หัวข้อ: ♥Pretty Boy II♥เจ้าชายตัวน้อยของผม

[TheWanFah]

จุ๊บ ปากแมวก็ไม่ได้นะจ๊ะ พี่ครามเขาหึง
ริชจะช่วยพี่ครามยังไงน้อ

[pui]

 

[~ณิมมานรฎี~]

   เฮียครามอย่าเป็นอะไรน๊าาาา ริชสู้ๆๆๆๆ  ไฟต์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

[fiixtion]

เดท แรก ใน ตลาด น้ำ น่ารัก อ่ะ   

[CheetahYG]

พี่ครามหึงริช พี่ครามจูบริช พี่ครามพาริชไปเที่ยวสองต่อสอง พี่ครามถูกยิงงง  อุกรี้ดดดดดด(สติหลุดไปแล้วจ้า)

[WilpeR]

ตอนนี้มีหลากหลายอารมณ์มากเลย ทั้งโกรธ หวาน และกดดันเคร่งเครียด

[Monkey D lufy]

พี่ครามหึงด้วยอ่าาาา

ริชรีบสารภาพความในใจนะ  เวลาไม่คอยใคร  ถ้าแน่ใจแล้วก็บอกเลย

[miracle22936]

ตอนไหนจะมี NC พี่ครามอย่าเ็นอะไรไปนะ 

[monsters]

เดี๋ยวนี้มีหึงนะ กรี๊ดค่าาาาาาาา
ริชก็น่ารักขึ้นเรื่อยๆ สักวันเฮียมันคงทนความหื่นตัวเองไม่ไหวแน่ๆ

[minenat]

ริชดูแลพี่ครามด้วยยยยย

[lovelypolly]

กรี๊ดดดดด! พี่ครามโดนยิง!
จะเป็นไรมากมั้ยเนี่ย
แต่ไม่ต้องห่วงหรอกริช
พี่ครามมันถึกพอ คงไม่เป็นไรมาก
หลังจากนี้ริชก็คอยพยาบาลพี่เค้าดีๆแล้วกัน
ดอกรักกำลังจะเบ่งบานแล้ว
ช่วงนี้ดูพี่ครามจะรุกริชตลอดอะ
แล้วก็ฝากไปบอกเค้กว่า พี่เค้าจะไปเดทกันแค่สองคน
เค้กอย่าไปเป็น กขค เค้าเล้ย
รอตอนต่อไป และขอบคุณคนเขียนมากๆจ้า
 

[FFS_Yaoi]

พี่ครามพัฒนา มีหึง มีตามใจ 

หวังว่าจะไม่ต้องผ่าตัดนะ 

ลิ้งบ้างตอนไม่ติดนะค่ะบ้างตอนสลับกันอย่าง
ตอน13

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2338083#msg2338083

ตอน15

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589.msg2355093#msg2355093

[wi_OoO_wi]

“หึหึ หวงไว้ให้ครับครับน้องชาย” มันยิ้มเจ้าเหล่ ประมาณว่ากูรู้กูเห็นทุกเรื่อง ผมอยากเอานิ้วจิ้มตาแม่งสักที << เจ้าเล่ห์

“ตกลงแล้วไอ้เตอร์เป็นแฟนนาน ไม่ใช่เพื่อนสินะ” << นาย

[ka[ze]na]

พี่ครามโดนยิง...ริชชี่ เครียด!!!!!

[Zalzah_iP]

พี่ครามมีหึงด้วยอ่ะ 

อย่าเป็นอะไรน้าพี่คราม 

[RiRi]

Pretty Boy II
ตอนที่ 19
[Rich talks]



“ไอ้ครามเป็นไงบ้างริช!” เสียงร้อนรนกับเสียงฝีเท้าดังไปทั่วบริเวณ ผมหันไปหาพี่ทราฟและพี่เจที่วิ่งตรงมายังผม น้ำตาที่ไหลผ่านแก้มถูกผมเช็ดออกลวกๆก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างยากเย็น

“ผมไม่รู้ พี่ครามเสียเลือดเยอะมาก ละ...แล้วก็เข้าไปนานมากแล้วด้วย” ผมหันไปจับจ้องที่ประตูหน้าห้องไอซียู ราวกับว่าผมจะสามารถมองผ่านมันไปได้ว่าตอนนี้คนข้างในจะเป็นยังไงบ้าง เขาปลอดภัยดีหรือเปล่า เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม

“ไม่ต้องคิดมาก มันไม่เป็นอะไรหรอก” พี่ทราฟตบที่บ่าผมเบาๆ

“ใช่ คนอย่างมันหนังเหนียวจะตาย แค่นี้จิ๊บๆ” พี่เจพูดติดขำ แต่ผมรู้ว่าพี่เขาทั้งสองคนก็เครียดเหมือนกัน แต่นอกจากปลอบใจตัวเองแล้วก็คงทำอย่างอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ได้

ผมได้แต่หวังว่ามันจะเป็นอย่างที่พี่ทราฟและพี่เจพูด

เขาจะต้องไม่เป็นอะไร

ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงในที่สุดหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“หมอครับ เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ” พี่ทราฟรีบวิ่งเข้าไปถามคุณหมอที่เดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ หมอได้ทำการผ่าเอากระสุนออกให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่โดนจุดสำคัญของร่างกาย แต่เพราะเสียเลือดมาก ก็คงต้องใช้เวลาเพื่อดูอาการสักหน่อย ถ้าเลือดไม่คลั่งภายในก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ” หมอพูดด้วยท่าทีเนิบนาบ แต่ก็ทำให้หัวใจผมกลับมาเต้นปกติอีกครั้ง แตก็ยังไม่สามารถนิ่งนอนใจได้ทีเดียว

“ขอบคุณคุณหมอมากครับ” พี่เจพูดอย่างโล่งอก

“เดี๋ยวรบกวนญาติคนไข้ติดต่อกรอกประวัติทีนะครับ”

“ได้ครับ” พี่เจพยักหน้าก่อนจะเดินตามคุณหมอไป

“มันไม่เป็นไรแล้วนะ” พี่ทราฟลูบหัวผมก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ ผมยังยืนอยู่ที่เดิม ใจจริงอยากจะเข้าไปดูให้เห็นกับตาว่าเขาปลอดภัยแล้ว แต่ตอนนี้ผมก็ทำได้แค่ยืนรออยู่ข้างนอกเท่านั้น

ไม่เคยคิดเลยว่าเวลาแต่ะวินาทีที่ผ่านไปมันจะยาวนานขนาดนี้ ในที่สุดหมอก็บอกว่าพี่ครามพ้นขีดอันตรายและสามารถย้ายออกจากห้องไอซียูได้ พี่ทราฟกับพี่เจรีบเดินเรื่องย้ายพี่ครามไปรักษาตัวในกรุงเทพเนื่องจากตอนนี้เรายังอยู่ที่โรงพยาบาลในชลบุรี ดูเหมือนอะไรจะง่ายได้เมื่อพี่ทราฟบอกว่าเรื่องทุกอย่างพ่อพี่ครามเป็นคนจัดการ

แน่นอนว่าพี่ครามมีอำนาจมากแค่ไหน พ่อเขาก็มีมากยิ่งกว่าหลายเท่า ผมไม่เคยเจอตัว และคิดว่าไม่อยากเจอด้วย คนที่น่ากลัวแบบนั้น แค่เจอพี่ครามคนเดียวผมก็เสี่ยงไม่มีชีวตอยู่วันละหลายรอบแล้ว บางทีถ้าพ่อพี่ครามรู้ว่าผมคิดไม่ซื่อกับลูกชายเขา เขาอาจจะเอาปืนมาเป่าหัวผมเล่นก็ได้ใครจะรู้

เพราะอย่างนั้นตอนที่พ่อพี่ครามมาเยี่ยมในวันแรกที่ย้ายเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่กรุงเทพ ผมไม่ได้เข้าไปหาพี่ครามเลย กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านอนอยู่บ้านเป็นเพื่อนเค้ก รอเวลาจนคิดว่าพ่อพี่ครามน่าจะไม่อยู่ที่โรงพยาบาล

“พี่ริช เราไปเยี่ยมพี่ครามกันเถอะ”เสียงเล็กๆของเค้กดังขึ้นข้างตัวผม นี่ผมนอนเหม่อคิดนู่นคิดนี่จนไม่รู้ตัวว่าเค้กเข้ามาในห้องตัวแต่เมื่อไหร่ ผมพลิกตัวจากนอนคว่ำเป็นนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเค้กก่อนจะดึงเค้กเข้ามากอด

“กอดหน่อย”

“กอดกันๆ” เค้กกระเถิบมากอดผม เวลาอยู่กับเค้กผมจะรู้สึกสบายใจทุกครั้ง เค้กไม่เคยเซ้าซี้ถ้าผมไม่เล่าอะไรให้เขาฟัง และเค้กก็ไม่เคยมีสีหน้าที่ทำให้ผมลำบากใจด้วย

“ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้นะ” ผมพึมพำเบาๆ บางทีผมก็อยากจะหายไปจากโลกใบนี้ ไม่อยากรู้สึก ไม่อยากคิด ไม่อยากให้อะไรมาทำให้ว้าวุ่นใจ มันเหนื่อยนะเวลาที่ไม่สามารถจัดการอะไรได้ดังใจคิด

“ถ้าเหนื่อยกายไม่นานเดี๋ยวมันก็หายครับถ้าได้พัก แต่ถ้าเหนื่อยใจ มันก็อีกเรื่อง”

“นั่นสินะ”

“ไปหาพี่ครามกันเถอะครับ เมื่อกี้พี่ทราฟโทรมาบอกว่าพี่ครามฟื้นแล้ว” เค้กดึงตัวผมให้ลุกขึ้นตาม

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้จับรถอีกหลังจากที่เอาไปแข่งมาคราวนั้น พอมองย้อนไปผมก็รู้เลยว่าวันนั้นตัวเองบ้าดีเดือดแค่ไหน หึหึ แต่ขอบอกเลยว่ามันก็สะใจดี แต่จะเซ็งนิดหน่อยตรงที่ว่าลูกรักของผมสีถลอกไปทั้งแถบ เสียค่าทำสีแล้วก็ซ่อมนู่นนี่บาน ดีที่พี่ครามใจดีจ่ายค่าทำสีให้ แต่ก็แลกด้วยการโดนบ่นโดนด่าจนหูชา

ผมลูบพวงมาลัยด้วยความคิดถึง สงสัยผมคงต้องหาเวลาพาลูกรักออกไปโลดแล่นบ้างแล้ว

“พี่ริช แวะซื้อขนมหน่อยสิ เค้กหิวอ่ะ ที่โรงพยาบาลคงไม่มีอะไรอร่อยๆกินแน่”

