เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 24 : ที่รักคะ ฉันมีข่าวดีมาบอก
ฟักพูดอะไรไม่ออก เขาเพียงได้แต่นิ่งไป
เสียงของน้ำดังพอที่จะทำให้ผู้คนรอบข้างได้ยินและเริ่มตราหน้าเขาว่าเป็นบุคคลชั่วร้ายของสังคม ยิ่งถ้าเจอมนุษย์กล้องเขาคงได้ซวยไปกว่านี้แน่ๆ เช้าถัดมาอาจจะไม่มีที่ยืนในประเทศนี้ ฟักสบตาเธอก่อนจะเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาอีกฝ่ายแผ่วเบา
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน อย่าร้องไห้นะ”
เขาไม่ถามเธอ สักคำก็ไม่ วันนั้นฟักเพียงไปส่งน้ำที่บ้านตามที่ปากว่าก่อนจะออกไปตามแพลนที่ตัวเองวางไว้เช่นเดิม บนรถพอมีเวลาให้สงบจิตใจอยู่สักพักน้ำจึงค่อยๆหยุดอาการสะอึกสะอื้น น้ำราวกับจะรู้ตัว เธอไม่กล้าพูดอะไรออกมาเช่นกัน เหตุเพราะเขาเงียบกว่าปกติแต่ก็เลือกที่จะไม่ทอดทิ้งเธอไว้อยู่ตรงนั้น เขาลูบหัวเธอก่อนจากมาเมื่อน้ำถึงบ้าน
หลังจากไปหาหมอเสร็จเขาจึงไปหาอะไรดื่มเงียบๆแต่ไม่ได้หิ้วใครกลับมาด้วย
แน่นอน ข่าวแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว
เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ฟักไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว อาจเป็นน้ำหรือใครก็ได้ที่ช่างสังเกตเรื่องของชาวบ้านมากเป็นพิเศษ โอกาสในความเป็นไปได้มีสูงมากพอๆกันจนเขาเองไม่กล้าปักใจเชื่อ
ท้องนั้นจริงเปล่า อันนี้เขาก็ไม่มั่นใจ
วันต่อมาน้ำไม่ได้ถามอะไรเขา เพียงแค่ทำตัวให้ปกติ เอาใจเขาเหมือนเดิมแต่ที่มากกว่าเก่าคือการตามติดชนิดที่ว่าสลัดยังไงก็ไม่หลุด
ฟักไม่ได้คุยกับพายเป็นอาทิตย์กระทั่งเกือบเป็น ช่องทางการติดต่อระหว่างเขากับเด็กนั่นราวกับถูกตัดขาด พายบล็อกทุกอย่างที่เขาอาจสาวถึงตัวได้ ถ้าการย้ายบ้านเป็นเรื่อง่ายดายอีกฝ่ายอาจจะย้ายหนีไปนานแล้ว
/เรียนเหนื่อยมั้ย/
แต่พายไม่ได้บล็อกเบอร์เขา
ซึ่งฟักก็ไม่รู้ว่าพายจะเป็นฝ่ายเปลี่ยนเบอร์หนีเองหรือเปล่า ฟักส่งข้อความไปงั้นๆ เผื่อว่าจะฟลุค เด็กน้อยอาจจะเห็นบ้างก็ได้ ผ่านๆตาก็ยังดี หยอดน้ำวันละนิดวันละหน่อยขนาดหินยังสึกกร่อน ประสาอะไรกับใจคนกันเล่า
ฟักชั่งใจอยู่สักพัก เขาลงทุนซื้อซิมส์ใหม่เพื่อเปลี่ยนเบอร์ กระทั่งตัดสินใจกดโทรออกไปหาอีกฝ่ายดู
(ฮัลโหลครับ)
เสียงที่ไม่ได้ยินมานานแล้วทำให้ใจฟักหวิวๆ
(ฮัลโหล)
ใจจริงเขาก็ไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ ถ้าพายรู้ว่าใครโทรมา จะถูกตัดสายอย่างไร้เยื่อใยในทันทีเลยหรือเปล่า
“พาย”
ปลายสายเงียบลงแม้แต่เสียงหายใจก็แทบไม่ได้ยิน
“อย่า อย่าเพิ่งวางนะ”
(ต้องการอะไร)
“กินข้าวยัง”
(ไม่คือ พี่โทรมาหาทำไม)
“อากาศหนาวมาก ใส่เสื้อกันหนาวดีๆนะ เดี๋ยวไม่สบาย”
(ผมไม่ว่างหรอกนะ)
“…พาย…”
ฟักครางเรียกชื่อเด็กน้อยเสียงอ่อน ทั้งเหนื่อยใจทั้งรู้สึกช้ำๆ ความจริงเขายังนึกไม่ออกถ้าหากโทรมาหาเจ้าของเบอร์นี้แล้วอีกฝ่ายรับสายจะพูดคุยเรื่องอะไรดี เหมือนกับว่าแผนที่กำลังเป็นรูปร่างเรียงลำดับในหัวกระเจิงไปหมดทันทีที่ได้ยินเสียงกัน ยิ่งกว่ารักแรกในวัยสิบสี่ ตอนนั้นเขายังไม่รู้สึกว่าตัวเองจะดิ้นรนอะไรขนาดนี้มาก่อน
“พี่พัชคะ”
น้ำแสดงออกหน้าออกตาว่าไม่พอใจที่ฟักดูสนใจโทรศัพท์มากกว่าตนเอง วันนี้พักเที่ยงเธอมานั่งวนเวียนอยู่ที่โต๊ะเขาทั้งวัน ไอ้อาการเจ้าน้ำตาเมื่อวันก่อนที่เขาเห็นหายไปไหนหมดวะ ฟักค่อยๆเงยหน้าจึงได้เห็นสายตาแข็งกร้าวของน้ำแต่เพียงครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะรีบเปลี่ยนอารมณ์
“ทำไมเหรอครับ”
ว่ากันตามตรง เขาแทบไม่ถามถึงอาการเธอด้วยซ้ำว่าท้องกี่เดือนแล้ว อะไร ยังไง ฝากท้องหรือยัง เพราะฟักเองก็แทบไม่รู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่และจริงๆเขาเองก็มีเหตุผลส่วนตัวที่ติดค้างอยู่ในใจ ฟักกุมโทรศัพท์ก่อนรีบตัดสาย ยังไม่ทันได้บอกลาหรือใดๆทั้งนั้น แย่ไปกว่าคือพายอาจจะได้ยินเสียงเธอด้วย
“เปล่าค่ะ…น้ำแค่…สงสัยว่าพี่คุยกับใครเฉยๆ”
“มันก็เรื่องของพี่หรือเปล่า?”
เธอชักสีหน้า แม้เขาจะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆตามปกติหรือมากกว่าแต่ก่อนแล้วด้วยซ้ำ แต่ความสัมพันธ์อันน่ารำคาญนับวันยิ่งยุ่งยาก ฟักเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นเกย์ เกย์ควีนด้วย แต่ให้ตายเถอะ วันๆเขาถูกผู้หญิงตรงหน้าแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแถมก่อนหน้านั้นเขายังทำตัวเลยพฤติกรรมอันเป็นธรรมชาติของตัวเองไปซะเยอะแยะอย่างน่าตกใจ
ขอบคุณทุกๆอย่างที่สั่งสมมาส่งผลให้เขาแอ๊บแมนได้ขนาดนี้
“น้ำ…ขอโทษ” เธอเสียงอ่อนลง ราวกับเมื่อครู่เป็นการลืมตัว
“พี่ว่าน้ำกลับไปโต๊ะน้ำเถอะครับ นี่มันก็จะหมดเวลาพักแล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นมันจะไม่ดี”
“พี่พัชไล่น้ำเหรอคะ”
“ครับ”
“พี่พัช?!” อีกฝ่ายขึ้นเสียงทันที “ที่พี่พัชทำตัวแบบนี้ พี่พัชจะทิ้งน้ำใช่มั้ย? จะทิ้งใช่มั้ย? จะไม่รับผิดชอบใช่มั้ย?!”
ฟักพอจะเข้าใจในอารมณ์ของน้ำตอนนี้ เธอกลัวการเสียหน้า กลัวการสูญเสียที่ยึดเหนี่ยว
แต่ขอร้อง การเสียงดังใส่กันแบบนี้ไม่ก่อให้เกิดผลดีกับใครทั้งนั้นโดยเฉพาะตัวเธอเอง
“พายเป็นใครคะ? เมื่อกี๊พี่พัชคุยกับใคร? ผู้หญิงที่ไหน?”
“น้ำ” เขาขึ้นเสียงปรามเธอ
“พี่พัชตอบมาสิ!” เสียงของน้ำดังกระทั่งคนอื่นๆในบริษัทยังได้ยินชัดเจน ยิ่งแต่ละคนต่างสนใจในหัวข้อระหว่างเขากับเธออยู่ด้วยแล้ว ไม่แปลกถ้าจะกลายเป็นจุดเด่นอย่างง่ายดาย เส้นอารมณ์น้ำขาดผึ่ง จริงๆมันยากที่จะประคับประคองอยู่แล้วด้วย พอเขาทำเหมือนว่ายังไงก็ทิ้งเธอ น้ำจึงเริ่มอาละวาดบ่อยมากขึ้น
“พี่พัชได้น้ำแล้วก็จะทิ้งอย่างงั้นเหรอ?!”
เธอพูดเสียงสั่น น้ำตาเริ่มคลอเบ้าให้เห็น ฟักนวดขมับเบาๆ ไมเกรนที่ห่างหายไปนานสงสัยกำลังจะกลับมาเยี่ยมเยียน เรื่องนี้คงได้ถึงหูผู้ใหญ่ภายในมีกี่นาทีแน่นอน เรื่องชู้สาวหากปัญหาบานปลาย การออกจากงานเป็นอะไรที่ยอดฮิตอยู่ไม่น้อยใช่ไหมล่ะ ถึงไม่ไล่ใครกันมันจะทนอยู่ต่อไปได้
“น้ำกำลังเสียงดังรู้ตัวหรือเปล่าครับ?” ฟักเลือกจะใจเย็นกว่านี้ เขาพยายามบอกให้เธอคลามดาวน์
แต่ชะนีน้อยดูไม่สนใจและสติสตังเธอเริ่มยากที่จะควบคุม น้ำโวยวายพร้อมน้ำตาอาบแก้มอีกครั้ง เพราะอย่างนี้ด้วยไงฟักถึงได้ไปติดใจเด็กผู้ชาย
“ให้มันรู้ไปสิ ว่ามีคนมันมาไข่ไว้แล้วไม่รับผิดชอบ!”
จะกรี๊ดก็กรี๊ดไม่ได้ จะทำอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น หันไปไหนก็เจอแต่กำแพง
ตอนนี้เขาอยากเจอหน้าพายแล้ววิ่งไปซบอกสักที
“น้ำ”
“ทำไมค่ะ? พูดความจริงแล้วรับไม่ได้?!”
ฟักข่มใจ เขาสูดนำออกซิเจนเข้าปอดมากกว่าปกติจนรู้สึกน่าเริ่มมืดตาเริ่มลายแล้ว ตลอดชีวิต ชีวิตเป็นเขาเสมอ ไม่มีใครมีสิทธิ์มาก้าวก่าย สิ่งที่ผู้หญิงนี้กำลังทำมันคือการล้ำเส้น
เขาพยายามบอกตัวเองว่าอีกฝ่ายเป็นชะนี การลงไปตบกับชะนีต่อหน้าที่ปะชุมชนเป็นสิ่งต้องห้าม โดยเฉพาะที่นี้ต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน ในที่สุดฟักก็ถอนหายใจ ทำเป็นไม่สนใจเสียงแวดๆและสายตาที่กำลังมองมาที่เขา ฟักลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีจากคนตรงหน้า
“พี่พัชจะไปไหน? ไปหาอีพายอะไรนั่นใช่มั้ย ที่พี่พัชเปลี่ยนไปแบบนี้เพราะมันใช่มั้ย”
“ไปกันใหญ่แล้วน้ำ” เขากลอกตาไปมาด้วยความเหลืออด สุดจะทนสุดจะกลั้น น้ำกระชากแขนเขาเธอกำลังทำตัวเหมือนคนไร้สติ
“น้ำไม่หยุด! พี่พัชได้น้ำแล้วนี่ ตอนอยู่บนเตียงกับตอนนี้ทำไมถึงไม่เหมือนกันเลยล่ะคะ?! อ๋อ หรือได้ใหม่แล้วลืมเก่า อีพายอะไรนั่นใช่มั้ย พี่กำลังจะไปหามันใช่มั้ย?”
เธอประชด สายตานับสิบของคนในบริษัทมองมาที่เขาและเธอเป็นตาเดียว แล้วตอนแรกๆกับตอนนี้หล่อนก็ไม่เหมือนเดิมเหมือนกันนั่นแหละ สำหรับฟักมันเป็นแบบนี้อยู่แล้วแต่ต้น แต่น้ำต่างหากเป็นฝ่ายที่พยายามฝืนตัวเอง
“นี่พี่กำลังช่วยน้ำอยู่นะ แม้มันจะเป็นไปไม่ได้”
“น้ำกับคุณพัช พี่ว่าน้องๆใจเย็นๆก่อนดีมั้ยคะ คุณพัชก็สงสารน้ำเถอะค่ะ พี่ก็ไม่ได้รู้ตื้นหนาบาง แต่ว่าอยากให้ใจเย็นๆ จะทำอะไรคิดถึงฝ่ายหญิงบ้างนะคะ น้ำก็…ท้องไส้อยู่ด้วย เดี๋ยวมันจะอันตรายกับเด็กในท้อง”
พี่ในบริษัทเขามาไกล่เกลี่ยให้เพื่อเรื่องเริ่มหนักข้อ เธอเขาไปประคองน้ำที่น้ำตาอาบแก้มและดูเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ทันทีที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น และดูจากการให้ความแล้วเขาก็ยังเป็นฝ่ายผิดอีกอยู่ดี
“น้ำบอกว่าน้ำท้องเหรอครับ” เป็นครั้งแรกที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ “กี่อาทติย์แล้ว หรือเป็นเดือน”
“ทำไมคะ ถามแบบนี้ พี่จะไม่รับผิดชอบใช่มั้ย?”
บางอย่างในตัวฟักขาดผึ่ง
“น้ำ น้ำฟังพี่นะครับ
เคยเห็นชะนีเป็นฝูงล้มพร้อมกันไหม
“พี่เป็นหมัน”
TBC
[28/12/2557]
โกรธอะ นี่ผมโกรธมากเลยนะเนี่ย มีคนอ่านเดามุกถูก ฮึ๊ยๆๆๆๆ งอน 55555555555555555555555555555555
หัวข้อ: [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ (อ่าน 410600 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก