เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 28 : กุลเกย์ตรีศรีสยามบ้านดาว
ฟักนั่งเก็บของต่างๆภายในบ้านเกือบทั้งวัน
ยังดีที่เขาเป็นแค่หนุ่มโสดหน้าตาดีที่ไม่มีพันธะใดแล้วในขณะนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะไร้ข้อผูกมัดเลยซะทีเดียวน่ะนะ แต่ของๆเขาก็มีไม่มากเมื่อเทียบกับคนมีครอบครัวส่วนใหญ่ โดยส่วนตัวเขาก็จะหนักไปทางเสื้อผ้ากับสิ่งประทินโฉมเสียมากกว่า
ช่วงนี้พีทเปิดโอกาสให้เขากับพายอยู่ด้วยกันโดยไม่เข้ามาขวางตามที่ตกลงกันไว้ แต่ก็ใช่ว่าฟักจะสามารถทำอะไรได้เกินเลย
พายกำลังจะสอบเข้ามหาลัยทำให้เขาไม่คิดจะไปทำร้ายหัวใจเด็กตัวน้อยๆหรอก เวลานี้เขาควรจะให้กำลังใจพายสิถึงจะถูก ช่วงนี้ฟักจึงแบ่งเวลาแบบสุดๆเพื่อที่จะไม่ให้เป็นการไปรบกวนอีกฝ่ายมากนัก
เขาเก็บของจนเสร็จในส่วนที่คาดไว้ เหลือเพียงไม่กี่อย่างเท่าที่จำเป็น เพราะเวลาใกล้ย้ายที่อยู่จริงขึ้นมาจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย ฟักได้ที่ทำงานใหม่แล้ว เขาจึงต้องเตรียมตัวอพยพประมาณนั้น
“พาย เดี๋ยวพี่ไปหานะ”
เขาโทรหาพายก่อนพูดแค่นั้นแล้วตัดสายลง ความจริงฟักโทรไปหาพายในตอนที่รถเขาจอดอยู่หน้าบ้านเด็กคนนั้นพอดิบพอดี ฟักไมเปิดโอกาสให้พายได้ปฏิเสธจะว่าเขาเอาแต่ใจเหรอ ไม่หรอก เขาแค่ทำทุกอย่างโดยไม่รีรอหรืออิดออดให้เวลามันยื้อนานแค่นั้นเอง
“พี่พัช?”
ทันทีที่ฟักกดออดหน้าประตูบ้าน พายดูตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเป็นเขา
“พี่มาเร็วมั้ย”
“เร็วดิ เมื่อกี๊พี่โทรมาบอกผมเอง”
“พี่มาก่อนแล้วค่อยบอกไง” ฟักหยอก “นี่เพิ่งตื่นเหรอ พี่มากวนหรือเปล่า”
“ไม่ ไม่กวนครับ พอดีผมอ่านหนังสือแล้วใส่ชุดนอนรอไว้ก่อนเลย ขี้เกียจเปลี่ยนบ่อยๆ”
พายรีบปฏิเสธ เขามองดูชุดบางสีขาวกับกางเกงบอลของพายด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม อีกฝ่ายรีบเฉไฉแล้วเดินนำเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น
“แล้วนี่อ่านถึงไหนแล้วครับ”
“ผมอ่านชีวะอยู่ครับ เหลือพวกวิชาไทย สังคม อันนี้กะว่าจะอ่านหลังๆ”
“พี่ไม่ได้มากวนจริงๆใช่มั้ยเนี่ย เอ้อ พี่ซื้อขนมมาฝากด้วย แกะกินเลยมั้ย”
“ขอบคุณครับ พี่ไม่ต้องลำบากก็ได้”
“ไม่เป็นไร เป็นเด็กต้องกินเยอะๆ จะได้โตๆไง”
จะได้แข็งแรง ดุดัน ขยับอะไรๆง่ายๆ
พายหลบตาฟักเล็กน้อยเมื่อถูกจ้อง เขาเลิกคิ้ว แต่ก็ไม่ได้เลิกมองคนตรงหน้า เขามองพายโจ่งแจ้งไปเหรอ ไม่น่าจะสักหน่อย ก็แค่เป็นการมองธรรมดา ฟักก็ไม่เข้าใจว่าพายจะหลบเลี่ยงเขาทำไมหรือจะเป็นเขาเองกันแน่ก็ไม่รู้ที่แกล้งไม่เข้าใจว่าทำไมพายถึงได้หน้าแดงออกอย่างนั้น
“แล้วพี่พีท...?” ฟักถามขึ้นเบาๆ
“พี่พีททำงานครับ วันนี้คงกลับดึกเลย” พายรีบตอบ เขารู้ว่าระหว่างถามในใจต่างรู้สึกถึงเรื่องก่อนหน้าทั้งนั้นแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แกล้งลืมมันไปสักพัก ตอนนี้อย่างน้อยเขาก็ได้อยู่กับพายแล้ว
หลังจากได้ฟังฟักตอบรับในลำคอ
“งั้นเดี๋ยวพี่เอาขนมใส่จานให้นะ” เขาลุกขึ้น “อ่านไปๆ เดี๋ยวพี่ทำให้ นะครับ”
พายพยักหน้าเร็วๆก่อนก้มหน้างุด
เขาหัวเราะในใจ รู้สึกชื่นชอบปฏิกิริยาแบบนั้นทั้งๆที่เมื่อก่อนออกจะรู้สึกรำคาญไปบ้างถ้าเป็นคนอื่น
พายดูสดใสขึ้นถ้าเทียบกับก่อนหน้านี้ที่พวกเขาทะเลาะกัน
หลังจากวันที่เขาได้คุยกับพีทรวมไปถึงข้อตกลงบางอย่างซึ่งพายไม่รู้ แต่ช่างเถอะ
ขอแค่ตอนนี้ก็พอ ที่เขาได้อยู่กับพายและได้ช่วยอะไรบ้างเพื่อเป็นการขอโทษอ้อมๆกับสิ่งที่เคยทำไว้
“มาแล้วๆ”
“ขนมไรอะพี่พัช” พายชะโงกหน้าเข้ามามองจานที่ฟักวางลงบนโต๊ะ
“บราวนี่ พี่ว่ามันหวานๆดี” เขายื่นหน้าเข้าไปหาเด็กตรงหน้า พายผงะแต่ก็เหมือนจะขยับไม่ได้ชั่วคราว ฟักใช้ช้อนตัดขนมมาส่วนหนึ่งก่อนยื่นไปทางพาย “หวานเหมือนพายเลย”
พายกินขนมทั้งๆหน้าแดง ด้วยช้อนเดียวกันฟักตักขนมอีกคำให้ตัวเอง เขายิ้มพราวก่อนแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับอาการขัดๆเขินๆของเด็กน้อยที่รีบก้มอ่านหนังสือ
“ไม่กินแล้วเหรอ พี่ตั้งใจซื้อมาให้เลยนะ หรือว่ามันไม่อร่อย?” ฟักถามเสียงอ่อนๆราวกับกำลังน้อยอกน้อยใจ
“ป เปล่า ครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ป้อน”
เขาก็ว่าเขาทำตัวปกตินะ แต่ทำไมพายถึงได้นั่งตัวเกร็งขนาดนั้นก็ไม่รู้
ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจท่าทีของพาย แต่ฟักก็ยังดึงดันที่จะทำสิ่งที่ตัวเองต้องการคือการให้เจ้าแป้งนุ่มๆของบราวนี่นี้เข้าไปอยู่ในริมฝีปากนิ่มๆของอีกฝ่ายนั่นแหละ
เห็นแล้วมันก็นึก
น่าจูบดีจัง
พลันความคิดมือฟักส่งปลายนิ้วไปแตะแก้มพายเบาๆ ช้อนที่คาปากพายหล่นกระทบโต๊ะเสียงดังปัก จู่ๆก็เกิดความเงียบ ไม่นานฟักก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ฮ่าๆ พาย พายน่ารักจังเลย”
พายพยายามต่อต้านเขาด้วยการทำหน้าตาน่ารักๆแบบนั้นน่ะนะ ให้ตาย ช่างเป็นเด็กดีเสียจริงๆ
“อะไรเหรอ” เขาอมยิ้ม ก่อนจะหยิบบราวนี่อีกชิ้นเขาปากตัวเอง ความหอมละมุนอบอวลไปทั่ว แต่พอยิ่งเข้าใกล้พาย เขาจึงเริ่มไม่แน่ใจว่ากลิ่นนั้นมันมาจากขนมในปากหรือเด็กคนนี้กันแน่
“พ พี่ทำผมไม่มีสมาธิเลย!” พายขึ้นเสียงสั่นๆ
“อ้าว จริงหรือเปล่า แล้วไม่รีบบอก พี่จะได้กลับ พายจะได้อ่านหนังสือได้” ฟักพูดเสียงอ่อน พายไม่ได้มองหน้าเขาตรงๆ กลับดูเขินอายอยู่ด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฟักก็ไม่ได้ถือสา “งั้นพี่กลับแล้วนะ ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ”
เขาแกล้ง แกล้งว่าจะไป
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน”
“ครับ?” ฟักหยุดลง เขาเลิกคิ้วก่อนตอบกลับไป
“พี่จะกลับจริงอะ”
“จริงสิ อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องไม่ใช่เหรอ พี่ไม่อยากกวนพาย” เขายิ้มเบาๆ พายไม่ตอบแต่ทำหน้าตาที่เห็นแล้วใจผู้ใหญ่สั่นแปลกๆ “หรือจริงๆแล้วพายอยากให้พี่อยู่ด้วยครับ?”
“อือ”
“ไม่ได้ยิน”
“อือออ”
“โอเค พี่อยู่ก็ได้ เพราะพายหรอกนะ” เขาหัวเราะ ท่าทีปุบปับซึ่งเปลี่ยนทันทีราวกับไม่เคยเกิดอาการน้อยอกน้อยใจอย่างเมื่อครู่ พายเลยทำหน้าตาเหมือนอยากจะเข้ามาบีบคอเขาทีหนึ่ง
แกล้งเด็กได้สักพักจนหนำใจ ฟักก็เริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง เขาสอนพายในบางส่วนที่เด็กคนนี้ไม่เข้าใจ บางเรื่องเขาก็เกือบจะลืมไปหมดแล้วจึงช่วยได้เท่าที่ช่วยไหว อย่างว่าฟักไม่ได้อยู่ในวงการการศึกษาอย่างหรือเป็นพวกติวเตอร์ครูบาอาจารย์ที่ไหน
ห่างจากโรงเรียนห่างจากมหาลัยมาตั้งกี่ปี ยิ่งนึกก็ถึงได้รู้ว่าตัวเองเริ่มจะมีอายุมากขึ้นทุกวัน
พายยังเด็กมาก
อนาคตย่อมไปได้ไกลกว่านี้
ผมพายยาวขึ้นจนเรียกได้ว่าควรจะไปตัด แต่ถึงอย่างนั้นเขารู้สึกว่าทรงนี้ทำให้พายดูหล่อขึ้นเป็นกอง
ระหว่างที่อธิบาย ฟักแกล้งแตะนู่นหน่อยแตะนี่หน่อยเป็นการเรียกรางวัลให้ตัวเอง พายยังไม่รู้ตัวเขาจึงยิ่งย่ามใจ
จริงๆมาบ้านขนาดก็ใช่ว่าเขาจะเป็นพี่ชายแสนดี ขับรถขับราลงทุนซื้อขนมเสียเวลาถ่อมาถึงบ้านโดยไม่คิดจะฉกฉวยสิ่งใดกลับหรอกนะ พอดีเขาไม่ใช่
“พาย”
“หื้อ ครับ?”
ฟักไม่รอให้พายตั้งตัว เขาก้มจูบอีกฝ่ายแนบแน่น ก่อนละออกและเข้าไปบดจูบอีกครั้ง ซึ่งครั้งที่สองเขาระดมจูบหนักหน่วงอีกทั้งยังถือโอกาสนี้ผลักพายลงแล้วขึ้นทาบทับ
พายมีสีหน้าตื่นตระหนกแต่ชั่วครู่ก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางหวิวให้ได้ยินใกล้ๆ เขาล้วงมือเข้าสาบเสื้อก่อนลูบไล้ไปตามร่างกายที่มีกล้ามเนื้อ
ฟักเป็นคนที่มีความต้องการทางเพศสูงอยู่แล้ว โดยเฉพาะในช่วงนี้
เอาน่ะ อย่างน้อยๆเขาก็ต้องตักตวงตอนที่ยังมีโอกาสให้ได้มากที่สุดนั่นแหละ
และเขาเองก็กำลังต้องการข้อเปรียบเทียบเพื่อตัดสินใจบางอย่าง
“พี่ขอนิสัยไม่ดีนะ”
เขากระซิบ
สักชั่วโมง
ที่ต้องขอแย่งเวลาอ่านหนังสือของพาย
ฟักกลายเป็นคนผิดคำพูด จากชั่วโมงเขาดันกินทั้งพายทั้งเวลาเกินไปหน่อยจากที่บอกไว้ แต่แค่นิดเดียวเอง พายคงไม่ถือสาหรอกมั้ง
ตอนนี้เวลาประมาณสี่โมงเย็นได้ ฟักพาพายไปอาบน้ำก่อนจะออกมาก็กินเวลาส่วนนี้ไปเกือบครึ่งชั่วโมง พายบ่นเขาไม่หยุดโดยที่ตัวมีแต่รอยแดงรวมไปถึงแก้มทั้งสองข้าง ฟักไม่รู้สึกว่านั่นเป็นคำบ่นเลยนอกจากกลบเกลื่อนความเขินอายของเจ้าตัว
“สวัสดีครับคุณพีท”
พีทกลับมาเมื่อเห็นเขาก็ชะงักไปสักครู่ ก่อนจะทักตอบ
“สวัสดีครับคุณพัช”
“พอดีผมมาช่วยติวหนังสือให้น้องน่ะ ตอนนี้กำลังจะกลับพอดีเลยครับ” เขาสบตาฝั่งคนพี่ตรงๆไม่มีหวั่นเกรงสักนิด เหมือนจะได้กลิ่นอายท้าทายเบาๆระหว่างเขากับพีท แต่เขาก็ทำเป็นไม่สน เพราะยังไงคนเสียเปรียบมันก็ไม่ใช่เขาอยู่แล้ว
“อ้าว พี่พีท ทำไมวันนี้กลับมาเร็ว”
“งานเสร็จเร็ว ไม่มีอะไรแล้วเลยกลับได้ พายไปในครัวเอาน้ำให้พี่หน่อยสิ”
“อ่า ได้ๆ น้ำเปล่านะ”
“มีเก๊กฮวยมั้ย”
“เคๆ” พายเดินหายไปในครัว
พีทหันกลับมาหาเขาทันที
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่” พีทถามนิ่งๆ อีกฝ่ายเป็นฝั่งเปิดประเด็น แต่เขาพอเดาได้ว่าอารมณ์แบบนี้ไม่ควรไปแหย่มากโดยเฉพาะเมื่อกำลังมีเรื่องบาดหมางใจ
“ไม่นานหรอกครับ”
แค่มาแต่เช้าเอง
“วันนี้คุณทำอะไรน้องผมหรือเปล่า? ถึงผมจะให้คุณมาแต่ก็ใช่ว่าผมจะยอมทั้งหมด”
“ผมมาติวหนังสือให้พาย คุณอย่าลืมสิ พายจะสอบแล้วนะ ผมรู้ว่าเรื่องไหนสำคัญ เรื่องไหนควรมาก่อน” เขาพูดจริงจัง มันเป็นเรื่องที่อีกไม่วันพายจะต้องสอบ เขาถึงได้ต้องมาให้กำลังใจพายแบบเป็นพิเศษถึงบ้านไงล่ะ
“คุณคงไม่ได้ลืมสัญญาใช่มั้ย”
พีทเลิกคิ้วถามเขาอย่างลองเชิง
“ไม่หรอก”
เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
สัญญา อ่า เป็นสิ่งที่เขาไม่ค่อยปลื้มเมื่อได้ยินเท่าไหร่นักโดยเฉพาะหากมีความรู้สึกไม่แน่นอนว่าตัวเองอาจไม่ใช่ฝ่ายได้เปรียบ
ซึ่งในกรณีนี้ฟักเองก็ยังหาข้อสรุปอันแน่นอนไม่ได้ว่าเขาอยู่ฝ่ายไหน
พีทรักน้อง ฟักเข้าใจ เขารักตัวเอง อันนี้ก็เข้าใจ ออกจะเป็นเรื่องธรรมชาติ แค่ติดที่ว่าตอนนี้เขากำลังมองอยู่ข้างใครเท่านั้น
คนอื่นหรือตัวเอง
“พี่พีท ไม่มีเก๊กฮวยอะ หาไม่เจอ”
“ไม่เป็นไร น้ำเปล่าก็ได้ ขอบคุณใจมาก” พีทหันไปคุยกับน้อง บรรยากาศเปลี่ยนไปทันทีเมื่อพายเข้ามา
“พาย งั้นพี่กลับก่อนนะ”
“บ๊ายบายพี่พัช กลับดีๆนะครับ” พายยิ้มให้เขาก่อนโบกมือ ฟักยิ้มตอบ เขาโบกมือกลับ สายตาเขาเหลือบมองพีทแค่เสี้ยวหนึ่งก่อนหันกลับมาหาพาย
“สอบให้ได้นะ”
“อือ”
กระทั่งถึงวันสอบ ซึ่งถัดมาไม่กี่วันฟักก็ไม่ได้ไปเจอพายอีกเลยเพราะเขามัวแต่วุ่นกับการย้ายที่อยู่รวมไปถึงเตรียมตัวกับงานใหม่
‘ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆนะครับ’
ก่อนจะถึงวันสอบหนึ่งวันฟักส่งข้อความไปให้กำลังใจพาย อีกฝ่ายส่งกลับมาเหมือนกันแต่เขาไม่ได้ตอบกลับอะไรอีกเพราะอยากให้พายวุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือมากกว่า
“ยังงี้มึงก็ย้ายมาอยู่ใกล้กูเลยดิ”
“เออว่ะ”
ช่วงประมาณตีห้าของวันนี้ต๊อบมาช่วยเขาขนของก่อนจะเป็นคนขับรถให้ จะว่าฟักชิ่งหรือตัดขาดกับบริษัทเก่าก็เลยได้นะ เพราะเขาแทบไม่ติดต่อใครอีกเลยที่รู้จักที่นั้น
เขาไม่ใช่คนดีหรือคนโง่ที่จะยอมให้เอาเปรียบหรอก ส่วนเรื่องของน้ำ บอกตามตรง เขาไม่รู้
“เดี๋ยวมึงจะไปไหนอีกหรือเปล่า” ฟักถาม
“ไม่แน่ใจ คงกลับอู่แหละ”
ไม่นานพอถึงที่หมาย ฟักให้ต๊อบขึ้นไปดูห้องเป็นเพื่อน ห้องของเขาทำความสะอาดแล้วอีกทั้งของต่างๆก็ถูกย้ายมาพร้อมอยู่เรียบร้อย
ตกเย็น ฟักไม่ได้ติดต่อใครเลย เขาปิดโทรศัพท์อีกทั้งยังคลุกตัวอยู่แต่กับเพื่อนเก่าคนนี้ วันนั้นเขาเลยตัดสินใจไปบ้านต๊อบก่อนจะนั่งดื่มเหล้ากับมันย้อนความหลังเล่นๆ นานแล้วที่ฟักไม่ได้ทำแบบนี้กับเพื่อนเก่า
“แล้วมึงเริ่มงานวันไหน” ไอ้ต๊อบถามโดยที่เขากับมันกำลังนั่งเล่นเกมกันอยู่หน้าทีวีจอใหญ่
“สิ้นเดือนนี่แหละ”
“แล้วโอเคมั้ยช่วงนี้”
“ก็ดีมึง กู...แค่เบื่อๆ”
เขากระดกกระป๋องเบียร์หน่ายๆ
“เบื่อ เบื่อเรื่อง?”
ฟักมองเพื่อนตัวเองก่อนที่เสียงทีวีจะดังเป็นอันจบเกมที่เล่นอยู่ ฟักดื่มเบียร์เป็นกระป๋องที่สาม
เขาชนะต๊อบ
“ไม่รู้ดิ”
(ฮัลโหลพี่พัช)
“ว่าไงครับ โทษทีที่ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยได้โทรไปเลย พอดีพี่ติดงานิดหน่อยน่ะ” ฟักเอนกายพิงโซฟานุ่มๆ เขามองดูต๊อบที่กำลังเล่นเกมขณะที่หูกำลังฟังเสียงพาย หน้าจอทีวีแสงสีวูบไหวผ่านสายตา
(ไม่เป็นไรครับ ทีแรกผมก็ไม่กล้าโทรไปหรอก กลัวว่าพี่ติดงานอยู่เหมือนกัน)
“ครับ พายโทรมามีอะไรหรือเปล่า หรือคิดถึงพี่?”
(...ก็อยากคุยเฉยๆ)
น้ำเสียงจากปลายสายสั่นๆอย่างเขินๆ ฟักยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขายังไม่ได้กลับบ้านใหม่ตัวเอง วันนี้เขากะจะขออาศัยบ้านไอ้ต๊อบอย่างเต็มรูปแบบ
“แล้วสอบเป็นไงบ้าง”
(สอบได้ครับ ผมว่าผมทำได้เยอะเลยแหละ หลังออกมานี่โล่งสุดๆ)
“งั้นแสดงว่าพายสอบเสร็จหมดแล้วใช่มั้ย หรือว่าไง”
(ครับ สอบเสร็จแล้ว อีกอย่างผมได้โควตาที่หนึ่งด้วยแหละ ตอนนี้เลยไม่กังวลอะไรแล้วครับ)
“อือ แล้วนี่พายจะนอนกี่โมง”
(ยังไม่รู้เลย ผมยังไม่ง่วงอะ)
“นอนดึกอีกแล้ว”
(ที่พี่พัชยังนอนดึกได้เลย)
“เพราะพี่เป็นห่วงพายต่างหากเลยไม่อยากให้นอนดึกๆ พี่แก่แล้ว นอนดึกได้”
(ขี้โกงอะ) พายพูดเสียงงอแง เขาหัวเราะ
“ตอนนี้พายอยู่ไหนครับ บนห้องหรือเปล่า”
(ครับ อยู่บนห้อง บนเตียงเนี่ย)
“ใช่เตียงที่พี่เคยไปนอนหรือเปล่า”
(ก ก็ จะมีเตียงไหนอีก พ พี่พัชพูดไรเนี่ย) เดาได้ง่ายๆจากน้ำเสียงเลย ภาพแก้มแดงๆของพายกำลังหน้าตาตอนกำลังเขินเขาลอยมาแต่ไกล ฟักยิ้มอ่อนๆ
“เหรอครับ อืม”
ของมึนเมาในมือมีน้ำหนักลดลงทุกทีคงเป็นเพราะเขาดื่มมันเรื่อยๆ ไอ้ต๊อบมองเขา มันยักคิ้วล้อเลียนไม่เลิกเมื่อเห็นว่าเขากำลังคุยกับใครอยู่
“เออ พาย จริงๆพี่มาคิดๆดูแล้วนะ”
ปลายสายเงียบลงอย่างตั้งใจฟัง เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลั้นหายใจไปเกือบวินาที
“พี่ว่าเราไปกันไม่ได้ยังไงไม่รู้สิ”
(พี่พัช ห หมาย ความ ว่าไง ครับ...?)
“พายแน่ใจเหรอ?”
(พ พี่ พัช พ พูด อะไร)
“พายยังเด็กนะ พี่ว่าพายอาจจะแค่กำลังสับสน พายลองกลับไปคบผู้หญิงดูดีมั้ยครับ พี่ว่าพายอาจจะเดินในทางปกติก็ได้ ถ้าไม่มีพี่พายอาจจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ก็ได้”
(พี่เป็นอะไร?!)
“เรายังเด็กพาย พายลองคิดดูดีๆก่อนมั้ยครับ เรื่องระหว่างเรา? พายไม่ได้ชอบพี่หรอก พี่ขอโทษนะครับที่รั้งพายไว้ก่อนหน้านี้ พายจะว่าพี่ยังไงก็ได้นะ แต่พี่ขอโทษพี่ยอมรับ”
(ไม่ ผม ผม ชอบพี่ ผมรักพี่พัช)
“คือจริงๆก่อนหน้านั้นพี่คิดว่าพี่ชอบพายนะ”
แต่พอมาตอนนี้ พี่ว่าพี่แค่อาจจะกำลังเข้าใจผิด”
(ท ทำไมอยู่ดีๆพี่พูดแบบนี้ พ พี่ทำแบบนี้ทำไม คือผม ผมงงไปหมดแล้ว พี่กำลังล้อผมเล่น อ อยู่ใช่มั้ย)
“เปล่าพาย พี่ไม่ได้ล้อเล่น”
“ถ้าเป็นไปได้พี่ว่าเราอย่าเจอกันอีกเลย”
TBC
[01/03/2558]
หัวข้อ: [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ (อ่าน 404357 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก