บันทักใจฝากไว้เป็นอักษร...อ้างอิงความรู้สึกจากเรื่องสั้น >>>
[บันทึกรักหนุ่มข้างบ้าน(รอยเปื้อนใจ)]บันทักใจฝากไว้เป็นอักษร... ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสีดำ ได้เจอแผ่นศิลา ขาวสะอาดหมดจด ตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของหุบเขา บรรยากาศร่มรื่น น่าอยู่ เขาคิดว่า ถ้ามีโอกาส เขาจะต้องนำแผ่นศิลา นี้กลับไปที่บ้านของเขาให้ได้ เพราะเขารู้สึกว่า ศิลาสีขาวนี้ มีแรงดึงดูดให้ตัวเขา สนใจอย่างประหลาด แต่ผู้คนมากมายเหลือเกินเดินสันจรไปมา ทำให้เขาไม่สะดวกที่จะ นำแผ่นศิลานี้กลับไป ในตอนกลางวัน เพราะเกรงกลัวคนจะครหา
จนวันหนึ่ง บังเอิญเขาเดินทางผ่านเส้นทางนี้ ในคืนอันมืดมิด แต่ก็มีแสงดาว และดวงจันทร์ ค่อยส่องสว่าง มองเห็นศิลาขาวแจ่มชัด ใสส่องสว่างกระทบกับแสงของจันทร์ในยามค่ำคืน มันดึงดูดให้เขาได้รู้สึกชื่นชม
"เจ้าศิลาเอ๋ย..เจ้าช่างสวยงาม น่าดูจริงๆ " เขาเอ่ยรำพัน พร้อมกับลูบคลำแผ่นศิลานั้น อย่างเบามือ และทะนุถนอม
เขาตัดสินใจในตอนนั้น ว่าเขาจะนำ แผ่นศิลานี้กลับไปในวันนี้ แต่ออกแรงกาย ออกกำลังเท่าไรก็ไม่สามารถยกศิลาแผ่นนี้ขึ้นได้ จนเขาเหนื่อยอ่อนหมดปัญญา
"เจ้าไม่อยากอยู่กับข้าหรือ? "
"ข้าต้องการนำเจ้าไปสลักอักษร ที่สวยงาม ไปกับข้าเถอะนะ"
"ข้าสัญญา ว่าจะดูแลเจ้าอย่างดีไม่ให้ แตกบิ่นเป็นรอยเด็ดขาด"
ชายหนุ่มเขาได้ลองยกแท่นศิลานี้อีกครั้ง ครั้งนี้เหมือนจะยกขึ้นอย่างง่ายดาย เขาจึงบรรทุกเอาศิลานี้มาไว้ในบ้าน เขาได้ทำความสะอาด ขัดเกลา ศิลานี้ จนเป็นเงามันวาว วางไว้กลางสวนลานหน้าบ้าน ที่มีความหอมของดอกไม้ยามราตรี ในยามคำคื่น เขาเฝ้ามาคุยกับเจ้าศิลาสีขาว ทุกวัน เพราะ แรงดึงดูดของศิลา ในยามค่ำ ทำให้เขาอดใจไม่ได้ ที่จะต้องมาชม มาเอ่ยคุยด้วยประจำ
ชายหนุ่มนั่งเอาหลังพิงศิลาแล้วมองดูจันทร์ดูดาว ทุกค่ำคืนจนเป็นเรื่องปรกติ ที่เขาจะต้องทำทุกวัน เมื่อใดที่เขาออกไป ค้าขายนอกบ้าน เมื่อถึงเวลาเขาก็จะรีบกลับมาบ้าน ไม่เคยผิดเวลาเลยซักนิด เขาเฝ้าดูแลทุนุถนอมศิลาได้ตามคำพูดเขาที่เอ่ยขึ้น ในคืนหนึ่ง เขานั่งเอาคอซบกับแผ่นศิลานี้ แล้วเอ่ยกับศิลาว่า..
