ขอโต้ดที่ปล่อยให้บรรดาแฟนๆของนายโมต้องรอนานจ้า..
อาจจะมีบางคนเคยอ่านตอนแรกๆนี้ไปบ้างแล้วนะด้วยความโก๊ะของแน๋วครั้งก่องอ่ะ ฮ่าๆๆ
***************************************************
แฮะ กะว่าจะเขียนเรื่อง ไอโม กะ ไอคิมหง่ะครับ...แฮะ...พอดีวันนี้ไอโมรู้สึกเจ็บๆท้องกระเพาะอะครับ ทำให้นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้หง่ะ...ก็เลยพิมพ์มาให้เพื่อนๆอ่านกันก่อนแล้วกัน..ฮี่ๆ....
อ๋อ...บอกไว้ก่อนนะครับว่า..เรื่องผมกับไอคิมเนี๊ยะ ผมจะพิมพ์ไปเรื่อยๆ แล้วแต่อารมณ์ของผมครับ คิคิ...ไม่ใช่อะไรหรอก...เหตุการณ์ต่างๆ..ผมจำไม่ค่อยได้ว่าอันไหนเกิดก่อนเกิดหลังหง่ะ...
ส่วนตอนที่เพื่อนๆ...อยากรู้ก่อนที่ไอนัทกับเจ้าเป้ยมันจะแต่งงานกันหน่ะ...รอซักพักครับ...เพราะช่วงนั้นไอโมค่อนข้างยุ่งอะครับ...เลยจำไม่ค่อยได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ให้กระผมไประลึกชาติก่อนครับ....
เอ้ามาเริ่มกันเลยดีกว่า...
*******************
ตอนพิเศษ...ไปนั่งรถไฟใต้ดินกันเถอะ.. วันที่เท่าไหร่ไม่รู้จำไม่ได้ ปีไหนไม่รู้อีกเช่นกันจำไม่ได้..คึคึ ตกลงจำไรได้บ้างเนี๊ยะกู...คิคิ..จำได้แต่ว่าตอนนั้นไอโม ย้ายมาอยู่ที่คอนโดไอคิมแล้วครับ ยังไม่ได้ซื้อบ้านกันครับตอนนั้น...
21.00 น. โดยประมาณ
“คิม..ไปนั่งรถไฟใต้ดินกันเถอะ...นะ..อยากไปอะ” ผมพูดกับไอคิมมันเสียงเบาๆ อ่อยๆ อ้อนๆ ด้วยครับ..
แฮะ ครับ ตอนนี้กระผมนายโม ปวดท้องกระเพาะอยู่ครับ...นอนแอ่งแม่ง อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น.โดยมีนายคิม สุดที่รักของกระผมนั่งเอากระเป๋าน้ำร้อน ประคบท้องผมอยู่..มันไม่หายหรอกครับแค่พอบรรเทา..ดีกว่าไปให้หมอฉีดยาแหละวะ...
“พูดบ้าๆ..ปวดท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ..จะไปได้ไง...” ไอคิมมันพูดห้วนๆ แล้วเอานิ้ว ดีด เปาะ เข้าที่หน้าผากผมอะ...ไอโมก็ทำหน้างอทันทีแหละครับ..
“ก็เราอยากไปหนิ...วันนี้เปิดวันแรกด้วยอะ..นะ...พาไปหน่อยดี้ นะ..” ไอโมก็พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วกอดคอไอคิมมันซบหน้าลงกับบ่ามันด้วยครับ..แฮะ..
“วันอื่น...ก็ได้น่า...เค้าไม่ได้จะปิด วันนี้พรุ่งนี้ซะหน่อย...” ไอคิมมันพูดแล้วกดปากลงที่แก้มผมอะครับ...
“ก็วันนี้มันเปิด วันแรก ไง...อยากไปวันแรกอะ..ดูดิ ดูในทีวีแล้วอยากไปอะ...นะคิม พาไปหน่อยดี้...ไม่งั้นไปคนเดียวนะเว้ย...” ผลักมันออกแล้วทำหน้างอๆ ครับ..อ๋อย แต่ท้องเจ้ากรรม ก็ปวดจี๊ดขึ้นมาทันทีเลย ครับ กูจะตายไหมเนี๊ยะ ใครที่เคยปวดกระเพาะคงทราบดีนะครับ ว่าโคตร ทรมานขนาดไหน..
“นั้นไง..เป็นไงหล่ะ ปวดขึ้นมาอีกแล้วสิ...นอนลง” มันพูดห้วนๆ แล้วผลักผมให้นอนลง..ถลกเสื้อผมขึ้นแล้วเอากระเป๋าน้ำร้อน วางไว้ที่ท้องผมเหมือนเดิมอะครับ...
ไอโมก็เงียบอะครับ.งอนมากมายอะ...กะอีแค่ปวดท้องเป็นกระเพาะ เป็นออกบ่อย... ก้ไม่เห็นว่ากูจะตาย...ชิ...ไม่พูดกะแม่มมันแหละ...ขี้เกียจก็บอกมาตรงๆ ดิวะ อ้างนู้น อ้างนี้...ปัดมือมันออกจากท้องผม แล้วจับกระเป๋าน้ำร้อนไว้เองอะครับ ฮี่...แล้วลุกขึ้นเดินโซเซ..ไปนั่งลงที่โซฟาอีกตัว...แล้วนอนลงตาก็มองข่าวในทีวีอะครับ..ไม่สนใจมันแหละ...
มันก็ไม่สนใจผมเหมือนกันครับ..แม่ม ง้อกูหน่อยก็ไม่ได้รู้ทั้งรู้ว่ากูงอน...ขอบตาร้อนผ่าวๆ ครับ..เวลาไม่สบายทีไรเป็นงี้ทุกที ดิกู...อย่ามางอแง ตอนนี้นะเว้ย...กำลังงอนไอคิมมันอยู่...ยิ่งข่าวในทีวีกำลังถ่ายทอดสดงานเปิดให้บริการรถไฟฯ พิธีการใหญ่โต...คนก็เยอะ..คนอื่นเค้าก็ไป ไมกูต้องมานอนแหงกงี้ด้วยหวะ...โอ้ย อยากไปหง่ะ.อยาก แสนอยากครับ...ฮือ..ไอคิมไอบ้า...ผมหันหน้าไปมองไอคิมมัน...ก็เห็นมันนั่งอ้าขาอ้าซ่า..เห็นไปถึงใส่ติ่ง.ดูทีวีสบายใจเฉิบอะครับ แม่ม หมั่นไส้ เว้ย...ไอโม..จี๊ดหนักครับ...เลยเอากระเป๋าน้ำร้อนในมือ..เขวี่ยงใส่ไอคิมมันอย่างแรง แล้วเดินกระย่องกระแย่ง เข้าไปในห้องนอนอะครับ..ต้องค่อยๆ เดินครับ มันสะเทือนท้องมันเจ็บอะ...(ดูดิครับ ...ปวดท้องจะตายอยู่แล้วยังซ่าส์)
เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า คว้ากุงเกงยีนส์ได้..ก็ถอดกุงเกงขาสั้นออกแล้วใส่เกงยีนส์แทนหง่ะครับ...แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาซะหน่อย....แม่มไม่พากูไปไปเองก็ได้วะ...ไปขึ้นที่สถานีลาดพร้าวนี้แหละใกล้บ้านดี...พอเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นไอคิมมันนั่งหมิ่นๆอยู่กับขอบโต๊ะเครื่องแป้งเอามือกอดอกมองผมอยู่อะครับ หน้าบึ้งมากมายเลยอะ...ช่างแม่ม...ผมก็ไม่สนใจมันอะครับ เดินไปหยิบเป๋าตังค์มาเน็บไว้ในเป๋ากุงเกง หยิบทอสับมาใส่ไว้ในมือ...คว้ากุญแจรถมาถือ แล้วเดินกระย่องกระแย่งผ่านหน้าไอคิมมันไปอะครับ...ไม่มองมันแม้ตาหางตาเลยแหละ..ชิ..กูงอน...
“มานี้ดิ..โม..” ไอคิมมันพูดห้วนๆ แล้วกระดิกนิ้วเรียกผมอะครับ...ไอโมเงียบครับไม่พูด...งอน..
“เราบอกให้มานี้...”หง่า ฮือ ไอบ้าตวาดกูไมหง่ะ...น้ำตาร่วงเผาะเลยครับเพื่อนๆ แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหามันหง่ะ...กลัวอะ....
“เอ้า...ร้องไห้ไมเนี๊ยะ ...เฮ้อ..” มันยื่นมือมาดึงผมไปกอดแล้วโยกตัวไปมาหง่ะครับ..ไอโมยิ่งสะอื้นหนักครับ...ยกมือขึ้นกอดคอมันไว้แน่นอะครับอ้อนครับอ้อนเสียขวัญครับโดนตวาด..(อี๋งี่เง่าเนาะอะด่าตัวเองก้อได้ด้วยคิคิ)
“ปวดท้องอยู่นะ...จะไหวเหรอ...คนเยอะจะตายอะ...” ไอคิมมันพูดเบาๆอยู่กับขมับผมอะครับ...
“ไม่รู้อะ...ก็เราอยากไปอะ ฮึก..”พูดไปก็สะอื้นไปอะครับ..เอากำปั้นฟาดหลังมันด้วยครับ ยังไม่หายงอนครับ...
“เฮ้อ..ตกลง นายเป็นเมียเราหรือว่า เป็นลูกเรากันแน่ วะเนี๊ยะ” ไอคิมมันพูดแล้วถอนใจ ดังเฮือก อะครับ..ไอบ้าหนิ..เมียอีกแหละ บ้า กูอาย...ไอโมก็เลยเอากำปั้นทุบหลังมันอีกอึ๊ก อะครับ...
“ก็เราอยากไปอะ...อยากไปอะ..ฮึก” ตอนนั้นไม่รู้เป็นไงครับอยากไปจริงๆ ครับ...ทุบมันไปอีกหลายอึกครับ...ไม่เจียมสังขารจริงๆครับไอโม...
“เออ..oK ไปก็ไป..ไม่ไหวก็บอกด้วยแล้วกัน...ตอนนี้ยังไม่อยากให้ตาย...เรายังไม่เบื่อนายเลย หึหึ” ปากมันพูดมือมันก็ขย้ำลงที่ก้นผมอะครับ ฮือ ไอบ้า ไอลามก...ไอโมก็หน้างอทันทีอีกแล้วครับ...ทำไรมากไม่ได้ครับ สะเทือนท้องครับเจ็บ...
แล้วจากนั้นมันก็เดินไปเปลี่ยนกุงเกง ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วมันก็เดินมาโอบไหล่ผม แล้วมันกับผมก็ไปนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน วันแรกที่เปิดให้บริการกันแหละครับ ฮี่ๆ.....
ณ สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ..ลาดพร้าว...
หลังจากที่เอารถไปจอดไว้ที่บ้านไอคิมมัน ตรงลาดพร้าวนั้นแหละครับ.ซอยไรมะบอกฮี่ๆแล้วผมกับไอคิมก็เดินข้ามสะพานลอยไปที่รถไฟใต้ดินหง่ะโหยไอโมตื่นเต้นครับ...ตอนนั้นรู้สึกมึนหัวเล็กๆ ครับ..เพลียด้วยหง่ะ...แต่คิดว่าน่าจะเพราะอาการปวดท้องจึงทำให้กระผมเพลีย...เลยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่อะ....
ผมกับไอคิมก็เดินลงบันไดเลื่อนลงไปแหละครับ รู้สึกวูบๆอะตอนนั้นอะ..บันไดบ้าไรวะ ...ชัน ชิบหายเลยอะ...หวิวๆเลยครับตอนนั้น เกาะแขนไอคิมมันแจเลยครับ..ไอคิมมันจึงยกแขนขึ้นมากอดคอผมอะ พอลงจากบันไดเลื่อนก็ต้องค่อยๆเดินอีกแล้วครับไอโม เจ็บท้องหง่ะ...คนเยอะ ชะมัดยาดเลยครับตอนนั้น แต่แอบภูมิใจลึกๆ ครับ กูได้มานั่งรถไฟใต้ดิน วันแรกที่เปิดด้วยวุ้ยฮ่าๆๆๆๆ....T_T...(เด็กชะมัด)..
.ตอนซื้อตั๋ว ซื้อไม่เป็นครับไอโม...คุณชายก็เลยบอกให้รอเดี๋ยวไปซื้อเอง พอคุณชายท่านไปเข้าแถวซื้อตั๋ว ซึ่งยาวเหยียดมากมาย...ไอโมก็ยืนพิงเสาอยู่นั้นแหละครับ สายตาก็สำรวจกับความอลังการของสถานีรถไฟฟ้าแหละ..อืม...ช่วยไม่ได้ครับไอโมไม่เคยเห็นเลยต้องเก็บรายละเอียด...ในขณะที่ไอโมไล่สายตามองสำรวจไปเรื่อยๆ นั้นก็รู้สึก ถึงรังษี อะไรบางอย่าง เหมือนมีใครกำลังมองอยู่เลย หันหน้าไปมองรอบๆ ...มีกลุ่มสาวๆประมาณ 7-8 คนกำลังมองมาทางผมยิ้มๆ กันอะ ปากก็คุยไรกันก็ไม่รู้หัวเราะคิกคักด้วยครับ...ตายห่ะ กูมีไรผิดปกติรึเปล่าวะ..ลืมรูดซิบ เหรอ..ก้มลงมองเป้าเกงตัวเองก็เปล่านี้หว่า...แล้วจ้องกูไมเนี๊ยะ...เซ็ง....
ไอโมก็จ้องกลับ แล้วทำหน้าบึ้งสุดฤทธิ์ แต่เธอๆ เหล่านั้นก็ไม่สะทกสะท้านกับความไม่พอใจของกระผมอะครับ...แถมยังโบกมือโบกไม้ให้ผมด้วยหง่ะ...ผมเริ่มไม่แน่ใจครับ ว่าพวกเจ้าหล่อนมองผมรึเปล่าเลยหันไปมองรอบๆ ก็ไม่เห็นมีใคร...ที่เค้าหันไปสนใจสาวๆกลุ่มนี้เลยอะ สงสัยคงเป็นกู...แล้วหนึ่งในนั้นก็ใจกล้าน่าดูครับเดินเข้ามาหาผมเลยอะ...ไอโมตกใจเล็กๆ...ครับ...แต่..ก็มีมือ มือนึงมาจับแขนผมแล้วลากผมเดินไปด้วยกันอะครับ ...เฮ้อ..โล่ง ..ไอคิมเองครับที่ดึงผมมา มันจ้องหน้าผมเขม็งอีกแล้วครับเพื่อนๆ...
“ขนาดที่นี้ยังไม่เว้นอีกนะนาย...เราจะทำยังไงกับนายดีเนี๊ยะ” มันพูดห้วนๆ กัดฟันกร๊อดๆ อะครับ...แม่ม แล้วกูไปทำอะไรอีกหล่ะ...เซ็งเลย...
แล้วไอคิมมันก็ยื่นเหรียญสีดำๆ ให้ผมเหรียญนึงอะครับ...จากนั้นมันก็บอกวิธีใช้เหรียญให้ผมแหละ...แล้วเราก็เดินลงบันไดเลื่อนลงไปรอรถไฟแหละครับ มีคนยืนรออยู่แล้วมากมายก่ายกองเลยทีเดียวครับ...หึหึ มีคนคิดตรงกันกับผมเยอะเหมือนกันนะเนี๊ยะ..กูก็ไม่ได้เด็กคนเดียวหรอกน่า คึคึ
พอรถไฟมาถึงประตูก็ค่อยๆ เปิดออก คนก็เริ่มกรูกันเข้าไปแหละครับ ชนผมด้วยหง่ะ..เซเลยครับ..ไอคิมมันเลยต้องดันผมให้ไปเดินอยู่ข้างหน้ามันโดยมีมันยืนกันผมอยู่ด้านหลัง แล้ว ผมกับมันก็เข้าไปยืนอยู่ในรถไฟแหละครับ คนเยอะจัดครับไม่มีที่นั่งไอโมก็เลยต้องยืน..ก็ยืนอยู่แถวๆ ประตูนั้นแหละครับ ตอนที่ยืนรอรถไอคิมมันบอกกับผมว่าเราจะนั่งรถไปลงที่หัวลำโพงกันครับ..จากนั้นก็นั่งกลับไปที่บางซื่อ แล้วค่อยนั่งกลับมาที่สถานีลาดพร้าวเหมือนเดิม..ไอโมก็ตื่นเต้นสุดฤทธิ์ครับ..ยืนไปก็กระดี๋กระด๋ามากมายครับ...แล้วซักพักไอโมก็เริ่มเกิดอาการแปลกๆ ครับ หน้ามืดครับ อึดอัดมากมายเหมือนจะเป็นลมครับ เหงื่อแตกพลั๊กๆ จากนั้นก็ผะอืดผะอมเหมือนจะอ้วกเลยอะครับ...ไอโมยืนไม่อยู่แล้วครับ..จากที่ยืนใครยืนมันอยู่เมื่อกี้นี้ผมก็ยื่นมือไปจับแขนไอคิมมันไว้แน่นเลยครับ...ไม่ไหวแล้วเว้ย จะอ้วก...ยืนไม่อยู่แล้วเว้ย..ไอโมเริ่มขาอ่อนครับ..ยืนแทบไม่อยู่...
“โม..เป็นไร..…หน้าซีดมากเลยอะ..” ผมอยากจะตอบครับ แต่ตอบไม่ได้อ้วกแน่ๆ...ผมก็เงยหน้ามองมันตาละห้อยแหละครับ...แล้วไอคิมมันก็ยื่นมือมันมารวบเอวผมไว้อะครับ...ตอนนั้นรู้สึกอายเหมือนกันครับ...แต่มันไม่ไหวจริงๆ...
“ลงสถานีหน้าก็แล้วกันนะ...”ไอคิมมันกระซิบผมเบาๆ..อะครับ
“คุณค่ะ..ให้น้องเค้านั่งนี้ดีกว่านะค่ะ...น้องเค้าคงยืนไม่ไหวแล้วหล่ะค่ะ..” ฮือซึ้งน้ำใจครับ...ขอบคุณคร้าบพี่คนสวย(จริงๆแล้วไม่ได้มองหน้าพี่เค้าเลยครับ...มัวแต่จะอ้วกท่าเดียว)
“ไม่เป็นไรครับ...เดี๋ยวผมจะพาน้องเค้าลงที่สถานีหน้านี้แล้วหล่ะครับ...ขอบคุณมากครับ” ไอบ้า ใครเป็นน้องมึงวะเนียนโคตรเลย...แต่ผมก็ไม่โต้แย้งไรมันหรอกครับไม่มีแรง ตอนนี้กระผมก็พิงอกไอคิมมันไว้สุดฤทธิ์ครับยืนไม่อยู่จริงๆ....
‘สถานีต่อไป สุขุมวิทย์.......next station sukumvit’ ติ่งต่อง(ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆเล่นขำๆครับ)
พอเสียงประกาศจบลงรถก็ค่อยๆ ชะลอลงแล้วประตูก็เปิดออก อะครับ...ไอคิมมันก็พยุงผมออกมาจากรถไฟใต้ดินอะครับ...แทบจะเรียกว่าอุ้มผมออกมาเลยก็ได้ครับ...พอออกจากรถไฟไอโมก็ค่อยรู้สึกสบายขึ้นหน่อยครับ..ค่อยหายใจสะดวกหน่อยอะ...เมื่อกี้นี้หายใจแทบไม่ออกครับ...แล้วมันก็ให้ผมไปนั่งลงบนบันไดทางขึ้นสถานีอะครับ(ไม่ใช่บันไดเลื่อนนะบันไดที่เป็นบันไดธรรมดาอะ) ที่สถานีนี้คนก็เยอะอีกแล้วครับ...ตอนนั้นทั้งเหงื่อ ทั้งน้ำตาน้ำมูก ของไอโม ก็ไหลออกมาแหละครับ...คนอยากอ๊อกแต่อ๊อกไม่ได้อะ..ถังขยงขยะก็ไม่มีฮือ...หมดแรงขาอ่อนเข่าอ่อนไปหมดครับ.....
แล้วไอคิมมันก็นั่งลงตรงหน้าผมอะครับ..มันดึงเสื้อมันขึ้นมาเช็ดๆไปตามหน้าผมอะครับ..เช็ดขี้มูกผมด้วยหง่ะ....ไอโมน้ำตาร่วงเผาะเลยครับอยากเข้าไปซบอกมันมากมายเลยครับแต่ทำไม่ได้อะ..เลยได้แต่นั่งก้มหน้าน้ำตาไหลพราก ...ทำไมกูถึงไม่เชื่อไอคิมมันว้า...เลยพลอยทำให้มันต้องมาลำบากลำบนไปด้วยเลย....มึงนี้ดีแต่ทำให้ไอคิมมันเป็นห่วงจริงๆเลยหว่ะแม่ม..
“อยากอ้วกใช่ม้า...ไปอ้วกข้างบนดีกว่านะ..ข้างล่างนี้ไม่มีที่ให้อ้วกหรอก.” ไอคิมมันพูดแล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้ผมอะครับ...ไอโมก็ได้แต่พยักหน้าแหละครับ...มันมองผมด้วยแววตาเป็นห่วงเป็นใยอะครับ.. ไม่ต่อว่าผมซักคำที่ไม่เชื่อมันหง่ะ...ฮือ กูรักมึงจังคิม...
“เดินไหวปะ..หรือว่าจะขี่หลังเรา” แล้วมันก็หันหลังมาให้ผมอะครับ...หึ
ผมอยากหัวเราะมากมายเลยครับเมื่อนึกถึงสภาพที่ผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์คนนึงแบก ผู้ชายคนนึงไว้บนหลัง เดินฝ่าผู้คนที่เดินขวักไขว่ อยู่ในสถานีรถใต้ดินนี้อะครับ..คงแปลกประหลาดพิกล...
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเราเดินได้...” แล้วไอโมก็ต้องหุบปากลงทันทีอะครับ มันจะอ๊อกอะ..แล้วจึงค่อยๆลุกขึ้นอะครับปวดท้องหง่ะฮือ..ปวดอีกแล้วอา..ไอโมก็หน้านิ่วคิ้วขมวดสุดฤทธิ์ครับ...
พอไอคิมมันเห็นแบบนั้นมันก็เข้ามาพยุงผมแล้ว ค่อยๆพาผมเดินขึ้นบันได ไปเพื่อขึ้นไปบนถนนสุขุมวิทย์อะครับ...ตอนนี้ผมเริ่มมองไปรอบๆแล้วครับ มีคนหลายคนที่มองมาที่ผมกับไอคิมอะครับ..บางคนก็มองอย่างแปลกใจ บางคนก็มองอย่างเป็นห่วง บางคนก็มองแล้วซุบซิบ...ไอโมก็ได้แต่ปลง และก็คิดว่า..คงเจอกันแค่ครั้งเดียวเท่านี้แหละว้าอายไมวะกู...
พอขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นมาพ้น สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน..ไอโมก็รู้สึกโล่งอกมากมายเลยทีเดียววิ่งถลาไปที่ถังขยะที่วางอยู่ห่างพอสมควรแล้วทำการอ้วกเอาทุกสิ่งทุกอย่างออกมาให้หมดแหละครับ...ไม่มีอะไรออกหรอกครับ...มีแต่น้ำ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยครับกินแต่นมน้ำแล้วก็ยา...(ยาอะไรอะที่มันเป็นกระปุกสีขาวๆอะ เหมือนยาธาตุน้ำขาวตากระต่ายบินหง่ะฮิฮิ จำชื่อมะได้....ขวดเล็กราคา 40บาทมั้ง)
แล้วผมก็รู้สึกว่ามีมืออันแสนอบอุ่นของใครบางคนมาลูบอยู่ที่หลังผมอะครับ...รู้สึกดีมากมายเลยทีเดียว ...นี้ถ้าผมมาคนเดียวแล้วผมเป็นแบบนี้ ผมจะทำยังไงเนี๊ยะถ้าไม่มีไอคิมผมต้องแย่แน่ๆเลย....ผมก็อ้วกจนค่อยสบายขึ้นอะครับ..รู้สึกดีกมากมายเลยอะ..แล้วไอคิมมันก็ดึงเสื้อมันมาเช็ดหน้าตาเช็ดขี้มูกให้ผมอีกทีอะครับ....จากนั้นไอคิมมันก็พยุงผมขึ้นไปนั่งบน bts อะครับ...ให้ผมนั่งพักหน่ะ...ผมก็นั่งพักไปแหละครับ แล้วไอคิมมันก้ไปซื้อน้ำซื้อขนมซื้อกระทิชชู่มาให้ผมแหละครับ...ผมมองดูเสื้อยืดสีดำที่มันใส่อยู่เป็นคราบๆเลยครับ ขี้มูกผมทั้งนั้น มองแล้วก็อายครับ...แฮะ...
“โม...เราว่านายไปหาหมอดีกว่านะ...มันชักยังไงยังไงแล้วนะ...” ไอคิมมันพูดมือมันก็เปิดน้ำเสียบหลอดแล้วยื่นให้ผมกินอะครับ
..ผมก็รับมาดูดๆแหละครับเฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย..(ตอนนั้นผมนั่งอยู่กับพื้นบนสถานีรถไฟฟ้า BTS อะครับ..ตรงแถวๆบันไดขึ้นลงนั้นแหละครับ) แล้วไอคิมมันก็ยื่นแฮมเบอร์เกอร์มาให้ผมอะครับ...ไอโมก็กัดกร้วมเลยครับ หิวอะ..ไอคิมมันก็นั่งมองผมกินหน้านิ่งๆเฉยๆอะครับ...แต่ตามันอะ..มองผมอย่างเป็นห่วงมากมายเลยครับ..
“ไม่เอาอะ...เราแค่ปวดท้องกระเพาะอะไม่เป็นไรมากหรอก” ผมก้พูดไปกินไปอะครับ ขณะที่กินหน่ะท้องก็ปวดครับ นิ่วหน้าหยุดกินเป็นพักๆครับ...
“นี้พูดง่ายๆ ซักครั้งจะได้ไหมเนี๊ยะ ไม่รู้หล่ะ..ยังไงวันนี้เราต้องพานายไปหาหมอให้ได้...เป้นกระเพาะบ้าไร ปวดมาเป็นเดือนแล้วไม่หายซะที ดูซิ..ผอมจนจะเหลือแต่กระดูกอยู่แล้ว..ตัวก็เหลืองซีดขนาดเนี๊ยะ...ไม่ได้หรอกโม..ไปหาหมอดีกว่า” แล้วมันก็มองจ้องหน้าผมเขม็งอะครับ...
ผมจะเถียงก็ไม่กล้าครับเลยได้แต่กัดแฮมเบอร์เกอร์กินไปเงียบๆ...ไม่อยากไปหาหมออะ...กลัวหมอฉีดยาให้นี้หว่า..เจ็บตายชัก...กูกลัวเข็มเว้ย...คิดแล้วก็อยากร้องไห้ครับพาลไม่อยากกินแฮมเบอร์เกอร์ขึ้นมาเฉยๆ เลยยื่นที่เหลือให้ไอคิมมัน..มันมองหน้าผมแล้วส่ายหน้าไปมา...แล้วมันก็อ้าปากงับแฮมเบอร์เกอร์ที่ผมถืออยู่ในมือแล้วเคี้ยวกร้วมๆทีเดียวหมดเลยครับ....
จากนั้นไอคิมมันก็เก็บเศษขยะต่างๆนาๆ ไปทิ้งถังขยะอะครับแล้วมันก็ถือโอกาสไปซื้อตัว bts ด้วยครับ มันบอกว่ารถใต้ดินหน่ะอากาศมันไม่ถ่ายเทมันอยู่ข้างล่างเดี๋ยวผมก็เมารถอีกมันเลยบอกให้นั่ง bts ดีกว่า..
ผมค่อยยังชั่วขึ้นแล้วครับตอนนี้แต่อาการเจ็บท้องหน่ะไม่ได้หายไปเลย..แถมยังเจ็บมากกว่าเดิมอีกครับ เดินแต่ละก้าวนี้สะเทือนตึกๆ เจ็บจี๊ดๆเลยครับ...BTS ไอโมมีที่นั่งครับเลยสบายหน่อย พอ รถหยุดที่ สถานีหมอชิต ผมกับไอคิมก็เดินกอดคอกันลงจากสถานีแล้วนั่งแท๊กซี่ต่อไปที่บ้านมันที่ลาดพร้าวอะครับ....พอถึงบ้านมันแม่มันก็ซักผมใหญ่อะครับว่าเป็นไรดูท่าทางแย่มากเลย..ตอนที่เห็นครั้งแรกจะถามแล้วแต่เกรงใจ คิคิ...แม่สามีผมครับดี๋ดี...ไอโมหล่ะปลื้ม...ไอคิมมันก็บอกว่าผมปวดกระเพาะอะไรไปแหละครับ...แถมยังบอกว่าเนี๊ยะจะพาผมไปหาหมอ...แฮะ...แม่กับพ่อมันก้อไล่ให้มันพาผมไปหาหมออะครับ เดี๋ยวจะดึกมากไปกว่านี้...ตอนแรกมันกะจะพาผมไปที่โรงบาลลาดพร้าวแต่แล้วมันก็เปลียนใจอะ มันบอกว่าไปโรงบาลใกล้บ้านเราดีกว่า..
ครับ..แล้วมันก็พาผมไปหาหมอที่โรงบาลรามคำแหงอะครับ...(ตอนนั้นพวกผมพักอยู่ที่คอนโดแถวเอแบคอะครับ..)พอไปถึงจอดรถเสร็จก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาที่รถแล้วถามว่าเอารถเข็นไหมไรทำนองนั้นไอคิมมันก็พยักหน้า ...พอผู้ชายคนนั้นเข็นรถเข็นมาไอคิมมันก็บอกให้ผมลงไปมันจะไปหาที่จอด...พอผมนั่งลงบนรถเข็นผู้ชายคนนั้นก็เข็นพาผมไปที่ เคาร์เตอร์อะครับ แล้วพักเดียวไอคิมก็ตามผมมาแล้วมันก็จัดการทุกอย่างให้ผมเสร็จสรรพเลยครับ จากนั้นไอคิมมันก็เข็นรถผมเดินตามบุรุษพยาบาลไปรอให้หมอตรวจอะครับ...ในระหว่างทางที่ไอคิมมันเข็นรถเข็นพาผมไปนั้น ผมก็ปวดท้องจนหน้าซีดตัวงอเลยแหละครับ...ยิ่งเจ็บมากกว่าเดิมอีกหง่ะ...
รอไม่นานครับแป๊บเดียว(นี้แหละน้าข้อดีของโรงบาลเอกชน) หมอก็เรียกผมไปตรวจครับโดยมีไอคิมเดินเข้าไปกับผมด้วยฮี่ๆ..จากนั้นหมอก็ตรวจนั้นตรวจนี้ผมไปแหละครับ..นานพอควรครับ ไปห้องนั้นออกห้องนี้อยู่นาน...ตอนนั้นไอโมใจระทึกมากเลยครับ...ดีที่ไอคิมอยู่ด้วยตลอดเวลาไม่งั้นไอโมต้องมีอันน้ำตาเล็ดอีกเป็นแน่แท้....
พอตรวจเสร็จนั่งรอแป๊บนึง หมอก็บอกให้เข้าไปฟังผลได้แล้วครับ...
“อืม..คุณ..เป้นโรคกระเพาะอักเสบ นะครับ..และก็ลำใส้อักเสบด้วย เกิดจากสาเหตุ..บลาๆ(สาเหตุที่ผมเป็นอะครับ ..ผมก้อลืมไปแล้วครับว่าเกิดจากอะไรป้องกันได้อย่างไร...ไม่ได้อักเสบแถวๆลำไส้ที่ก้นผมหรอกนะครับฮี่ๆ.อย่าคิดลึกไป เกิดจากนิสัยการกินของผมนี้แหละอะไรซักอย่างลืมแหละ)” ผมก็มองหน้าไอคิมมันเหมือนกับจะร้องไห้อะครับ..นี้กูเป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอวะเนี๊ยะ...
“ตอนนี้เรายังไม่รู้แน่ชัดนะครับว่าอาการของคุณหนักแค่ไหน....หมอจะให้ยาคุณไปทาน..แล้วก็ฉีดยาแก้อักเสบอีก 1 เข็ม นะครับ..แล้วก็กลับบ้านได้..ถ้าวันพรุ่งนี้ยังไม่ค่อยยังชั่ว...ตอนนั้นคุณต้องมานอนที่โรงพยาบาลซักคืน 2 คืนแล้วหล่ะครับ”หมอพูดยิ้มๆ สบายๆ อะครับ แต่ไอโมนี้หน้าซีดตั้งแต่ได้ยินคำว่าฉีดยาแล้วหล่ะครับ...มองหน้าหมอตาละห้อยเลยครับ...
“หมอครับ...ผมไม่ฉีดยาได้ไหมครับ...ขอยากินเยอะๆได้ไหมครับ” ทำตาละห้อยอ้อนหมอสุดฤทธิ์ครับ...ก็ได้แต่หวังว่าคุณหมอจะเปลียนใจ...
“อย่าถือสาเลยครับคุณหมอ...เค้าก็เป็นยังงี้แหละครับ..เค้ากลัวเข็มหน่ะ...” แล้วจากนั้นไอคิมมันก็พูดไรกะหมอไม่รู้ครับ
ตอนนั้นสมองผมมันว่างเปล่า..ตาลอย วิญญาณออกจากร่างไปแล้วครับ...ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับเข็มอันจิ๊ดเดียวทำไมผมถึงได้กลัวมากมายก่ายกองขนาดนี้แค่เห็นก็เข่าอ่อนแล้วครับ...
“เป็นพี่น้องที่รักกันดีนะครับ” หา...เพราะคำพูดนี้ทีเดียวครับที่ดึงผมกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป้นจริง ...นี้กูกะมันหน้าเหมือนกันขนาดนั้นเลยเหรอใครๆถึงได้บอกว่ากูเป็นน้องมันเนี๊ยะ...คนละแนวเลยนะหน้าตาเนี๊ยะ เซ็ง..ไอคิมมันก็ยิ้มๆ อะครับไม่ได้โต้แย้งไรเลยอะ...อยากเป็นพี่กูนักก็ตามใจวะ...
แล้วไอคิมมันก็เข็นรถเข็นผมออกจากห้องตรวจคุณหมอะครับ...จากนั้นก็มีพยาบาลสาวนางนึงเข้ามาหาผมแล้วพาผมไปห้องใกล้ๆกัน แล้วบอกกับผมว่า
“ไปห้องฉีดยาค่ะ”แล้วคุณพี่ท่านนั้นก็ยิ้มหวานปานจะหยดให้ผมอะครับ...ไอโมอยากเป็นลม...กลัวมากมายเลยครับ
จากนั้นคุณพี่พยาบาลก็เข็นผมเข้าไปในห้องเล็กๆ ห้องนึงอะครับ แล้วบอกให้ผมไปนอนลงบนเตียงแล้วพี่เค้าก็เดินไปหยิบนั้นหยิบนี้แหละครับ แล้วกลับมาดึงแขนเสื้อผมขึ้น...ท่าแอลกอฮอล์ที่ข้อพักแขนผมอะ..ฮือ ไอโมหน้าเสียเลยครับ..หลับตาแน่น..เกร็งมากมายเลยอะ....
“น้องค่ะ ไม่ต้องเกร็งนะค่ะ..พี่หาเส้นเลือดน้องไม่เจอค่ะใจเย็นๆค่ะ” ฮือ...พูดง่ายแต่ทำยากคร้าบบบบบ....เพ่
แล้วพี่พยาบาลก็ทิ่มเข็มลงที่แขนผมอะครับ..ฮือ เจ็บเว้ยยยยยย(เจ็บจริงๆนะครับ) แต่ทานโทษครับ...พี่เค้าแทงแล้วดึงออกมาใหม่แล้วบอกว่า ..
“อ้าว..แทงผิดค่ะ น้องอย่าดิ้นสิค่ะ”ไอโมดิ้นพราดๆอะครับ...เลยทำให้พี่เค้าแทงเข็มไม่ถูกเส้นเลือดผมอะ...ฮือ..ต้องแทงใหม่อะคร้าบ...น้ำตาไอโมจะไหลแล้วครับ...
“พี่ครับ...ตามเพื่อนผม..ให้ผมหน่อยครับ...” ทำหน้าอ้อนวอนพี่เค้าสุดฤทธิ์ครับไอคิมช่วยกูด้วยกูกลัว...
พี่เค้าทำเสียงจิกจัก..แล้วมองผมตาเขียวอะครับ...แล้วพี่เค้าก็เปิดประตูออกไปแล้วโผล่หน้าไปเรียกไอคิมให้ผมอะ...พอไอคิมเดินเข้ามาไอโมก็ผวากอดมันเลยครับ....ไอคิมมันก็ลูบที่หัวผมเบาๆอะครับ...
“ไม่เป็นไรน่าไม่เจ็บหรอกไม่ต้องกลัว...”ไม่เจ็บบ้าไรเมื่อกี้อะ แทงซะกูเจ็บจี๊ดเลยอะ...แม่ม...แต่ก้อได้แต่คิดแหละครับ..
“น้องค่ะ น้องอายุเท่าไหร่แล้วค่ะเนี๊ยะ” พี่เค้าพูดขึ้นเบาๆ แล้วดึงแขนผมที่กอดอยู่ที่เอวไอคิมไปจับไว้ แล้ว..เอาแอลกอฮอล์ทาที่ข้อพับผมอีกแล้วอะ...
“ 23 ครับ” (ตอนนั้นรู้สึกว่าจะอายุเท่านี้นะ ประมาณ 22-23 อะ) ไอโมตอบไปใจก็ระทึกไปแหละครับ ...ไอคิมมันก็ลูบที่หัวผมเบาๆอยู่เหมือนเดิมอะ...
“เมื่อเช้า...พี่ได้ฉีดยาน้องผู้หญิง คนนึง อายุ 8 ขวบ ...รู้ไหมค่ะ น้องเค้าไม่ร้องเลยซักแอะ” แป่ววววววไอโมก็เลยเงยหน้าขึ้นมองพี่เค้าอะครับ...หง่าพี่เค้าหลอกด่าผมหง่ะ...ไอโมหน้างอ ไอคิมขำ...พี่พยาบาลทำหน้าสะใจครับ...
“เสร็จแล้วค่ะ...”อ้าว...แล้วฉีดไปตั้งแต่เมื่อไหร่หล่ะนั้นหน่ะ...พี่เค้ายิ้มให้ผมนิดนึง...แล้วไอคิมมันก็เข็นรถผมออกมากจากห้องฉีดยาอะครับมันยังหัวเราะหึหึ ในลำคออยู่เลยอะ...เคืองมากมายเลยครับผมอะ...เซ็ง..ผมกับมันไปนั่งรอยาแป๊บนึงจากนั้นมันก้อขับรถพาผมกลับบ้านอะครับ...(หมดไปหลายพันเหมือนกันครับวันนั้น)
พอถึงคอนโดไอคิมมันก็ให้ผมขี่หลังมันขึ้นห้องอะครับ...แฮะ...พอเข้าห้องไอคิมมันก็ไปวางผมไว้ในห้องน้ำจากนั้นมันก็ช่วยผมอาบน้ำแหละครับ..(อาบน้ำอย่างเดียวครับไม่ได้ทำไรที่มากกว่านี้...ไอโมไม่สบายอยู่ครับ คึคึ)...จากนั้นมันก็ไปหาไรให้ผมกินพอผมกินอิ่มก็ต้องกินยาอะครับที่ได้มานั้นแหละ เม็ดเท่าควาย...คาวก็คาว..ยาแก้อักเสบอะครับ 3-4 เม็ดอะเม็ดเป้งๆ ท้างนั้น....กินยาเสร็จไอโมก็นอนซุกตัว..กับอ้อมกอดอุ่นๆของไอคิมแหละครับแฮะ...แต่อาการเจ็บท้องที่รบกวนอยู่ก็ทำให้กระผมนอนหลับไม่สนิทซักเท่าไหร่ครับ....
เช้าวันใหม่วันนี้ ไอคิมรู้สึกว่าจะไปทำงานนะหรือเรียนนี้แหละ(จำไม่ได้ครับเลือนๆ) ไอโมต้องอยู่บ้านคนเดียวครับ...แต่ไอคิมมันก็จัดการอาหารการกินไว้ให้ผมแล้วเรียบร้อยเตรียมยาไว้ให้ด้วยครับ..ไอโมก้ออยู่บ้านคนเดียวจนเย็นแหละครับไอคิมมันก็โทรหาผมเป็นพักๆ อะ....แต่อาการของผมไม่ได้ดีขึ้นเลยครับแถมยังเจ็บมากกว่าเดิมอีกเดินแทบไม่ได้เลยครับ(ขอบอกว่าทรมานโคตรๆ ครับ)..จนในที่สุดพอไอคิมมันกลับบ้านมา มันก็เตรียมของเตรียมเสื้อผ้าแล้วพาผมไปโรงพยาบาลอีกรอบครับ...ในที่สุดก็ต้องนอนโรงบาลจนได้...
พอไปถึงโรงบาลก็ได้ตรวจกับหมอคนเดิมอะครับ...หมอก็บอกว่าสงสัย แค่กินยาคงไม่ทันที่มันอักเสบ ...ต้องฉีดยาอย่างเดียวหล่ะทีนี้...ตายห่ะเลยครับไอโม...จากนั้นหมอก็ถามแหละครับว่าจะอยู่ห้อง เดี่ยว ห้องรวม 4 เตียง 2 เตียง หรือว่า 6 เตียง...แฮะ นอนโรงบาลหง่ะไอโมกลัวผี..คราวนี้ไม่มีแม่นอนเป็นเพื่อนด้วยหง่ะ มีแต่ไอคิม...ตอนแรกไอคิมมันบอกให้ผมเอาห้องเดี่ยวครับ แต่ผมไม่เอาอะ...เลยบอกให้มันเอาห้องรวม 2 เตียงครับ..แฮะ...จะได้มีเพื่อนด้วยแหล่ะ..
จากนั้นบุรุษพยาบาลก็มาเข็นรถเข็นผมแล้วพาขึ้นไปที่ห้องพักผู้ป่วยอะครับ...พอถึงพยาบาลเค้าก็เอาชุดของโรงบาลมาให้ผมเปลี่ยนอะ...ไอคิมก็มาช่วยผมถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำอะครับ...แบบว่าถอดเองไม่ได้อะครับมันเจ็บท้องอะ...พอเปลี่ยนชุดเสร็จ พยาบาลก็ให้ผมไปนอนลงที่เตียงจากนั้น..ก็..ฮือ...ทำการจิ้มแขนผมอีกแล้วครับ กระปุกน้ำเกลือห้อยต่องแต่งรอผมอยู่แล้วหง่ะ..ฮือ..
.และคราวนี้ก็อีกแล้วครับ..พยาบาลหาเส้นเลือดผมไม่เจอกว่าจะทิ่มหลังมือผมได้เล่นเอาไอโมน้ำตาซึมเลยครับ...ทิ่มแล้วทิ่มอีกอยู่นั้นแหละครับ...แล้วพยาบาลเค้าก็เอาเข็มฉีดยาที่มียาอยู่ในหลอดสลิงอะครับ..มาฉีดเข้าที่สายน้ำเกลือผมอะ...ฮู้ยพี่น้องเพื่อนพ้องทั้งหลาย อยากบอกว่า..ยาเค้าคงแรงมาก ๆ อะครับ...เพราะว่าซักพักอะครับ..สงสัยยามันตามน้ำเกลือเข้าที่เส้นเลือดผม...ปวดมากเลยครับ..ปวดหลังมือตรงที่มีเข็มน้ำเกลือปักอยู่อะ...แล้วมันก็ค่อยๆปวดตามเส้นเลือดไปเรื่อยๆอะครับทรมานโคตรๆ...พอมันเริ่มปวดไอโมก็คว้าคอไอคิมมันมากอดไว้แน่นเลยครับ...
“พี่ครับไมมันปวดจังอะครับ” ทนไม่ได้ครับสงสัยจริงๆ...ก็เลยต้องถาม...
“ยามันแรงอะค่ะน้อง...เพราะยาทั่วๆไป...(บลาๆอะไรซักอย่างนี้แหละครับ จำไมได้)..”นั้นคือคำพูดของพี่เค้าครับ.....พี่เค้ามองผมกับไอคิมแล้วก็ยิ้มๆอะครับ...ไอโมก็ไม่สนใจหรอกครับปวดครับ..มันปวดๆชาๆอะครับ...
“คืนนี้น้องต้องงด..อาหาร งดน้ำนะค่ะ…พรุ่งนี้คุณหมอจะมาตรวจน้องอีกทีค่ะ” พี่เค้าพูดยิ้มๆ...ยื่นยาเม็ดเท่าควายให้ผมกินแล้วเดินออกผ้าม่านไปอะครับ....
พอพี่พยาบาลออกไป..ไอคิมมันก็ค่อยๆดึงหน้าผมออกจากบ่ามันแล้วมันก็ก้มลงจูบผมอะครับ...รู้สึกอบอุ่นมากมายเลยครับมันค่อยๆจูบไม่ได้จูบแบบรุนแรงร้อนแรงเหมือนกับที่มันชอบจูบผมอะ...จูบเหมือนกับจะปลอบใจผมมากกว่าอะ..มันผละริมฝีปากออกจากปากผมแล้วจูบ..ไปทั่วหน้าผมอะครับ..จูบซับน้ำตาให้ผมด้วยอะ..ฮือ...แล้วไอคิมมันก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมแล้วมันก็ยิ้มให้ผมตาหวานเยิ้มเลยทีเดียวอะครับ...ไอโมก็อายจิครับ... หลบตามันเป็นพัลวัลเลยที่เดียว...
“นอนซะนะ...ไม่ต้องกลัวหรอกเราอยู่ตรงนี้แหละ”แล้วมันก็ค่อยๆพยุงผมไปนอนลงบนเตียงอะครับ...ผมก็ยิ้มให้มันอย่างอายๆอะครับ..
ไอคิมพอมันพยุงผมลงนอนบนเตียงแล้วผมก็นึกว่ามันจะเดินไปเข้าห้องน้ำอะครับ....ที่ไหนได้มันเดินออกไปมองซ้ายมองขวา ผมก้อมองมันอย่างสงสัยอะครับ...ตาปรือๆ ครับเริ่มง่วง..แล้วมันก็ดึงม่านที่กั้นระหว่างฝั่งผมกับฝั่งเตียงตรงข้าม.ให้มันไม่มีช่องว่างให้คนที่เดินผ่านไปมาได้มองเห็นเข้ามายังฝั่งผมอะครับ..จากนั้นมันก็เดินเข้ามาหาผม ไอคิมมันถลกเสื้อผู้ป่วยที่ผมใส่อยู่ขึ้น มาจนถึงหน้าอกเลยครับแล้วมันก็ก้มลงดูดเลียที่หน้าอกผม สลับซ้ายขวา แล้วลากลิ้นลงไปที่หน้าท้องผมอะ..ไอโมตกใจมากเลยครับ...รู้สึกดีก็รู้สึกดีอยู่หรอก แต่ว่าไอโมกลัวอะครับ กลัวว่าพยาบาลจะเดินเข้ามาเจอเข้าหง่ะ..
“อา...อุ๊บ”
และไอโมก็เผลอ สงเสียงออกมาจนได้ครับ..พอนึกขึ้นได้ก็รีบตะคุบปากตัวเองไว้อย่างเร่งด่วนเลยครับ...ฮือ..ไอคิมบ้า ไอหื่น ฮือๆ..ผมขยับตัวยังไม่ได้อะครับ จะขัดขืนมันก็ทำไม่ได้..ผมยังเจ็บท้องอยู่มากมายเลยอะ
อือ..แล้วผมก็รู้สึกเสียวแปล๊บ อุ่น วาบๆ..ที่น้องน้อยผมอะครับ...ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตรงนั้นของผม..อา...หยิว ก้หยิว กลัว ก็กลัว ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น...ที่แน่ๆ ก็คือ..ไอคิมมันดูดซะจนไอโมเรียบร้อยคอพับคออ่อนไปเลยครับเฮ้อ..แล้วมันก็จัดการทำความสะอาดให้ผมด้วยปากของมันจนเรียบร้อยอะครับ...จากนั้นก็จัดการเก็บน้องน้อยของผมให้เข้าที่เหมือนเดิม มัดเชือกกางเกงให้ผมด้วยครับ..
ไอโมหมดแรงครับ..เพลียสุดๆ.ผมมองหน้าไอคิมมันอย่างคิดไม่ถึงอะครับหอบแฮกๆ..มันทำได้ไงวะเนี๊ยะ ไอลามก ไอบ้า ไอหื่น....มันไม่สะทกสะท้าน สะดุ้งสะเทือนเลยครับมันยิ้มให้ผมแล้วเดินไปล้มตัวนอนลงบนโซฟาตัวยาวใกล้ๆผมนั้นแหละครับ..แล้วมันก็หันมายิ้มให้ผมยักคิ้วให้ผมด้วยอะ...หูย..ไอบ้า..เซ็ง...แล้วจากนั้นไอโมก็ไม่สนใจมันอีกเลยครับ....แล้วไอโมก็หลับไปนอนไหนไม่รู้ครับ..รู้แต่ว่าคืนนั้น พยาบาลเดินเข้าเดินออก เตียงผมทั้งคืนเลยครับ..ไอโมก็ตื่นทุกครั้งที่พยาบาลเข้ามาเหมือนกันเดี๋ยวเข้ามาวัดไข้ เดี๋ยวเข้ามาปรับน้ำเกลือเดี๋ยวเข้ามาฉีดยา...จนเช้าครับ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
