ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0........................
Do you know? รู้ไหม...ว่าใครรักคุณIntro กรณ์กวาดสายตาอ่านเอกสารตรงหน้าคราวๆ ก่อนจะตวัดตาขึ้นมองเจ้าของประวัติที่กรอกมาอย่างละเอียดยิบ ลายมือไม่เชิงบรรจงแต่ก็ไม่หวัดมากจนอ่านไม่ได้ ชื่อระบุว่า ‘ดนตร์ เจนกิจโสภณ’ อายุสิบเก้าปี น่าแปลกที่เขาคิดว่าไอ้หมอหน้าเด็กกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน ดวงตากลมหลังแว่นกรอบสี่เหลี่ยมมองมาที่เขาคล้ายกับจะมีข้อซักถาม แต่เจ้าตัวกลับไม่พูดอะไร
“ชื่อดนตร์เหรอ”
“อ่า...ครับ”
“ชอบการแสดงกับเล่นบาส...อืม” เขาถามต่อ อดแปลกใจไม่ได้เพราะเด็กตรงหน้าลักษณะไม่เหมาะกับงานอดิเรกที่กรอกลงมาเท่าไรนัก
“ครับ”
เขาพยักหน้าทำทีเป็นรับรู้แต่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อเสียเท่าไร หลังจากตรวจสอบทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็โบกมือไล่ เด็กหนุ่มยังคงทำหน้าเหมือนมีบางอย่างอยากพูดแต่ก็ไม่ยอมพูดสุดท้ายก็ได้แต่เดินจากไปเงียบๆ เขามองตามแผ่นหลังเล็กไปก่อนที่โทรศัพท์ในกระเป๋าจะสั่นเตือน...โยษิตาคนรักของเขานั่นเอง
“ว่าไง”
“จะกลับหรือยัง รอนานแล้วนะ ทำไมต้องไปรับคนเข้าชมรมด้วย ชมรมของตัวเองก็ไม่ใช่”
โยษิตากระเง้ากระงอดต่อว่า ที่จริงมันก็ไม่แปลกนักหรอกที่เธอจะไม่พอใจเพราะที่กำลังทำอยู่มันใช่หน้าที่ของเขาเสียที่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เจ้าอ้วนตัวดีนั่นเขาคงได้พาเธอไปดูหนังแล้ว
“จะเสร็จแล้วครับ ไม่เกินชั่วโมง รอหน่อยนะ เดี๋ยวเราค่อยไปดูหนังกัน”
“สัญญาแล้วนะ ห้ามเลทด้วยไม่งั้นจะงอนจริงๆ ด้วย”
“ครับๆ สัญญาเลย” กรณ์ยิ้มกว้าง เมื่อนึกถึงใบหน้าของคนรักที่ทำแก้มป่องปากยกสูงเพราะกำลังงอนเขาอยู่
โยษิตาวางสายไป ความหงุดหงิดลงลดเมื่อเขาเอาใจ เขากับโยษิตารู้จักกันมาเกือบสองปีแล้ว ตั้งแต่ที่ประกวดตอนที่เธอประกวดดาวคณะ แต่เพิ่งจะคบหาดูใจกันจริงๆ ตอนขึ้นปีสอง เขากับเธอเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถึงจะขี้หึงไปนิด งอนบ้าง แต่ก็ตามประสานิสัยผู้หญิง ถ้าไม่รู้สึกอะไรเลยสิแปลก ในเมื่อเขาเองก็เป็นคนดังของมหาวิทยาลัยคนหนึ่งเหมือนกัน
กรณ์เก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าก่อนจะกลับมาทำหน้าที่ที่โดนบังคับมาต่อ สาบานว่าถ้าเจอไอ้เจ้าอ้วนอีกเมื่อไรเขาจะให้มันเลี้ยงเหล้าซะให้เข็ด โทษฐานที่เอาญาติตัวเองมาทรมาน...
ดวงตากลมชำเลืองมองคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มผ่านเลนส์แว่น หัวใจดวงน้อยในอกเต้นตุบตับผิดจังหวะ ผู้ชายคนนั้นโดดเด่นเสมอไม่ว่าอยู่ตรงไหน ไม่เพียงแต่ส่วนสูงที่น่าจะเกินหกฟุตแต่ยังความหล่อเหลาชนิดที่เป็นดาราได้สบายๆ นั่นอีก เขาเคยได้ยินมาจากรุ่นพี่บางคนว่าผู้ชายที่ชื่อกรณ์เคยถ่ายแบบลงนิตยสารด้วย ไม่แปลกหรอกเพราะได้มาเห็นใกล้ๆ คำว่าหล่อยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ
ดนตร์หันหลังกลับแล้วบังคับตาตัวเองให้เดินไปข้างหน้าก่อนที่จะโดนคนอื่นๆ จับได้ว่ากำลังแอบมองรุ่นพี่แถมยังเป็นผู้ชายอีกด้วย เด็กหนุ่มพรูลมหายใจช้าๆ แต่หลายครั้งกว่าที่จังหวะหัวใจจะกลับมาเป็นปกติ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา แค่ได้เจอกับกรณ์ผู้โด่งดังใจก็เต้นแรงเสียแล้ว สาบานได้ว่าดนตร์คนนี้ไม่ได้เป็นเกย์ ไม่เคยมีจิตพิศวาสกับผู้ชายอื่นมาก่อน แต่กลับมาใจเต้นกับรุ่นพี่คนนี้เสียได้ สงสัยเขาจะรับฟังเรื่องของกรณ์มามากเกินไปแน่ๆ...
..................
Chapter 1 การพบกันครั้งที่ 2 เกือบปีแล้วที่เขาได้มาเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยนี้ เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะเข้าเรียนที่นี่ อ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำ จนในที่สุดเขาก็ได้มาเรียนที่นี่ในคณะนิเทศน์ศาสตร์ จริงๆ แล้วเขาเป็นพวกชอบแสดงออก ชอบเต้น ชอบร้อง แต่เพราะรูปร่างหน้าตาที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรมากมายเลยมักจะถูกมองข้ามเสมอๆ แต่เขาก็รักสาขาที่เลือกเรียนและจะทำมันให้ดีที่สุด
ที่นี่ไม่ค่อยเคร่งเรื่องพี่รหัส มีก็ได้หรือจะไม่มีก็ได้ เขาไม่มีพี่รหัสแต่รุ่นพี่ที่เคารพและหนึ่งในนั้นคือชนวีร์ประธานชมรมภาพยนตร์
เขาได้อยู่ในชมรมภาพยนตร์ที่มีรุ่นพี่จากคณะเดียวกันอยู่ด้วยหลายคน กิจกรรมหลักของชมรมคือการทำหนังสั้น และสถานที่เหมาะแก่การเผยแพร่ความสามารถก็คือโลกออนไลน์ ถึงแม้ยอดคนดูจะไม่มากนักแต่คำติชมก็สามารถนำไปปรับปรุงและพัฒนาฝีมือได้ รุ่นพี่หลายคนที่จบจากคณะนี้ได้ทำงานในบริษัทผลิตหนังใหญ่ๆ ในไทยหลายคนแล้ว ดนตร์ใช้เวลาไม่นานในการปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อม เขาไม่ใช่คนกรุงเทพฯโดยกำเนิด ดังนั้นอะไรหลายๆ อย่างจึงเป็นเรื่องแปลกใหม่และต้องเรียนรู้ โชคดีที่เขามีมนุษย์สัมพันธ์ดีเลยพอจะมีเพื่อนกับเขาบ้าง
“นี่ๆ เธอเห็นพี่กรณ์อัพเฟซบุ๊คมั้ย โอ๊ย! ฉันละอิจฉายัยยาหยีจริงๆ คนอะไรโชคดีชะมัดได้เป็นแฟนกับผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวย”
“วาสนาคนเราไม่เท่ากัน นอกจากอิจฉาเราก็ทำอะไรไมได้แล้วล่ะ”
ประโยคสนทนาจำพวกนี้เขาได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ คำว่ากรณ์เยอะพอๆ กับคำว่ารายงานเลยทีเดียว ไม่แปลกอะไรหรอกเพราะในมหาลัยแห่งนี้กรณ์เป็นคนเด่นคนดัง รูปหล่อพ่อรวยตัวสูงใครก็พากันพูดถึงทั้งแง่ดีบ้างไม่ดีบ้าง เขาเองไม่ได้รู้จักรุ่นพี่คนนี้เป็นการส่วนตัวแต่มักจะได้ยินประวัติจากคนนั้นคนนี้อยู่เรื่อย ตอนนี้กรณ์เรียนอยู่ปีสาม คณะสถาปัตย์มีแฟนชื่อโยษิตา เขาเคยเห็นเธออยู่บ้างเหมือนกัน หน้าตาน่ารักเหมาะสมกับกรณ์ ทั้งคู่เป็นคู่รักที่ใครๆ ก็พากันอิจฉา...รวมถึงตัวเขาด้วย
เขาใช้เวลาที่ว่างจากการเรียนมาเตร็ดเตร่ในชมรมเสมอ ถึงไม่ได้เป็นดาราหน้ากล้องแต่การได้ช่วยเหลืองานเล็กๆน้อยๆ ก็แก้เบื่อได้ดีเหมือนกัน เขาไม่ชอบไปนั่งเหงาอยู่ในห้องกับรูมเมทที่เห็นหน้ากันทุกวัน ดังนั้นในชมรมภาพยนตร์แห่งนี้เลยเป็นที่สิงสถิตหลักของเขา วันนี้ก็เช่นกัน เขาเลือกที่จะนั่งเล่นอยู่ในชมรมฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเย็นแล้วค่อยกลับไปที่หอพัก ดนตร์ก้มหน้าก้มตาอยู่กับโทรศัพท์มือถือของตัวเองสนทนากับเพื่อนสนิทถึงเรื่องเรียน คนรัก หรืออะไรก็ตามแต่ที่อีกฝ่ายจะหยิบยกขึ้นมา
“เพลงนายมานี่หน่อย”
“ครับ”
เด็กหนุ่มตากลมที่ยังคงสวมแว่นกรอบหนาสีดำอยู่รีบเงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือ มองหาเจ้าของเสียงที่อยู่ไม่ไกลนักและเห็นได้ชัดเจนด้วยรูปร่างที่ใหญ่โตมากกว่าคนอื่นๆ ดนตร์สอดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงแล้วรีบวิ่งไปหารุ่นพี่ก่อนจะโดนเขมือบหัว
ใบหน้าอิ่มเพราะไขมันตั้งนิ่งบนร่างที่ทั้งสูงและใหญ่ ดวงตากลมแต่เป็นประกายมองมาที่เขา ริมฝีปากสีสดระบายยิ้มน้อยๆ วันนี้หัวหน้าชมรมของเขาคงอารมณ์ดีไม่น้อย ถึงไม่ได้ทำท่าเหมือนจะเชือดคอเขาเหมือนทุกวัน
“พี่วินมีอะไรหรือครับ”
“นายเล่นบาสเป็นใช่ปะ”
ดนตร์พยักหน้า ไม่ใช่แค่เป็นแต่ยังเก่งมากอีกด้วย น่าเสียดายที่ความสูงของเขามันน้อยไปหน่อยไม่อย่างนั้นคงได้ติดทีมของคณะไปแล้ว
ชนวีร์พินิจพิจารณาเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่สองรอบราวกับไม่แน่ใจนัก
“ตกลงมีเรื่องอะไรหรือครับ” ดนตร์ถามซ้ำ
“วันนี้มีเล่นบาส ทีมเราขาดคน นายสนใจหรือเปล่า”
“สนสิครับ” ดนตร์ตอบรับทันที เขาคันไม้คันมืออยากจะเล่นใจจะขาด ถึงจะเคยเล่นบ้างแต่ก็ไม่บ่อยเพราะส่วนใหญ่สนามบาสจะตกเป็นของนักกีฬาของแต่ละคณะ ส่วนเขาที่เป็นแค่ตัวแถมได้แจมแค่เกมสองเกมเท่านั้น
“แต่ห้ามแพ้นะ เงินเดิมพันมันสูง”
“เดิมพัน? เล่นพนันกันหรือครับ”
“ก็เออน่ะสิ” ชนวีร์จิ๊ปาก “ไอ้พวกนั้นมันท้ามา แถมวันนี้ไฟดันติดธุระเสียอีก”
“พี่ไฟน่ะเหรอครับ” เขานึกถึงรุ่นพี่ปีสามตัวสูงใหญ่หน้าตาดีที่ชอบถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ มีโอกาสได้คุยกันหลายครั้งเขาเลยได้รู้ว่าพี่ไฟหรืออัคคีใจดี แถมยังสอนอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับการถ่ายภาพอีกด้วย
“เออๆ คนก็เลยขาด อย่าถามมากรีบไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วเจอกันที่สนามบาสตอนห้าโมงเย็น”
“ครับ”
ดนตร์รับปากพลางมองตามหลังรุ่นพี่ตัวอ้วนไป ถึงจะอ้วนเหมือนหมีขาวอย่างนี้ก็เถอะ พี่วินของเขาก็น่ารักไม่หยอก ชอบทำหน้าดุใส่แต่ที่จริงใจดีอย่าบอกใคร...
ดนตร์ไปถึงสนามก่อนห้าโมง ในสนามมีคนอื่นๆ อยู่ด้วยที่เขาไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ถึงจะเรียนมาเกือบปีแล้วแต่สังคมยังแคบไม่ค่อยรู้จักใครนัก แต่ที่เห็นแต่ละคนสูงเกินหกฟุตแทบทั้งนั้น มีแต่เขาเท่านั้นที่ระดับความสูงเทียบเท่ากับมาตรฐานผู้ชายธรรมดา ดนตร์อาศัยเงาของเสาแป้นบาสหลบแดดและไม่อยากเป็นจุดเด่นนักเพราะเขาไม่รู้จักใครในสนามเลย พี่วินก็ยังไม่มา
“อ้าว! กรณ์มาแล้วเหรอ โชคดีจริงๆ วันนี้ได้นายมาช่วย อีกทีมไม่มีตัวเก่งด้วย สงสัยวันนี้ได้เงินไปกินเหล้าแหง”
ชื่อของกรณ์เรียกความสนใจไปได้มากทีเดียว ทุกคนในสนามวิ่งเข้าไปรุมผู้ชายตัวสูงผิวขาว คิ้วหนาคม จู่ๆ หัวใจของดนตร์ก็เต้นแรง เขาต้องยกมือจับหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเอาไว้ เงาของเสาแป้นบาสกลายเป็นปราการสำคัญในการกำบังตัว แข้งขาพาลสั่นจนต้องนั่งยองๆ ภาวนาให้คนตัวสูงไม่มองมาทางเขา แต่ถึงจะสั่นประหม่าแค่ไหนแต่ตาเจ้ากรรมก็ไม่อาจละไปจากร่างสูงได้ ความหล่อเหลาเทียบเท่ากับดาราแถวหน้าเปล่งประกาย เรือนผมสีดำสนิทยิ่งทำให้ใบหน้าขาวจัด คิ้วหนาเข้มกันดีกับดวงตาเจ้าเล่ห์พราวเสน่ห์ จมูกโด่งสวย ริมฝีปากหนาสีสด น่าแปลกใจที่คนสูบบุหรี่หนักจะยังมีริมฝีปากแดงระเรื่อได้อยู่อีก
ตุบ ตุบ ตุบ
เสียงหัวใจของเขาเต้นดังเหลือเกิน ดังจนปวดแก้วหู ดนตร์พร่ำด่าตัวเอง ใช้ทุกความพยายามในการควบคุมความรู้สึกของตัวเอง แต่มันยากเกินไปเพราะกรณ์เข้ามาในความคิดของเขามากและนานเกินไป เวลาร่วมปีน่าจะพอสำหรับการบ่มเพาะความรู้สึกประหลาด...ความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่อาจนิยามได้ เหงื่อไหลซึมจากขมับลงข้างแก้ม เขาใช้หลังมือปาดมันทิ้งลวกๆ พยายามหายใจเข้าออกให้ลึกที่สุด และสั่งให้ตัวเองเลิกมองคนที่อยู่ห่างออกไปเกือบสิบเมตรได้แล้ว
“เพลง!”
เจ้าของชื่อที่อาศัยร่มเงาของเสาแป้นบาสสะดุ้งโหยงจนเสียการทรงตัว ร่างเล็กล้มหงายหลังไม่เป็นท่า ข้อศอกกระแทกกับพื้นคอนกรีตเต็มแรงจนเจ็บแปลบ
“อ้าวเฮ้ย! ซวยแล้ว”
เสียงฝีเท้าที่มากกว่าหนึ่งคู่วิ่งตรงมาที่คนเจ็บ ดนตร์ยังคงตกใจและเจ็บจนเกินกว่าจะใส่ใจกับสิ่งอื่น แขนเรียวถูกมือของใครสักคนดึง ร่างที่เล็กกว่าคนอื่นๆ ถูกรั้งขึ้นตามแรงดึง ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว ดนตร์รับรู้แค่ม่านอากาศที่กรีดผ่านหน้าไป ไออุ่นจากบางอย่างโอบรอบลำตัว ดวงตากลมเปิดขึ้นขณะที่สติยังไม่กลับเข้าที่
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของใครสักคนเอ่ยถาม แม้จะยังงุนงงอยู่แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้ คนเจ็บกะพริบตาปริบๆ เพื่อปรับภาพพร่าเลือนให้ชัดเจนขึ้น
“....กร...ณ์”
“เฮ้ย! ไอ้เด็กนั่นเป็นอะไรหรือเปล่า”
กรณ์มองเด็กหนุ่มในอ้อมแขน เจ้าตัวทำหน้าเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ผิวหน้าขาวซีดไร้เลือด ร่างกายอ่อนปวกเปียกจนเขาต้องโอบรอบเอวไว้เพราะกลัวว่าจะร่วงลงไปกระแทกซ้ำ เขาหันมาเห็นพอดีตอนที่เจ้าตัวเล็กนี่ล้มหงายลงไป ดูเหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เขากับเพื่อนๆ เลยรีบมาดู
“ไม่แน่ใจว่ะ หัวกระแทกพื้นหรือเปล่าวะเนี่ย”
เจ้าเด็กแว่นกระพริบตาเร็วสักพักก็ขืนตัวส่งสัญญาณบอกว่าสามารถยืนได้ด้วยตัวเองแล้ว เขาปล่อยมือแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ เพราะหน้าของมันซีดจนน่าเป็นห่วง
“นาย...เป็นอะไรหรือเปล่า”
ดูเหมือนว่าดนตร์จะลืมวิธีพูดไปแล้ว อย่าว่าแต่เปล่งคำพูดเลยแม้แต่การได้ยินก็ถูกทำลายไปด้วย หัวใจคล้ายจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ แต่เพียงไม่กี่วินาทีมันก็กลับมาเต้นรัวกระหน่ำ ทุกความรู้สึกถูกทำลาย ตัวเย็นไปหมดแม้แต่สมองก็หยุดทำงานไปด้วย มีเพียงแต่สายตาเท่านั้นที่จับจ้องคนตรงหน้า...ตัวสูงจนต้องเงยหน้า ดวงตาที่ทอดมองมาเจือด้วยความห่วงใย
ดนตร์สั่นหน้าทั้งที่ไม่ได้เข้าใจในคำถามสักนิด แล้วทั้งร่างก็ถูกแรงมหาศาลโถมเข้าใส่จนเกือบจะล้มไปอีกรอบ คนที่อยู่ด้านหน้าทำท่าจะยื่นมือไปรับ แต่เขาตั้งหลักได้ก่อนแล้วรีบหันมองเจ้าของแรงช้าง แล้วก็เป็นคนที่ตัวเกือบจะเท่าช้างจริงๆ
“พี่วินผมเจ็บนะ”
“เฮ้ยโทษทีๆ ฉันเห็นนายล้มเลยเป็นห่วง แล้วนี่เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า แย่เลยสงสัยวันนี้ต้องยกเลิกแข่งบาสไปก่อน ทีมฉันไม่พร้อม” ประโยคหลังชนวีร์คงหมายถึงคนที่มาจากอีกทีม
“อะไรวะ คณะเอ็งมีคนแค่นี้หรือไง แล้วนี่อย่าบอกนะว่าไอ้เปี๊ยกนี่จะเอามาแทนไอ้ไฟ” ใครบางคนที่ดนตร์ไม่รู้จักพูดขึ้น ตากลมเล็กมองคนพูดที่ส่วนสูงไม่ได้ต่างจากกรณ์มากนัก ใบหน้ายียวนกวนโมโหอยู่นิดหน่อย ดีที่เขายังเจ็บอยู่ไม่อย่างนั้นคงมีวัดฝีมือกันบ้างล่ะ
“ผม...ไม่เป็นไรครับพอแข่งได้”
“ไม่เป็นไร? แขนนายเลือดออกนะรู้หรือเปล่า”
ดนตร์ก้มลงมองแขนตัวเอง แล้วก็เห็นรอยหยดน้ำสีแดงข้นไหลผ่านตามความยาวของท่อนแขน สาบานด้วยความสัตย์จริงเขาแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองมีบาดแผลหลังจากที่ตะลึงงันไปพักใหญ่เพราะใครบางคน
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ แผลคงไม่ลึกเท่าไร”
“ไม่ลึกอะไร!” ชนวีร์ตวาด “เลือดออกขนาดนั้น”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ ผมแข่งได้ พี่มีผ้าหรืออะไรที่พอจะพันแผลได้ไหมล่ะครับ”
เมื่อเจ้าตัวยืนกรานว่าไม่เป็นอะไรก็ไม่มีใครคัดค้าน ชนวีร์ค้นหาอุปกรณ์ทำแผลแบบทันด่วนในกระเป๋าเป้ แผลของดนตร์ถูกทำความสะอาดด้วยน้ำเปล่าและพันด้วยผ้าพันคอลายหัวกะโหลกสีดำ แม้จะยังเจ็บอยู่แต่ดนตร์ก็เล่นเต็มที่เป็นผู้เล่นที่ตัวเล็กที่สุด แต่กลับเคลื่อนไหวได้รวดเร็วและรับส่งลูกได้อย่างแม่นยำ ที่สำคัญยังกระโดดได้สูงจนน่าทึ่งอีกด้วย ทว่าสุดท้ายแล้วทีมของกรณ์ก็ชนะไปอยู่ดี ด้วยสกอร์ที่ห่างกันแค่ 2 แต้มเท่านั้น
“โอ๊ย! เสียดาย อีกนิดเดียวแท้ๆ เลย”
ชนวีร์บ่นเสียงดัง ทั้งที่ตัวเองเป็นแค่ผู้เชียร์ข้างสนามเท่านั้น เงินเดิมพันตกเป็นของอีกทีมตามข้อตกลง หนุ่มตัวอ้วนแต่หน้าตาน่ารักเดินไปคว้าคอรุ่นน้องตัวเล็ก ที่เดินทิ้งท้ายแถว ดนตร์ตัวเล็กก็จริงแต่ฝีมือไม่ธรรมดา
“เดี๋ยววันนี้ฉันพาไปเลี้ยงข้าว”
ดนตร์ขมวดคิ้วมุ่น “พี่เพิ่งเสียเงินเดิมพันไม่ใช่หรือครับ”
“เงินแค่นั้นขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอกน่า นายรีบไปเปลี่ยนชุดฉันจะรอที่หน้าคณะ”
เด็กหนุ่มรุ่นน้องพยักหน้า ดนตร์เกือบจะเดินกลับไปที่คณะแล้วถ้าหากว่าสายตาไม่เหลือบไปเห็นทีมคู่แข่งเสียก่อน ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นปรีดาที่ได้เห็นผู้ชายตัวสูงที่ชื่อกรณ์ แต่เพราะเขาได้เห็นกรณ์กำลังหัวเราะอยู่กับผู้หญิงอีกคน...แม้จะอยู่ห่างกันร่วมสิบเมตร เขาก็ยังเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นทั้งสวย ทั้งน่ารัก อ่อนหวาน เธอสวมเสื้อผ้าตามสมัยและมีสไตล์ ผมยาว ผิวขาวเหมือนหิมะ ดวงตากลมโตเป็นประกาย เธอสูงอยู่ราวหัวไหล่ของกรณ์ ทั้งคู่ดูเหมาะสมกัน...ชนิดที่เขาไม่มีสิทธิ์เทียบเคียงได้เลย
ดนตร์หลับตาลงเมื่อเห็นว่ากรณ์สอดมือประคองเอวบางของคนรัก เขาปิดตาได้ทันก่อนที่จะเห็นว่าจมูกของกรณ์ประทับไปบนแก้มของเธอ หัวใจเจ็บจี๊ดยิ่งกว่าแผลที่ข้อศอกเสียอีก
“ตกลงแกจะไปกับฉันหรือเปล่า กรณ์”
เสียงของชนวีร์ดังขึ้น ฉุดให้เขาหลุดจากภวังค์ แล้วพอลืมตาขึ้นก็เห็นกรณ์เดินตรงมาพร้อมกับคนรักแล้ว เขาขยับตัวถอยห่างโดยอัตโนมัติ นึกอยากจะปฏิเสธคำชวนของชนวีร์
“เรียกใครว่าแก ฉันมีศักดิ์เป็นพี่แกนะไอ้อ้วน” กรณ์สวนกลับ “ยาหยีอยากไปด้วย แกสปอร์ตพอที่จะเลี้ยงแฟนฉันอีกคนหรือเปล่าล่ะ”
“สบายอยู่แล้ว” ชนวีร์ยักไหล่ “อ้าว เพลงยังไม่ไปเปลี่ยนเสื้ออีก รีบไปสิจะได้ไปกินเหล้ากัน”
“เอ่อ...ครับ”
เด็กหนุ่มตัวเล็กที่สุดพยักหน้ารัวเร็ว หันหลังแล้ววิ่งหายไปกับความมืด...
(มีต่อ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
