หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59

[kyliewonderland]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

นิยายทั้งหมดของไคลี่

ล่ารักหัวใจมาเฟีย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.0 (จบแล้ว)

[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Amen x Maysa เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.msg2735324#msg2735324 (จบแล้ว)

[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Victor x Jay เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48449.0

รักชาชา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40905.0 (จบแล้ว)

Kiss the Sky
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46309.0

I Love Like You a lot
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48613.0

[kyliewonderland]

แง้ ขอโทษจริงๆนะคะที่หายไปนานไม่ได้มาต่อให้

สำหรับ วิคเตอร์ และ เจย์

ไคลี่จะลงเนื้อหาหลัก Side Story ให้ทั้งหมดนะคะ ส่วนตอนพิเศษ 1 ตอน มีเฉพาะหนังสือนะคะ

(หนังสือไม่มีแล้วจ้า)

ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ที่ติดตาม ถ้าไคลี่หายไปนานก็ไปเมสเสจหาในเพจนะจ๊ะ จิกๆๆมาต่อนิยายได้เลยย!


ปล. ตอนพิเศษรักชาชา จะลงให้ 3 ตอน พรุ่งนี้น่าจะลงให้ได้ค่า
และ คริส-ฟ้า เดี๋ยวมาต่อแล้วจ้า สัญญาเลย


---------------------------



Number One





ปัง! ปัง! ปัง!
   “โธ่เว้ย!”
   เสียงปืนดังขึ้นสามนัดติด ตามด้วยเสียงสบถเป็นภาษาจีนกลางอย่างดุเดือดจากร่างขาวจัดที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หลังฉากกั้นภายในห้องฝึกซ้อมยิงปืนอันครบครันของมาเฟียจอมทัพ เสียงโวยวายทำให้วิคเตอร์ในชุดลำลองสบายๆอย่างเสื้อกล้ามและกางเกงวอร์มขายาวต้องชะงักการก้าวเดิน มือซ้ายร่างสูงหยุดปลายเท้าไว้ที่ขอบประตู เอนกายพิงวงกบอย่างอารมณ์ดีเมื่อมองเห็นแผ่นหลังเล็กของใครบางคน
   จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แม้จะฝึกฝนมากแค่ไหน เจย์ก็ยังอ่อนหัดในเรื่องพวกนี้อยู่ดี แต่แน่นอนว่าในเรื่องมันสมองเจย์ไม่เคยเป็นรองใคร มือขวาคนนี้จบปริญญาเอกตั้งแต่อายุยี่สิบ ถ้าไม่ใช่เจย์ ฟาน คงไม่มีใครทำได้ นอกจากเจ้านายของเขาแล้ว ก็มีเจย์นี่แหละ นี่มีความคิดความอ่านลึกลับน่ากลัวพอๆกัน
   เอ่ยถึงนายท่าน...วิคเตอร์กับเจย์คงมีจุดร่วมอย่างเดียวคือไอ้เรื่องถวายหัวจนยอมตายแทนเจ้านายได้เนี่ยแหละ เพราะนอกจากนั้นก็แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เจย์ที่สุขุมกับวิคเตอร์ที่แสนมุทะลุ
   “เฮ้...ให้ช่วยไหม”
   วิคเตอร์ส่งเสียงทักไปก่อน พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปประชิดตัวเจย์ ฟาน  และทันทีที่อีกฝ่ายรู้ตัวว่ามีผู้บุกรุก ก็รีบหมุนตัวหันกระบอกปืนเข้าใส่เขาทันที แต่แน่นอน คนอย่างเจย์ ฟาน ไม่มีวันทันวิคเตอร์เสียหรอก เอื้อมมือบิดแขนและล็อคตัวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เจย์สะดุ้งสุดตัวทันทีโดยลืมนึกไปว่าไม่มีทางที่คนนอกจะเล็ดรอดเข้ามาในเซฟเฮ้าส์ของเจ้านายได้ กลิ่นอาฟเตอร์เชฟคุ้นเคยของคู่หูทำให้เจย์รู้ได้ทันทีว่าคนที่บังอาจเข้ามารบกวนการซ้อมของเขาแถมยังยียวนกวนประสาทเขาได้ขนาดนี้มีเพียงคนเดียวนั่นคือวิคเตอร์
   “วิคเตอร์!”
   วิคเตอร์ปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระก่อนหัวเราะเบาๆ เขาคว้าที่ครอบหูอีกอันมาสวมก่อนเลื่อนตัวซ้อนเข้าด้านหลังเจย์ แล้วใช้ทั้งสองมือกุมทั้งมือเจย์และปืนเอาไว้ เจย์ชะงักกึกแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกไป
   “เฮ้ๆ เฮียวิคเตอร์ต่างหาก ฉันอายุมากกว่านายตั้งหกปี" วิคเตอร์ท้วงถึงอายุของเขา ขณะที่เจย์ก็เบะริมฝีปากออกอย่างท้าทายทันที "ว่าแต่ทำไมนายถึงได้ยิงปืนห่วยแตกเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ สอนไม่เคยจำ นี่...จับปืนให้สูงใกล้แนวลำกล้อง เวลาสะท้อนกลับจะได้ไม่แรงมาก ตั้งศูนย์ให้ตรง เอ้า! ยิง"
   ตรงเป้าเผ็ง!    
   เจย์ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจทั้งๆที่ไม่ใช่ฝีมือตัวเองเลยสักนิด วิคเตอร์เห็นอีกคนลดปืนลงเขาก็รีบละออก แล้วเดินไปที่คอกกั้นข้างๆกันเพื่อทำการฝึกซ้อมของเขา
   “นายยิ้มแล้วดูดีออก ทำไมถึงไม่ชอบยิ้ม" วิคเตอร์เอ่ยถามขึ้นลอยๆระหว่างที่เจย์ถอดที่ครอบหูออก
   "ทำแต่หน้าโหดๆอยู่ได้ ไม่ได้เข้ากับตัวเองเลยสักนิด"
   “วิค นายจำไม่ได้หรือไงว่าเจ้านายตัวเองคือใคร” เจย์ยังคงย้อนคู่หูได้เจ็บแสบเสมอ
   “แจ็คกี้ หวังไง นอกจากจะห่วยเรื่องยิงปืนแล้ว ยังความจำสั้นอีกนะ" วิคเตอร์ยิ้มยียวน
   “แล้วนายล่ะ ทำไมไม่ไปกวนประสาทคนอื่นบ้าง ทำตัวเย็นชาคิดว่าเท่หรือไง”
   “ไม่ได้คิดว่าเท่ และเพราะว่าเป็นนายต่างหากฉันถึงกวนประสาท"
   วิคเตอร์ยักคิ้วให้เป็นการยืนยัน เจย์ได้แต่ยืนเม้มปากแน่นอยู่อย่างนั้นไม่กล้าด่าออกไปเพราะคิดว่ามันคงไม่คุ้มกับการต่อปากต่อคำกับมือซ้าย
   วิคเตอร์และเจย์เจอกันครั้งแรกเมื่อสิบหกปีก่อน ณ คฤหาสน์อันใหญ่โตมโหฬารของตระกูลหวัง วิคเตอร์เคยเป็นกุ๊ยข้างถนนที่จอมทัพมอบชีวิตใหม่ให้กับเจย์วัยสิบขวบที่มีผิวขาวจัดและท่าทางขี้อาย การเข้ามาเป็นคนสนิทของจอมทัพตั้งแต่สิบเจ็ดปีนั้นทำให้วิคเตอร์ได้ร่วมชายคาเดียวกับเจย์ นั่นทำให้พวกเขาสนิทกัน เจย์เป็นลูกชายของคนสนิทของพ่อจอมทัพ ในเมื่อจอมทัพหามือซ้ายให้ตัวเองเรียบร้อยแล้วนั่นคือวิคเตอร์ เจย์ก็ถูกฝึกฝนให้กลายเป็นมือขวารับใช้คุณชายตระกูลหวังเรื่อยมา
   เจย์ติดทั้งจอมทัพและวิคเตอร์มาก ตามประสาเด็กนั่นแหละ พวกเขาทั้งสามคนโตมาด้วยกัน นั่นไม่แปลกหรอกว่าทำไมทั้งคู่จะรู้ใจจอมทัพไปเสียทุกเรื่อง จนกระทั่งอายุสิบเจ็ด วิคเตอร์ก็ตามจอมทัพไปเรียนที่อเมริกานานเกือบหกปี หกปีที่พวกเขาไม่ได้กลับไปเหยียบฮ่องกงเลยแม้แต่ครั้งเดียวคือหกปีที่เจย์เติบโตกลายเป็นอีกคน เขาต้องเข้มแข็งเพราะไม่มีใครเหลืออยู่เพื่อปกป้องเขาอีกแล้ว...
   จอมทัพและวิคเตอร์กลับฮ่องกงมาเพื่อสานต่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ของครอบครัว ในขณะนั้นเจย์ก็เริ่มเข้าเรียนระดับปริญญาตรีในวัยเพียงสิบห้า เจย์ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ แต่เพียงแค่ต้องพยายามเพื่อตามทั้งสองคนนั้นให้ทัน แน่นอนเพียงแค่ห้าปีเท่านั้น เจย์ก็เรียนจบปริญญาเอก กลายเป็น       ดอกเตอร์เจย์ ฟาน แต่เส้นทางที่เขาเลือกนั้นก็ยังเป็นเส้นทางเดิม เป็นมือขวาผู้จงรักภักดีของจอมทัพ ฝีมือและมันสมองนั่นเป็นที่เลื่องลือในวงการธุรกิจและโลกมืด ว่ากันว่าเจย์นี่แหละคือมือที่มองไม่เห็นที่คอยผลักดันเงินมูลค้าหมื่นล้านให้ขยายงอกงาม แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ไม่เคยคิดเช่นนั้น
   แน่นอนวิคเตอร์ก็ไม่เคยคิดเช่นนั้น ต่อให้เจย์เติบโตสักเท่าไหร่ก็ตาม เจย์ก็ยังเป็นเด็กตัวจิ๋วสำหรับเขาเสมอ
   แต่เจย์ไม่เคยอยากเป็นเด็กในสายตาวิคเตอร์ เขาไม่เคยพูดในเรื่องที่ไม่จำเป็น และแน่นอนบางเรื่องเขาก็ไม่เคยพูดออกไป มันไม่จำเป็น วิคเตอร์ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ เพราะเจย์ไม่เคยคิดจะบอก ในฐานะคู่หูพวกเขาจะมีกันและกันตลอดไป ดังนั้นไอ้เรื่องที่เจย์แอบรักวิคเตอร์มาตลอดตั้งแต่แรกพบเห็นนั้น มันไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้...
