เดี๋ยวจะออกไปข้างนอก เลยเอาตอน 2 มาลงไว้ก่อน
ไม่เม้นท์ไม่ว่า แค่เข้ามาอ่านก็
มากมายแล้วจ้ะ
……….
" ผมชื่อ It " --ตอน 2 --
“เอ่อ สวัสดี....ครับ..”
....
..
..
ไม่บ่อยนัก ที่ผมจะได้ยินเสียงที่อ่อนโยนแบบนี้ นอกจากยามค่ำคืน
เมื่อผมหันไป ผมก็ปะทะกับสายตาของชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ผู้ซึ่ง...ดูห่างไกลจากคำว่า ‘ต่ำต้อย’ เหลือเกิน..
“สวัสดี... มีอะไรให้ช่วยครับ ?.....”
“เอ่อ... ผมมาขอพบคุณอาทิตย์ พอดีทราบมาว่าเมื่อคืนท่านค้างคืนที่นี่ ผมเป็นลูกชายของท่าน”
นาทีนั้น... ความคิดผมแล่นพล่านในหัว พ่อ ลูก กันงั้นหรือ ?
“ท่านป่วย นอนอยู่ชั้นบน ผม...จะไปตามให้...”
“ไม่เป็นไร ถ้าอย่างไร คุณช่วยนำทางผมทีได้มั้ย ผมมีเรื่องต้องพบท่านอย่างเร่งด่วน”
“.................. ผม จะพาคุณขึ้นไป ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณ”
.....................
“ผมไม่แน่ใจนักว่า สภาพของคุณอาทิตย์ในตอนนี้ จะเหมาะสมหรือเปล่า แต่ในเมื่อเป็นความต้องการของคุณ ผมก็ไม่อาจขัดข้อง”
“พ่อของผมเป็นอะไรหรือ”
“ท่าน... แค่เพลียมาก.....”
ผมยืนรออยู่ หน้าประตูห้องนอน... ของผมเอง รอ ชายหนุ่มที่กล่าวอ้างว่าเป็นลูกของคุณอาทิตย์ ชายกลางคนที่... มีน้ำเสียงหยาบกระด้าง... กระด้างเกินไป จนผมรู้สึกแย่กับเขา
ผมเกลียดน้ำเสียงของเขา ผมจึงทำทุกวิถีทาง ให้เขาหุบปากมากที่สุด....
“อา... เนียนดีจริงๆ สมกับที่พ่อมึง บรรยายไว้เลย แม่งเอ้ยยยย..”
“..........ผม...ไม่ชอบเสียงของคุณเลย....”
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ยินเสียงผม เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาทำบางอย่างที่เขาต้องการต่อไป...
เขาเล้าโลมผม พยายามกระตุ้น ทำตามที่ตัวเขาต้องการ
ถึงจุดหนึ่ง... ที่ผมคิดว่า ผมทนไม่ไหวแล้ว
มันไม่ได้ไปตามแรงอารมณ์ ผมก็แค่...ทนไม่ไหว กับเสียงหยาบกระด้างของเขา....
………..
…….
….
ผมพลิกตัวขึ้น เหยียดกายอยู่เหนือตัวเขา กล่าวเบาๆ แต่เสียงนั้นแจ่มชัดในความเงียบแบบนี้...
“พอเถอะ... ผมจะทำเอง”
.........
.....
...
ไม่กี่นาทีถัดมา ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น....
ผมอดคิดไม่ได้ว่า.... แม้กระทั่งเวลาแบบนี้ เสียงของเขา ก็ยังหยาบกระด้างอยู่ดี
ไม่ถึงอีก 10 นาทีถัดมา เขาส่งเสียงออกมาอีกครั้ง....
แต่ก็เหมือนเดิม เสียงเขายังหยาบกระด้าง เช่นเดิม….
ทันใด สมองผมแล่นริ้วความคิดมาวูบหนึ่ง ความคิดที่ไม่เคยบังเกิดขึ้นมาก่อน
มีไม่กี่ครั้งที่ผมคนนี้ จะอยู่เหนือคนอื่น...
แล้วถ้าผมจะใช้อำนาจที่ผมมีตอนนี้ ‘บังคับ’ ให้เขาใช้น้ำเสียงอ่อนโยนกับผม มันคงได้...ใช่มั้ย?
........................................................
.......................................
............................
...................
...........
.....
...
ความคิดในหัวผม ก็ยังคงเป็นเรื่องราวของเมื่อคืน...
สุดท้ายผมก็ทำไม่สำเร็จ ...
ผมทำให้เขาสำเร็จไปนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่มีครั้งใดเลย ที่เขาจะเปล่ง ‘เสียง’ แบบที่ผมโหยหา...
--------------
ผ่านไปครู่หนึ่ง ชายที่อ้างตนว่าเป็นลูกชายของคุณอาทิตย์ก็ออกมาจากห้อง ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก...
“ขอโทษครับ... ผมรบกวนเวลาคุณสักครู่ได้มั้ย มีเรื่องที่อยากจะถาม”
“.......... ยินดี...”
อา.... ‘เสียง’ แบบนี้ ที่ผมต้องการ
อาจจะมองดูแล้วไร้สาระ ว่าทำไมผมถึงโหยหาความอบอุ่น ความอ่อนโยน ความอ่อนหวาน....
มันคงเป็นเพราะ ผมไม่เคยได้สิ่งเหล่านี้ โดยที่ผมไม่ต้องเอาตัวเข้าแลก...
“เมื่อคืน... เอ่อ คุณพ่อของผม ท่านพาใครมาด้วยหรือเปล่าครับ”
“...ไม่ครับ.... ท่านมาคนเดียว….”
“เอ่อ ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท คุณเป็นลูกของคุณอาแสน ที่เป็นเพื่อนกับพ่อผมใช่มั้ยครับ”
“....ใช่ครับ”
“เมื่อคืนท่านทั้งสอง... เอ่อ ได้ออกไปข้างนอกกันหรือเปล่าครับ”
“...ใช่ครับ... ท่านทั้งสองไปร้านอาหารในเมือง ก่อนที่จะเข้ามาพักผ่อนที่บ้าน...”
“งั้นหรือครับ...เอ่อ…แล้วท่านทั้งสองได้พาใครเข้ามาหรือเปล่าครับ”
“...ต้องขอโทษด้วย... ผมไม่ทราบจริงๆ เพราะผม....อยู่ในห้องนอนของผม...ตลอด….”
ชายคนนั้นมีสีหน้าครุ่นคิด... และเงียบไปพักหนึ่ง....
“ต้องขอโทษด้วย...ที่มารบกวนวันนี้”
“...หามิได้...ครับ”
“ผมต้องขอโทษด้วย ที่คุณพ่อของผมทำให้ลำบาก ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวพาท่านกลับก่อนนะครับ”
“.....ครับ”
ชายคนนั้น พยุงตัวคุณอาทิตย์ ผู้ซึ่งมีน้ำเสียงหยาบกระด้างออกไป...
ผมจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเองต่อทันที มันเป็นที่ๆผมคุ้นเคยมากที่สุดแล้ว...
แต่แล้วผมก็ตื่นจากภวังค์ ด้วยเสียงอันอ่อนโยนของเขาอีกครั้ง
“เอ่อ ต้องขอบคุณอีกครั้งนะครับ ผมชื่อ อนุฉัตร ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณ...เอ่อ”
“....ผมชื่ออิทครับ ยินดีที่ได้รู้จัก...เช่นกัน...”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณอิท เอ่อ... ถ้าไม่ว่าอะไร คราวหน้าผมจะมาเยี่ยมนะครับ”
“เอ่อ...ครับ...ยินดีเช่นกัน...ครับ”
...
ป.ล เข้ามาบอกว่าตอนพิเศษเกือบเสร็จแระ เดวทยอยๆลง
ป.ล 2 แอบบงงนิดนึง เปลี่ยนหัวข้อตรงไหนอ่า เป็นมือใหม่หัดโพสต์ -*-
หัวข้อ: " ผมชื่อ It " (อ่าน 48862 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก