“วัตถุทั้งหลายในเอกภพจะออกแรงดึงดูดซึ่งกันและกัน โดยขนาดของแรงดึงดูดระหว่างวัตถุคู่หนึ่งๆ จะแปรผันตรงกับผลคูณระหว่างมวลวัตถุทั้งสองและจะแปรผกผันกับกำลังสองระยะทางระหว่างวัตถุทั้งสองนั้น”
กฎแรงดึงดูดระหว่างมวล
ตอนที่ 4
"กลับมาแล้วหรอ" แม่ทักขึ้นเมื่อเห็นว่าผมเปิดประตูเข้ามาในบ้าน เลยยกมือที่ถือถุงหนังสือขึ้นไหว้จนได้ยินเสียงกรอบแกรบของถุงหนังสือ
"หอบอะไรมาเยอะแยะน่ะเรา"
"หนังสือที่ป๊ากับเฮียฝากซื้อไง" เมื่อเห็นสายตาสงสัยของแม่ เลยชูถุงหนังสือขึ้นให้เห็นได้สะดวก
"อ๋อ..." แม่พยักหน้าเข้าใจ "เฮียภพนั่งดูทีวีอยู่ ส่วนป๊าอยู่บนห้องน่ะ"
"แล้วเราล่ะหิวหรือยัง?"
"ก็เริ่มหิวแล้วล่ะ"
"งั้นเดี๋ยวอีกสักพักนะ"
"อืม... ให้ตามป๊ากับเฮียด้วยไหม?"
"ตามมาด้วยเลย นี่ก็คงรอกินข้าวอยู่"
"งั้นเดี๋ยวบอกให้" พยักหน้าตอบรับเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากมา
"แม่ให้มาตามไปกินข้าว"
เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นก็เห็นพี่ชายตัวดีกำลังนอนดูทีวีสบายใจเฉิบจนอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปปิดทีวีแกล้ง
"เปิดเดี๋ยวนี้เลยเอก กำลังถึงตอนสำคัญด้วย" ฝ่ายที่ถูกแกล้งท้วง แต่สีหน้ากลับไม่ได้ดูหงุดหงิดอย่างที่คนแกล้งคาดหวังไว้
"เปิดเองดิ" กวนประสาทอีกฝ่ายพอเป็นพิธีก่อนจะเดินมานั่งโซฟาตัวข้างๆแล้วหยิบมือถือออกมา เปิดอินสตราแกรมของคนที่เพิ่งเจอกันในร้านหนังสือ ชั่งใจอยู่นานว่าจะกดFollowดีไหม
"หืม?"
"เห้ย!"
สะดุ้งสุดตัวจนมือถือแทบจะกระเด็นกระดอนลงไปกลิ้งกับพื้น ยังดีที่คว้าไว้ได้ทัน ก่อนจะหันไปมองพี่ชายตัวดีที่จู่ๆก็มายืนอยู่ด้านหลังโซฟาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
จักรภพหัวเราะลั่น "ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ"
"ก็เออดิวะ" จู่ๆเล่นมาโผล่ข้างหลังแบบนี้ เป็นใครก็ต้องตกใจ
"ก็เห็นทำหน้าเครียดกับมือถือก็เลยมาดูไง"
"เสือก..."
"โห ดุจัง" จักรภพยิ้มขำ "จะบอกอะไรให้พี่รู้จักลีโอเจ้าของไอจีนี้นะ"
"รู้จักได้ยังไง? คนละคณะกันนี่?" ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยปนหงุดหงิด ไปรู้จักกันตอนไหนวะ?
"เด็กไอปูนมัน ตอนซ้อมเฟรชชี่ก็ว่ายลู่เดียวกับเด็กคณะเรานี่แหละ" เกือบลืมไปแล้วว่าไอพี่ชายตัวดีนี่มันอยู่ชมรมว่ายน้ำของคณะ ก็ไม่แปลกที่จะรู้จัก แล้วคนที่ชื่อปูนนี่ก็เพื่อนมันที่อยู่คณะวิทยาฯ
"น้องมันน่ารักน่าแกล้งดี พวกไอปูนนี่ตัวแกล้งเลย"
"ไปแกล้งเขาทำไมวะ?"
"ไม่แกล้งได้ยังไง เป็นคนเงียบๆใครเล่นมุกตลกอะไรไปก็ไม่ขำ ตามมุกไม่ทันอีก แถมยังหลอกง่ายมากด้วย" จักรภพยิ้มร่า ก่อนจะเล่าต่อ
"มีครั้งนึง ไอปูนเคยใช้ให้ไปหาสาวที่ศูนย์กีฬาแล้วให้มันพูดว่า 'เธอคอปเปอร์เทลูเรียมจัง ขอเบอร์ได้ไหมครับ?' มันก็เดินไปทำตามที่ไอปูนบอกแบบงงๆด้วยนะ แต่ที่น่าตลกกว่าคือ มันได้เบอร์สาวมาด้วย"
"แกล้งเขาไว้มากๆระวังเถอะจะโดนเอาคืน"
"ฮะฮะ ก็โดนอยู่นี่ไง" ถูกอีกฝ่ายมองด้วยสายตาขำขัน คงจะหมายถึงเรื่องที่ไปแกล้งปิดทีวีสินะ
"แล้วนี่รู้จักกันหรอ?"
"เรียนแลปแล้วเจอกัน ไอแซนมันแอบชอบอยู่"
"อย่างงี้นี่เอง เสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย" จักรภพพยักหน้าเข้าใจ
"รู้จักกันงั้นก็ฟอลไปเลยสิ จะรออะไร" ว่าแล้วไอพี่ชายตัวดีก็กดติดตามในอินสตราแกรมให้เสร็จเรียบร้อย
"เห้ย! มึงนี่แม่ง...!" มองอีกฝ่ายตาเขียวปั๊ด จู่ๆก็กดให้ทั้งๆที่ยังไม่ได้เตรียมใจอะไรไว้ก่อนเลยแท้ๆ
"เอ้า จะเป็นอะไรไป ก็รู้จักกันนี่"
"แม่ง...กูกดเองก็ได้แท้ๆ..."
"โถ... คุณเอกภพครับ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้" โดนอีกฝ่ายเอามือยีหัวจนผมยุ่งไม่เป็นทรง เลยลุกขึ้นกะจะเดินหนี แต่ก็ถูกขัดขึ้นมาก่อน
"เอก แล้วทำไมเมื่อเช้า จู่ๆถึงวิ่งเข้ารถไฟฟ้าไปล่ะ?"
"หืม...? ไม่มีอะไรหรอก...ก็แค่..."
"เจอเพื่อนน่ะ..."
เช้าวันใหม่ที่การจราจรในกรุงเทพยังไม่หนาแน่น วันนี้ก็ติดรถพ่อมามหาลัยพร้อมกับพี่ชายตัวดีเหมือนเดิม เพราะที่ทำงานของพ่อที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัย แถมยังประหยัดค่ารถและไม่ต้องเบียดเสียดกับฝูงชนมากมายให้วุ่นวายและปวดหัว ปกติแล้วจะติดรถพ่อมาเกือบทุกวัน แต่วันที่เจอมนุษย์กระดาษดับเบิ้ลเอนั่นดันเป็นวันที่พ่อไม่ได้เข้าบริษัทก็เลยต้องมาใช้บริการรถไฟฟ้าบีทีเอส
นั่งฟังเพลงมองวิวข้างทางไปอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ ส่วนพี่ชายตัวดีก็นั่งหลับอยู่ข้างๆ คงเพราะเมื่อคืนปั่นโปรเจคจนไม่ได้หลับได้นอน
ครืด...
โทรศัพท์สั่นเป็นการแจ้งเตือนว่ามีคนส่งข้อความมาทางไลน์กลุ่ม แล้วก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย
SanCuteGirl : เพื่อนนนนนนนจ๋าาาา กลุ่มแลปฟิสิกส์ออกแล้วนะ
SanCuteGirl sent you a photo.
กดเปิดรูปดูก็พบว่าเป็นรายชื่อกลุ่มแลปฟิสิกส์ที่ถูกถ่ายมาจากประกาศหน้าห้องแลป
ขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันเป็นปม
ทั้งๆที่ก็อยู่กันคนละคณะแท้ๆ
ทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย
แค่เพราะเรื่องบังเอิญในวันนั้นเลยเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้มาเจอกัน
บางที...
การที่กลับมาเจอกันอีกครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้
อาจจะเป็นเพราะแรงดึงดูดระหว่างมวล
ล่ะมั้ง...?
เซ็นชื่อเข้าห้องแลปพร้อมถือใบผลการทดลองเดินเข้ามาภายในห้องที่มีโต๊ะสำหรับสี่คนเรียงกันเป็นแถวอยู่ภายในห้อง
กวาดตามองไปรอบๆก็เห็นบางคนจับจองที่นั่งกันอยู่บ้างแล้ว แต่เพราะยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง หลายๆคนในห้องจึงนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์มือถือ บ้างก็นั่งจับกลุ่มคุยกัน
เดินตรงไปยังโต๊ะที่ไม่ไกลจากกระดานหน้าห้อง คนที่นั่งอยู่โต๊ะนี้กำลังนั่งกดโทรศัพท์มือถือพร้อมกับคุยกับเพื่อนข้างๆที่ใส่แว่นท่าทางดูเป็นเด็กเรียนอยู่ จนเมื่อเสียงเรียกขัดจังหวะขึ้นการสนทนาจึงหยุดลง
"หวัดดี..." ทักทายสมาชิกในกลุ่มไปด้วยท่าทางที่ดูขัดเขิน มือไม้ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน ปกติไม่ค่อยได้คุยกับคนต่างคณะสักเท่าไหร่ พอได้คุยแล้วอาการประหม่าก็เริ่มผุดขึ้นมา
"อืม... เจอกันอีกแล้วนะ" คนที่เพิ่งได้เจอกันไปไม่นานเอ่ยเรียบๆ
"นั่นสินะ เจอกันอีกแล้ว" พึมพำตอบกลับอีกฝ่ายไปเบาๆ
"เอกภพใช่ป่ะ?" อีกคนที่อยู่ข้างๆพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูตื่นเต้น ท่าทางจะไม่เคยมีสมาชิกในกลุ่มเป็นคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะตัวเองสินะ
"อืม... เรียกแค่เอกเฉยๆก็ได้ ฝากตัวด้วยแล้วกัน" วางกระเป๋าไว้ใต้โต๊ะก่อนจะนั่งลงโดยมีลีโอที่กำลังเขียนชื่อลงในใบผลการทดลองเงียบๆนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างสมาชิกในกลุ่มคนใหม่กับเอกภพ
"เช่นกันเว้ย กูชื่อโปร อยู่ภาคเคมี ยินดีที่ได้รู้จัก" อีกฝ่ายที่อยู่ข้างลีโออีกฝั่งชะโงกหน้ามาแนะนำตัว เริ่มรู้สึกถึงบุคลิกของอีกคนที่ดูจะขัดกับหน้าตาไปสักหน่อย
"ได้อยู่กลุ่มเดียวกับเด็กวิศวะด้วย ยังไงก็ช่วยๆกันไปแล้วกัน ใช่ไหมแมว?" ว่าจบก็หันไปถามคนที่ยังคงก้มหน้าก้มตาเขียนชื่อ
"แมว...?" จู่ๆชื่อสัตว์ขนปุยเท้านุ่มนิ่มก็โผล่เข้ามาในบทสนทนา ชวนให้ขมวดคิ้ว
"ลีโอ" กระดาษที่ถูกเขียนชื่อของเจ้าตัวเรียบร้อยแล้วถูกยื่นมาตรงหน้า รับมาอย่างงงๆก่อนจะก้มดูก็เห็นช่องที่ต้องกรอกชื่อของตัวเองถูกเว้นว่างไว้
หยิบปากกามาเขียนชื่อและรหัสนิสิตเงียบๆ หูก็เงี่ยฟังสองคนข้างๆเถียงกัน
"ชื่อดีๆมีก็ไม่เรียก"
"เห็นพี่ปูนเรียกนี่วะ ทำไม? เรียกบ้างไม่ได้หรอ? ทำไมวะทีกับเพื่อนนะ แม่ง..."
"เออ เอาที่สบายใจ" อีกคนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ท่าทางจะเอือมระอาอีกคนเสียเต็มที
"ดีมากน้องแมวของพี่โปร มามะ เดี๋ยวให้ขนม"
"เขียนชื่อไป" ไอโปรทำหน้าบูดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขียนชื่อบ้าง แต่เขียนไปได้ไม่นานก็ชะโงกหน้ามาหาพร้อมกับคำถาม
"เอ้อ สองคนนี้รู้จักกันมาก่อนหรอ เห็นทักว่าเจอกันอีกแล้ว"
ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ก็ถูกแย่งตอบไปซะก่อน
"ก็ทำนองนั้น"
"ดีๆๆ แบบนี้ก็สนิทกันๆ ช่วยๆกันทำ เขียนกราฟแทนกูด้วยนะ เรื่องกราฟกูกากมาก" ว่าจบมนุษย์แว่นก็หันกลับไปเขียนชื่อต่อจนเสร็จเรียบร้อย
ไม่นานอาจารย์ก็เข้ามา พร้อมกับบอกให้เหล่านิสิตมารวมกันตรงหน้ากระดาน
มองไปรอบๆที่นั่งที่ตอนนี้มีเหล่านิสิตมารวมกันอยู่หน้ากระดาน แอบสังเกตเห็นว่ามีเพื่อนในคณะเดียวกันมาเรียนอยู่ห้องนี้ด้วย เพราะเป็นชื่อที่อยู่ท้ายๆเลยทำให้ถูกร่นมาจับกลุ่มกับคณะวิทยาศาสตร์แทน
"เอาล่ะนะคะนิสิต คงจะทราบกันดีแล้วนะ ว่าวันนี้เราจะมาเรียนเรื่องการใช้เครื่องมือวัดทางไฟฟ้ากัน ยังไงก็ตั้งใจฟังให้ดีๆกันด้วยล่ะ เพราะท้ายคาบจะมีควิซนะ..." อาจารย์เริ่มอธิบายเนื้อหาที่จะเรียนพร้อมทั้งเขียนสูตรต่างๆบนกระดานไวท์บอร์ดสีขาว
แอบเหลือบไปมองคนที่นั่งข้างๆ เห็นกำลังนั่งตั้งใจฟังพร้อมจดตามที่อาจารย์สอนเป็นระยะๆ ท่าทางดูตั้งใจเรียนมาก
พอลองสังเกตดีๆแล้ว ไม่รู้ว่ามีใครบอกแล้วหรือยังว่าขนตางอนมากจริงๆ แถมยังนิ้วมือเรียวนั่นอีก พอลองมองมาที่มือของตัวเองก็รู้สึกว่า มือขาวๆนั่นดูเล็กกว่านิดหน่อย
เหลือบดูเนื้อหาที่จดในสมุด มีทั้งข้อควรระวังและคำแนะนำต่างๆที่อาจารย์สอนเต็มไปหมดจนแอบนึกชื่นชมอยู่ในใจ...
ปึก...
จู่ๆหนังสือแลปเล่มสีเหลืองก็ฟาดลงมาที่หัวเบาๆ
"สุดหล่อตั้งใจฟังหน่อยค่ะ ถ้าทำไม่ได้ขึ้นมาอาจารย์ไม่ช่วยนะคะ"
ลูบหัวตัวเองป้อยๆก่อนจะกล่าวขอโทษอาจารย์ไป แอบเหลือบมองคนข้างๆก็เห็นอีกฝ่ายอมยิ้มขำด้วย แม้จะเพียงเล็กน้อยก็เถอะ
เป็นภาพที่แปลกตาดีเหมือนกันหลังจากนั้นอาจารย์ก็ปล่อยให้ทุกคนทำการทดลองด้วยตัวเอง หลายๆคนทยอยลุกกลับไปประจำที่แล้วเริ่มทำการทดลอง
"แล้วมันต้องทำอะไรก่อนวะ" โปรเกาหัว
"ตั้งค่าความต่างศักย์ก่อน" ลีโอบอกเสียงเรียบ "จากนั้นต่อวงจรแบบอนุกรม แล้วหากระแสไฟฟ้าตามจุดที่เขาให้หา แล้วก็ต่อแบบขนานแล้วทำเหมือนเดิม"
"เออ งั้นเอาสายไฟมาเลยไหม เดี๋ยวไปหยิบให้"
"ก็ดี"
"งั้นรอแปป" พูดจบไอโปรก็ลุกเดินออกไป
"ช่วยดูมัลติมิเตอร์ให้หน่อยนะ เดี๋ยวเราปรับเอง" อีกฝ่ายหันมาหา ก่อนจะเลื่อนเครื่องมัลติมิเตอร์รูปทรงสี่เหลี่ยมสีดำๆมาไว้ตรงหน้า
"อืม" พยักหน้าตอบกลับไป สายตาจดจ้องอยู่ที่เข็มและสเกลของเครื่องมัลติมิเตอร์ คอยบอกค่าความต่างศักย์จนได้ค่าที่ต้องการ
"ดูคล่องดีนะ"
"เพราะอ่านจากในหนังสือมาก่อนน่ะ" อีกฝ่ายพูดโดยที่มือยังง่วนอยู่กับการดึงสายไฟออกเพื่อรอสายไฟใหม่ที่ไอโปรกำลังไปหยิบมาให้
ขมวดคิ้วอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ แอบแปลกใจว่าหมอนี่อ่านหนังสือเล่มนั้นเข้าใจได้ยังไงในเมื่อข้างในหนังสือก็มีแต่สูตรสมการต่างๆมากกว่าเนื้อหาบรรยาย
"อ่านเข้าใจด้วยหรอ?"
"อ่านพวกวิธีทำมานิดหน่อย แล้วฟังจากอาจารย์ก็พอเข้าใจบ้าง" อีกคนตอบนิ่งๆ ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ ไอโปรก็เดินกลับมาพร้อมสายไป3-4เส้น
ระหว่างการทดลองก็มีคุยบ้างเล่นบ้าง คนที่ทำให้บรรยากาศคึกคักดูจะเป็นไอโปร
แล้วก็คงจริงอย่างที่พี่ชายตัวดีบอก ว่าลีโอดูจะตามมุกอะไรไม่ค่อยทันจริงๆ จากที่สังเกตตอนถูกเพื่อนมันแหย่ก็ดูไม่ค่อยตอบสนองเท่าไหร่ แต่ทุกคนก็ดูรักใคร่มันดี ดูจากที่มีคนแวะมาถามผลแลปไปจนถึงมาคุยเล่นเฉยๆ
การทดลองเสร็จอย่างรวดเร็ว ก่อนกำหนดเวลาสองชั่วโมง ตอนนี้ก็เลยนั่งเล่นมือถือรอเวลาควิซท้ายคาบอยู่ข้างๆ
ครืด...
โทรศัพท์มือถือสั่นครืด พอเปิดขึ้นมาก็พบว่าเป็นข้อความของพ่อที่ส่งมาในไลน์ครอบครัว
Dad : วันนี้จะกลับกับป๊ากันใช่ไหม?
Aek-Uni : อือ
Pob-Uni : กลับๆ ป๊ามีไรหรือเปล่า?
Dad : คิดว่าคงไปรับช้าหน่อยมีธุระ
Aek-Uni : ได้ ไม่มีปัญหา
Pob-Uni : รับทราบ ถึงเมื่อไหร่ป๊าไลน์มาแล้วกัน
Dad Send you a sticker.
พอตอบไลน์ได้ไม่นาน อาจารย์ก็เรียกให้เก็บของแล้วไปนั่งรวมกันหลังห้อง
มีพี่ทีเอหลายคนเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าที่ข้างในใส่ตัวต้านทานที่เอาไว้ใช้สอบเก็บคะแนน
"เอาล่ะค่ะนิสิต เดี๋ยวเราจะเริ่มทำควิซกันแล้วนะคะ เราจะแบ่งสอบเป็นรอบรอบละสิบคน ใครสอบเสร็จแล้วสามารถกลับบ้านได้เลย การสอบเรียงตามเลขที่นะคะ เชิญเลขที่1-10ออกมาเลยค่ะ"
นั่งมองเพื่อนๆที่มีเลขที่ลำดับต้นๆเดินออกไปจนครบสิบคน เพิ่งสังเกตว่าหนึ่งในนั้นมีลีโออยู่ในกลุ่มนั้นด้วย
สีหน้าดูนิ่งเรียบผิดกับเพื่อนผู้หญิงข้างๆที่ดูท่าทางจะกังวล ดูจากสีหน้าและคิ้วที่ขมวดกันเป็นปม
หมอนั่นตบบ่าเพื่อนผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้สีหน้าดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนอาจารย์จะเริ่มอธิบายวิธีสอบให้ทุกคนเข้าใจ
"อย่าลืมเขียนรหัสตัวต้านทานที่ได้รับด้วยนะคะ ไม่งั้นจะไม่ได้คะแนนนะ" อาจารย์เตือน เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มต้นการสอบ
มีเวลาสิบนาทีในการวัดกระแสไฟฟ้าแล้วหาค่าความต้านทาน
ใบหน้าขาวๆนั่นดูนิ่งสงบ ไม่มีอาการตื่นเต้นหรือลนลานเลยแม้แต่นิดเดียว การจับสายไฟต่อกับตัวต้านทานและมัลติมิเตอร์เองก็ดูคล่องแคล่ว แววตาที่ปกติมักจะดูไม่ค่อยออกว่ากำลังคิดอะไรกลับฉายแววตั้งใจออกมา
ดูแล้วก็คล้ายๆกับเด็กคนนั้น...กริ๊ง...
เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าหมดเวลาของการสอบแล้ว
ทุกคนทยอยเดินกลับมาหยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียมกลับบ้าน
"อ้าว น้องแมวไม่กลับหรอ?" ไอโปรเดินมาหาอีกคนที่มานั่งที่โต๊ะเหมือนไม่ได้เตรียมตัวจะกลับบ้าน
"รอกลับพร้อมกัน" ลีโอตอบเรียบๆแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดเล่น
ลุกจากโต๊ะเดินไปต่อแถวเตรียมตัวสอบในรอบที่สองเป็นรอบเลขที่ของตัวเองพอดี แล้วดูเหมือนว่าไอโปรเองก็สอบรอบนี้ด้วยเหมือนกัน กับโปรตอนนี้เริ่มจะสนิทกันมากขึ้นแล้ว น่าแปลกที่ในระยะเวลายังไม่ถึงสามชั่วโมงก็คุยกันถูกคออย่างกับคนที่รู้จักกันมาหลายปี
นั่งประจำโต๊ะสอบเรียบร้อย อาจารย์ให้สัญญาณเริ่มสอบได้
การสอบดูจะผ่านไปได้ด้วยดีเพราะทำเหมือนกับตอนที่ทำกันเป็นกลุ่ม ต่อสายไฟไปยังขั้วบวกขั้วลบ ต่อกับตัวจ่ายความต่างศักย์ ตั้งค่าเรียบร้อยแล้วจึงมาต่อกับตัวต้านทาน อ่านค่าแล้วกดเครื่องคิดเลขก็เป็นอันเสร็จ
"น้องแมวกูลืมไปเลยว่านัดส้มโอไว้คงไปกินไอติมด้วยไม่ได้แล้ว ขอโทษนะเว้ย..." ไอโปรยกมือไหว้ปรกๆอีกคนที่นั่งรออยู่หลังจากทำควิซเสร็จ
"..." อีกฝ่ายมองนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา
"โกรธหรือเปล่าวะ ขอโทษจริงๆนะเว้ย" ไอโปรหน้าเสีย มันพยายามง้อเพื่อนตัวเอง "เดี๋ยวคราวหน้ากูเลี้ยงเลย อย่าโกรธน้า..."
ลีโอพยักหน้า ไอโปรถอนหายใจอย่างโล่งอก พร้อมบอกแบบรีบๆ "ขอบคุณมากนะเว้ย ไว้เจอกันพรุ่งนี้ กูไปล่ะ"
พอเห็นว่าเพื่อนตัวเองรีบวิ่งออกไปแล้ว อีกฝ่ายก็ถอนหายใจเบาๆก่อนจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วหันมาหา
"ไปล่ะ..."
"ไปด้วย" พอได้ยินอย่างนั้น อีกฝ่ายก็หยุดรอ เลยรีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามไป
เดินตามอีกฝ่ายมาเรื่อยๆระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรสักประโยค มีเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงกรอบแกรบตอนที่เหยียบใบไม้แห้งตามทางเดินเท่านั้น แต่ก็น่าแปลกที่ไม่ได้รู้สึกว่าความเงียบแบบนี้จะทำให้อึดอัด เหมือนครั้งที่อยู่ในแลปนั่นก็ด้วย
คนข้างหน้าหยุดเดิน พอมองผ่านอีกฝ่ายไปก็พบว่าตอนนี้มาหยุดยืนอยู่ที่ป้ายรถประจำทางของมหาลัย
"กลับบีทีเอสทุกวันหรอ?" ถามออกไปในระหว่างที่รอรถ เพราะแลปที่เลิกไวกว่าเวลาจริงถึงสองชั่วโมง ตอนนี้เลยมีแค่ตัวเราและอีกฝ่ายเท่านั้นที่ยืนอยู่
"อือ" อีกฝ่ายพยักหน้าตอบ
"ขอดูตารางเรียนหน่อย"
" ? " อีกคนหันมาจ้องมองด้วยความสงสัย
"ตารางเรียน" บอกย้ำอีกครั้งไป
"อยู่ในมือถือ"
"หยิบมาดูสิ" พูดเชิงสั่งไป อีกคนทำท่างงแต่ก็หยิบออกมากดหารูปตารางเรียนที่เซฟไว้แล้วยื่นให้
"ตอนเช้าเราเรียน9โมง มีวันจันทร์ที่เรียน8โมง ตอนเย็นเราเลิกพร้อมกัน4วัน ยกเว้นวันอังคารที่เราเลิก4โมงแต่นายเลิกเที่ยง" ดูตารางสอนของอีกคน แล้วบอกตารางเรียนของตัวเองกลับไปบ้าง
"แล้ว?"
"ปกติกลับคนเดียวประจำสินะ?"
"อื้อ"
"กลับบ้านพร้อมกันไหมล่ะ?"
"หะ?'
ยืนรอรถไฟฟ้าอยู่ที่ชานชาลา เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าบอกพ่อเอาไว้ว่าจะกลับด้วย โชคดีที่ยังไม่ถึงเวลาที่พ่อจะมารับ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก พูดด้วยเสียงที่เบากว่าปกติเพราะกลัวคนที่ยืนอยู่ข้างๆจะได้ยิน
"ป๊า จากนี้ไปเอกกลับบ้านเองนะ..."
☆彡
TBC
/กราบเบญจางคประดิษฐ์
หายไปสองอาทิตย์ได้ ขอโทษจริงๆค่ะ จู่ๆที่มหาลัยก็สั่งงานรัวๆจนไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ (แถมเน็ตก็มาใช้ไม่ได้อีก /ร้องไห้หนักมาก)
ช่วงนี้คงจะหายๆไปนะคะ จะสอบมิดเทอมแล้ว /ร้องไห้
ใครที่กำลังจะสอบก็สู้ๆนะคะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน... โฮลลลลล T_T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
