนะครับเวลาจะกินอะไร
“อันนี้?” มันชี้ไปที่ชามบัวลอย
ช่ายๆ พี่พุกอยากกินบัวลอย
“แต่พุกกินเยอะแล้วนะมื้อนี้” มันเหล่ตาคมหวานมองข้าวที่ผมกิน
“ง่ะ” ก็กูอยากอะ “งั้นสลับกัน ได้ไหม?” ผมเลื่อนชามเหาเหลาที่เหลือลูกชิ้นสามลูกกับกองถั่วงอก คือไม่ได้ไม่ชอบถั่วงอกนะแค่เก็บไว้กินทีหลัง คือบางทีก็แกล้งๆลืมๆมันไปเท่านั้น
ฟาโรห์ใจดี ขยับถ้วยขนมหวานเล็กๆมาตรงหน้าผมแล้วตัวเองดึงชามเกาเหลาไปแทนที่ หนูพุกนี่ยิ้มร่า เสียดายลูกชิ้นนิดหน่อยแต่ช่างเถอะอยากของหวานมากกว่าละตอนนี้
“เอ่อ ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ” อ้าวน้องนางทั้งหลายยังไม่ไปอีก นั่งรอจนไอ้โรห์กินจนเสร็จ แต่ก็ถือว่ามารยาทดีไม่มาขัดจังหวะการกิน เหมือนแบบบางทีคนก็อยากมีความเป็นส่วนตัวบ้างก็ต้องเกรงใจเขาเนอะ ใจเขาใจเรา
“ครับ” บอกแล้วมันไม่เคยปฏิเสธ ใครมาขอให้เขาหมด
ผมนั่งพักพุงรอเหล่าน้องนางแชะรูปกับพ่อดาราจนเสร็จ ตาคมหวานของมันถึงได้มองผมแล้วบอกว่าเสร็จแล้ว
มีเพื่อนเป็นคนดังผมควรได้ส่วนบุญไปด้วยนะ
แต่…
ไม่เห็นมีคนมาขอกูถ่ายรูปบ้างวะ
++++++++++++++++++++100%+++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า หนูพุกกับฟาโรห์มาแล้วน้าาาาา
หลังจากที่เมื่อวานโดนกระต่ายแคระแซงหน้าลงไปก่อน ฮ่าๆ
หนูพุกเลยต้องมาลงวันนี้ กระซิกๆ หนูพุกร่ำไห้นะ
คาแรคเตอร์หนูพุกจะค่อนข้างไม่เหมือนน้องเจ้าขาตรงที่นางจะเกรียนกว่านิดหนึ่ง และเวลนางพูดกับฟาโรห์ดวยความที่เป็นเพื่อนกันทำให้ดูกวนตีนๆได้ แต่ว่าเวลาเจ้าขาคุยกับพี่นาฏยเขาดูสุภาพกว่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
เยิฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ รัก ตาม สั่ง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1380
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
