ตอนสุดท้ายแล้วจ้า เรื่องหน้าตัดสินใจแล้วว่าเอาสั้นๆหื่นๆดีกว่าเน้อะ จะได้ไม่ต้องหลายตอนนัก 555
เรื่องสั้นตอนที่ 22 ปรารถนาซาตาน
“โอ๊ยยย....”
มือเล็กกำลูกกรงเหล็กเหนือเตียงไว้แน่นทั้งสองข้างจนข้อนิ้วขาวซีดไปหมด ก่อนจะหมดแรงคลายมือออกอย่างอ่อนล้า มือทั้งสองมีผืนผ้าสีขาวมัดติดกับลูกกรงทำให้ขยับหนีไปไหนไม่ได้ หลอดไฟกลมเก่าๆส่องแสงสีอ่อนอาบร่างที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อดูนวลเนียน่าสัมผัส แผ่นอกเปลือยเปล่ากระเพื่อมตามจังหวะหายใจแรง รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยอ่อนและหวาดกลัวเจือออกมากับลมหายใจ
“อุ๊....บ” นันทกวี สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกรุกล้ำเข้าอีก เขาเหยียดร่างหนีความเจ็บปวดที่เสียดแทงเข้ามา แต่นั้นก็ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย เพราะท่อนแขนแข็งแกร่งโอบรัดเอวเขาไว้แน่น ร่างกำยำสีแทนขยับอย่างหนักแน่นราวกับจะตอกย้ำให้เขารับรู้ทุกๆสัมผัส ทุกๆวินาทีที่เกิดขึ้น
“พอที....ได้โปรด หยุดเถอะ” เขาสุดจะอดกลั้นไหวแล้วจึงขอร้องอ้อนวอนออกมา ผมสีน้ำตาลแดงเข้มเปียกชื้นรุ่ยร่ายระบนใบหน้าคมสันที่เงยขึ้นมอง แววตาสีเงินวาววับในเงามืดอย่างสัตว์ร้าย สั่นความรู้สึกให้เย็นเชียบไปทั้งร่าง สายตาคู่นี้ไม่ใช่สายตาของมนุษย์ มันตอบคำถามที่อยู่ในใจได้กระจ่างชัดที่สุด
“ดาร์ก....” ก้อนลมจุกในคอนันทกวีจนพูดไม่ออก เขากลัว
“มองออกใช่ไหม....นายมองออก”
“ไม่.....ฉันไม่...”
“นายรู้.....ว่าฉันเป็นใคร แค่ได้กลิ่นฉันก็รู้แล้วว่านายคิดอะไรอยู่” ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มกว้างเผยอเขี้ยวขาววับที่ไม่เหมือนใคร หัวใจของนันทกวีเย็นวาบ
“ไม่!!!!”
แคว่ก!!!!!!! กระดาษนับสิบหน้าถูกฉีกเป็นชิ้นๆขว้างลงถังขยะ ก่อนจะเหยียบซ้ำให้ลงจมก้นถัง อากับกิริยาที่ไม่เคยเห็นนี้ทำให้มิลเนอร์มองตาโตไม่กระพริบ
“แบมบี้??”
“ฉันมีธุระหน่อย” ร่างเล็กเดินกระแทกเท้าปึงปังออกไปนอกห้อง แต่ก็ไปไม่ไกลแค่ห้องถัดไป เสียงเปิดประตูกระแทกดังปัง
“ดาร์ท!!!.....เขาอยู่ไหน”
“เพิ่งออกไปข้างนอก คงไปห้องน้ำมั่ง” มีเสียงตอบอ่อยๆ นันทกวีจ้ำอ้าวไปให้เร็วที่สุด ช่วงเบรกระหว่างชั่วโมงมีเวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้น เขาถลาไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดแต่ไม่เจอจึงไปห้องน้ำถัดไปที่อยู่อีกฟากของตึก
“ดาร์ท....” อยู่นี่จริงๆด้วย กำลังยืนจ้องตัวเองในกระจกแล้วหันมามองเขาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายที่สุดในโลก
“นาย....” เขาเดินเข้ามาเผชิญหน้า “นายมันบ้า! อีเดียด....เฮงซวยที่สุด นายเอาฉันไปเขียนนิยายได้ไง!!”
“ก็มันน่าเขียน แวมไพร์หนุ่มที่ตกหลุมรักมนุษย์ธรรมดาสามัญ จนอดทนอยู่ไม่ไหวต้องจับเขามัดข่มขืนแบบซาดิตส์ฉากข่มขืนนั้นสุดยอดมากนะ”
“นั้นไม่ใช่ปัญหาเว้ย!!! ฉันอยากรู้ว่านายมันบ้าหรือเปล่าที่เอาชื่อฉันไปตัวละครโต้งๆอย่างนั้น แล้วไหนว่าอิมเมจฉันตรงกับนางเอกของนายไงวะ เขียนมา 3-4 เรื่องมีแต่ชาย-ชายทั้งนั้น” นันทกวีโกรธแทบบ้า หมอนี่เล่นเขียนทุกฉากที่พวกเขาทำกันเลย ในห้องพยาบาลบทหมอกับคนไข้ ในห้องเรียน อาจารย์โหดกับลูกศิษย์หัวดื้อ ในห้องเก็บของบทภารโรงหื่นกามกับนักเรียนผู้หลงทาง ในห้องอาบน้ำบทโค้ทสอนว่ายน้ำจอมอึดกับลูกศิษย์อ่อนหัด
“ยังมีอีกบทที่ฉันอยากเล่น” ดาร์ทเดินไปที่ห้องน้ำ
“พอที....นายต้องเลิกได้แล้ว ฉันเบื่อที่เป็นหนูทดลองให้นายเต็มที”
“เบื่อเหรอ?? ฉันว่าฉันทำให้นายหลงใหลในรสรักไม่มากก็น้อยนะ” ใบหน้าคมสันฉาบด้วยรอยยิ้มพราวทำให้นันทกวีหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงตัวเองตอนที่สติเลอะเลือนร้องขออย่างไม่อาย
“นายมัน.....”
“ฉันชอบความเกลียดของนาย....มันทำให้นายมองแต่ฉัน สนใจแต่ฉัน อารมณ์นายเป็นสีแดงเหมือนไฟที่ทำให้ฉันตื่นเต้น ทำให้รู้สึกเหมือนมีหัวใจอีกครั้ง” สายตามองมาทำให้อุ่นต่างจากปลายนิ้วเย็นๆไล้ผิวแก้มเขาเบาๆ
“นายมัน....พิลึกคน ทำไมต้องฉัน ทำไมต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย ทั้งที่นายจะหาใครก็ได้ พวกผู้หญิงหลายคนจะดีใจด้วยซ้ำถ้าได้นอนกับนาย”
“ฉันไม่สนแม่พวกนั้น มานี่ วันนี้ฉันอยากทำในห้องน้ำ”
“ว่าไงนะ...” นันทกวีร้องเสียงหลง เขาโก่งตัวหนีแรงฉุดลากสุดกำลัง “ไม่เอา ไอ้บ้า...ไอ้ลามก หยุดนะ จะบ้าทำที่โรงเรียนไปถึงไหน ทำไมไม่ไปทำที่บ้านเล่า”
“นายชอบให้ทำที่บ้านมากกว่าหรือ” ดาร์ทหันมามองหน้า ทำให้ได้อายอีกรอบ ทำไมถึงแกล้งเขาอยู่เรื่อยนะ ตอนที่บังคับให้ไปค้างที่บ้านตัวเองดันไม่ยอมทำ เอาแต่นอนจับมือไว้เฉยๆ แต่พอมาโรงเรียนก็ลากไปทำแบบไม่สนเรื่องเวลาหรือสถานที่เลย
“ปล่อยฉันได้แล้ว” ชายหนุ่มสะบัดมือหนี แต่มันจับไว้เหนียวหนึบยิ่งกว่าตุ๊กแกเสียอีก ดาร์ทหัวเราะชอบใจเขาตวัดร่างเล็กขึ้นโอบรัดแน่นจนเท้าลอยจากพื้น
“ดาร์ท!!!” นันทกวีซุกหน้ากับซอกคออย่างดิ้นรนไม่ออก ทำไมถึงกอดเขาแล้วอารมณ์ดียังกะได้ของที่รักเลย มันทำให้เขินนะเว้ย ไอ้บ้า
“ฉันไม่ชอบทำในห้องน้ำนะ”
“ก็เพราะนายไม่ชอบน่ะสิ ฉันถึงจะทำ” เขาปล่อยร่างเล็กให้ยืนประจันหน้าในห้องแคบๆ
“ว่าไงนะ”
“นี่เป็นการลงโทษที่นายสอบเทสต์ย่อยภาษาสเปนตกเมื่อวาน” ดาร์ทรูดเนคไทออกจสากลำคอเขาไวโคตร
“หา?? นายเป็นพ่อฉันหรือไง ถึงจะมาทำโทษฉัน”
“ใช่....จากนี้ไปฉันจะทำโทษนายทุกครั้งที่นายไม่ตั้งใจเรียน จำไว้โลกนี้มันกว้างนะ หากนายได้เดินทางไปทั่วโลกสิ่งที่จะช่วยนายได้คือภาษาที่หลากหลาย เข้าใจไหม”
นันทกวีงงเป็นไก่ตาแตกขณะที่กระดุมเสื้อถูกปลดออกทีล่ะเม็ด “นายว่าไงนะ ใครจะเดินทางทั่วโลก”
“นายไง”
“นายรู้ได้ไงว่าฉันได้เดินทางรอบโลก ฉันไม่ชอบเดินทางด้วยซ้ำ”
“มันเป็นความฝันของนายไม่ใช่หรือ” คำพูดของดาร์ท จุดประกายเล็กๆในความทรงจำ ใช่....นี่เป็นหนึ่งในหลายๆความฝันของเขาที่เคยคิดตอน 8-9 ขวบ แล้วก็ลืมมันไปหมดเมื่อเวลาผ่านไป
“นายรู้ได้ไง”
“ฉันรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับนายนั้นแหละ” ใบหน้าคมสันก้มลงมาแนบจูบที่เรียกร้องเต็มไปด้วยอารมณ์กระหาย ทำให้ร่างเล็กสะท้านทุกครั้งที่ได้สัมผัส จูบที่เรียกร้องนี้แผงด้วยความดิบเถื่อนเอาแต่ใจ รุกรานซอกซอนไปทั่วบังคับให้ยิมยอมเปิดเผยทุกอย่างแต่โดยดี
นันทกวีถูกรั้งเข้ามาผิงผนังห้องน้ำ เสื้อเชิ้ตถลกลงมากองที่ข้อศอก มันช่างน่าอายที่ตัวเองนั้นขาว ไม่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงสักนิด ต่างจากอีกฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่ามาก ปากอุ่นๆแตะที่หัวไหล่เบาๆสร้างความหวั่นไหวสะท้านหวานซ่านน้อยๆทำให้ขนลุกชันไปทั้งตัว อารมณ์เขากำลังพุ่งพล่าน สมาธิเขาจดจ่ออยู่กับดาร์ท เขามองปากเปียกชื้นครอบครองยอดอกข้างหนึ่ง ความหฤหรรษ์ก็บังเกิดขึ้น
ขนตางอนกระพริบถี่เมื่อประจักษ์แจ้งว่า อีกฝ่ายพูดถูก ที่ว่าทำให้เขาหลงใหลในรสรักได้ เพราะเขาต้านทานความต้องการของตัวเองไม่ได้สักครั้ง เขาชอบที่ถูกขบฟันลงบนผิวเนื้อ ชอบฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังมากๆและยิ่งชอบตอนที่นิ้วขย้ำก้นเขาแรงๆ
“อา.....” เสียงอุทานหลุดจากปาก เมื่อถูกซุกไซ้หนักและสองมือสอดเข้าในกางเกงขย้ำก้นเขาแรงๆราวกับอ่านใจออก นันทกวีกำลังเคลิ้บเคลิ้มแล้วจู่ๆก็โดนจับหันหน้าเข้าหากำแพง ดาร์ทร่นกางเกงของเขาลงครึ่งก้น
“อ๊ะ..!!!” นันทกวียกมือปิดปากแทบไม่ทัน เขากัดฟันแน่นพยายามกลั้นเสียงไว้สุดกำลัง เมื่อฟันคมๆขบกันเนื้อสะโพกเขาอย่างมันเขี้ยว ตายๆๆๆๆ เกิดมาก็เพิ่งกัดก้นก็ครั้งนี้แหละ
“โอ้ย...อะ...โอ้วๆๆ.....อา....” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกทุกครั้งที่ถูกกัดก่อนจะสั่นระริกเมื่อตรงนั้นถูกสำรวจอย่างแนบชิด ก่อนมันจะผละออกมาอย่างน่าเสียดาย
“ระวังเสียงนายหน่อย” คำพูดนุ่มกังวานของข้างหู ทำให้ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ นันทกวีใจหายวาบเขายืนตัวแข็งเอามือปิดปากตัวเองไว้ เสียงฝีเท้าคนข้างนอกทำให้ใจเต้นโครมๆ ทันใดนั้นเขาก็ถูกล่วงล้ำเข้ามา
“อืม!!!!” ชายหนุ่มปิดปากตัวเองแน่น แต่ความรุนแรงที่เล่นงานตอนนี้มันรุกไล่เข้ามาสุดลึก สะกิดจุดสะท้านภายในจนอยากจะกรีดร้องให้สุดเสียงเหลือเกิน มือเล็กยันผนังกระเบื้องเย็นๆไว้ นึกว่าจะหยุดแล้วที่ไหนได้ ไอ้เจ้าคนหน้าด้านไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จับสะโพกเขาได้แน่นแล้วจู่โจมอย่างหื่นกระหาย ไม่มีบันยะบันยังเลย ทำให้ร่างผอมบางสะเทือนไหวตามแรงปะทะระลอกแล้วระลอกเล่า เขาจะไม่ไหวแล้ว!!!!
เสียงคนข้างนอกเปิดประตูออกไป อุ้งมือแข็งแรงถึงกระชากมือข้างที่ปิดปากออก
“อย่ากลั้นสิ ร้องออกมา” เสียงกระซิบข้างหูแผวเบา ฟังแล้วซาบซ่านไปทั้งตัว
“จะบ้าเรอะ....”
ใช่ มันปลอดภัยตายล่ะ คนเข้าออกเป็นร้อย แถมเสียงก้องอีกต่างหาก ชายหนุ่มบิดแขนหนีอย่างไร้ประโยชน์ ความแข็งแกร่งตอกย้ำเข้ามาอีกครั้ง ใบหน้าอ่อนวัยแหงนหน้าไปข้างหลัง เผลออ้าปากค้างด้วยความเสียวซ่านเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายแนบจูบลงมาบดเคล้าอย่างเมามัน ตรงนั้นเขาบีบรัดท่อนแกร่งแน่นสุดใจ จู่ๆมันก็ถอนตัวออก คราบใสลื่นๆหลุดติดออกมาเปรอะเปื้อนเรียวขา นันทกวีหันมามองอย่างขุ่นเคือง
“นายมันทุเรศ ขี้หื่น ไอ้....ไอ้...ไอ้ลามก”
อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอเยาะเย้ยเบาๆ ก่อนสั่งน้ำเสียงราบเรียบ“ถอดกางเกงออก”
ดาร์ทสั่ง ชายหนุ่มได้แต่แลตาใส่อย่างไม่พอใจ ก่อนจะถอดกางเกงที่คาหัวเข่าออก เจ็บใจนักที่ต้องทำตามหมอนี่สั่งราวกับตัวเองเป็นหมาน้อยแสนซื่อ มันน่ารังเกียจแต่นับวันเจ้าปีศาจร้ายนี้จะทำให้เขาเสพติดมากขึ้นทุกที ร่างสูงดึงฝาชักโครกลงแล้วนั่ง กางเกงร่นลงเผยความใหญ่โตที่ตั้งตระง่าน ชั่วเวลานั้นนันทกวีรู้สึกเสียววาบที่ท้องน้อย
“มาสิ” เขาสั่ง นันทกวีมองด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า ‘ฉันเกลียดแกๆๆๆๆ’
“เร็ว...ฉันสั่งก็มาสิ แบมบี้” ดาร์ทกระชากแขนเข้ามา ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแรงจนห้อเลือด เขาขึ้นคล่อมบนตักฝ่ามือใหญ่กดเอวเขาลงแรงๆทำให้สะดุ้งน้อยๆ น่าอายจริงที่ตัวเขารับอีกฝ่ายได้ง่ายดายไม่เหมือนแรกๆที่เจ็บอย่างน่ากลัว หากตอนนี้กลับเจ็บแปล้บเดียว ผ่อนลมหายใจออกมาเขาก็มาถึงสุดทางแล้ว
“อ๊ะ.......อะ...” ความรู้สึกในตอนนี้บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร นอกจากมันกระชับแน่นและเติมเขาจนเต็ม
“ดี.....ดี.....อย่าเกร็งแน่นนัก......อย่า..งนั้น อืมมม วิเศษ” ใบหน้าคมสันเปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจ สองมือช้อนสะโพกยกร่างผอมบางกว่าขึ้นแล้วทิ้งลงเป็นจังหวะ
“ฮ่า.....” แย่แล้ว ข้างในเขากำลังปั่นป่วนสุดๆ ต้องให้อีกฝ่ายถึงสุดหมายให้เร็วที่สุด เขาจะได้เป็นอิสระเสียที ร่างเล็กเกาะไหล่กว้างเป็นหลัก แล้วยันเท้ากับผนังห้องยกตัวเองขึ้นคุมเกม แต่ยิ่งโลดแล่นเขาก็ยิ่งรู้สึกเมามัน
“อา....อา....อึ่กกก” นันทกวีกัดฟันกรอดๆด้วยความเสียวสุดขีด ฝ่ามือใหญ่จับสะโพกมนกดลงบดขยี้กับตัวเองแรงๆ อีกมือบีบบี้ยอดอกสีชมพูระเรื่อไปมา ทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นสูดสุด“อ่ะๆ ๆ ๆ อ๊า!...”
“ดี...โยกแรงๆ แบมบี้...แรงอีก!...โอ้.....”
“อือ...ดาร์ท.....ดาร์ท” ชายหนุ่มกอดคออีกฝ่ายไว้เป็นหลักแล้วโหมแรงกระหน่ำอย่างเข้มข้นโดยมีแรงหนุนนำให้มันถึงอกถึงใจที่สุด ก่อนที่คนข้างล่างจะยื่นลิ้นมาให้ เขาอ้าปากดูดกลืนลิ้นด้วยความเมามัน เหงื่อกาฬซึมทั่วร่าง เหนื่อยอ่อนแต่ยังไม่หนำใจ ร่างแกร่งถึงลุกขึ้นมาพลิกร่างผอมบางกว่าลงนั่งบนชักโครกแทน
ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองอย่างพึงใจ “ฉันจะขยี้นายให้แฉะไปเลย”
“เจ้าบ้า” นันทกวีหน้าร้อยผ่าวด้วยความอาย แต่เขาชอบแฮะ ขาเขาขึ้นไปพาดไหล่กว้างทั้งสองข้างและแล้วเกมรักก็เริ่มอีกครั้งอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน ร่างแกร่งกระหน่ำจ้วงไม่นับ เสียงกระทบกันนั้นฟังน่าอายเหลือเกิน แต่มันทำให้ทั้งเจ็บทั้งเสียวและสะใจไม่มีอะไรปาน ข้างในของเขารู้สึกได้ถึงเปียกชื้นลื่นไหลทำให้การเคลื่อนไหวลึกขึ้น....ลึกขึ้น เท่าไรก็เหมือนไม่พอ
นันทกวีจิกข่วนบนแผ่นหลังกว้างอย่างบ้าคลั่งแต่ทำได้ไม่ถนัดนัก จนจุดหรรษาข้างในถูกเสียดแทงอย่างจังทำให้จี้ดไปทั้งตัว ชายหนุ่มทนไม่ไหวเขากัดคอดาร์ทสุดแรง อีกฝ่ายยังไม่สนใจ เอาแต่กระแทกกระทั้นเขาไม่ยั้ง
“อืม...อืมๆๆๆๆ อ๊า!!!” เมื่อสุดกลั้นแล้วเขาถึงปล่อยปากร้องออกมาสุดเสียง ข้างในบีบรัดแน่นสุดๆดาร์ทถึงกับนิ่วหน้าเหมือนเจ็บจี้ดๆ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันด้วยอารมณ์ที่ร่วมเป็นหนึ่งเดียวกัน จังหวะการเคลื่อนไหวชะลอความแรงลงเปลี่ยนมาสนใจการบดขยี้สัมผัสส่วนเปียกแฉะแบบหนักหน่วงมากกว่า สะโพกแกร่งหมุนคว้านเป็นวงช้าๆ ช้าจนหวิวจะขาดใจรอนๆ นันทกวีอ้าปากค้างรอคอยความหรรษาอย่างใจจดจ่อ พอเผลอไปแวบหนึ่งก็ถูกกระแทกปัง!
“อ๊า!!!! อ๊าๆๆๆๆๆๆๆ” ดาร์ทยิ้มสะใจตอนเห็นสีหน้าตะลึงเพลิดที่ถูกรัวกระหน่ำปังๆๆๆๆแล้วหยุดไปซะเฉยๆ ชายหนุ่มหอบแฮ่ก “ดาร์ท! นายบ้าไปแล้วเรอะ”
“ต้องการฉันหรือเปล่า”
“ฮะ?”
“ต้องการก็บอกสิว่าต้องการฉัน”
“นะ....นาย.....” จะให้เขาพูดตรงๆเรอะ ไม่มีทาง
“แบมบี้...” ใบหน้าคมสันมองอย่างอ่อนใจนิดๆ ก่อนจะจู่โจมเร็วและแรงอีกครั้ง มันทิ้มพรวดเดียวสุดลิ่ม แล้วตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้นอย่างโคตรซาดิสม์ ร่างเล็กสะเทือนไปตามจังหวะ เขาร้องแทบไม่เป็นภาษาน้ำลายไหลย้อยด้วยความกระหาย ก่อนทุกอย่างจะหยุดอีกครั้ง
“ดาร์ท!!!!” เขาอารมณ์เสียสุดๆ
“ต้องการฉันหรือเปล่า” ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองอย่างตรงไปตรงมา หัวใจอ่อนๆถึงกับละลายสลายทิฐิไปหมด
“ใช่....” เสียงนั้นเบาหวิว
“นายอยากให้ฉันทำอะไร” ดู๊....ยังมีหน้าให้เขาบอกหมดเปลือกเลยหรือไง นันทกวีรู้สึกว่าเปลือกของเขาค่อยๆหลุดร่วงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“อยากให้ฉัน....” เขามองลงเบื้องล่าง ทำให้ตากลมโตมองตามเห็นท่อนเนื้อแข็งแรงเปียกชื้นท้าทายสายตา “ใส่...เข้าไปหรือเปล่า”
อึ่ก!!.... “ใส่...”
“แบบไหน”
อ้ากกกกก....ไอ้บ้า “ลึกๆ.....แรงๆ”
“อา.....ต้องอย่างนี้สิ” ดาร์ทยิ้มกว้าง แล้วสนองความต้องการของเขาอย่างถึงอกถึงใจ ร่างสูงโจนจ้วงสุดแรงทำให้ใต้ร่างผวาเฮือกๆ
“อ๊า.... อืออออยยย......อ่า...ดี.....ดี! ที่รัก....” นันทกวีกอดร่างสูงแน่นยิ่งกว่าปลิง เขาร่ำร้องออกมาจากข้างในที่กำลังเริงร่าสุดขีดก่อนจะระเบิดความสุขสันต์ออกมาพุ่งกระจายไปทั่ว ร่างกายปลดปล่อยทุกอย่างออกมา ทำให้อณูในกายเอ่อล้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขที่ไหลรินไปตั้งปลายผมจรดปลายเท้า เหนื่อยเหลือเกินแต่มีความสุขแทบสำลัก
ดาร์ทถอยห่างออกมาเล็กน้อย ทำความสะอาดตัวเองเงียบๆ นันทกวีมองของในมือที่ยังแข็งแรงอยู่ บางอย่างในตัวกระตุ้นให้เขาขยับไปหา
“แบมบี้” ชายหนุ่มทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย ที่อยู่ๆอีกฝายก็ลุกมาทำความสะอาดให้ สองหนุ่มมองหน้ากันด้วยความรู้สึกอ่อนโยนและอบอุ่น ก่อนที่ร่างเล็กจะหันกลับมามองความแข็งแกร่งในมือ เขาก้มลงไปทำความสะอาดให้ด้วยปาก
“แบมบี้....” นี่ต่างหากคือความสุขที่แท้จริง ดาร์ทบอกได้เลยว่าตอนนี้เขามีความสุขที่สุด เวลาที่รอคอยนั้นคุ้มค่าที่สุดแล้ว
“อืม...อือ” นันทกวีก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ปากและลิ้นทำทุกอย่างที่ใจอยากทำ ความรู้สึกในตอนนี้คือเขามีความสุขที่ทำให้ดาร์ทมีความสุข และรู้สึกพอใจที่มันขยับเข้าออกในปากเขาอย่างแข็งขันก่อนจะสำลักออกมาเต็มหน้าเขา
“โอ้.....แบมบี้” อีกฝ่ายเหมือนจะตกใจที่ทำเลอะหน้า เขาดึงทิชชู่มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้
“โอเค ไม่เป็นไรแล้ว” แย่จริง....ตอนนี้ชักอายจนไม่กล้าสบตาแล้วสิ เขาแย่งกระดาษมาเช็ดเอง ดาร์ทจึงช่วยเขาแต่งตัวให้เรียบร้อย พอหันมาก็ได้รับจูบนุ่มนวลอีกครั้ง อืม...รู้สึกอุ่นที่หัวใจจัง นันทกวีซุกหน้าอยู่กับซอกคอไม่อยากถอยห่างเลย
“นายน่ะเกิดมาเพื่อเป็นของฉันรู้ไหม”
“ขี้ตู่”
“ก็ลองดูสิ นายขาดฉันไม่ได้แล้ว”
หึ...เขาหัวเราะเยาะในลำคอ อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะเห็นบางอย่าง รอยกัดแดงห้อเลือดที่ต้นคอดาร์ท เขากัดเองแหละ แต่ตอนนี้มันค่อยๆคืนสภาพรอยช้ำบวมเลือดซึมน้อยๆค่อยๆหายแล้วยุบลงกลายเป็นปกติต่อหน้าต่อตา
“.....??” ร่างเล็กยืนตัวแข็งในอ้อมกอดแข็งแรงอยู่อย่างนั้นในหัวสว่างวาบไปพักหนึ่ง จนได้ยินเสียงกริ่งหมดชั่วโมง ดาร์ทถึงดึงเขาออกมาจากห้องน้ำ
“แย่จัง ฉันทำให้นายโดดเรียนไปตั้งชั่วโมง....เอาไว้แก้ตัวใหม่นะ”
“หา??”
ร่างสูงหันมาจัดคอเสื้อของเขาอีกครั้ง “วันนี้ไปค้างที่บ้านนะ”
อีกแล้วเหรอ?? “ฉันจะสอนภาษาสเปนให้”
“ภาษาสเปน ทำไม”
“ภาษาสเปนใช้มากในหลายประเทศ นายอาจจำเป็นต้องใช้ในอนาคต เรียนไว้ก็ไม่เสียหลายนะ” เขาจุ๊บที่ปลายจมูกรั้นๆทีหนึ่ง
“นายคิดจริงหรือว่าฉันจะได้ไปเที่ยวทั่วโลก”
“แน่สิ....ต่อให้นายไม่อยากก็เถอะ” เขาจ้องมองด้วยสายตาที่จริงจังจนน่ากลัว “ฉันจะพานายไปด้วยอยู่ดี”
นันทกวีบอกไม่ถูกว่าเขากลัวหรือเกลียดคนๆนี้กันแน่ แต่เพียงไม่กี่วันที่รู้จักกัน คนๆนี้แทรกซึมเข้ามาในชีวิต ในความคิดเขาแทบทุกอย่าง อุ้งมือใหญ่ดึงแขนเบาๆออกจากห้องน้ำ ท่ามกลางเพื่อนนักเรียนมากมายที่เดินไปมา มือของดาร์ทเหมือนจะเป็นหลักที่มั่นคงชักนำเขาไปในทิศทางที่ตั้งใจไว้แล้ว
*************
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1442068 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก