บทส่งท้าย
“งั้นเจ้าขาไปก่อนนะครับ” ร่างเล็กตะโกนบอกคนในบ้านขณะใส่รองเท้าผ้าใบก่อนจะฉวยเอาถุงผ้าที่วางเอาไว้บนตู้ติดมือมาด้วย
“จ้า” เสียงหม่าม้าดังตอบรับ
ร่างเล็กๆขยับแขนขา สูดลมหายใจเข้าปอด เช้าวันจันทร์ของการเปิดภาคเรียนที่สองมาได้หนึ่งอาทิตย์หลังจากหยุดไป ร่างกายยังคงรู้สึกกระปรี่กระเปร่าไม่น้อย
รถยนต์คันสวยจอดติดเครื่องไว้อยู่ริมถนนของตึกทาวเฮาส์ ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อช็อปของคณะประมงยืนพืงประตูรถ
“พี่นาฏย…”
จันทร์เจ้าเรียกชื่อคนรักด้วยน้ำเสียงยินดี กระโดดดึ๋งเข้าไปยืนยิ้มหน้าทะเล้นใส่
“หึ” และพี่นาฏยก็ยังคงเป็นพี่นาฏยคนเดิมที่พูดน้อยยิ้มยาก หัวเราะแค่หึคำเดียว
“เจ้าขาทำข้าวกลางวันมาให้ด้วยนะ” เขาพูดขึ้นหลังจากรถออกตัวไปได้พักหนึ่ง ถุงผ้าอันเดิมที่เคยส่งข้าวกล่องให้อีกฝ่ายตั้งแต่ยังแอบชอบจนตอนนี้เขาก็ยังใช้มันอยู่
จะบอกก็ได้ว่ามันเหมือนเป็นของคู่ใจที่ช่วยทำให้เขามีวันนี้ก็เป็นได้ ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณไอ้อัชและเปเปที่คอยให้กำลังใจ และคนที่อยากขอบคุณที่สุดคือ...พี่นาฏย...ผู้ชายหน้าดุแต่ใจดีคนนี้
“เดี๋ยวกลางวันเจอกัน” วันนี้พี่นาฏยมีแค่พรีเซนท์งานกับอาจารย์ประจำวิชาแล้วก็เสร็จแล้วแต่จันทร์เจ้ามีเรียนถึงเที่ยงตรงเลย พี่นาฏยน่าจะเลิกก่อน
“ครับ…”
พอรถยนต์มาจอดที่หน้าคณะบริหารร่างเล็กๆก็ลงจากรถไป ส่วนร่างสูงก็พาตัวเองไปถึงคณะประมงในเวลาถัดมา
ค่อนข้างเป็นปกติไปแล้วที่จะมีรถยนต์คันสวยมาจอดเทียบตึกคณะ บางครั้งก็เจอตอนเช้า บางครั้งก็เจอตอนเย็น หรือบางทีตอนกลางก็เจอเจ้าของรถตัวเป็นๆมานั่งใต้ตึก
จันทร์เจ้าเดินเข้าตึกท่ามกลางสายตาและรอยยิ้มกริ่ม แน่นอนว่าหลังจากที่เขาขึ้นสถานะความสัมพันธ์บนโซเชียลเน็ตเวิร์ก ก็มีผู้คนแห่กันมาคอมเม้นถามจนเขาตอบแทบไม่ไหว
ส่วนพี่นาฏยไม่ค่อยมีใครกล้าไปรังควานเพราะว่าพี่เขามีเพื่อนแค่ไม่กี่คนและยังดองเฟรนรีเควสไม่รู้กี่พันคนอีก
พี่นาฏยบอกมาแอดอะไรอยู่ได้เพื่อนก็ไม่ใช่ ใครอยากจะคุยด้วย ขนาดเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนกันในเฟสยังไม่อยากจะพิมพ์ตอบเลย
“ไอ้เจ้าคนดัง ราชรถมาเกยถึงที่เลยนะ” อชิระกอดคอลากเพื่อนเข้าไปนั่งรวมกลุ่ม
“มาแล้วครับๆ คนดังของคณะ” เสียงไอ้แพนตะโดนโหวกเหวก
ถ้าใครไม่รู้ว่าเด็กบริหารปีหนึ่งคนนี้คบกับใครอยู่สงสัยจะตกข่าวรุนแรงมาก บางคนยังไม่เชื่อสายตาว่าคนอย่าง นาฏย ช่วงชัชวาลย์จะคบกับผู้ชายทั้งที่เจ้าตัวดูไม่ได้มาทางนี้เลยสักนิด แต่ข่าวที่บรรดาแฟนคลับกลุ่มย่อยๆและเพจมหาลัยเอาไปลงให้คนอิจฉากันเล่นๆ
คนดังของมหาลัยคนแรกที่มีแฟนเป็นผู้ชายไปเสียแล้ว บรรดาผู้หญิงอิจฉากันใหญ่ แค่นี่ทรัพยากรก็ไม่เพียงพอแล้ว จนอยากกลับไปเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องการจัดสรรทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัดให้เพียงพอต่อความต้องการของมนุยษ์ที่มีอยู่อย่างไม่จำกัดจริงๆ
“เฮ้อ แล้วยังงี้จะเหลืออะไรเหล่าชะนีอย่างฉันกัน” เสียงถอดถอนหายใจตัดพ้อแต่ฟังดูก็รู้ว่าแกล้งทำ จันทร์เจ้าหัวเราะเพื่อนในคณะ
มีเขินๆบ้างเวลาคนล้อแต่ว่าพอนานๆเข้าก็เริ่มชิน วันแรกที่เปิดเรียนนะเขาแทบโดนเพื่อนทั้งคณะถล่มยับ พี่รหัสเขานี่ถึงกับอยากจะเปิดโต๊ะเลี้ยงฉลองแต่ความจริงเขาว่าพี่เขาหาเรื่องเอาเหล้ากระแทกปากมากกว่า
“ไปเรียนเถอะ” ตัดบทหนีโดยการหิ้วกระเป๋าเข้าห้องเรียนดีกว่า อยู่ตรงนี้นานเดี๋ยวโดนยิงกระสุนจนพรุนไม่มีเหลือ
พออาจารย์ปล่อยเลิก นักศึกษาปีหนึ่งแทบจะคลานออกจากห้องกัน เสียงโอดโอยหิวข้าวดังระงม เสียงจ้อกแจ้กเหมือนนกกระจอกแตกรัง เคลื่อนขบวนกันไปโรงอาหารตามปกติ
หึ!
หึหึ!
หึหึหึ!
เสียงเหอะแบบพ่นลมหายใจดังขึ้นในใจคนหลายคน
ออกมาจากตึกยังไม่ทันพ้นหัวมุม เก้าอี้ม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นไม้ใต้ใหญ่ให้ร่มเงาบังแดด ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อช็อปดูคุ้นหน้าคุ้นตานั่งนิ่งประจำอยู่ตรงนั้น
ในใจบรรดาสาวๆได้กรีดร้อง ทำไมไม่มีกับเขาบ้างนะ เฮ้อ…
ร่างเล็กเห็นแล้วแหละว่ามีคนมานั่งรอ โดนหลายมือรุมผลักรุมตีไหล่จนร้องหนีหัวซุน
“ฮึ้ย หมั่นไส้สุดก็ไอ้เจ้า”
เป็นสิ่งทุกคนเห็นพ้องต้องกันอย่างมิได้นัดหมาย
นาฏยเห็นกระต่ายโดดดึ๋งๆหัวฟูเข้ามาหา ตามมาด้วยเพื่อนสนิทของเจ้าตัวที่สาวเท้าทำหน้าเอื่อยเฉื่อย
“เลิกนานยังครับ?” เสียงใสๆพร้อมรอยยิ้มกว้างจนอดยิ้มตอบไม่ได้
“สักพักใหญ่แล้ว” เขาพรีเซนท์เป็นคนแรกๆ ไอ้เอ็ด ไอ้เตก็เสร็จไล่ๆกัน พวกมันสองคนไปจองโต๊ะแล้วมั้งป่านนี้
เขาเลื่อนแก้วชอคโกบานาน่าปั่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย เป็นเครื่องดื่มที่เจ้าตัวชอบสั่งเวลาไปร้านนมปั่น ก่อนจะมาถึงนี่เขาเลยแวะซื้อมา
“ฮ้า ชื่นใจ เติมพลังเต็มร้อย!” กระต่ายแคระรับไปดูดจนปริมาณลดลงมา ทำเสียงดี๊ด๊าจนอชิระอยากดีดให้ที
จันทร์เจ้าเลยส่งต่อของอร่อยให้เพื่อนชิมหนึ่งอึก “อะ แดกไหม?”
อชิระทำหน้าเหม็นใส่เพื่อนแต่ก็รับมา เขาก็รู้สึกหิวน้ำอยากได้อะไรหวานๆมาเติมกำลัง หลังจากเรียนเลคเชอร์จนสมองพังกระจุยกระจาย
เขาสามคนเดินไปโรงอาหาร เห็นร่างสูงใหญ่ของพี่เอ็ดโบกมือให้ นาฏยวางถุงผ้าลงบนโต๊ะ
“ผมทำกับข้าวมาเผื่อด้วยนะครับ กินด้วยนะครับ” จันทร์เจ้าจัดแจงหยิบกล่องข้าวขึ้นมาแต่วันนี้มาในรูปแบบปิ่นโตเถาขนาดกลางสองเถา มีสามชั้น รวมเป็นกับข้าวหกอย่าง
“ลาภลอยแท้” เอ็ดมันด์น้ำลายหก เจ้ากี้เจ้าการสั่งให้นาฏยไปซื้อข้าวเปล่ามาหกจาน เตเตเลยอาสาไปซื้อน้ำมาให้
ทั้งโต๊ะเหลือหนุ่มรุ่นน้องสองคนที่นั่งตาปริบๆ
“มีความสุขดีใช่ไหมมึง” เห็นมันยิ้มได้ทั้งต่ทั้งปากเขาก็ดีใจ
ความทุ่มเทของมันเห็นผล นอกเหนือจากนั้นคือความจริงใจที่สื่อไปถึงอีกฝ่ายจนได้ ตอนแรกเขาไม่คิดว่ามันจะสำเร็จแต่ตอนนี้มันก็มีความสุขแล้ว
“อืม กูมีความสุข” จันทร์เจ้ารู้สึกขอบคุณเพื่อนสนิทคนนี้เสมอที่คอยให้กำลังใจ ค่อยช่วยเหลือเขามาตลอด
บอกได้ว่า...ถ้าไม่มีไอ้อัชเขาอาจจะไม่กล้าบ้าบิ่นทำเรื่องพวกนี้ก็ได้ คงได้แต่หดหัวในกระดองเป็นเต่ามองพี่นาฏยอยู่ห่างๆ
แต่เพราะมีมันนี่แหละทำให้เขามีเพื่อนคอยให้กำลังตลอด
ถ้ามีอะไรจะบอกมันละก็คงมีเพียงแค่คำว่า…
“ขอบคุณมึงมาก ที่คอยอยู่ข้างกู”
อชิระยิ้มก่อนจะยีหัวเพื่อนจนยุ่ง
“ด้วยความยินดีวะเพื่อน”
เสียงหัวเราะดังเบาๆพร้อมรอยยิ้มกว้าง
รอยยิ้มที่ทำให้ชีวิตของคนๆหนึ่งสามารถเดินก้าวต่อไปอย่างมีความสุข
จันทร์เจ้าบอกได้เต็มปากว่าเขามีความสุข!
“เจ้าขาโต๊ะหกน้ำเปล่าสามแก้วด้วย” เสียงหม่าม้ากับจากโต๊ะเก็บเงินทำให้เจ้าของชื่อต้องขานรับแล้วรีบเตรียมน้ำให้ลูกค้า
วันเสาร์ช่วงเย็นคนจะเยอะเพราะว่าเป็นวันหยุด และจันทร์เจ้าก็มั่นใจในฝีมือของพ่อครัวที่ร้านทำให้ลูกค้าติดใจได้
จันทร์เอ๋ยไม่ได้กลับบ้านวันนี้เลยทำให้เหลือเขาและพี่ๆในร้านคอยช่วยกันบริการลูกค้าเท่านั้น
“ยินดีต้อนรับครับ” เขาเอ่ยขานตามพนักงานในร้านเวลามีลูกค้าใหม่เข้ามา
“อ้าว!” เหมือนเดจาวูเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาเห็นพี่นาฏยมาที่ร้านเป็นครั้งที่สองแต่วันนี้มาคนเดียวไม่มีเพื่อนมาด้วย
“เชิญนั่งก่อนครับ” คนเสิร์ฟกิตติมศักดิ์ยิ้มกว้างผายมือให้ลูกค้าหน้าหล่ออย่างล้อเลียน
“พี่นาฏย…” มาแล้วพี่จอยและพี่ที่ร้านอีกคนเสียงหวานเชียว เรียกพี่นาฏยทั้งที่ตัวเองอายุมากกว่าพี่นาฏยเกือบรอบได้มั้ง
และอีกคนก็หนีไม่พ้น ทำหน้าปลื้มปริ่มมีลูกชายหล่อเหลา
“หม่าม้าสวัสดีครับ” ยกไหว้มือไม้อ่อน ใบหน้าคมดุติดรอยยิ้มบางๆ
“พี่นาฏย มาๆนั่งก่อน” หม่าม้ายิ้มหน้าบาน เรียกลูกชายคนใหม่ให้นั่งที่แอร์เย็นๆ แล้วหันมาบอกเขา “เจ้าขาเอาน้ำเก๊กฮวยเย็นมาให้พี่เขาหน่อย”
ครับๆ ได้เลยครับ
นั่นลูกรักครับ ส่วนนี่ลูกคนข้างบ้านครับ
“พี่นาฏยมาหรือ?” ป่าป๊าที่ยืนคุมครัวถามเมื่อเขาเดินผ่านห้องครัว
“ใช่ครับ”
“ได้ยินเสียงหม่าม้าดีใจใหญ่”
ใช่เลยครับป๊า ยิ้มไม่หุบเลย
จันทร์เจ้าเอาแก้วน้ำเย็นออกไปเสิร์ฟ แล้วเอากระดาษขึ้นมาจะจด
“วันนี้คุณลูกค้ารับอะไรดีครับ?” น้ำเสียงล้อเลียนอยู่ในที จนคนฟังอยากจะบีบจมูก
เล่นมาก็เล่นกลับไม่โกง “แล้วมีอะไรแนะนำบ้าง”
“ร้านเรามีกระเพรารวมมิตร หรือว่าจะเป็นพวกผัดขี้เมาไหมครับ?” เขารู้ว่าลูกค้าคนนี้ชอบทานอาหารรสจัด
“อืม...” นาฏยทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย “งั้นเอา...กระเพรารวมมิตรที่หนึ่งละกัน” บอกเมนูที่ถูกปากเขามากที่สุด
“ครับ กระเพรารวมมิตรที่หนึ่งนะครับ” จันทร์เจ้าทวนรายการ “รับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ?”
“งั้นเอา...” นัยน์ตาคมดุจ้องมองร่างเล็กที่ยืนยิ้มตาหยี ไม่รู้ทำไมพอเห็นอีกฝ่ายยิ้มทีไรเขาถึงยิ้มตามทุกที
“ขอเป็น...คนเสิร์ฟคนนี้มานั่งกินข้าวด้วยละกัน...”แต่รู้สึกว่าชื่ออาหารจะไม่ได้อยู่ในเมนูนะ…
แต่เดี๋ยวคงต้องไปถามป่าป๊าก่อนว่าสามารถทำที่คุณลูกค้าคนนี้บอกได้หรือไม่
“งั้นรอสักครู่นะครับ ผมขอไปถามพ่อครัวก่อนว่าทำเมนูนี้ได้ไหม?”
...คุณลูกค้าจะรับเมนู รัก ตาม สั่ง บ้างไหมครับ?+++++++++++++++++++++++++++++ END ++++++++++++++++++++++++++++++สวัสดี วันศุกร์ค่า
วันนี้เป็นวันที่ทุกคนรอคอยมาตลอด แต่ก็เหมือนไม่อยากให้มันมาถึง รวมทั้งคนเขียนเองก็เช่นกัน
ในที่สุด เรื่อง รักตามสั่ง ก็ได้ดำเนินมาจนถึงตอนสุดท้ายเสียที ตลอดเวลาหลายเดือน คนเขียนมีความสุข สนุก ที่ได้เขียนพี่นาฏยและน้องเจ้าขาได้มาโลดแล่นอยู่บนโลกของตัวหนังสือ เป็นนิยายเรื่องที่สองของเราที่เขียนจบ
แต่เรื่องรักตามสั่งจะไม่เกิดขึ้นเลย ถ้าไม่มีเพื่อนร่วมเขียนของเรา ที่เปิดเรื่องมาด้วยกัน รวมถึงนักอ่านที่ทั้งตามมาตั้งแต่ต้นหรือนักอ่านหน้าใหม่ นักอ่านขาจรที่บังเอิญผ่านเข้ามา ทุกๆคอมเม้นและกำลังใจทำให้เราไม่เคยทิ้งพี่นาฏย น้องเจ้า และคนอ่านไปไหน ทุกๆกำลังใจทำให้ยิ้มและเขียนนิยายต่อไปได้แม้ในวันที่เรารู้สึกเขียนไม่ออก ตัน ออกทะเลไปบ้าง แต่พอนึกถึงคนอ่านที่รอเราอยู่ คอยมาถามไถ่ เราเลยรู้สึกว่าคนอ่านไม่ทิ้งเราแล้วเราจะทิ้งคนอ่านได้ยังไง
เรามีหลายครั้งที่เกเร หนีเที่ยวไม่มาเขียนต่อนิยายบ้าง แต่เราก็ดีใจที่คนอ่านยังอยู่กับเราตลอด
เรื่อง รัก ตาม สั่ง เป็นนิยายที่เกิดขึ้นมาเพราะความอยากเขียนของเรา เรารู้แค่ว่าพี่นาฏยน้องเจ้าและคนอื่นๆก็เหมือนครอบครัวของเราเพราะทุกๆวันเราจะต้องเจอพวกเขาตลอดเวลา พี่นาฏยน้องเจ้าคือตัวละครมีชีวิต พวกเขาไม่ได้หายไปไหน เอาไว้ถ้ามีโอกาสอำนวย เราจะพาพี่หมีกระต่ายแคระมาหาทุกคนใหม่แน่นอน
ขอบคุณทุกการติดตามและสนับสนุนมาโดยตลอด
คนเขียนเชื่อเสมอว่าทุกๆการจากลาคือการเริ่มต้นใหม่ที่ดีกว่าเดิม เพราะฉะนั้น พี่นาฏยและต่ายแคระกำลังจะส่งต่อการเริ่มต้นใหม่ให้กับตัวละครตัวอื่นๆและเรื่องอื่นต่อไป
ปล. ฝากนิยายเรื่อง รัก หนัก มาก และ วณิพกพเนจร และเรื่องอื่นๆที่จะตามมาในอนาคต
ปล. อย่าเพื่งทิ้งกันไปไหนเพราะว่าเรายังมีตอนพิเศษให้ติดตามชีวิตพี่หมีและต่ายแคระอีกนะคะ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
หัวข้อ: รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง รายละเอียดหนังสือรอบไปรฯค่ะ P.57 11/04/18 [END] (อ่าน 529967 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก