หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้

[Fujoshi]

หนึ่งบ้าๆๆๆๆๆ
ฮือออออ
ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ
สงสารเอกอ่ะ ทั้งรักทั้งสงสารเลย
ว่วนหนึ่ง หมั่นไส้อ่ะ
ไม่ชัดเจนไรสักอย่าง
เอกก็บอกเเล้วไงว่าไม่อาย
แต่พอโดนล้อก็ปฏิเสธตลอด เบื่อจัง
ดูไม่ชัดเจนเลย
ตอนนี้ก็เหมือนจะหลงหยกอีก
เฮ้อออออออ
ถ้าเอกเป็นไรก็ความผิดแกคนเดียวเลยนะ
แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังละกัน

[JustWait]

เอกเป็นแบบที่เราคิดจริงๆด้วยโอ๊ย หนึ่งแกอย่าทำแบบที่ฉันคิดว่าแกอาจจะทำ เข้าใจไหมหนึ่ง อย่าทำ

เอกเป็นอะไรไปเพราะแกฉันไม่ยอมจริงๆนะหนึ่งงง

ปล. นิดนึงนะ..

คือเราไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปเองไหม แต่เวลาเราอ่าน ทุกฉากที่เอกทำให้หนึ่งจะเล็กน้อยแค่ไหน ตั้งแต่ฉีกไก่ให้ ปิ้งอาหารให้ นั่งอมยิ้มมอง บอกว่าไม่เคยอาย เรารู้สึกจริงๆว่าเอกทำเพราะรักหนึ่ง เพราะรักถึงทำให้ มีความสุขที่คอยทำนั่นนี่ให้หนึ่ง ..ในขณะที่เวลาเราอ่านเต็งหนึ่ง.. เราก็รู้สึกว่าหนึ่งรักเอก..แต่มันคนล่ะแบบกะเอกรักอะ..


เรารู้สึกว่าหลายๆอย่างที่หนึ่งทำให้เอก..เหมือนทำเพราะชินมากกว่าน่ะค่ะ.. เหมือนความเคยชินเวลาเราอยู่กับเพื่อนสนิท ถ้สเขากินอะไรที่มีหอมเราต้องกินให้อะค่ะ(..).. คือความรู้สึกมันจะต่างกับเวลาทำให้แฟนอยู่นะ..

นี่เป็นหนึ่งในหลายปัจจัยที่ทำให้เราไม่ค่อยไว้ใจในความรักของหนึ่ง...

[DraCo_SLa13]

หนึ่งนายรักเป็นเอก จริงหรือเปล่า หรือแค่รู้สึกสงสาร

ถ้ารักช่วยดูแลด่วน เพราะถ้าแกเผลอ ปันใจเมื่อไหร่ แกจะไม่มีทางได้ เป็นเอก คืนมาง่ายๆหรอกนะ

[maemix]

มารอเป็นเอก น้องแบมจะมาลงไหม
ถ้าไม่มาคงรอยาว เพราะน้องแบมลาไป ตปท หลายวันเลย
รอเป็นเอก และยังเคืองอินังหนึ่งอยู่นะ

[bambooiihallo]

ตอนที่ 8



   สองร่างเดินเคียงข้างกันลงจากแท็กซี่มาที่โรงพยาบาลเดิม…แต่ไปแผนกจิตเวช มือหนากุมมือซีดไว้แน่น วันนี้คนตัวซีด ดูซีดกว่าเก่า… วันนัดพบจิตแพทย์ประจำตัว



   “สวัสดีค่ะคุณเป็นเอก สวัสดีค่ะคุณเต็งหนึ่ง”



   พยาบาลยิ้มแย้มแจ่มใส



   “สวัสดีครับ”



   เต็งหนึ่งยิ้มกลับแต่อีกคนยังคงเงียบ



   ยื่นบัตรนัดก่อนจะมานั่งรอที่โซฟาสีขาว…คนหน้านิ่งเอนตัวลงพิงไหล่แกร่ง ไม่มีคำพูดอะไร ไม่มีคำปลอบให้หายกังวล แค่กุมมือไว้แน่นๆ ตาคมมองไปที่สมุดบันทึกปกหนังสีน้ำตาลข้างตัวอีกฝ่าย…สมุดที่เขาไม่เคยเปิด



   นิ้วโป้งสากไล้หลังมือซีดวนไปมา…สันจมูกโด่งจรดลงหอมกลางกลุ่มผมนิ่มก่อนพยาบาลจะเดินมาเรียกให้เข้าพบคุณหมอ



   “กูรอนี่นะ”



   “อือ”



   ขายาวก้าวไปข้างหน้าช้าๆ…จนกระทั่งแขนยื่นไปจนสุด…จนกระทั่งมือจับกันไว้ค่อยๆหลุดออก…ปลายนิ้วค่อยๆละจากกัน…



   “สวัสดีครับ”



   คุณหมอยิ้มชวนคุยเรื่องทั่วไป คนพูดน้อยตอบเท่าที่ตอบได้ก่อนคุณหมอจะขอดูสมุด…สมุดบันทึกประจำวันของเป็นเอกที่คุณหมอให้เขียน จนตอนนี้ก็เกือบแปดเดือน



   สมุดที่เต็งหนึ่งไม่เคยเปิดอ่าน…เพราะเป็นเอกไม่อยากเป็นคนป่วยในสายตาของเต็งหนึ่ง และเต็งหนึ่งไม่เคยถามถึงเลยสักครั้ง



   “ยังปวดหัวอยู่มั้ยครับ”



   พยักหน้า



   “งั้นกินยาต่ออีกเดือนก่อนนะครับ อย่าปล่อยให้ตัวเองปวดหัว”



   “ครับ”



   “สมุดเขียนทุกวันเลยนะเนี่ย วาดรูปด้วยนะ”



   คุณหมอเปิดผ่านๆพร้อมยิ้มเหมือนเดิมแม้จะรู้ว่าหน้าแรกๆของบันทึกมีเพียงลอยปากกากดหนักๆเป็นเส้นที่ดูไม่รู้เรื่อง มีแต่เส้นแข็งๆทั่วหน้ากระดาษ…จนกระทั่งเส้นเริ่มกลายเป็นตัวอักษรในเดือนที่สองเข้าไปแล้ว…เริ่มเป็นลายมือยุ่งๆที่เขียนบันทึกสั้นๆ…และรูปวาดที่มีเพียงกล่องสีดำ…กล่องสีดำคือตัวแทนความมืดที่เจ้าตัวฝันถึง …คิดว่าเป็นความฝันทั้งๆที่เป็นโลกที่ตัวเองสร้างขึ้นมา



   เดือนที่สี่ไม่มีกล่องดำแล้ว ลายมือเป็นระเบียบเรียบร้อยผ่านปากกาหมึกซึมที่เจ้าตัวเคยเอามาให้ดู ปากกาด้ามสีทองคอนกแร้งราคาแพง…สลักชื่อ AKE- AKARA เริ่มเปิดใจเรื่องครอบครัวที่เสียไป



   จนกระทั่งบันทึกเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา…กล่องดำกลับมาอีกครั้ง…ถูกวาดและถมด้วยหมึกดำจนเต็มหน้ากระดาษ กล่องขยายใหญ่กว่าเดิม



   “ฝันเรื่องนี้อีกแล้วหรอครับ”



   พยักหน้าหลุบตาลงมองโต๊ะ



   “หมอก็ชอบฝันเรื่องเดิมๆนะ แต่ของหมอเป็นเสือตัวใหญ่กระโดดใส่หมอทุกที หมอเคยบอกวิธีพิชิตความฝันแล้วจำได้มั้ยครับ?”



   “ถ้าเห็นอีก…ให้บอกตัวเองว่าเป็นแค่ฝันแล้วก็จะตื่น”



   “ใช่แล้ว คราวหน้าอย่าปล่อยให้ตัวเองฝันร้ายอีกนะครับ ตื่นขึ้นมาแล้วฝันเรื่องใหม่ดีกว่า”



   “ผม…ลืมตื่น”



   “อย่าลืมนะครับ … ลืมตื่นแล้วเต็งหนึ่งจะอยู่กับใครจริงมั้ยล่ะ ฮ่าๆ”



   คำพูดที่ดูเป็นมุกตลกแต่ไม่ใช่…ชีวิตของเป็นเอกมีแค่เต็งหนึ่ง ในบันทึกก็มีแต่เรื่องเต็งหนึ่ง แรงจูงใจหนึ่งเดียวในชีวิตของคนป่วย ฟางเส้นสุดท้ายที่ยังกำไว้แน่น



   “อื้อ”



   เต็งหนึ่งไม่อยู่เขายังเหงา…ถ้าเขาไม่ตื่น…เต็งหนึ่งคงเหงาเหมือนกัน



   อย่าฝันอีก…อย่าลืมตื่นอีก…



   “งั้นต่อไปคิวเต็งหนึ่งแล้วเนอะ ไปเรียกเต็งหนึ่งเข้ามาเลย รายนั้นน่ะต้องดูแลดีๆ ป่วยหนักมาก”



   ไม่ได้ป่วยแต่เพื่อหลอกให้อีกฝ่ายมาหาหมอให้เป็นปกติ ไม่อยากให้รู้สึกแปลกแยก…เลยต้องมาด้วยกัน มาคุยกับหมอว่าเกิดอะไรขึ้นในแต่ละวันของเป็นเอก



   “มีคนส่งรูปเครื่องบินกับจดหมายของอาอัครมาครับหมอ แล้วเอกมันก็หลุดไปเลย …กล่องที่สามแล้ว สองครั้งแรกผมเอาไปทิ้งก่อนมัน
เห็น แต่คราวนี้ไม่ทัน”



   “คุยกับฉัตรชัยหรือยัง?”



   หมอประจำตัวที่เป็นเพื่อนกับคุณเอกอัคราที่จากไป…คิ้วขมวดแน่นเพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เล่นๆ ลูกของเพื่อนก็เหมือนลูกตัวเอง เห็นมาตั้งแต่เด็ก… เด็กผู้ชายพูดน้อยที่แววตาสดใสกลายมาเป็นชายหนุ่มที่แทบไม่พูดเลย…



   คุณฉัตรชัยทนายประจำตระกูลนฤนาทเป็นอีกคนที่ไว้ใจได้



   “ผมโทรไปหาอาฉัตรแล้ว”



   “คงเป็นเรื่องผลประโยชน์ เอกจะ 20 แล้ว พินัยกรรมจะต้องเปิด ถ้าเอกสภาพร่างกายกับจิตใจไม่พร้อมก็ถือหุ้นทั้งหมดของตระกูลไม่ได้ คนรับผลประโยชน์ก็ต้องมาวัดกันต่อว่าจะเป็นใคร เอกรินทร์ หรือ เอกอรุณ หรือ เอกบดินทร์”



   เต็งหนึ่งกุมขมับ…ปัญหาครอบครัวคนรวยที่พี่น้องไม่สนิทกัน อย่างกับในละคร สงสารแต่เป็นเอก…และเขาก็เป็นแค่คนธรรมดาที่แทบช่วยอะไรไม่ได้เลย



   “ผมสงสารไอ้เอกมัน อามันแต่ละคนผมเคยเจอ…ผมดูไม่ออกจริงๆว่าใครทำ หลานแท้ๆแถมหลานคนเดียวด้วย อามันไม่เห็นมีลูกสักคน”
   “บ้านนี้เขาปกติกันที่ไหนล่ะ อัครมันเลยเหนื่อยกว่าเพื่อนเพราะมีน้องบ้าๆ”



   น้อง…ที่ฆ่าพี่ตัวเอง…เรื่องที่สืบกันมาสักพักซึ่งปมกำลังคลายไปทีละนิดๆแต่ไม่คิดจะบอกให้เด็กสองคนนี้รู้…แค่ให้ดูแลกันไปให้ดีที่สุดเท่าทีจะทำได้ก็พอ



   “หมอไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลมันเอง”



   ตาคมฉายความมั่นใจเต็มเปี่ยม



   “ฝากด้วยนะหนึ่ง ลำบากเรามาตลอดแล้วล่ะ”



   “ช่วยไม่ได้ ดันรักมันอ่ะหมอ ผมรู้ว่าเรื่องมันซับซ้อนเกินกว่าผมจะช่วยอะไรได้ แต่ถ้ามันอยู่กับผม ผมจะดูแลมันเอง อาจจะประคบประหงมมันไม่ได้ทุกเรื่องแต่ผมจะพยายาม”



   “ขอบคุณมาก เอาล่ะเอาวิตามินซีไปกินเป็นเพื่อนเอกต่อไปนะ”



   “เบื่อจะกินยาเป็นเพื่อนมันแล้วนะ แต่ก็เอาเหอะบำรุงตัวเอง”



   “เออน่า กินไปจะได้ขาว ว่าแต่เอกยอมขับรถสักคนยัง?”



   “ยังเลยครับ จอดนิ่ง ผมนี่น้ำลายหยดทุกวันเวลาเดินผ่านแลมโบกินี่เอย เบนซ์สปอร์ตเอย .. พอร์ชเอย โอ้โหหห เป็นสิบคัน เฮ้ออออ”



   “หมอว่า…ลองดูก็ได้นะ หนึ่งขับก่อนก็ได้แต่พาเอกไปนั่งด้วย หาเรื่องขับหน่อย วันฝนตกอะไรแบบนี้ แล้วมาบอกด้วยว่าอาการเป็นยังไง แต่เห็นใช้นาฬิกา ปากกาของพ่อได้แล้วก็ถือว่าโอเค ยากสุดคงให้กลับบ้าน เข้าไปดูวันก่อนอย่างกับบ้านร้าง”



   “ได้ครับ เดี๋ยวผมลอง”



   สองร่างเดินคู่กันมานั่งรอจ่ายยา…กระปุกเหมือนกัน…คนหนึ่งเป็นยาจริง…อีกคนเป็นวิตามินซี



   ตาสวยหลุบมองสติกเกอร์ที่แปะบนกระปุกของเต็งหนึ่งแล้วกังวล…ยาระงับอาการภูมิแพ้สัตว์เซลล์เดียว…ถึงจะดูตลกเมื่อเทียบกับยาแก้ปวดหัวตัวเองแต่ขนาดหมอสั่งยาให้ก็คงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่รู้ว่าสัตว์เซลล์เดียวที่มองไม่เห็นจะมีกี่ตัว



   ตาคมมองฉลากตัวเองแล้วจะกัดลิ้นตาย…หมอนะหมอ…คิดโรคเท่ๆให้ก็ไม่ได้ คนบ้าไรแพ้สัตว์เซลล์เดียว












   “เอก ไปเชียร์กูเตะบอลด้วย”



   “วัน?”



   “มะรืน นัดแรกกับศิลปกรรม หาเรื่องจัดงานชิบหายมหาลัย คราวก่อนก็บอลเฟรชชี่ เฟรชชี่บ้าไรมีแต่ปีอื่นลง คราวนี้บอลกระชับสัมพันธ์”
   บ่นแต่ตาวาว



   “อือ”



   “เย็นนี้กินไรดี”



   “กุ้ง”



   “งั้นไปกินบุฟเฟ่ต์กุ้งปะล่ะ อยากกินเหมือนกัน”



   พยักหน้าตกลง



   “พี่ครับงั้นไปถนน….”



   ร้านบุฟเฟ่ต์กุ้งกระทะที่ราคาแพงกว่าหมูกระทะทั่วไปแต่ของทะเลสดมาก



   สองคนนั่งคู่กัน….แล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิม…แรกๆช่วยกันย่าง…หลังๆย่างคนเดียวแถมแกะกุ้งให้ด้วย



   คนไม่ชอบเลอะเทอะก็ต้องยอมเลอะแกะกุ้งให้…สีหน้าไม่ได้มีความหงุดหงิดแม้แต่นิดเดียว



   “เอก เอาปูมั้ย?”



   “อยากกิน?”



   “อือ อยากกินอ่ะดูดิตัวโคตรใหญ่”



   มองมือตัวเอง…แกะไหวล่ะมั้ง



   “อือ”



   “ไปเอาก่อน เชี่ยปูกูมาแล้ว หึหึหึหึ”



   แล้วก็ได้ปูมาแกะเพิ่มแต่แกะไม่ออก คนก้มหน้าก้มตากินเงยขึ้นมา



   “มึงนี่เลิกแกะให้กูเหอะ กูกินช้าแต่แกะเองได้ มือมึงเจ็บหมด เอามานี่กูแกะเอง”



   มือหน้าคว้าปูจับกระดองไว้มั่นเอานิ้วโป้งหัวแม่มือสองข้างกดตรงท้องทีเดียวปูก็แบะเป็นสองข้าง



   “เอ้า เอาขาปูไปกินนะจ๊ะน้องสาวคนสวย พี่ชายแกะให้ด้วยรัก”



   หัวกุ้งแม่น้ำปะทะหน้าเต็มๆ



   “เชี่ยมันเลอะ!”



   “สม”



   บ่นกระปอดกระแปดแต่ไม่ปาคืน แค่หยิบทิชชู่มาเช็ด…ไม่อยากให้หน้ามันเลอะ



   สามชั่วโมงผ่านไปก็กลับมาที่ห้องเดิม เต็งหนึ่งนอนแผ่บนโซฟาเพราะอิ่มจนแน่นจนกระทั่งความเย็นสัมผัสใบหน้าให้หันไปมอง…ขาดไวน์



   เป็นเอกนั่งลงพร้อมวางแก้วไวน์สองแก้ว



   กินอาหารทะเล…ต้องดื่มไวน์ขาว



   “รินมาเลย”



   มือซีดรินไวน์ไปเกือบครึ่งแก้วก่อนจะส่งให้อีกคน ก่อนถือแก้วตัวเองแกว่งเบาๆหลับตาสูดกลิ่นไวน์ก่อนจะยกแก้วจรดริมฝีปากจิบ



   ความละเลียดของเป็นเอก…ที่เต็งหนึ่งมองว่าคนอื่นทำคงดูดัดจริตในสายตาตัวเอง



   มือหนาคว้าแก้วกระดกทีเดียวหมดแก้ว…ไวน์ก็แพงไม่เห็นอร่อยเท่าเหล้า

















   สนามบอลของมหาวิทยาลัยวันนี้สแตนสองฝั่งถูกจับจองจนแน่นพรึ่บเพราะเป็นนัดเปิดคู่แรกของสองคณะที่มีความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนแนบแน่นที่สุดจากการรับน้องอันเป็นตำนาน



   ฟากขวาจับจองโดยศิลปกรรมที่รวมบรรดาอาร์ตติส ป้ายผ้าเชียร์ กลองเชียร์จนแน่นสนาม



   ฟากขวาก็มีแต่ผู้ชายหน้าเข้มในชุดชอปสีประจำมหาวิทยาลัยนั่งกันจนแน่น



   ส่วนตรงกลางก็มีคณะอื่นมานั่งกันเต็ม ผู้ชายมาดูเชิงบอลเพราะนักบอลตัวจริงมหาลัยอยู่คณะวิศวะกันซะเยอะ ส่วนผู้หญิงและเพศทางเลือกมาดูนักบอลเพราะสองคณะนี้นักบอลหล่อ



   กัปตันทีมวิศวะในชุดสีดำเบอร์ 1 วอร์มร่างกายอยู่ริมสนาม ผมยาวระต้นคอปลิวไปตามลม



   “ใครมียางรัดผมบ้างวะ เหี้ยแม่งขาด”



   “ไม่มีโว้ย”



   แมทตอบกลับก่อนจะเริ่มวิ่งเหยาะๆอยู่กับที่



   “เชี่ย ผมปิดตา โวะสงสัยต้องตัดแล้วกู”



   “เชรด บนสแตนมีของดี”



   ทุกสายตามองตามก่อนจะได้ยินเสียงกริ๊ดดังมาเบาๆจากกลุ่มผู้หญิงที่มีผู้ชายร่างสูงเดินผ่าน…เป็นเอกเดินมานั่งค่อนไปทางฝั่งวิศวะ มาคนเดียวพร้อมหมวกกันน็อคในมือ…เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนกับกางเกงยีนส์สกินนี่เดฟสีดำและรองเท้าสนีกเกอร์วาเลนติโน่คู่เดิม



   “นั่นๆ มานั่งฝั่งวิศวะ เป็นซิกแนลว่าเชียร์พี่หนึ่งเราใช่มั้ยครัช”



   รุ่นน้องส่งเสียงแซวเลยได้หน้าตาแยกเขี้ยวกลับไป



   มือหนาล้วงกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมาเข้าโปรแกรมไลน์



TengNeung’s 1 : เขินจังมาเชียร์กู (สติกเกอร์กระต่ายส่งจูบ)



   PenAke’s 1 : อือ



   …..โรแมนติกมาก…



TengNeung’s 1 : ขอกำลังใจหน่อยดิ



   PenAke’s 1 : ยังไง



TengNeung’s 1 : ยืนทำท่าหัวใจส่งมาให้กู



   PenAke’s 1 :  …



TengNeung’s 1 : โอ๋ พูดเล่นนนน มาก็ดีใจแล้ว อย่าไปเหล่สาวข้างๆนะเว่ย



   ไม่ตอบเหมือนเดิม



   “พี่หนึ่งงงงง”



   เสียงใสดังขึ้นจากด้านหลังที่ไม่มีสแตน เพราะเขาจัดให้นักกีฬานั่งตรงข้ามกับสแตน แต่สาวน้อยกลับเดินอ้อมสนามมา



   “หือ”



   “หยกเดินมาเชียร์ แหะๆ”



   “เชรดดด แฟนคลับติดสนาม”



   แมทส่งเสียงแซว



   คิ้วเข้มขมวดเพราะคิดว่ามันมากเกินไป แล้วเป็นผู้หญิงคนเดียวขนาดสก๊อตที่ไม่เตะบอล(เล่นแต่บาส)ยังไม่เดินมาถึงตรงนี้



   “ไปที่สแตนไป”



   เสียงเรียบ



   “พี่หนึ่งโกรธหยกหรอ…”



   เสียงอ่อย



   “เปล่า”



   เสียงอ่อนลง แต่หน้ายังเครียด



   “ไม่ครับน้อง คือว่ามันเฉพาะนักกีฬาแล้วดูดิมีแต่ผู้ชาย น้องเดินมามันแปลกๆไง กลับไปสแตนดีกว่า”



   แมทช่วยไกล่เกลี่ยเพราะฝ่ายหนึ่งก็หน้าเหมือนจะฆ่าคน ฝ่ายหนึ่งก็จะร้องไห้



   “ค่ะ หยกไม่รู้ ขอโทษนะคะ”



   ยกมือไหว้



   “เอ้าไหนๆก็มา ขอยางรัดผมเส้นนึงให้หนึ่งมันหน่อย มีปะครับ”



   “ไม่มีอ่ะ อ้ะเอาที่หยกมัดอยู่ก็ได้ค่ะ”



   ผมดำที่รวบไว้ถูกปล่อยจนยาวเต็มแผ่นหลัง กลิ่นแชมพูหอมกำจายให้คนใกล้ได้กลิ่น…หนังยางกระต่ายสีชมพูส่งให้เต็งหนึ่ง



   “รับไว้ดิ เดี๋ยวผมทิ่มตามึงตอนวิ่งหรอก”



   “เออๆ ขอบคุณมากครับ”



   มือหนารับมาก่อนจะมองจนคนตัวเล็กวิ่งกลับไปทางสแตนจึงดึงหนังยางขึ้นรวบผม …ยาวกว่าเดิมแล้วจากจุกเล็กๆเริ่มเป็นหางม้า



   “โหยมึงทำเป็นหน้าเข้ม น้องเขาชอบมึงเลยมาหา เด็กมันเสียกำลังใจหมด”



   “ชอบกู เลยมาถึงนี้หรอ กูว่ามันเยอะไป”



   “แหมพี่หนึ่ง วันก่อนยังเห็นไปส่งงงงงง ผมอยู่หอเดียวกับหยกอ่ะ”



   รุ่นน้องในทีมยิ้มแซวแต่คิ้วเข้มเลิกขึ้น



   “ถ้ากูไปส่งแล้วต้องชอบ ป่านนี้กูได้แฟนทั้งรุ่นแล้วมั้ง เลิกชอปดึกก็ไปส่ง แม่งขี้เกียจเดินก็ไปส่ง แต่ละตัวทำตัวราวนางฟ้า”



   บ่นขำๆแต่ไม่ได้จริงจังเพราะผู้หญิงในรุ่นมีห้าคน ผู้ชายทุกคนก็เลยเหมือนเบ๊พวกเธอ



   “ไม่ชอบน้องเค้าหน่อยหรอวะ เห็นมึงก็ยังยิ้มเขินๆอยู่”



   “ไอ้เหี้ยแมท กูไปส่งเขาแค่สองครั้งต้องชอบเลยหรอวะ พวกไอ้วุ้นกูไปส่งตั้งแต่ปี1 ไม่ต้องแต่งงานกับพวกมันเลยรึไง น้องเขาก็น่ารักอยู่…แต่กูก็เห็นเป็นน้องธรรมดาเนี่ยแหละ เค้าติดฝนกูเห็นมันดึกก็ไปส่ง เป็นคนอื่นกูก็ไป เลิกชงครับแหม่ แซวมาเยอะแล้วเดี๋ยวน้องเขาคิดไปไกลอีก งานเข้ากูอีก ส่วนเรื่องเขินตอนแซวกับใครกูก็เขินหมดแหละ นิสัยแก้ไม่หายนี่หว่า”



   เต็งหนึ่ง… เขินง่ายเกินไป เจ้าตัวเลยต้องเก็บอาการไว้ภายใต้หน้าเครียดๆ



   “เชรด เปิดใจเต็งหนึ่ง ประหนึ่งดารามีข่าวฉาว ที่รีบแก้ตัวนี่กลัวใครเข้าใจผิดครับ?”



   เพื่อนร่วมทีมอีกคนตะโกนถาม



   “กลัวเมียมึงเข้าใจผิด เพราะพึ่งมาขอเป็นกิ๊กกู”



   “ไอ้เชี่ย!!!!”






   จบเกมส์ไปด้วยสกอร์ 3-1 วิศวะชนะ กองเชียร์เริ่มทยอยเดินออก ส่วนนักกีฬาสองคณะก็เดินไปจับมือกัน บอลกระชับสัมพันธ์ไม่มีใครติดใจอะไร



   “เชี่ยเหนื่อย”



   แมทนอนแผ่หลาขอบสนามกับบรรดานักบอลที่นอนตายนั่งตายกันเป็นแถบ หนึ่งในนั้นก็คือเต็งหนึ่งเพราะวิ่งขาดใจ นัดแรกเปิดสนามไม่อยากแพ้



   “แม่งโด้ปยามากันหรอวะพวกศิลปกรรม กูนี่สะดุ้งตอนไอ้หัวฟูวิ่งมาตัดบอล หน้าแม่งเหมือนจะกระโดดเขมือบหัวกูไปแดกข้างทาง”



   แมททำหน้าสยองนึกภาพไอ้หัวฟูตัวโย่งเบอร์แปด…เบอร์เดียวกับตัวเองวิ่งเข้ามา



   “มันชื่อปุ้นปีสองเอกกล้องครับพี่ เพื่อนโรงเรียนเก่าผมเอง”



   “เพื่อนมึงน่ากลัวมาก ตัดบอลกูอยู่ได้”



   “พี่แมทตัวเล็กไง ฮ่าๆ”



   “สัส! มันต่างหากสูงไป ไอ้เหี้ยยยแม่งวิ่งก้าวเดียวเท่ากับกูสามก้าว”



   “อะไรแมท อินเลิฟกลางสนามฟุตบอลหรอมึง”



   “เชี่ยหนึ่งงงงงงงงง กูชอบผู้หญิง”



   หัวเราะกันทั้งทีม มือหนาคว้ามือถือมาดูอีกรอบหลังจากมองไปที่สแตนแล้วไอ้ซีดมันยังนั่งที่เดิม




TengNeung’s 1 : เป็นไง เห็นตอนกูยิงปะ



   PenAke’s 1 : เก่ง



TengNeung’s 1 : คนมันเท่เว่ย



   PenAke’s 1 : หรอ



TengNeung’s 1 : กลับบ้านกัน หิวข้าว



   PenAke’s 1 : อือ



   “พวกมึงกูกลับละ บาย”



   “ไม่ไปฉลองกันก่อนหรอพี่”



   “เค้าไว้ฉลองตอนได้แชมป์โว้ย พวกมึงนี่อย่าเห่อสิวะ”



   “แล้วถ้าไม่ได้แชมป์ล่ะวะ”



   แมทกวน



   “ก็ไปฉลองเหมือนเดิม เพราะกูอยากแดก ฮ่าๆๆๆ แต่วันนี้ไม่ได้โว้ยพรุ่งนี้เรียนเช้า ไปๆพวกมึงกลับ”



   กองทัพนักบอลเดินเกาะกลุ่มกันออกมานอกสนาม แยกย้ายกันไปคนละทางตามสะดวก แมทกับเต็งหนึ่งเป็นสองคนที่เดินไปทางที่จอดมอไซต์ไม่ไกล



   ไม่ไกลจากฟีโน่และเวสป้าสีสนิมมีบิ๊กไบท์สีดำเงาวับจอดอยู่พร้อมเจ้าของที่นั่งยองๆเช็ดล้อ



   “แม่งถนอมรถชิบหาย ฟีโน่กูล้อจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่”



   “เป็นกูก็ถนอม คันไม่ใช่ราคาหมื่นๆแบบเรานี่หว่า”



   “เออไปละมึง ไว้เจอกัน”



   แมทขับฟีโน่ออกไปแล้วจึงเดินเข้าไปหาคนที่ยังเช็ดล้อ



   “ไปยัง”



   “แปป”



   เต็งหนึ่งนั่งขัดสมาธิลงข้างๆมองคนรักบิ๊กไบท์ค่อยๆเช็ดแมกซ์ล้อ งานละเมียดที่ไม่เร่งรีบและมองจนชิน



   “หนึ่ง”



   “หือ”



   ตาสวยหันมามองก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชนกัน…



   ผมที่มัดไว้…หล่นลงมาเคลียบ่า



   เป็นเอกขยับออกพร้อมหนังยางกระต่ายในมือซีด



   “ใคร”



   “ชื่อหยก เคยไปช่วยงานชมรมเขา แล้วก็ไปส่งเขามาสองรอบเพราะว่ามันดึก ก็หลังกูวิ่งนั่นแหละ”



   “ชอบมึง?”



   “ไม่รู้ ก็น่ารักดี แต่กูเฉยๆไม่ใช่สเปคเท่าไหร่”



   “ต้องแบบไหน?”



   “กูชอบคนผิวซีดๆ น้องเค้าขาวชมพูไปหน่อย กูชอบผมสั้นๆน้องเขาผมยาว กูชอบคนขับบิ๊กไบท์แต่น้องเค้าคงขับไม่เป็น กูชอบคนเรียนรัฐศาสตร์ด้วยนะ เด็ดสุดนี่ต้องทำหน้ายากด้วย อื้อหือสเปคกูเลย”



   ทำหน้าจริงจังเรียกรอยยิ้มจางๆได้สำเร็จ



   “ยืมยางรัดผมเขามาเฉยๆ มึงก็รู้ผู้หญิงเข้ามาในชีวิตกูเรื่อยๆอยู่แล้ว…แต่กูก็อยู่กับมึง ถ้าจะนอกใจมึง…สวยกว่าหยกก็มีตั้งเยอะ …แต่เป็นเอก…มีคนเดียวในโลก”



   พูดเองแต่หน้าร้อนผ่าวจนหลบตาที่จ้องมา



   “น้ำเน่า”



   “ถึงน้ำจะเน่าก็ยังเห็นเงาจันทร์นะเว่ย”



   “เพ้อเจ้อ”



   “เขินหรออออ”



   “มึงเขิน”



   คิ้วสวยเลิกขึ้น



   “เออกูเขิน มึงมันตายด้านไอ้สัส ไอ้พวกไร้อารมณ์”



   “กูมีอารมณ์”



   คนถูกสวนกลับชะงัก ก่อนเสียงหัวเราะเบาๆจะดังขึ้นพร้อมกันกับคำตอบสองแง่สองง่าม …มุมตลกของเป็นเอกที่เต็งหนึ่งเห็นคนเดียว





   หนังยางกระต่ายถูกทิ้งไว้กับพื้น



   บิ๊กไบท์คันใหญ่ขับนำ



   เวสป้าสีสนิมขับตาม






   วันต่อมา….เต็งหนึ่งก็ได้หนังยางแพคใหม่มามัดผม











===========================================================

-......-   

พรุ่งนี้จะไปนิวยอร์คนะค้า จะอยู่นิวยอร์ค 7 วัน  ก็ถ้าอัพได้จะอัพ ถ้าอัพไม่ได้ T___T อย่าลืมคิดถึงเป็นเองของเค้านะตัวเธอว์


เราชอบแฮชแทคนี้มากเลย  #ทีมเป็นเอก     ไม่มี #ทีมเต็งหนึ่งเลยในคอมเม้น ... นึกว่าก่อม้อบกันในคอมเม้น ดีใจม้วกที่ทุกคนอินไปด้วยกัน ขอบคุณมากนะค้า

[Freja]

 

วันต่อมา….เป็นเอกก็ได้หนังยากแพคใหม่มามัดผม

ไม่ใช่หนึ่งหรือคะที่ควรได้หนังยางรัดผม    หรือว่าเราเข้าใจผิด? ถ้าผิดก็ขอโทษด้วยค่ะ

วันนี้ขอเป็นทีมหนึ่ง-เอกแล้วกันค่ะ      ปลื้มกับหนึ่งที่นางรักมากๆ ยอมทำทุกอย่างเพื่อเอก  ชื่อโรคของหนึ่งนี่น่าจะเป็นโรคแพ้อาหารทะเลประเภทหอยนะ  อุ๊บส์ โทษค่ะ

เอกเป็นเหมือน Trauma เลยค่ะ   อาการหนักขนาดที่พูดไม่ได้เลย

หยกมาแบบมั่นมากๆ  ดีใจนะหนึ่งบอกหยกแบบนั้น แล้วก็อธิบายให้เอกเข้าใจ  แต่ยังไม่วางใจ 100 เปอร์เซ็นต์จนกว่าหนึ่งจะออกตัวให้ชัดเจนเรื่องเอกกับทุกคนหรือตัดหยกไป

ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ

[My_yunho]

เริ่มรู้สึกดีกับหนึ่งขึ้นมาหน่อย แต่อย่าพลาดนะเพราะยังไงเราก็#ทีมเป็นเอก

[bambooiihallo]

แก้แล้วนะค่า พิมชื่อผิดดดดดด T^T

[Dark_Noah]

นังหยกเริ่มเยอะแล้ว ตอนแรกก็ว่าจะไม่ด่านะ แต่นี่คิดว่าตัวเองสำคัญมากสินะ นังชะนีขี้มโน เต็งหนึ่งอย่าไปข้องเกี่ยวให้มากนักนะ 

[maemix]

สงสารเป็นเอก อยากให้อาการป่วยหายไวไว
หนึ่งเป็นที่ยึดเหนี่ยวของเป็นเอก ที่ทำให้อยากมีชีวิตอยู่
หนึ่งเป็นสุภาพบุรุษ  แค่เป็นคนขี้เขิน สาวๆเขาก็เลยคิดไปไกล
เคลียร์เรื่องหยกแล้ว

#ทีมเป็นเอก

[cross]

ถึงเวลาที่หนึ่งจะชัดเจนได้แล้วนะ คนจ้องทำร้ายเอกตลอดเวลาแบบนี้ เอาเวลามาดูแลเอกดีกว่า เรื่องชะนีเคลียร์ให้ขาดด้วยนะ อย่าให้มายุ่งกับเอกนะ

ปมครอบครัวนี่เป็นอะไรที่ซับซ้อนมาก แต่เราชอบปมนี้น่าติดตามมาก

[Pittabird]

ตอนนี้หนึ่งค่อยชัดเจนขึ้นมาหน่อย.  ถ้ายังเคลิ้มไปกับหยก. โดนทีมเป็นเอกจัดเต็มแน่

เป็นห่วงเอกเรื่องสมบัติ. หวังว่าจะปลอดภัย หยกคงไม่เกี่ยวกับเรื่องสมบัตินะ (มโนไปไกล)

[Banarot]

 

[Ryoooo]

เป็นห่วงเป็นเอก
ขอบคุณที่หนึ่งอยู่ข้างๆ รักกันแบบนี้
แต่ชื่อโรคมันไม่ใช่อ่ะ (ขำ) โรคอะไร ง๊ง งง

ดีจังที่หนึ่งอธิบาย
อย่ามั่นหน้าพูดเลยนะจ๊ะ น้องหยก


ปมครอบครัว น่ากลัวไงไม่รู้

เดินทางปลอดภัยนะคะ เที่ยวให้สนุก กลับมาเล่าเป็นตอนพิเศษเป็นเอกอินเดอะเวิดล์น่าาา

[Mouse2U]

หยกจะเข้าใจผิดก็เพราะตัวหนึ่งเองนั่นล่ะค่ะ ไม่ใช่ใครอื่นเลย กับเพื่อนๆ ต่อให้ชงให้ตายแต่ถ้าหนึ่งไม่มีทีท่ามันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นี่ไม่ใช่ไงคะ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็รู้ว่าหยกเข้ามาทำความรู้จักด้วยจุดประสงค์อะไร ก็ยังไม่ออกตัวไปเลยว่า ตัวเองไม่ว่างแล้ว มีเจ้าของแล้ว มัวแต่ยึกยักกั๊กคำตอบตลอด มันเป็นการกระทำที่ไม่ต่างอะไรไปจากการให้ความหวังผู้หญิงเขาหรอกนะคะเนี่ยแบบนี้น่ะ และตราบใดที่หนึ่งยังไม่เห็นแจ้งในคำว่า 'ชัดเจน' หนึ่งก็ยังคงอยู่ในระยะเฝ้าระวังอยู่ดีนั่นล่ะค่ะ

แต่ตอนนี้น่ารักดีนะคะ ชอบวิธีการรักษาคนไข้ของคุณหมอมากๆ เลย เข้าใจหาวิธีมาล่อหลอกให้เป็นเอกทานยาแล้วก็รักษาตัวเองเกิน สำคัญเลยคือเจ้าตัวเขาเชื่อ แถมยังเป็นห่วงเป็นใยหนึ่งมากไปกว่าเดิมด้วยเนี่ยสิ~ เอ็นดูกับบางมุมที่ดูไร้เดียงสาของเป็นเอกจังเลยน้าา..

[dekying kukkig]

นี่ก็ดันไม่นึกว่าหนึ่งจะไม่รู้ว่านีหยกแอบชอบ บางทีการกระทำที่เป็นสุภาพบุรุษนี่ก็เป็นภัยกับตัวเองจริงๆ  แต่นะในเมื่อหนึ่งก็ไม่โกหกเอกเรื่องนางคนนั้น เราก็จะได้กลับมาเชียร์ทั้งคู่แบบสบายใจเหมือนเดิม อิอิ

[Malila]

หนึ่งน่ารักนะ ชัดเจนกับเอก แต่ควรชัดเจนกับหยกด้วย  บอกนางไปเล้ย  นางคิดไปไกลละ

[sirin_chadada]

ชื่อยาของเป็นหนึ่งตลกดีนะ 
เป็นเอกนี่แสดงอาการหวงหนึ่งแบบเงียบๆตามสไตล์จริงๆ พบหลักฐานได้จากบรรทัดท้ายๆของตอน ฮา

[แป้งข้าวหมาก]

โอเคดีละ แต่ยังไม่ดีที่สุดนะเต็งหนึ่ง
แฟนออกจะหล่อ รวย ดูดีมีชาติตระกูล
(เอร๊ยยยยย......อยากได้  อิอิ) บอกไปเลย
ชะนีขี้มโนมันเยอะนะเธอ ถ้าทำเอกเสียใจ  โดน
#ทีมเป็นเอก

[วัวพันปี]

เป็นเอกน่ากลัว เพราะกุมหัวใจเต็งหนึ่งไว้ได้หมดจด#ทีมเอกชนะขาด

[BlueCherries]

เป็นเอกกกกกกกกกกกก

สรุปว่าเป็นเรื่องมรดกสินะ 


เพราะเงินแท้ๆ ทำพี่น้องตัวเองได้ลงคอ

[kawisara]

ตบเข่าฉาด นี่มันต้องแบบ เต็งหนึ่ง



นายถึงจะควรคู่เป็นอัศวินเคียงคู่เจ้าชายเป็นเอกของพวกฉัน



เพื่อนแซวเรื่องหญิง เมื่อแกไม่มีใจแกก็ควรปฎิเสธให้เพื่อ่นรู้



สำหรับคนอื่นเข้าใจยังไงฉันไม่สนใจ แต่สำหรับเพื่อนๆแก แกต้องให้ความกระจ่างแบบนี้แหละดีแล้ว



โถ๋...คุณชายเป็นเอกผู้โดดเดี่ยว น่าสงสารเหลือเกินพ่อคุณ



ชีวิตเป็นเอกมีแค่เต็งหนึ่ง แล้วถ้าไม่มีเต็งหนึ่งเป็นเอกจะเป็นอย่างไร



คุณหมอรู้จักลุงหมอของหมาเบียร์ใหม ให้แกมาช่วยอีกแรงซิ ให้หมาเบียร์มาช่วยด้วย

[boonpa]

หนึ่งหาเรื่องนะ ไปยุ่งกับสาวเจ้ามากๆระวังเป็นเรื่อง

[bulldog17]

แก้เรื่องขี้เขินไม่ได้ก็ช่วยย้ำบ่อยๆว่ามีแฟนแล้วสิ
พวกขยันชงนี่ก็สักแต่ชง
เวลามีปัญหาไม่เห็นหมาไหนช่วยหรอก

[anterosz]

หรือหยกจะเป็นคนที่อาๆของเป็นเอกจ้างมา หรืออาจเป็นลูกลับๆของอาคนไหนสักคน

ส่งมาเพื่อแยกเต็งหนึ่งออกจากเป็นเอก ทำลายสภาพจิตใจเป็นเอกให้ถึงที่สุด

เพื่อยึดครองหุ้นเอาไว้คนเดียว....

[Veesi3]

  สะจายยนยยยยย สะใจนังหยก 

[littlegirlfriend]

น้องหยกชะนีเด็กคิดไกลไปแล้วววว อย่านะะะะ

ชอบตอนท้ายมากเลยที่หนึ่งพูดว่า เพราะเป็นเอกมีคนเดียว

[fahdekkom]

อ้ายเขิน ><
แล้วอะไรคือไปได้หนังยางมาใหม่ห่อนึง
หึงละซิ~~

[❣☾月亮☽❣]

   น่ารัก

[twinmonkey0311]

"แต่เป็นเอกมีคนเดียวในโลก" แหม่ อ่านประโยคนี้แล้วรักเต็งหนึ่งขึ้นมาทันที