“ได้ครับ” ผมหักเข้าจอดริมฟุตบาตที่มีของขายเยอะมาก ทั้งของกินและขนม

เราเสียเวลาไปกับการเลือกของกินให้เค้กและคนอื่นๆเกือบชั่วโมงก่อนจะขับรถตรงมาที่โรงพยาบาล ผมมองของในมือตัวเองแล้วก็ในมือเค้ก อดสงสัยไม่ได้ว่านี่เรามาเยี่ยมคนไข้โดนยิงหรือมาปิกนิกในวันหยุดสุดสัปดาห์กัน

“อะแฮ่! เค้กมาแล้วพี่ครามมมมมมมมม” เค้กวิ่งนำเข้าไปในห้อง พุ่งเข้าไปหาพี่ครามที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้

“โอ้ยไอ้ตัวแสบ เบาๆหน่อย” พี่ครามร้องเพราะเค้กพุ่งเข้าไปกอดพี่ครามแน่น

“โอ๊ะ เค้กขอโทษ เจ็บไหมๆ” เค้กผละออกทันทีก่อนจะทำการเปิดชายเสื้อพี่ครามดู แต่ยังไม่ทันได้เปิดก็ถูกพี่ทราฟดึงตัวไว้

“เดี๋ยวจะโดนนะเรา ไปเปิดเสื้อผู้ชายคนอื่นได้ไง” พี่ทราฟดุเค้กเบาๆ

ผมเดินเอาของไปวางบนโต๊ะก่อนจะหันไปทางพี่คราม เขามองสบตากับผมก่อนจะละสายตาไปมองที่เค้กและพี่ทราฟที่คุยกับงุงงิงๆ

“ซื้ออะไรมาบ้างอ่ะริชชี่” พี่สองเดินมาดู ผมขมวดคิ้วใส่กับคำเรียกนั่น

“ผมชื่อริชเฉยๆนะพี่สอง”

“ไม่เอานะ ขำๆ” พี่สองหันมาหัวเราะเบาๆใส่ผมก่อนจะหันไปแหวกถุงอาหารตามเดิม ผมเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆพี่เจ

“พี่สอง อย่าเพิ่งกินนะ ให้เค้กจัดสรรปันส่วนก่อน” ใช้คำซะทางการเลยเค้กเอ้ย

แล้วพี่สองกับเค้กก็เริ่มตีกันเรื่องขนม

“ไงเรา โล่งใจแล้วสิที่มันไม่เป็นอะไร พี่บอกแล้วว่ามันหนังเหนียวไม่ตายง่ายๆหรอก” พี่เจยกมือพาดบ่าผมพร้อมโอบไว้นิดๆ ผมหันไปยิ้มให้พี่เขาก่อนจะมองไปที่พี่ครามที่ทำหน้าบึ้งจ้องผม เป็นอะไรอีกเนี่ย ทำหน้าเหมือนโกรธใคร อย่าบอกนะว่าโกรธผม เหอะๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะตั้งแต่เข้ามา

“เย็นนี้เดี๋ยวกูมาเฝ้าแล้วกัน” พี่ทราฟที่เข้าไปแยกเค้กกับพี่สองเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงพร้อมกัดแอบเปิ้ลเข้าปาก

“ไม่ต้อง มึงกลับไปเถอะ เดี๋ยวให้ริชมันเฝ้า”

หืม อะไรนะ ให้ผมเนี่ยนะเฝ้า

“เอางั้นเหรอมึง” พี่ทราฟมองผมแล้วหันไปถามพี่ครามอีกครั้ง พี่ครามแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น

“พี่คราม กินซาลาเปาไหม” เค้กเดินถือซาลาเปาไปหาพี่คราม พี่เขาปรายตามองซาลาเปาในมือเค้กก่อนจะหยิบขึ้นมากิน

“ขอบคุณครับ”

“ยินดีครับผม”

เวลาพี่ครามอยู่กับเค้ก เขามักจะอ่อนโดยได้อย่างไม่น่าเชื่อ หน้าโหดๆกับท่าทางอ่อนโยนแบบนั้นมันโครตจะไม่เข้ากันเลย แต่บางทีมันก็มีเสน่ห์แบบแปลกๆ

สองชั่วโมงผ่านไปที่ห้องพักคนไข้ครึกครื้นไปด้วยเสียงพี่สองกับเค้กที่เถียงกันตลอดเวลาๆ พี่สองก็ชอบแหย่เค้กเหลือเกิน ส่วนพวกผมที่เหลือก็ได้แต่นั่งมองขำๆ จนพี่ครามทำท่าเหมือนจะง่วงนอน พี่ๆและเค้กถึงได้ขอตัวกลับ ทีแรกผมว่าจะกลับด้วยเพราะจะแวะไปเอาเสื้อผ้า แต่พี่ครามไม่ให้ไปแล้วก็โทรสั่งลูกน้องให้ไปเอาเสื้อผ้ามาให้ผมแทน ซึ่งผมไม่ยอมอยู่แล้ว แต่คิดว่าผมจะขัดใจเขาได้ไหมล่ะ เอาแต่ใจตัวเองขนาดนั้น

“มานั่งนี่สิ” พี่ครามตบลงบนเตียง ผมนี่ก็งงสิครับ

“อะไรครับ” ผมถาม แต่เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงที่พี่ทราฟเคยนั่งแทน

“ขึ้นมานั่งนี่” นั่นไง ชัดเลย

“จะบ้าเหรอ แค่พี่คนเดียวก็นอนเต็มเตียงแล้ว” ไม่ดูตัวเองบ้างหรือไงว่าตัวเขาไมได้เล็กเหมือนเค้กนะที่จะขึ้นไปเบียดกันบนนั้นได้

ถูกยิงจนสมองกลับหรือไงนะถึงจะให้ผมไปนั่งบนเตียง มันใช่ที่นั่งซะที่ไหนกัน เดี๋ยวพยาบาลได้ด่าตายเลย ถึงพยาบาลไม่ด่ามันก็ไม่สมควรอยู่ดี -_-!

“เร็วๆ” พี่ครามทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม แต่ยังไงผมก็ไม่ทำตามหรอก

“ผมจะนั่งนี่แหละ” ผมพูดน้ำเสียงเด็ดขาด

“อย่าดื้อได้ไหม” หน้าพี่ครามเริ่มกระตุก อะไรวะครับ กะอีแค่ไม่ขึ้นไปนั่งบนเตียงนี่เขาหาว่าผมดื้อเหรอ เหอะ! ตัวเองมากกว่ามั้งที่ดื้ออ่ะ

“ผมไม่ได้ดื้อ แต่พี่จะบ้าหรือไงถึงจะให้ผมขึ้นไปนั่งบนเตียงน่ะ ผมจะนั่งที่เก้าอี้นี่แหละ จะเอาอะไรก็ว่ามา” ผมตัดบท มันไม่ใช่เรื่องปกติเลยสักนิด บนเตียงคนไข้จะครับไม่ใช่เตียงที่บ้านที่จะได้ขึ้นไปนั่งได้สองคนสามคน

“จะขึ้นมาดีๆหรือจะให้ลากขึ้นมา” พี่ครามพูดเสียงแข็งพร้อมตีหน้านิ่ง อารมณ์ประมาณว่าไม่พอใจที่ผมไปขัดใจเขา ผมอยากจะบอกว่าผมก็ไม่พอใจที่เขาเอาแต่สั่งเหมือนกันนั่นแหละ

“...”ผมยังคงนิ่งเหมือนเดิมครับ เดี๋ยวเขาเหนื่อยก็หยุดไปเองนั่นแหละ

“บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าฉันลากนายขึ้นเองแล้วแผลฉันปริ นายโดนหนักแน่” มันขู่ครับ มันขู่!

แววตาดุดันที่แฝงไปด้วยความจริงจังจับจ้องผมไม่วางตา ที่ผมบอกว่าพี่ครามมันขู่น่ะ ผมโกหก คนอย่างเขาเคยขู่ใครที่ไหน T^T

โอ๊ยยย!

สุกท้ายผมก็ต้องยอมปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงโดยหันหน้าเข้าหาพี่คราม ขาข้างขวาต้องงอและเอาไปเกยไว้ที่สะโพกแข็งของพี่ครามเพราะพื้นที่ไม่พอ

“ก็แค่เนี่ย” เขาทำหน้าเหมือนว่ามันง่าย ทั้งๆที่ไม่ใช่

“...” ผมเงียบหันหน้าไปทางอื่น ทำไมต้องยอมคนๆนี้ไปทุกครั้งด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

“เป็นอะไร ไม่พูดไม่จา”

“เปล่า”

“กำลังคิดอย่างให้ฉันตายแทนรอดละสิ”

“พูดอะไรนะ!”

“หรือไม่จริง”

“อย่ามาพูดกับผมแบบนี้! พี่ไม่รู้หรอกว่าผมห่วงพี่มากแค่ไหน ตอนที่พี่โดนยิงต่อหน้าผมแบบนั้นน่ะ พี่ไม่มีทางรู้หรอก!!!”

“งั้นก็บอกฉันสิ เป็นห่วงฉันใช่ไหม” มือหนายกขึ้นลูบหัวผมเหมือนผู้ใหญ่ปลอบเด็ก ใบหน้าหล่อเหลาติดกวนฉีกยิ้มกว้างก่อนจะอมยิ้มเหมือนคนกลั้นขำ มันมีอะไรน่าขำวะ!

ปึก!

“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย เล่นบ้าอะไรวะ” พี่ครามโวยวายเสียงดังลั่นห้อง เขายกมือขึ้นลูบตรงหน้าอกตัวเองที่โดนผมทุบเข้าให้ ไม่ต้องห่วงครับ ไม่โดนแผลแน่นอน ผมรู้ตำแหน่งดี

“พี่อยากมาล้อเล่นกับผมทำไมล่ะ”

“- -“ พี่ครามทำหน้าเหมือนอยากจะเข้ามาตีผมโทษฐานที่ทำให้เขาเจ็บ

“ผมคิดว่าพี่จะตายแล้ว” ตอนที่ผมเห็นเลือดเขาไหลออกมามากขนานั้น ตอนนั้นผมนึกไปถึงในหนังในละคร แบบว่าตายแน่ๆอะไรแบบนั้น มันช่วงเวลาที่โครตทรมานใจผมจริงๆให้ดิ้นสิ!

“นั่นปากเหรอที่พูด”

“ก็ปากน่ะสิ พี่เห็นเป็นอะไร” ผมย้อน

พี่ครามดูเหมือนอยากจะตีผมจริงๆนะ เขาชี้หน้าผม แล้วก็ใช่นิ้วชี้จิ้มหน้าปากผมจนหน้าแทยหงาย หลังจากนั้นก็กระชากผมไปจูบ ตกลงแล้ว...เขาอยากจะตีหรืออยากจะจูบกันแน่  เขามักทำให้ผมสับสนซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับการกระทำที่หาคำตอบไม่ได้ของเขา

แต่ถ้าหาคำตอบไม่ได้ผมก็จะไม่หา เพราะถ้าหาแล้วคำตอบมันไม่เป็นอย่างหวัง ผมก็คงจะเจ็บมาก

พี่ครามประกบจูบผมแน่น และดูดดื่มกว่าที่เป็นมา มือหนาบีบปากผมนิดหนึ่งเพื่อให้ผมอ้าปากออก ก่อนลิ้นของเขาจะแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อที่จะได้จูบได้ถนัดมากขึ้น ความโหยหาและความเป็นห่วงเขาทำให้ผมจูบตอบเขาไปอย่างดุเดือดไม่แพ้กัน วินาทีเฉียดตายสอนให้ผมรู้ว่า เกิดมาชาติหนึ่งอยากทำอะไรก็ทำก่อนที่จะสายเกินไป

แต่ตอนนี้ผมว่าผมอาจจะใกล้ตายถ้าไอ้พี่ครามยังไม่ยอมถอนจูบออกเดี๋ยวนี้ ผมทุบที่ไหล่เขาเบาๆ แต่พี่ครามกลับไม่สนใจ บดเบียดริมฝีปากผมอย่างเมามันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

ไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะ!

“อื้อ พะ พอ!” ผมร้องห้ามเสียงแข็งติดหอบนิดๆ เบนหน้าหนีใบหน้าคมเข้มที่เลื่อนเข้ามาใกล้อย่างเอาแต่ใจ

“หันหน้ามา” พี่ครามล็อคคอผมไว้แล้วดึงเข้าไปหน้ากับปากเขามากข้นเรื่อย ผมก็ขืนตัวเต็มที่สิครับจนพี่ทันหงุดหงิดจ้องผมอย่างหงุดหงิด ผมนี่สิควรต้องหงุดหงิด

“ผมเจ็บปากพี่ไม่เห็นหรือไง” ผมบอกพลางยื่นปากไปให้พี่ครามดู ก็พี่มันเล่นขบเม้มปากผมแรงๆแถมยังกัดอีก ไม่ได้เลือดก็ดีแค่ไหนแล้ว

“อีกนิดน่า” พูดแล้วก็จ้องปากผมไม่วางตา หน้าเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น นี่มันใช่ไอ้จอมโหดหรือเปล่าวะ

“พอเลย ปล่อยผมด้วย” ผมเลื่อนลงจากตักพี่คราม พี่มันยอมปล่อยแต่โดยดีแต่ก็ทำหน้าไม่ได้ดั่งใจ จะจูบน่ะผมไม่ว่าหรอก เพราะผมก็ชอบ แต่พี่มันชอบเล่นแรงๆ ผมไม่ใช่พวกมาโซนะจะได้ชอบอะไรรุนแรง

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมละสายตาจากคนตันโตหันไปมอง ลูกน้องพี่ครามสองคนเดินเข้ามา เขาก้มหัวให้พี่ครามและผมก่อนจะเดินไปยืนที่ข้างเตียงพี่ครามอีกฝั่งหนึ่ง คิดว่าคงมีธุระต้องคุยกัน เลยลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากห้อง ถ้าไม่มีเสียงเข้มดึงขาเอาไว้ก่อน

“จะไปไหน”

“จะคุยงานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวไปรอข้างนอก” เรื่องบางเรื่องของเขามันก็เป็นส่วนตัวครับ ไม่ใช่ทุกเรื่องหรอกที่ผมสมควรรู้

“ไม่ต้อง นั่งลง”

“...” ผมยังลังเล

“ริช นั่งลง” พี่ครามกดเสียงลงต่ำ ผมเลยจำต้องเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะหยิบนิตยาสารที่ไม่รู้ว่าของใครขึ้นมาอ่าน

“ได้เรื่องมาว่าไง” พี่ครามถามสองคนนั้น ว่าจะไม่ใส่ใจ แต่หูมันได้ยินเองอ่ะ ผมไม่ได้อยากจะแอบฟังนะ

“ผมจับตัวพวกมันได้แล้วครับ แต่มันยังไม่ยอมบอกว่าใครสั่งมา”

“ทำทุกทางให้มันคายความลับออกมาให้ได้ อย่าให้มันชิงฆ่าตัวตายไปซะก่อน” พี่ครามสั่งเสียงเฉียบ

“ครับ”

“แล้วก็ส่งคนไปจับตาดูฝั่งโน่นด้วย คาดว่าน่าจะเป็นพวกมันนั่นแหละ”

“ครับ”

คุยกันเสร็จสองคนนั้นก็เดินออกไป ยิ่งนานวันผมยิ่งไม่เข้าใจ โลกของเขามันซับซ้อนและน่ากลัว แม้ว่าผมจะไม่ใช่ผู้ชายที่เรียบร้อยอยู่ในกรอบของสังคมแบบเป๊ะๆ แต่ผมว่าโลกที่ผมอยู่มันดูเบบี๋ยาหยีไปเลยเมื่อเทียบกับโลกของพี่คราม คนที่เติบโตจากด้านมืดของสังคม คนอย่างเขา...เป็นยังไงกันแน่นะ

-------------
-------------

ครืดดดดด

“รอบที่เท่าไหร่ของวันแล้ววะเนี่ย” ไอ้เตอร์ปรายตามองโทรศัพท์ผมที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมวางช้อนลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจด้วยความเหนื่อย

“กูนับจนนับไม่ถูกแล้ว”

“รับๆเถอะ เดี๋ยวเขาก็ได้วิ่งออกจากโรงพยาบาลมาหามึงหรอก” ไอ้เตอร์ว่าประชดก่อนจะกวาดตามองคนชุดดำหลายคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล คนพวกนั้นคือคนที่พี่ครามส่งมาคุ้มกันผม คือผมอยากจะบอกนะว่าผมดูแลตัวเองได้ แต่พี่แกก็ไม่ยอม ตีกันไปสองสามรอบ แล้วสุดท้ายผมก็แพ้ ต้องยอมให้คนของพี่ครามมาคอยเดินตามตัวเหมือนเป็นเงาอย่างที่เห็นนี่

และคนที่หงุดหงิดไม่แพ้ผมก็คือไอ้เตอร์

มันน่าหงุดหงิดนะ เหมือนถูกจับตามองตลอดเวลา

“พี่จะโทรมาทำไมนักหน้า ถ้าโทรมาอีกผมจะไม่รับแล้วนะ!!!” ผมกดรับสายก่อนจะกรอกเสียงติดหงุดหงิดลงไป

“กล้าห้ามฉันเหรอหะ!” แล้วเขาก็ส่งเสียงหงุดหงิดกลับมาไม่แพ้กัน พยาบาลไม่ให้กินยาหรือไงนะ ถึงได้อาละวาดขนาดนี้

“ก็ถ้าพี่ไม่มีเหตุผลอ่ะ” ทั้งๆที่รู้ว่าผมมามหาลัยฯ แต่ก็ยังจะโทรจิกทุกครึ่งชั่วโมง บางสายก็ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ

“แล้วรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีเหตุผล” พี่ครามย้อนกลับมา

“แล้วพี่มีอะไรล่ะ” ผมถามตัดบท ขี้เกียจทะเลาะอีก

“ทำไม ไม่มีอะไรแล้วโทรไม่ได้หรือไง”

“...”

“ก็...คิดถึง”

“...” ผมเงียบกริบทันทีไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพราะมัวแต่อึ้ง

บอกผมทีว่าผมไม่ได้หูฟาดใช่ไหม ผมฟังผิดหรือเปล่าว่ะ หรือมีคลื่นแทรก

>[]<!!!

“ผะ ผม..ผมก็...” คิดถึงพี่

บ้าเอ้ย!!!

ผมหน้าไม่ด้านพอที่จะพูดว่ะ

“ไม่ต้องไปที่โรงพยาบาลนะ เลิกเรียนแล้วกลับมาที่บ้านเลย” ในขณะที่ผมกำลังเขินอยู่พี่ครามก็พูดแทรกขึ้นมา

“ห๊ะ ว่าอะไรนะ”

“บอกว่าไม่ต้องไปโรงพยาบาล ใหกลับมาที่บ้านได้เลย”

“ทำไมอ่ะ”

หรือว่าคืนนี้ผมไม่ต้องไปเฝ้าเขา แต่ผมอยากไปนี่

“ตอนนี้ฉันอยู่บ้านแล้ว รีบๆกลับมาล่ะ”

ติ๊ด!

ยังไม่ทันได้ถามอะไรให้กระจ่างเข้าก็กดตัดสายไป ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้เตอร์ที่มองผมอยู่ก่อนแบบงงๆ เมื่อกี้เขาบอกว่าออกจากโรงพยาบาลทั้งๆที่เพิ่งจะนอนได้แค่สามวันเองเนี่ยนะ เมื่อเช้าแผลยังไม่ดีขึ้นเลยเพราะว่าเขาไม่ค่อยระวัง ขยับตัวแรงๆให้แผลอัสเสบตลอด แล้วนี่ดันโทรมาบอกว่าอยู่บ้านแล้ว ตกลงนี่เขาอยากจะหายหรืออยากจะตายกันแน่

“มีอะไรหรือไง” ไอ้เตอร์มันคงเก็บความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหวเลยถามออกมา

“พี่ครามออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ผมขมวดคิ้วยุ่ง เดี๋ยวถ้าไม่หายนะจะให้ไอ้คนชุดดำพวกนี้ลากตัวเข้าโรงพยาบาลซะให้เข็ด

เลิกเรียนผมก็ตรงดิ่งกลับบ้าน แม้ว่าไอ้เตอร์จะพยายามลากผมให้ไปเที่ยวเป็นเพื่อนมันก็เถอะ สงสารก็สงสารนะครับ แต่ผมสงสารตัวเองมากกว่า คิดดูว่าถ้าผมไม่ทำตามคำสั่งพี่ครามผมจะเจออะไรบ้าง ผมยังอยากมีชีวิตอยู่นะ

“พี่ริช!!!” เสียงเค้กดังลั่นตามมาด้วยร่างเล็กๆที่วิ่งเข้ามากอดผม

“อะไรของเรา” ผมถามขำๆ

“พี่สองแกล้งเค้ก ฮืออ” เค้กร้องไห้อยุ่กับอกผม สงสัยพี่ทราฟไปสอน เค้กเลยไม่มีคนช่วย

“เค้กจ๋า หนอนมาแล้วววว” พี่สองเดินหน้ายิ้มออกมาจากบ้าน ในมือมีหนอนตัวโตอยู่ในมือ

“อ๊ากกกก ไม่เอา ไม่อาวววว!!!”

เฮ้ออ เป็นอย่างนี้ทุกวันสินะ

โป๊ก!!!

“โอ๊ย!”

ของบางอย่างลอยมากระทบหัวพี่สองอย่างจังทำให้พี่สองสะดุดล้มลงไปกับพื้น ผมมองไปในบ้านก็เห็นพี่ครามยืนจ้องพี่สองเขม่ง

“ใครวะ! เจ็บนะไอ้เชี่ยคราม!” พี่สองหันไปโวยวายใส่พี่คราม

“แล้วมึงแกล้งน้องทำไมห๊ะ! ถ้ามึงแกล้งเค้กอีก คืนนี้กูจะไล่มึงออกไปนอนนอกบ้าน!!!” พี่ครามชี้หน้าพี่สอง รายนั้นเหมือนจะสลดนะครับ แต่ผมว่าคงไม่

“ฮืออ พี่คราม” เค้กผละจากผมวิ่งไปหาพี่คราม พี่ครามดึงเค้กเข้าไปโอบก่อนจะพาเดินเข้าบ้าน

ผมมองพี่สองที่นั่งลูบหัวตัวเองอยู่บนพื้นนิ่ง ก่อนจะย่อตัวลงหยิบหนอนขึ้นมาถือไว้

“เค้กกลัวหนอกพี่ก็รู้ เฮ้ออ ถ้าพี่ไม่กลัวมัน พี่ก็ควรจะใกล้ชิดมันให้มากกว่านี้นะ” ผมจับหนอนนั่นหย่อนใส่ลงไปในเสื้อของพี่สอง แล้วเก็เดินเข้าบ้าน

“อ๊ากกก!!”

ที่จริงแล้วพี่สองก็กลัวหนอนเหมือนกันนั่นแหละ -_-;

ผมเดินเข้าบ้าน พี่ครามกับเค้กนั่งเล่นกีตาร์กันอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมเลยเดินเข้าห้องตัวเอง อากาศร้อนจนจะบ้า ตัวผมมีแต่เหงื่อเลยเดินเข้าน้ำเพื่ออาบน้ำ พอออกจากห้องน้ำก็เห็นพี่รามนอนเล่นกับลูกหินอยู่บนเตียงผม ผมเดินไปที่ตู้สื้อผ้าเพื่อแต่งตัว ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างพี่ครามพลางหยิบโทรศัพท์มาเล่นเกมส์ แต่สงสัยผมจะเล่นเกมส์นานเกินไป คนข้างๆถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้

“เลิกเล่นเกมส์ได้แล้ว มานอน!” พี่ครามจะตบมือลงมาบนไอโฟน ผมเบี่ยงตัวหนีแทบไม่ทัน อีกนิดเดียวก็จะผ่านแล้ว จะตายไม่ได้

“แปบหนึ่ง” ผมรัวนิ้วลงบนหน้าจอเป็นระวิง

   “ริช พูดให้รู้ฟังบ้างนะ” พี่ครามว่าเสียงหงุดหงิด

“รู้แล้ว” รู้แล้วครับ แต่ตาก็ยังคงจ้องอยู่ที่หน้าจอ กำลังมันส์เลยครับ

“จะไม่เลิกเล่นใช่ไหม!” พี่ครามเริ่มโมโห เขยิบเข้ามากระชากโทรศัพท์ในมือผมไปก่อนจะกดริมฝีปากลงบนปากผมอย่างแรง

“อื้ออ” ผมร้องในคออย่างตกใจที่อยู่ๆก็โดนจูบ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนี พี่ครามเม้มดูดริมฝีปากผมแรงๆ กดจูบย้ำๆซ้ำๆสองสามทีก่อนจะผละออกพร้อมกับจ้องหน้าผมนิ่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้ผม

งอนชัวร์ หัวก็ไม่ล้านสักหน่อยแต่ขี้งอนชะมัด

แล้วดูดิ ปากผมเจ่อหมดเลย จูบเบาๆไม่ได้เหรอไง

“ผมเลิกเล่นแล้ว” ผมตัดใจวางมือถือที่โต๊ะหัวเตียง

“...”

“พี่คราม” ผมเรียกชื่อเขาเสียงอ่อน อย่าบอกนะว่างอนจริง

ผมขยับตัวเข้าไปกอดข้างหลังพี่ครามไว้ เขาเงียบผมก็เงียบ นานหลายนาทีกว่าพี่ครามจะพลิกตัวกลับมาหาผมแล้วดึงผมเข้าไปกอด บางทีผมก็รู้สึกแปลกที่เราทำกันแบบนี้ อย่างกับเป็นแฟนกัน แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ผมกับเขาเป็นอะไรกันผมยังไม่รู้เลย เหมือนไม่มีสถานะระหว่างเรา แม้แต่เพราะหรือคนรู้จักก็ไม่ใช่

แต่ถ้ามีอ้อมกอดนี้ สถานะไหนผมก็รับได้ทั้งนั้น

ขอแค่ได้อยู่ข้างๆเขา ต่อให้ต้องเป็นอะไรผมก็ยินดี

“พรุ่งนี้ฉันต้องบินไปทำธุระที่ต่างประเทศ อยู่นี่ก็ดูแลตัวเองด้วย ระหว่างที่ฉันไม่อยู่จะให้คนเอางานมาให้ทำที่บ้าน ไม่จำเป็นอย่าออกไปไหน”

“ผมไปด้วยได้ไหม”

ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนใจหายที่ได้ยิน มันมีอะไรบางอย่างบอกผมว่าถ้าพี่ครามไปมันจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ แต่คนอย่างเขาถ้าบอกว่าจะไปคือไป ผมคงห้ามไม่ได้ มันคงจะดีถ้าพี่ครามยอมให้ผมไปด้วย

“ไม่ต้อง แค่อยู่นี่อย่าดื้อก็พอ”

ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงจะโวยวายใส่เขาแล้วที่หาว่าผมดื้อ แต่ไม่ใช่ตอนนี้

“แต่ผมรู้สึกไม่ดี” ผมบอกเสียงเบา กระชับกอดพี่ครามแน่น

“ไม่มีอะไรหรอก”

คำพูดเหมือนปลอบโยนมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย แต่ถ้าเขาบอกมาแบบนั้น ผมก็จะพยายามคิดว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น และพี่ครามจะต้องกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย


------------------------
     อาจจะดูเหมือนน้องริชหวั่งไหวง่าย แต่เพราะน้องไม่ค่อยได้เจอคนที่คอยเอาใจใส่ แม้อิพี่ครามจะโหดร้ายแค่ไหน แต่ก็ยังให้ความใส่ใจมากกว่าคนในครอบครัว ดังนั้นริชเลยเอนเอียงชอบพี่ครามได้ง่าย และเมื่อได้รับความอบอุ่นจากพี่ครามแล้วก็อยากได้รับตลอดไป ไม่กล้าถามหาความจริงก็กลัวจะสูญเสีย จริงๆแล้วน้องริชของเราเป็นคนที่ขี้กลัวมากเลยนะ ฮุๆ ส่วนพี่ครามเหรอ ดูๆกันไปแล้วกัน ^^
     ไม่ได้ตรวจคำผิดเลย ไม่ไหวแล้ว ตาล้าสมองล้ามากๆ เป็นครู(สอนพิเศษ)นี่มันเหนื่อยเหมือนกันนะ ให้ตายสิ!!!  ขี้เกียจทำชีททำข้อสอบ! ช่วงนี้รับสอนพิเศษนะคะ เลยมาอัพช้าไปสักนิด 
     

[IIIA]

พี่ครามกับริชนี่รู้ใจตัวเองกันหมดแล้วสินะ แต่ทำไม ปากแข็งจังงงงงงงงงงงง เมื่อไหร่จะบอกรักกันนนนนนนนนนนน 

[Aomampapeln]

พี่ครามหึงริชกะสองอะดิคึคึ^^

[nutjisub]

+1พี่ครามน่ารักแอบสวีทกับน้องริชด้วย

[kinjikung]

พี่ครามเริ่มรุกแล้วซินะ อิอิ น้องริชจะไปไหนรอด

[Pumpkin_23]

 

[wi_OoO_wi]

“ซื้ออะไรมาบ้างอ่ะริชชี่” พี่เวองเดินมาดู ผมขมวดคิ้วใส่กับคำเรียกนั่น

พี่สอง

“พี่คราม กินซาลาเปาใหม่” เค้กเดินถือซาลาเปาไปหาพี่คราม พี่เขาปรายตามองซาลาเปาในมือเค้กก่อนจะหยิบขึ้นมากิน

กินซาลาเปาไหม

แล้วดูดี ปากผมเจ่อหมดเลย จูบเบาๆไม่ได้เหรอไง

ดูดิ


แอร๊ยยยย พี่ครามจะหนีไปควงสาวที่ต่างประเทศป้ะ อย่านะๆๆ ริชอย่ายอมมมมมม เกาะปีกเครื่องไปโล้ดด 

[bobie]

พี่ครามโหมดนี้น่ารักอ่ะ
มีโทรมาบอกคิดถึงด้วย ชอบบบบบบ ><
ว่าแต่จะมีฉากนองเลือดกันอีกมั้ยเนี่ยคู่นี้

[Ali$a฿eth]

ริริ ตอนนี้พี่ครามรุกหนักมาก


แต่ที่หนักกว่านั้น คำผิดเยอะ ตามไปเป็นลำดับ(ไม่ซีเรียสนะแต่นั่งขำ 5555)))* รอตอนต่อไป 


ปล.สงสารเค้ก สะใจพี่สอง

[udongjay]

เข้าใจความรู้สึกริชนะ เพราะกลัวเลยไม่กล้าถาม
แต่อิพี่ครามนี้  ซึนเดระจริงๆ 

[pui]

 

[nunnuns]

พี่ครามเริ่ม(หรือเปล่า)แสดงออกกับริชขึ้นบ้างแล้ว น่ารักมากค่ะ ถ้าจะหวานอมรสเลมอนหน่อยๆก็ตาม555555

รอเรื่องพีีปืนน้องต้นหอมจ้า

[WilpeR]

ริชรู้สึกไม่ดีแสดงว่าอาจมีเรื่องเกิดกับครามตอนอยู่ต่างประเทศใช่ไหมเนี่ย

ครามดูน่ารักและหื่นขึ้นเยอะเลยอ่ะ

[~ณิมมานรฎี~]

 อันแน่  เฮียยยย  คิดไรอ่ะ  เขารู้กันหมดแว้ววว 

[ormn]

  ในที่สุดพี่ครามก็ชอบริช