และอีกตอน
***********************
ว่ากันว่า ยิ่งเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเรามันกระตุ้นความรู้สึกเราในตอนนั้นมากเท่าไหร่
โอกาสที่เราจะจำมันได้ชัดเจน ลงลึกถึงรายละเอียด จะยิ่งมีมากขึ้นไปเท่านั้น
สิ่งที่อยากจำ เรากลับลืม สิ่งที่อยากลืม เรากลับจำ
เพราะสิ่งที่อยากลืมนั้น มันสร้างแรงกระทบต่อความรู้สึกของเราได้มากกว่านั่นเอง
ยิ่งแรงกระทบที่เป็นลบด้วยแล้ว ยิ่งย้ำเตือนให้เราจำ
แต่การที่มันจะกลายเป็นความผิดบาปในใจ หรือจะกลายเป็นบทเรียนนั้น
ขึ้นอยู่กับการมองโลก ทัศนคติ การวางตัวของความคิด ขึ้นอยู่กับตัวผู้ได้รับประสบการณ์นั้นเองเท่านั้นจริงๆ
ผมเองมีเรื่องราวมากมายที่กลายเป็นบทเรียน แต่หลายเรื่องราวยังเป็นความผิดบาปในใจ
ทั้งๆที่ทั้งหมดเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วเหมือนกันทั้งนั้น
ผมไม่อาจรับบางอย่างให้เป็นบทเรียนได้ซะที ทำไมกันน้า
ผมขอแค่ความเข้มแข็งอีกนิดเท่านั้นเอง....
เพ้อเจ้ออีกละคับ ต่อๆ
ก่อนที่ค่ายจะสิ้นสุดลง ชมรมของผมก้อมักจะมีการพากันไปเที่ยวคับ
คราวนี้เราไปว่ายน้ำกัน ขนกันไปยกชมรมเลยนั่นแหละคับ
ผมกะไอ้พัทก้อไปกะเค้าด้วย แต่แน่นอนคับ ผมคิดว่าไอ้พัทมันลงว่ายน้ำไม่ได้หรอก
ผมเองก้อกะจะไม่ลงอยู่เหมือนกัน ผมชอบเล่นน้ำนะคับ แต่ไม่ชอบเล่นอะไรกับคนจำนวนมากๆ
ดังนั้นผมจึงคิดไว้ว่าจะไปนั่งเป็นเพื่อนมันข้างๆสระ ดูคนอื่นเล่นเฉยๆ
แต่อยู่ๆตอนที่เค้ากำลังจะเตรียมตัวออกไปสระว่ายน้ำกัน ไอ้พัทมันคิดอะไรก้อไม่รู้คับ มันบอกกับผมว่า
" ซิน เราอยากว่ายน้ำอะ " อ่าว ไอ้นี่ แผลขนาดนั้นละยังจะลงน้ำอีก กลัวไม่เดี้ยงถาวรหรือไง
" หา... " ผมงงกะมันคับ เอาจริงเหรอ...
" แผลมันโดนน้ำได้เหรอ " ผมถาม
" ได้มั้ง ไม่รู้ดิ ตอนอาบน้ำก้อโดนไม่เห็นเป็นไรเลย " อ่าว แสดงว่ามันอาบน้ำแบบไม่สนใจแผลเลยอะดิ
ผมไม่รู้เลยคับ ว่าแผลมันโดนน้ำได้หรือไม่ได้ ตอนนั้นอะ เพิ่งรู้ด้วยว่า ทุกทีมันก้ออาบไปเลยแบบช่างแผลมัน
ก้อไม่ได้อาบด้วยกันนิคับ .... เหอะๆ
แต่ว่า น้ำในสระมันไม่ใช่น้ำทั่วไปนี่คับ เค้าต้องใส่คลอรีนลงไปเป็นธรรมดา ผมรู้เพราะเด็กๆผมว่ายน้ำบ่อยคับ
" น้ำในสระว่ายน้ำเนี่ยนะ มันไม่เหมือนกัน... " ผมบอกมัน กะให้มันเลิกเหอะ
" ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวเราเอาอุปกรณ์ทำแผลไปด้วย ขึ้นจากสระแล้วทำแผลเลยไง คงไม่เป็นไรหรอก "
" ......เอางั้นเหรอ..........." ผมก้อไม่อยากว่าไงคับ ถึงในใจจะรู้สึกไม่ค่อยอยากให้มันลงน้ำก้อเหอะ
ปกติก้อเป็นคนตามใจเพื่อนสนิทอยู่แล้วคับ คิดๆดูแล้ว ผมมีนิสัยนี้ตั้งแต่เด็กเลยนี่นา ไอ้นิสัยตามใจเพื่อนเนี่ย
ก้อเฉพาะกับคนที่สนิทหน่อยนะคับ แต่กับคนอื่น ผมเอาแต่ใจสุดๆไปเลยคับ ใครบางคนมักจะตัดพ้อผมบ่อยๆว่า....ใจร้ายจัง ...
แต่ผมไม่สนคับ นิสัยไม่ดีจังเลยเนอะ ผมเนี่ย...
สรุปว่า มันว่าไง ผมก้อว่าตามละกัน เอาใจมันหน่อย ยิ่งบาดเจ็บอยู่ด้วย แต่ในใจก้อไม่อยากให้มันลงอะคับ
ผมกะไอ้พัท จึงเข้าไปเก็บข้าวของกัน แต่ว่า... มันเอากางเกงว่ายน้ำมาด้วยทั้งๆที่ขามันเจ็บเนี่ยนะ
แสดงว่า มันคิดจะลงสระอยู่แล้วอะดิ ถึงได้เอามาด้วยเนี่ย แล้วแม่มันรู้ไม้น้า... เอาเหอะๆ ผมไม่อยากถามอะไรมันมากมายคับ
ได้แต่คิดเอาเองอยู่ในใจ แต่ไม่พูดอะไรออกมาตรงๆ นี่แหละ นิสัยเสียอีกอย่างของผม ก้อคิดมากนั่นแหละคับ...
แก้ไม่หายซะทีเลย
ไอ้พัทห่ออุปกรณ์ทำแผลของมันใส่ถุงพลาสติกคับ แล้วก้อใส่ไว้ในถุงผ้าอีกที ผมจำได้ด้วยแหละว่าสีชมพูออกม่วงๆ
อึ๋ยยย สีหวานเชียวนะมึง ก้อไม่รู้ทำไม ผมจำสีนั้นได้เต็มๆตาเลย แหะๆ
คงเพราะมันเกี่ยวกับเรื่องที่ผมกำลังจะทำให้ไอ้พัทต้องร้องไห้นั่นแหละคับ
รายละเอียดของเรื่องราวจึงฝังแน่นอยู่ในจิคใจ.... เหมือนกับเมื่อวาน
เราสองคนไปถึงสระว่ายน้ำ พร้อมๆกับเพื่อนๆจำนวนมากมาย แยกย้ายกันออกไปจัดการตัวเอง
ผมยังยืนอยู่กับไอ้พัท ถามถึงเรื่องที่มันจะลงน้ำ
" แน่ใจเหรอ ไม่เป็นไรแน่นะ... " ผมเป็นห่วงมันนะ
" ไม่เป็นไรหรอก คิดอะไรมากมาย... " มันเหมือนจะว่าผมแหละคับ
เฮ้อ... ผมก้อนะ แล้วแต่ละกัน ยืนๆอยู่สักพัก มันก้อส่งถุงข้าวของมันมาให้ผมถือคับ
" อะ ถือให้หน่อยดิ " ผมรับของจากมันมา แบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่อะคับ ในใจตอนนั้นผมแอบเซงๆนิดๆด้วย
เลยเกิดอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาแวบหนึ่ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมจึงเลือกทิ้งของที่ผมถืออยู่ในมือลงไปที่พื้น
สิ่งที่ผมถืออยู่ก้อคือข้าวของของไอ้พัทนั่นแหละคับ อารมณ์ผมกับการตัดสินใจมันเร็วมาก
ผมตั้งใจจะให้มันรับรู้ว่า ผมไม่พอใจเท่าไหร่ ที่มันทำเหมือนการที่ผมเป็นห่วงมัน ไม่ค่อยจะมีผลอะไรกับการตัดสินใจของมันเลย
งอนนิดๆนั่นแหละคับ แต่ผมไม่คิดเลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ
แทบจะทันทีที่ผมปล่อยมือ ถุงผ้าสีชมพูนั้นก้อกระทบกับพื้นเสียงดัง เพล้งงง...
อ่า มันเป็นผ้านี่นา ทำไมมันเพล้งอะ ผมนึกขึ้นมาได้คับ ว่ามันมีอุปกรณ์ทำแผลอยู่นี่นา งั้นที่เพล้งเมื่อกี้ก้อขวดแอลกอฮอล์อะดิ
แน่นอนคับ รอยเปียกค่อยๆซึมไล่ขึ้นมาตามเนื้อผ้า ผมแน่ใจทันทีเลยเพราะกลิ่นแอลกอฮอล์ชัดเจนกระทบจมูกผมจังๆ
ไอ้พัทยืนนิ่ง มองหน้าผม ผมก้อเช่นกัน ยืนนิ่ง แต่ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
ที่ผมรู้คือความคิดของผมเองเท่านั้น
ผมคิดถึงแค่ว่า เมื่อผมทิ้งของๆมัน มันจะหล่นใส่พื้นพอมีเสียงกระแทกกระทั้นให้มันรู้เฉยๆ ว่าผมงอน
มันจะหล่นใส่พื้นดัง ตุบ! ไม่ใช่เพล้ง และไอ้พัทจะมองมาทางผม พร้อมๆกับหัวเราะ
มันจะเก็บของๆมันขึ้นมาและแกล้งทำเป็นไม่พึ่งผมก้อได้... และในที่สุดผมก้อจะเข้าไปช่วยมันอยู่ดี เหมือนทุกทีที่เคยทำนั่นแหละ
แต่ทุกอย่างก้อผิดพลาดไป หลังจากที่มันมีเสียง เพล้ง! แทนที่เสียงที่มันควรจะเป็น
และทุกอย่างที่มันควรจะเป็นก้อกลับกลายเป็นสถาณการณ์ที่ผมกะไอ้พัทไม่เคยเจอต่อกันมาก่อน
เรายืนนิ่งมองหน้ากันยาวนานเท่าไหร่ไม่รู้ ไม่มีใครพูดอะไร
ก่อนที่ผมจะเอ่ยปากขอโทด เพราะความรู้สึกผิดมันก่อตัวเต็มหัวใจแล้ว
ไอ้พัทก้อน้ำตาไหลออกมา... มันร้องไห้คับ
ผมเห็นน้ำตามัน ไหลออกมาตั้งแต่หยดแรก และมากขึ้นๆ ภาพนั้นทำให้ผมเจ็บยิ่งขึ้นแบบสุดๆ
ความรู้สึกผิดในใจที่มันเต็มอยู่แล้ว ยิ่งขยายตัว คำว่าเจ็บที่หัวใจ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมเพิ่งได้เข้าใจ
น้ำตาผมเริ่มไหล แข่งกับน้ำตาของมัน เรายืนมองหน้ากันไม่ได้แล้วคับเพราะในตอนนี้ต่างคนต่างหันหน้าหนีออกจากกัน
ผมไม่อยากจะให้มันเห็นผมร้องไห้เลยจริงๆ และก้อไม่อยากจะเห็นมันร้องไห้ด้วย ให้ตายเหอะ...
ใครช่วยพาผมออกไปจากตรงนี้ที... ผมคิดอย่างนี้จริงๆนะ ในตอนนั้น
สุดท้ายแล้ว ความจำของผมกลับขาดไปตรงช่วงที่เราร้องไห้กันแล้วนี่แหละคับ
จำไม่ได้ว่าทำไม หรือเพราะอะไรเราถึงหยุดร้องไห้กัน
แต่ภาพที่ผมเห็นถัดมาคือภาพของไอ้พัทกับผม เล่นกันอยู่ในสระน้ำ
สุดท้ายมันก้อลงน้ำไปอยู่ดีแหละคับ และผมก้อยังคงอยู่ข้างมัน ... เหมือนเดิม ...เหมือนกับที่ผ่านมา...
เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น จากนั้นมา เหมือนกับไม่เคยเกิดขึ้นเลย เราสองคนไม่เคยพูดถึงมันเลยสักครั้ง..
และผมยังคงจำได้อีกว่า ผมยังไม่ได้พูดคำพูดที่ผมคิดไว้ ก่อนที่จะเห็นน้ำตาของมัน
ผมยังไม่ได้ขอโทดมันนั่นเอง...
ถ้าหากมันได้อ่านน่ะนะคับ ผมว่ามันคงรับรู้ความรู้สึกของผมทั้งหมดไปแล้ว รวมทั้งคำขอโทดที่ผมอยากจะบอกมันอยู่
คงมีแต่ผมที่จะไม่มีทางรับรู้ความรู้สึกในตอนนั้นของมันได้เลย ...
วันนี้ฝนตกตลอดวัน ใครหลายคนบอกว่ามันดูเศร้าๆ
แต่ผมชอบอากาศแบบนี้ เพราะมันทำให้ใจของผมสงบอย่างน่าประหลาด
วันนี้จิตตกเล็กน้อยตอนดึกๆคับ เกือบเล่าอะไรไม่ออกละ
นึกได้คับ ว่าเริ่มยืดเยื้อ ผมพิมช้าด้วย เดี๋ยวคนอ่านด่ายับ
เลยลุกขึ้นมาเล่าต่อ เล่าๆไปก้อยิ่งอยากร้องไห้ งือออ เศร้ากันมะคับ
แต่ผมนี่นิสัยไม่ดีจริงๆนั่นแหละเนอะ ตั้งแต่เด็กเล้ย ... เหะๆ
มีความสุขกันมากๆนะคับ ขอบคุณมากมายที่ติดตามนะค้าบ
**********************
หัวข้อ: เล่าเรื่องเพื่อนสนิทจากความทรงจำคับผม โดย Seventh Sin // (อ่าน 29049 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก