บทที่ 5 เช้าวันต่อมาผมรีบมาที่มหาลัย' เพราะความที่ต้องรีดเสื้อผ้าให้ ไอพี่มะยม ที่วันนี้มานเป็นอะไรก็ไม่รู้ ดันมาเรื่องมากอยากจะใส่เสื้อสีชมพูอ่อน
ผมสงสัยมันเหมือนกันว่า ทำไมมันช่างกล้านัก ทั้งๆที่ปกติมันใส่แต่สีขาวหรือไม่ก็สีอ่อนๆ ก่อนออกจากบ้านก็ถาม มันก็บอกแฟนซื้อให้ ผมบอก
มันว่าอยากเห็นหน้า เพราะผมคิดว่าคนนี้อาจมีสิทธิ์เป็นพี่สะใภ้ของผมในอนาคต ธรรมดาพี่ผมมันไม่เรียกใครว่าแฟน มันจะเรียกแค่สาวๆ เท่านั้น
แต่คนนี้เรียกแฟน มันก็คงจะมีอะไรพิเศษกว่าคนอื่น มันบอกว่าไว้จะพามาให้รู้จักผมครับ เดี๋ยวไม่ผ่านเพราะผมมักจะเป็นคนคอยเซ็นเซอร์ก่อน
ว่าเป็นยังงัย ผ่านมั้ย
ที่มหาลัย'
ผมเดินมาที่โรงอาหาร ผมคาดว่าจะต้องเจอไอพวกเพื่อนๆ แต่มันสายป่านนี้ก็ไม่รู้ว่ามันออกไปไหนกันหรือยัง พอมาถึงก็มองหาดูทั่วแล้วก็
ไม่มี ช่างมันผมคิด กินคนเดียวก็ได้วะกู ฉายเดี่ยวครับวันนี้ แล้วผมก็เดินไปร้านประจำที่ผมกับเพื่อนมักมานั่งกันเป็นประจำ เมื่อผมเลือกซื้อเสร็จก็
เดิน มาหาที่นั่ง ปกติผมมักจะนั่งที่เดิมเป็นประจำ แต่วันนี้มาคนเดียว นั่งไหนก็ได้ ผมก็เลือกที่ริมๆข้างใน แถวนั้นคนมันน้อยดี ก็มาคนเดียวก็
ไม่ค่อยกล้าซ่าเท่าไหร่ ผมก็นั่งก้มหน้ากินไปเรื่อยๆไม่ได้สนใจใคร คนมันหิวอ่ะ เมื่อวานกินข้าวไปนิดเดียวเองเช้านี้เลยหิวมากกว่าปกติ ผมรู้สึก
เหมือนมีใครมองจ้องผม ผมเงยหน้าไปมองตรงโต๊ะตัวหน้า
ไอผู้ชายคนนั้นเองที่ผมเจอในห้องสมุด กับผู้หญิง...แต่เอ๊ะ...มันไม่ใช่ผู้หญิงคนเมื่อวานนี่นะ ไมมันเจ้าชู้นักวะ ผมคิด ผมหันกลับมามอง
ทางผู้ชายก็เห็นมันมองผมอยู่อีก มันทำหน้าบึ้งเหมือนไม่พอใจอะไรผม กูไปทำไรมันวะก็ตั้งแต่เมื่อวันก่อนก็ทีนึงแล้ว ผมจำได้ไอคนนี้มันเป็น
เพื่อนในกลุ่มของ พี่ก้อง ที่มันก็ทำหน้าโกรธใส่ผมเหมือนอย่างนี้แหละ ผมก็ชักอยากจะรู้ว่ามันเป็นบ้าไรเจอหน้ากูทีไร มันก็ทำหน้าอย่างนี้ให้ทุกทึ
เลย ผมมองมัน มันก็มองผมอย่างนั้นแหละจนผมต้องยอมแพ้ แล้วก็ก้มหน้าจะกินข้าวต่อ
" อ้าว น้องมะนาวมารอพี่เหรอครับ รู้ใจพี่จริงๆเลย " เสียงพี่ก้องเอ่ยทักผม แล้วเอามือมาจับไหล่ผม
" อุ้ย ... " ผมอุทาน ก็มันตกใจที่อยู่ๆก็มีมือมาจับไหล่อ่ะ ใครมารอวะ ขี้ตู่นี่
" ขอโทษครับ ขอโทษ " พี่ก้องขอโทษผมเมื่อเห็นว่าผมตกใจ
" ไม่เป็นไรอ่ะคับ " ผมบอกพี่เขาไป
" แล้วทำไมมากินข้าวคนเดียวล่ะครับ เพื่อนๆไปไหนกันหมด " พี่ก้องถามผมอีก
" สงสัยผมจะถูกทิ้งมั้งคับ 55 " ผมก็พูดออกไปแบบตลกๆ แล้วก็ขำๆ
" อ้าวทำไมเล่าครับ ...ไม่เป็นไรเอาอย่างนี้ดีกว่ามานั่งกินข้าวกับพี่ทุกวันดีมั้ยครับ " พี่ก้องคิดว่าเป็นเรื่องจริงจัง คิดเองเออเองเสร็จ
" ........... " ผมยังไม่ตอบ กำลังคิดว่าจะตอบยังงัยดี หันไปมองก็เจอไอคนบ้ามานั่งจ้องหน้าตาโกรธอยู่อีกเหมือนเดิม สงสัยมันจะบ้าจืงๆ
" ก็ได้ครับ " ผมก็บอกพี่ก้องออกไป ไม่ใช่ว่าผมชอบพี่ก้องหรอกนะ ที่จริงพี่เค้าก็หล่อดี ตี๋ๆขาวๆ แต่ตอนนี้ผมยังไม่รู้สึกอะไรกับพี่เค้าอ่ะ
คับ แต่เพราะ ไอหน้าตาโมโหของไอเพื่อนของพี่ก้องคนนี้น่ะสิ มันกวนอารมย์ของผมให้ต่อมอยากรู้มันทำงาน ต้องรู้ให้ได้ ผมคิด
" จิงนะคับ " พี่ก้องพูดด้วยความดีใจ
" อ้าวเฮ้ย...ไอเอี้ยเจส...มึงรู้จักน้องเค้ายังวะ " พี่ก้องหันไปเห็นเพื่อนที่นั่งทำหน้าโมโหให้ผมอยู่ แล้วก็ถามมัน
" ......ม่ายรู้โว้ย " ไอคนนั้นตอบกลับ สีหน้าของมันก็ยังเหมือนเดิม
" แล้วมึงเป็นเอี้ยไรวะ หน้าตามึงเหมือนจะไปกัดใครเค้าอย่างนั้นแหละ " พี่ก้องถามเมื่อเห็นว่าไอนั่นมันทำหน้าแบบนั้น
" ป่าวโว้ย ไม่มีไรว่ะ แค่โมโหใครหน่อยเท่านั้นเอง " มันพูดจบก็มามองหน้าผมเหมือนเดิม
" เออ เรื่องมึง...นี่กูแนะนำให้รู้จักน้องเค้า น้องมะนาว " พี่ก้องแนะนำผมกับไอคนนั้น
" ครับพี่ ผมมะนาวยินดีที่รู้จัก " พี่เจส " ครับ " ผมเป็นน้องก็เลยแนะนำตัวออกไปก่อน แล้วก็ยิ้มให้ด้วยอย่างที่คิดว่าหวานที่สุด
" เออ... " แค่นั้นครับ มันมองหน้าผมแว๊บเดียว ...แต่แว๊บเดียวนั้นผมเห็นรอยยิ้มแล้วมันก็เป็นเหมือนเดิมอีก แล้วมันก็เบือนหน้ากลับ
ไปหาผู้หญิงข้างๆมัน ผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน
" ไปกันเถอะพี่เจส เสียเวลายิ่งรีบๆอยู่ " เสียงผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ปลุกให้ผมตื่นจากความคิดเกี่ยวกับรอยยิ้มนั้น
" กูไปก่อนโว้ย เด็กกูมันจะรีบไปธุระก่อนเข้าเรียน " มันพูดกับพี่ก้องโดยที่ไม่หันมามองหน้าผมเลย พูดจบมันก็เดินไป
" น้องมะนาวอย่าไปถือสามันเลยนะคับ วันนี้สงสัยจะอารมย์ไม่ดี ปกติไม่เห็นมันเป็นอย่างนี้เลยครับ " พี่ก้องไขข้อข้องใจให้ผมข้อนึง
" พี่ก้องครับ มะนาวไปธุระก่อนนะครับพอดีนึกได้อ่ะครับ " ผมบอกพี่ก้องพร้อมกับเดินออกไป
" เดี๋ยวครับ...น้องมะนาวเย็นนี้ให้พี่ไปส่งที่บ้านนะครับ " พี่ก้องเรียกผมแล้ววิ่งมาที่ผม
" นะครับ ..."
" เอ่อ...ก็ได้ครับ ประมาณ 6โมงนะครับเพราะมะนาวจะเข้าห้องสมุดก่อน " ผมบอกกับพี่ก้อง แล้วก็นัดเวลา
" พี่ผมไปก่อนนะครับ ผมรีบ ..." ผมพูดจบก็รีบเดินออกไปเลย ที่จริงผมไม่ได้อยากให้ใครไปส่งที่บ้านนะครับ แต่เพราะผมรีบน่ะครับ
ผมเลยรับปากพี่ก้องไป ผมรีบเดินไปตามทาง หันไปมองทางนั้นทีทางนี้ที แล้วไอ้ธุระที่ผมรีบก็ อยู่ห่างออกไปข้างหน้าผมไม่ไกล
ไอพี่เจสครับ...มันเดินควงแขนกับไอผู้หญิงคนนั้น คุยกันกระหนุงกระหนิง หวานกันซ้า น่าหมั่นไส้นัก เวลาเดินผ่านใครก็ทักเหมือน
กับรู้จัก ยิ้มให้คนอื่นไปทั่วเลย แล้วมันเป็นบ้าไรเวลาเจอผมถึงทำหน้าบูดได้ตลอดเวลาอ่ะ มันคาใจจัง ผมคิดแล้วก็บ่นอยู่คนเดียวแล้วก็เดินตามมัน
ไปห่างๆ .....เดินไปได้อีกหน่อยก็เห็นสองคนเดินเลี้ยวไปนั่งโต๊ะใต้ต้นไม้แล้วก็นั่งคุยกันเหมือนอยู่กันสองคน... ผมหยุดแล้วยืนมอง ...เนี่ยเหรอ
ที่บอกว่ารีบไปธุระน่ะ มานั่งคุยกันแค่เนี้ยก็บอกมาตรงๆก็จบแล้วไม่เห็นจะต้องโกหกเลย ...แล้วผมเป็นบ้าไรต้องมาเดินตามแล้วก็มาหัวเสียกับไอ
สองคนมันด้วยวะ ผมนึก แล้วก็ให้คำตอบกับตัวเอง ...มันคาใจน่ะว่ากับคนอื่นมันจะทำหน้าบูดเหมือนที่มองผมหรือป่าว...ก็อยากรู้อ่ะคับ ผมยก
นาฬิกาขึ้นดูนี่ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ผมหันไปมองดูสองคนนั้นอีกครั้งนี่มันไม่คิดจะไปเรียนรึงัยวะ ช่างมัน แล้วผมก็เดินกลับไปตึกคณะ' ด้วย
ความรีบกลัวไม่ทันเข้าเรียน................................................................
วันนั้นทั้งวันผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยครับ ในหัวมีแต่ไอ้รอยยิ้มของไอพี่เจสที่มันยิ้มให้คนอื่นน่ะ ผมอยากให้มันยิ้มให้อย่างนั้นมั่ง
เพื่อนๆมันก็คงงงว่าผมเป็นไร วันนี้ทำไมผมเงียบๆ ไม่ค่อยคุยเล่นเหมือนทุกวัน
" มึงเป็นเชี่ยไรวะ นั่งเงียบได้ทั้งวัน ใครถามคำมึงก็ตอบคำ ใครทำมึงอกหักหรือวะ " ไอเอ็มมันเป็นห่วงผม มันก็ถามผม แต่ไอ้
ประโยคสุดท้ายทำเอาผมสะดุ้ง
" อกหักเอี้ยไรอ่ะ กูแค่ปวดหัวโว้ย " ผมรีบตอบปฎิเสธมัน เผื่อมันสงสัย
" กูยังไม่มีแฟนยังไม่ได้ชอบใครเลย แล้วกูจะอกหักได้งัยวะ มึงก็เห็นอยู่ " ผมยกแม่นํ้ามาอ้างมัน
" เออกูรู้ว่ะ แต่เผื่อมึงแอบไปชอบใครแล้วกูไม่รู้ " ไอเอ็มมันพูดต่อ
" เออ...มึงไม่ชอบใครก็ดีแล้ว...หรือมึงจะคอยกูวะ " ไอ้เป้งมันพูดสอดเข้ามา ผมหันไปมองมัน ...ผมก้ไม่รู้มันเข้ามาตอนไหน ผมคิด
ไอเป้ง มันยังงัยของมัน เดี๋ยวนี้รู้สึกมันจะพูดอย่างนี้บ่อยๆ
" บ้าแล้วมึง จะยัดเยียดตัวมึงให้กูทุกที ก็กูบอกว่าไม่ได้เป็นเกย์ก็เจือกพูดอย่างนี้อยู่ได้ " ผมพูดอย่างโมโห กลัวใจตัวเองครับ
" ก็พูดเผื่อไว้งัยวะ แล้วมึงจะโมโหกูทำไมอ่ะ " ไอเป้งมันพูดกับผมอย่างน้อยใจนิดๆ
" เออ...กูโทษว่ะ ก็บอกว่ากูมึนๆหัวเลยหงุดหงิดไปหน่อย อย่าไปพูดเรื่องนี้อีกเลยนะ กูมึนหัวจิงๆ ไม่ว่ากูนะ " ผมทำหน้าออดอ้อนมัน
ผมกลัวมันโกรธอ่ะ แต่ไหนแต่ไรมาผมกลัวคนไม่รักผมอ่ะครับ ใส่ใจคนอื่นจิงๆ แล้วไอ้ความร่าเริงของผมมันหายไปไหนนะ ผมคิด ต้องเรียกกลับ
คืนมาแล้ว ผมจะต้องตัดไอหน้าบูดๆของคนนั้นออกไป ...แต่ในใจของผมมันบอก...อยากรู้...อยากรู้...มันไม่ชอบหน้าผมเพราะอะไร...?...
......................................................................................................................................
จบบทที่ 5
ขอบคุณครับที่ตามอ่าน เริ่มสับสนแล้วครับไอมะนาวเอ๋ย....
............................................
มะนาวร้ากทุกคนนะคร้าบบบบบบบบบบบบบ
......................................................................................................................................
*วันนี้ ลงให้ อีก 2 ตอนนนะคร๊าบป๋ม...มีความสุขกับการอ่าน*** กฎ..กฎ... ห้ามทวง....เพราะจะลงตามใจฉัน...ฮ่าๆ** 