7
ลึกลงเท่าไรก็ยิ่งมืดมน
ค้นไปเท่าไรก็ยิ่งสับสน
ส่วนลึกในใจคน ใครจะรู้จริง
เสียงเพลงที่โหลดเข้ามือถือเฉพาะกิจดังสนั่นผ่านหูฟัง ทั้งหัวทั้งตัวขยับไปตามจังหวะด้วยความอิน แต่สงสัยจะอินมากไปหน่อยจนลืมตัว ว่าตอนนี้ผมอยู่ใต้ตึกคณะนิเทศรอไอ้หนึ่งอยู่
เตรียมจะลุกขึ้นมารำแล้ว แต่หูฟังก็ถูกกระชากไปซะก่อน
“ไอ้แดน! มึงอย่าบ้า”
“......”
เสียงของหนึ่งทำให้ผมหลุดจากเพลงที่ฟังวนประมาณร้อยรอบ
ใบหน้าเด๋อๆ ด๋าๆ หันไปมองเพื่อนร่วมคณะที่เข้ามาขัดจังหวะ
หนึ่งเป็นคนตัวเล็ก เล็กกว่าผม แต่หน้าตาดีนำผมไปหลายเท่า พอเห็นแล้วก็ฟุ้งซ่านไปอีกว่าถ้าผมหน้าตาดีแบบหนึ่งบ้าง บางทีก็อาจจะพอสู้กับพี่สาวหุ่นสะบึมได้มั้ยนะ?
ป้าบ!
หัวที่สมุดเล่มบางๆ ตบทิ่มไปด้านหน้า
“คิดอะไรเพ้อเจ้ออีกอะดิ” หนึ่งพูด
ผมหน้ายู่เมื่อโดนทำร้ายร่างกาย ถึงจะไม่เจ็บ แต่ก็รู้สึกเหมือนถูกมีดคมๆ มาแทงหัวใจเหมือนกัน
“เป็นเพื่อนกัน ต้องเล่นกันแรงขนาดนี้เลยเหรอ”
แล้วเสียงทุ้มที่ดังให้ได้ยิน ก็ทำเอาผมใจเต้นแรงอย่างไม่อยากเชื่อหู เพราะอยู่ๆ เดือนคณะสถาปัตย์ก็มาเยือนคณะนิเทศอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ครามมายืนเผชิญหน้ากับหนึ่ง หากเป็นคนอื่น ก็คงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เมื่อถูกเดือนร่างสูงมองคิ้วขมวด ทว่าหนึ่งเพื่อนผมกลับสามารถยืนโต้อีกฝ่ายได้อย่างไม่รู้สึกอะไร
“แรงไม่แรงก็ถามเจ้าตัวดูก่อนมะ?”
หน้าขาวๆ ของหนึ่งแยกเขี้ยวดุดันใส่คราม ก่อนจะหันมาทางผมอย่างต้องการให้ผมตอบไปว่าเจ็บหรือไม่
“เราไม่เป็นไร เล่นกันเฉยๆ” ผมตอบ
หนึ่งทำท่ายักคิ้วใส่คนร่างสูง หน้าตาน่ารักดูหยิ่งยโสจนน่าตี
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถอนหายใจเฮือก ก่อนส่งเสียง
“แดน เดี๋ยวไปไหนต่อ ไปกินข้าวกันไหม?”
“แดนมีนัดกับเราแล้ว”
หนึ่งรีบเข้ามาแทรก สีหน้าไม่เป็นมิตรสักนิด ครามที่คิ้วขมวดกันอยู่แล้วจึงยิ่งขมวดคิ้วหนัก
“คือ...เรานัดกับหนึ่งไว้แล้ว ขอโทษด้วยนะคราม...”
ถ้าผมยังไม่ได้ตกลงจะไปกับหนึ่ง ก็คงจะไปกับครามได้อยู่หรอก
“ถึงแดนไม่ไปด้วย แต่คุณเดือนสถาปัตย์ก็ยังมีคนให้ไปด้วยอีกตั้งเยอะนี่” หนึ่งเริ่มเหล่มองคนร่างสูง
“ก็อยากไปกับแดน”
พอครามเอ่ย หนึ่งก็ทำปากคว่ำใส่ ส่วนผมก็หน้าแดงไปถึงใบหู
“เอาเถอะ แดนมีนัดแล้วก็ไม่เป็นไร เอาไว้เดี๋ยวคืนนี้ไปหาที่ห้องแทนแล้วกัน” ครามว่าต่อ
รอยยิ้มที่จุดข้างมุมปากของครามดูเจ้าเล่ห์ จนตอนนี้หนึ่งน่าจะปากคว่ำไปถึงพื้นได้แล้ว
พวกผมแยกกับครามที่ใต้ตึกคณะ โดยตลอดเวลาที่ไปกับหนึ่งหลังจากนั้น สองหูก็ได้ยินเสียงหนึ่งบ่นไม่หยุด
บอกว่าครามกวนประสาทบ้างล่ะ คิดจะยึดแดนไว้กับตัวเองคนเดียวบ้างล่ะ
ซึ่งผมก็คิดว่าไม่จริงหรอก เพราะผมยังเห็นครามไปกับกลุ่มเพื่อนของเขาอยู่เลย เวลาที่อยู่ในมหาวิทยาลัย ครามก็ยังแฮงเอาท์กับกลุ่มเพื่อนตัวเอง ไม่ใช่ผมอย่างที่หนึ่งหรือกุนต์เข้าใจผิด
เพื่อนๆ กลุ่มที่สนิทกับคราม แล้วไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ก็เรียกว่าเป็นกลุ่มหน้าตาดีทั้งนั้น ผมเองเวลาจะเดินไปไหนกับครามในมหา’ลัยยังต้องคิดแล้วคิดอีก
เพราะบางทีก็ได้ยินคำพูดลอยๆ มาว่า
‘คนหน้าจืดๆ นั่นสนิทกับน้องครามเหรอ?’
‘พวกอยากดังรึเปล่า ถึงได้พยายามทำตัวติดกับพี่คราม’
‘โคตรไม่เข้ากันเลยอะ’
ได้ยินแบบนี้ ผมก็เกรงใจครามนะ ต้องมาฟังเสียงอะไรก็ไม่รู้ อีกอย่างที่คนพูดกันก็ถูก คนหน้าจืดๆ แบบผม ไปยืนข้างเดือนมันก็ตลกพิลึก สู้ปล่อยให้ครามใช้เวลาอยู่กับกลุ่มเพื่อนดีกว่า
“...แดน”
“หา?” ผมสะดุ้งเมื่อหนึ่งเรียกตัวเองที่กำลังเหม่อ
“เฮ้อ อาการหนักนะเรา”
“อาการหนักอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“อาการเพ้อเจ้อไง”
“......” ผมทำหน้าหงิกใส่หนึ่งไปที จนเพื่อนตัวเล็กกว่านิดหน่อยยกมือขึ้นมาบิดแก้มที่ไม่ค่อยจะมีเนื้อจนเจ็บ
คนหน้าตาดีนี่มันซาดิสต์ทุกคนเลยมั้ย? เอ๊ะ?
“จริงๆ ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ เพราะก็เคยบอกไปแล้วว่าถ้าเดือนถาปัตย์นั่นจริงใจ ก็คงทำตัวชัดเจนไปแล้ว”
ผมหลุบตมองพื้น ท่าทีซึมไปอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ถ้าฝ่ายนั้นมันทำตัวไม่ชัดเจนจริงๆ เราก็เป็นฝ่ายทำตัวให้มันชัดเจนไปเลยสิ!!”
หืม??
“ใช่ น้องแดน เชื่อพ่อหนึ่ง ถ้าเดือนนั่นมันไม่ชัดเจนนัก ก็ทำตัวชัดเจนแทนไปเลย!!”
เอ๋??
ว่ายังไงนะ??
.
.
คำแนะนำที่หนึ่งให้ผมก็คือ ให้ทำตัวชัดเจน
แต่คำถามที่ทิ้งไว้ก็คือ จะให้ชัดเจนยังไง?
หนึ่งบอกว่า คนเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องทำตัวให้ชัดเจนว่าเป็นเพื่อน หากไม่ใช่เพื่อน ก็ต้องชัดเจนว่าไม่ใช่
“แดน ถึงขั้นไหนกับเดือนถาปัตย์นั่นแล้วล่ะ?”
คำถามของหนึ่งเล่นเอาผมสำลักข้าวจนไอโขลก
“เฮ้ย ขั้นไหนอะไร ก็ทั่วไป...” ท้ายคำถึงกับเสียงแผ่ว ผมบอกไม่ได้หรอกว่าเราตั้งแต่ขั้น Z ถึง A
“เคยจับมือกันมั้ย”
ผมพยักหน้าอย่างเลี่ยงๆ
“จูบกันยัง”
ถามแบบนี้ ตาผมเหล่มองบนจนแทบจะทะลุไปเพดาน
“ไวไฟนะเรา แล้วถึงขั้นนั้นยัง?”
“ไม่ถึ๊ง จะบ้าเหรอ...”
หนึ่งคิ้วผูกกันเป็นโบว์ราวกับไม่เชื่อคำโกหกของผม
“ถ้าไม่ถึง ก็ลองอ่อยไปเลย! เนี่ย ปลดกระดุมเสื้อนิดๆ ใส่กางเกงสั้นๆ หน่อย จะได้รู้ๆ กันไปเลยว่าจะเป็นเพื่อนหรือเป็นอะไร!” แล้วเพื่อนตัวเล็กก็โพสท์ท่าเซ็กซี่ให้ดู เล่นเอาผมขำจนสำลักข้าวอีกครั้ง
ถ้าหนึ่งรู้ว่าผมกับครามเลยขั้นนั้นไปแล้ว เขาจะด่าผมมั้ยนะ?
แต่คิดๆ ดู ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าหลังจากวันนั้น เราก็ไม่ได้เกินเลยกันอีก เพราะครามต้องการจะเป็นเพื่อนกับผมเฉยๆ ใช่มั้ย? ไม่ใช่เซ็กซ์เฟรนด์ และไม่ใช่มากกว่าเพื่อน...?
“ไม่งั้นก็ห้ามจับมือ ห้ามจูจุ๊บ! ห้ามคุยกันกระหนุงกระหนิง ห้ามกุ๊กกิ๊ก! เพื่อนกันไม่ทำแบบนั้น เข้าใจมั้ยแดน?”
ผมนั่งนิ่ง พลางพยักหน้า
ทำไมผมจะไม่รู้ ว่าขอบเขตของเพื่อนคืออะไร และผมคงต้องคิดเรื่องนี้จริงจังเสียทีอย่างที่หนึ่งว่า
ไม่งั้นผมเองนี่แหละ ที่จะแย่
.
.
ดวงอาทิตย์ลับฟ้า ดวงจันทร์ลอยขึ้นแทนที่
ผมกลับมาอยู่ในคอนโดเรียบร้อยแล้ว อาบน้ำอาบท่าเสร็จ ก็มานั่งหน้ากระจกมองดูตัวเอง
ไม่รู้สึกว่ามีส่วนไหนบนใบหน้าที่โดดเด่นสักส่วน คิ้วไม่บางไม่หนา กลีบปากอิ่มหน่อยๆ จมูกไม่แบนแต่ก็ไม่ได้โด่งสวย ตาก็ตี่ ยิ้มทีเหมือนเห็นสระอิ ทุกอย่างที่เป็นผมมันธรรมดาสุดๆ ข้อดีก็คงมีแค่ผิวที่ออกเหลืองไม่เป็นรอยด่าง สิวไม่ขึ้น ขนไม่ค่อยมี คงเป็นเพราะยีนดีจากบรรพบุรุษจากซัวเถา
ถ้าลองปิดหน้า แล้วมองไล่จากคอลงไป พิจารณาหุ่นแห้งๆ ในเสื้อนอนปลดกระดุมสามสี่เม็ด กับกางเกงบอลยาวเท่าเข่า
“......”
ดูยังไงก็ไม่ได้เซ็กซี่หรือน่ารัก นี่หนึ่งคิดว่าวิธีนี่จะอ่อยเดือนที่หุ่นสุดแสนจะเพอร์เฟ็กต์ได้เหรอ?
ผมกลัดกระดุมเสื้อติดแบบเดิม ก่อนจะมองเวลา
ครามส่งเมสเสจมาบอกว่าจะมาถึงในอีกสิบนาที นี่ก็น่าจะได้เวลาแล้ว
และแค่คิด เจ้าตัวก็โทรเข้ามาจริงๆ ช่างเป็นคนที่ตรงเวลาไม่เปลี่ยน ไม่เคยต้องให้ผมรอเก้อเลยสักครั้ง
ผมไปรับครามเข้ามาในห้อง วันนี้เขายังอยู่ในชุดนักศึกษา มาถึงก็ขอใช้ห้องน้ำอาบน้ำ
เพราะครามมาค้างกับผมหลายครั้ง ข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าของเขาจึงยังมีอยู่ในห้องผม แปรงสีฟันที่เคยมีอันเดียวโดดๆ แก้วน้ำ จานชามช้อมส้อมในห้อง มีจำนวนเพิ่มขึ้น
ครามเคยถามอยู่เหมือนกันว่าไอ้พวกแก้วน้ำคู่ ชุดจานชามคู่ที่เพิ่มขึ้นมันมีที่มาที่ไปยังไง ถามไปยิ้มไป แต่ผมก็บอกไปว่ามีคนให้มา ไม่ได้บอกไปตรงๆ ว่าผมก็เป็นคนซื้อเพิ่มเอง ก็ผมรู้สึกเกรงใจถ้าจะให้ครามต้องเอาของใช้ไปกลับจากคอนโดนี่ เลยซื้อเผื่อๆ ไว้ก่อน
แล้วนี่พอเห็นครามผมเปียกๆ หลังจากออกจากห้องน้ำ ก็เริ่มคิดว่าจะซื้อไดร์เป่าผมมาเพิ่มเหมือนกัน ผมของผมสั้น แป๊บเดียวก็แห้ง แต่คนผมยาวแบบครามต้องใช้เวลาพอดูกว่าจะแห้งสนิท แล้วเขาก็มีนิสัยชอบนอนผมเปียกๆ ด้วย ซึ่งผมไม่เห็นด้วยเลย เพราะมันจะทำให้ไม่สบายได้ง่าย
คนร่างสูงเดินมานั่งบนเตียงกับผม เขาสวมเสื้อกล้ามและขาสั้นแทนชุดนอน มือใหญ่ส่งผ้าขนหนูแห้งมาให้ ผมรับไว้อย่างรู้งาน
สองมือช่วยซับน้ำจากเรือนผมให้คนตรงหน้า และผมคงจะตั้งอกตั้งใจมากไปหน่อย จนไม่ทันได้สังเกตว่าครามส่งสายตามองผมในระยะที่ใกล้กันขนาดนี้
ทันทีที่รู้ตัวว่าถูกนัยน์ตาคมจ้องมอง ผมก็เม้มปากและพยายามมองไปทางอื่น ในใจสั่นจนแผ่ไปถึงมือ
ครามยกมือมาจับมือผมที่เช็ดหยาดน้ำให้ ความอบอุ่นกอบกุมมือผม
“ขอบใจ” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ย
และก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะโน้มเข้ามาหา ผมก็ผละตัวลุกออกจากเตียง
“ด..เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย ปวดฉี่”
แล้วผมก็แวบเข้าห้องน้ำ ปล่อยครามที่มองผมอึ้งๆ ไว้ด้านหลัง
.
.
ออกจากห้องน้ำมาอีกที ก็เห็นครามกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะของผม
เค้าหน้าหล่อเหลาดูเคร่งขรึมกว่าปกติ ดวงตาคมหันกลับมาทางผมเมื่อรู้ว่าผมออกมาจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปนั่งเฉยๆ อยู่นาน
ผมกลืนน้ำลายเอื้อกเพราะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แปลกไป
“คอมไม่ได้ใช่พาสเวิร์ดเดียวกับโทรศัพท์เหรอ” ครามไม่ยิ้มตอนที่ถามเหมือนทุกที
“ป..เปล่า”
“พาสเวิร์ดอะไร บอกได้มั้ย”
พาสเวิร์ดคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ ผมบอกไม่ได้จริงๆ ให้ตายก็บอกไม่ได้ ผมเริ่มเครียดจนง่ามนิ้วมือชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งๆ อากาศในห้องออกจะเย็นฉ่ำ
“จะขอเชคเมลหน่อย พอดีไม่ได้เอาคอมมา” เดือนร่างสูงว่าต่อ
ปกติครามจะพกคอมพิวเตอร์ติดตัวมาด้วยตลอด พอวันนี้ไม่ได้พกมา คอมของผมก็เลยเป็นเป้าหมายไปโดยปริยาย
“คือ...ใช้อีกเครื่องของเรามั้ย พอดีเครื่องนั้นมันเสีย”
“เสีย?”
ดูยังไงก็ไม่เสีย แต่ก็แค่ติดพาสเวิร์ดก่อนเข้าเท่านั้นเอง
“อ..อืม...”
ครามลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ แล้วเดินมานั่งที่เตียงหน้านิ่ง เขานิ่งเสียจนผมเครียดเอามากๆ กับท่าทีแบบนี้
“คราม...”
“นอนเถอะแดน พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ?”
คนร่างสูงเปลี่ยนเรื่อง และลงไปนอนที่ที่นอนบนพื้น
คืนนั้นเรียกว่าผมกระสับกระส่ายนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะถึงแม้จะมีอีกคนในห้องด้วย แต่ผมความเงียบกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนนอนอยู่คนเดียว
.
.
CONT.
TALK เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งงอนไรท์เหมือนที่พี่ครามงอนแดนนะ ไรท์รีบมาต่อให้จบตอนเพราะอยากให้ถึงตอนหวานเร็วๆ แต่ก่อนหวานก็อึนๆนิโหน่ยก่อนเนอะ แล้วรับรองว่าจะหวานให้น้ำตาลขึ้นตา ให้เลือดหมดตัวเลย (?) หลังจากหวานแล้วก็ค่อยว่ากันอีกที
ในส่วนของตอนนี้น้าน น้องหนึ่งสอนอ่อยแล้ว ถึงแดนจะยังไม่ทำตาม แต่เดี๋ยวก็ได้มีอ่อยพี่ครามแน่นอน ให้อ่อยตอนนี้เดี๋ยวพี่ครามหัวใจวายตายก่อนจิจบเรื่องน้า
ส่วนน้องแดนก็ความลับเยอะมากกกก ต้องให้พี่ครามมารีดความลับอีกทีซะแล้วแหละ ฮิๆ
แล้วเจอกันใหม่จ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
