รถราคาแพงหรือแม้แต่บ้านหลังใหญ่โต ไม่ได้ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เขาทำมันไร้ประโยชน์
“รู้ตัวหรือเปล่า ว่านายเอาแต่ใจมากเกินไปแล้ว”
“การที่ผมขอให้คุณมาหาผมบ้าง เรียกว่าเอาแต่ใจเหรอครับ”
“มีเหตุผลหน่อยปุณ”
“นี่ผมไม่มีเหตุผลเหรอครับ”
เขาถอนหายใจ ก่อนจะยื่นมือมาจับมือผมเอาไว้
“เราก็เจอกันที่นี่ทุกวันอยู่แล้ว ผมเจอปุณมากกว่าพิมอีกนะ”
“ผมต้องการให้คุณให้เวลาผมบ้าง ไม่ใช่เจอกันแค่ที่ทำงาน กอดก็ไม่ได้ หอมก็ไม่ได้ แค่จะพูดจากันยังต้องคอยระแวงกลัวใครจะมาได้ยิน”
“แล้วจะให้ทำยังไง”
ก๊อกๆ
เรารีบผละออกจากกัน ก่อนที่ประตูจะเปิด
.
.
“พิมมากวนเวลางานคุณหรือเปล่าคะ”
“คุยงานเสร็จพอดี พิมมาถึงนี่ มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามขณะเดินไปประคองให้เธอมานั่งที่โซฟา
ตอนนี้คุณพิมท้องแก่ ใกล้จะคลอดเต็มที
“พิมมากวนปุณหรือเปล่า” ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ
“กลับไปก่อนเลยก็ได้ วันนี้ผมจะพาพิมไปทานมื้อเย็นข้างนอก”
“ครับ” รับคำ ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าเดินออกมา
เขาไม่มีเวลาให้ผม แต่เขามีเวลาให้เธอ
คงเพราะเธอกำลังจะมีลูกให้เขา
ต่างจากผม ที่ไม่สามารถให้อะไรเขาได้เลย
.
.
[เดี๋ยวคืนนี้ จะไปหา] ผมยิ้มกับข้อความสั้นๆ ที่เขาส่งมาให้
ดูเหมือนเขาก็ยังใส่ใจความรู้สึกของผมอยู่บ้าง (ล่ะมั้ง?)
[ครับ] กดส่งกลับไปแล้วบอกกับตัวเองว่าจะรอ
แต่เขาก็ไม่มา
.
.
01.10
เริ่มต้นวันใหม่แล้ว เขาก็ยังไม่มา
“...”
.
.
02.30
เขาก็ยังไม่มา
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นผมเลยไม่ไปทำงาน
.
.
มือถือผมดังสองสามครั้ง ช่วงเที่ยง
ผมไม่คิดที่จะหยิบมาดู ไม่ได้อยากรู้ว่าใครโทรมา
จนช่วงเย็น ผมถึงได้รู้ว่าใครโทรมา
เมื่อเขามาหาผมที่ห้อง
ทันทีที่เห็นผม ก็ตรงเข้ามากอด
กอดนิ่งๆ อยู่แบบนั้น ราวๆ ยี่สิบนาทีได้
ก่อนจะบอกกับผมว่า “เขาคิดถึง”
แล้วก็แสดงความคิดถึงนั้น
ลงบนร่างกายผม
บนเตียงของผม
และนั้นทำให้ผมสำนึกได้อีกอย่างว่า
“เมียน้อย” มีหน้าที่ระบายความใคร่ให้กับสามี
แทนที่ “เมียหลวง” ที่กำลังอุ้มท้องแก่ใกล้คลอด จนไม่สามารถทำให้เขาได้
Ma-NuD_LaW
มาแว้ว 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