"เจ้าว่า ท้องฟ้าวันนี้สวยรึไม่ แสงจากจันทรา ที่สาดลงมาหาเจ้า แต่เจ้ากลับน่าดู กว่าดวงจันทร์อีก เจ้ารู้ไหม"[จิตใต้สำนึกของศิลาค่อยๆตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ จากที่เขาเฝ้าพูดคุยดูแล.. เจ้าศิลาสีขาวดูเหมือนจะพึงพอใจชายหนุ่มเช่นกัน] ชายหนุ่มเขาเฝ้ามาคุยด้วยประโยคซ้ำๆ กับศิลาแผ่นนี้ ตลอดทุกค่ำคืน เขาหวงแหนศิลาแผ่นนี้มาก แม้ว่าใครจะเฝ้าจับ ดูลูบคลำ ศิลานี้ ชายหนุ่มจะไม่ยอมให้ใครยุ่งเกี่ยวเลย เขาเฝ้าหวงมันตลอดมา ดูแลมันเป็นอย่างดี มาตลอด จน ในค่ำคืนหนึ่ง ชายหนุ่มตัดสินใจ สลักอักษรลงบนหินศิลาขาวแผ่นนี้ แม้ใจเขาจะรู้สึกเสียดายที่ทำให้ ศิลานี้เป็นรอย แต่เขาอยากจะสลักมันเอาไว้
เขาสลักอักษร ประโยคที่ว่า..คือ
"ทุกค่ำคืน แม้จะไม่ยาวนาน แต่จะคำนึงถึง ตลอดไป" แล้วชายหนุ่มก็เผลอหลับไปโดยเอาใบหน้าซบกับแผ่นศิลา
[ท่านรู้ไหม ข้ายินดีมาก ที่มาพบกับท่าน ข้าเองก็จะอยู่ กับท่านตรงนี้ ตลอดไป เช่นกัน] ศิลาขาวแผ่นนี้ ก่อเกิดจิตสำนึกด้วยจิตวิญญาน ที่ชายหนุ่มมอบให้ทุกค่ำคืน จึงเอ่ยขึ้นมาในคืนหนึ่ง ชายหนุ่ม จึงได้ยินคำประโยคนี้ในฝัน ชายหนุ่มยินดีมาก ที่ได้ยินศิลาขาวใส นี้ พูดกับตน
"ข้าก็จะอยู่ตรงนี้กับเจ้าตลอดไป" เขาเอ่ยขึ้นอย่างยินดีและเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง
จนวันหนึ่งชายหนุ่มเดินทางออกไปจากบ้านหลังนี้ ในเช้าวันหนึ่ง...มืดค่ำแล้ว ลานกว้างหน้าบ้านกลับเวิ้งว้าง มีเพียงศิลาตั้งตระหง่าน สอดส่องแสงจันทร์สวยงาม แต่เงียบสงัดวังเวง วันแล้ว วันเล่า ชายหนุ่มคนนั้น เขาก็ไม่กลับมา ผ่านมาหลายสิบปี ต้นไม้ขึ้นรกปกคลุมศิลา จนแสงจันทร์สาดส่องไม่ถึงแผ่นศิลา ชายหนุ่มก็ยังไม่กลับมา ปล่อยให้ศิลาแผ่นนี้ ได้แต่เงียบเงาเดียวดาย อยู่ตรงนั้น ไปตลอดกาล มีแต่เพียง อักษรที่สลักไว้บนศิลาเพียงเท่านั้น
["ทุกค่ำคืน แม้จะไม่ยาวนาน แต่จะคำนึงถึง ตลอดไป"]"ท่านคงจากข้าไปในที่แสนไกล แล้วใช่ไหม? แต่อักษรที่ท่านสลักไว้ จะอยู่ในตัวข้าตลอดไป ท่านไม่ต้องกังวล"จบ.
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]❤♥[บันทึกใจฝากไว้ในอักษร]♥❤ [จบแล้ว] (อ่าน 3394 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก