ตอนที่ 3 The Journey Begins
ชายหนุ่มกลับมาถึงคอนโดเวลาบ่ายแก่ๆ ตอนแรกเขาตั้งใจจะลงไปนั่งร้านเครื่องดื่มประจำใต้คอนโด จิบกาแฟ อ่านหนังสือเล่นฆ่าเวลาตามปรกติ แต่พอคิดได้ว่าถ้าคืนนี้นอนไม่หลับน่าจะเป็นปัญหาใหญ่ จึงเปลี่ยนใจใส่ชุดวอร์มลงมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสที่เป็นสวัสดิการของคอนโดของเขาแทน ด้วยคิดว่าเกมแนวแฟนตาซียังไงก็น่าจะต้องใช้ทักษะทางร่างกายอยู่บ้าง ฟิตความแข็งแรงไว้ก่อนดีกว่า เผื่อจะช่วยให้อะไรๆในเกมดีขึ้น
เภสัชกรป้ายแดงตอนนี้กำลังวิ่งอยู่บนสายพาน พลางเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ออกมาไม่หยุดไม่หย่อนไปตลอดเวลา เฟี๊ยตมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสเป็นประจำตั้งแต่ช่วงที่ยังเรียนอยู่อยู่แล้ว เขาเป็นคนดูแลตัวเองพอสมควร ไม่ถึงขั้นสำอางจนออกนอกหน้านอกตา แต่ผมเผ้า การแต่งตัว ดูไปถึงรูปร่างก็เป็นสิ่งที่เขาดูแลอยู่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณรู้มั้ยครับว่าเครื่องปั่นจักรยานนี่ใช้ยังไงอ่าครับ” เฟี๊ยตได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านขวา จึงหันไปมอง พบกับผู้ชายที่จัดได้ว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง ท่าทางสะอาดสะอ้านกำลังเอ่ยถามเขาเรื่องการใช้เครื่องปั่นจักรยานที่อยู่ถัดจากลู่วิ่งออกไป
“กดปุ่ม start แล้วปั่นเลยครับ เดี๋ยวเครื่องจะติดเอง มีอะไรถามพี่เสื้อเหลืองที่ยืนอยู่ตรงเสาคนนั้นได้เลยครับ พี่เค้าเป็นเทรนเนอร์อยู่ที่นี่ คอยดูแลสมาชิกครับ” ชายหนุ่มตอบ ยิ้มให้อย่างเป็นมารยาท ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลงเป็นการแสดงว่าไม่อยากจะให้มีบทสนทนาเกิดขึ้นต่อ
ไม่ใช่ว่าหยิ่ง ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีเพื่อนใหม่ แต่เขามองออกถึงอะไรที่อยู่ในสายตาเพื่อนใหม่คนนี้ และแน่นอน เขาไม่ใช่เกย์ และเขาคิดว่าเขาคงไม่มีทางจะเป็นด้วย เขาจึงเลือกจะปฏิเสธไมตรีจิตอย่างนี้ไปดีกว่า ไม่อยากให้ความหวังใคร ไม่ได้หยิ่ง แต่ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่า
ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงตกใจกว่านี้ แต่ตอนนี้เรียกได้ว่าชินเสียแล้ว เนื่องจากเขาเป็นคนผิวขาว(มาก) ตาตี่ตามเชื้อสายจีนทางแม่ แถมยังมีตาที่หวานกว่าผู้ชายทั่วไปซะอีก เขาไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย แต่ขนตามันยาวเอง เขาก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ประกอบกับการดูแลตัวเองตามประสาผู้ชายสมัยใหม่ ทำให้คนทั่วไปที่ไม่รู้จักเขามองว่าเขาน่าจะเป็นผู้ชายที่สามารถชอบผู้ชายได้ แต่ถ้าคนรู้จักเขาจริงๆแล้วจะรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายคนนึง เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาแล้วก็หลายคน เพียงแต่ช่วงหลังๆอาจจะโสดนานไปหน่อย จนทำให้หลายๆคนเข้าใจผิดว่าเข้าอาจจะมีแนวโน้มจัดว่าอยู่ในกลุ่มเบี่ยงเบน
ชายหนุ่มในชุดนอนสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง หลังจากกลับจากฟิตเนส ก็เปิดคอมเล่นเน๊ตตามกิจวัตร ก่อนจะอาบน้ำ เพื่อเข้านอนแต่หัววัน
‘ไม่มีอะไรแล้วมั้ง นอนเลยดีกว่า’ เฟี๊ยตฉีดน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆที่ทำจนเคยชินเป็นนิสัย ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ปิดเสียงโทรศัพท์ ด้วยไม่อยากถูกรบกวนใดๆทั้งสิ้นในคืนนี้ หลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็หยิบนาฬิกาที่ได้มาจากกวินเมื่อกลางวันมาใส่ที่ข้อมือ ก่อนจะกดเปิดเครื่องนาฬิกา
“กรุณากรอกข้อมูลส่วนตัว” เสียงระบบอัตโนมัติดังขึ้นจากนาฬิกาดังกล่าว เป็นเรื่องปรกติของยุคนี้เสียแล้วที่อุปกรณ์ไฮเทคทุกชิ้นจะสามารถพูดกับเราได้ และรับการสั่งการทางเสียง รัฐกิจตอบคำถามเจ้านาฬิกาไฮเทคไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ชื่อ นามสกุล วันเดือนปีเกิด เลขบัตรประจำตัวประชาชน ไล่ไปจนถึงน้ำหนัก ส่วนสูง
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะ ระบบจะเริ่มประมวลผล หลังจากคุณรัฐกิจนอนหลับเป็นที่เรียบร้อย ขอให้มีความสุขกับดินแดนสาบสูญค่ะ enjoy your dream enjoy the lost world” นาฬิกาไฮเทคกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่หน้าปัดจะเปลี่ยนเป็นแสงสีเขียวจางๆที่เขียนว่า T.L.W.
เขารู้สึกได้ถึงคลื่นไฟฟ้าอ่อนๆที่แล่นออกมาจากนาฬิกาดังกล่าว กระจายไปทั่วร่างกายของเขา แต่ชั่วไม่กี่วินาทีก็ชินและรู้สึกว่าคลื่นหายไป แต่พอไปจับที่นาฬิกาก็จะรู้สึกได้ถึงคลื่นอ่อนๆที่ปล่อยออกมาอย่างสม่ำเสมอ
‘หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี’ ชายหนุ่มบอกกับตัวเองในห้วงความคิดสุดท้าย ก่อนจะล่วงเข้าสู่นิทรารมณ์
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ดินแดนสาบสูญ The Lost World ค่ะ ดินแดนที่จะทำให้คุณได้เติมเต็มความฝันไม่มีที่สิ้นสุด ดินแดนที่ชนะทุกขีดจำกัดที่มนุษย์เคยพูดว่ามันเป็นไปไม่ได้ กรุณายืนยันการเข้าร่วมเกมค่ะ” เสียงหวานดังขึ้น ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ใช่! ตอนนี้เข้ากำลังเล่นเกมประหลาดนั่นอยู่นี่นา และตอนนี้ก็คงเข้ามาในเกมแล้วด้วย ชายหนุ่มมองไปรอบตัวด้วยความงุนงง ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในโรงแรมสุดหรูห้องหนึ่ง อื้อหืออออ ตกแต่งเหมือนโรงแรมชื่อดังแถบเจริญนครเลยแฮะ จะโดนค่าลิขสิทธิ์มั้ยเนี่ย 555
“กรุณายืนยันการเข้าร่วมเกมค่ะ” เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง
“อ่อๆ ขอโทษครับๆ ยืนยันครับๆ” เฟี๊ยตรีบตอบรับ
“กรุณาตั้งชื่อผู้เล่นค่ะ ชื่อนี้จะไม่สามารถเปลี่ยนได้นะคะ และจะถูกแสดงเป็นชื่อในเกมเพื่อใช้ติดต่อสื่อสารทั้งหมดค่ะ” เสียงหวานที่ไม่มีตัวตนเอ่ยขึ้น
“ฟาร์มาเฟี๊ยตครับ”
“รบกวนสะกดค่ะ” ทันทีที่เสียงหวานพูดจบ ก็ปรากฏแป้นคีย์บอร์ดลอยอยู่ในอากาศตรงหน้าเขาเสียแล้ว
P – h – a – r – m – a – p – h – i – a – t
เขากดปุ่มตัวอักษรไปตามลำดับ
“รหัสผ่านเข้าเกมจะอยู่ในกระเป๋าเสื้อของคุณค่ะ คุณสามารถเปลี่ยนรหัสผ่านเข้าเกมได้กดเลือกที่เกมคอนโทรลเลอร์หรือนาฬิกาที่คุณได้รับเพื่อเข้าเกมค่ะ รายละเอียดของเกมทั้งหมด รบกวนติดต่อผู้ดูแลที่ล๊อบบี้ค่ะ The Lost World ยินดีต้อนรับค่ะ ขอให้คุณโชคดี”
หลังจากเสียงหวานพูดจบ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเข้าไปจัดความเรียบร้อยในห้องน้ำ ตัวเขาเองในกระจกตอนนี้คือเขาในชีวิตจริงเป๊ะๆ ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดใด ชุดที่ใส่ก็เป็นชุดเก่งที่เขาใส่ประจำ อาจจะเลือกมาจากภาพติดตาในสมองมั้ง ชายหนุ่มเดินออกจากห้องหลังจากสำรวจความเรียบร้อยเสร็จ ห้องที่เขาอยู่คือ 157157 ซึ่งก็คือ ชั้นที่ 157 ห้องที่ 157 เลขสวยดีแฮะ สงสัยโรงแรมนี่จะเป็นที่เริ่มเกมทั้งหมดล่ะมั้ง ดูรองรับผู้คนได้เยอะเหลือเกิน
‘first floor’ เสียงจากลิฟท์ดังขึ้นขัดความคิดของเขาเป็นการเอ่ยเตือนว่าเขามาถึงที่หมายแล้ว
จากผู้แต่ง : ลงไว้ก่อน 3 ตอนนะครับ หลังจากนี้ลงต่อวันละตอนนะครับ
เอาใจช่วยกันด้วยเน่อ ขอบคุณครับ
)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
