หัวข้อ: ✻✻ ค ว้ า เ ดื อ น ✻✻ Chapter 22-23 END / P.13 [22.09.2018]

[BAKA]

กลับไปเสร็จแน่น้องแดน

ว่าแต่พี่ทักษ์ดูเอ็นดูน้องหนึ่งออกน๊าาาา

ปล ที่จะเข้มข้นขึ้นนี่ไม่ได้หมายถึงดราม่าใช่ไหมคะ?

[areenart1984]

กลับไปจะโดนอะไรหว่า 

[mooping-7]

รอคนโดนลงโทษ อิอ

[maxtorpis]

ป๊าด

[kinjikung]

เชื่อว่านิยายทุกเรื่องต้องมีจุดพีค เข้มข้นอย่างไร มาม่าต้องเดือดแค่ไหน พร้อม 555+

[Leenboy]

สงสัยโดนตีก้นลายแน่ๆ

[route rover]

ครามปรึกษาพี่ทักษ์เรื่องแลกเปลี่ยนหรอ อ้าวววละจะมีปัญหามั้ยนะ ยังไม่ได้บอกแดนใช่มั้ย

[Primpraii]

15






เวลาที่เรามีความสุข มักจะผ่านไปรวดเร็วเสมอ


ไม่ทันไร การสอบปลายภาคก็คืบใกล้เข้ามาทุกที นอกจากนี้วันเกิดครามก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วยเหมือนกัน ผมไม่ทันได้ตั้งตัวแม้แต่น้อยว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้ คงเพราะแต่ละวันผ่านไปอย่างมีความสุขจนไม่ได้นึกถึงเรื่องอื่นเลยล่ะมั้ง


แต่สุดท้ายผมก็ต้องมาคิดไม่ตกว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดกับคราม


ผมรู้มาว่าครอบครัวของครามมีฐานะดี แค่ตึกคอนโดที่เขาอยู่ก็บ่งบอกฐานะได้อย่างดีแล้ว ดังนั้นไม่ว่าผมจะซื้ออะไรให้ เขาก็คงมีหมดแล้ว ให้ซื้อของมียี่ห้อหรือของแพง ผมก็ไม่มีปัญญาแน่นอน ต่อให้เก็บเงินทั้งชีวิต ก็ไม่รู้จะซื้อนาฬิกาแบรนด์ที่ครามใส่ได้หรือเปล่าเลย


นั่งคิดนอนคิดหลายวัน


ในที่สุดก็เหลือเวลาอีกสองวัน ที่วันเกิดครามจะมาถึง


“นั่งคิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มดังข้างหู เมื่อผมกำลังนั่งเหม่ออยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่นของเดือนสถาปัตย์


นิ้วชี้อีกฝ่ายเข้ามาแตะที่กลางหว่างคิ้วผมเบาๆ ให้คลายปมออกจากกัน


“เปล่า ไม่ได้คิดอะไรหรอก” ผมตอบ


ครามที่เพิ่งออกจากห้องน้ำหลังจากออกกำลังกายเสร็จ เดินมาหย่อนกายนั่งลงข้างๆ ผม เนื้อตัวของร่างสูงใหญ่ยังเกาะพราวด้วยหยาดน้ำ กลิ่นสบู่หอมจากกายจนอยากกดจมูกลงไปกับไหล่อุ่นสักทีแต่ก็ไม่กล้า


เรียวคิ้วเข้มเลิกขึ้น ก่อนที่สองแขนแกร่งจะรั้งตัวผมให้เข้าไปหา หน้าท้องที่ประดับไปด้วยกล้ามเนื้อสวยขยับเข้ามาชิดกับกลางหว่างขาผม ไม่ต้องบอกก็เข้าใจว่าผมโกหกไม่เนียน


“เพิ่งอาบน้ำไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวตัวก็สกปรกอีกหรอก” ผมเอ่ยพลางเบี่ยงหลบใบหน้าแดงๆ


“จะสกปรกได้ไง” ดวงตาคมสวยมองผม “เหงื่อก็ของแดน...”


นี่เขาเป็นไซคลอปส์หรือเปล่า มองผมตรงไหนผมก็รู้สึกร้อนตรงนั้น แล้วยังริมฝีปากที่เข้ามาช่วงชิงอากาศจากผม คลอเคลียดูดเม้มจนผมหมดแรงจะต่อต้าน


“น้ำหวานๆ...ก็ของแดน”


“......”


ผมตอบอะไรไม่ออก ดวงตาปรือมองแผงอกเปลือยเปล่า กายช่วงล่วงรู้สึกถึงบางสิ่งที่ดุนดันจากผ้าขนหนู ทำให้อดเลื่อนสายตาลงไปมองไม่ได้


กล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบที่เรียงตัวบนหน้าท้อง ไล่ลงไปตามแนวขนอ่อนใต้สะดือ กระทั่งหยุดที่ส่วนที่แสดงความเป็นชาย


ถ้าผมเป็นลมได้ คงเป็นลมเสียตรงนี้


“วันนี้จะทำยังไงให้แดนบอกความลับดี”


อีกฝ่ายไม่ว่าเปล่า มือเลื่อนเข้ามาสอดใต้เสื้อผม หากร่างกายของผมมันฟ้องได้ คงจะฟ้องด้วยการเผยรอยนิ้วมือของครามที่ประทับอยู่บนตัวผมไม่มีเว้นสักส่วน


“อืม...เราแค่คิดว่าใกล้จะถึงวันเกิดครามแล้ว...” ผมยอมบอกสิ่งที่ผมคิด


“แล้ว...?”


“ครามอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดเหรอ”


เอ่ยถามไปตรงๆ น่าจะดีกว่า เพราะต่อให้พยายามคิดจนหัวแตก ผมก็ไม่มั่นใจว่าจะหาของขวัญที่ดีให้ครามได้


“ไม่รู้จริงๆ เหรอ ว่าเราอยากได้อะไร”


ผมกัดริมฝีปากเล็กๆ เมื่อสบนัยน์ตาอบอุ่นที่ทอดมองผม ใบหน้าพลางส่ายไปมา


“แค่ได้แดนเป็นของขวัญก็พอ”


“........”


“อยากกินเค้กรสแดน”


แล้วคนร่างสูงก็กัดแก้มผมเบาๆ


“อยากแกะของขวัญที่ชื่อแดน”


มือใหญ่ถอดปลดปมผ้าขนหนูที่เอวเขาออก


ภาพที่ฉายผ่านดวงตา ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงรัว


ผมไม่อยากบอกเลย ว่ายังไงครามก็ได้ผมเป็นของขวัญอยู่แล้ว แต่ไม่ได้คิดมาก่อนว่าผมต้องกลายเป็นเค้กด้วย ถ้าผมจะหาของขวัญให้ครามเพิ่มอีก ผมคิดว่าผมคงขาดทุนย่อยยับจริงๆ




.

.



ผมมองตัวเองในกระจกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มั่นใจ


ตัวผมในเชิ้ตและโบว์หูกระต่ายแบบนี้ ดูแปลกตาไม่น้อย ที่ผมต้องใส่ชุดนี้ก็เพราะผมเพิ่งรู้ว่าพ่อของครามจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้เขาที่โรงแรม แล้วครามจะไม่ไปงานถ้าผมไม่ไปด้วย


นานๆ ครั้งครามจะพูดเรื่องครอบครัวให้ผมฟัง คนร่างสูงไม่ค่อยสนิทกับพ่อ สาเหตุหลักๆ คงเพราะพ่อของเขามีหลายบ้าน บางครั้งพวกคนมีเงินก็คงจะเห็นว่าสามารถเลี้ยงดูลูกและภรรยาได้หลายคนล่ะมั้ง แล้วหลายครอบครัวที่ผมเคยพบเจอก็มองว่าการมีภรรยาสองคน หรือมากกว่านั้นเป็นเรื่องปกติ ฝ่ายภรรยาเองก็ยอมรับในเรื่องนี้


ถ้าเป็นคนฐานะแบบบ้านผม แม่ผมคงได้เอาสากทุบหัวพ่อแล้ว โทษฐานที่ลูกเมียอย่างละคนยังหาเงินเลี้ยงไม่พอเลย


นึกแล้วก็คิดถึงที่บ้านจัง ผมเพิ่งจะกลับไปเยี่ยมที่บ้านเมื่อตอนปีใหม่ที่ผ่านมา ปิดเทอมนี้ถ้าไม่ติดว่าต้องไปฝึกงาน ก็คงจะกลับไปอยู่ยาวกับที่บ้านและเจ้าหมาอ้วนอีกสองตัว


“น่ารักแล้วแดน”


เสียงของครามทำให้ผมละสายตาจากกระจก แล้วหันมาเงยมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาในชุดสูทลำลอง เขาไม่สวมเน็กไท ทว่าสวมหูกระต่ายแบบเดียวกับผม


ไม่ว่าชุดไหนครามก็ดูดีเสมอ โดยเฉพาะรอยยิ้มที่ส่งทอดมาให้ ทำให้คนตรงหน้าดูดียิ่งกว่าภาพที่สวยที่สุดในโลกอีกร้อยเท่าพันเท่า


ครามจูงมือผมออกจากห้องไปขึ้นรถ ระหว่างทาง ผมอดรู้สึกเครียดเล็กๆ ไม่ได้


หากจะบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็คงโกหก ผมตื่นเต้นจนมือสั่นขาสั่น คิดดูสิว่าไปงานวันเกิดแต่ต้องแต่งตัวเป็นทางการขนาดนี้ จะไม่ให้ผมประหม่าได้ยังไง ยิ่งมาถึงโรงแรมที่หมาย แค่มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องจัดงานผมก็สะท้านไปทั้งร่างแล้ว


พอเดินผ่านประตูเข้าไปด้านใน ผมก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก คนข้างในห้องกินเลี้ยงมีไม่มากขนาดนับไม่ไหว ทว่าแต่ละคนดูแล้วไม่ธรรมดา ราวกับว่าพวกเขาหลุดมาจากนิตยสารไฮโซยังไงอย่างงั้น


“ใครมาบ้างก็ไม่รู้เลยเนี่ย”


เดือนสถาปัตย์ส่ายหน้า แล้วจูงมือผมเข้าไปนั่งในงาน และนั่งที่โต๊ะเดียวกับพ่อของเขา ไม่ต้องแนะนำผมก็รู้ว่าพ่อของอีกฝ่ายคือคนไหน


พ่อของครามอายุน่าจะห้าสิบกว่าแล้ว ทว่ายังดูหนุ่มกว่าอายุมาก ร่างกายสูงและดูแข็งแรงเหมือนลูกชายไม่มีผิด และจากเค้าโครงหน้าตาผมคิดว่าพ่อของเขาน่าจะเป็นลูกครึ่งหรือไม่ก็ลูกเสี้ยว ข้างกายของชายวัยกลางคนเป็นผู้หญิงที่ครามเรียกว่าอาเล็ก


ผมยกมือไหว้ทั้งคู่ และรีบแนะนำตัวว่าเป็น “เพื่อนของครามครับ” ก่อนที่คนร่างสูงจะเอ่ยอะไรผิดไปจากนี้


พอจะเข้าใจหน่อยๆ แล้วว่าทำไมครามถึงไม่อยากมางานเลี้ยงนี้ เพราะมองไปทางไหน ก็ไม่เจอคนรุ่นเดียวกันสักเท่าไหร่ ถึงพ่อของครามจะบอกว่าจัดงานเลี้ยงให้ลูกชาย หากแต่คนที่มาไม่มีเพื่อนลูกสักคนนอกจากผม


จะว่ายังไงดี...เหมือนเป็นงานของพ่อ ที่เผอิญว่าจัดในวันเกิดของลูกล่ะมั้ง?


ผมเองรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่เป็นคนคะยั้นคะยอให้ครามมา คิดไปเองว่าเขาน่าจะอยากฉลองกับครอบครัว


กลับกลายเป็นว่าต้องเห็นร่างสูงนั่งยิ้มแกนๆ ไม่ได้สนุกอย่างที่ควร แม้ว่าอาหารจะรสชาติถูกปาก แต่บรรยากาศกลับกร่อยซะได้


ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนเข้าหาครามหลายคน รวมถึงคนที่ทำงานในสายวงการบันเทิงด้วย


ก่อนจะกลับ พ่อของครามส่งของขวัญวันเกิดให้คราม พอแกะออกมาก็เรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อย มันเป็นนาฬิกาแบรนด์ดังรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่ราคาน่าจะแพงแบบที่ผมไม่อยากนึก


นอกจากนี้ ต่อให้สองพ่อลูกจะไม่สนิทกันยังไง สุดท้ายก็ยังเป็นพ่อลูกกันวันยังค่ำ เห็นได้ชัดว่าพ่อของครามเป็นห่วงเขา กำชับให้เขาดูแลตัวเองให้ดี ถ้าขาดอะไรหรือเงินไม่พอใช้ก็ให้บอกพ่อ


ตอนที่ผมสวัสดีพวกผู้ใหญ่แล้วออกมากับคราม ผมรู้สึกตัวลีบเล็กลงมาก และอดรู้สึกนิดๆ ไม่ได้ว่า ตอนที่อยู่ในงานเลี้ยง ผมกับครามเหมือนอยู่กันคนละโลกเลย


.

.



กว่าผมและครามจะกลับถึงคอนโด เวลาก็ล่วงเลยไปสี่ทุ่มกว่า อีกไม่ถึงสองชั่วโมงจะเป็นวันเกิดครามแล้ว ผมคิดมาตลอดทางว่าจะให้ของขวัญอีกฝ่ายยังไง


ทว่าทันทีที่พวกเราก้าวเท้าเข้าไปในล็อบบี้คอนโด ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักคราม


สังเกตเห็นสีหน้าของร่างสูงดูอึ้งไป


ผู้หญิงสวยคนนั้นมีผมยาวหยักศก ดวงตาคมโต ใบหน้าแต่งมาอย่างประณีต เธอสวมชุดเดรสสีดำเข้ารูป กระโปรงไม่ได้สั้นกุดจนดูราคาถูก หากแต่ขับสัดส่วนให้เห็นส่วนโค้งเว้า ด้านนอกสวมเบลเซอร์ทับดูภูมิฐานอย่างผู้หญิงทำงานเก่ง รองเท้าส้นสูงสูงประมาณสองนิ้วได้ ทำให้เวลาที่เธอเดินเข้ามาใกล้ จึงเห็นว่าสูงกว่าผมอยู่หน่อย นอกจากนี้ก็ยังถือกระเป๋าแบรนเนมราคาแพงอีกด้วย


“คราม...พี่มารอตั้งนาน” เสียงหวานแหบเครือเล็กน้อย


อกอวบอิ่มเข้าไปแนบชิดกับท่อนแขนแกร่งของเดือนร่างสูง ผมที่ยืนอยู่ใกล้ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกลิ่นน้ำหอมฉุนจากกายเธอ


“มีอะไรเหรอครับ” ครามสะบัดแขน ทว่าไม่ได้แรงมากจนเธอผละออก มือเรียวสวยยังคงเกาะแขนครามแน่น


“อยากเจอ ไม่ได้เจอตั้งนาน มาหาไมได้เหรอ...อุบ...” สาวสายยกมือปิดปาก ทำท่าราวกับต้องการจะอาเจียน ผมจึงมองหน้าครามคล้ายจะบอกว่า ยืนกันตรงนี้คงไม่ดี


คนร่างสูงส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยกับหญิงสาว


“พี่พักอยู่ที่ไหน ผมให้รปภ.เรียกแท็กซี่ให้ นี่ก็ดึกแล้ว พี่กลับบ้านไปดีกว่า”


“ไม่เอา พี่จะค้างกับเธอ เมื่อก่อนตอนเธอมาค้างกับพี่ พี่ยังไม่ว่าอะไรเลยนะ”


สองคิ้วของร่างสูงขมวดเข้าหากัน อารมณ์คุกรุ่นอย่างรู้สึกได้


จากคำที่เธอพูด ดูจะสนิทกับครามไม่น้อย ผมเริ่มคิดเดาในหัวว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร


หญิงสาวเริ่มเกาะและกอดครามแน่น สีหน้าดูพะอืดพะอมหนัก จนผมกลัวว่าเธอจะอาเจียนใส่ครามเข้าจริงๆ


“เมาขนาดนี้ ให้ขึ้นไปก่อนมั้ย...”


ผมเอ่ยความเห็น เพราะตอนนี้สายตาของคนในคอนโดเริ่มมองมาแล้ว แล้วถ้าจะให้เธออ้วกกันกลางล็อบบี้ จะยิ่งเดือดร้อนกันไปใหญ่


ครามมองหญิงสาวอย่างชั่งใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือก แล้วยอมทำตามนั้น

.

.


CONT.


TALK: ไม่ดราม่าหรอกน้า 5555+ ตอนหน้าค่อยไปฉลองวันเกิดกันดีๆ (มั้ง) ขอบคุณรีดที่ติดตามมากเลยจ้า

[monoo]

 
 

[BAKA]

ใครกันนะ?

[mild-dy]

 

[Somm]

อย่าบอกว่าคนชื่อป่านอะไรนั้นนะ!!

[Ti0590]

อย่าให้ขึ้นนะครามมม!!!!

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อดีตคนรักเก่าครามเหรอ
ที่ทำท่าอาเจียร เพราะเมา หรือแพ้ท้อง 
       
 

[Leenboy]

แฟนเก่าครามหรอ

[areenart1984]

ถ้าเอาขึ้นไป ให้นอนได้ที่โซฟานะ ห้ามเอาเข้าห้องนอน ไม่ว่าห้องตัวเอง หรือห้องรับแขก 

[DrSlump]

 

คงไม่หิวตอนดึกถึงกับต้มมาม่ากินหรอกเนอะ

[wanirahot]

ฮือออออออออ​ นังนี่มันใคร!!!

[ommanymontra]

 

[alt1991]

   อย่าบอกนะว่านังชะนีท้อง(ปลอม ๆ) กับคราม 

[Mookpichh]

ยัยป่านอะไรนั่นหรือป่าว แต่ดูแล้วครามไม่น่ายอมให้เกิดเรื่องมาม่านะ ดูเลี่ยงๆยัยนี้ รอจ้าาา

[SaJung13]

เราก็เป็นผู้หญิงนะ
แต่ทำไมรู้สึกผู้หญิงมัน
มารยา แพทยา
ไร้ความซื่อสัตย์ ยังไงไม่รู้
เฮ้อออ~~เป็นเอามาก

[twinmonkey0311]

 

[Primpraii]

16





หลังจากถูลู่ถูกังกันเข้ามาในห้องแล้ว ครามให้ผู้หญิงสวยคนนั้นนั่งพักที่โซฟา ส่วนผมก็เดินไปหยิบน้ำเปล่ามาให้เธอดื่ม


มือบอบบางรับน้ำจากผม แล้วเหลือบตามอง


“นี่ใครเหรอ” เสียงสูงว่า


“เอ่อ...แดนครับ”


ดวงตาโตสวยมองผม แล้วเมินเฉยเหมือนจะบอกว่า 'ไม่ได้ถามเธอ' สายตาเธอหันไปมองที่ครามต่ออย่างต้องการคำตอบจากปากร่างสูงมากกว่าผม


“แฟนผม”


“หา?” หญิงสาวแสดงสีหน้าไม่เชื่อหู มือวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะว่าต่อ “นี่เธอเลิกกับพี่แล้วไปคบกับผู้ชายพี่ไม่ว่านะ แต่หาดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ?”


...ที่แท้ก็แฟนเก่า พอได้เห็นกับตาว่าเป็นผู้หญิงสวยขนาดนี้ผมก็ไม่แปลกใจนัก เพราะรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนี้สวยมากอย่างที่คนอื่นๆ ว่ากัน หากยืนอยู่ข้างๆ ึราม ก็คงไม่มีใครกังขาถึงความเหมาะสมแน่


“...นี่อะไร หน้าตาดูไม่ใช่เสปคครามเลย” คิ้วโก่งขมวดเข้าหากัน ดวงหน้าเหยเกเล็กๆ


ครามเงียบ โครงหน้าหล่อเหลานิ่งเสียจนผมรู้สึกกลัว ทว่าเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหาใครบางคน แล้วผละออกไปคุยนอกระเบียง


ผมได้แต่ยืนมองผู้หญิงบนโซฟาทำสีหน้าพะอืดพะอมไม่หยุด ไม่รู้ว่าเธอดูอยากอาเจียนมากกว่าเดิมเพราะผมหรือเปล่า


ต่อให้ได้ยินเธอพูดแบบนั้น ผมไม่โกรธเธอหรอก ไม่อยากให้ครามโกรธด้วย เพราะขนาดผมเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะคบกับเดือนที่สูงเกินเอื้อมอย่างครามได้


“นี่...เราน่ะ”


แฟนเก่าครามเอ่ยขึ้น ผมลังเล เพราะไม่แน่ใจว่าเธอจะพูดกับผม


“พี่เรียกเธอนั่นแหละ”


“เอ่อครับ...”


“คบกับครามได้ไงน่ะ”


ผมเงียบไปอย่างนึกย้อน ก่อนจะพูดอย่างไม่มั่นใจ “ผม...เป็นคนบอกชอบเขา”


“อ๋อ สงสัยจะตื๊อครามมากเลยล่ะสิ แฟนพี่ก็ขี้ใจอ่อนอย่างนี้แหละ”


“........”


แล้วอยู่ๆ ร่างผมก็ถูกแขนใหญ่รวบเข้าไปหา


“เลิกพูดอะไรไร้สาระเถอะครับ ผมโทรเรียกให้คนมารับพี่แล้ว อีกยี่สิบนาทีก็คงมาถึง”


“นี่ไม่ถามพี่ก่อนเหรอว่าอยากกลับมั้ย? พี่อยากค้างกับเธอที่นี่”


“อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้สิครับ” ครามถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย


แล้วแฟนเก่าของครามก็เริ่มโวยวาย จนผมต้องแยกตัวเองออกมาอยู่ในห้องนอน ผมได้ยินเสียงตัดพ้อของเธอ ทว่าไม่ว่าอย่างไรครามก็ไม่ใจอ่อน แล้วยังไม่ยอมให้ผมปิดประตูห้องเพื่อกันตัวเองออกไปอย่างสิ้นเชิง พอเห็นว่าครามทำแบบนี้ หัวใจก็อดดีใจขึ้นมาไม่ได้


ตอนที่เพื่อนคนที่ครามบอกว่าจะมารับผู้หญิงคนนั้นกลับไป เวลาก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว


และคนที่มารับก็คือพี่ทักษ์ ผมแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมพี่ทักษ์ถึงเป็นคนที่ครามโทรศัพท์หา แล้วพี่ชายของหนึ่งคนนี้ก็ยังรับปากมาช่วยด้วยอีก


ใช้เวลาพอสวมควรกว่าจะเกลี้ยกล่อมให้แฟนเก่าของครามกลับไปได้


ก่อนจะกลับ พี่ทักษ์ก็บอกกับครามทิ้งท้ายว่า


“นายติดค้างพี่เรื่องนึงแล้วนะ”


พี่ชายตัวสูงยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพาผู้หญิงสวยคนนั้นกลับไป



.

.




หลังจากที่พี่ทักษ์พาคุณป่านกลับไปแล้ว ครามดูเหนื่อยและอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด


คนร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอน แล้วขึ้นไปนอนเอนหลังพิงผนังบนเตียงใหญ่ เขาถอดโบว์หูกระต่ายและสูทตัวนอกออกไปแล้ว กระดุมเสื้อเชิ้ตก็ปลดออกหลายเม็ดเผยให้เห็นแผงอกกว้างที่กระเพื่อมขึ้นลงช้าๆ ยามหายใจ


สายตาเห็นมือใหญ่ยกขึ้นกดเฟ้นที่ขมับตัวเอง ขณะที่ผมค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้ ก่อนจะปีนขึ้นเตียงตามไป


ดวงตาคมมองทางผม จับจ้องทุกการเคลื่อนไหว


ผมคลานไปนั่งบนตักเขา ใบหน้าหันเผชิญอีกฝ่าย


“เสียดายที่เลยเที่ยงคืนมาแล้ว...”


ผมส่งเสียงเบา ดวงตาเสมองทางอื่นอย่างไม่กล้าสบตาคนที่ผมนั่งทับบนขา มือที่ซ่อนบางสิ่งไว้ด้านหลังค่อยๆ ยื่นออกมา


ครามมอง 'ริบบิ้น' ใบมือผม นัยน์ตาสวยมองตามเส้นสีม่วงในมือ ที่ถูกนำมาใช้รวบมัดเส้นผมด้านหน้าของผมอย่างเก้ๆ กังๆ ผมไม่กล้าจินตนาการว่าสภาพมัดจุกของตัวเองตอนนี้จะดูตลกแค่ไหน


“แฮป...แฮปปี้เบิร์ธเดย์”


ใบหน้าหล่อเหลาพยายามกลั้นยิ้ม ทว่าดวงตากลับปกปิดรอยยิ้มไม่มิด


“อย่างนี้...เราต้องแกะดูใช่ไหมว่าข้างในเป็นอะไร”


“ด..เดี๋ยว” ผมรีบบอกก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมมาหา “คือ...เผื่อครามจะไม่ชอบอันนี้ เราเลยมีอีกอันมาเผื่อ”


ผมยื่นกล่องของขวัญเล็กๆ ให้เขา ครามรับมันไว้แล้วแกะออกดู


ด้านในกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดประมาณฝ่ามือคือปากกาเขียนแบบที่สลักชื่อของครามไว้


หลังจากคิดอยู่นานว่าจะให้อะไรกับเขา สุดท้ายผมก็ไม่ได้เลือกสิ่งของแพงๆ หรืออะไรที่หวือหวาให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด กลับเลือกสิ่งที่เขาน่าจะได้ใช้แทน


ถึงแม้ว่าเด็กสถาปัตย์เดี๋ยวนี้ หรือแม้แต่เด็กคณะอื่นจะทำงานในคอมพิวเตอร์มากกว่าเขียนแบบด้วยมือ แต่อย่างไรก็ต้องใช้ปากกาและกระดาษทำงานอยู่ดี แล้วผมก็ไม่เห็นว่าครามมีปากกาแบบนี้ด้วย อย่างน้อยผมคิดว่าเขาคงมีโอกาสได้ใช้มัน


“ถ้าเราชอบทั้งสองอัน แดนจะให้เราทั้งคู่เลยรึเปล่า?”


สายตามองสบคนตรงหน้า ประกายอบอุ่นทอจากแววตาอีกฝ่าย รอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจของผมรู้สึกคันยิบข้างใน


ผมพยักหน้าตอบ


ครามเอื้อมมือไปวางกล่องปากกาไว้ที่หัวเตียง แล้วเลื่อนดวงตาคมมามองที่ริบบิ้นบนศีรษะ


“แล้วชิ้นนี้...คืออะไร เค้ก?”


ผมเม้มปากไม่กล้าตอบ ถ้าเขาอยากจะให้เป็นเค้กผมก็ไม่ขัด เพราะถึงขัดไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีนี่นา


ริมฝีปากตรงหน้าอมยิ้ม ความเหนื่อยล้าเลือนหายไปจากโครงหน้าหล่อเหลา สองแขนแกร่งรวบเอวผมให้เข้าไปใกล้มากขึ้น จนกระทั่งสามารถแตะปลายลิ้นเลียปลายจมูกผมได้


“อืม...ครีมหวานดี”


เดือนร่างสูงผละออกไปเอ่ย ก่อนจะเข้ามาประทับจุมพิตกับกลีบปาก


เรียวลิ้นถูกอีกฝ่ายดุนดึงจนลำคอส่งเสียงครางเบา


“เชอร์รี่ก็อร่อย”


ไม่ว่าเปล่า ครามโน้มใบหน้าเข้ามาชิมเชอร์รี่ที่ว่าอีกรอบ แล้วยังใช้ปลายลิ้นหยอกล้อราวกับกำลังผูกก้านเชอร์รี่ในปากผม


พอถอนริมฝีปากออกไป เขาก็เอ่ยออกมา


“แดน...” เสียงกระซิบแผ่วแว่วหวาน “ขอบคุณนะ แดนคือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดของเราเลยรู้ไหม”


ผมรวบรวมความกล้า แล้วประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของคราม


“เรา...เราดีใจที่ครามรู้สึกอย่างนั้น”


แล้วครามก็ตอบผมด้วยรอยยิ้มกว้าง และเพียงแค่เขายิ้ม ผมก็รู้สึกโลกตรงหน้าช่างสวยงามยิ่งกว่าภาพใด


“แดน เรามีความสุขจัง”


ครามกอดผมไว้ ใบหน้าของเราห่างกันแค่ห้วงลมหายใจ ทว่าหัวใจของเราแนบชิดกัน


สายตาของผมเก็บภาพรอยยิ้มอบอุ่นของครามไว้ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์


.

.



ผมนอนแผ่กับเตียง สภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ยไม่เรียบร้อย กระดุมถูกปลดออกจนหมด ลมหายใจกระชั้นถี่และหอบเครือ


รอยสีหวานที่ประดับบนกายเพิ่งจางหายไม่ทันไร ก็ถูกแต่งแต้มลงไปใหม่แล้ว


และก่อนที่กางเกงที่ถูกปลดเข็มขัดและซิปจะถูกถอดออก ผมก็เอ่ยเสียงเบา


“คราม...ไว้กินเค้กต่อวันหลังได้มั้ย”


“อืม...ถ้าเค้กเสียก่อนกินหมดจะทำยังไง เสียดายออก”


คนผมยาวที่อยู่เหนือร่างผมส่งยิ้ม พอเห็นว่าเสื้อผ้าของเขายังอยู่ครบทุกชิ้น ก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเลย ไว้ถึงวันเกิดผมเมื่อไหร่ ผมจะเอาคืนแน่ๆ


“เค้กไม่มีวันหมดอายุนะ จริงๆ...”


ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้อีกฝ่าย ครามเหมือนจะพยักหน้าเห็นใจ


“โอเค เก็บไว้กินวันหลังก็ได้”


ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยิน ทว่าก็ต้องเบิกตาและอ้าปากค้าง เมื่อเดือนสถาปัตย์พูดต่อ


“งั้น...เราแกะของขวัญต่อเลยแล้วกัน”


“เดี๋ยว...อะไรนะ?” ผมส่งเสียงดัง


นัยน์ตาคมมองมายังจุกบนศีรษะผมที่ถูกมัดไว้ด้วยริบบิ้นสีม่วงอ่อน ผมจึงเข้าใจกลายๆ


“ของขวัญชิ้นนี้ เรายังไม่ได้แกะดูเลย เมื่อกี้แค่ชิมเค้กไปอย่างเดียวเอง”


...ขี้โกงอะ


ผมได้แต่ตัดพ้อในใจ ดูเหมือนว่าเจ้าของวันเกิดจะได้ทั้งขึ้นทั้งร่อง ได้เค้กไม่พอ ยังได้ของขวัญสองชิ้นจากผมอีก นี่ตกลงเขาเรียนสถาปัตย์ หรือเรียนบริหารธุรกิจ? หากำไรเก่งเหลือเกิน


แนวฟันขาวกัดปลายริบบิ้น แล้วดึงให้มันหลุดออกจากเส้นผมดำ ก่อนจะนำไปมัดไว้ที่ผมยาวของตนเอง


“เปลี่ยนใจไม่ให้ของขวัญอีกชิ้นแล้วได้มั้ย”


“ไม่ได้ ให้แล้วให้เลยห้ามเอาคืน”


ผมจะร้องไห้แล้วนะ ทำปากยู่ กระพริบตาปริบๆ ใส่คราม เผื่อว่าเขาจะเห็นใจ


แล้วครามก็หัวเราะดัง มือยื่นมาหยิกจมูกผมเบาๆ


“ยอมก็ได้ เอาไว้แกะของขวัญต่อพรุ่งนี้ คืนนี้ดึกแล้ว ไปอาบน้ำนอนกันดีกว่า”


ผมเลิกคิ้วเชิงถามเขาว่า...อาบน้ำเฉยๆ แล้วนอนจริงๆ นะ?


“อาบน้ำ...แล้วนอนจริงๆ”


ครามดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะจูงมือผมให้เดินไปที่ห้องน้ำ


ผมหวังว่าเขาจะอาบน้ำแล้วนอนจริงๆ อย่างที่ว่า ไม่ทำอะไรอย่างอื่นอย่างที่ชอบทำนะ...


.

.


CONT.



TALK: วันเกิดพิครามเค้าอ่า ยอมให้เค้าหน่อยนึงนะ นู๋แดนก็จะเสียเปรียบหน่อยๆ ขาดทุนนิดๆ ไว้ให้พิครามชดเชยให้ตอนวันเกิดแดนละกัน (หรือวันเกิดแดนแดนก็จะขาดทุนเนี่ย)

ขอบคุณรีดทุกคนที่ติดตามน้า 

เจอกันใหม่ตอนหน้าค้าบ

[DrSlump]

 

ปล่อยมดเป็นรังออกมาแทบทุกตอน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

    ป่าน ประหลาด 
เลิกกับครามแล้ว  มาตื๊อครามขอนอนด้วย
แล้วมาวิจารณ์แฟนใหม่ครามอีก หมาหวงรางน้ำล่ะสิ 

ป่าน ไม่มีมารยาท การศึกษาไม่ช่วยยกระดับจิตใจจริงๆ เลวววววว
ครามจะเลือกใครเป็นแฟน ก็เรื่องของคราม นี่เขาเรียกว่าเสือกนะรู้ซะ
แล้วถึงเป็นแฟนเก่ามาขอนอนกับคนมีแฟนใหม่
ทั้งที่แฟนใหม่เขาอยู่ในห้องด้วยนี่   
ยิ่งจะโคตรยอดแย่มาก หน้าด้านนนนนน เรียกอีกอย่างร่านนะนาง   

คราม  แดน 
       
 

[SaJung13]

สู้ๆนะแดน อย่าปล่อยสามีให้หลุดมือ

[Leenboy]

อิจฉาตาร้อน

[seaz]

นังแฟนเก่า!!!

[wanirahot]

แดนเอ้ย​ วัน​ไหน​หนอ​หนู​จะ​กำไร