เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 16 : ถอยห่าง ถอยห่าง
“พี่พัชดื่มน้ำอะไรดีคะ ‘น้ำ’ส้มหรือ‘น้ำ’มะนาวดี”
“อ่า”
หรืออีนี่จะมอมยา
นี่หล่อนกล้ามากที่ใช้แผนนี้เป็นแผนแรก กล้ามาบอกเลย ระดับฟักผ่านการมอมผู้ชายมาไม่รู้ตั้งกี่รอบ(แต่ไม่เคยได้โดนสักที) ทำไมจะดูไม่ออก!
“…พอจะมีน้ำเปล่ามั้ยครับ พอดีพี่เจ็บๆคอ อยากทานน้ำเฉยๆ”
“อ อ๋อ ได้คะ เดี๋ยวน้ำไปเอามาให้นะคะ”
ฟักยิ้มรับก่อนนั่งลงบนโซฟา ห้องรับรองสีหวานกับเฟอร์นิเจอร์สไตล์ผู้หญิง
หลังชะนีเจ้าของบ้านโหนเถาวัลย์ออกไปไม่ถึงวินาที จากท่าทีเก๊กนิ่งๆแปรเปลี่ยนเป็นการยกมือกรีดกรายสลัดออกแรงๆหลายทีด้วยความขนลุกขนชัน ฟักอยากจะบอกเหลือเกินว่าก่อนหน้านี้เขาต้องอดทนอดกลั้นไม่ให้กรี๊ดกร๊าดออกมาขนาดไหน ไม่ได้แหกปากเพราะยินดีดีใจหรืออะไร กูขนลุก!
นังน้องน้ำอ่อยเขา
นังน้องน้ำ = ผู้หญิง
ผู้หญิง = ชะนี
ชะนี = ต้องเอา
เขาสำรวจรอบห้องเม้มปากแน่นด้วยความคิดหนัก มองหาทางหนีทีไล่เหมาะๆ ที่เขาลงมาจากรถแล้วมานั่งหน้าสลอนอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เขาไม่ได้พิศวาสในขาอ่อนขาวๆของหล่อนหรือหน้าอกไซส์กระจิ๊ดที่พยายามดันด้วยบราราคาไม่ถึงพัน แต่ถ้าเขาปฏิเสธมันก็กระไรๆอยู่ น้ำเป็นคนในบริษัทเป็นคนรู้จักในที่งาน เอาเป็นว่าเขาคงอาจไม่อยากให้หล่อนรู้สึกเสียน้ำใจ
ก็เล่นถกประโปรงซะขนาดนั้น ถ้าเขาปฏิเสธจะกลายเป็นว่าสร้างศัตรูเพิ่มขึ้นไปอีกน่ะสิ
เหตุเพราะทำชะนีเสียหน้า อ่อยแล้วไม่ยอมเอา
เผลอๆอาจมีการตบกันบนรถ คราวนี้แหละ ไอ้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาสร้างไว้สะสมมามีหวังพังทลายแหงๆ
ในหัวว่างเปล่าสลับกับความรู้สึกรุกรี้รุกรน คิดดูละกันว่ามันโคตรจะทำให้สับสนขนาดไหน โดนหื่นกามใส่มาก็มาก แต่มันไม่ควรเลยในเวลาแบบนี้โดยเฉพาะชะนีใกล้โต๊ะทำงาน มีหวังปัญหาได้ตามมายาวเป็นกิโล ยิ่งชะนียิ่งขี้เม้าท์ไม่ต่างจากตุ๊ด นี่มันสั่นคลอนถึงเก้าอี้ทำงานเขาได้เลยนะ
หรือเขาควรจะลุกออกไปตรงนี้เลยดี
แต่ แต่ลองแดกคัพเค้กก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้มั้ง ไหนๆก็มาแล้วจะได้ไม่เปลืองค่าน้ำมัน ไม่น่าจะมีอะไรเสียหาย
อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ชาย ถ้าเกิดจลาจลขึ้นมาน่าจะสู้ไหวอยู่
Rrr
เสียงโทรศัพท์ดังพร้อมกับหน้าจอที่ขึ้นเป็นชื่อของเด็กน้อย
พายโทรเข้ามา ฟักมองจอสลับกับดูอีกคนในห้องที่หายไป
พอเดาได้ว่าการโทรมาครั้งนี้คือสิ่งใด ตัดสินไม่ได้จะเรียกว่าโทรมาผิดจังหวะหรือถูกจังหวะดี แสงไฟยังคงกระพริบวิบวับล่อตาล่อใจให้เขาอยากจะเลื่อนปุ่มรับสายซะเหลือเกิน เขาไม่ได้ยินเสียงเด็กกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย ใจแทบขาดรอนๆ
สุดท้ายฟักตัดสินใจทำดั่งความคิดข้างต้นประจวบเหมาะกับที่อีน้องน้ำมันเข้ามาพอดิบพอดี
อีนี่ ทำไมถึงมีแต่คนชอบเข้ามาขัดขวางขัดจังหวะเวลาเขาจะทำอะไรสักอย่างก็ตามแต่อยู่ร่ำไปตลอดๆ
“พี่พัช น้ำค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ยังไม่ทันได้คุยสักคำ ฟักรีบวางโทรศัพท์ลงไว้ข้างกายแต่ยังคงถือสายอยู่ อีกมือเอื้อมไปรับน้ำดื่มปลายนิ้วลูบสัมผัสผ่านหลังมือของเธอ น้องน้ำยิ้มดัดจริตเล็กน้อย เขาชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี๊ได้ทำอะไรลงไป ความจริงฟักไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ได้อยากแตะต้องหรือเอาตัวเองไปสัมผัสผิวหล่อนเลยอย่าได้เข้าใจผิด โปรดอย่าได้ทำเหมือนฉันไปสนใจไยดีอะไรเธอ
ไม่ เขาไม่ได้จงใจแกล้งให้พายเข้าใจผิดได้ยินประโยสนทนาระหว่างเขากับหญิงสาวตรงหน้าสักนิดเดียว
“ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มอย่างไม่ถือสา ไปนานๆก็ได้ กูไม่ว่า
“อ๊ะ…น้ำก็ลืมหยิบ‘คัพเค้ก’มาด้วยเลยสิ เดี๋ยวสักครู่นะคะ จะชวนพี่พัชมากินแท้ๆแต่ดันลืมซะได้ เซ่อซ่าจริงๆ” ว่าแล้วหล่อนก็ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปอีกครั้ง ราวกับว่าวางแผนมาไว้ซึ่งกันและกัน พูดออกมาได้เต็มๆ ไม่อยากนึกเลยว่าเสียงมันจะดังเข้าโทรศัพท์มากแค่ไหน
ฟักมองจนลับสายตาเมื่อได้จังหวะจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
“ว่าไงครับ”
(พี่พัช…สะดวกมั้ยครับ…)
ยังอยู่ด้วยเว้ย
เหมือนกำลังพยายามควบคุมเสียงและลมหายใจ ฟักแอบจับสังเกตได้ว่าน้ำเสียงของปลายสายแท้จริงแล้วกำลังแอบสั่นเครือ ร้องไห้อีกแล้วเหรอหนูน้อย น่าสงสาร อยากจะเข้าไปลูบหัวลูบตัวเป็นการปลอบขวัญให้รู้แล้วรู้รอดถ้าไม่ติดตรงที่ว่าตอนนี้เขายังไม่ว่าง
“แล้วน้อง‘พาย’คิดว่ายังไงล่ะครับ”
เด็กเงียบ
ฟักเอนหลังลงอย่างผ่อนคลาย ความเครียดสะสมของเขาถูกระบายซะเกือบหมด เด็กคนนี้ถือว่าเป็นสิ่งบันเทิงใจของเขาไม่เปลี่ยนเลยจริงๆจะหาได้ที่ไหนอีกชาตินี้
น่าแกล้งน่ากัด แค่คิดภาพตามยังหมั่นเขี้ยวอยู่ไม่หาย
“โธ่…พี่ล้อเล่น”
เขาพูดเสียงอ่อนลงอย่างจงใจ
“สำหรับพายพี่ว่างเสมอแหละ รู้หรือเปล่า?”
นี่ถ้าคุยกันแบบจะๆต่อหน้าต่อตา ฟักนึกไม่ออกเลยว่าตัวเองจะทนได้สักกี่น้ำไม่ให้ลงไปขย้ำเนื้อละอ่อนๆตรงหน้า
มโนภาพตอนเด็กทำหน้าหวาดๆไม่ประสีประสาสิ ตาก่ำๆ ปากแดงๆ ตัวหอบๆ ครางเบาๆ
หัวใจจะวายตายแทน
แหม พูดไปนึกไปแล้วแก้วอีน้องน้ำเกือบร้าวคามือ
(พ พี่พัช อยู่กับเขา เหรอ ค ครับ)
“เขาไหนเหรอครับ”
รู้ทั้งรู้ คำตอบนั่นอยู่แก่ใจ แต่เขาก็ยังคงอยากแกล้งปลายสายไปเรื่อยๆ หักห้ามไม่ได้เลยที่จะไม่เผยรอยยิ้มออกมา อยากลองของกับเขาเอง อยากหลอกเขาดีนัก อุตส่าห์ให้โอกาสตั้งหลายครั้งแต่ก็เลือกที่จะหลอกกันจนวินาทีสุดท้าย ขอเอา(คืน)ให้สาแก่ใจหน่อยเหอะ ทำอะไรได้ไม่สมวุฒิภาวะจริงๆกู
(…ผู้หญิงที่ในร้าน)
“อ๋อ ครับ…เธอน่ารักนะ ว่ามั้ย?”
(พี่พัช...คบกับ…เหรอครับ)
“แล้วน้องคิดว่าไง”
(ผมไม่รู้) เบายิ่งกว่าเบา
“แล้วอยากรู้มั้ย?”
ระหว่างนั้นกับการรอคำตอบ ฟักยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
ถ้าพายเลือกที่จะแฟร์ๆกับเขาตั้งแต่แรก จะขายจะซื้อจะขอตังค์กันดีๆฟักไม่เกี่ยงเลย
เรื่องเพศศึกษาเขาทุ่มสุดตัวอยู่แล้ว
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ
เมื่อกี๊เขาเผลอดื่มน้ำไปหรือเปล่า มัวแต่เพลิน ถ้าหากมันมียาอยู่จะว่าอย่างไร ตายห่าล่ะ ก็ลืมไปซะสนิท ฟักยกมือเช็ดริมฝีปาก มองซ้ายมองขวาหาที่ล้วงคออ้วก เขาขอเซฟตัวเองไว้ก่อนดีกว่าเผื่อมียาจริงๆมันจะลำบากกันไปใหญ่ ควบคุมตัวเองไม่ได้เป็นอะไรที่เขาโคตรเกลียด
“พี่พัชคะ”
“ครับ? ครั บ ค่อก! แค่ก แค่ก”
ยังไม่ทันได้ขานรับเต็มปากเต็มคำ
แต่สิ่งที่เต็มตาทำเอาฟักปล่อยโทรศัพท์หล่นอยู่ข้างกาย ยกมือกุมปากพร้อมกับการสำลัก คนกำลังจะล้วงนิ้วเข้าคอหอย เขาก่นด่าโชคชะตาในใจ นี่คงเป็นปีชงมหาชง ฟักเจอแต่เรื่องมหัศจรรย์บ่อยเกินไปแล้ว
“น้อง น้องน้ำ เอ่อ น ไหนคัพเค้กล่ะครับ?” ฟักตั้งสติถาม ใจดีสู้ชะนีด้วยการยิ้มซื่อ
ที่พูดเสียงตะกุกตะกักขึ้นแบบนี้คงไม่ใช่แรงพิศวาสแน่ๆ
และมันต้องไม่ใช่อาการตื่นตัวทางเพศแน่นอน
และเขาก็ไม่ได้ตะกละอยากแดกคัพเค้กหรอกนะ
ไม่มีสิ่งใดถูกเลยตั้งแต่กล่าวมา
หญิงสาวเดินตรงเข้ามาหาฟัก ชุดนอนสีขาวบางสั้นเสมอหู เผยเรียวขาอ่อนทุกอณู ผมยาวสลวยถูกปลดปล่อยจากยางมัด รวมไปถึงบราสีดำสนิทที่มีหน้าที่ประคองสิ่งสองสิ่งที่อยู่ด้านหน้าอก รอยยิ้มเย้ายวนรวมไปถึงกลิ่นน้ำหอมฉุยอบอวลทั่วห้อง แถมโซฟายังนุ่มนิ่มราวกับเป็นใจ
มียาดมไหม
ตอนนี้กำลังต้องการ
ฟักลุกถอย แต่นางชะนีราวกับเป็นแม่หมออ่านใจ เธอปุบปับเข้ามานั่งคร่อมเข้าไว้ด้วยร่างกาย หน้าอกเบียดชิดพร้อมกับมือที่ตะปบเข้าใส่ระหว่างจุดกลางลำตัว
กรี๊ส…
“น้องน้ำทำแบบนี้ทำไมครับ”
ยังคงมีสติ ทำท่าไม่ขัดขืนยกมือดันแขนหล่อนไว้หลวมๆ เอาให้รู้ตอนนี้กูไม่สมยอม และในใจโคตรจะไม่สมยอม แต่ด้วยภาพลักษณ์รวมไปถึงหน้าตาขององค์กร เขาจะต้องรักษาไว้ยิ่งชีพพลี
เกือบไปแล้ว เกือบกรี๊ดแล้ว เกือบลุกขึ้นไปกระโดดเหยงๆชี้หน้าด่าชะนีแถมจะตบให้ด้วยเอา
“น้ำชอบพี่พัช” เธอบอกเสียงเบาหวิว แววตาสั่นระริก “…ชอบมานานแล้วด้วย”
“แต่พี่ยังไม่พร้อมจะมีใคร”
เขาบอกแบบนี้กับชะนีทุกตน
“ทำไมล่ะ น้ำไม่ดีตรงไหน” สีหน้าเธอสับสน อย่ามาทำบีบน้ำตา นี่ไม่รู้ตัวจริงๆเหรอ
“พี่อยากทุ่มกับงานให้เต็มที่กว่านี้ก่อน พี่รู้สึกว่าพี่ยังไม่พร้อมจะดูแลใครได้จริงๆ” เหตุผลหล่อระเบิด
ไม่เอาชะนี ไม่เอานม ไม่เอาหอย ไม่เอา ไม่ ไม่ ไม่
“ไม่เป็นไรคะ” เออ พูดรู้เรื่องง่ายกว่าที่คิด “น้ำไม่ได้ต้องการให้พี่พัชมาดูแล แค่สนใจน้ำแค่ตอนนี้ก็พอแล้ว”
เข้าใจผิด
หล่อนกำลังเข้าใจผิดอย่างแรง อย่ามองเหมือนเขาเป็นคนดีเลิศเลอสุภาพบุรุษยิ่งไม่น่าปล่อยมือต้องตามติดตามเกาะขนาดนั้นได้ไหม ฟักไม่ใช่หมาหาใช่แมว เขาไม่ต้องการเห็บหรือปรสิตเพศเมีย อยู่คนเดียวเป็นโสดก็มีความสุขดี ขอบคุณ
เธอกระซิบกระซาบ มือลูบไล้ไปมาอยู่บนอกของเขา สะโพกเล็กดันน้อยๆเสียดสีกับกลางกาย…
…ที่เริ่มแข็ง
ทำดีมากคุณฟัก ทำดีจริงๆ
“น้องน้ำจะเสียหายนะครับ”
เขาทำหน้าจริงจัง ยกมือเกลี่ยผมนุ่มของหญิงสาวบนตัก เธอค่อยๆโน้มลงจูบเขาเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าไม่เป็นไร สมยอมแล้ว เอาสักที
ฟักเลยจูบตอบ
แขนเรียวคลองคอเขาไว้ ฟักสอดตัวเข้าหา
สายตาแอบเหลือบมองไปทางโทรศัพท์
มองไปยังอีกคนที่รับรู้กับเหตุการณ์
ปลายนิ้วสะกิดขอบบราแค่นิดเดียวก็หลุดหล่น อีกมือสอดเข้าไปในกางเกงในตัวจิ๋ว
เขาซุกไซ้ผิวเนียนของคนตรงหน้า นิ้วขยับไม่ต่างจากริมฝีปาก ลูบไปตามเรือนร่างที่กำลังจะไม่เหลืออาภรณ์ปิดกาย
เสียงครางอ่อนๆเริ่มดังขึ้น
ว่าแต่
“น้องน้ำพอจะมีถุงยางหรือเปล่าครับ”
แสงจอโทรศัพท์สว่างขึ้นอีกครั้ง
ปลายสายถูกตัดไปแล้ว
TBC
[10/09/2557]
หัวข้อ: [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ (อ่าน 410575 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก