หัวข้อ: [เรื่องสั้น] THE REASON WHY...

[underscoreONES]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[mackerel]

เข้ามารอครึ่งแรก-คร้าบผม

[underscoreONES]

สวัสดีค่ะ เอาเรื่องสั้นมาลงอีกเรื่องนะคะ

จากเรื่อง -kEy- เห็นส่วนมากโอดครวญกันใหญ่ มาเรื่องนี้จะว่ายังไงกันบ้างนะ? ฮี่ๆๆ...

ส่วนเรื่อง ตกลงว่ารักกัน? ต่อตอนที่ 10 แล้วนะคะ ยาวววววเฟื้อยยยยยยยย!!! (แล้วตอนที่ 11 ล่ะ?? ...เหอะๆๆ)

อ่านเรื่องนี้ไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกันค่ะ (แต่ขอคอมเม้นท์ด้วยนา... เป็นกำลังใจนะคะ)



.

[underscoreONES]

The reason why…

“โอ... พี่ไม่ไหวแล้ว... เรา...”


“...........”


“...เราเลิกกันเถอะ”


“..............”


...

..

.


ผมไม่รู้... ว่าเรื่องของเราจะจบลงอย่างนี้...
ความรักที่เขามีให้ผม... ทำไมมันสั้นนักนะ

...
..


เรารู้จักกันเมื่อต้นปี... ผู้ชายตัวสูง ดวงตาพราวระยับ พร้อมรอยยิ้มที่ทำเอาผมยืนค้างไปก่อนจะเรียบเรียงสติได้ว่าเค้าเข้ามาพูดอะไรกับผม...

...วันนั้นผมแวะที่ทุ่งหญ้าระหว่างทางกลับบ้าน ทุ่งหญ้าที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดจะแวะเพราะเห็นจนชินตาอยู่ทุกวัน
แต่พอได้ลองไปยืนมองฟ้าใสตัดกับความเขียวขจีของหญ้าแล้วมันสบายใจอย่างบอกไม่ถูก...
แต่ไม่ใช่ว่ามีผมอยู่คนเดียวหรอก... ทั้งคู่รัก เด็กวัยรุ่น เด็กเล็กที่ปูเสื่อนั่งเล่นมากับผู้ปกครอง...
ถึงจะมีคนไม่เยอะมากแต่ก็ทำให้ผมไม่ทันสังเกตเห็นเขาจนเขาเข้ามาทัก

...พี่เค้าเข้ามาถามขอถ่ายรูป  ...ตอนนั้นผมงงนะ หน้าคงเหวอจนเขาหัวเราะน้อยๆ มือใหญ่ยกกล้องถ่ายรูปที่คล้องคอขึ้นพร้อมเลิกคิ้วแล้วถาม


“ได้มั้ย?”


“เอ่อ...” ผมยังอึ้งปนงงอยู่ มันทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆที่ปกติแล้วผมเป็นคนเข้ากับคนง่าย
 

“หึๆ ไม่ต้องกลัวหรอก พี่เป็นช่างภาพ นี่นามบัตร” เขายื่นการ์ดสีเหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆให้ผม รอจนผมรับมาดูแล้วพูดต่อ


“พี่ชื่อเจครับ” เขาแนะนำตัว พร้อมยิ้มน้อยๆใส่ตาผมที่ละจากนามบัตรขึ้นมาสบตาเขาพอดี


“ผมโอครับ” ผมแนะนำตัวกลับ...


หลังจากนั้นเป็นอันตกลง(อย่างงงๆ) ว่าผมโอเคให้พี่เจถ่ายรูป พี่เจชวนคุยจนความประหม่าเก้กังของผมหายไป
จากอาการแข็งทื่อหน้ากล้องกลายเป็นตัวของตัวเองเต็มที่ ผมยิ้ม หัวเราะ มองฟ้า สบตาพี่เขาผ่านเลนส์ตัวใหญ่ที่มือพี่เจประคองอย่างทะนุถนอม

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ผมสนุกจนลืมสนใจรอบกาย รู้ตัวอีกทีเมื่อพี่เจลดกล้องลงแล้วยิ้มบางๆ


“แสงไม่พอแล้วครับน้องโอ แต่ไม่เป็นไร พี่ได้รูปเยอะมากกกกกกก” คำสุดท้ายเค้าลากเสียงยาวจนผมหัวเราะ
เราแลกเบอร์มือถือและอีเมล์กันก่อนแยกย้ายกลับ พี่เจสัญญาว่าจะไรท์ไฟล์และอัดรูปของผมมาให้แน่นอน


...
...
..


ใครเลยจะรู้... ว่าหลังจากนั้นเราจะคบกัน...
...หลังจากพี่เจโทรนัดผมไปเอารูป และเรายังติดต่อกันเรื่อยๆ
...หลังจากพี่เจไปรอรับผมหน้าโรงเรียนบ่อยๆ จนเพื่อนๆอิจฉาที่ผมมีพี่ชายรูปหล่อคอยเทคแคร์
...หลังจากพี่เจจูบผมในรถ ในวันที่เราไปหาโลเกชั่นถ่ายรูป และขอคบกับผมมากกว่าเป็นพี่ชาย-น้องชาย

...


พี่เจบ้าถ่ายรูปเอาซะมากๆ แถมเป็นรูปตัวเองซะด้วย พี่เจออกจะหลงใหลรูปร่างหน้าตาตัวเองอยู่หน่อยๆ
แต่ใครจะว่าอะไรได้... พี่เค้าเพอร์เฟคมาก... ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเล็บ...
ผมหาส่วนที่ดูไม่ดีไม่ได้เลย... เพราะอย่างนั้นหลังจากคบกัน เราจึงมีรูปคู่เยอะมาก

ผมบอกไปรึยังว่าอายุของผมกับพี่เจห่างกันตั้ง 10 ปีแน่ะ(!!!)  ตอนนั้นผมอายุ 16 ย่าง 17 ส่วนพี่เจอายุ 26
แต่ดูไม่เหมือนอายุ 26 เลยซักนิด พี่เจดูแลตัวเองดีมาก ทั้งร่างกาย สุขภาพ หน้าตา สมอง ความคิด

เราคบกันอย่างเปิดเผย พี่เจบอกทุกคนว่าผมเป็น “แฟน” พาผมไปแทบทุกที่ เรียกได้ว่าช่วงนั้นเห็นผมที่ไหนเป็นต้องเห็นพี่เจอยู่ข้างๆ
เราไปเที่ยวกันทุกอาทิตย์ พี่เจมีเวลาว่างสำหรับผมโดยที่เขาไม่เสียงาน และในที่สุดเรื่องก็ไปถึงหูครอบครัว...

ครอบครัวพี่เจไม่รู้จักผม คุณพ่อของพี่เจอยู่อิตาลี่และพี่เจบอกว่ายังไม่พร้อมที่จะบอกพ่อ... เรื่องที่ตัวเองเป็นเกย์...
ส่วนคุณแม่... พี่เจไม่ค่อยพูดถึงนัก
แต่ไม่ใช่ว่าครอบครัวผมจะไม่รู้จักพี่เจ ทุกครั้งที่พี่เจมารับผม หรือที่บ้านผมจัดงานอะไร พี่เจจะได้รับเชิญทุกครั้ง
แต่เรื่องที่เราคบกันมีแค่พี่สาวผมที่รู้ พอพ่อกับแม่รู้ ท่านเรียกผมและพี่เจไปพบ แต่ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี
แม้ผมจะเสียน้ำตาเพราะร้องไห้อย่างหนัก แต่เราก็ผ่านมันมาด้วยกัน...

หลายครั้งที่มีคนมาจีบพี่เจ ไม่แปลกเพราะพี่เจทำงานในวงการโฆษณา และไม่แปลกที่ใครๆก็ชอบพี่เจ แต่พี่เจบอกเสมอว่ามีผมคนเดียว... รักผมคนเดียว...
ดูเหมือนความรักของเราไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว ครอบครัวผมยอมรับพี่เจแล้วและรักพี่เจเหมือนลูกชายอีกคนหนึ่ง
พี่สาวผมเข้ากับพี่เจได้ดี เพื่อนๆผมชื่นชมพี่เจ
และผม... รักพี่เจ

พี่เจเปิดบริษัทเล็กๆ รับถ่ายภาพโฆษณา ตลอดมาผมยังคงติดสอยห้อยตามเวลาพี่เจมีคิวไปถ่ายภาพนอกสถานที่
แต่ถ้าไกลมากหรือผมติดเรียน เราก็จะโทรคุยกันก่อนนอนเสมอ
และสิ่งหนึ่งที่ผมปลื้มมากคือหน้าเวบเพจของบริษัทพี่เจ... ในบรรดารูปภาพนับสิบรูปที่เรียงต่อกัน
หากดูดีๆแล้วจะเห็นรูปเด็กผู้ชายกับฟ้าใส 2 รูปในนั้น...

ถ้าวันไหนเราว่างตรงกัน พี่เจจะมาขลุกอยู่กับผม ถ่ายรูปกันสองคน พี่เจบอกว่าชอบรอยยิ้มของผม และผมบอกว่าเพราะมีพี่เจอยู่ด้วย ผมถึงได้ยิ้มแบบนี้ได้...

บางทีพี่เจก็สอนผมถ่ายรูป โดยมีพี่เจนั่นแหละเป็นนายแบบ  บางวันเราอยู่กันแต่ในห้อง ไม่ออกไปไหน คุยกันถึงอนาคตของผม
ถ่ายรูปกันไปถ่ายรูปกันมา และสุดท้ายกล้องสุดรักของพี่เจจะถูกวางนิ่ง... เมื่อพี่เจกอดผม

บทรักของพี่เจทำให้ผมแทบละลายเสมอ รู้สึกดี... ดีซะจนคิดว่าตัวเองจะขาดใจทุกครั้ง
ผมรู้ผมยังเด็ก ผมไม่เคยมีใคร และพี่เจทำให้ผมไม่เคยคิดที่จะหนีไปหาใครอื่น...

...
..

.

[toeyz12]

   เข้ามาเจิมเรื่องใหม่ๆๆๆ 

+1 เป็นกำลังใจให้จ้า

[mackerel]

มอบแต้ม+ ที่ 35 ให้คร้าบผม
***
แหะๆเปิดเรื่องก็เศร้าเนอะ
แต่ต้องติดตามแล้ว-ว่าทำไม...
ขอบคุณคร้าบ 

[imageriz]

+ 1 เป็นกำลังใจให้คนแต่ง เหมือนเรื่องมันจะเศร้านะ 

[piggie]

มาติดตามเรื่องใหม่ค่ะ

พล็อตเหมือนคู่ J.law กับ น้องหนูคิริโอะ จังเลยค่ะ ^^~

ว่าแต่คู่นี้เค้ายังไม่ได้เลิกกันจริงๆใช่รึป่าวค่ะ - -"

[underscoreONES]

^
^
^ จิ้มมมมม คนรู้ทันนนนนนน!!!

คู่นั้นเค้าไม่ได้เลิกกันหรอกค่ะ แต่ตอนที่เราแต่งออกมานี่ เอาอารมณ์มาจากตอนที่มีข่าวว่าเลิกกัน(เป็นช่วงสั้นๆ)ออกมา

คือตอนนั้นเศร้าไปเลย กลัวเค้าจะเลิกกัน คิดไปไกลนู่นนั่นนี่ จนออกมาเป็นเรื่องสั้นเรื่องนี้ค่ะ


ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และทุก+ค่ะ

[mumoo]

^
^จิ้มคนแต่งทันมะนี่
เปิดเรื่องมาน่าสนใจอีกแระ
แต่อย่าจบเศร้าๆอย่างในkeyน้า
หัวใจดวงน้อยอันแสนจะบอบบางดวงนี้มันจะรับไม่ไหวเอา (แหวะตัวเอง55+)
ไว้เด๋วโพสต์ครบ250จะมากด+ให้เป็นค่าลงทะเบียนเรียนอีกบริบทของความรักนี้ดู(ตอนนี้ขอผ่อนผันไปก่อนนะจร้า)

[diftza]

ดีค้าบบ

เริ่มต้นเรื่องก็ทำให้นึกถึงบรรยากาศทุ่งหญ้าสีเขียวออกเลย

สงสัยนายเอกเรื่องนี้ต้องดูสดใสแน่ๆ

ว่าแต่เริ่มเรื่องแล้วทำไมเหมือนมันจะเศร้าเลยหว่า

มาต่อเร็วๆนะคับบ

[mantdash]

ว้าวๆๆมาเจิมให้ครับ

แต่บรรยากาศมาคุตั้งแต่ประโยคแรกเลยแหะ

เศร้าอีกแล้วหรอ 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
แล้วคู่นี้มันเลิกกันได้ไง ในเมื่อออกจะไปได้ดีซะ

[underscoreONES]

มาต่อแล้วค่ะ  ก่อนอื่นขอชี้แจงก่อนว่า แม้เรื่องนี้จะได้รับแรงบันดาลใจจากบุคคลที่มีตัวตนอยู่จริง แต่บทสรุปลงเอยตอนท้ายเรื่องไม่ได้เป็นเรื่องจริงแต่อย่างใดนะคะ

เพราะฉะนั้น อยากให้อ่านกันโดยเห็นเป็น -พี่เจ กับ น้องโอ- นะคะ 

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ

[underscoreONES]

...

..

.

เข้าสู่เดือนที่ 8 ที่เราคบกัน พี่เจดูงานยุ่งมาก และผมก็ต้องเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย
เราเจอกันน้อยลง แต่ผมยังโทรหาพี่เจเสมอแม้ว่าบางครั้งพี่เจต้องวางสายกะทันหันก็ตาม

และช่วงนี้เองที่ข่าวลือแปลกๆ เข้าหูผม หลายต่อหลายครั้งที่เพื่อนผมบอกว่าเห็นผมกับพี่เจที่นู่นที่นี่ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ไป
แรกๆผมไม่ได้ใส่ใจอะไร คิดว่าเป็นเรื่องโจ๊กด้วยซ้ำ แต่พอเริ่มถี่ ผมก็บอกพี่เจด้วยน้ำเสียงขบขันผ่านทางโทรศัพท์


“พี่เจ~  วันนี้เพื่อนผมเห็นผมกับพี่เจที่ร้านเรียลช็อคโก้ด้วยอ่ะ สงสัยตาฝาด”


“..............” พี่เจเงียบ... ก่อนจะหัวเราะไปกับผม ถ้าตอนนั้นพี่เจอยู่ตรงหน้า ผมอาจจะเห็นสีหน้าลำบากใจ และรับรู้อะไรๆ ได้เร็วกว่านี้...ก่อนที่ความจริงทั้งหมดจะโถมเข้ามาทีเดียว วูบเดียวที่รุนแรงและเจ็บปวด...

...

..

เดือนตุลาคมที่ผ่านมา... วันเกิดผม เราจัดงานเลี้ยงเล็กๆที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง มีผม พี่เจ พี่สาวผม และเพื่อนสนิทผม
พี่เจเกือบจะมาไม่ได้ แต่ในที่สุดเค้าก็มา พี่เจพูดคำว่า ขอโทษ คำที่พี่เขาไม่ค่อยชอบพูดนัก
แต่ในวันนั้นทั้งน้ำเสียง และแววตา พี่เจดูรู้สึกผิดมากกับการมางานวันเกิดแฟนตัวเองสาย
ผมไม่ได้เอะใจซักนิด ว่ากับแค่มาสายทำไมพี่เจต้องรู้สึกแย่ขนาดนั้น...

...

..

จนปลายเดือนผมก็รู้ความจริงบางอย่าง... ความจริงที่ผมไม่น่าจะรู้เลย...

...

..

คืนนั้นหลังจากที่คร่ำเครียดกับหนังสือเตรียมสอบ  ผมพักสมองด้วยการเล่นอินเตอร์เน็ท  แวะเข้าไปดูเวบบริษัทพี่เจเพื่อดูผลงานใหม่ๆ...
ก่อนออกจากเวบอะไรไม่รู้ดลใจผมให้กดย้อนกลับไปที่หน้าเวบเพจอีกครั้ง... หน้าเวบเพจที่โดยปกติผมไม่ได้ใสใจมาก เพราะมักจะกดเข้าสู้ด้านในเว็บไซด์เลย มีเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นในระยะแรกๆ ที่ผมมองและปลื้มกับรูปเล็กๆของผมที่ปะปนกับรูปเล็กๆ อีกสิบกว่ารูปที่เรียงกันเป็นหน้าเวบ คืนนั้นผมเพ่งมองรูปผม...

รูปนั้น... ที่ผมคิดว่าเป็นรูปผม...


...ไม่ใช่รูปผม

...

..


...ใครกัน? คำถามมาพร้อมๆกับอาการจุกแน่นในอก ความสับสน กลัว หวั่นใจ โถมเข้ามาพร้อมกันไม่หยุด

ผมรวบรวมสติจ้องรูปนั้นอีกครั้ง...

ผู้ชาย... ที่ผมคิดมาตลอดว่าคือตัวผม สุดท้ายแล้ว... ไม่ใช่

เค้าเป็นคนที่เหมือนผม... เหมือนมาก ทั้งรูปร่าง โครงหน้า ทรงผม

ผิดแต่ที่แววตา... ทำไมผมไม่เคยสังเกต ทำไมผมไม่เอะใจ ไม่เคยเลย...

...

..

คืนนั้นผมนอนกับน้ำตา หลับไม่ลง... จะโทรหาพี่เจก็ไม่กล้า ได้แต่นอนร้องไห้ถามตัวเองว่าทำไม? ทำไม?
ได้แต่เรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆ คิดถึงพี่เจ คิดถึงคำบอกรัก คิดถึงอ้อมกอด ริมฝีปาก แววตา มืออุ่น...

และคิด... ว่าตลอดเวลาที่พี่เจมองผมผ่านเลนส์... พี่เห็นใคร?


...

..

.

วันรุ่งขึ้นพี่เจมาหาผม... ตาบวมแดงช้ำของผมทำเอาพี่เจตกใจ และผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้...
ผมโผเข้ากอดพี่เจพร้อมกับน้ำตาที่รินไหล สะอื้นอั่กอยู่ในแผงอกกว้าง ปากก็พร่ำอยู่แต่ “อย่างทิ้งผมๆ”...

พี่เจไม่ได้กอดตอบผมทันที ดูเหมือนนานเหลือเกินกว่าที่มืออุ่นจะยกขึ้นลูบศีรษะผมเบาๆ ริมฝีปากร้อนกระซิบถามเสียงพร่า...


“โอ... โอรู้เรื่องพี่กับ...”


“อย่าทิ้งผม!!” ผมตะเบ็งเสียงสวนไม่รอให้พี่เจพูดจบ ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร ผมไม่อยากได้ยินชื่อ

พี่เจดึงผมไปนั่งที่เตียง ปลอบผมอยู่นานจนผมใจเย็นลงบ้าง ไม่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนทีแรก แต่อาการสะอื้นยังหลงเหลือ...
หลังจากนั้น... ทุกความจริงก็ออกมาจากปากพี่เจให้ผมได้รับรู้... และประโยคสุดท้ายประโยคนี้...

...

..

.


“โอ... พี่ไม่ไหวแล้ว... เรา...”


“...........”


“...เราเลิกกันเถอะ”


“..............”


...

..

.


พี่เจเคยมีแฟนมาก่อนหน้าที่จะมาคบผม ซึ่งนั่นก็ไม่แปลก...

แต่แฟนคนก่อนหน้าที่พี่เจจะเริ่มคบผม... พี่เจรักมาก...

และ... เค้าหน้าเหมือนผม...

เหมือน... จนผมหลงคิดว่ารูปเด็กผู้ชายในเว็บนั้นคือผม...

ตอนนี้ผมรู้แล้ว รู้ว่าตลอดมาพี่เจยังรักเค้า... รักไม่เคยเปลี่ยน และไม่เคยให้ใครเข้าไปแทนที่... แม้แต่ผม...

ผมที่พี่เจบอกรัก... ผมที่พี่เจกอด... ผมที่พี่เจมักจะมองผ่านเลนส์เสมอ...

แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าที่พี่เจมักจะถ่ายรูปผม... เพราะการมองผ่านเลนส์...อาจทำให้พี่เจเห็นเขา... ไม่ใช่ผม...

...

..


พี่เจครับ... ผมรักพี่นะ...

แม้วันนี้ ผมไม่สามารถบอกให้พี่ได้ยิน ไม่สามารถอยู่ในอ้อมกอดพี่ได้อีก

แต่ผมยังรัก... รัก

ผมยังเก็บทุกรูปถ่ายของพี่ ของเรา... และหยิบมันมาดูเสมอ...

พี่รู้มั้ย มันเยอะมากจนผมนั่งดูได้เป็นวันๆ ...แต่ดูไปดูมาตาก็พร่า... ต้องคอยเช็ดน้ำตาตลอดเลย...

...

..


พี่เจครับ... วันนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมวันแรกที่เราเจอกัน พี่ถึงได้เข้ามาทักขอถ่ายรูปผม...

ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง...

แต่ผมดีใจนะ ที่ได้รู้จักพี่ ได้รักพี่...


และ...ได้เคยเป็นคนรักของพี่...

...

..


.END.

[both^^]

คนในเงา

โอยยยยยยยยยยย

เศร้าเกิ้นนน


ปล. รออ่านอีกเรื่องด้วยนะจ๊ะ
ถือโอกาสทวงซะเลย

[sukie_moo]

  เป็นได้แค่ตัวแทน  เศร้าไปไหม

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
เหมือนเมื่อตอนรู้ข่างของคู่เจลอ เลย 

[M@nfaNG]

เศร้าจัง เจ็บปวด เฮ้อ

[ΩPRESTOΩ]

เศร้า

ใจเราให้เค้า..

แต่ใจเค้าให้ใคร?


 

[piggie]

หึ หึ หึ หึ

พี่เจมองเห็นใครเรอะ.....

เศร้าเกิ๊น.... 


------------------------------------------
ปล. แอบรู้สึกเหมือนกันค่ะ ตอนที่ได้ยินข่าวว่าคู่นี้เค้าเลิกกัน หุหุหุ

ช่วงนั้นซึมไปพัก(เกือบ)ใหญ่ๆ ทั้งๆที่เราก็ไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยเนอะ

[Ryze]

...กำลังนั่งจิ้นต่อเรื่อง


แล้วก็ยำพี่เจให้ตายยับไม่เหลือซาก

หึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ

[jokirito]

อั่ก

[DEMON3132]

เศร้าจัง มีแต่น้ำตากับน้ำตา ไม่เศร้าได้ไง เฮ้อ ......

[น้ำค้าง]

ไอ้พี่เจเนี่ย ใจร้ายจริงๆ  ทำเข้าไปได้ 

เกลียดจริงๆ ไอ้คนที่เห็นคนอื่นเป็นต้วแทนแก้ขัดเนี่ย ทำให้เขารักแล้วก็บอกเลิก ทำให้เขาเจ็บช้ำ

[mackerel]

ปวดตับจี๊ดดดดด
*********
ขอบคุณคร้าบ 
มอบแต้ม+ ที่ 42 คร้าบ

[sNow]

เจ็บปวดจังเลย  นึกว่าเรื่องนี้จะแค่เข้าใจผิดกันเสียอีก

แง้ๆ

คนเขียนแต่งเรื่องสั้นแล้วไม่สมหวังทั้งนั้นเลยอ่ะ เรื่องยาวจะเป็นมั๊ยนี่ ชักกลัวแล้ว

อยากให้เขียนkEyต่อจัง อยากให้คีย์เจอคนของตัวเอง

ส่วนเรื่องนี้ ไม่มีคำบรรยายกับน้องโอเลย เจ็บมาก

(ชักเริ่มเข็ดกับเรื่องสั้นแย้วนะ ฮืออ )

[mumoo]

ปวดตับบบบ!!!!!
ไมเรื่องสั้นแต่ละเรื่องมันต้องsad endingด้วยอ่ะ

(ชักเริ่มเข็ดกับเรื่องสั้นแย้วนะ ฮืออ )

เห็นด้วยค่ะ กาซิกๆ
แต่ก้อขอบคุณค่ะที่เอาเรื่องดีๆ(จะไม่ดีแค่ตอนจบเศร้าไปหน่อย อ่านแล้วห่อเหี่ยว )
มาฝากกันอีกแล้ว(และเศร้าอีกแล้ว เหมือนเรื่องkeyเรย งื้อ~)

[[W]olf[T]ricky]

  ไมมันเศร้าเยี่ยงนี้ อ่า โฮกกกกกกกกก พี่เจอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เศร้ามากมายอ่าครับ ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนะคะ

[patz]

ถูกมองเป็นแค่ตัวแทน ก็ว่าเศร้าพอแล้ว นี่เป็นแค่ตัวแทนชั่วคราวอีกต่างหาก ทำไมพี่เจใจร้ายกับโออย่างนี้