อ่านเรื่องนั้น เรื่องนี้ ของเพื่อนๆ ใน บอร์ดมานาน ก็เลยมีความรู้สึกว่า เราก็อยากแบ่งปัน ประสบการณ์ กับความรู้สึกที่ผ่านมา แม้ว่ามันจะดูเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่มันก็คือความทรงจำอย่างหนึ่ง ที่ทำให้ผมยังอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ อาจจะดูไม่เป็นเรื่องเป็นราวนัก จะว่า เล่าเรื่องก็ไม่ใช่ จะเป็นกลอนก็ไม่เชิง เอาเป็นว่า เหมือนคนบ้าคนหนึ่งที่พร่ำพรูคำพูดออกมาให้เพื่อนๆ ได้อ่านได้เห็นก็แล้วกันนะครับ ......
เคยดูหนังเรื่อง "Happy Together" กันไหม หวังเจียเหว่ย ผู้กำกับหนังเรื่องนี้ เคยพูดถึง วงจรชีวิตของความรัก ว่า ถ้าเราแบ่งวงจรของ “ความรัก” ของเป็นช่วงๆ 7 ช่วง ดังนี้
แรกพบ > ใกล้ชิด > งอกงาม > “รักใคร่” > สุขงอม > อิ่มตัว > แยกทาง
แต่ละช่วงมันอยู่ที่คนสองคนว่าจะใช้มันและเก็บเกียวมันยังไง แต่สำหรับผม วงจรความรักมันช่าง ครบช่วงเร็วเหลือเกิน
แต่ถึงยังไงแล้ว ผมก็ยัง มีความหวังอยุ่ในใจว่า ผมอาจจะได้เริ่มวงจรของความรักใหม่ ได้อีกครั้ง ......
แรกพบ/ใกล้ชิด/งอกงาม
....ผมพบกับเขา
เราคุยกันถูกคอ เข้ากันได้ดี เข้าใจกันทุกอย่าง ชอบเหมือนๆกัน
.....เราแทบจะเป็นเงาของกันและกัน ไม่เคยห่างกัน
เลิกงาน ผมรอเขาที่บ้านเพื่อรอเขากลับมา
ทานข้าวเย็นด้วยกัน คุยกันเรื่องงาน เรื่องหนัง ที่ผมและเขาชอบดู
คุยกันว่า เราจะไปไหนกันดี ..... ช่างเป็นเวลาที่มีความสุขนัก....
...ก่อนนอน เราจะสวดมนต์ พร้อมกัน มองหน้า และ say good night ก่อนนอนทุกคืน....
รักใคร่
ผมเริ่มรักเขามากขึ้นทุกวัน
แม้เขาจะไม่เคยเอ่ยคำรักกับผม แต่ผมก็รู้สึกได้ ว่า ผมคือคนพิเศษของเขา
เขาจะ โทรหาผมทุกครั้งก่อนเข้างาน และหลังเลิกงาน
...พูดคุยกันว่า เราจะดูหนัง หรือว่า ไปกินข้าว หรือซื้ออะไรไปทาข้าวด้วยกันดี
..... เวลา เจ็บป่วย เราต่างคอยดูแลกันและกัน ไม่เคยห่าง ......
เราจะมีเซนส์ ถึงกัน เหมือนใจสื่อถึงกัน ทุกครั้งที่หยิบโทรศัพท์ และ ดูเบอร์ ที่เราเมม ชื่อเขาไว้
เขาก็จะโทรมา ..... ผมมีความสุขกับการที่ได้คุยกับเขา
รักเขา และดูแลเขา อยุ่แบบนี้ ทุกวันๆ ...
ผมรักเขาจังเลย .....
สุขงอม/อิ่มตัว
เขา เริ่ม เปลี่ยนไป ไม่ยิ้มแย้ม เหมือนเคย
ถึงเขา แปลกไปไม่เป็นไร เรายังอยู่ เคียงข้างกัน
... แต่แล้ว ..........................................
................................................................................
.................................................
......อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ แต่เขาดูเหมือนอยู่ห่างไกล
ทุกครั้งที่ผมกับเขาพบกัน ... มันเหมือนมีอะไรมากั้นไว้
ให้เราสองคนเชื่อมกันไม่ถึง
ความรู้สึกมันขาดหาย ... ทั้งๆ ที่เคยอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้
....แต่....ตอนนี้กลับหนาวหัวใจ ทั้งที่เขาก็ยังอยู่ใกล้ๆ เหมือนเคย .....
......ผมคิดถึงเขา ...จึงพยายามหาเรื่องที่จะโทรหาเขาทุกวัน
ทุกครั้งที่โทรไป ... เขาจะตัดสาย ... และส่งข้อความกลับมา .... ไม่ว่าง ....
แต่เวลาที่ผมอยู่กับเขา .... ทุกสายที่เรียกเข้า .... เขาจะรับและพูดคุยอย่างสนุกสนาน....
ผม.... อยากให้เขารับสาย และคุยกับผม ....อย่างที่คุยกับคนอื่นบ้าง .... จะได้ไหม ....
....รัก....ห่วง...หึง .... หวง ....
ความรู้สึกเหล่านี้ แทบจะแยกจากกันไม่ได้
คนเรา เมื่อรัก ก็ย่อมต้องเป็นห่วง เป็นธรรมดา
แต่ ความห่วง ต้องมีลิมิตของมัน เพราะหากมากไป มันจะกลายเป็น หึง และหวง
รักมากไป ห่วงมากไป กลายเป็น หวง จน หึง
อะไรที่มากเกินไป .... ย่อมไม่พอดี
รักได้ ห่วงได้ หึงได้ หวงได้ แต่ให้พองาม
เพราะหากมากจนเกินไป เขาจะมองไม่เห็นค่า
..... ของความรักที่เรามีให้กับเขา..........
.......แยกทาง ...........
ผมรักเขา ...แต่เขาไม่รักผม
เขาต้องการอิสระ ... เขาจึงไม่ต้องการรัก
ทั้งที่รักของผม ไม่เคยพรากความเป็นอิสระไปจากเขา
อิสระ คือสิ่งที่เขาต้องการ
อิสระ คือการที่ไม่ยึดติดกับใคร
เขาจึงจากผมไป พร้อมกับ ความเป็นอิสระ..............
...
...เขาเคยบอกกับผม ..... ให้ผมรักเขาอย่างจริงใจ
เพราะเขาก็จะจริงใจ... กับคนที่จริงใจกับเขา
ผมทำทุกอย่างเพื่อเขา ด้วยความจริงใจ
แต่เขากลับมองข้าม และเขาไม่ยอมรับมัน
ผมไม่เคยน้อยใจ ... แต่กลับสุขใจที่ได้ทำเพื่อเขา...
คำว่าจริงใจ ... จากการกระทำของผม
มันไม่หนักพอ ที่จะฉุดรั้งเขาไว้ได้.....
เขาจึงจากผมไป......
เพื่อสัมผัส.....ความจริงใจ.......จากคนอื่น........
.......................................
เขา......คิดว่าการไปจากผม
เพราะเขาอยากให้ผมมีความสุขกับคนที่ดีกว่าเขา
...แต่จะให้ผมมีความสุขได้อย่างไร
.....ในเมื่อคนที่ดีที่สุดของผม และคนที่ทำให้ผมมีความสุขได้
...........คือเขา .........ไม่ใช่ใครที่ไหน
.......................................
...............คิดถึง และไม่อาจลืม....................................
ผม...รักเขา..............
แต่ไม่อาจครองคู่กับเขาได้
ความรัก
ไม่จำเป็นทีทั้งสอง จะได้ครองคู่กัน
แต่ความรักยังผูกพันผมไว้กับเขา.............
ผมไม่อาจลืมเขาได้
แม้ว่าเขาจะจากผมไปโดยไม่ใยดี....เลยก็ตาม
ความรัก....คือการที่อยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข
ความรักของผม ... คือ ความสุข ....
ความสุข ... ที่ได้รับรู้ว่า ...เขา..มีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุข
.....แม้ว่า..... เขาจะไม่มีผมอยู่อยู่เคียงข้าง..........
.....ทุกๆเช้าผมเคยตื่นขึ้นมา
นั่งมองดูเขาหลับอย่างเป็นสุข
...........ก่อนที่จะจูบเบาๆ ที่หน้าผาก ...เพื่อปลุกให้เขาตื่น.......
เราต่างคนต่างทำธุระส่วนตัว ......
เพื่อเตรียมพร้อม ออกไปสู้กับโลกภายนอก ....
โลกที่เราสองคนคือ คนแปลกหน้าของกันและกัน ........
......แต่เช้านี้...... ไม่มีเขาอยู่ข้างๆ
ไม่มีแม้หน้าผาก ให้ผมจูบ เพื่อปลุกให้ตื่น.....
มีเพียงแต่ธุระส่วนตัว ที่ผมยังทำเช่นเคย .....
เพื่อออกไปสู่โลกภายนอก ....
ที่ผมกับเขายังคงเป็น คนแปลกหน้าของกันและกัน ....................
..........................
สุดท้าย .....
ผิดไหมที่ผมจะลืมเขา
และเตรียมใจที่จะเริ่มใหม่กับใครสักคน ......
แต่..... มันจะผิดไหม หากเมื่อผมเริ่มใหม่....
กับใครแล้ว......
ในใจของผมยังมีเขาอยู่ตลอดเวลา .....
เพราะผม ไม่อาจ ลบเขาไปได้จากใจ .....................
...
หัวข้อ: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) (อ่าน 50055 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก