มาแว้ว แมแว้ว
อิอิ ขอบคุณ 2 รีด้านบนมากเลยนะคะ
***********************************************************
ผมรู้จักกับ "แฮน" เป็นครั้งแรกตอนม.1 ใครจะไปคิดว่าไอบ้าตาตี่คนนึงจะทำให้เกิดเรื่องราวมากมายกับผมได้ขนาดนี้ แฮนเป็นคนที่ทั้งน่ารักและน่ากลัวในคนเดียวกันในสายตาเรา นาทีแรกไอแฮนอาจจะคุยกับผมแบบเพื่อนที่สนิทกันมากๆ แต่อีกนาทีไอแฮนจะว่าตะคอกผมเวลาที่ผมทำอะไรเปิ่นๆจนบางทีผมกลัวมันเลย...TT^TT แฮนเป็นลูกหลานคนจีน เพราะฉะนั้นทีถึงขาว(ใช่สิ กรูมันไม่ขาวนี่นา ) ตัวสูง หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง กีฬายอด มีทั้งสาวทั้งหนุ่ม ทั้งรุ่นพี่ รุ่นเพื่อน รุ่นน้อง มาชอบมันอ่ะ อิจฉามานโคตร ผิดกับผมอ่ะผมนะตัวเล็ก ผิวไม่ค่อยขาวอ่ะ แต่ผมก็น่ารักน้า มีคนมาชอบด้วยแต่ทำไมส่วนใหญ่มานจะเป็นผู้ชายวะทั้งที่ผมก็ไม่ได้แสดงออกอะไรเลย จะมีก็แต่พวกเพื่อนสนิทเท่านั้นแหละที่รู้ว่าผมเปนอ่ะ แล้วพวกมันก็ไม่ได้รังเกียจอาไร ตอนพวกมันรู้ก็ตกใจมันก็ตกใจเหมือนกัน แต่พวกมันก็บอกว่าไม่เปนไรก็เพราะผมไม่ได้เปนมาแต่แรกนิ มีไอ้ถึกบางตัวมานทำให้ผมเปนอ่ะ พวกเพื่อนผมมานไม่ว่าไรแถมบางทีมันยังสนับสนุนไอ้ถึกแบบออกนอกหน้าอีกแน่ะ พวกมรึงรักกรูจิงๆ(ประชด) แต่ผมก็รักพวกมันมากนะ ไอแฮนมานเปนคนยิ้มเก่ง กับคนอื่นนะ แต่กับผมอ่ะ มันชอบทำหน้าเฉยๆ หน้าบึ้งใส่ซะเปนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่ามันเป็นเจี้ยอะไร
ตอนเข้า ม.1
“นี่นาย ยืมปากกามั่งดิ” ไอ้คนที่นั่งข้างหลังมันสะกิด แล้วยิ้มให้
“อะ..” ผมก็ยื่นให้ แล้วหันกลับมาทำงานต่อ
“นายยืมยางลบหน่อยดิ” อีกละ “เอ้า” หยิบให้อีกที
“เอ่อนายไม้บรรทัดหน่อยดิ” เอ๊าไอ้คนข้างๆมันไม่มีไงวะ มายืมไอ้คนที่ให้ยืมลำบากอยู่ได้ อาจารย์ก็สอนอยู่นะโว้ย
