รักแท้แพ้ทาง ตอนที่ 2
ครืดดดดดด ครืดดดดด ครืดดดดดด
โทรศัพท์ที่สั่นไปมา ทำให้ เจนภพต้องขยี้ตาซ้ำอีกครั้ง หนิงกลับมาแล้วสินะ
ต้องรีบไปเปิดหน้าต่างให้
ร่างบางยันกายขึ้น ควานหาแว่นตามาสวม
และลุกเปิดไฟ เอื้อมมือเปิดหน้าต่าง
ให้ร่างสูงปีนเข้ามาได้
"ฝนตกอ่ะเอ๋อ....เปียกเลย...แต่ว่าไม่ลืมหรอกผัดไทอ่ะ...แกะกินเลยนะยังร้อน ๆ เย็นแล้วเดี๋ยวไม่อร่อย"
เรืองเดชส่งถุงพลาสติกที่มีห่อกระดาษเล็ก ๆ สองห่อให้กับร่างบางตรงหน้า เจงต้องตื่นมารับเขา ตี 3 ตี 4 ทุกวัน ดีที่เรียนบ่ายตลอดไม่งั้นเขาก็ไม่กล้ารบกวนมากหรอก
"รีบ อาบน้ำก่อนเหอะ...เดี๋ยวไม่สบาย" มือเล็กส่งผ้าขนหนูให้กับร่างสูงที่ยืนตัวสั่นด้วยความหนาว มือแกร่งเอื้อมรับไว้ และเดินลิ่วเข้าห้องน้ำ
ดูที่นาฬิกาก็พบว่าเพิ่งจะเป็นเวลาตี 2 ครึ่ง ไหนว่าไปเที่ยวไง ทำไมวันนี้กลับเร็ว ออกไปเที่ยงคืนกว่าไม่ใช่เหรอ ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะหันไปมองที่ร่างสูงที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ
"รีบใส่เสื้อผ้าซะที...อยากป่วยหรือไง" ร่างเล็กเอ็ดเรืองเดชเสียงดัง ทำไมเป็นพวกไม่รู้จักดูแลตัวเองอย่างนี้นะ
"ยังไม่ได้ซักผ้าเลย...เอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่อ่ะนอนทั้งอย่างนี้แหละ" เรืองเดชทำท่าจะนอนลงอย่างนั้น
"ซักให้แล้ว...พับไว้ในตู้โน่น...ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าหนิงสูบบุหรี่อีกแล้ว" เจนภพเดินไปนอนลงบนเตียงฝั่งตัวเอง
"บอกว่าอย่าเรียกหนิง...ชื่อพี่แมนไงพี่แมน..ไม่รู้จักจำเลย" เรืองเดชบ่นเสียงเบา ก่อนจะหันไปมองที่ร่างบางที่หลับสนิทเสียแล้ว
เจน ภพดีกับเขามาก ถึงจะบ่นบ้างก็เถอะ บ่นแต่ก็ทำนั่นทำนี่ให้ตลอด เรื่องสูบบุหรี่ก็เหมือนกัน บางทีเจนภพอาจไม่รู้หรอกว่าเขาไม่ได้สูบจริง แต่สูบเวลาอยู่เฉพาะต่อหน้าของเจนภพเท่านั้น เพราะอยากให้ร่างบางด่าเขา เอ็ดเขา และเป็นห่วงเขา
ที่ออกไปดึก ๆ ทุกวัน ก็ไปนั่งมองไฟ มองถนนไปเรื่อย ไม่เคยอยากไปเที่ยวเลยสักนิด
แอบไปนั่งหนาวอยู่ได้ทุกวัน เพื่อจะกลับห้องตอนตี 3 และ จะได้แวะซื้อของกินอร่อย ๆ ให้กับคนตัวเล็กกว่าที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเขาเสมอ ไม่รู้ว่าจะเก็บความรู้สึกหลงใหลอย่างนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน กลัวว่ามันจะระเบิดขึ้นสักวัน กลัวว่าจะต้องเสียคน ๆ นี้ไป ร่างสูงส่ายหน้ากับความรู้สึกของตัวเอง
จะเก็บ ไปได้นานแค่ไหนนะ เล่นเป็นคนนิสัยไม่ดี ชอบต่อยตีเที่ยวเตร่เนี่ย ไม่ได้อยากเป็นเลย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะว่าอยากจะลืมไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ ที่เริ่มประทุมากขึ้นทุกทีนี่เอง เขาจะทำยังไงกับตัวเองต่อไปดีนะ
*******************************
"หนิง.....หนิง...เป็นอะไรตัวร้อนเลย" มือเล็กเขย่า ที่ร่างสูงร้อนผ่าวนั้นเบา ๆ
"อือ....เอ๋อ..ปวดหัวอ่ะ..ไม่สบายแน่เลย"
เสียงแหบพร่าของเรืองเดชทำให้ เจนภพต้องเอื้อมมือแตะที่หน้าผากของร่างสูงและก็พบว่ามันร้อนจัดขึ้นมา
"ไม่สบายแน่เลยหนิง....โดนฝนเมื่อคืนล่ะสิ"
ร่างบางเดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำลงในกะละมังใบเล็ก และรีบเช็ดให้ตามตัวของเรืองเดช
"กินอะไรมั้ยหนิง...เดี๋ยวเจงลงไปซื้อให้"
ใบหน้าเนียนค่อยกระซิบใกล้ ๆ คนที่หรี่ตาลง
"ไม่ เอา...ว่าแต่เอ๋ออ่ะเมื่อคืนไม่เห็นกินผัดไทเลยอุตส่าห์ซื้อมาให้ตั้งสองห่อ เลยนะ" ทั้งทีตัวเองไม่สบายยังจะเป็นห่วงคนอื่นอีก ท่าทางอ่อนโยนนั้นทำให้ร่างบางถึงกับส่ายหน้า
"กินแล้วเมื่อเช้า....เดี๋ยวเจงลงไปสั่งข้าวต้มมาให้นะหนิง...จะได้กินยานอนพัก" ใบหน้าคมซีดขาวค่อยพยักหน้ารับและหลับตาลง
******************************
วันนั้นทั้งวันเจนภพไม่ได้ไปเรียนต้องอยู่เฝ้าไข้คนป่วยที่นอนกระสับกระส่ายและดูเหมือนไข้ขึ้นสูงตลอดและเพ้อเป็นพัก ๆ
"เอ๋ออออออ เอ๋อออออ" เสียงแหบพร่านั้นทำให้ร่างบางต้องละจากหนังสือตรงหน้า และเข้าไปใกล้ ๆ ร่างสูง จะเอาอะไรหรือเปล่านะ
"ว่าไง...หนิงจะเอาอะไรอ่ะ" ร่างบางเงี่ยหูฟัง
แต่เรืองเดชก็เงียบลง เมื่อเขาทำท่าจะผละจากร่างสูงก็เรียกซ้ำใหม่อีกครั้ง
"เอ๋อ...เอ๋อ"
"เอาอะไรล่ะ...เมื่อคืนฝนตกยังจะไปเที่ยวอีกเป็นไงล่ะ" ร่างเล็กบ่นเสียงเบา และก็ต้องหันกลับไปอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมา
"ไม่ได้ไปเที่ยว...เรานั่งอยู่หน้าตึกจนตี 2 เลย รอซื้อผัดไทให้เอ๋อ" ร่างสูงตอบกลับเป็นประโยคชัดเจน หูฝาดหรือเปล่า คนป่วยอะไรพูดอะไรชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้ จริงเหรอที่นั่งอยู่ที่หน้าตึก แล้วนั่งทำอะไร
"ทำไมไปนั่งหน้าตึก...แล้วทุกวันออกไปไหนทุกวัน" ร่างบางแกล้งถามไม่คิดว่าจะได้คำตอบหรอก แต่แค่อยากลองดู
"อยู่ หน้าตึก..ไม่เคยไปเที่ยวเลยรอซื้อข้าวให้เอ๋อแหละ" ท้ายประโยคร่างสูงหัวเราะคิกคักชอบใจ ทำให้ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น เพ้อจริงเหรอ หรือว่าแกล้ง
"สูบบุหรี่หรือเปล่า" ร่างบางถามกลับ
"ไม่เคยสูบเลย...เหม็น..แต่ถ้าไม่สูบเอ๋อก็ไม่ด่า" เสียงแผ่ว ๆ ที่ตอบกลับทำให้ร่างบางต้องเข้ามาใกล้ บ้าน่ะ แกล้งหลับแน่เลยแบบนี้
"ทำไมต้องให้ด่า...."
"อยาก ให้เอ๋อสนใจ...เรากลัวเอ๋อไม่สนใจเราทำไงดี..เราชอบเอ๋อ..ชอบมากจนจะบ้าอยู่ แล้ว" พูดได้แค่นั้นคนป่วยก็หยุดไปเสียเฉย ๆ หยาดน้ำตาและเสียงสะอื้น
ทำให้ ร่างบางตะลึงงัน
แกล้งหรือเปล่า....แกล้งแน่ ๆ เลย
มือเล็กบางเย็นเฉียบ....ด้วยความตกใจ
แต่ท่าทางกระสับกระส่ายและเสียงสะอื้นนั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่
ร่างบางเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาให้กับร่างสูงแผ่วเบา และทรุดนั่งกุมมือไว้ข้าง ๆ อย่างสับสนและไม่เข้าใจ
*************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
