หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[Min*Jee]

มานั่งรอทั้งตอนจบ ทั้งรายละเอียดหนังสือ
อร๊ายยยยยย ไม่ไหวแล้วววว ชอบเรื่องนี้มากกก

[sai]

เข้ามานั่งรอ  อ่านทันพอดี  สนุกมากกกก  ลุ้นตอนจบ

[kyliewonderland]

ตอนที่ 32 : All of me





มิถุนาเหมือนก้ำกึ่งอยู่ระหว่างโลกแห่งความจริงและโลกแห่งความฝัน มันทรมานอย่างบอกไม่ถูกกับช่วงเวลาที่ราวกับถูกหลอกให้ตัดสินใจ มิถุนาเลือกฉวยคว้าโอกาสนั้นเอาไว้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เคยมีอยู่จริงๆ เขาลืมตาโพลงขึ้นท่ามกลางแสงสว่าง ร่างกายปวดแปล๊บทันทีที่รู้สึกตัว ลมหายใจรัวถี่ เขาไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน รู้สึกเหมือนร่างกายยังเปียกปอนอยู่ด้วยซ้ำ


เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้นที่มุมห้อง มิถุนาพยายามมองแต่ก็ไม่เห็นด้วยขาของเขาถูกยกตรึงไว้กับเตียงจึงขยับตัวไม่ได้มากนัก หัวไหล่ก็ปวดจนบรรยายไม่ถูก จนกระทั่งเจย์ในชุดลำลองสบายๆคว่ำหนังสือไว้บนเก้าอี้แล้วเดินเข้ามาหานั่นแหละ มิถุนาจึงส่งรอยยิ้มเฝื่อนๆไปให้


“ยินดีต้อนรับกลับครับ" เจย์เอ่ยติดตลก เขาสวมเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงเอวจั๊มป์ผูกเชือกสวมใส่สบาย ที่ท่อนแขนยังมีผ้าพันแผลที่เกิดขึ้นไว้อยู่ แต่ไม่ต้องเฝือกมันไว้แล้วเพราะมันไม่ได้เจาะเข้าไป เพียงแค่เฉียดผ่านเหมือนแผลถลอกหนักๆเท่านั้น

แต่คนที่เป็นหนักกว่าน่าจะเป็นมิถุนากระมัง

เจย์เอื้อมมือกดเรียกพยาบาล เขาลากเก้าอี้เข้ามาใกล้ มิถุนามีคำถามมากมายในหัว เจย์เอื้อมมือจับเขาเอาไว้ ระบายยิ้มอ่อนๆให้

“ขอโทษนะเจย์" มิถุนามองแผลของเจย์แล้วเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง เป็นคำแรกของสองวันนี้เลยทีเดียว
เจย์มองตาม ก่อนยิ้มขัน "นี่เหรอครับ" เขาชี้ "งั้นก็เจ๊ากันแล้วแหละ" เจย์หมายถึงบาดแผลของมิถุนาที่ดูจะฉกรรจ์กว่าเขาเยอะ

มิถุนารับน้ำมาจิบ สักพักหมอก็เข้ามาในห้องพร้อมกับนางพยาบาล พวกเขาตรวจร่างกายมิถุนาอย่างละเอียด ก่อนบอกให้วางใจว่าปลอดภัยหายห่วงแน่นอนเมื่อไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง มิถุนาเอ่ยขอบคุณ เขายังรู้สึกเหนื่อยอ่อนอยู่มาก เจย์เล่าว่าเขานอนไปสองวันเต็มๆ จนจอมทัพแทบจะไปเขย่าคอแพทย์ทั้งโรงพยาบาลแล้วด้วยซ้ำ

“คุณเพิ่งออกจากไอซียูเมื่อคืนเองครับมิ" เจย์เอ่ย "หลับไปตั้งสองคืนแหน่ะ คงเพราะหมอฉีดยาแก้ปวดให้ด้วย เขาอยากให้มิพักเยอะๆ มิช้ำไปทั้งตัวเลย"
“ถ้าผมกลับไปทำงานไม่ได้ จอมทัพเขาจะยอมเลี้ยงผมไปทั้งชีวิตไหมครับ" มิถุนาเอ่ยถามติดตลก
“แน่นอนสิครับ" เจย์ตอบยิ้มๆ "นายท่านไปเคลียร์เรื่องนี้กับวิคเตอร์แล้วก็เอเลน นายท่านใหญ่ก็ไปด้วย" เจย์เอ่ย
“เอเลนไปจัดการสถานที่ตั้งแต่วันแรกแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว สบายใจเถอะ"
“แล้ว...” มิถุนาพึมพำ
“เรย์มอนด์น่ะหรือครับ" เจย์เงียบไปชั่วอึดใจ เหมือนมิถุนาจะเดาคำตอบได้ "...อย่างที่คิดแหละครับ"
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับมิ ตอนนี้นายท่านใหญ่กำลังเดินหน้าเล่นงานเรื่องคดีฟอกเงินของเจิ้งหาว ป่านนี้ตาแก่นั่นก็คงหมดฤทธิ์ไม่มีเวลามาตามอาฆาตเราหรอกครับ แค่เรื่องตัวเองยังเอาไม่รอด"


มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ เขายังอ่อนเพลียและเจ็บแผลอยู่มาก สักพักเจย์ก็ต้องเรียกให้พยาบาลมาฉีดยาแก้ปวดให้ หลังจากหลับไปสักพักใหญ่ๆมิถุนาก็ไข้ขึ้นจนสะดุ้งเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น กว่าที่อาการจะสงบก็เล่นเอาวุ่นกันไปทั้งวอร์ดเลยทีเดียว เพราะมาเฟียหนุ่มกำชับ (ปนขู่) ไว้ว่า มิถุนาของเขาต้องไม่เป็นอะไรเป็นอันขาด


มิถุนาตื่นขึ้นมาอีกทีโดยที่ไข้ลดลงไปแล้วเกือบเย็นๆ เขาลืมตาขึ้นก่อนพบว่าห้องเปิดไฟเพียงสลัวๆกับแสงอาทิตย์จากด้านนอกเท่านั้น นายแบบหนุ่มระบายยิ้มอ่อนๆเมื่อพบว่าคุณมาเฟียกำลังนอนหลับคอพับคออ่อนอยู่บนโซฟาสำหรับแขก หลับเป็นจริงเป็นจังเชียวล่ะ เขานึกเอ็นดูจึงนั่งจ้องอยู่นานจนเริ่มปวดคอ กว่าที่จอมทัพจะค่อยๆลืมตาขึ้น

มาเฟียหนุ่มหาววอด ก่อนมองหน้าคนป่วยที่ตื่นเรียบร้อยแล้ว เขาลุกขึ้นจากโซฟา จอมทัพสวมเสื้อยืดคอวีสีเทากับกางเกงผ้าฝ้ายสีดำ ตัวหอมกรุ่นกลิ่นครีมอาฟน้ำและอาฟเตอร์เชฟ คงเพิ่งอาบน้ำเสร็จก่อนงีบหลับไปแน่ ร่างสูงใหญ่ยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนลากเก้าอี้มาใกล้กับเตียงคนป่วย เขาหย่อนตัวนั่งก่อนจ้องหน้ามิถุนาที่ยิ้มแฉ่งนิ่ง


เผียะ!


แรงดีดบนหน้าผากทำเอาคนป่วยครางโอดครวญลั่น สายตาเอาเรื่องถูกส่งไปให้กับคนตัวโตที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ มิถุนายกมือขวาขึ้นจะเอาคืนบ้าง แต่กลับต้องร้องออกมาเมื่อมันคือข้างที่โดนยิง จอมทัพมองคนป่วยตรงหน้าตกม้าตายก่อนส่ายหัวไปมาเบาๆอย่างหน่ายใจ


“จะเล่นใช่มะ" มิถุนาขู่ฟอด
“ซนไม่เข้าเรื่อง" เขาเอ็ด ลูบใบหน้าตัวเองไปมาเบาๆ "เก่งไปหมด รู้งี้ให้ยาเพิ่ม นอนพักไปอีกสักสามวันก็ดี"
“ประชดกันทำไม" มิถุนาเบะปาก เขาหลับเต็มอิ่ม จึงพร้อมเปิดศึกไปทุกสถานการณ์
“เปล่าสักหน่อย" จอมทัพถอนหายใจ สอดมือเข้ากับฝ่ามือเล็กนิ่ง "ก็เก่งจริงๆนั่นแหละ เก่งแต่ทำให้เป็นห่วง" มาเฟียหนุ่มยกฝ่ามือเล็กแนบแก้มก่อนคลึงมือน้อยๆนั่นเบาๆ

มิถุนาเงียบไปชั่วอึดใจ เขารู้ว่าจอมทัพรู้สึกอย่างไร

“ขอโทษนะแจ็คกี้ ไม่รู้จะพูดยังไงดี" คนตัวเล็กหน้าสลด นั่นทำให้จอมทัพต้องยกมือวางบนเรือนผมสีเข้มเบาๆ "บางทีผมก็แอบคิดนะว่าผมอาจจะไม่เหมาะสมกับคุณ หรือแม้กระทั่งว่าจริงๆแล้วเราอยู่กันคนละโลกและเราไม่ควรโคจรมาเจอกันเลย เราอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ" ปลายเสียงเอ่ยราวกับจะหมดแรง จอมทัพกระชับฝ่ามือเล็กไว้แน่น
“นายคิดแบบนั้นจริงเหรอ"
“ผมเป็นคนทำอะไรเกินตัว และผมก็มักคิดอะไรเกินตัว รวมถึงเรื่องของคุณด้วย" มิถุนาสารภาพออกมาในที่สุด
จอมทัพระบายยิ้มอ่อนๆ "รู้อะไรไหม...การที่ต้องตามล่านายกลับมาน่ะ มันดีกว่าปล่อยนายไปอีก"
“ทั้งๆที่ผมจะสร้างปัญหาให้คุณอีกน่ะหรือ" มิถุนาถามยิ้มๆ
“จากนี้ไปนายไม่มีฤทธิ์ไปสร้างปัญหาที่ไหนอีกแน่"
“......” มิถุนาจ้องใบหน้าคมนิ่ง
“ช่างเถอะ" จอมทัพอมยิ้มบางๆ ลูบหัวกลมไปมาเบาๆ "ตอนนี้นายก็ปลอดภัยแล้วไง"
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม" มิถุนาถามเสียงอ่อย
“จะเป็นอะไรยังไงล่ะมิ นายน่ะรับทุกเม็ดไปเต็มๆ" จอมทัพตอบ "อย่าทำอะไรที่เสี่ยงเกินตัวอีกนะ ฉันรู้ว่านายคิดอะไร สิ่งที่นายคิดตัดสินใจมันก็บ้าสมเป็นนายทั้งหมดนั่นแหละ แต่มันจะทำฉันเป็นบ้าไปด้วย"
“ผมไม่ได้บ้าสักหน่อย"
“นั่นสิ...” จอมทัพจ้องตามิถุนานิ่ง เขาระบายยิ้ม "ทำไมรักนายจัง"


มิถุนาระบายยิ้มเขินๆออกมา เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆกับคำสารภาพรักไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของคนรัก จอมทัพเองก็หัวเราะออกมาเบาๆเช่นกัน


“จริงๆมันก็ความผิดฉันเพราะนั่นมันศัตรูของฉัน" จอมทัพถอนหายใจเบาๆ "ขอโทษนะ"
“เราเลิกพูดเรื่องนี้เถอะครับ"
“นั่นสิ" จอมทัพตอบในที่สุด “อ้อ เมื่อกี้ตะวันกับแทนไทมาเยี่ยมน่ะ แต่นายหลับอยู่" จอมทัพบอก มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ "ซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้แล้วนะ เผื่อต้องการใช้อะไร ฉันยังไม่ได้บอกแม่นายเรื่องนี้"
“อ่า อย่าบอกเลยครับ" มิถุนาเอียงหัวเข้าหาฝ่ามือใหญ่ "ว่าแต่นี่กี่โมงแล้วเนี่ย"
“จะทุ่มหนึ่งแล้ว" จอมทัพตอบ
“คุณไม่ไปไหนแล้วเหรอ"
“จะไปไหนรอดล่ะ นายนอนพะงาบอยู่กับที่แบบนี้" เขาประชด นั่นทำให้มิถุนาอดแยกเขี้ยวใส่ไม่ไป
“ทำไมเดี๋ยวนี้ชักจะปากร้ายใหญ่แล้วนะ" มิถุนาบ่นพึมพำ แต่จอมทัพกลับเปลี่ยนเรื่องแทน
“แล้วก็ยังไม่มีกำหนดกลับกรุงเทพฯหรอกนะ ยกเลิกงานไปสามเดือน"
“อืม" มิถุนาครางรับในลำคอ
“ทำไมคราวนี้ไม่ดื้อล่ะ" จอมทัพถามยิ้มๆ
“เอาจริงๆผมเหนื่อยมากเลยล่ะตอนนี้ จนไม่อยากคิดจะทำอะไรแล้วด้วยซ้ำ"
“งั้นอยู่ที่นี่อีกสักเดือนสองเดือนไหม" จอมทัพเอ่ยถาม "พักผ่อนเฉยๆสักหน่อย จะเรียกอาเจียงกลับมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยอีกคน"
“แล้วงานของคุณที่ไทยล่ะ"
“ประชุมอาทิตย์ละครั้งก็ไม่เสียหายนี่ ไปเช้าเย็นกลับ นายก็อยู่ที่นี่แหละ อย่าเดินทางเยอะนักเลย"
“เอางั้นหรือครับ” มิถุนาถามอย่างไม่มั่นใจ
“อืม เป็นห่วง ไม่อยากปล่อยออกไปจากรั้วบ้านเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าจะไปจะให้มัดมือไปกับวิคเตอร์ จะได้ไม่หายไปอีก”
“ประสาท” มิถุนาหัวเราะเบาๆ
“แต่เป็นห่วงจริงๆนะมิถุนา ฉันพูดจริง ยังไงเสียฉันก็ต้องอยู่เคลียร์งานที่นี่อีกสักพักเลยล่ะ ป๋าใกล้จะวางมือเต็มทีแล้ว"
"งั้นก็ได้ครับ" มิถุนาพยักหน้าตอบ จอมทัพมองใบหน้าได้รูปตรงหน้านิ่ง เพราะอะไรกันนะที่เขานึกถูกใจ เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวมิถุนาที่ทำให้เขานึกอยากจะรักได้มากขนาดนี้ และเขาก็รักมิถุนาจริงๆ



จอมทัพยิ้มบางๆก่อนจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมน


"ตอนที่นายลืมตาตื่นขึ้นมาน่ะ ฉันดีใจแค่ไหนรู้ไหม เพราะงั้นอยู่ต่อปากต่อคำกับฉันไปนานๆนะ"
“อื้ม"

[kyliewonderland]

แผลเป็นไม่ได้หายไปในสามวัน และมิถุนาก็ไม่คิดจะศัลยกรรมแก้ไขอะไรมันตอนนี้ เขายังมีความสุขกับการเก็บตัวเงียบๆอยู่บนเกาะฮ่องกง เขาพักอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบสามสัปดาห์จนกระทั่งจอมทัพมั่นใจว่าเขาหายดีแล้วจริงๆ จากนั้นก็กลับมาอยู่ที่บ้าน หวัง หย่ง หมิน ยกระดับความปลอดภัยในบ้านขึ้นอีก จอมทัพเองช่วงนี้ก็เดินสายพบปะคู่ค้าและศึกษางานเป็นว่าเล่น มิถุนากลับมาอยู่บ้านได้สองอาทิตย์แล้ว เขายังไม่มีความคิดจะกลับไปกรุงเทพฯเสียเท่าไหร่นัก เรื่องงานก็เช่นกัน พักไว้ก่อนน่าจะดี


เรื่องบนเรือขนส่งถูกพาดหัวข่าวเป็นเพียงแค่ปัญญาน้ำมันรั่วซึมจนเกิดอุบัติเหตุเพลิงไหม้ ตระกูลหวังจัดการข่าวทั้งหมดอย่างเงียบเชียบและเเนบเนียน ดูท่าจะอีกนานกว่าตระกูลเจิ้งจะฟื้นตัวจากคดีฟอกเงินได้ เขาไม่เคยคาดหวังให้ใครตาย แต่ถึงอย่างไรก็โล่งใจ เพราะดูท่าว่าการแก้แค้นจะไม่เกิดขึ้นอีก


เสียงฝีเท้าย่ำมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับผู้ชายผิวแทนสวยตัวโตกระโดดขึ้นตามขั้นบันไดจากชายหาดกลับเข้ามายังภายในบริเวณบ้าน มิถุนานอนอ่านหนังสือเล่นอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบริมสระน้ำ เขาถอดแว่นออก วิคเตอร์วิ่งเหงื่อโชกกลับเข้ามาพร้อมกับเจ้าไซบีเรียนฮัสกี้ตัวโตที่เขาสะพายเชือกจูงไว้กับตัวแล้วพาออกไปวิ่งบนหาดมาด้วย เจย์นั่งหย่อนขาอยู่ริมขอบสระ เจ้าไซบีเรียนของวิคเตอร์รีบโกยสี่ขาเข้าไปหามือขวาแทบจะทันที เจย์ไม่ทันตั้งตัว เขารับเจ้าฮิคกี้ไว้ไม่ทัน ทำเอาผลัดตกน้ำกันทั้งคนทั้งหมา


“วิคเตอร์!!” เจย์ร้องลั่น ส่วนเจ้าของหมายืนเปลือยท่อนบนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่ข้างมิถุนา เจ้าฮิคกี้ว่ายสองขาดุ้กดิ้กเอาใบหน้าเข้าไปดุนเจย์ มือขวาสุดท้ายเองก็ยอมแพ้ให้กับเจ้าตัวโตจนได้


วิคเตอร์เพิ่งได้รับอนุมัติเลี้ยงสัตว์หลังจากที่เจ้านายของเขาปลงใจจะอยู่ที่ฮ่องกงสอง-สามเดือน หลังๆมานี้เอเลนมักจะเป็นคนไปไหนมาไหนกับจอมทัพ มือซ้ายและมือขวาเลยเกียร์ว่างอีกครั้งเพื่อที่จะคอยประกบมิถุนาแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง วิคเตอร์เสนอว่าควรมีสัตว์เลี้ยงสักตัวเป็นเพื่อนมิถุนา แต่ไหงไปๆมาๆมันกลายเป็นบัดดี้ของวิคเตอร์ไปก็ไม่ทราบได้ เจย์ได้แต่ส่ายหัวแล้วก็เปรยเสมอว่า วิคเตอร์ก็เป็นหมาในคราบคนนั่นแหละ เวลาเขาเห็นวิคเตอร์กับฮิคกี้อยู่ด้วยกันแล้ว นึกว่าเห็นหมาสองตัวทุกที


“แจ็คกี้ยังไม่กลับมาอีกเหรอ" มิถุนาเอ่ยปากถาม เขาอ่านหนังสือจนลืมเวลา นี่ก็จะหกโมงเข้าไปแล้ว ไหนบอกว่าวันนี้กลับมาตอนบ่ายไง
เจย์โผล่หน้ามาที่ขอบสระ เขาส่งเสียงตอบ "เดี๋ยวก็มาแล้วครับ นายท่านโดนอำนาจมืดจิกไปรับที่สนามบินน่ะ"
“หืม" มิถุนาขมวดคิ้ว วิคเตอร์หัวเราะ
“วันนี้คุณปรางจะมาหาไงครับ โทรไปจิกให้นายท่านไปรับตั้งแต่สายแล้ว"
มิถุนาได้แต่หัวเราะขันกับสิ่งที่ได้ฟัง ไม่ว่ายังไงนอกจากตัวเขาแล้ว เฌอปรางก็เป็นเพียงแค่อีกคนเดียวที่สามารถต่อกรกับจอมทัพได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“จริงสิ ปรางมาวันนี้นี่" มิถุนาร้องออกมาอย่างดีใจ
“เดี๋ยวกลับมาเก็บของแล้วก็ไปทานอาหารเย็นกันครับ ผมจองภัตตาคารไว้ให้แล้ว" เจย์บอก ก่อนหันไปหาผู้ชายตัวโตที่ยืนบิดตัวอวดกล้ามไปมา "วิค ไปอาบน้ำได้แล้ว"
“คร้าบๆ"

มิถุนายิ้มบางๆเมื่อวิคเตอร์เป่าปากเรียกฮิคกี้ให้ขึ้นจากสระ เจย์มองทั้งคนทั้งหมาเดินกวนตีนไปด้วยกันก่อนดันตัวขึ้นจากสระอีกคน เขาถอนหายใจเบาๆ

“มิก็ไปอาบน้ำเถอะครับ" เจย์บอก มิถุนาพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่มือถือเขาจะส่งเสียงเตือนข้อความเข้า มิถุนาปิดหนังสือในมือลงอีกครั้ง ก่อนหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดอ่าน เขาระบายยิ้มบางๆออกมา ก่อนพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

[kyliewonderland]

ภาคเหนือช่วงกลางปีถือว่าเป็นช่วงเบาบางของการท่องเที่ยว ทั้งเป็นฤดูฝน แถมยังปัญหาหมอกควันที่ยังมีอยู่เนืองๆ หรือแม้กระทั่งอากาศที่ยังคงระอุและอบอ้าวไม่เชิญชวนให้นักท่องเที่ยวดั้นด้นขึ้นมาเที่ยวบนภูเขาใดๆ วันนี้ที่ม่อนแจ่มเองก็ฝนตกเช่นกัน


เมษากลับมาอยู่บ้านได้เดือนหนึ่งแล้ว หมู่บ้านของเขายังคงเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนไปมาก ม่อนแจ่มยังเป็นหมู่บ้านบนเนินเขา ถนนยังลาดชัน และแม้เทคโนโลยีจะเข้ามาหรือจะมีการพัฒนาให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวมากขึ้นแล้วก็ตาม แต่วิถีชีวิตเรียบง่ายก็ทำให้เขาสบายใจที่ได้กลับมาที่นี่


เขาให้แม่เลิกรับจ้างปลูกชา และใช้เงินก้อนที่พอมีเก็บบ้าง ลงร้านของชำให้แม่เฝ้าที่หน้าบ้าน แม่เขาอาการดีขึ้นมากแล้วหลังจากได้รับการรักษาในช่วงที่พอรักษาได้ อาจจะต้องประคับประคองต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ส่วนเจ้าเมฆ น้องชายของเขา เขาส่งลงไปเรียนมัธยมปลายสองปีสุดท้ายที่โรงเรียนในแม่ริม เมฆกลับมาเฉพาะช่วงสุดสัปดาห์ รับจ้างปลูกชา ปลูกสตรอว์เบอร์รีในช่วงปิดเทอมบ้างเพื่อเก็บเงิน ส่วนหลังเลิกเรียนน้องชายเขาบอกว่าจะลองไปสมัครพาร์ทไทม์ร้านมินิมาร์ทดู เมษาไม่ได้ว่าอะไร เงินเก็บเขายังพอมีเหลืออยู่เยอะ เขามั่นใจว่าจะส่งน้องเรียนจบปริญญาตรีได้ แต่ถ้าเมฆอยากจะทำก็ไม่ห้าม เขาก็อยากให้น้องได้พยายามเพื่อตนเองบ้าง




“เม...น่าจะพอได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำต่อ"


เสียงจากครูเจนจิราที่ยืนมองอยู่จากวงกบประตูห้องเรียนเอ่ยขึ้น เมษาหันกลับมามองก่อนพยักหน้ารับ เขาปีนลงจากเก้าอี้ หลังจากปีนขึ้นไปเปลี่ยนหลอดไฟของห้องเรียนเสร็จ ยังเหลือซ่อมหลังคาอีก ถ้าไม่ไหวคงต้องจ้างช่างมาซ่อม


ครูเจนจิราเป็นครูสอบบรรจุประจำโรงเรียนอนุบาล-ประถมแห่งนี้ โรงเรียนไม่ใหญ่นัก นักเรียนราวสองร้อยคน ช่วงที่เมษากลับมาใหม่ๆเขาเองก็ไม่รู้จะทำงานอะไรต่อดี แม่แนะนำให้เขาไปสมัครงานเป็นครูผู้ช่วยที่โรงเรียนประจำหมู่บ้าน หลังจากที่ทางโรงเรียนเปิดรับสมัครเพราะขาดแคลนบุคคลากร เมษาสมัครเรียนศึกษาทางไกลควบคู่ไปด้วย อย่างน้อยก็ไม่อยากอยู่เฉย ขอให้ได้มีโอกาสสักเล็กน้อย พอเป็นช่องทางเพื่อไปเรียนต่อปริญญาตรีก็ยังดี


เขาเริ่มงานเป็นครูผู้ช่วยได้เกือบเดือนแล้ว ตำแหน่งก็แค่ลูกจ้างประจำธรรมดานี่แหละ แต่มันก็ช่วยสานฝันของเขาได้ในที่สุด ความฝันที่อยากจะเป็นครู เขารับหน้าที่ดูแลหนึ่งห้องเรียน สอนวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ มันเป็นวิชาที่เขาถนัดตอนเรียนมัธยมปลาย แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ


“งั้นเดี๋ยวผมขอเก็บห้องก่อนนะครับ" เมษาบอก ครูสาวรับคำก่อนขอตัวไปดูเด็กๆต่อ เขามองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน เด็กๆวิ่งเล่นกันอยู่บนสนามหญ้าหลังเลิกเรียน เขาระบายยิ้มออกมา แล้วก็ก้มลงเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย หนังสือการบ้านของเด็กๆที่เขาตั้งใจจะเอาไปตรวจคืนนี้ แล้วก็...

เมษาล้วงมือไปในกระเป๋า สมุดบัญชีเล่มคุ้นตานอนนิ่งอยู่ในนั้น เขานึกวูบโหวงขึ้นในใจ มันเป็นของไม่กี่อย่างที่ใครคนนั้นมอบให้กับเขา และเพราะมันใกล้จะถึงเวลาที่ต้องจ่ายค่าเทอมเทอมต่อไปของเมฆแล้ว ตอนแรกเขาตั้งใจจะใช้เวลาช่วงบ่ายที่เขาว่างจากตารางสอนลงไปที่อำเภอสะเมิงเพื่อไปทำธุระที่ธนาคาร แต่เพราะครูห้องอื่นมาขอให้เขาช่วยสอนแทนตอนบ่าย เขาจึงต้องเปลี่ยนแผนและอาจจะไปวันอื่นแทน


เขาไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะเป็นยังไง...ไม่ได้ข่าวอะไรเลย หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เขาเพิ่งได้ติดต่อมิถุนาเมื่อไม่นานมานี้เอง และเป็นเพียงคนเดียวที่เขาได้พูดคุยด้วย จริงๆแล้วควรจะรู้สึกสบายใจด้วยซ้ำ แต่ทำไมกันนะ เขาถึงโหยหาอะไรบางอย่างแปลกๆ บางคืนเหมือนอยากจะร้องไห้ ส่วนบางคืนก็คิดฟุ้งซ่านไปหมด เขาไม่รู้ว่าอาเมนทำบ้าอะไรกับเขา ชีวิตเขาไม่เหมือนเดิมเลย อยู่ๆจะมาก็มา แล้วพอจะผลักไส ก็ผลักเขาออกไปไกลๆแบบไม่บอกกล่าว


จริงๆแล้วเมษาก็คงไม่ต่างอะไรกับสัตว์เลี้ยงหรือตุ๊กตากระมัง...เขาจะคิดมากให้ฟุ้งซ่านไปทำไมไม่รู้


เมษาเก็บสมุดบัญชีลงที่เดิม เขารวบของเก็บใส่กระเป๋า วันนี้ตั้งใจจะกลับบ้านเร็วหน่อย เห็นว่าแม่จะให้ช่วยทำครัวต้อนรับเจ้าเมฆกลับมาเย็นนี้ เมษาลืมไปว่าวันนี้วันศุกร์พอดี แถมยังหยุดยาวไปถึงวันจันทร์ เมฆเลยได้อยู่บ้านสามวันเต็ม


เขาไปเอ่ยลาครูเจนและครูคนอื่นๆที่ห้องพักครู ก่อนเดินออกไปที่ประตูโรงเรียน เด็กๆเอ่ยลาแล้วยกมือไหว้เขาเป็นทิวแถว เอาจริงๆถ้าไม่หลงตัวเองจนเกินไป เมษาอยากจะบอกว่าตนเองนี่เป็นขวัญใจอันดับหนึ่งของเด็กๆเลยด้วยซ้ำ


ระยะทางจากบ้านมายังโรงเรียนห่างกันแค่ครึ่งกิโล มีรถรับส่งประจำทางแต่เมษาก็ขี้เกียจกำหนดเวลาที่แน่นอนเพราะบางทีเขาก็ทำงานต่อจนเย็นย่ำ จริงๆมีนักเรียนบางส่วนจากชุมชนที่ห่างไกลพักอาศัยอยู่ที่โรงเรียนเลย แต่ก็มีครูที่อยู่ประจำและมีบ้านพักครูอยู่ในรั้วเดียวกันอยู่แล้ว เขาจึงไป-กลับทุกวัน การเดินไม่เป็นปัญหาแม้ว่ามันจะเป็นเนินลาดชันไปบ้าง


เขาแวะตลาดสดเล็กๆซื้อผักตามคำบอกของแม่เมื่อเช้า บรรดาแม่ค้าเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มหน้ามนกันตั้งแต่ต้นยันท้ายตลาด เมษายิ้มเขินๆก่อนเอ่ยขอบคุณและรับเงินทอนมา จริงๆใบหน้าที่เปลี่ยนไปของเขานั้นก็ทำให้เขากลัวเหมือนกันว่าคนอื่นๆจะนึกประหลาดใจกับตัวเขา แต่สุดท้ายทุกคนก็รับได้และชินไปกับมัน ยังคงมองว่าเมษาเป็นเด็กน่ารักและมีน้ำใจอยู่เสมอ


บ้านชั้นเดียวตั้งอยู่บนพื้นที่เกือบร้อยตารางวา เรียงรายกับบ้านหลังอื่นๆที่ปลูกกันไปคนละแบบ บ้านของเมษาก่ออิฐอย่างมั่นคง ด้านในแม้จะไม่ใหญ่มากแต่ก็สะอาดอยู่เสมอ มีสองห้องนอน เมษามีห้องส่วนตัว ส่วนเมฆนอนกับแม่ เขาทำครัวกันด้านหลังบ้าน จริงๆบ้านของเขาเพิ่งปรับปรุงไปเมื่อไม่นานมานี้เอง เมฆเป็นคนจัดการโดยเขาส่งเงินมา อาทิตย์หน้าเขาคุยกับเมฆว่าจะทาสีบ้านใหม่อีกรอบ เพราะดูสีจะซีดจางไปตามกาลเวลาแล้ว


เมษาเดินผ่านโซนหน้าบ้านที่เปิดเป็นร้านของชำแล้วตั้งบรรดาชั้นใส่ของเรียงราย ตู้แช่เล็กๆอยู่ด้านขวา เขาเปิดประตูมุ้งลวดออกและเดินเข้าไปในบ้าน ทีวียังฉายรายการทอล์คโชว์ตอนบ่าย เขาวางกระเป๋าลงบนโซฟาหวายตัวยาวแล้วเดินผ่านห้องนอนไปที่หลังบ้าน


เสียงตำน้ำพริกดังมาจากแคร่หลังบ้าน เมษาสวมรองเท้าแตะแล้วโผล่หน้าออกไป


“แม่...”


หญิงวัยกลางคนละมือออกจากสิ่งที่ทำอยู่ เธอระบายยิ้มให้เมษา เสียงน้ำเดือดกับกลิ่นหอมของข้าวใหม่สำหรับมื้อเย็นทำเอาเมษาอดดีใจไม่ได้ เขารู้สึกดีใจทุกครั้งที่แม่ยังอยู่กับเขา


“กลับมาแล้วเหรอลูก หิวไหม?” เธอถาม เมษาส่ายหัวเบาๆ
“ยังหรอกครับ รอเมฆก่อน แม่ให้เมช่วยอะไรไหม" เขาถามกลับ
“ช่วยแม่เด็ดผักแล้วกันลูก ซื้อชะอมมาหรือเปล่า ทอดไข่เจียวชะอมเลยก็ได้ เดี๋ยวแม่ตำน้ำพริกเสร็จแล้วจะได้ทำแกงต่อเลย"
“ครับ" เมษารับคำ เขาเดินเอาผักไปล้างในกะละมังบนพื้นดิน เสียงน้ำไหลตามสายยาง เขาเอื้อมมือปิดพร้อมกับแช่ผักลงไปในกะละมัง ก่อนที่เสียงจากหน้าบ้านจะดังขึ้น


“คนมาซื้อของมั้ง ไปดูให้แม่หน่อยไป"


เมษารับคำ เขาละมือจากกะละมัง ลุกขึ้นยืนแล้วเช็ดมือให้แห้งสนิท ก่อนเดินออกไปยังหน้าบ้าน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ด้านหน้า ชายในชุดสูทสีดำสนิทยืนเท้าแขนกับตู้กระจก ด้านหน้ามีรถราคาแพงจอดอยู่ เมษาเอ่ยปากถาม คิดว่าเขาคงมาติดต่อธุระกับรีสอร์ตแถวๆนี้กระมัง


“เอาอะไรครับ"
“มาร์โบโล่ไลท์ซองนึง" ชายหนุ่มสั่ง
“ไม่มีมาร์โบโล่น่ะครับ" เขาว่า ทำท่าจะไล่ยี่ห้อที่มีอยู่
“งั้นแอลเอ็มแดงซองนึง"
“ครับ"


เมษาส่งบุหรี่ให้แล้วรับเงินมา เขาเอ่ยขอบคุณจนกระทั่งชายคนนั้นขึ้นประจำที่คนขับและรถเคลื่อนตัวออกไป แก้วตาใสมองตามจนแทบลับสายตา เขาติดใจอะไรบางอย่างแต่ก็สลัดมันทิ้งไป เมษาล็อคกุญแจลิ้นชักเก็บเงินก่อนเดินกลับไปยังหลังบ้านอีกครั้ง...

[punthipha]

 

[kyliewonderland]

มิถุนานั่งหัวเราะขันอยู่กลางโซฟา คั่นกลางอยู่ระหว่างจอมทัพและเฌอปรางที่วางมวยใส่กันทุกสามวินาที มิถุนาจะบอกว่าดูทีวีไม่รู้เรื่องก็ดูจะไม่ใช่เวลา เขานั่งฟังคู่กัดฉะฝีปากกันจนแทบปวดหัวตั้งแต่มื้อเย็น กระทั่งล่วงเลยมาจนถึงสี่ทุ่มแล้วก็ตาม เอเลนเดินหัวเราะแล้วก็เดินไปนั่งอีกฝั่งของโซฟา เขาเร่งเสียงโทรศัพท์ให้ดังขึ้นจนมิถุนาชักปวดประสาท


เขาลุกขึ้นขอตัวออกไปจากสนามรบนี่ มิถุนาเดินเข้าไปในห้องครัว เสียงเจ้าฮิคกี้ครางหงิงๆ เขายื่นหน้าเข้าไปในครัว หมาตัวโตวิ่งเข้าใส่เขาทันที มิถุนาขยี้หัวมันเบาๆก่อนสาวเท้าเข้าไปในนั้น เขาเห็นแผ่นหลังกว้างของวิคเตอร์ยืนอยู่ข้างๆร่างขาวจัดของเจย์ที่กำลังยื้อแย่งส้อมกับถ้วยมาจากมือของวิคเตอร์ เสียงทะเลาะเถียงกันดังลั่นครัว


“เอามานี่ หกหมดแล้ว ฉันขี้เกียจเช็ดน่าวิค"
“ก็บอกว่าทำได้ไง" คนตัวโตกว่ายื้อกลับ
“วิคเตอร์ เลิกโตแต่ตัวสมองไม่โตได้ไหม ก็บอกว่าจะทำให้กิน ถ้าจะกินก็อยู่นิ่งๆ ไปวิ่งเล่นกับหมาไป๊!” เสียงสาปส่งของเจย์ทำเอาเขาส่ายหัว
“ทำอะไรกันน่ะครับ" มิถุนาเยี่ยมหน้าเข้าไป เจ้าฮิคกี้เดินตามเจ้าของบ้านคนสวยส่ายหางดิ้กๆ
“ผมหิวน่ะครับ" วิคเตอร์ตอบ เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเจย์
“อะไรกัน เพิ่งทานข้าวเย็นมาเอง" มิถุนาขมวดคิ้ว
“อา...ช่วงนี้ผมใช้พลังงานเยอะน่ะ" วิคเตอร์ว่าทำเอามิถุนาเลิกคิ้ว "วิ่งกับฮิคกี้วันละชั่วโมง" เขาเฉไฉ
“ประสาท" เจย์พึมพำทันที


มิถุนายิ้มบางๆก่อนที่จะขอตัวกับคนทั้งคู่ เขาได้ยินเสียงเจย์กับวิคเตอร์เถียงกันไม่หยุด เสียงเห่าของฮิคกี้อีกต่างหาก เขาเดินเลี่ยงทะลุออกไปยังอีกปีกของตัวบ้าน ประตูห้องนอนอยู่ตรงหน้า มิถุนาผลักเข้าไปเบาๆ กดเปิดแอร์แล้วเดินไปรูดม่านปิด เขาปรับไฟให้ส่องสลัวก่อนเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว


เสียงประตูด้านนอกถูกเปิดออก มิถุนาคิดว่าคงเป็นจอมทัพ เขาสวมเสื้อคลุมลวกๆ แล้วโผล่หน้าออกไป แต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อเป็นเฌอปรางที่ยิ้มเผล่เข้ามา


“มีอะไรเหรอปราง ทะเลาะกันเสร็จแล้วเหรอ" มิถุนาเอ่ยถาม เฌอปรางหัวเราะออกมาทันที
“โอ้ยเบื่อแจ็คกี้จะแย่แล้ว ปล่อยไปเถอะ ถือว่ายอม" เฌอปรางเบ้ปาก "จะอาบน้ำเหรอมิ"
“เปล่าหรอก เปลี่ยนชุดเฉยๆ" มิถุนาว่า เขาคลายชุดคลุมออก อยู่กับเฌอปรางไม่มีอะไรต้องอายเสียหน่อย เขาสวมกางเกงนอนขายาว ก่อนเลิกคิ้วเมื่อเห็นเฌอปรางมองมาไม่ละสายตา
“มีอะไรน่ะปราง" เขาถาม ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมือมาแตะเบาๆที่รอยแผลเป็นบนไหล่ของเขา เฌอปรางถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เจ็บไหม" หล่อนถาม มิถุนาส่ายหัวเบาๆ
“จางหมดแล้วล่ะ"
“รู้อะไรไหมมิ" นางแบบคนเก่งจ้องหน้าเพื่อนรักนิ่ง เธอเอื้อมมือแตะไหล่มิถุนาก่อนยิ้มออกมา "จอมทัพเคยมาขอนายจากฉัน"
“......”
“มันนานมากแล้วล่ะมิ...ตั้งแต่แรกแล้วที่นายโดนเอาตัวไปน่ะ" เฌอปรางยิ้มบางๆ "นายอาจจะจำตอนนั้นไม่ได้หรอกนะ แต่สำหรับฉัน ฉันคิดเสมอว่าฉันตัดสินใจผิดหรือเปล่า"


“เขาบอกว่าจะไม่มีวันทำให้นายเสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง"


“เขาคงชอบนายมากจริงๆแหละมิ..." เฌอปรางเอ่ยขึ้นเบาๆ "แล้วตอนนี้...นายเคยเสียใจกับอะไรอีกไหม” เฌอปรางจ้องแก้วตาสุกใสนิ่ง มิถุนาจ้องเธอกลับ ก่อนจะส่ายหัวในที่สุด
“ไม่เลยปราง"
“งั้นฉันก็ไม่เสียใจหรอกนะ" เฌอปรางกอดเพื่อนรักไว้แน่น มิถุนากอดเธอกลับ ซบใบหน้ากับไหล่ขาว น้ำตาซึม "มีความสุขให้มากๆนะมิ ฉันรักนายมากจริงๆ"
“ขอบคุณนะปราง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยจริงๆ...”









เฌอปรางกลับไปที่ห้องพักสำหรับแขกเพื่อไปพักผ่อนแล้ว ส่วนเสียงของเจย์กับวิคเตอร์รวมถึงฮิคกี้ก็เงียบไปด้วย มิถุนาสอดตัวอยู่กับผ้านวมผืนใหญ่ ในมือมีหนังสือเล่มที่อ่านค้างเอาไว้อยู่ ก่อนที่ประตูห้องนอนจะเปิดออก มิถุนายิ้มให้กับเจ้าของบ้านที่เดินเข้ามา จอมทัพถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่อยู่เตรียมอาบน้ำ


“ไปไหนมาน่ะครับ" เขาเอ่ยถาม จอมทัพเลิกคิ้ว
“ดื่มกับเอเลนกับเพื่อนนายน่ะ นี่วิคเตอร์กับเจย์ก็เพิ่งเข้าไปร่วมวง อยากออกไปไหม" จอมทัพเอ่ยถาม มิถุนาส่ายหัวเบาๆ
“ไม่ล่ะครับ" เขาตอบ ก่อนลุกขึ้นจากเตียง "วันนี้เสียงดังมาก คุณรำคาญไหม" มิถุนาเอ่ยถามกลับ
“หึ ไม่หรอก"
“หืม"
“แค่นายหัวเราะแล้วยิ้มมากๆได้ขนาดนี้ ฉันก็ดีใจแล้ว" จอมทัพตอบกลับ เขาชะงักนิดหน่อยที่คนตัวเล็กของเขาเดินเขามาสวมกอดเขาเสียเต็มตัว

“เป็นอะไรน่ะ" ริมฝีปากบางกดลงเบาๆที่หน้าผากมน มิถุนาส่ายหัวไปมากับหน้าอกกว้าง
“เปล่าน่ะครับ แค่อยากกอดคุณเฉยๆ" มิถุนาตอบเบาๆ "วันนี้ผมรู้สึก...รักคุณยังไงก็ไม่รู้"
“หึหึ เลือกวันรักได้ด้วยเหรอ นายน่ะ" จอมทัพกระเซ้า เขากอดมิถุนากลับ
“จริงๆก็เลือกได้ แต่ไม่เลือกหรอกครับ"
“ปากดี" จอมทัพหัวเราะเบาๆ มิถุนาเงยหน้าจากอกกว้าง ก่อนจ้องตาอีกคนนิ่งๆ


“อยู่ด้วยกันไปนานๆนะครับ"


จอมทัพระบายยิ้มออกมา เขาชอบที่สุดเวลาที่มิถุนาพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกจริงๆ มันน่ารัก และมันทำให้เขารู้...ว่ามิถุนาเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว...


“แล้วฉันจะหนีไปไหนรอดล่ะ"





อย่าว่าแต่หัวใจเลย เพราะทั้งชีวิต เขาก็ไม่คิดจะยกให้ใครอีกต่อไปแล้ว และแน่นอนว่าเขาไม่มีวันปล่อยมือมิถุนาไปไหน ชาติหน้าอาจจะไม่มีจริง แต่ถ้าได้เจอกันอีกครั้ง มิถุนาก็ยังต้องเป็นของเขา ต่อให้ต้องล่าไปจนสุดขอบฟ้าก็ตาม












...The Story Never Ending...




จบแล้วค่ะ ในที่สุด หลังจากผ่านมาทั้งหมด33ตอน วันนี้นิยายเรื่องที่ก็ปิดม่านลงได้อย่างสวยงามเสียที
ขอบคุณจริงๆนะคะที่ติดตามกันมา ไม่รู้จะพูดอะไรเลย ยังจำวันแรกที่ลงได้อยู่เลยค่ะ T___T
นิยายเรื่องนี้คงไม่มีทางเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ ถ้าหากขาดทุกๆคนคอยสนับสนุนนะคะ
ขอบคุณมากๆที่ทำให้ไคลี่รู้สึกว่าตัวละครทุกตัวมีชีวิต ดีใจจริงๆค่ะที่ได้เขียนนิยายเรื่องนี้ให้ติดตามกัน
และต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าอาจจะทำอะไรให้ใครไม่พอใจไปบ้าง

ไคลี่ยังมีตอนพิเศษจะลงให้อีกค่ะ^^ รวมถึงSide Storyอีกด้วย อาจจะลงให้ไม่หมดเพราะบางส่วนจะใส่ในหนังสือเป็นของแถมคนซื้อ แต่จะไม่ลงให้ค้างคาแน่นอนค่ะ เดี๋ยวจะแจกแจงรายละเอียดอีกทีนะคะ เพราะอะไรๆยังไม่ลงตัวเลย
ส่วนหนังสือ ไคลี่จะแจ้งในแฟนเพจไคลี่พรุ่งนี้ เปิดโอนพรุ่งนี้พร้อมกับรายละเอียดทั้งหมดเลยค่ะ^^ ระยะเปิดคือ3.5-4เดือน ยังไงพรุ่งนี้รอติดตามที่เพจนะคะ จะมาแจ้งในนิยายด้วยค่ะ ส่วนใครอยากตามในเพจ ก็กดลิ้งค์ด้านล่างนี้ไปได้เลยค่ะ

เจอกันตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ ไปคุยกันในแฟนเพจด้วยก็ได้นะคะ ไคลี่พยายามตอบตลอด

ฝากแจ็คกี้ มิถุนา และตัวละครตัวอื่นๆไว้ในความทรงจำของทุกคนด้วยค่ะ 

--------------------


ทุกคนสามารถไปอ่าน Side Story ของวิค-เจย์ อาเมน-เม รวมถึงนิยายอื่นๆ ของไคลี่ได้ที่นี่ >>>


นิยายทั้งหมดของไคลี่

ล่ารักหัวใจมาเฟีย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.0 (จบแล้ว)

[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Amen x Maysa เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.msg2735324#msg2735324 (จบแล้ว)

[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Victor x Jay เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48449.0

รักชาชา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40905.0 (จบแล้ว)

Kiss the Sky
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46309.0

I Love Like You a lot
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48613.0




ขอบคุณที่ติดตามมาถึงตรงนี้ค่ะ

***edit Link ล่าสุด 6-1-2016

[B52]

วันนี้ สี่ทุ่ม มิใช่่รึึ

[tulakom5644]

ขอบคุณสำหรับตอนจบนะคะ  จะรอตอนพิเศษนะคะ  สนุกและลุ้นมากๆ ค่ะตอนก่อนจบเนี่ย เล่นเอาคนอ่านตัวเกร็งเลยค่ะ

 

[VOODOO DOLL]

จบซะละ อยากอ่านของเมษาจัง แบบทำเป็นเรื่องยาวอ่ะ 555

[punthipha]

...The Story Never Ending...

 
 
 

[Whatever it is]

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ

[เด็กหญิง]

คำแรกที่อยากบอกคือ 'ไม่อยากให้จบเลยค่ะ' T_T
เรารักเรื่องนี้มากๆ รักตัวละครทุกตัว รักทุกตัวอักษรเลย
ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเคยชินกับการรอให้เรื่องนี้อัพตลอดเลยค่ะ
พอคิดว่าต่อจากนี้จะไม่มีให้รอแล้วก็ใจหายมาก ;_;

ขอบคุณคุณลี่มากๆเลยนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมา
แต่งคุณจอมทัพ น้องมิ วิคเตอร์ เจย์ ออกมาได้มีเสน่ห์ ชวนตกหลุมรักมากๆ
แย่จัง อ่านจบแล้วจะร้องไห้ T____T

ขอบคุณจริงๆค่ะ

[Pakbung Mazo]

อ่านจบแล้วน้ำตาไหลพอดีเลยค่ะ เป็นการสื่อความรู้สึกที่ไม่ต้องอธิบายมากมายแต่รู้สึกได้ดี ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่แต่งมาให้อ่านค่ะ

[Nemasis]

จบแล้วววววววว อิ่่มใจมาก รักตัวละครทุกตัว 
เรื่องราวของพวกเค้าคงต้องดำเนินต่อไปไม่มีวันจบสินะ

อยากรู้เรืีิ่องอาเมนเมษามากจะลงเอยกันมั้ย คนมาซื้อบุหรี่คือใคร เกี่ยวข้องอะไรกับอาเมนรึเปล่า
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านค่ะไคลี่ สนุก ลุ้นไปด้วยทุกตอนจริงๆ

[GETIIZ]

ขอบคุณมากจริวๆค่ะสำหรับตอนจบ
ไว้เจอกันในเล่มอีกที
แต่แอบทีการทิ้งปมอาเทนกับเจ้าหนูเมษา
อยากจะคิดส่าผู้ชายใส่สผ
ูทคนนั้นต้องเกี่ยวอะไรกับอาเมนแน่ๆ

[NUTSANAN]

และแล้วก้แฮปปี้ จำได้ว่าตามอ่านตั้งปต่แรกๆแล้วก้ลุ้นมาตลอดว่าจะลงเอยกันยังไง แรกๆจอมทัพร้ายกาจมากกหลังๆมานี่หวานน้ำตาลท่วม แต่แอบสงสัยหน่อยนึงเรื่องเมษ สงสัยว่ารถคันนั้นมีอาเมนนั่งอนุ่ข้างในรึเปบ่า แล้วเรื่องมันจะจบแค่นี้จริงหรอ ยังไงก้รออ่านตอนพิเศษนะคะ

[Min*Jee]

อ่าาาาา จบซะแล้ว....  รู้สึกเหมือนเมื่อวานยังด่าจอมทัพที่ทำร้ายมิอยู่เลย วันนี้เดินมาถึงตรงนี้แล้วเหรอเนี่ยยยย
ชอบเรื่องนี้เพราะภาษาค่ะ พี่ไคลี่ใช้ภาษาแต่ได้ดีมาก มันบรรยายความรู้สึกตัวละครออกมาได้หมดเลย ถึงช่วงหลังๆน้องมิจะเลิกดราม่าแล้วมาหวานก็เหอะนะ 555
คู่วิกเจย์ยังไม่เคลียร์ในเนื้อเรื่อง แต่ดูจากความสัมพันธ์ก็รู้ล่ะเน้ออออ
รอตอนพิเศษของเมษาด้วย อาเมนรักเมรึยังน้าาาา หรือแค่รู้สึกดี
ละผช.สูทดำนั่นนนนน ใครกันนนนน อาเมนมาสอดส่องน้องรึเปล่า
รอเปิดจองละจะไปจิ้มๆๆๆๆๆ ให้พรุนนนเชียว!!!!
ขอบคุณมากกกกนะคะ ที่แต่งเรื่องนี้ รอตอนพิเศษค่ะ

[lune]

 

[IaminLove]

ชอบตอนจบมากเลยอ่ะ
มันแบบอบอุ่น รู้สึกถึงความสุขที่รายล้อมอยู่รอบตัว
ยิ่งตอนในห้องนอนยิ่งชอบ เขินอ่ะ >/////<

[Nankoong]

ขอบคุณสำหรับตอนจบ.....รอตอนพิเศษค่ะ.....

[purple]

จบแล้วววววว >< ซึ้งมากกก รักมิ รักจอมทัพ แอร๊ยยย
ปล. รอ side อย่างใจจดใจจ่อ(มากกกกก 555) // มิสเตอร์อาเมนหายไปไหนน คัมแบ็คให้ไวเลยค่า อิอิ

[route rover]

อยากอ่านเมษา สงสารจัง

[mystery Y]

จบแล้ว~ ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่านสนุกมากๆเลย รอตอนพิเศษจ้า~

[arissara]

รักและขอบคุณนิยายดีๆ ขอบคุณที่เปิดโอกาสให้ได้รักมิถุนาและเรื่องนี้ เลิฟคนแต่งรักๆๆๆ มาฝากผลงานเรื่องต่อไปเร็วๆน้าา มิถุนาจอมทัพจินตนาการไปถึงผมสีเทาสีขาวเลย จุ๊บ

[Littleshow]

ขอบคุณ คุณไคลี่มากนะคะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน  สนุกมากค่ะ

เราชอบช่วงเวลาที่มิกับแจ็คกี้อยู่ด้วยกันเป็นอะไรที่น่ารักมากค่ะ  เขินตามไปด้วยเลยทีเดียว

ฉากอัศจรรย์ ก็เขียนดีมากๆค่ะเราว่าดูโอเค ไม่โป๊จนเกินไป แล้วก็โดยเฉพาะฉากวันเกิด หวานมากกกก 

ส่วนในเรื่องของความเกรียนของมิเราว่ามันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรื่องราวดำเนินต่อไป

สุดท้ายแล้วว เรารอติดตามตอนพิเศษและ side story นะจ๊ะ

คุณไคลี่เก่งมากค่ะ 

[B52]

อยากจะพูด อยากจะบรรยายเยอะแยะ แต่มันก็เขียนไม่ออกสักอย่างนอกจากคำว่า ขอบคุณ เป็นเรื่องที่ดีจริงๆเราชอบมันมาก

[stickyyrice]

จบเเเล้ว
 รอ side story เจ้าค่ะ

[omyim_jjj]

นิยายสนุกมาก


ขอบคุณนักเขียนคร้าาาา

[Maxshu]

จบแล้ว รอตอนพิเศษนะคะ
(ทำไมเราโหยหาncจากเรื่องนี้นะ รู้สึกไม่ได้อ่านนาน 555555)