10
ชีวิตตอนนี้ของผม น่าจะเรียกว่าเปลี่ยนไปจากเดิม
แต่ก่อนผมไม่เคยคิดแม้แต่จะเข้าไปคุยกับเดือนสถาปัตย์อย่างสนิทสนม ไม่คิดจะมองคนร่างสูงซึ่งๆ หน้า และไม่มีทางแม้แต่จะคิดว่าจะเข้าไปใกล้ชิดขนาดจับมือถือแขน...หรือ...มากกว่านั้น
แต่ตอนนี้ ผมกลับยืนอยู่ข้างคราม จับมือกัน ต่อหน้าเพื่อนของเขาที่เคยพูดจาไม่ดีกับผม
...เอ่อ ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าพวกเขาพูดไม่ดีกับผมตอนไหน แต่ครามบอกมาอย่างนั้นน่ะสิ
“แดนไท ขอโทษทีที่วันนั้นล้อเล่นแรงไปหน่อย”
“เออ ขอโทษด้วยนะเว้ย ที่บอกว่าเป็นสตอล์กเกอร์ แต่สตอล์กเกอร์น่ารักแบบนี้ พี่ยอมให้มาสตอล์คนะจ๊ะ”
โป๊ก
สันหนังสือหนาๆ เคาะใส่หัวเพื่อนในกลุ่มครามเบาๆ ใบหน้าคมขมวดคิ้วเล็กๆ มองไปทางเพื่อนที่เพิ่งเอ่ยจบ
“เออรู้แล้วว่าคนนี้มึงหวง”
พอได้ยิน ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้าลามไปถึงใบหู รีบสะกิดบอกครามว่าต้องกลับไปที่คณะเพราะมีเรียนคาบต่อไป
คนร่างสูงพยักหน้ารับรู้ ผมจึงปลีกตัวออกมาได้
ขืนให้ยืนเป็นเป้าสายตาต่อ ผมคงต้องแปลงร่างเป็นตัวตุ่นขุดดินหนี
ทุกอย่างรวดเร็วเกินจะคาดคิดจริงๆ ตอนนี้เพื่อนของคราม และเพื่อนของผม รู้ว่าผมและเดือนสถาปัตย์คบกัน...ถึงจะไม่ใช่ข่าวที่แพร่กระจายออกไปเป็นวงกว้าง แต่นับจำนวนคนที่รู้เรื่องแล้ว ก็ถือว่ามากสำหรับผมพอควร
ครามไม่มีเรียนต่อ จึงจะไปรอผมเลิกเรียนที่หอสมุด ส่วนผมก็เข้าเรียนโดยที่ไม่มีสมาธิจดจ่อกับการเรียนการสอนแม้แต่น้อย
เหลือเชื่อที่ตอนนี้ผมคบกับครามมากกว่าเพื่อน และครามเองก็ยอมรับเรื่องนี้กับเพื่อนๆ เองด้วย
ผมตกใจเอามากๆ ตอนที่ครามยอมรับเรื่องนี้ตอนที่เพื่อนๆ เอ่ยถาม
คำถามในใจเกิดขึ้นมากมาย อย่างเช่น...ครามไม่อายเพื่อนเหรอ? ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าผมโคตรธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่น แล้วยังเป็นสตอล์คเกอร์ มันน่าภูมิใจตรงไหนที่มีคนอย่างผมเป็นแฟน
ถึงอย่างนั้นครามกลับยอมรับกับคนอื่นโดยไม่รู้สึกอะไร
และการที่เขายอมรับกับคนอื่น ก็ไม่เท่ากับที่ครามยอมรับในตัวผม
หัวใจของผมพองโต ความสุขเปี่ยมล้นจนคำว่ามองทุกอย่างเป็นสิ่งสวยงามไม่ใช่คำที่เว่อร์เกินจริง
ผมชอบคราม ยิ่งเขาดีกับผมขนาดนี้ ผมก็ยิ่งหนีความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ขณะเดียวกัน ผมก็ยังไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองทิ้งดิ่งไปกับความรู้สึกทั้งหมด
และไม่กล้าที่จะบอกครามให้รู้เกี่ยวกับผมทุกอย่างด้วย...
.
.
หลังจากเลิกเรียน ผมเดินไปหอสมุดโดยมีหนึ่งตามติดมาด้วย หนึ่งยืนยันว่าจะไปกินข้าวกับผมแม้ว่าผมจะบอกเขาว่ามีนัดกับครามก็ตาม
ผมไม่ได้รังเกียจหากหนึ่งจะไปด้วยกัน แต่เท่าที่ผมจำได้ หนึ่งไม่ชอบครามไม่ใช่เหรอ?
นึกไปถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้ไม่นาน
“แดน มีแฟนแล้วก็ต้องมีเวลาให้เพื่อนด้วย เข้าใจไหม”
หนึ่งทำหน้าเข้มใส่ผม หลังจากที่เขาบอกว่าพักหลังผมตัวติดกับครามมาก
“เราก็ไม่ได้ตัวติดกับครามขนาดนั้นนะ”
“ไม่ติดอะไร เข้าใจนะว่าคบกัน แต่ทิ้งเพื่อนเป็นหมาหัวเน่าตลอด ไปกับเดือนนั่นทั้งเช้ากลางวันเย็น”
หนึ่งทำหน้ามุ่ย แต่เห็นแล้วก็รู้สึกว่าน่ารักจนเผลอยิ้มออกมา
“ไม่ขำนะ”
“ขอโทษ” ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าครามกับหนึ่งญาติดีกันสักหน่อย ก็คงจะชวนให้ไปด้วยกันไปแล้ว
พอหนึ่งยิ่งส่งสายตากดดัน ผมก็ลองเอ่ยออกมา
“หนึ่งไปกินข้าวด้วยกันไหมวันนี้ แต่ครามก็ไปด้วยนะ...เราไม่กล้าชวนเพราะกลัวหนึ่งจะไม่ชอบเปล่าๆ”
“ไป”
หนึ่งตอบออกมาทันทีอย่างคาดไม่ถึง พร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างพึงพอใจ
.
.
ครามเลิกคิ้วน้อยๆ เมื่อเห็นหนึ่งเดินมาหน้าหอสมุดพร้อมกันกับผม
ผมได้แต่ยิ้มแหะให้คราม พลางเอ่ย
“คราม...วันนี้หนึ่งไปกินข้าวกับเราด้วยได้มั้ย”
ก่อนที่เดือนร่างสูงจะได้อ้าปากเอ่ยตอบ หนึ่งก็ยื่นมือมากกอดไหล่ผมแล้วพูด
“นี่แดนจะทำอะไรต้องขออนุญาตตลอดเลยเหรอ เกินไปรึเปล่าฮึ?”
ครามถอนหายใจ แล้วนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบออกมา
“ไปด้วยกันก็ได้...แต่เดี๋ยวไลน์ไปถามคนคนหนึ่งก่อน ว่าจะไปด้วยกันไหม”
แล้วรอยยิ้มที่ดูร้ายกาจนิดๆ ก็ปรากฏบนโครงหน้าหล่อเหลา ทำเอาหนึ่งขมวดคิ้วหน้าบึ้ง
“ก็ดีนะ ไปด้วยกันหลายๆ คนสนุกดี ฮ่าๆๆ...” ผมรีบตอบและหัวเราะแห้งๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศเสีย
“ไลน์ไปหาใคร” หนึ่งส่งเสียงเข้ม
“พี่ทักษ์ไง สนิทกับพี่เค้าไม่ใช่เหรอ”
ครามเอ่ยไปกดมือถือไป ขณะที่หนึ่งอ้าปากค้าง แล้วโพล่งออกมาเมื่อตั้งสติได้
“เฮ้ย อย่านะ”
“พี่ทักษ์ตอบมาโคตรเร็ว บอกว่าจะไปด้วย อยู่ในห้องสมุดพอดีด้วย เดี๋ยวคงเดินออกมาละ”
“ไม่ไปแล้ว”
คราวนี้เป็นผมที่ทำหน้าตกใจ ไหงหนึ่งเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้ แล้วพี่ทักษ์คือใคร ทำไมพอครามพูดถึง หนึ่งถึงมีปฏิกริยาแปลกๆ?
หนึ่งรีบปล่อยมือจากไหล่ผม แล้วหันหลังกลับโดยไม่รีรอ
ผมจะเรียกให้เขากลับมาก็เรียกไม่ทันแล้ว เพราะหนึ่งหายตัวไปรวดเร็วจนสมองผมก็ประมวลไม่ทัน
.
.
“พี่ทักษ์คือใครเหรอ”
ผมเอ่ยถามคราม ขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย
หลังจากที่เรากินข้าวด้วยกันบ่อยครั้ง ผมก็ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับครามเพิ่มว่าเขาไม่ชอบอาหารขยะ อย่างเช่นแฮมเบอร์เกอร์ พิซซ่า หรือหมูกะทะ ดังนั้นร้านอาหารญี่ปุ่นจึงเป็นตัวเลือกที่ดี
ผมเลือกสั่งเซ็ตปลา แต่ดันลืมไปว่าตัวเองใช้ตะเกียบไม่เก่ง ครามเห็นแล้วคงทนไม่ไหวเลยช่วยคีบก้างออกจากเนื้อให้ขณะที่ตอบ
“พี่ทักษ์เรียนอยู่สถาปัตย์ปีห้า เป็นพี่ชายหนึ่ง”
“พี่ชาย?”
ส่งเสียงด้วยความตกใจ เพราะผมไม่เคยได้ยินจากปากหนึ่งมาก่อนว่าเขามีพี่ชายด้วยเหมือนกัน
“อืม แต่ไม่น่าจะใช่พี่น้องกันแท้ๆ”
“แล้ว...ครามรู้ได้ไงเหรอ...”
อดไม่ได้ที่จะถาม ครามไม่ได้สนิทกับหนึ่ง แต่ทำไมถึงรู้เรื่องนี้ได้ ส่วนผมที่เป็นเพื่อนสนิทกับเขากลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วหนึ่งก็ดูจะมีปฏิกริยาแปลกๆ ด้วยตอนที่ครามเอ่ยถึงพี่ชาย
หนึ่งกับพี่ทักษ์ ไม่ถูกกันรึเปล่า?
เดือนตรงหน้ายักไหล่ มุมปากหยัดยิ้มน้อยๆ
“แค่รู้จักกับพี่เค้า อยู่คณะเดียวกันเลยได้คุยกันบ้าง”
ที่ว่ามาก็มีเหตุผล แม้จะยังสงสัยแต่ผมก็ไม่ได้ดึงดันถามต่อ เพราะหากอยากจะรู้จริงๆ ผมคิดว่าผมควรจะไปถามหนึ่งโดยตรงมากกว่า
หลังทานอาหารเสร็จ พวกเราก็ไปต่อที่ร้านขนม ผมเป็นคนชอบกินขนมหวาน และครามก็รู้เรื่องนี้ เขาจึงพาผมมาลองร้านไอศกรีมร้านใหม่ที่ติดป้ายตัวใหญ่ๆ ว่าใช้นมจากฮอกไกโด
ผมสั่งไอศกรีมโคน ส่วนครามนั่งมองผมกินเฉยๆ
พอมีคนมองเวลากินแบบนี้ ทำให้ผมรู้สึกประหม่า จนต้องพยายามรีบกินไอศกรีมให้หมดโดยเร็ว ปากทั้งงับทั้งเลียครีมนมสีขาว แต่เพราะเมื่อครู่ทานอาหารทั้งเซ็ตไปแล้ว จึงยังรู้สึกอิ่มอยู่ ให้เขมือบไอศกรีมทั้งโคนในชั่วพริบตาก็ออกจะยากอยู่เหมือนกัน
แล้วคนเป็นแฟนกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะจ้องกันด้วยสายตาแบบนั้นกลางที่สาธารณะได้ซะหน่อย
คนตรงหน้ามองผมไป ลิ้นก็ลอบเลียริมฝีปากไปด้วย ดวงตาคมสวยจ้องราวกับอยากจะกลืนสิ่งที่ผมถืออยู่
ถ้าอยากกินทำไมไม่สั่ง? จนผมต้องเอ่ยปากถาม
“ก..กินไหม?”
ผมยื่นโคนไอศกรีมที่เหลืออยู่ไม่มากไปให้เดือนร่างสูง ทว่าอีกฝ่ายไม่รับ แต่ยื่นมือมาที่กลีบปากผม
ปลายนิ้วโป้งลากเช็ดครีมหวานออกจากกลีบปากล่าง แล้วดึงกลับไปริมฝีปากตน เรียวลิ้นเลียครีมที่ติดอยู่ที่นิ้วมือ
ภาพที่เห็น ทำให้หัวใจเต้นตึกไม่พอ ยังทำให้สองแก้มร้อนฉ่าอีกด้วย
“อร่อยดี”
ครามยิ้ม
ผมก้มหน้าทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน ไอศกรีมก็ไม่กินต่อจนต้องทิ้งที่เหลือ จนกระทั่งครามเอ่ยออกมา
“วันนี้ไปค้างห้องแดนได้ไหม?”
ใบหน้าพยักให้อีกฝ่าย ตอนนี้ในหัวว่างเปล่าจนคิดเหตุผลปฏิเสธอะไรไม่ออก
.
.
ตั้งแต่ผมและครามกลับมาถึงห้องเล็กๆ ในคอนโด ครามก็เอาแต่มองผม มองอย่างเดียวไม่พูดอะไร ตอนที่ผมเข้าไปอาบน้ำก็ยังรู้สึกเหมือนสายตาคมปลาบของคนร่างสูงจะสามารถมองทะลุผนังเข้ามาด้านใน และสังเกตเห็นทุกอิริยาบถ
พอคิดอย่างนั้น ผมก็รู้สึกร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกถึงกระแสโลหิตที่วิ่งพล่านไปทั่วร่าง แม้จะอาบน้ำเย็นเฉียบ และเดินออกมาเจออากาศเย็นฉ่ำก็ตาม
ช่วงที่ได้พักร่างจากการถูกมอง ก็ตอนที่ครามเข้าไปอาบน้ำบ้าง
ผมได้พักหายใจหายคอ มือแนบกับอกอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ นี่ผมจะทำยังไงดี แกล้งหลับเลยดีไหม?
ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลังจากสารภาพกับคราม ผมก็เลี่ยงที่จะนอนค้างกับอีกฝ่าย
เราเป็นแฟนกัน เคยมีอะไรกัน ดังนั้นก็เป็นไปได้ว่าหากอยู่ด้วยกัน อารมณ์อย่างว่าก็จะถูกจุดติดง่าย
บอกตรงๆ ว่าผมยังไม่กล้าข้ามเส้น
มันไม่เหมือนกับคืนแรกที่เราทำเรื่องนั้นไปเพราะไม่ได้สติ หากตอนนี้เราใกล้ชิดกันมากกว่าแค่การกอดและจูบ นั่นหมายความว่าผมกับคราม อาจจะเรียกว่าผูกพันกันทั้งทางกายและใจอย่างเป็นทางการล่ะมั้ง?
แต่ผมกลัว เขิน อาย
ไม่ใช่ว่ารู้สึกไม่ดี ผมยังจำได้ว่าคืนนั้นผมรู้สึกดี ดีมากจนไม่อยากเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจริง แต่หากเรากลายเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง ผมคงห้ามตัวเองไม่อยู่
ห้ามไม่ให้ตัวเองคิดว่าผมได้ครอบครองคนที่เกินเอื้อมอย่างครามแล้วจริงๆ ไม่ได้
ผมพลิกตัวบนเตียงไปมา ใบหน้าซุกลงกับหมอนที่เมื่อครู่ครามนอนหนุน กำลังจะเคลิ้มหลับ กระทั่งได้ยินเสียงน้ำหยุดไหล และร่างสูงเปิดประตูออกมา
ครามสวมแค่กางเกงผ้ายืด และผมเดาว่าเขาไม่ได้ใส่อันเดอร์แวร์...เพราะเนื้อผ้าของกางเกงขับให้เห็นสัดส่วน
“แดนจะนอนแล้วเหรอ”
ผมพยักหน้า ทำท่าจะคลุมโปง แต่ก็ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยซะก่อน
“บอกพาสเวิร์ดคอมมาก่อน”
“......”
แล้วร่างสูงใหญ่ที่กายท่อนบนเปลือยเปล่าก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าคอมตั้งโต๊ะ ก่อนหมุนเก้าอี้หันและมองมาทางผมพร้อมรอยยิ้ม
ผมไม่คิดว่าอยู่ๆ ครามจะถามถึงเรื่องนี้ พยายามใช้สมองที่มีอยู่น้อยนิดคิดว่าจะเอายังไงดี สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะบอกไป
“พาสเวิร์ดคือ...”
“เดี๋ยว”
หืม?
ผมประหลาดใจ เมื่ออยู่ๆ ก็ถูกคนผมยาวหยุดกะทันหัน
“บอกง่ายๆ ได้ยังไงแดน ต้องให้เรารีดความลับจากแดนก่อนสิ”
ริมฝีปากอ้าค้างเมื่อได้ยิน อดไม่ได้จริงๆ ที่จะรู้สึกถึงภัยที่กำลังจะมาถึงตัว
.
.
CONT.
TALK: มาต่อด้วยความรวดเร็วฮ้าบ ยังไงไรท์ก็ยังเน้นที่คู่ครามแดนต่อปัย 555 ก็ไม่รู้จะค้างกันหรือไม่ เดี๋ยวจะรีบมาต่อน้า
หัวข้อ: ✻✻ ค ว้ า เ ดื อ น ✻✻ Chapter 22-23 END / P.13 [22.09.2018] (อ่าน 182817 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก