ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
ยกความดีความชอบให้เจ้าของเรื่องนะครับบ ผมแค่เพียงชอบเรื่องนี้ ตลก ๆ สนุก สดใส เลยนำมา post
ให้เพื่อน ๆ อ่านคลายเครียดดดดด เพราะในบอร์ดส่วนใหญ่เห็นมีแต่เรื่องเศร้า ๆ ....
Part 1 โชคร้ายครั้งที่ 2...
โครม!
"โอ๊ย! นี่นายขี่รถภาษาอะไรวะเนี่ย ทั้งคนทั้งจักรยานไม่เห็นหรือไงอ่ะ"
ผมนั่งกองอยู่กับพื้น พร้อมเอามือจับก้น เงยหน้ามองคู่กรณี
"นายนี่มัน..."
แต่ยังไม่ทันเอาเรื่อง ผมก็ต้องหยุดกึก เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย
ดวงตากลมโต จมูกโด่งได้รูป ใบหน้าขาวใส สวยจัง...นี่ถ้าไม่เห็นร่างกายที่สูงเพรียวของเขา ผมคงจะคิดว่าเค้าเป็นผู้หญิงแน่ๆ
เอ๊ะเดี๋ยวก่อน! ทำไมรู้สึกคุ้นเคยกับเขาคนนี้จัง หรือบางที
อาจจะเป็นเนื้อคู่เมื่อชาติก่อนที่สวรรค์ประทานมาให้ ผมหลับตาพริ้มคิดอะไรไปต่างๆ นานา
"นี่นาย...นาย ถึงกับอึ้งในความหล่อฉันจนลืมด่าเลยเหรอ"
คู่กรณีหนุ่มใช้มือเขี่ยหัวของผม ที่ยังคงอยู่ในภวังค์แห่งรัก
"เฮ้! หูแตกรึงัย" เขาตะโกนลั่นข้างหู
"ว๊าก!"
"คนที่หูแตกคงไม่ใช่นายแล้วล่ะ" เขาหลับตาข้างนึงแล้วใช้นิ้วขยี้หูเพื่อไล่เสียงแหลมๆ
"ขอ...ขอโทดครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ก้มหัวทำท่าขอโทด
แต่ขณะที่กำลังเงยขึ้นนั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่คุ้นเคยพอๆ กับชายหนุ่มตรงหน้า ถ้าเขาเป็นเนื้อคู่จากชาติที่แล้วของผม
ไอ้สิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อเขา ก็คงเป็นซาตานที่ตามมาขัดขวางความรักระหว่างทั้งคู่
"เราจำได้แล้วว่าว่าเคยเห็นนายที่ใหน"
"อะไรของนาย"
"ถ้าเราไม่เห็นไพ่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อนายล่ะก็ เราคงจะเพ้อฝันต่อไป" ผมดึงไพ่ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา ก่อนชูไว้ตรงหน้า
"อะไร?"เขาทำหน้างงๆ (-_-)a
"ถึงนายจำไม่ได้ แต่เรื่องนี้เราไม่มีวันลืม"
"ฉันไม่เข้าใจ"
"งั้นฉันจะช่วยฟื้นความจำให้นะ เมื่อหกเดือนก่อนนายวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเราแล้วก็ส่งไพ่ให้ ส่วนตัวเองก็วิ่งหายวับไปกับตา ปล่อยให้เรายืนงงอยู่คนเดียว"
"อ๋อ...นายเอ๋อคนนั้นน่ะเอง ฉันพอจะจำได้ละ"
"แล้วไงนายรู้ไหม ตำรวจเป็นโขยงกรูเข้ามาจับตัวเรา ทั้งๆ ที่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย สรุปก็คือเพราะนาย เราเลยต้องเสียเวลาไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้ตำรวจฟังที่โรงพัก กว่าจะรอดพ้นตารางออกมาได้"
"เรื่องแค่นี้ ลืมๆมันไปเถอะ" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้
ความฝันของผมพังทลายลงแล้ว นึกว่ามีโอกาสได้รู้จักคนหล่อๆ บ้าง เฮ้อ...
"น่าเสียดายหน้าตาก็ดี แต่นิสัยเสียเป็นบ้า คนอะไรทำผิดแล้วโยนความผิดให้คนอื่น" ผมบ่นพึมพำพร้อมกับ
ยกจักรยานโทรมๆ ขึ้น ไม่มีท่าทีของเขาที่จะเข้ามาช่วย
"บ่นอะไรของนาย"
"เรื่องของฉัน" ผมคว้าจักรยานแล้วรีบขี่หนี
จากบรรยากาศอึมครึมนั้นทันที พร้อมกับโยนไพ่พวกนั้นนั้นขึ้นบนท้องฟ้าแล้วตะโกนส่งท้ายว่า
"เจอนายคราวหน้าอีก เจอดีแน่!!!"
นี่คือประสบการณ์เลวร้ายครั้งที่สองของการพบกันระหว่าง
หนุ่มหล่อสุดกะล่อนกับหนุ่มเอ๋อที่สุดแสนจะธรรมด๊า...ธรรมดาอย่างผม
โรงเรียน
"ทำไมวันนี้มาสายจัง ไอ้อาร์ต"เจ๊ยสาวแว่นหนาเตอะ เพื่อนซี้ย่ำปึ๊กของเธอร้องทัก
"ข้าไม่อยากพูดถึงเหตุผลว่ะ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว"
"ช่างมันเถอะ แกอ่านหนังสือมาพร้อมรึยัง"
"แน่นอน ข้าเลคเชอร์ส่วนสำคัญไว้ในนี้..."
ผมลงมือค้นหาสมุดในกระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือเรียน ไม่มี!!! มันหายไปไหนสมุดวิเศษ ผมเริ่มกระวนกระวาย เทของในกระเป๋าทั้งหมดกองบนโต๊ะ แย่แล้ว! ต้องตกหายตอนชนกับหมอนั่นแน่เลย ซวยแล้วเรา คะแนนตกแน่เลย ฮือๆ T_T
โป๊ก! เสียงกระทบกันระหว่างกะโหลกกับสันสมุด
"ฉันคิดไว้ไม่ผิด นายต้องเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ด้วย"
ผมหันไปมองต้นเสียงและเจ้าของมือพิฆาตนั่น
"นายอีกแล้วเหรอ วันนี้เราโชคร้ายเพราะนายสองครั้งแล้วนะ ไอ้บ้า!"
"ฉันอุตส่าห์เอาของมาคืน ยังมาว่าอีก ลายมือของนายนี่มันแย่สุดๆเลย กว่าจะแกะชื่อนายออก
ทำเอาฉันแทบอ้วก หรือว่า...จะไม่เอา งั้นฉันเอาไปทิ้งไว้ที่เดิมก็ได้นะ"
เขาหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว
"หยุดนะ! นั่นมันสมุดวิเศษของเรานะ"
"ไอ้สมุดเล่มนี้มันเกิดขึ้นมาคู่กับนายจริงงๆ เลยน้าาา..." เขาลางเสียงยาว
"มีแต่สูตรศัพท์บ้าบออะไรไม่รู้ เหมาะแล้วล่ะกับคนเอ๋อๆ อย่างนาย"
"หนอย...เอาคืนมา" ผมดึงสมุดคืนมาจากมือของเขา เขาทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ เดินออกจากห้องเรียนไป
"ชิ ฝากไว้ก่อนเถอะ"เกลียดจิงๆไอ้ขี้เก๊ก
"ตายแล้ว!!! แกรู้จักจินด้วยเหรอ" เจ๊ยทำท่าตื่นเต้นเป็นพิเศษ
"ไม่ได้รู้จัก ทำไมเหรอ ดูแกจะกระดี๊กระด๊าเกินไปหน่อยนะ"
"แกมันไม่ได้เรื่องเหมือนที่จินพูดจริงๆ นั่นแหละ คนHotขนาดนี้เธอยังไม่รู้จัก เฮอะ...เชื่อเลย"
"นี่ไอ้เจ๊ย มันจะมากไปแล้วนะ ตกลงแกจะติวหนังสือกับข้าหรือว่ากับไอ้หมอนั่นกันแน่"
ผมเชิดหน้ากอดอกทำทีท่าไม่พอใจ อะไรกันเข้าข้างคนที่เพิ่งยียวนเพื่อนตัวเอง ผมชักจะโกรธไอ้เจ๊ยเข้าแล้ว
"ข้าล้อเล่นน่า ก็ข้าไม่คิดว่าแกจะไม่รู้จักคนดังอย่างนั้นนี่นา"
เจ๊ยขยับแว่นเพื่อมองหน้าเพื่อนรักให้ชัดขึ้น ก่อนพูดต่อ
"ข้าน่ะ ยอมทำทุกอย่างร่วมกับเขานะเพื่อที่จะได้ใกล้ชิด ยกเว้น...เรื่องเรียน ถ้าข้าได้คู่ติอย่างจินนะข้าขอลาตายดีกว่าว่ะ"
"...(-_-)a ?"
"แกไม่ต้องทำหน้างง ข้าจะเล่าถึงสรรพคุณของจินให้แกรู้ไว้ซะ เขาคนนี้อ่ะนอกจากจะหน้าตาดีแล้ว ยังเก่งไปซะทุกด้าน ตั้งแต่กีฬาทุกชนิดไปจนถึงการพนันทุกประเภท แต่เรื่องเดียวที่แย่ที่สุดๆ ก็เรื่องเรียนนี่แหละ
ผมการเรียนของเขาจะอยู่บนกระดาษแผ่นสุดท้ายของระดับชั้น ในขณะที่ชื่อของพวกเราอยู่แผ่นแรก เปรียบไปก็เหมือนแกกับพี่แกอ่ะแหละ และทั้งหมดนี้ก็คือสาเหตุที่ฉันไม่ยอมติวกับคนๆนี้"
"สรุปก็คือ...เขาโง่"
"ถูกๆๆถูกต้องนะคร๊าบบบ"
ฮึๆ555อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าสามารถเอาชนะไอ้บ้าจินได้เรื่องนึงละ
ที่สนามบาสของโรงเรียน
"ไงวะไอ้จิน หายหน้าไปซะหลายวัน ไปหลีหญิงที่ไหนอีกล่ะ"ซันพูดขึ้นพร้อมโยนลูกบาสให้
"ก็ประมาณนั้น วันนี้ข้าว่าจะไปสยามอ่ะ ไปด้วยกันป่ะ" เขาถามขึ้นขณะชู๊ตบาสลงห่วงพอดี
"วันนี้คงไม่ได้ว่ะ แม่ให้กลับบ้านพร้อมกับน้อง ไม่งั้นแม่ฆ่าตายแน่ๆ"ซันทำคอตกด้วยความเสียดาย
ในระหว่างสนทนาของสองหนุ่ม ด้วยความว่องไวของสายตาเจ้าชู้อย่างจินก็เหลือบไปเห็น...
"เฮ๊ย! สวยเป็นบ้าเลยว่ะ" จินมองตามสาวตาโตแก้มแดงคนนั้น
"ตาถึงดีนี่เอ็ง นั่นน่ะระดับดาวโรงเรียนเลยนะโว๊ย"
"เอ็งรู้จักเหรอวะ ชื่อไรวะ อยู่ห้องไหนอ่ะ" จินเดินเข้ามาใกล้ซันด้วยสายตาอ้อนวอนบวกกะล่อนนิดๆ
"มึงไม่ต้องทำท่าเป็นลูกแมวน้อยขนาดนั้นก็ได้ อุบาทว์ลูกตาว่ะ เค้าชื่อ เอิ๊บ อยู่ห้องเดียวกับน้องสาวข้า
แต่ข้าว่าเอ็งอย่าไปยุ่งกับเค้าเลยดีกว่าว่ะ"
"ทำไมวะ! เค้ามีแฟนแล้วเหรอ หรือว่าพ่อโหด หรือว่าตดเหม็น หรือว่า..."
"เรื่องเรียน"
คำพูดคำเดียวของซันทำเอาจินพูดไม่ออก
"อึ้งไปเลยสิ เอิ๊บสอบได้ที่หนึ่งของห้องAมาตลอด
นั่นก็หมายความว่าเค้าเรียนดีที่สุดในระดับชั้น ตัดใจเถอะว่ะ" ซันพูดพลางเอามือตบไหล่เพื่อนเบาๆ เป็นการปลอบใจ
จินทำหน้าซึมเหมือนรู้ว่าไม่มีทางสมหวังกับเธอแน่ๆ
"ข้าเข้าใจ แต่คนเรียนแย่ๆอย่างเอ็งคงไม่มีทางสมหวังกับเค้าแน่ๆ " ซันพูดอย่างเห็นใจ
จินยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ชูกำปั้นขวาไว้ตรงหน้าพร้อมกับทำหน้าขึงขัง แล้วตะโกนใส่หน้าซันว่า...
"คนอย่างแกมีหน้ามาพูดเรื่องการเรียนกับฉันอีกเหรอ เอ็งมันก็ติดชาร์ตเด็กโง่แห่งปีเหมือนข้านั่นนแหละ"
จินพูดเพื่อเตือนสติเพื่อน
"นี่เอ็งกล้าเอาข้าซึ่งสอบได้ดีกว่า มาเปรียบกับคนอย่างเอ็งงั้นเหรอไอ้จิน"
"ดีกว่าข้าแค่1.5คะแนนเนี่ยนะ เอ็งถือว่าดีกว่าแล้ว"
"แน่นอน" ซันทำท่ามั่นใจเป็นพิเศษ
"หนอย..." จินกัดฟันแและกำหมัดแน่น
"เอิ๊บ ไม่มีทางสนใจคนห้องF อย่างเอ็งหรอก" ซันเย้ยหยัน
"ไม่ใช่คนห้องF อย่างข้า แต่ใช่คำว่า ห้อง F อย่างเราจะดีกว่ามั้ง"
จินเย้ยหยันบ้างก่อนหันไปหยิบลูกบาสเล็งไปที่แป้น
"ข้าต้องพิชิตใจเค้าให้ได้" เขาชู๊ตบาสลงห่วงอีกครั้ง
เพื่อแสดงความเอาจริงเอาจังกับภารกิจนี้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