“อะ! นี่มาโรงเรียนนี่ไม่คิดจะเอาอะไรมาโรงเรียนเลยใช่ไหม” พูดพร้อมยื่นให้ มันก็ยิ้ม ยักคิ้วนิดๆ แล้วก็หยิบไป โหหันไปเห็นหน้ามันชัดๆ น่ารักชะมัด (ตอนนั้นเพิ่งเริ่มเรียนครับยังไม่รู้จักใครมากนัก สงสัยมันมานั่งทีหลัง)จากนั้นมามันก็มาคุยเล่นบ้าง แกล้งบ้าง ทำให้เราสนิทกันอย่างรวดเร็ว
เราสองคนสนิทกันมาก ตัวติดกันตลอด มี่ไหนมีผม ที่นั่นต้องมีมันจนขนาดเพื่อนกันยังแซวกันเลย (ตอน ม.ต้น ไอ้พวกนอกคอกก็อยู่ห้องเดียวกันแต่ยังไม่รวมแก๊งกันอ่ะคับ) แต่ตอนนั้นผมก็ไม่คิดอะไร ก็แค่เพื่อนกัน
ขึ้น ม. 2 เราสนิทกันมากขึ้น รู้อะไรมากขึ้น เพราะเราเล่นด้วยกัน คุยกันทุกเรื่อง คอยช่วยเหลือกัน มันช่วยผม ผมช่วยมันทุกเรื่องที่ช่วยได้ บางทีมันก็ทำตัวเหมือนมากกว่าความเป็นเพื่อนกัน ไอ้ความรู้สึกแปลกๆมันก็เริ่มเข้ามา ตอนแรกแรกก็ไม่คิดมาก เพราะผมเปนผู้ชายมันก็เป็นผู้ชาย คงไม่มีไรมากตอนนั้นผมก็มีผู้หญิงมาชอบเหมือนกัน เวลาผมมองผมก็มองต่ผู้หญิงนะผมกับมันยังเคยจะจีบหญิงแข่งกันเลย บางทีก็ไปนั่งมองสาวๆด้วยกันอ่ะ(แก่แดดชะมัดเหอๆ) แต่พอนานวันทำไมมันรู้สึกไม่ค่อยพอใจเวลาไอแฮนมันไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่เมื่อก่อนมันก็คุยนะแต่ผมไม่เห็นเป็นอะไร โดยเฉพาะตั้งแต่ขึ้น ม.2 นี่มันจะเนื้อหอมมาก ทั้งรุ่นน้อง รุ่นเพื่อน และรุ่นพี่ หลายคนชอบมัน(ก็มันหล่อนี่นะ) มันก็คุยได้กับทุกคน ไอ้ผมพอรู้ตัวแล้วว่ารู้สึกยังไงกับมันยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ แล้ววันหนึ่งหลังเลิกเรียน
“มาเป็นแฟนกันมะ”
ไอ้แฮนอยู่ดีๆก็มาพูดอย่างนี้กับผม(มันแกล้งน่ะ) ผมอึ้ง หน้าแดง ทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่ตัวการมันวิ่งไปนู่นแล้ว...(กลัวผมไล่เตะ) ยืนอึ้งอยู่นานจึงได้สติมันหายไปแล้ว ผมก็กลับบ้าน เห็นไหมมันทำให้เราคิดอีกแล้ว แต่มันคงแค่อย่ากแกล้งผมเท่านั้น (อย่าแกล้งอย่างนี้ดิวะมันคิดนะโว้ย) พอเจอกันตอนเช้ามันก็ทำตัวเหมือนปกติทุกวันเล่นทะเล้นไปวันๆ ไอ้ผมรึ หัวจะแตกแล้ว!
หลังจากนั้นมา ผมก็หาเรื่องกลับบ้านกับมันตลอด วันเกิดมันก็ซื้อของขวัญให้มัน มันก็ซื้อให้เรา ทั้งๆที่ปกติเราไม่ค่อยใส่ใจใครเท่าไร(ยกเว้นเพื่อนๆที่รักทุกคนเลย)
พอขึ้นม.3 มีรุ่นน้องคนนึง(น่ารักมาก)มาจีบไอ้แฮน เท่านั้นแหละ 2 อาทิตย์ต่อมา พวกเขาก็เป็นแฟนกัน(ไอ้บ้ากรูรอแกมานานกว่ายายนั่นอีกนะ)
“โหไอ้คุณแฮนตั้งแต่มีแฟนไม่เห็นเพื่อนเลยนะ” ผมแกล้งๆแซวมันเชิงล้อเลียน ก็ตอนนี้มันเริ่มห่างไปเจงๆนิ
“เออ..อยู่กับเด็กน่ารักๆมันก็ต้องดีกว่าอยู่กับคนแก่อยู่แล้ว” มันพูดพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ ทันใดนั้นไวเท่าความคิด “อ้าย..แฮน...อ้าย...เฒ่าเอ้ย.มรึงแก่กว่ากรูอีก” เหตุการณ์ไล่จับโจรก็เกิดขึ้นเล็กๆในห้องนั้นเอง พอมันมีแฟนผมเลย "เริ่ม" ห่างๆไอ้แฮนไป แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ? พอ ม.3 เทอม 2 รุ่นน้องคนนั้นก็ทิ้งไอ้แฮนไปแบบไม่ใยดี สุดท้าย ผมก็ต้องมาคอยปลอบใจมัน แล้วก็อยู่ใกล้มันเหมือนเคย
ขึ้นม.4 ได้เวลาแล้วล่ะ ที่ผมควรจะตัดใจจากไอ้แฮน เพราะยังไงๆ ไอ้แฮนก็คือเพื่อนผมวันยังค่ำ ผมไม่ควรที่จะคิดอะไรเกินเลยอีก ผมเลยเลือกเรียนคนละสายกับไอ้แฮนซะ(รู้มาว่ามันจะเรียนสายศิลป์พอดีมันก็ชวนผมแต่ผมอยากเรียนสายวิทย์พอดีเลยเป็นโอกาสทั้ง 2 ด้าน) ไม่งั้นเห็นหน้ามันทุกวัน ผมอึดอัดใจตายแน่ๆ เวลาเห็นมันผมก็พยายามเลี่ยงๆมันแต่ถ้าเจอกันจังๆก็จะทักแค่นิดหน่อยแล้วก็ผละออกมา เพาะผมก็มีกลุ่มเพื่อนใหม่(ก็ไอ้พวกลูกลิงนั้นแหละ)มันก็มีเพื่อนใหม่ ก็ได้ข่าวมาบ่อยๆว่ามันมีคนมาจีบเยอะทั้งหญิงทั้งชายอ่ะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเลยไม่รู้ว่ามันได้คบกับใครหรือป่าว ในช่วงนี้ผมเริ่มเปิดใจ รับคนอื่นเข้ามาในชีวิตบ้าง แล้วสุดท้าย…."ผมก็เลิกคิดถึงไอ้แฮนไม่ได้อยู่ดี" แล้วก็ต้องเลิกรากับคนอื่นๆไป
ขึ้นม.5 ผมเริ่มกลับเข้ามาในชีวิตไอ้แฮนอีกครั้งนึง...เพราะผมต้องทำงานคณะกรรมการนักเรียนร่วมกัน เลยต้องโคกับมันตลอดแต่ผมก็พยายามเลี่ยงๆงานที่ต้องทำกับมันให้มากที่สุดแต่ก็เลี่ยงไม่ได้(กลัวใจตัวเอง)ผมไม่เคยอึดอัดใจเท่านี้มาก่อนในชีวิต โทรหากันเกือบทุกวัน(เรื่องงาน)มีโอกาศอยู่ด้วยกัน2คนบ่อยๆ ผมเริ่มกลับบ้านกับมันอีก หลังจากนั้นผมกับไอ้แฮนก็กลับมาคุยด้วยกันมากขึ้น ผมยอมรับนะว่ายังรักมานอยู่อ่ะ มีอยู่ครั้งนึงที่มันมาขอให้ผมช่วยคิดคอนเซ็ปต์ในการทำเชียร์กีฬาสีให้ ผมก็คิดๆไปให้(แอบช่วยอ่ะ ไม่งั้นโดนเพื่อนสีเดียวกันฆ่าแน่) ปรากฏว่าวันกีฬาสี สีไอแฮนใช้คอนเซ็ปต์คนละอันกับที่ผมช่วยมันคิด(น้อยใจนิดๆ) มารู้ทีหลังว่าสีมันตกลงจะใช้คอนเซ็ปต์นี้กันตั้งนานแล้ว ผมก็เลยงง ว่าไอ้แฮนจะให้ผมช่วยทำไม?
“อ้ายยยย....แฮน” ผมตัดสินใจจะบอกรักมันในเย็นวันหนึ่ง ผมกำลังนั่งทำการบ้าน ในขณะที่ไอ้แฮนนั่งฟังเพลงไป ทำงานไป ผมอยากให้เรื่องนี้จบๆไปซะที เพราะว่ามันทรมานมาก กับการแอบรัก...
“ไรวะ?”
“เอ่อ...กรู...กรู..” พูดออกไปดิวะเอ้อ เร็วดิ..
“อะไรของมรึงวะ”
“ก็..เอ่อ..กรู..กรู..ลืมของไว้ที่ห้องว่ะอ่ะ” สุดท้ายผมก็เฉไฉไปจนได้ ผมวิ่งไปบนห้องเรียน..หยิบหนังสือที่ใต้โต้ะมาเล่มนึง(กันมันสงสัย)และรวบรวมความกล้าอีกครั้ง...
พอผมกลับมา ไอ้แฮนก็เอาMP3ที่มันฟังอยู่ มาฝากผมไว้ แล้วมันบอกจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร ปรากฏว่าเครื่องเอ็มพีสามของมันกำลังบันทึกเสียงอยู่ ผมกดปุ่ม แล้วเล่น
“ปุ้ย ตามจริงมรึงต้องเป็นฝ่ายตอบกรูนะ ก็กรูชวนมรึงตั้งแต่ม.2แล้ว มรึงไม่เห็นตอบกรูสักที ที่กูชวนมรึงมาเป็นแฟนอ่ะ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เวลาของกูกับมรึงเหลืออีกไม่กี่เดือน กูเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็ได้วะ มรึงไม่เคยคิดสงสัยมั่งเลยเหรอ? ว่าทำไมกรูถึงชอบแกล้งมรึง หยอกมรึง กวนประสาทมรึง ก็เพราะกรูอยากอยู่ใกล้ๆมรึง อยากเล่นกับมรึงน่ะสิ มรึงไม่สงสัยมั่งเลยเหรอ? ว่าทำไมกรูถึงชอบฝากของไว้กะมรึง ก็เพราะว่ากรูอยากให้มรึงรู้ว่ามรึงสำคัญสำหรับกรู ไม่สงสัยเลยเหรอ? ว่าทำไมเวลากรูมีงานมีธุระ ต้องลงก่อนที่ตลาด แต่พอมรึงนั่งมาด้วย กรูกลับยอมกลับไปถึงบ้าน แล้วเอามอเตอร์ไซค์นั่งกลับมาที่ตลาดอีกรอบ ก็เพราะว่ากรูห่วงแกอ่ะดิ ไม่สงสัยมั่งเลยเหรอ? ว่าไอ้เรื่องที่กรูขอให้ช่วยต่างๆนาๆ ทั้งที่มันไม่จำเป็นอ่ะ ก็เพราะว่ากรูอยากให้มรึงโทรศัพท์มาหากรูมั่งไม่สงสัยมั่งเลยเหรอ? เวลามีรุ่นน้องล้อมหน้าล้อมหลังมรึงอ่ะ กรูจะต้องอารมณ์เสีย ก็เพราะว่ากรูหึงมรึงไง เวลามรึงอยู่ทำงานจนเย็นทำไมกรูต้องมารอมรึงก็เพราะกรูอยากกลับกับมรึงไง เรื่องรุ่นน้องที่ทิ้งกูไปตอนม.3 กรูไม่ได้เสียใจอะไรหรอก กรูเป็นคนบอกเลิกเองแหละ ที่กรูคบกับเค้าก็เพราะกรูประชดมรึง ก็ตอนนั้นมรึงอ่ะไปสนิทกับไอ้เด็กม.3แล้วก็ห่างกับกรูไป ตอนกรูเลิกอ่ะกรูแกล้งเศร้า กรูอยากให้มรึงมาดูแลกรูอีกครั้ง และอยู่ใกล้ๆกรู ทีนี้...มรึงพอจะเข้าใจรึยัง? ไอ้ปุ้ย” เสียงหลังจากนั้น เป็นเสียงที่ไอ้แฮนฝากเอ็มพีสามไว้กับผม ไอ้แฮนเดินออกมาจากห้องน้ำ
“โทษฐานที่ปล่อยให้กูรอคำตอบมาตั้ง 3 ปีกว่าๆ ไหนช่วยตอบตกลงคำขอกูเมื่อ 3 ปีที่แล้วหน่อยดิ๊?”
“...ไอบ้า ไอต๊อง ไอ...ชั่วร้าย มัดมือชกกันนี่หว่า?” ผมพูดตะกุกตะกัก(มันเขินนี่หว่า)
“จะตอบไม่ตอบ ไม่ตอบกรูกลับบ้านก่อนน้า...” มันทำท่าจะเก็บของกลับบ้าน
“เออ..กลับไปเลย” อายอ่ะเลยไล่มันเลย
“กลับจริงๆนะโว้ย” มันพูดเชิงๆจะเน้นๆ
“เออ..” ผมตอบเบาๆ(โคตรอาย)
“อะไรนะ? ไม่ได้ยินว่ะ”
“เออ!!!!!!” ดังขึ้นมานิดนึง
“เอออะไร” มันถาม(แกล้งกรูอีกแล้ว)
“โอ้ยไม่พูดแล้วไม่ได้ยินก็แล้วไป อายนะโว้ย”
“โอ้ย..ยังจะอายอะไรอีกหน้าหนาตั้ง10นิ้วอย่างมรึงเนี่ยนะ” มันพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น
“อ้ายยยยยยย....แฮนนนนน.....มรึงตายแน่วันเนี้ย....” ทันใดนั้นสงครามเล็กๆก็เริ่มขึ้นที่นั่นนั่นเอง
จากวันนั้นมาจนถึงวันนี้ก็ประมาณ ปีกว่าๆได้แล้วล่ะ ที่เราเป็นแฟนกันนะ แต่ที่คบกันมาน่ะตั้ง 5 ปี เกือบ 6 ปี แล้วล่ะ อยากให้เราเป็นอย่างนี้ตลอดไปจัง
..............................................................
..............................................................
“เฮ้ย!..เป็นไรเงียบไปเลย แน้ นั่งยิ้มคนเดียวอีก ดีใจจนเพี้ยนรึไง ไอ้นี่ ท่าจะบ้า”ไอ้พายล้อ
“โอ้!....เฮ้ยมาดูคนบ้าเร็วเพื่อนๆ..” ไอ้เฟย์พูด เพื่อนๆก็พากันล้อ..แล้วก็เข้าเรียนกันเพราะอาจารย์มา แล้วสุดท้ายก็ยังไม่รู้ว่ากุหลาบเป็นของใคร (แต่ก็พอจะเดาออกล่ะ) จนพักกลางวัน
“เฮ้ย!วันนี้เพื่อนปุ้ยเหงาว่ะ วันสำคัญแท้ๆ แต่ทำไมไอ้คุณชายแฮนมันไม่มาวะ” ไอ้คุณจิ แซวปนสงสัย ขณะเดินมานั่งที่โต๊ะหลังจากซื้อข้าวมาแล้ว มรึงไม่กลัวกรูอายเลยไงวะ มรึงไม่อายกรูอายโว้ย (ไม่มีใครรู้เรื่องของผมกับไอ้แฮนหรอกมีแต่เพื่อนผมนี่แหละ และก็เพื่อนไอ้แฮนบางส่วนนะที่รู้)
“ทำไมวะมันมีธุระมั่งไม่ได้เหรอไงฮะ” ผมก็พูดกลับไปพร้อมยิ้มอย่างหวานที่สุด แต่ผมก็ว่างั้น ปกติจะต้องมาทุกวันแล้วแต่วันนี้ยังไม่มา “เฮ้อ..มันมีธุระน่า..เดี๋ยวก็มา” คิดในใจ
“มาบังเอิญมีธุระเอาวันนี้เนี่ยนะ เอ๊ะ! แต่จริงๆแล้วมันจะต้องมาหาตั้งแต่เช้าแล้วนะ แต่วันนี้ยังไม่เห็นเลยนะว่ามะ” ไอ้กาวพูด ทุกคนก็เออออตามกันหมด
“เออน่ะปล่อยมันเหอะ ทำไมไม่มีมันจะกินข้าวไม่ได้ไง” ผมบอกพร้อมตักข้าวใส่ปาก
“ไม่ใช่พวกกรูหลอกที่กินไม่ได้แต่มีบางคนสิมันกระวนกระวายใจ” ไอ้กระทาพูดขึ้น มันหัวเราะสนุกสนานที่ได้ล้อผม แล้วพวกคุณท่านก็เปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่นกันอย่างมีความสุข
จริงด้วย เมื่อวานก็คุยกันไม่เห็นว่ามีอาการไม่สบาย มีธุระหรือว่าจะหยุดเรียนนี่ แล้วทำไมยังไม่มา แล้วถ้ามันจะไม่มาทำไมไม่บอกผม แล้วดอกไม้นี่จะเป็นของใคร ไม่มีใครรู้ว่าผมชอบกุหลาบขาวนอกจากมันกับ เพื่อนๆที่สนิทกัน หรือว่าไอ้พวกที่นั่งหน้าสลอนนี่จะแกล้งเอามาให้ผม แต่มันคงไม่ลงทุนขนาดนี้หรอก เฮ้อ! กินข้าวดีกว่า ช่างมันเด๋วค่อยโทรถามก็ได้ จนกินข้าวกินขนมกันอิ่มหนำสำราญแล้วก็ยังไม่เห็นไอ้บ้าแฮนเลย ก็เลยพากันเดินขึ้นไปบนห้องเรียนรอเรียนคาบต่อไป ปกติคาบเรียนวันนี้ ผมจะเรียนห้องติดกันกับไอ้แฮน ปรากฏว่าพอเดินเข้าห้องก็ต้องเห็นมันคับ ไอ้แฮน นั่งยิ้มแป้นอยู่ที่โต๊ะ ข้างๆโต๊ะผม ผมเป็นคนขี้งอน เลยแกล้งงอนมัน(ทำให้ผมเป็นห่วง) ทำเป็นเดินเอากระเป๋าไปไว้ไม่สนใจมัน แล้วเดินออกมาคุยกับเพื่อนนอกห้องตรงระเบียงคับ ไอ้เพื่อนมันก็รู้มันก็ไม่ถามอะไร ไอ้แฮนสิคับมันคงเริ่มรู้แล้วแหละเพราะมันรู้นิสัยผมดี มันก็ยอมตลอด ครั้งนี้ก็เหมือนกันมันทำตีหน้าเศร้า (แบบมันจะให้ผมยิ้มน่ะมันพยายามทำหน้าให้ตลกสุดขีดความสามารถของมัน) แต่เมื่อกี้เหมือนมันเศร้าจริงเลยอ่ะมากด้วย คงคิดไปเอง แล้วก็ถามว่า
“โกรธไรอ่ะ” ผมก็จะหลุดยิ้มนะแต่ก็ห้ามไว้ได้ พยายามไม่มองหน้ามัน
“เปล่า” ผมปฏิเสธ หันหลังให้มัน
“เปล่า..แล้วทำไมหน้างอ ไม่พูดไม่จา” มันถาม
“ก็หน้าเป็นอย่างเนี้ยจะทำไม ไม่ต้องห่วงกรอกทำอะไรผิดล่ะกรูถึงจะต้องโกรธน่ะ” ผมพูดน้ำเสียงประชด
“โห..ขอโทษกรูมีธุระนิ” มันสำนึกคับ
“ก็ไปทำดิ มาอยู่นี่ทำไม เดี๋ยวไม่เสร็จหรอก” ผมบอก
“ก็ธุระกรูอยู่ตรงนี้อ่ะ ดีกันนะ” มันยื่นนิ้วก้อยมาให้
“ไม่ ก็ไม่ได้โกรธ” ผมยังโอ้เอ้อยู่
“นี่ ยังไม่ได้อ่านการ์ดเหรอ” มันพูดทำหน้าเศร้า
“การ์ดอะไร....ไม่รู้ว้ย” ผมหันไปมองมันแว้บนึง มันทำหน้าเศร้ามากอ่ะเลยนึกสงสารมันแต่คิดไม่ออกอ่ะการ์ดอไรวะจะเล่นอะไรอีกเนี่ย “หรือว่า....” ผมทำหน้าตกใจเมื่อนึกได้วิ่งเข้าไปที่ช่อดอกไม้ยกขึ้นมาดู “อ๊ะ..” มีการ์ดจริงๆด้วย(มันเอาไว้ซะมิดเชียวกลัวใครเอาไงวะ) ผมเปิดอ่านการ์ดนั้น มีข้อความว่า
...
“เหม่อมองบนฟ้าไกล
จ้องมองด้วยความสงสัย
ว่าใครกันนะใคร
ที่ทำให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
*มีคนเป็นล้านคน
ช่างไร้เหตุผลจริงๆที่เราเจอกัน
จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร
สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
**ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม
ที่เขียนมาเป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม
อย่างนั้นขอได้ไหม
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกันเนิ่นนานถึงจนวันตาย
โอ้..โอ..ฉันขอได้ไหม..
เมื่อก่อนลมหายใจ
ก็คิดว่าเป็นของฉัน
แต่พอได้พบเธอ
ก็รู้จริงๆลมหายใจคือเธอเท่านั้น
ซ้ำ * , **
คนมีอีกตั้งล้านคน
ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องเลือกฉัน
จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร
สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
ซ้ำ **
พรหมลิขิต (BIG ASS)
ไอ้ปุ้ย กรูบอกมรึงแล้วนะทั้งหมดในเพลงน่ะ
ถ้ามรึงได้อ่านแล้ว เวลาเจอกู แกแสดงความรู้สึกออกมาเลยนะ
ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงกูจะถือว่าแสดงบอกกูทางสีหน้าท่าทางนะโว้ย
รักมรึงมากกกกกกกกกกกก....... จาก..กรูเอง”
………………………………………………………………………………………………………………….
พออ่านแล้ว น้ำตาเกือบไหล แต่ห้ามไว้ (อาย) ผมยิ้มออกมาแบบแก้มปริมากที่สุดเท่าที่เคยยิ้ม(ให้มัน)มาเลย แต่ไม่ให้มันเห็น ต้องแกล้งทำฟอร์มก่อนจะได้ไม่เสียฟอร์ม แล้วทำหน้าบึ้งหันกลับมาหามัน มันจ๋อยคับ
“ล้อเล่น..ขอโทษ....ไม่โกรธนะ....ดีกันนะ” ผมพูดพร้อมยื่นนิ้วก้อยไปให้
“ฮ่ะ....ฮ่ะ....” มันหัวเราะแล้วยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกันไว้ แล้วมันก็ดึงมือผมลุกขึ้น แต่ผมนึกอะไรขึ้นได้ก็เดินไปที่โต๊ะเรียนหยิบกลองของขวัญกับกุหลาบสีชมพู(มันชอบ) 1 ดอกมาให้มัน แต่ยังไม่ให้มันเห็นใส่ถุงเอาไว้ มันพาผมเดินไปที่สวนหลังโรงเรียนมันเป็นสวนที่มีต้นไม้ต้นใหญ่มากๆอยู่แล้วก็มีโต๊ะไม้หินอ่อนให้นั่ง วลาจาอ่านหนังสือหรือมานั่งเล่นอ่ะคับ ตอนนี้ไม่ค่อยมีใครเข้ามาเพราะมันเริ่มเรียนในคาบบ่ายแล้ว(ผมกับมันโดเรียนซะงั้น) มันดึงมือของผมเข้าไปหามันแล้ววางกล่องของขวัญกล่องเล็กเท่าฝ่ามือลงบนมือ แล้วบอกให้แกะ ผมกำลังจะแกะ แต่นึกได้เลยยื่นถุงที่ถือในมือให้มัน แล้วให้แกะพร้อมกัน
ปรากฏว่า ในกล่องที่เราแกะมีสายสร้อยกับจี้ตัว H สวยมาก เราชอบมาก แล้วมันก็ชูสร้อยพร้อมจี้ตัว P ที่มันใส่เรียบร้อยแล้วให้ดู แล้วก็มาใส่ให้ผม ส่วนของขวัญที่ผมให้มันคือ นาฬิกาข้อมือ กับช็อกโกแลต มันดูดีใจมากแล้วก็ให้ผมใส่ให้มัน แล้วก็ยิ้มให้กัน (มันมาบอกทีหลังว่าที่มาสายเพราะไปเอาสร้อยที่ร้านที่สั่งทำเพราะเขาเลยกำหนด แต่ตอนที่มันฝากดอกไม้มาให้มันก็แอบดูอยู่ห่างๆอยากลองดูว่าเราจะทำยังไงและจะรู้ไหมว่ามันเป็นคนให้) แล้วมันก็แอบขโมยห้อมแก้มผม ผมสะดุ้งตัวแล้วทุบมานไปทีนึง
“เฮ้..........เป็นอันจบพิธีแลกของขวัญเนื่องในวันวาเลนไทน์ของคุณแฮนกับคุณหนูปุ้ยแล้วคับ เย้.........” ผมตกใจไอ้พวกเพื่อนๆ นอกคอกพากันโห่ แซว โคตรอายเลย (มันโผล่มาจากข้างตึกเรียน)
“ไอ้พวกบ้าแอบตามมาดูกรูเราะ” ผมว่าเพื่อน ไอแฮนก็ไม่พูดไรเลยได้แต่อมยิ้ม ผมลุกขึ้นวิ่งไล่เตะพวกเพื่อนๆของผม
“ฮ่า....ฮ่า....” พวกเราหัวเราะเล่นกันอย่างสนุกสนาน เฮ้ออยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจัง
...
อดีตผ่านมาแล้ว อนาคตเราไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรแต่ก็อยากให้มันมีแต่สิ่งที่ดีๆเข้าทำให้เราดำเนินไปอย่างมีความสุข แต่ตอนปัจจุบันนี้เรามีความสุขที่มีคนรักที่น่ารัก(ไอ้แฮน) และเพื่อนที่แสนดี (กวนบาทา)ไอ้พวกนอกคอกทั้งหลาย แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว(^_^)
รักพวกแกทุกคนเลย.........................................
..........................................................................<*_*>
THE END
******************************************************************
จบแล้วคร้าบ
หวังว่าคงจะมีความสุขกานเมื่อได้อ่านมานนะ
หัวข้อ: O_o เรื่องสั้น VaLeNTIne HiGh SChoOl ^o^ (อ่าน 28875 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก