หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก]

[Mekaming]

ฟ้ามีแผนอะไรอีกรึปล่าวเนี่ย 
ซินกับซันนี่คืนดีกันเร็วๆนะ 
อยากรู้ด้านความคิกของฟ้าบ้างจัง 
 

[T H O R]

กายเหมือนคนบ้ามากกกกก

[roseen]

 

[Sky]

+1 รอดูซันนี่ว่าจะเจอมั้ย อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ

[Cherry Red]

ฟ้าประทานน่ากลัว ตรงอ่านความคิดไม่ออกเนี่ยแหละ...
เกรงว่า ซันเข้าไปในห้องแล้ว จะเจอปิดประตูตีแมวอ่ะสิ ( แม้จริง ๆ จะทำอย่างอื่นมากกว่าตีก็เถอะ...)

หนุ่มกาย รับบทคนไข้ด้วยอินเนอร์โดยแท้ ( จริง ๆ จิตหลุด ไปแล้ว )

[zakimi]

มันต้องเลวอย่างมีระดับ แบบนี้สิถึงจะสนุก

[อัญมณี]

อ่านตอนนี้จบแล้วต้องรีบสมัครสมาชิกเพื่อมาเม้นเลยค่าา
เราชอบเรื่องนี้และสะกิดใจมาตลอดว่าสำนวนมันคุ้นๆ
เพิ่งรู้ว่าเป็นคนแต่งเรื่องบีมาย  อยากจะบอกว่าเราชอบมากกกกกก
ติดตามทั้ง2เรื่องอยู่เสมอๆค่า

[saylmya]

อยากดูสกายเล่นละครเวทีอ่ะ พี่แกตีบทแตกดีจริง 

[takara]

ซันนี่จะโดนแกล้งอะไรอีกน๊า

[Giniz]

ฟ้านี่มันมีความผิดปกติทางจิตรึป่าวอ่ะ???
แต่ล่ะอย่างที่ทำนี่นะ น่า  จริงๆ

[White Raven]

Chapter :: 07 :: ห้องสีขาว?
 






“จะมามัวนั่งหน้าเหี่ยวไข่หดไปทำไมว้า อีซันซัน? เดี๋ยวพี่มึงอารมณ์ดีเมื่อไหร่มันก็กลับมาคุยกับมึงเองแหล่ะ” เมย์บีแทะซี่โครงหมูทอดกระเทียมไป ก็พูดเหมือนอยากจะปลอบผมไปพลาง ระหว่างที่พวกเรากำลังกินข้าวกลางวันกันอยู่


วันนี้มีแค่ผมกับมันสองคนเท่านั้น ซินไม่ได้อยู่รอกินข้าวด้วยเหมือนทุกที ไอ้กายเลยพลอยหายไปด้วย


“แต่มันไม่เคยโกรธกูข้ามวันแบบนี้มาก่อนเลย” ผมพูดท้อๆ


ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวานเย็น.. ไม่ว่าผมพยายามจะง้อ จะเข้าไปคุยด้วยยังไง ซินก็เอาแต่หนีผมตลอด ไม่มองหน้า ไม่สบตา ไม่รับฟัง ไม่ยอมรับรู้ถึงการมีอยู่ของผมรอบๆ ตัวมันเลย ปฏิเสธทุกทางจนผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว


มันทำให้ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ ฮือ..


มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ..สำหรับผมแล้ว ต่อให้ถูกคนทั้งโลกเมิน ผมก็ยังไม่รู้สึกโดดเดี่ยวได้เท่ากับถูกซินคนเดียวเมินเลย เฮ้อ~


อุตส่าห์คิดว่าตอนเช้ามันคงจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง และน่าจะยอมรับฟังผมมากขึ้น แต่ที่ไหนได้ มันดันออกจากบ้านไปตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ คงตั้งใจจะหลบหน้าผมเต็มที่เลยสิ ฮือ..


แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่า ..กรรมตามสนอง..?


ที่ผ่านมา.. ส่วนใหญ่คนที่โกรธมักจะเป็นผม และคนที่ต้องคอยตามง้อก็ต้องเป็นซิน ไม่ว่ามันจะผิดจริงหรือไม่ก็ตาม ถ้าเรามีเรื่องทะเลาะกันก็เป็นอันรู้ว่า ..ซินต้องง้อ! ซินต้องยอมลงให้ผม! เพราะซินเป็นพี่ และเพราะผมเป็นน้อง แถมยังเป็นน้องชายคนเล็กที่เอาแต่ใจและนิสัยเสียที่สุดในโลกด้วย!


เรื่องนี้ทุกคนในครอบครัวรู้กันดี.. แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ผมมันเด็กติด สปอยล์ ชอบให้ทุกคนคอยตามใจ และสปอยเลอร์ตัวพ่อก็คือซินนั่นแหล่ะ กับคนอื่นซินอาจจะเป็นหมาป่าตัวร้าย แต่กลับผมแล้ว..ซินมันก็เป็นแค่หมาตัวใหญ่ที่แสนจะเชื่องและใจดีเท่านั้น


ขนาดป๊ะป๋ากับซอลลี่(..เอ่อ คือผมหมายถึงพี่ชายคนโตของพวกเราน่ะ)ยังชอบพูดบ่อยๆ ว่า ซินจะทำให้ผมเคยตัวและอยู่คนเดียวไม่ได้ ซึ่งซินก็มักจะยิ้มรับอย่างหน้าระรื่นและตอบว่า.. “นั่นแหล่ะที่ซินต้องการ! เพราะซินก็ขาดซันนี่ไม่ได้เหมือนกัน”


เฮ้อ~ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า เพราะคราวนี้เราไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ผมเป็นฝ่ายทำให้มันโกรธเต็มๆ เลย ฮือ.. พอเป็นฝ่ายถูกโกรธมากมายขนาดนี้แล้ว ผมทำตัวไม่ถูกจริงๆ


“เอาน่า ครั้งแรกมันก็เจ็บแบบนี้ทุกคนแหล่ะ เดี๋ยวครั้งต่อไปมันก็มันส์ขึ้นเอง”


“เชี่ยเมย์ มึงพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย?” ผมเอาแตงกวาปาหัวอีเมย์โทษฐานที่พูดจาไม่เห็นจะรู้เรื่อง แต่มันดันรับได้แล้วเอาใส่ปากเคี้ยวต่อซะงั้น


“แต่กูว่านะ.. อันที่จริงกูก็ไม่เห็นความจำเป็นที่มึงจะต้องไปโกหกอีซินดี้มันเลยนี่หว่า” เมย์บีพูดต่อหลังจากกลืนแตงกวาแล้ว “ก็แค่บังเอิญไปเจอฟ้าประทานแค่เนี้ย บอกไปตรงๆ เลยก็ได้ ซินดี้มันไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้วนี่”


“..........” ทำไมกูจะไม่รู้ล่ะว่าซินมันเป็นคนยังไง ปกติแล้วมันก็เป็นคนแฟร์ๆ แมนๆ นี่แหล่ะ แต่เพราะเรื่องมันไม่ได้มีแค่นั้นน่ะสิ


“มึงน่าจะรู้จักมันดีที่สุด” มันพูดด้วยท่าทางที่เหมือนคุณครูกำลังสั่งสอนนักเรียน แล้วเนียนเอื้อมมือมาหยิบแตงกวาในจานผมอีก


“..นอกเสียจากว่ามึงจะมีอะไรมากกว่านั้น” อีเมย์หรี่ตามมองผมอย่างจับผิด “มึงกำลังปิดบังอะไรพวกกูอยู่ใช่มั้ย อีซันซัน?”


“เชี่ยไรล่ะ?” ผมมองสู้ตามันกลับไปอย่างท้าทาย


เรื่องอะไรจะแสดงพิรุธ ..ถึงกูจะปิดบังมึงจริงก็เหอะ


“เรื่องโกหกหนึ่ง มักจะนำไปสู่อีกเรื่องโกหกหนึ่งเสมอ” อีเมย์ยังไม่เลิก


“ปรัชญาชีวิตของพวกนิวฮาร์ฟรึไง?” ผมเกทับมันดื้อๆ


“นอร์มอลไทป์ก็ใช้ได้” มันยักไหล่ “แค่มองตามึงกูก็รู้แล้ว”


“รู้อะไร?”


“ก็รู้ว่า..” เมย์นิ่งไป มันจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจังขึงขังอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยๆ


เออ วันนี้มันไม่ได้โกนหนวดด้วย ไม่สิ..ดูจากลักษณะแล้ว ผมว่ามันคงจะไม่ได้โกนมาหลายวันแล้วล่ะ ทั้งหนวดทั้งเคราขึ้นแข่งกันรึ่มเชียว มันบอกว่าช่วงนี้รายงานเยอะ เลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลหนังหน้าเท่าไหร่ นี่ถ้ามันนั่งนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นกะเทยนะเนี่ย สาวๆ เห็นยังต้องเหลียวหลังเลยเหอะ คงนึกว่า พี่บอย ปกรณ์ เวอร์ชั่นอาบแดดนานไปหน่อย ฮ่ะๆๆ


แต่ตอนนี้ผมเริ่มใจตุ๊บๆ ต่อมๆ แล้วสิ หรือว่ามันจะจับโกหกผมได้จริงๆ วะ? นี่ผมยังแสดงไม่เนียนอีกเหรอเนี่ย? ตายห่าล่ะ!


“อาจจะมีพลังงานหรือวิญญาณอยู่...ก็เป็นได้”


“ห๊ะ?” ผมงงนิดนึง “..อีบ้า! มึงเป็นกะเทยจิตสัมผัสตั้งแต่เมื่อไหร่?”


สุดท้ายก็หัวเราะกับท่าทางและคำพูดของมัน ..เอ่อ ก็โล่งใจด้วยแหล่ะ เข้าใจเลยว่า ‘วัวสันหลังหวะ’ มันรู้สึกยังไง?


“เอ๊า ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะมึง” มันยักคิ้ว


“ถ้าไม่มีพลังงานหรือวิญญาณอยู่..กูก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ “เออ..แต่กูไม่ได้ทำแท้งมานะ”


“ห่า! มึงรอให้กูถามก่อนสิ ชิงตอบแบบนี้สคริปกูก็รวนหมด” แล้วมันก็พลอยหัวเราะไปด้วย ก่อนจะหยุดมองหน้าผมยิ้มๆ


“อะไร?” ผมเลิกคิ้วแปลกใจทั้งที่ยังยิ้มอยู่


“ยิ้มได้ซักทีนะมึง” มันว่า “กูชอบเวลาที่มึงทำหน้าเริ่ดๆ เชิดๆ มากกว่า เห็นแล้วหมั่นไส้ดี ชวนให้มีอารมณ์อยากจิกกัด ..หน้าเหี่ยวๆ แบบนี้กูไม่ชินว่ะ” พูดจบก็เอื้อมมือมาจกแตงกวาของผมไปหมด “แตงกวาเนี่ย กูขอนะ อร่อยดี”


ตลกบริโภคนี่หว่าอีนี่.. แต่เอาเถอะ ขอบใจว่ะเมย์


ขอบใจที่อุตส่าห์ทำให้กูยิ้มได้ ..เอาล่ะ! งั้นกูก็ต้องพยายามหาทางทำให้ ซินยิ้มให้กูให้ได้เหมือนกัน! ไม่ยอมน้อยหน้ามึงหรอก เมย์บี..


“มองหน้ากูแบบนั้นหมายความว่าไง?” อีเมย์เงยหน้าขึ้นจากจานข้าวตัวเองที่ตอนนี้หมดเกลี้ยงแล้ว “รึว่า..?! อย่านะมึงๆ จะมาตกหลุมรักกูไม่ได้นะ! ขอเตือนไว้ก่อน หนังหน้าอย่างมึงไม่ใช่สเป็กกูหรอก ตัดใจซะเถอะ อีซันซัน”


“ถุ๊ย!!” ผมเบะปากหมั่นไส้อีคนที่นั่งลอยหน้าลอยตาคิดเองเออเองและเข้าข้างตัวเอง ก่อนจะหัวเราะมันออกมาอีกอย่างอดไม่ได้..
 





แต่ก่อนที่ผมจะได้เผด็จศึกซิน เอ้ย! ไม่ใช่ๆ ก่อนที่ผมจะได้ปฏิบัติการง้อ  ซินอีกครั้ง ก็คงต้องรอให้เย็นย่ำค่ำมืด รอให้ซินมันเลิกเรียนก่อน แล้วเราค่อยกลับไปง้อกันที่บ้านอีกที แต่ตอนนี้...ระหว่างที่ยังไม่ถึงเวลานั้น ผมขอไปปฏิบัติการกู้ชีพ(ตัวเอง)ชิงเมมโมรี่การ์ดจากไอ้เอี้ยฟ้าประทานก่อนดีกว่า เหอๆ


“อื้ม เรียนเสร็จแล้วมันจะไปไหนยังไงอย่าลืมโทรมาบอกเรานะ...จ้ะ ขอบใจมาก” ผมกดวางสายหลังจากสั่งเสีย เอ่อ.. สั่งกำชับเหมยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว


ใช่แล้วครับ! ภารกิจ ‘หาของ’ ของผมในครั้งนี้ก็ได้เหมยลี่ผู้น่ารักนี่แหล่ะเป็นตัวช่วย ผมให้เธอช่วยจับตาดูไอ้เอี้ยฟ้าประทานเอาไว้ระหว่างที่มันยังอยู่ที่คณะ และเมื่อไหร่ที่มันหายหัวไปจากคณะก็ให้เหมยโทรมารายงานผมทันที


ถึงเธอจะไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของผมแต่ก็ยังเต็มใจช่วยโดยไม่ถามเซ้าซี้ นี่แหละข้อดีของเหมยลี่ เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารำคาญดี แต่เสร็จจากงานนี้แล้วเธอบอกว่าอยากกินคริสปี้ครีม ก็...เอาเหอะ ไว้ผมจะหาไปเซ่นแล้วกัน


เมื่อกี๊เหมยเพิ่งบอกผมว่าเธอต้องเข้าเรียนแล็บเคมีอะไรสักอย่างสามชั่วโมงรวด ..นั่นก็หมายความว่าไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็ต้องติดแหง็กอยู่ในแล็บนั่นสามชั่วโมงรวดเช่นเดียวกัน และยังหมายความไปได้อีกว่า ผมมีเวลาขึ้นไปค้นคอนโดของมันอย่างปลอดภัย(?)เป็นเวลาสามชั่วโมงรวดด้วยน่ะสิ..?


ดีล่ะ!


แน่นอนว่าผมต้องโดดเรียนไป แต่ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ผมเหลือเลกเชอร์อีกแค่ชั่วโมงเดียว เดี๋ยวยืมของเพื่อนมาก๊อปปี้เอาก็ได้ แต่ตอนนี้ผมต้องรีบแล้ว..




เสียเวลาไม่มากผมก็มาถึงคอนโดของไอ้เอี้ยฟ้าประทานอย่างปลอดภัย คงเพราะว่าตอนนี้ยังเป็นชั่วโมงทำงานอยู่ รถก็เลยไม่ติดเท่าไหร่ พอเข้ามาถึงลิฟต์ผมก็ต้องยืนงงอีกพักหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าควรจะใช้ลิฟต์ตัวไหน ก็ห้องไอ้เอี้ยนั่นมันอยู่ชั้นบนสุดแถมยังมีห้องมันแค่ห้องเดียวนี่นา ควรจะเป็นลิฟต์เฉพาะหรือเปล่า?


อืม ผมว่าคอนโดที่ผมกับซินอยู่มันก็เกรดเอแล้วนะ แต่พอมาเจอคอนโดเอี้ยฟ้านี่...สู้ไม่ได้เลยว่ะ ไฮโซเกิ๊นนน


แต่ในที่สุดผมก็หาลิฟต์เจอจนได้ กดเข้าไป เสียบคีย์การ์ด จิ้มรหัสผ่านที่มันเคยบอกว่าเป็นเลขเดียวกับทะเบียนรถของผม จากนั้น...ลิฟต์ก็ส่งผมตรงเข้ามาในห้องของมันเลย ...แหม ช่างสะดวกสบาย


!!... วินาทีแรกที่ผมได้เห็นห้องเอี้ยฟ้าประทานนี่อารมณ์บอกไม่ถูกจริงๆ จะว่าอึ้งก็อึ้งนะ จะว่าทึ่งก็ใช่อีกแหล่ะ ผมว่าพวกคุณต้องจินตนาการไม่ถูกกันแน่ๆ ว่าผมกำลังเห็นอะไรบนยอดหอคอยลอนดอน..ไม่ใช่สิ ยอดของตึกสูงไฮโซแห่งนี้น่ะ


แวบนึงผมเผลอนึกไปว่าลิฟต์ตัวเมื่อกี๊อาจเป็นของ ‘วิลลี่ วองก้า’ เจ้าของโรงงานช็อคโกแล็ตซะอีก นึกว่ามันพาผมทะลุดาดฟ้าตึกแล้วเลยขึ้นมาถึงสวรรค์เลย จริงๆ นะ.. เพราะในสายตาของผมตอนนี้ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาว สีขาว และสีขาวโพลน ตั้งแต่พื้นจรดเพดาน เล่นเอาตาพร่ากันเลยทีเดียว ..นี่มันอะไรกันเนี่ย?!


สไตล์การตกแห่งห้องของเอี้ยฟ้าประทานนี่ผมไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดีจริงๆ


‘เรียบ’..ก็ใช่ เครื่องเรือนทุกอย่างเป็นสีขาวเรียบๆ เหมือนกันหมดทุกชิ้น แต่รวมๆ แล้วก็มีไม่กี่ชิ้นหรอก มีเฉพาะแค่ที่จำเป็นเท่านั้น


‘หรู’...ก็ถูก เพราะมองดูจากตราสัญลักษณ์หรือยี่ห้อที่ติดอยู่กับเรื่องเรือนพวกนั้นก็รู้แล้วว่าแพงระยับขนาดไหน ส่วนใหญ่เป็นของนำเข้าทั้งนั้นเหอะ


แต่จะให้ถูกต้องที่สุดเลยก็คือ...โล่ง! โล่งมาก! โล่งจริงๆ!


ไม่รู้ว่ามันจะเอาไว้ไดร์ฟกอล์ฟหรือไง? มองจากภูมิประเทศโดยรวมแล้วก็น่าจะได้หลายหลุมอยู่นะเนี่ย..


คิดดูเหอะว่าพื้นที่ทั้งชั้นมันจะกว้างได้ขนาดไหน แล้วมันก็ยิ่งดูกว้างเข้าไปใหญ่เมื่อทั้งหมดเป็นสีขาวล้วนและไม่มีการแบ่งเป็นห้องๆ อย่างที่ควรจะเป็น จากที่ผมคะเนนะ..คิดว่า..พื้นที่ขนาดนี้..ถ้าเป็นห้องของคนปกติ ก็น่าจะได้ประมาณสองห้องนอน(ใหญ่ๆ) หนึ่งห้องนั่งเล่น และอีกหนึ่งห้องครัว เห็นจะได้ และอาจจะเหลือพื้นที่ไว้ใช้สอยอย่างอื่นอีกนิดหน่อยด้วยซ้ำ..


แต่เอี้ยฟ้ามันดันทำเป็นห้องเดียวกันหมดเลยว่ะ ใช้แค่เฟอร์นิเจอร์หรือฉากกั้นให้เป็นสัดเป็นส่วนเท่านั้นเอง..


ที่ใจกลางห้องมีโซฟาสีขาวตัวใหญ่(มาก)วางอยู่ ตรงข้ามกันมีทีวี LCD น่าจะซัก 29 นิ้วมั้ง วางเรียงอยู่บนชั้นวางสีขาวที่แบ่งเป็น 2 ชั้น ชั้นละ 3 เครื่อง..


6 เครื่อง?!! ..โอ พระเจ้า ผมเดาไม่ออกจริงๆ ว่านี่มันหมายความว่ายังไง? มันอยู่เหนือจินตนาการของผมมากเกินไปแล้ว


ก็ได้แต่ยืนเกาหัวงงๆ มันเอาไว้ทำอะไรกันแน่วะ?!


แล้วไอ้ทีวีทั้งหกเครื่องมันนั้นก็ใส่เสื้อสีขาวให้ด้วยนะ! ..จริงๆ เป็นปลอกสีขาวน่ะ คงเพราะว่าตัวเครื่องมันเป็นสีดำล่ะมั้ง คงกลัวจะผิดคอนเซ็ป ‘ขาวล้วน’ เหอๆ ..ก็อุตส่าห์ไปสรรหามา


ที่มุมห้องมุมหนึ่งมีเปียโนสีขาวหลังใหญ่ตั้งสงบนิ่งอยู่ ..อันนี้ก็ไม่เคยอยู่ในจินตนาการของผมเหมือนกัน


ไอ้เอี้ยนั่น..กับเปียโน..งั้นเหรอ?


ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าเป็นเปียโนที่สวยมากๆ ผมไม่ใช่คนที่รู้เรื่องเครื่องดนตรีสักเท่าไหร่ แต่ก็เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าไอ้ยี่ห้อนี้มันต้องออเดอร์เป็นปีๆ กว่าจะได้ แถมราคายังแพงเวอร์อีกต่างหาก แต่ก็เป็นที่ยอมรับกันว่าเป็นเปียโนที่มีเสียงไพเราะมาก..


พอคิดแบบนั้นผมก็เลยลองเอานิ้วจิ้มๆ ดู ..อืมมม ก็ดี


ผมเดินเลยเปียโนไปแหวกม่านสีขาวสองชั้นออกดูก็เห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาอยู่ข้างล่าง ..อืม ตอนกลางคืนท่าจะสวยน่าดูชม ผนังโค้งบริเวณนี้ทั้งแถบเป็นกระจกตั้งแต่พื้นจรดเพดานเลย ...มิน่าล่ะ ห้องนี้ถึงได้ดูสว่างนัก


ผมเดินไล่สำรวจส่วนอื่นๆ ไปเรื่อย.. ไม่มีส่วนของห้องครัว ไม่มีแม้แต่ที่ที่ดูเหมือนเอาไว้ใช้กินข้าวหรือ..กินมาม่าเวลาหิว? แต่มีบาร์เล็กๆ อยู่ด้านหนึ่ง ตรงนั้นมีเครื่องชงกาแฟ มีแผงแก้ว แล้วก็มีเหล้านอกวางเรียงรายอยู่หลายขวด(เห็นแล้วน้ำลายสอ แอบเอากลับบ้านสักขวดดีไหมเนี่ย?) มีเก้าอี้ทรงสูงอีกสองตัว..


ผมสังเกตว่าเครื่องใช้อันไหนที่เป็นสีขาวไม่ได้ ก็จะเป็นสีเงิน ไม่ค่อยมีสีอื่นแปลกปนมาหรอก ทั้งที่ตอนไปซุปเปอร์ฯวันนั้นท่าทางเอี้ยฟ้าประทานมันก็สนใจอะไรที่เป็นสีสันอยู่นะ ..ตกลงมันชอบหรือไม่ชอบกันล่ะ?


มีตู้เย็นไม่ใหญ่มากหลังหนึ่ง(เล็กกว่าที่ห้องผมล่ะ) เปิดดูในนั้นก็...มีแต่ขวดน้ำเปล่า? อะไรของมันเนี่ย? วันๆ มันได้กินอะไรบ้างหรือเปล่าวะ?(ถ้าตู้เย็นห้องผมเป็นแบบนี้ซินต้องดิ้นลงแดงตายแน่) หรือว่าปกติแล้วมันไม่ค่อยได้อยู่ห้อง..?


อืม อันนี้อาจจะเป็นไปได้ ..เออ มีกระป๋องจูปาจุ๊บที่มันยังไม่ได้จ่ายตังค์ผมอยู่ในนั้นด้วย พร่องไปเกือบครึ่งแล้ว.. นี่กินคนเดียวหรือเอาไปแจกคนอื่นด้วย?


มีขวดวิตามินเรียงรายอยู่มากมาย...ไม่น่าเชื่อว่าหนังหน้ามึนๆ อย่างมันจะเป็นมนุษย์วิตามิน? ผมหยิบขึ้นมาดูขวดหนึ่ง...วิตามินผักรวม...เหอๆ สำหรับไอ้ตัวที่ไม่ชอบกินผักอย่างมันสินะ ผมว่าถ้ามันกินครบหมดนี่ก็ไม่จำเป็นต้องกินอย่างอื่นแล้วล่ะ ..อิ่มน่ะ


อ้าว นี่อะไร?...มีมีดทำครัวแช่อยู่ในช่องฟรีซล่ะ


เพื่ออะไรวะ?? ..มันทำเอาผมยืนงงตาแตกอยู่พักใหญ่ สุดท้ายต้องส่ายหัวยอมแพ้ บอกได้คำเดียวว่า.. ‘เหนือจินตนาการ’


เท่าที่ดูมา.. นอกจากเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นกับชั้นหนังสือที่กระจัดกระจายอยู่ตามมุมต่างๆ แล้ว ห้องนี้ก็ไม่มีของตกแต่งอื่นอีก ไม่มีแจกันดอกไม้ กระถางต้นไม้ หรือว่าภาพติดฝาผนัง ไม่มีแม้แต่รูปถ่ายสักใบ..ของใครสักคน ไม่มีกลิ่นอายของการใช้ชีวิต ราวกับไม่ใช่ที่อยู่ของมนุษย์...ไร้ชีวิตชีวา...ไม่มีสีสัน...ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ..อ้างว้างและเงียบเหงา


ชักสงสัยขึ้นมาแล้วว่าคนอย่างไอ้เอี้ยฟ้าประทานมันมีชีวิตอยู่ในโลกแบบไหนกันแน่?


ผมเข้าใจดีว่าแต่ละชีวิตต่างก็มีเรื่องราวและที่มาที่ไป แต่ละการกระทำย่อมมีเหตุผลรองรับและสนับสนุน ..แล้วไอ้ฟ้าประทานล่ะ? เหตุผลที่มันเลือกอยู่ในที่แบบนี้คืออะไร? เรื่องราวเป็นยังไง? มาจากที่แบบไหน?? และกำลังจะไปไหนต่อ???


ต่อให้มีเวลาทั้งชีวิตผมก็คงคิดไม่ออกหรอก เพราะงั้นเลิกคิดดีกว่า..


ผมเดินไปสำรวจแถวเตียงนอนมันต่อ เตียงใหญ่คิงส์ไซส์สีขาวล้วนอีกแล้ว ..อืมมม นุ่มดี ตรงผนังฝั่งหัวเตียงมีชั้นวางดาบญี่ปุ่นด้วย? ผมลองหยิบมาดูเล่มหนึ่ง...หนักได้เรื่องเลยแฮะ ลองชักออกดู โว้ว~ ของจริงที่หว่า...สีเงินเงาวับ สะท้อนหน้าผมชัดแจ๋วเลย ท่าทางจะคมกริบ.. ไม่อยากจะคิดเลยถ้าเผลอไปตวัดโดนคอใครเข้า กึ๋ย~


เอ๊ะ? แล้วตู้เสื้อผ้าล่ะ? ห้องน้ำด้วย? ผมเก็บดาบไว้บนหิ้งตามเดิม หันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีห้องน้ำหรือตู้เสื้อผ้าสักหลัง เลยลองเดินไปเคาะๆ ตามผนังดู...ก็พบว่าตู้มันฝังเข้าไปในผนังแบบเนียนๆ เลย ผนังทั้งแถบตรงนี้เป็นตู้ทั้งหมด โอ้ววว...เจ๋งดีแฮะ บิวด์อินขั้นเทพเลยนะเนี่ย


ผมลองไล่เปิดดูทีละตู้ๆ.. เสื้อผ้าก็มีแต่สีขาวกับสีดำแซมบ้างประปราย แอคเซสเซอรี่ต่างๆ เข็มขัด กระเป๋า สร้อย แหวน นาฬิการข้อมือ หมวก แว่นกันแดด


โห อันหลังนี่เรียงเป็นตับ ครึ่งร้อยได้มั้งเนี่ย? ..มินาล่ะ เห็นใส่ไม่เคยซ้ำ


ข้าวของทุกชิ้นถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ง่ายต่อการหยิบจับ สงสัยว่าที่นี่คงจะมีแม่บ้าน(ชั้นดี)คอยดูแล


ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหล่ะ เพราะที่นี่ดูสะอาดสะอ้าน แตกต่างจากห้องหนุ่มโสดทั่วไปลิบลับเลย โดยเฉพาะห้องผมกับซิน อย่าให้เซด...ถ้าเปรียบที่นี่เป็นสวรรค์ ห้องพวกผมก็นรกดีๆ นี่ล่ะ


จะว่าไปแล้วที่ไอ้เอี้ยฟ้ามันกล้าให้ผมเข้ามาค้นห้องมันตามอำเภอใจแบบนี้มันคิดอะไรอยู่กันแน่วะ? มันไม่กลัวว่าผมจะขโมยข้าวของในห้องมันไปขายหรือไง? ..ดีล่ะ! พ่อจะยกเค้ามันทั้งห้องเลย ขายหมดนี่ก็ท่าจะได้เงินเยอะอยู่นะ


เออ หรือจะเอาเหล้านอกไปขอขมาซินดี? ..อืมๆ ความคิดไม่เลวเลย


ผมเริ่มลื้อลิ้นชักเล็กลิ้นชักน้อยที่อยู่ในตู้นั้นออกมาดู(โชคดีจริงๆ ที่ไม่มีอันไหนล็อคไว้เลย ก็ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องมันกล้าหรือมันบ้ากันแน่?) เผื่อจะพบของที่กำลังตามหา..


อ่ะ นี่ผมยังไม่ได้ลืมภารกิจไปหรอกนะ ตอนที่ผมเดินสำรวจนู่นนี่ผมก็พยายามมองหาที่ที่พอจะเป็นที่ซ่อนของไอ้เมมโมรี่นรกไปในตัวนั่นแหล่ะ แต่ก็อย่างที่บอกว่าห้องมันโล่งไปหมด ผมเลยจนปัญญาไม่รู้จะเริ่มค้นจากตรงไหนดี ตอนนี้ก็ขอดูของในลิ้นชักพวกนี้ก่อนแล้วกัน


เอ๊ะ นี่กล่องอะไร? มีกล่องกำมะหยี่ใบเล็กๆ สีน้ำเงินกระดำกระด่างวางตะแคงอยู่ในนั้น ...คล้ายกับกล่องแหวน


แต่ใครจะรู้.. มันอาจจะเป็นที่ซ่อนของเมมโมรี่การ์ดที่ผมกำลังหาอยู่ก็ได้ พอคิดแบบนั้นผมก็ไม่ลังเลใจที่จะหยิบมาเปิดดู..


แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เพราะสิ่งที่อยู่ข้างในก็คือของที่ควรจะเป็นตั้งแต่แรก


ใช่ มันคือ แหวน.. เป็นแหวนวงเล็กๆ ที่ดูสะอาดสะอ้านต่างจากกล่องที่บรรจุมันเอาไว้ ตัวเรือนทำจากทองคำขาว ส่วนหัวน่าจะเป็นเพชร..ล่ะมั้ง? เพชรสีน้ำเงิน..? กี่กะรัตกันล่ะเนี่ย? แต่ก็ไม่ใหญ่มากนะ กำลังสวยเลย


คงจะเป็นของใครสักคน...ที่ผมไม่อาจคาดเดา


แต่คงไม่ใช่ไอ้เอี้ยฟ้ามันซื้อมาใส่เองหรอก...มั้ง?


(ต่อ)

[White Raven]

(ต่อ)


!!.. แรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกงทำเอาผมสะดุ้งเฮือก ทำแหวนที่กำลังยกส่องกับแสงหลุดจากมือ..หายไปไหนไม่รู้ มองหาที่พื้นรอบๆ ตัวก็ไม่เห็น ผมเลยตัดใจล้วงโทรศัพท์มากดรับสายก่อน เดี๋ยวค่อยหาแหวนทีหลัง..


“ครับ?” เป็นเหมยลี่นั่นเองที่โทรมา..


ผมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ ก็แค่เกือบสองชั่วโมงเองนี่หว่า ยังไม่หมดเวลาสักหน่อย ..ว่าแต่นี่ผมเสียเวลาเดินดูนั่นนี่ไปเกือบสองชั่วโมงเชียวเหรอ? ป๊าดดดด


“ตอนนี้เหมยเลิกเรียนแล้วนะ” เสียงจากปลายสายว่างั้น “พอดีแล็บเสร็จเร็วน่ะ”


“อ้าวเหรอ? แล้วฟ้าประทานล่ะ?”


“หายไปแล้ว..”


“ห๊ะ?!”


“จริงๆ เลิกมาประมาณครึ่งชั่วโมงได้แล้วล่ะ แต่พอดีเหมยถูกอาจารย์เรียกไปคุย เลยไม่มีโอกาสโทรบอกฉายน่ะ”


“เฮ้ย!” ผมถึงกับตาเหลือก


ครึ่งชั่วโมงแล้วเรอะ?! ถ้ามันจะมาก็น่าจะใกล้ถึงแล้วนะเนี่ย!


แต่ว่ามันอาจจะไม่ตรงกลับมาที่นี่เลยก็ได้นี่หว่า


เหอะ..ยังไงก็รีบเผ่นก่อนดีกว่า


“ฉาย เป็นอะไรรึเปล่า? ตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ?” เสียงเหมยชักร้อนรน คงเพราะได้ยินผมร้องเมื่อกี๊


“ไม่ๆ ไม่เป็นอะไร งั้นแค่นี้ก่อนนะเหมย เรารีบ” ผมกดวางสายโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะตอบยังไง มองกล่องแหวน(ที่ตอนนี้ไม่มีแหวน)ในมือแล้วก็ให้คิดหนัก...


เอาเว้ย! กูไม่ได้ขโมยนี่หว่า มันคงหล่นอยู่แถวๆ นี้แหล่ะ เดี๋ยวไอ้เอี้ยนั่นก็คงจะเจอเอง ..คิดได้ดังนั้นก็โยนกล่องเปล่ากลับที่เดิม ปิดลิ้นชัก ปิดประตูตู้ เตรียมตัวโกยเถอะโยม


หลายคนอาจสงสัยว่าผมจะหนีทำไม? ในเมื่อไอ้เอี้ยนั่นมันเป็นคนเต็มใจให้ผมขึ้นมาค้นห้องเอง? ..ตามหลักแล้วก็ไม่ควรจะเป็นอย่างนี้ครับ ผมไม่จำเป็นต้องหนี ผมมีสิทธิ์อันชอบธรรม แต่หลังจากได้รู้จักเอี้ยฟ้าประทานในระดับหนึ่ง(จากร้อยระดับ) ผมก็มีความเชื่อฝังหัวอยู่อย่างหนึ่งคือ ที่ไหนมีเอี้ยฟ้าประทาน ที่นั่นไม่มีสวัสดิภาพและความปลอดภัย.. แล้วผมก็ควรจะอยู่ให้ห่างมันเอาไว้


เพราะงั้นตอนนี้คงไม่เป็นไร ถ้าผมจะงัดกลยุทธ์ที่ 36 มาใช้..


ไม่มีอะไรดีกว่า..หนี!


!!!


“ชิบหายล่ะ!” แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าแม้แต่ปรมาจารย์สงครามอย่าง ซุนวู ก็ช่วยอะไรกูไม่ได้แล้วนาทีนี้!


ปัดโธ่! ไอ้ผมก็อุตส่าห์รีบวิ่งตาลีตาเหลือกมาที่ลิฟต์ แต่ต้องตาแทบถลนเมื่อเห็นว่าลิฟต์ของ วิลลี่ วองก้า ตัวนั้นมันกำลังพาใครสักคนขึ้นมาที่นี่!


โธ่เว้ย! แล้วมันจะเป็นใครไปได้ล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้เจ้าของห้อง?!


ผมต้องรีบมองหาทางหนีทีรอดทางอื่น.. บันไดหนีไฟ ใช่แล้ว! บันไดหนีไฟไง! ว่าแต่ไอ้บันไดหนีไฟที่ว่ามันน่าจะอยู่ตรงไหนล่ะ? เป็นไปไม่ได้แน่ที่จะไม่มี แต่..มันอยู่ตรงไหนวะเฮ้ย?!


มันน่าตลกไหม.. ที่ห้องแบบสตูดิโอโล่งกว้างชนิดมองเห็นแทบทุกซอกทุกมุม พาโนราม่าซะขนาดนี้ ผมกลับหาทางหนีไฟไม่เจอ? แม้แต่ห้องน้ำผมก็ยังหาไม่เจอเลย ถึงผมจะค่อนข้างมั่นใจว่ามันต้องซ่อนอยู่ที่ผนังห้องด้านใดด้านหนึ่งแน่ๆ แต่ผมไม่มีเวลาที่จะมาเดินเคาะหาแล้ว นาทีนี้นาทีฉุกเฉิน!


ผมรีบวิ่งกลับไปส่วนที่เป็นห้องนอน ตรงไปที่เตียง(อ่ะ ไม่ใช่ว่าผมจะไปนอนรอมันหรอกนะ คิดอะไรกันอยู่ครับท่านผู้ชม?) แล้วเอื้อมไปหยิบดาบญี่ปุ่นมาถือไว้ให้อุ่นใจเล่มหนึ่ง


เอาวะ! ในเมื่อไม่มีที่ให้ซ่อน กูก็จะสู้ล่ะนะ!


ผมขยับไปยืนอยู่หลังฉากกั้น กระชับดาบในมือแน่น นิ่งรอฟังเสียง..คิดว่าความรู้สึกของซามูไรที่จะมาลอบสังหารโชกุนก็คงประมาณนี้ล่ะมั้ง


“.........” เสียงมันออกจากลิฟต์มาแล้ว ถอดรองเท้า...รองเท้า? เฮ้ย! รองเท้ากูก็ยังอยู่ตรงนั้นนี่หว่า? แง่ง!! ผมได้ยินเสียงมันหัวเราะหึๆ หึๆ ด้วยแหล่ะ


เป็นอันว่าภารกิจลอบสังหารนี้ล้มเหลว? ..ผมเลยได้แต่ยืนแกว่งดาบในมือเล่นเซ็งๆ


“มานานแล้วเหรอ ซันนี่?” เสียงมันลอยเข้ามาโดยที่ผมยังไม่เห็นตัว


“กูชื่อ ซันชายน์!” ผมตอบกลับเสียงแข็ง ..ไอ้เวรนี่มันพูดไม่เคยจำเลยหรือไงวะ? บอกหลายครั้งแล้วว่ากูชื่อ ซันชายน์!


“หาเจอมั้ยล่ะ?” มันถามไปเรื่อยโดยไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด “แต่เดาว่า..ไม่”


“งั้นมึงก็บอกมาสิว่ามันอยู่ไหน?” ผมก้าวออกจากฉากกั้น เอาปลายดาบคมกริบไปวางพาดไว้บนบ่าของมันพอดี


“โอ๊ะยะๆ...” มันมองหน้าผมสลับกับคมดาบผ่านเลนส์สีชา


บ๊ะ! ไอ้นี่..อยู่ในบ้านมึงก็ยังจะใส่แว่นกันแดดอีกเรอะ? จะเท่ห์มาให้จิ้งจกมันกรี๊ดหรือไงวะ?


“แบบนี้มันอันตรายนะ...เกิดพลั้งพลาดหัวหูหลุดไปจะทำยังไง?”


“ไว้ให้มันหลุดจริงแล้วกูจะคิดอีกที” มันขยับถอยออกไป แต่ผมก็ยังเอาดาบจ่อคอมันไว้ “แต่ตอนนี้มึงบอกมาก่อนดีกว่าว่าเมมโมรี่การ์ดอยู่ที่ไหน?”


เมื่อหาแล้วไม่เจอ กูก็ขอขู่เอาด้านๆ แบบนี้ล่ะวะ!


“มันเป็นเกม...ซันนี่” มันส่ายหน้าช้าๆ ทั้งที่มีดาบจ่อคอหอยมันก็ยังดูชิวๆอยู่ “บอกก็ไม่สนุกสิ...มึงตกลงเองนะว่าจะเล่น”


“แต่กูไม่อยากเล่นแล้ว กูเบื่อ! เสียเวลามากเลยเนี่ย แทนที่จะได้ไปทำอะไรที่มันเป็นสาระมากกว่านี้”


และตอนนี้กูก็เมื่อยแล้วด้วย ดาบมึงแม่ง...หนัก!


“แล้วไอ้สาระที่ว่าของมึงมันคืออะไรล่ะ?” มันถามผมพลางขยับถอยไปอีก แน่นอนว่าผมก็ตามอีก


“อะไรก็ตามที่ไม่ใช่การมาเล่นเกมงี่เง่าบ้าบอกับมึงแบบนี้”


“..มันเป็นเกมที่ดีนะ”


“งี่เง่า! ..เฮ้ย?!” แล้วตอนที่ผมไม่ทันระวังตัว ไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็ใช้ความไวเหนือแสงกระโดดหนีจากปลายดาบผมไปคว้าเอาดาบอีกเล่มบนหัวเตียงมา


ทำได้ไงวะ? ปกติออกจะเฉื่อยชาแท้ๆ


ตอนนี้เราเลยถือดาบประจันหน้ากันอยู่.. ถ้าใครเคยดูการ์ตูนหรือหนังเกี่ยวกับซามูไรของญี่ปุ่นก็คงจะพอนึกภาพออก เท่ห์ใช่ไหมล่ะ? เวลาเห็นพระเอกกับตัวร้ายมันตั้งท่าจะสู้กันน่ะ มีลมพัดผ่านมา วิ้วๆ~ ให้ผมกับเสื้อผ้าปลิวสะบัดเล็กน้อยพอให้ได้ฟิลล์ แมร่ง เท่ห์โคตรๆ


ตอนเด็กๆ ผมก็เคยเอาไม้มาใช้แทนดาบแล้วไล่ฟาดซินเหมือนกัน ก็คนมันอยากเท่ห์แบบนั้นบ้างอ่ะ.. แต่มาตอนนี้สิ มีของจริงอยู่ในมือ และอยู่ในมือฝ่ายตรงข้ามด้วย พอเห็นคมดาบเงาวับของอีกฝ่ายสะท้อนเงาของตัวเองแบบนี้แล้วมัน


เท่ห์ไม่เท่ห์ไม่รู้ล่ะ แต่กูชักป๊อดแล้วว่ะ เกิดกลับบ้านไปแบบไร้หัวนี่ พี่กูจะไม่กลัวแย่เหรอวะ? หึยยย..


“จะลองดวลกันหน่อยมั้ย ซันนี่?” ไอ้เอี้ยนั่นชวนผมเนิบๆ “แต่บอกไว้ก่อนว่ากูไม่ออมมือนะ”


“แล้วกูมีทางเลือกมั้ยล่ะ? ไอ้เอี้ย!” ผมกระชับดาบในมือแน่นขึ้น ..ดวลก็ดวลเด้!


“ก็วางดาบลงสิ”


“แล้วให้มึงเอาดาบมาจ่อคอกูงั้นเหรอ?”


“..ช่วยไม่ได้” มันพูดแค่นั้นแล้วพุ่งเข้ามาฟาดดาบกลางหัวผมเลย


!!.. ยังๆ หัวผมยังอยู่ดี เพราะผมเอาดาบรับไว้ทันพอดี ประกายไฟตอนที่โลหะกระทบกันสว่างวาบ พร้อมๆ กับใจของผมที่หล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม


แรงสั่นสะเทือนแล่นลิ่วจากปลายนิ้วขึ้นมาถึงหัวไหล่..


แมร่งเอ๊ย! มันเอาจริงเลยนี่หว่า


ผมใช้ดาบปัดดาบมันออกไป แล้วตั้งหลักใหม่ คราวนี้ผมเป็นฝ่ายโจมตีมันบ้าง ผมฟันแสกหน้าท่าเดียวกับที่มันฟันผม แน่นอนว่ามันเองก็รับได้ ผมรุกต่อเนื่อง มันก็ปัดป้องเอาไว้ได้ ประกายไฟสว่างแปลบปลาบน่าหวาดเสียว


แล้วมันก็เห็นผลเมื่อผมตัดสินใจแทงดาบเบี่ยงไปทางซ้ายต่อเนื่องจากท่าตีแสกหน้า ไอ้เอี้ยฟ้าเอี้ยวตัวหลบได้ทันแต่ก็ไม่พ้นซะทีเดียว ปลายดาบของผมถากแก้มซ้ายมันเป็นแผลเล็กๆ ยาวประมาณนิ้วเศษ ผมแอบนึกโล่งใจเงียบๆ ที่มันไม่ได้เป็นอะไรมาก อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากเป็นฆาตกร


“..ไม่เลว สำหรับมือสมัครเล่น” มันพูดพลางยกหลังมือขวาขึ้นปาดเลือดออกจากแก้ม


คราวนี้มันกลับมาเป็นฝ่ายรุกบ้าง การลงดาบของมันเร็วมาก แรงมาก ไม่มีออมมืออย่างที่มันพูดจริงๆ มือทั้งสองข้างของผมเริ่มชา แขนเริ่มสั่น เสี้ยววินาทีที่ผมเห็นคมดาบของมันสะท้อนแสงอยู่เหนือหัว ผมรีบกระโดดหลบ..


พ้นไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ดาบของเอี้ยฟ้าฟันฉากกั้นห้องนอนขาดเป็นสองซีกทันที ผมไม่แน่ใจว่ามันทำจากวัสดุอะไร แต่คงไม่ใช่กระดาษแน่ๆ และตอนนี้มันก็ขาดเป็นสองซีกไปแล้ว!


ลองคิดสภาพดูสิ...ถ้าเมื่อกี๊ผมเกิดหลบไม่ทันขึ้นมาล่ะ?


ถ้าดาบนั่นไม่ได้ฝังคมลงบนฉากล่ะ?


ผมหันกลับไปมองไอ้เอี้ยฟ้าแบบตื่นๆ ไม่รู้ว่าแววตาที่อยู่หลังแว่นนั้นเป็นแบบไหน แต่ที่แน่ใจได้เลยคือ มันตั้งใจจะฆ่าผม! มันเกือบจะฆ่าผมได้แล้วด้วย!


วินาทีนี้เองที่ผมเพิ่งตระหนักได้ว่าชีวิตผมกำลังตกอยู่ในอันตรายของจริง!


ไอ้เอี้ยฟ้าประทานบุกเข้ามาอีกแบบไม่ให้ผมตั้งตัวติด ปลายดาบของมันเฉี่ยวหลังมือซ้ายผมไป รู้สึกเจ็บแปลบจนเผลอปล่อยดาบหลุดลงพื้น หันมาอีกทีดาบของไอ้ฆาตกรเลือดเย็นนั่นก็จ่ออยู่ที่คอผมแล้ว


!!!


“เช็คเมท”


ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอลำบาก เห็นหน้าซินลอยวาบเข้ามาในหัว..


นี่ผมจะต้องมาตายที่นี่จริงๆ เหรอเนี่ย? ..ผม..ยังไม่ได้คืนดีกับซินเลย...ยังไม่ได้ขอโทษเลย ..ผมยัง..ยังตายไม่ได้หรอก.. !!


“ไม่ได้..จะฆ่าเหรอ?” ผมหลุดถาม เมื่อเห็นไอ้เอี้ยฟ้าประทานลดดาบลง และถอยออกไป


“เพื่ออะไร?” มันยักไหล่ แล้วเดินไปเก็บฝักดาบมาใส่


ผมอาศัยจังหวะนั้นฟาดลูกเตะสูงใส่มันทันที ถึงมันจะยกมือมากันหัวเอาไว้ได้ แต่ก็ยังเสียหลักล้มลงไปบนที่นอนอยู่ดี ผมกระโดดข้ามขายาวๆ ของมัน ตั้งใจจะวิ่งไปที่ลิฟต์ แต่กลับถูกไอ้บ้านั่นคว้าเอวเอาไว้ได้ก่อน มันเหวี่ยงผมกลับไปทางเตียง..


จะดีมากเลยถ้ามันจะกรุณาเหวี่ยงผมให้แรงกว่านี้อีกนิด ผมจะได้ไปหล่นบนเตียงนุ่มๆ แทนที่จะมากระแทกกับขอบเตียงจังเบอร์แบบนี้ ..จุกจนร้องไม่ออก


ตัวผมไถลลงไปกองกับพื้น แทบไม่อยากจะลุกเหอะ แต่นาทีนี้จะมามัวนอนสำออยก็ไม่ได้ ผมต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ผมพยุงสังขารที่เริ่มระบมลุกขึ้น แต่กลับถูกมันกระโดดเข้ามาทับจนต้องทรุดลงไปอีกรอบ


“เอี้ยเอ๊ย!!” ผมเหวี่ยงหมัดซ้ายตรงออกไปทั้งที่ถูกคร่อมอยู่นั่นแหล่ะ (..ทำไมพักนี้ผมถูกมันคร่อมบ่อยจังวะ?!) แต่ในท่าที่เสียเปรียบแบบนี้ ทำให้มันรับหมัดผมได้ไม่ยาก


ไอ้เอี้ยฟ้าบีบข้อมือผมแน่นจนปวดหนึบ เลือดที่แผลตรงแก้มของมันเริ่มแห้งแล้ว(แต่เลือดที่หลังมือผมเพิ่งเริ่มไหล) แว่นตาของมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นดวงตาสีดำสนิทของมันใกล้ๆ ขนาดนี้..


ช่างเป็นแววตาที่มืดมิดว่างเปล่า..


เป็นความมืดที่ไร้ขอบเขต ไม่มีจุดสิ้นสุด ไร้ชีวิตชีวา..ไม่ต่างอะไรกับห้องนี้


ผมเห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้นเพียงเลือนลาง..


“อ๊ะ!” ผมเผลอหลุดเสียงออกมาเมื่อถูกลิ้นร้อนชื้นของไอ้บ้านั่นไล้เลียเลือดจากแผลที่หลังมือซ้าย ไล่เรื่อยมาจนสุดปลายนิ้ว...แต่ละนิ้ว ก่อนจะกลับไปดูดบริเวณบาดแผลอีกครั้ง


“เจ็บ!” ผมบอกมันเคืองๆ พยายามกระตุกแขนกลับแล้ว แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย ..นี่มึงเป็นยุงหรือไง? มาดูดเลือดกูอยู่ได้ สัด! ปล่อยสิโว้ย!


มึงทำให้กูชักรู้สึกแปลกๆ แล้วนะ!


“ซันนี่..” มันเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่แปลกไปจากเดิม สีหน้าก็เปลี่ยนไปจากเดิม.. และในแววตาคู่นั้น...ผมก็เห็นเงาของตัวเองชัดขึ้นกว่าเดิมด้วย


นี่เลือดของผมไปปลุกสัญชาตญาณผียุงของมันเข้าแล้วหรือไง? อย่าบอกนะว่านาทีต่อไปคือมึงจะแปลงร่าง..??


“เฮ้ย! นี่มึงจะไปไหน?!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็พรวดพราดลุกขึ้น โดยที่ข้อมือของผมก็ยังอยู่ในมือของมันเหมือนเดิม มันลากผมมาที่บาร์ เปิดตู้เล็กที่อยู่ด้านบน หยิบกล่องอะไรบางอย่างสีขาวๆ ออกมา


“ต้องทำแผลก่อน” มันหันมาบอกด้วยสีหน้ามึนๆ อันเป็นโหมดปกติของมัน


อ้าว? แล้วเมื่อกี๊มันอะไรวะ? ผมตาฝาด? หรือว่าฝันกลางวัน?


แล้วตกลงว่านี่มึงกำลังจะทำแผลให้กูเหรอ..???









TBC. ~ค่อยๆ รักกัน แรงๆ~

[moobarpalang]

จิ้ม

[SuSaya]

ป๊าด!! แสดงความรักกันได้ดุเดือดเลือดพล่านมาก
ซันนี่ก็อย่างเพลินกลับบ้านไปง้อซินช้านะ

[Mekaming]

รู้สึกซันนี่จะเพลินกับการสำรวจห้องเกิ๊นนน
ระวังจะกลับไปง้อซินไม่ทันน้า 
นึกว่าฟ้าจะกดซันอีกรอบซะละโถ่ๆ :เฮ้อ:กดอีกรอบก็ไม่ว่านะชั่วดี555
แต่ฟ้านี่ยิ่งดูยิ่งแปลกคนแฮะรู้สึกจะเยอะไปละไปดีกว่าา 
 

[insomniac]

ฟ้าประทานเป็นมะนาวต่างดุ๊สหรือนี่ บรรยากาศออก Sci-Fi ยังไม่รู้

[dawnthesky]

คนอ่านก็มึน ๆ งง ๆ กับคุณฟ้าประทานเป็นอย่างมาก แต่ขอภาวนาให้คู่นี้ "รัก" กันเร็ว ๆ นะ

ปล เล่นดาบญี่ปุ่นกันเลยหรือ

[saylmya]

ดวลดาบกันจนได้เลือด เฮอๆ 

[♠DekDoy♠]

  มันจะชิวเกินไปมั้ยเนี่ย

[august_may]

ค่อยๆรักกันแรงๆจริงๆด้วยคู่นี้ ว่าแต่ซันจะไปง้อซินยังไงล่ะ มัวแต่อยู่กับฟ้าประทานอย่างนี้จะดีเหรอเนี่ย

[ujen]

มึนกับคู่นี้จริงๆ

 

[NONSENSE]

อ่านแล้วเสียว โดน (ดาบ) ฟัน ^.^

มีทีวีหกเครื่องเนี่ย คิดถึงตอนที่ฟ้าบอก ไปซุปเปอร์ต้องไปกับเเม่หรือเมีย เลย

 

[Still_14OC]

ไม่ไหวๆๆๆ ผัว-เมีย บ้าเลือด 

[Rhythm]

รออ่านนะคะ

[roseen]

 :เฮ้อ:บ้าพอกัน

[vk_iupk]

น้องฟ้า กับ ข้องซันนี่ นี่รักกันเลือกสาดตลอดเลยนะ
น้องฟ้า แปลกแหวกแนว ได้ใจคนอ่านไปครองเลย

[loveview]

โอ้!!!!! จะรักกันหรือจะฆ่ากันจ๊ะเนี่ยยย    แหวนน่ะ อย่าลืมแหวน ท่าทางจะแพงนะหนู

[iforgive]

บรรยายฉากห้องได้ดี  นึกภาพออกเลย 
สองคนนี้พอมาสู้กันตัวต่อตัวแล้ว  รู้สึกว่าซันเป็นรองแฮะ
หรือว่าถนัดแต่คาราเต้อย่างเดียวหว่า

[kogomon]

sth might be wrong with Fah naa...

[U_Ton]

 :-[พึ่งมาอ่านเรื่องนี้... แหม้ พระเอกเรื่องนี้ แปลกดีเเท้

ชอบฝาแฝดแบบนี้จัง อยากมีบ้าง555(น้องดันหน้าไม่เหมือนกันอีก ไม่งั้นจะจับมันมาเป็นแฝดปลอมๆดู)

ฟ้าเท่ห์อ่ะ อร๊ายยยย(อาการออก)

ซินอ่ะ อย่างโกรธซันดิ น้องเค้าหวังดีนะเธอไม่อยากให้คิดมาก

อยากให้พี่น้องรักกัน