   เจย์ถอดถุงมือออก เขาไม่ชอบยิงปืนเลย ตรวจเอกสารคงเป็นเรื่องที่ง่ายกว่า แต่ชีวิตที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนเส้นด้ายไม่ต่างอะไรกับเจ้านายนั้นทำให้เจย์ต้องหัดป้องกันตัวเพราะรู้ดีว่าไม่มีใครปกป้องใครได้ วิคเตอร์เองก็ปกป้องเขาไม่ได้เหมือนกัน เพราะวิคเตอร์ต้องปกป้องนายท่าน และคนที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่ในชีวิตและความสัมพันธ์แคบๆของพวกเขาอย่างคุณมิถุนา
   เจย์ลากเก้าอี้มานั่งรอมือซ้ายร่างสูงใหญ่ที่กำลังตั้งอกตั้งใจซ้อมโดยไม่ปริปากบ่นอะไร วิคเตอร์เองก็คงไม่รับรู้หรอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ อันที่จริงวิคเตอร์ก็คงไม่รู้หรอกว่าเขาคอยเดินตามรอยเท้าหมอนั่นเรื่อยมา และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องบอกอีกนั่นแหละ ไม่จำเป็น เจย์เป็นมนุษย์ที่ค่อนข้างปากหนัก นิสัยเลวร้ายนี้ทำให้เขาต้องทนเก็บบางเรื่องไว้คนเดียวบ่อยครั้ง
   สิ้นเสียงลั่นไกปืนครั้งสุดท้าย ปลอกกระสุนก็กระเด็นตกกระทบพื้น   วิคเตอร์ถอดที่ครอบหูและถุงมือออก รอจนเป้ายิงเลื่อนเข้ามา เขาดูพึงพอใจกับการเข้าเป้าทุกนัดของเขา ค่ำคืนนี้จบลงเพียงเท่านี้ วิคเตอร์หลับได้อย่างสบายใจแล้ว
   “ยังไม่กลับห้องไปนอนอีกหรือไง” วิคเตอร์ที่จัดการเก็บของเรียบร้อยแล้วหมุนตัวกลับมาก็พบกับร่างขาวจัดของมือขวาที่นั่งจ๋องอยู่ด้านหลัง มือซ้ายรูปหล่อเลิกคิ้วประกอบการตั้งคำถาม ซึ่งเจย์ก็ไม่คิดว่าวิคเตอร์จำเป็นต้องถาม การที่เขานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ก็เป็นคำตอบได้แล้ว วิคเตอร์ในบางทีก็ออกจะสมองทึบไปเสียหน่อย
   “เที่ยงคืนแล้ว หิวว่ะ ไปหาอะไรกินในครัวสักหน่อยดิ" เสียงทุ้มเอ่ยชวนคู่หูตัวเอง โดยไม่รอคำตอบ วิคเตอร์เดินนำออกจากห้องซ้อมยิงปืนไปอย่างเงียบๆ เจย์เดินตามออกไป และไฟในห้องก็ปิดลงอย่างอัตโนมัติ...
   ห้องครัวอยู่ถัดขึ้นไปอีกสองชั้น กินพื้นที่เกือบทั้งชั้น เป็นโรงอาหารของลูกน้อง รวมทั้งของวิคเตอร์และเจย์ ลิฟท์ตัวใหญ่พาคนทั้งคู่ขึ้นไปยังจุดมุ่งหมาย พวกเขาเจอลูกน้องกลุ่มหนึ่งที่น่าจะเพิ่งลงมาจากห้องอาบน้ำรวม คนทั้งหมดต่างรีบทำความเคารพมือซ้ายและมือขวาอย่างกริ่งเกรง ทั้งๆที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนน่ากลัวอะไรขนาดนั้น และช่างเถอะ สถานการณ์มักกล่อมให้คนหวาดกลัวเกินกว่าเหตุ
   ประตูลิฟท์เปิดออก วิคเตอร์เดินนำออกไปโดยไม่พูดอะไร ทางเดินแคบๆนำไปสู่ห้องเตรียมอาหาร ด้านหนึ่งเป็นกำแพง อีกด้านเป็นกระจกกรุตลอดทางเดินเผยให้เห็นแสงสีต่างๆของเมืองกรุงยามราตรี มันทำให้เขารู้สึกสงบอย่างประหลาด วิคเตอร์รู้ดีว่าเจย์เองก็ชอบ วันที่พวกเขาต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนมาอยู่ต่างแดน คนละแผ่นดินแต่ท้องฟ้าเดียวกัน วิคเตอร์ไม่ค่อยโหยหาบ้านเกิดมากนัก เขาเป็นเด็กกำพร้าไม่มีบ้านตั้งแต่เกิด แต่เจย์ในวัยยี่สิบคงเป็นเรื่องลำบาก แต่หมอนั่นก็เข้มแข็งจนเขานึกทึ่ง คงมีเพียงกรุงเทพฯยามค่ำคืนนี่แหละ ที่ทำให้เจย์รู้สึกเหมือนอยู่ที่ฮ่องกง เมืองที่ไม่เคยหลับใหล อันเป็นบ้านเกิด...
   วิคเตอร์แสกนรูม่านตาก่อนที่ประตูบานเลื่อนจะเปิดออก ในตึกนี้เขาและเจย์มีสิทธิ์ไปในทุกที่รวมถึงห้องส่วนตัวของจอมทัพด้วย ห้องเตรียมอาหารเป็นห้องขนาดใหญ่ กลางห้องมีเคาน์เตอร์แสตนเลสขนาดยักษ์วางเรียงกันยาวสี่ตัว ครัวบิวท์อินแบบติดผนัง และห้องเก็บวัตถุดิบขนาดใหญ่
   เขาเห็นร่างท้วมๆของพ่อบ้านเจียงก้มๆเงยๆอยู่ในห้องเก็บวัตถุดิบนั้น พ่อบ้านเจียงเป็นชายโสดวัยกลางคน รูปร่างท้วมๆ ผมบาง สวมแว่นตากรอบกลม ท่าทางใจดีแต่ดูเจ้าระเบียบ วิคเตอร์เอ่ยปากทักอีกฝ่ายไปทันทีที่เห็น คนอาวุโสกว่าก็เลยหันกลับมา พ่อบ้านเจียงคืออีกหนึ่งคนที่ข้ามน้ำข้ามทะเลตามมารับใช้นายท่านด้วยตั้งแต่หลายปีก่อน และเป็นคนที่จอมทัพนับถือ เขาคือคนที่เลี้ยงดูจอมทัพมาตั้งแต่เด็ก...
   “ยังไม่นอนกันอีกเหรอ”
   พ่อบ้านเจียงยิ้มให้อย่างใจดี วิคเตอร์ส่ายหน้าไปมาก่อนเดินเข้าไปในห้องวัตถุดิบเพื่อดูว่ามีอะไรเหลือพอที่จะทำอาหารง่ายๆได้บ้าง
   “ยังครับ ผมรู้สึกท้องร้องนิดหน่อย"
   เมื่ออยู่กันตามลำพัง พวกเขามักใช้ภาษาบ้านเกิดเสมอ เช่นเดียวกับเวลาที่อยู่กับจอมทัพนอกเวลาทำงาน ส่วนในเวลาทำงานจอมทัพให้ใช้ภาษาไทย เจ้านายของพวกเขาเข้มงวดในเรื่องนี้โดยเห็นว่าพวกเขามีหลายๆเรื่องต้องปรับตัวอีกเยอะ ดังนั้นจงอย่าเคยตัวเหมือนอยู่บ้านเกิด
   "แล้วนี่อาเจียงทำอะไรอยู่"
   “พรุ่งนี้เช้านายท่านอยากให้ทำซุปเยื่อไผ่ตุ๋นเป็ด วันก่อนเพิ่งทำไปแท้ๆ"
   “นายท่านน่ะนะ" วิคเตอร์ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ ปกติจอมทัพไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องปากท้องเท่าไหร่นัก
   “คุณมิเธอชอบ ตั้งแต่มาที่นี่เธอไม่ค่อยทานอะไรเลย แต่วันก่อนที่ทำซุปเยื่อไผ่เธอทานได้เยอะกว่าปกติ"
   “อ่า...” วิคเตอร์ร้องเบาๆเหมือนจะเข้าใจอะไรง่ายขึ้นมาหน่อย ในใจก็พาลนึกหมั่นไส้เจ้านายคนเดียวของเขาไม่ได้
   “ว่าแต่นายเถอะ ให้ฉันทำอะไรง่ายๆให้กินไหม" พ่อบ้านเจียงเสนอ  วิคเตอร์ไม่อยากรบกวนเพราะพรุ่งนี้อีกฝ่ายก็ต้องตื่นแต่เช้า กำลังอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ดูเหมือนจะช้ากว่าใครอีกคน
   “ไม่ต้องครับอาเจียง ผมจัดการเอง" ร่างขาวจัดที่นั่งเฉยๆมาสักพักเป็นคนพูด วิคเตอร์กดยิ้มมุมปากบางๆก่อนพยักหน้าให้อาเจียง
   “งั้นก็ได้ อาเจย์ทำอาหารอร่อย งั้นฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้คงต้องมาคุมครัวแต่เช้า"
   “ราตรีสวัสดิ์ครับอาเจียง" วิคเตอร์ว่า
   พ่อบ้านเจียงเดินออกไปแล้ว เหลือเพียงวิคเตอร์และเจย์ในห้องเตรียมอาหารขนาดใหญ่ เจย์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินแทรกเข้าไปในห้องวัตถุดิบ
   วิคเตอร์ถอยออกมาอย่างอัตโนมัติ เขามองเจย์ก้มๆเงยๆหาวัตถุดิบ เจย์เป็นคนขาวจัด ผมสีดำสนิทไม่เคยย้อม ซอยเป็นทรงยาวระต้นคอ ใบหน้าจัดได้ว่าเป็นชาวจีนแท้คือตาชั้นเดียว เจย์มีริมฝีปากบางเฉียบ จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าขาวๆนั่นติดแดงเรื่อตลอดเวลา ยิ่งประเทศไทยอากาศร้อนด้วยแล้ว เจย์ยิ่งแดงไปทั้งตัว เจย์ไม่สูงเท่าไหร่ สักร้อยเจ็ดสิบห้าเซ็นต์เห็นจะได้ แต่ที่          วิคเตอร์ชอบที่สุดคือริมฝีปากเชิดรั้นเหมือนเด็กดื้อนั่น
   เทียบกับวิคเตอร์ที่สูงถึงร้อยเก้าสิบสองนั่นแล้วเจย์จัดได้ว่าตัวเล็ก เจย์ไม่มีกล้าม รูปร่างผอมบาง แทบจะปลิวลมไปพร้อมๆกับมิถุนา ส่วนวิคเตอร์มีกล้ามเป็นมัดๆ กล้ามท้อง ไบเซป ไตรเซป ครบสมบูรณ์ราวกับแข่งประกวด มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกเพราะวิคเตอร์ก็ไม่คิดจะอัพกล้ามไปมากกว่านี้ เขามีผิวออกแทนๆหน่อย ใบหน้าคม ตาคม ผมตัดสั้น อาจจะเพราะออกกำลังกายบ่อยทำให้เขาดูเหมือนยี่สิบปลายๆ ทั้งๆที่วิคเตอร์อายุสามสิบสองแล้ว
   “จะกินอะไร”
   “อะไรก็ได้"
   วิคเตอร์ถอยมานั่งลงที่เก้าอี้พร้อมให้อีกคนบรรเลงฝีมือได้ตามใจชอบ ไม่ต้องคิดอะไรมากเจย์ก็ทำของโปรดเขาอยู่ดี ข้าวผัดราดฟูยองไฮหรือข้าวไข่เจียวราดซอส วิคเตอร์ชอบอะไรง่ายๆแบบนี้แหละ สะดวกดี เจย์จัดการหุงข้าวระหว่างเตรียมวัตถุดิบ จากนั้นก็ผสมส่วนผสมต่างๆแล้วตั้งกระทะ...
   เจย์ไม่ได้ทำอาหารให้เขาทานบ่อยๆ มีบ้างประปรายเวลาดึกๆที่เขาหิวจัดๆแล้วลากเจย์มาที่ครัว ครั้งแรกที่เห็นก็ตกใจว่าทำไมเจย์ถึงได้คล่องแคล่วนัก ง้างปากก็ไม่ยอมบอก อาเจียงนั่นแหละเป็นคนบอกเองว่าเจย์มาขอให้ช่วยสอนทำอาหารบางอย่างนอกเวลางาน ซึ่งวิคเตอร์ไม่รู้ว่าเจย์จะอยากเรียนรู้ไปทำไม มีคนทำให้กินอยู่ทุกมื้อ แต่ก็น่าประทับใจเพราะฝีมือเจย์ดีถึงขั้นทำอาหารโปรดของเขาได้ทุกจาน และอร่อยราวกับพ่อบ้านเจียงเป็นคนทำ
   “กินด้วยกันสิ" วิคเตอร์เอ่ยปากเรียกอีกคนที่วางจานลงหน้าเขาเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปเก็บครัวทันที "เฮ้ย มานั่งก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาก็มาเก็บ"
   สายตาดุๆของวิคเตอร์ทำให้เจย์ยอมละมือแล้วเดินมาทรุดตัวบนเก้าอี้สแตนเลสทรงสูงตรงข้ามวิคเตอร์อย่างเสียมิได้
   “ไม่กินหรอก ขี้เกียจออกกำลังกาย"
   “ทำไมถึงได้เกลียดการออกกำลังกายขนาดนั้น สนุกจะตาย นายลองทำให้ได้สักอาทิตย์แล้วมันจะเสพติดเอง" วิคเตอร์ใช้ตะเกียบชี้หน้าอีกฝ่าย   อย่างดุๆ
   “เหมือนที่นายไม่ชอบอ่านหนังสือนั่นแหละ"
   “นั่นคนละเรื่องกัน" วิคเตอร์บ่นอุบแล้วก้มหน้ากินข้าวทันที เจย์ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
   “พอฉันพูดจริงนายก็รับไม่ได้"
   “เปล่าสักหน่อย" มือซ้ายปฏิเสธ "นายได้วันหยุดอาทิตย์หน้า วันเสาร์-อาทิตย์ใช่ไหม”
   พวกเขาทั้งคู่ไม่มีวันหยุดประจำ แต่จะใช้วิธีผลัดกันหยุดในแต่ละเดือน ซึ่งวันหยุดส่วนใหญ่ของวิคเตอร์ก็หมดไปกับการออกไปซิ่งรถบนทางด่วน ดูหนังใหม่ๆ เดินป่า ดำน้ำ หรือกิจกรรมเอ้าท์ดอร์ในแบบที่เขาชอบ และเจย์ก็มักจะไปตามหาหนังสือเล่มใหม่ๆหรือเข้าหอศิลป์
   “ใช่ ส่วนนายก็อาทิตย์นี้...?”
   “อืม...” วิคเตอร์พยักหน้า "แต่คิดว่าคงไม่หยุด"
   “ทำไม”
   “คุณมิถุนามีเดินแบบ"
   “แล้วทำไม” เจย์ขมวดคิ้วนิดหน่อย ดูไม่ใคร่จะเข้าใจนัก
   "คุณมิถุนาทำไม”
   “ก็ต้องไปดูแลไง"
   “จำเป็นขนาดนั้นหรือไง” เจย์เอ่ยถาม
   “ก็ไม่จำเป็น" วิคเตอร์เหลือบมองหน้าคนตรงข้ามเล็กน้อย "มันก็ถือเป็นหน้าที่ ฉันไม่ได้เดือดร้อนกับวันหยุดเท่าไหร่ จริงๆก็ไม่มีแผนจะไปไหน ถึงได้หยุดก็คงเข้าฟิตเนส อีกอย่าง..."
   วิคเตอร์หยุดพูดไปสักพัก
   "คุณมิถุนาเขาก็ดีกับฉัน ไม่รู้สิ ถ้าเขาคือคนที่นายท่านให้ความสนใจขนาดนี้ ฉันก็ไม่ไว้ใจให้ใครทำหน้าที่แทนเท่าไหร่”
   เจย์มองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป
   "งั้นเหรอ”
   “เออ นายเอาวันหยุดฉันไปก็ได้นะ ได้หยุดติดกันสองอาทิตย์เลยไง"
   “ไม่เอาหรอก" เจย์เม้มปากแน่น "ถึงกับให้วันหยุดฉัน นายให้ความสำคัญกับมิถุนาขนาดนั้นเลยหรือไง”
   “ก็บอกไปแล้วไง...นี่...” วิคเตอร์มองหน้าคนตรงหน้าเต็มๆตา "ทำไมถึงใส่ใจเรื่องนี้จัง ปกตินายไม่ใช่คนซอกแซกแบบนี้นี่น่า"
   “ก็เปล่า" เจย์รีบปฏิเสธ "นายเองก็ไม่เคยสนใจใครนอกจากนายท่านเหมือนกัน"
   วิคเตอร์ชะงักมือที่กำลังตักข้าว เขามองหน้าคู่หูตัวเองเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เจย์เบือนหน้าหนีทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่วิคเตอร์ก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร
   เป๊าะ!
   “จะบ้าหรือไง” วิคเตอร์ดีดหน้าผากขาวหนึ่งทีพร้อมเอ่ยเสียงดัง "นี่นายน้อยใจหรือไง ฮะๆๆๆ ทำไมถึงได้คิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้นะ"
   “แล้วก็ไม่ใช่แค่นายท่าน นายเองก็เป็นคนที่ฉันห่วงเหมือนกัน อย่าลืมสิ"
   วิคเตอร์ยื่นช้อนไปจ่อปากคนตรงหน้า เจย์ที่เหมือนโดนน็อคกลางอากาศได้แต่นิ่งอึ้ง เขาเม้มปากแน่น หน้าแดงเรื่อ
   “เฮ้ย กินสิ"
   เจย์จำใจรับข้าวคำนั้นเข้าไปในปาก อาหารฝีมือตัวเองที่เขาตั้งใจทำให้วิคเตอร์กิน วิคเตอร์คงไม่รู้หรอกเจย์ทำได้แค่เมนูซ้ำๆ ทั้งหมดคือสิ่งที่วิคเตอร์ชอบทั้งนั้น
   เจย์ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพิ่มเติม วิคเตอร์ก็คงไม่อยากรู้อีกนั่นแหละ แต่ก็ดี เพราะเขาไม่อยากพูด มีเรื่องเยอะแยะที่อัดอยู่ในใจเพียงแค่เจย์ไม่เคยเอ่ยปากมันออกไป ค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน พวกเขากลับขึ้นไปยังชั้นห้องนอนของพวกเขา ซึ่งอยู่ใต้ชั้นส่วนตัวของจอมทัพหนึ่งชั้น พื้นที่ส่วนตัวของวิคเตอร์และเจย์ มีเพียงห้องของทั้งคู่เท่านั้น

   VICTOR – JAY

   ชื่อของคนสองคนบนสองบานประตู วิคเตอร์หยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนของเจย์ เขายืนส่งคู่หูของตัวเองที่ตรงนั้น วิคเตอร์เป็นเช่นนี้เสมอ
   “ราตรีสวัสดิ์"
   “ราตรีสวัสดิ์"
   รอยยิ้มของวิคเตอร์เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้เห็นหลังบานประตูนั้น เจย์ปิดประตูห้องลง...แต่เขาไม่เคยปิดหัวใจตนเองได้เลยสักครั้ง วิ่งตามอย่างไร ก็วิ่งตามอยู่เช่นนั้น







(ต่อ)

[kyliewonderland]

Chasing Car





ช่วงนี้ดูเหมือนเรื่องของนายท่านกับคุณมิถุนาจะไปได้สวยจนเจย์เองก็นึกประหลาดใจ ไม่บ่อยนัก...ไม่สิ แทบจะไม่เคยปรากฏเลยด้วยซ้ำกับใครสักคน เช่น คุณมิถุนา ที่นายท่านจะยอมลงให้ด้วย แม้ว่าบางครั้งจะยังคงตีหน้ายักษ์เพื่อที่จะรักษาลุคสุดเท่ห์ของตัวเองอยู่ก็ตามทีเถอะ

   แต่แหม...เชื่อขนมกินได้เลย ไม่ใช่แค่คนอย่างวิคเตอร์กับเจย์ แม้กระทั่งลูกน้องปลายแถวดูยังรู้เลยด้วยซ้ำว่าเจ้านายของพวกเขาน่ะหลงคุณ    มิถุนาอย่างกะอะไรดี เจย์เองยังโดนล่อลวงด้วยความงามนั่นเลย หนักกว่าเจย์ก็คงเป็นวิคเตอร์กระมัง ที่นายท่านสั่งให้เป็นคนดูแลคุณมิถุนาโดยตรง แต่ไปๆมาๆดูเหมือนว่าเจ้าบ้าวิคเตอร์จะเล่นหัวคุณมิถุนาเธอได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
   ถามว่าเจย์หงุดหงิดไหม...
   มันก็ไม่ได้ว่าจะเข้าขั้นนั้น วิคเตอร์น่ะ ให้ความรู้สึกกลายๆว่าชื่อนี้ต้องเป็นของเขา แต่เอาจริงๆคำว่าเป็นของเขา มันก็ไม่ใช่ว่าจะถูกต้องทั้งหมดหรอก เจย์เองก็ไม่บังอาจที่จะยืนยันว่าตัวเองเป็นเช่นนั้น เพราะเขาไม่แน่ใจเลยสักนิด ว่าเขาสำหรับวิคเตอร์ คืออะไรกันแน่ หมอนั่นน่ะ เจ้าชู้อย่างกับลม ทำงานหนักแทบตาย สุดท้ายก็ยังมีสาวๆตามเป็นพรวนอยู่ดี
   หลังจากพูดคุยเรื่องเคร่งเครียดเกี่ยวกับคาสิโนที่ถูกคุกคามเรียบร้อยแล้ว จอมทัพก็เดินออกไปด้านนอกเพื่อสูบบุหรี่สงบสติอารมณ์อยู่ไหนสักแห่งรอบบ้าน เจย์อยู่ต่อในห้องทำงาน จัดเรียงเอกสารในห้องทำงานของนายท่านเสร็จเรียบร้อย เขาเดินสำรวจช่องทางลับสำหรับหนีออกจากบ้านพักตากอากาศแห่งนี้อีกครั้งแล้วค่อยปิดประตูลง ใช่แล้ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่เชียงราย มาเฟียจอมทัพมาติดต่อเรื่องที่ติดชายฝั่งแม่น้ำเพื่อใช้ในการลงทุนสร้างคาสิโนแห่งใหม่ เมื่อสองสามวันก่อนเจย์ก็หัวปั่นกับการแจ้งย้ายตารางงานของมิถุนาจ้าละหวั่น แถมเมื่อฝ่ายเอเจนซี่ไม่ยอม เขาก็ต้องใช้เงินฟาดไปอยู่หลายล้าน แต่ดูเหมือนว่าเจ้านายเขาจะไม่ยี่หระกับอะไรพวกนี้สักเท่าไหร่เลย
   เจย์หอบแฟ้มเดินออกจากห้องทำงานไปตามทางเดินอย่างเงียบเชียบ ห้องนอนเขาอยู่อีกปีกหนึ่ง ต้องผ่านส่วนห้องนั่งเล่นและห้องครัวเสียก่อน แม้ว่าจะเครียดกับปัญหาเรื่องงานพอตัว แต่ว่าปัจจัยพื้นฐานของมนุษย์ก็ยังเป็นอาหารอยู่ดี นึกถึงห้องครัวแล้วก็หิวตงิดๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าบรรดาแม่ครัวจะเตรียมอะไรไว้สำหรับมื้อกลางวันบ้าง ตอนบ่ายเหมือนเขาจะต้องออกฟิลด์    ทริปกับเจ้านายเพื่อเช็คสถานที่
   หรือว่าจะไปงีบสักหน่อยดี เขารู้ว่าการงีบระหว่างงานมันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ โดยเฉพาะในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เขาเองก็เหนื่อยมากในสองสามวันมานี้ ใครไม่เป็นเขาไม่เข้าใจหรอก เจย์น่ะ ถ้าไม่เหนื่อยจะเป็นจะตายจะไม่บ่นเลยนะ จริงๆแล้วต่อให้เหนื่อยจะเป็นจะตายเขาก็ยังทำ ทำจนป่วยเข้าโรงพยาบาล โดนทั้งจอมทัพ ทั้งวิคเตอร์ดุยาวเหยียดไปสามกิโลฯนั่นแหละ
   เขารู้ดีเขาเหมือนน้องชายตัวเล็กๆของสองคนนั้น ก็นั่นน่ะสิ...เห็นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก จอมทัพเอ็นดูเขาจะตาย ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวการทำงานเขาสักครั้ง เจย์อาจจะอนุมานไปได้ว่าเขาน่ะ ทำงานได้เพอร์เฟ็กต์สุดๆ แต่ความจริงแล้วเป็นอย่างไรก็ไม่รู้หรอก อาจจะเป็นเพราะจอมทัพเอ็นดูเขาสุดๆไปเลยก็ได้
   เจย์แอบหาววอดระหว่างที่เดินผ่านหน้าประตูครัวใหญ่ กะจะแวะหากาแฟสักถ้วย แล้วต้องไปตามหาวิคเตอร์บอกว่านายท่านตามหาเพื่อที่จะให้ลงไปดูที่ด้วยกัน ไม่รู้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เจย์ต้องเตรียมร่างกายพร้อมตั้งรับเสมอ เขาขยี้ตาเบาๆก่อนชะงักเมื่อได้กลิ่นเครื่องเทศแกงหอมๆลอยมาตามลม นั่นทำให้เขาต้องชะโงกหน้าเขาไปดู บนเคาน์เตอร์ยักษ์กลางห้องครัวใหญ่ที่มีเตาไฟฟ้าวางอยู่ มิถุนากำลังยืนคนแกงด้วยท่าทางดูน่ารักน่าชังอย่างบอกไม่ถูก นายแบบหนุ่มสวมผ้ากันเปื้อนผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อน ริมฝีปากจิ้มลิ้มเอ่ยเจื้อยแจ้วกับใครบางคน เจย์กำลังจะเอ่ยปากทักทายขอร่วมวงเสียแล้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าใครเงยหน้าขึ้นมาจากชั้นวางจาน
   “ใบนี้ใช้ได้ไหมครับ"
   วิคเตอร์คู่หูของเจย์นั่นเอง เจย์ได้แต่กลืนคำพูดลงในลำคอทั้งหมดก่อนที่เขาจะซ่อนตัวเองเขากับกรอบประตูแล้วเม้มปากแน่น เขายืนนิ่งสักพักก่อนโบกมือไล่บอร์ดี้การ์ดคนอื่นให้เดินออกไปจากบริเวณนี้ ก่อนที่เอนศีรษะพิงกับผนังก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ
   เหนื่อยแทบขาดใจทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ก็ไม่รู้
   ไม่...
   ไม่ได้โทษมิถุนาหรอกนะ จะโทษก็โทษใจตัวเองนี่แหละที่เผลอคิดสะระตะไปเรื่อยเปื่อย ไม่รักดีจริงๆ...
   “เป็นไงครับ"   
   “อร่อยชะมัดเลยคุณมิถุนา ฝีมือระดับนี้ไปเป็นเชฟได้เลยนะเนี่ย"
   เขายืนฟังเสียงเยินยอเกินจริงของวิคเตอร์แล้วนึกหมั่นไส้คนพูด จากนั้นเสียงหัวเราะใสๆของมิถุนาก็ดังขึ้น
   “เจย์ก็เป็นคนทำอาหารอร่อยเหมือนคุณเลยครับ อาหารจีนนี่ ฝีมือไม่แพ้อาเจียงเลยสักนิด"
   คำชมที่ไม่ได้ตั้งใจจะได้ยินทำเอาเจย์อดอมยิ้มไม่ได้
   เขาได้ยินเสียงพูดคุยคร่าวๆเจือน้ำเสียงไม่สบายใจของมิถุนา บทสนทนาเกี่ยวกับเจ้านายของเขา ทำเอาเจย์อดเป็นห่วงคนตัวเล็กไม่ได้ เจย์เข้าใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ จอมทัพบางทีก็ไร้เหตุผลและเอาแต่ใจแบบนี้ แต่สำหรับมิถุนา เจ้านายของเจย์ไปไกลกว่านั้น เขาดูจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ในบางครั้งด้วยซ้ำ เจย์ได้แต่ถอนหายใจ ถ้านายท่านไม่ได้ถูกใจมิถุนาล่ะก็ มิถุนาคงโดนปล่อยตัวกลับแล้วไม่ต้องหวนกลับมาแบบนี้หรอก...
   เจย์ถอนหายใจเบาๆ เขารู้สึกได้ว่านี่สมควรแก่เวลาที่เขาจะต้องปรากฏตัวเสียที เขาหมุนตัวออกจากกรอบประตู เสียงฝีเท้าของเขาที่ดังขึ้นทำให้วิคเตอร์ทำในสิ่งที่ทำเอาเขาตกอกตกใจแทบสิ้นสติ
   เจย์ยกมือขึ้นสองข้างแล้วตรึงขานิ่งเมื่อหมุนตัวออกมาจากกรอบประตูแล้วพบว่าวิคเตอร์ยกปืนจ่อใส่เขาเสียแล้ว เจย์ทั้งตกใจ และเสียใจอยู่ลึกๆว่าอีกฝ่ายจำเสียงฝีเท้าไม่ได้เชียวหรือไง บ้าเอ๊ย...
   “วิคเตอร์! ฉันเอง"
   เจย์ขัดขึ้นเสียงดังฟังชัด นั่นทำให้ปากกระบอกปืนค่อยๆลดต่ำลง เจย์เม้มปากแน่น เขารู้สึกน้อยใจเล็กๆ แต่แน่นอนว่างานต้องมาก่อน มือขวาข่มใจตัวเองไม่ให้เป็นบ้าไปเสียก่อน ก่อนที่เขาจะสาวเท้าเข้าไปด้านในห้องครัว เขากระแอมไอ มองคนสองคนที่นั่งข้างๆกันบนเก้าอี้สตูลตัวสูง เจย์หยุดยืนอยู่หน้าสองคนนั้นด้วยความรู้สึกวูบไหวแปลกๆ
   ไม่นะเจย์...อย่าคิดอะไรบ้าๆได้ไหมเนี่ย...
   “มีอะไรหรือเจย์"
   วิคเตอร์ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ก่อนจ้องหน้าเขาเรียบๆ เจย์พยายามปั้นหน้านิ่งตอบ   
   “นายท่านจะออกไปดูความเสียหาย ให้นายไปด้วย" เจย์ปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบ
   "นายท่านกำลังแต่งตัวอยู่"
   “แล้วคุณมิถุนา...?”
   วิคเตอร์เหลือบมองใครอีกคนที่นั่งอยู่ ท่าทางให้ความสำคัญแบบนั้นทำเอาเจย์นึกฉุนกึกเล็กๆ แต่ก็นั่นแหละ เขาพยายามข่มใจอย่างที่บอก
   “ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณมิ" เจย์ตอบออกไปในที่สุด
   “โอเค ฝากด้วย"
   วิคเตอร์พยักหน้ารับ เขาเก็บปืนเข้าซองด้านในสูท ก่อนหันมาบอกมิถุนา
   "ขอบคุณสำหรับมื้ออาหารนะครับ"
   “ครับ"
   มิถุนายิ้มรับ ในขณะที่วิคเตอร์จัดเครื่องแต่งกายของตัวเองให้เข้าที่แล้วหันมามองหน้าเจย์เล็กๆ จากนั้นจึงก้าวเดินออกไปจากครัว
   เจย์เหลือบสายตามองแผ่นหลังกว้างที่เคลื่อนออกไปจากห้องครัว ท่าทางการเดินหนักแน่นแบบที่เขาชอบนั่น...เจย์เกือบจะลอบถอนหายใจออกมาเสียแล้ว โชคดีที่ไม่ได้ทำ แต่กระนั้นเขาก็ต้องพบกับสายตาแปลกๆของ       มิถุนาที่มองมาด้วยรอยยิ้มอยู่ดี
   เจย์รู้สึกตัวอีกทีเมื่อมิถุนายกจานไปเก็บที่ซิงค์ เขารอจนมิถุนาจัดการธุระเสร็จ จึงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบายใจมากนัก   
   “ไปอยู่ในห้องนอนเถอะครับ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว”
   

   ประตูลงกลอนสนิท เช่นเดียวกับหน้าต่างทุกบานและผ้าม่านทุกผืน เจย์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ปลายเตียง บนตักมีผ้าพันคอไหมพรมวางพาดอยู่ ด้านใต้นั้น มือขาวเรียวลูบลำปืนที่วางอยู่บนตักเงียบๆระหว่างรอโทรศัพท์ดัง มิถุนานอนอยู่บนเตียง แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้หลับหรอก ถึงหลับก็คงหลับไปเมื่อครู่นี้ชนิดที่ไม่ได้สนิทมากเพราะดูกระสับกระส่ายอย่างไรชอบกล
   เสียงล้อเบียดกรวดดังขึ้นจากหน้าบ้าน จากนั้นสักพัก เสียงเคาะประตูห้องนอนที่ดังขึ้นเบาๆทำให้เจย์รีบเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ เขาสบตากับมิถุนาแวบหนึ่ง ราวกับสั่งให้มิถุนาเตรียมตัวให้ดีหากเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาพยักเพยิดไปยังกระเป๋าบรรจุของสำคัญ ทั้งเงิน ปืน และพาสปอร์ต มิถุนาพยักหน้ารับก่อนดึงกระเป๋าใบนั้นมาใกล้ตัว
   “นี่วิคเตอร์"
   เสียงตอบรับจากด้านนอกทำให้เจย์ถอนหายใจโล่งอก มองผ่านตาแมวแล้วจึงค่อยๆลดปืนลงก่อนเปิดล็อคให้วิคเตอร์เข้ามาด้านใน เจย์มองดูวิคเตอร์ที่สอดตัวเข้ามาในห้องก่อนปิดล็อคประตูแน่นหนาอีกครั้งแล้วก็จ้องเสี้ยวหน้าคมคร้าม แต่สายตาวิคเตอร์กลับจ้องอยู่ที่มิถุนา ก่อนที่จะละสายตามาที่เขา นั่นทำให้เจย์รู้สึกหงุดหงิดมากๆอย่างบอกไม่ถูก
   “มีอะไร" เขาถามตัดบท วิคเตอร์จึงตอบ
   “นายท่านให้มาดูคุณมิถุนากับนาย"
   "ไม่มีอะไร...” เจย์ตอบกลับ “เป็นยังไงบ้าง"
   “เราไม่เสียหายมากก็จริงแต่คงต้องปิดปรับปรุงครั้งใหญ่ ส่วนคาสิโนของมัน...” ดวงตาคมลุกวาว "ตอนนี้พวกมันคงวุ่นวายกับการดับเพลิงของคาสิโนมัน"
   เจย์ไม่มีท่าทีตกใจ เดาว่าคงรู้ก่อนล่วงหน้าแล้ว “เข้าใจแล้ว"
   “เดี๋ยวนะครับ พวกคุณทำอะไรคาสิโนคุณอาเมน" มิถุนาผุดลุกจากเตียง ดวงตากลมมีแต่แววไม่เข้าใจ
   “ทำแบบที่มันทำกับเราครับ แบบไอ้อาเมนต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน เอาให้มันเข็ดหลาบ ไม่อย่างนั้นมันก็แว้งกัดเราไม่เลิก" วิคเตอร์ตอบเรียบๆ
   “แล้วคุณไม่คิดกันหรือไงว่าสักวันพวกเขาก็จะกลับมาแก้แค้นคุณอีก แล้วเมื่อไหร่มันจะจบล่ะครับ" มิถุนาโอดอย่างพะว้าพะวง
   “คนที่แข็งแกร่งกว่าย่อมอยู่รอด"
   เจย์มองสีหน้าชะงักงันของคนบนเตียงแล้วรู้สึกสงสารจับใจ มันคือคำที่จอมทัพคอยย้ำซ้ำๆกับพวกเขา แต่คนอย่างมิถุนาไม่มีวันเข้าใจมัน...
   "คุณมิถุนาโปรดเข้าใจวิถีของเราด้วย...ไม่ต้องห่วงไป พวกผมไม่มีวันให้คุณเป็นอะไรไปแน่ๆ" วิคเตอร์ตอบพลางจ้องใบหน้าหวานนิ่ง
   มิถุนามีท่าทีสับสน เขาดูผิดหวังในท่าที
   “แล้วคุณจอมทัพล่ะ คุณจอมทัพอยู่ที่ไหน” มิถุนาเอ่ยถามถึงใครบางคน
   “นายท่านสั่งการอยู่ด้านนอกครับ อีกสักพักจะเข้ามา"
   “ผมจะออกไปหาเขา"
   “อย่าครับคุณมิถุนา เฮ้ย!"
   วิคเตอร์พยายามคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ แต่มิถุนากลับสะบัดหลุด ร่างเล็กพุ่งตัวปลดล็อคประตูแล้ววิ่งพรวดออกไปโดยไม่ฟังเสียงอะไรใดๆ วิคเตอร์กับเจย์หันมามองหน้ากัน พวกเขารีบออกตัววิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
   เจย์นึกโมโหที่บ้านหลังนี้มีทางเดินที่มากเดินไปทำให้เขาวิ่งตามหา    มิถุนาไม่พบในทันที เขาจิ๊ปากขัดใจ ในขณะที่กำลังจะวิ่งออกตัวอีกครั้ง แรงปะทะจากด้านหลังก็ทำเอาเขาเซจะล้ม เจย์หันขวับกลับไปมองด้านหลังก่อนพบว่าคนที่รั้งศอกเขาเอาไว้ไม่ให้หน้าทิ่มคือวิคเตอร์ วิคเตอร์ที่รนมากถึงขนาดเสียหลักแบบนี้ คนอายุมากกว่าจ้องหน้าเขานิ่ง เจย์สะบัดสะบึ้งอย่างไม่รู้ตัว เขาสะบัดแขนออกอย่างแรง
   “ปล่อย"   
   “ขอโทษ รีบไปหน่อย เป็นอะไรหรือเปล่า" วิคเตอร์เอ่ยถาม เจย์ส่ายหัวพรืด
   “รีบไปวิ่งตามคุณมิถุนาของนายต่อเถอะ" เจย์ประชดไปในชั่วเสี้ยววินาทีที่พวกเขา
   “หมายความว่ายังไง" เหมือนวิคเตอร์จะแปร่งๆในคำบอกของเจย์ เขารัดแขนเจย์ไว้แน่นขึ้นไม่ปล่อย
   “ไม่ได้หมายความว่าอะไรสักหน่อย ปล่อยนะวิค เจ็บ!” เจย์เริ่มโวย
   “เป็นอะไร"
   “ก็บอกว่าเปล่---”
   ปัง!
   ระหว่างที่พวกเขากำลังจับต้นชนปลายไม่ถูกพร้อมกับสาดความน้อยใจใส่กัน เสียงปืนก็ดังขึ้นหนึ่งนั้นพร้อมกับกระจกแถวนั้นหล่นร่วงกราว   วิคเตอร์มองหน้าเจย์ ไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเติม เขาพลิกตัวเจย์ให้หลบอยู่ใต้ตัวเขาพร้อมกับใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบังกระสุนระลอกที่สอง เจย์หมอบนิ่งอยู่ใต้กับแผ่นอกกว้าง เขาได้ยินเสียงหัวใจวิคเตอร์สะท้อนดังอยู่เหนือร่างกายของเขา
   “คุ้มกันปีกขวาด่วน!!! แบ่งกำลังไปด้านหน้า นายท่านกับมิถุนาอยู่ที่นั่น!!”
   วิคเตอร์ตะโกนสั่งการเสียงทุ้มต่ำแหบพร่า คอเป็นเอ็น เจย์กำเสื้อเชิ้ตของเขาแน่น มือขวาได้ยินเสียงปลดสลักปืนดังขึ้น วิคเตอร์ดันตัวเจย์ติดกำแพง ก่อนจ้องตากันนิ่ง
   “เจย์ ฉันไม่รู้ฉันไปทำอะไรไม่พอใจตอนไหนนะ แต่มาดีกันก่อน โอเคไหม"
   เจย์ได้แต่พยักหน้าหงึก เสียงปืนดังขึ้นอีกหลายสิบนัด พร้อมกับกระจกแตกร่วงกราว วิคเตอร์หน้าเครียด ยืนเอาตัวบังเขาเอาไว้ ทันใดนั้นกระจกก็บาดลงที่ท่อนแขนมัดกล้ามของเขา เจย์เกือบจะหลุดอุทานออกมา แต่วิคเตอร์เอื้อมมือปิดปากเสียก่อน
   “มองตากันหน่อยสิ...ตั้งสตินะ ไปเอาตัวคุณมิถุนาเข้ามาในบ้าน ฉันจะคุ้มกันนายท่าน เข้าใจไหม นายทำได้เจย์" วิคเตอร์สั่งด้วยน้ำเสียงรัวเร็ว ก่อนยื่นปืนให้ “นี่ปืน เอาไว้สำรอง"
   “แล้วนายล่ะ"
   “ฉันมีตั้งหลายกระบอก" วิคเตอร์ขยิบตา เขาเปิดให้ดูสายสะพายใต้เสื้อสูท เผยให้เห็นกระบอกปืนเสียบไว้สองกระบอกในนั้น
   จบประโยค วิคเตอร์ก็ผุดลุกขึ้น ก่อนดึงเจย์ให้ลุกขึ้นตาม เขาพาเจย์วิ่งหมอบไปตามทางหลบลูกกระสุนไปจนถึงหน้าประตูบ้าน วิคเตอร์กัดฟันแน่น เขากดเจย์ให้หมอบลง ตรงพื้นที่ตรงหน้าประตูมีจอมทัพหมอบอยู่กับมิถุนา มือซ้ายยกปืนยิงสวนไปหลายนัด ก่อนที่เขาจะผลักเจย์ออกไป
   “เอาตัวคุณมิถุนาเข้าไปที่ห้องนอน ฉันจะคุ้มกันนายท่านให้ตามไป"
   เจย์พยักหน้ารับ เขาได้ยินเสียงตะโกนเรียกของจอมทัพ ร่างผอมเพรียวพุ่งตัวหมอบแล้วกระชากแขนมิถุนาให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเขาเข้าไปในบ้าน เจย์ทั้งฉุดทั้งกระชากกว่าที่นายแบบหนุ่มจะหายตกใจแล้วมีกำลังขาวิ่งตามเขาไปได้
   “อย่าให้มันเข้ามาในบ้าน! ป้องกันนายท่านด้วย!”
   เสียงวิคเตอร์ดังแทรกเข้ามากับเสียงปืน เจย์ผลักมิถุนาเข้าไปในห้องนอนก่อนสั่งให้ล็อคประตูให้แน่นหนา เขากระแทกประตูปิดลง สั่งบอร์ดี้การ์ดหน้าห้องสองคนให้คุ้มกันให้ดีที่สุด ก่อนกระชับปืนในมือเพื่อวิ่งออกไปช่วยด้านนอกอย่างรวดเร็ว เขาเห็นวิคเตอร์แทรกตัวอยู่ด้านข้างพุ่มไม้ นายท่านอยู่ด้านหลังน้ำพุหินอ่อน เจย์กวาดตามองไปรอบๆ เขาสะดุ้งหูอื้ออึงเมื่อกระสุนเฉียดเขาไปเพียงนิดเดียว กายขาวแนบตัวเองกับข้างประตู แล้วค่อยๆก้าวออกไปด้านนอกอย่างระแวดระวัง
   เขาเห็นจอมทัพวิ่งสวนกระสุนเข้ามาด้านในบ้าน เจย์มองหน้านายท่าน จอมทัพดึงเจย์ก้มหมอบก่อนตะโกนถาม
   “มิถุนาล่ะ!?” มาเฟียหนุ่มตะโกนถามพร้อมกับยกปืนยิงสวน
   “อยู่ในห้องนอนครับ ของที่จำเป็นทั้งหมดอยู่ในกระเป๋า นายท่านไปได้แล้ว!!”
   เจย์เอ่ยอย่างรัวเร็ว จอมทัพเอ่ยขอบคุณ ไม่ใช่แค่คำพูด แต่แววตาก็เช่นกัน ว่าเขาติดหนี้บุญคุณเจย์มากแค่ไหน
   “ขอบใจมาก แล้วเจอกัน"
   “ครับ"
   เจย์พยักหน้ารับแข็งขัน เขาได้ยินเสียงฝีเท้านายท่านวิ่งหายเข้าไปในบ้าน เจย์กระโจนกลับเข้าไปในสนามรบอีกครั้ง เขาตั้งต้นยิงสกัดสู้อย่างไม่ลดละ
   มือขวาของจอมทัพประวิงเวลาอยู่นานสองนานที่ด้านหน้าบ้าน เขาเห็นแผ่นหลังกว้างของมือซ้ายที่เคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกลออกไป เจย์กัดฟันหมุนตัวเพื่อเข้าไปดูแลเจ้านายให้ปลอดภัยตามหน้าที่ที่เขาตระหนักไว้เสมอ ร่างผอมเพรียวที่ไม่ค่อยถูกชะตากับการต่อสู้มากนักได้แต่วิ่งหลบวิถีกระสุนโดยมีบอร์ดี้การ์ดคนอื่นๆคอยวิ่งตามคุ้มกันให้แบบไม่ต้องร้องขอ
   มือขวาเลี้ยวที่หัวมุม ก่อนจะต้องชะงักเมื่อพบกับศัตรูที่บุกเข้ามาถึงในบ้านจากไหนก็ไม่ทราบได้ แต่ร้องลั่นออกมาเมื่อหมัดลุ่นๆถูกสวนออกมา แม้เบี่ยงตัวหลบทันแต่กระนั้นแรงปะทะย่อมๆก็เกิดขึ้นที่โหนกแก้มขวา เจย์ควงปืนในมือ เขาตั้งสมาธิ ยืนหลังชนฝา เขาส่งสายตาให้ลูกน้องที่โผล่มาจากที่มุม ก่อนท่ีจะอาศัยทั้งจังหวะและโอกาสข้อได้เปรียบของการที่ตัวเล็กกว่า พุ่งตัวเข้าชาร์จอีกฝ่ายแทบจะทันที
   เจย์จำได้ที่วิคเตอร์สอนเขา จับเขาทุ่มอยู่เป็นประจำ เขาทำเช่นนั้นบ้าง มือ แขน ขา เขาล็อคแขนอีกฝ่ายเอาไว้แล้วบิดเต็มแรง ก่อนจะสอดเท้าอาศัยช่องว่างตัวเล็กกว่าและทุ่นน้ำหนักด้วยกำลังของอีกฝ่าย ก่อนออกกำลังเต็มแรง
   ตึง!
   ร่างใหญ่ยักษ์แน่นิ่ง เจย์จ่อปืนในมือใส่ใบหน้ามันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขาพยักเพยิดให้ลูกน้องเข้าไปเปิดประตูห้องนอนจอมทัพ บอร์ดี้การ์ดสามสี่คนวิ่งกรูกันเข้าไปด้านใน ก่อนออกมารายงาน
   “ทางลับถูกเปิดเรียบร้อยแล้วครับ นายท่านน่าจะออกไปพร้อมกับคุณมิถุนาแล้ว"
   “โอเค" เจย์ว่า เขาหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วสั่งให้ลูกน้องจัดการข้าศึก เขาหมุนปืนในมือไปมาอย่างประหวั่นไม่หาย ก่อนที่จะตรงดิ่งมุ่งหน้าไปที่หน้าบ้านอีกครั้ง
   เจย์ได้แต่หมอบอยู่กับพื้นเมื่อเห็นฝุ่นดินคลุ้งตลบ เขาไอคลั่ก มองเห็นความโกลาหลขนาดใหญ่ตรงหน้า เมื่อวิคเตอร์กำลังจะระเบิดศัตรูให้ราบเป็นหน้ากอง เจย์ตะโกนเรียกชื่อมือซ้ายสุดเสียง วิคเตอร์หันมามองก่อนยิงระเบิดออกไป เจย์เห็นวิ่งเตอร์ตีลังกาม้วนตัวกลับเข้ามาก่อนดีดตัววิ่ง เขาวิ่งมาหาเจย์ ออกแรงวิ่ง...วิ่ง...และวิ่งจนใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วจึงกระโจนเข้ามารัดร่าง กดเจย์ไว้แนบกาย ไม่ลืมที่จะใช้ร่างกายตัวเองกำบังเจย์เอาไว้


   ตูมมมม!!!


   เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่ว พื้นดินสั่นสะเทือนอยู่ชั่วขณะก่อนที่เปลวเพลิงจะลามโหมขึ้น เจย์นอนคุดคู้อยู่ที่พื้นดิน เขากอดวิคเตอร์ไว้แน่น พลันความอุ่นหยุ่นของของเหลวบางอย่างก็สัมผัสลงมาที่แก้ม
   เจย์ผงกหัวขึ้น เขาแนบคางไว้กับบ่ากว้าง เบิกตาโตเมื่อเห็นโลหิตอุ่นๆไหลออกมาจากบาดแผลตรงไหล่หนานั่น
   “วิคเตอร์ เลือด!” เจย์ตะโกนลั่น พร้อมกับความโกลาหลรอบๆตัว
   วิคเตอร์ส่ายหัวเบาๆ เขากุมไหล่แน่น
   "นิดหน่อยน่า นี่ ช่วยดึงให้ลุกหน่อยสิ" วิคเตอร์พึมพำ ใบหน้าเปื้อนเขม่าไปหมด
   “จะบ้าหรือไง"
   วิคเตอร์หัวเราะยียวน ก่อนแตะมือลงที่แก้มเจย์ แล้วทำหน้าตกใจ "ไม่เป็นไรใช่ไหม เฮ้...นี่รอยอะไร ใครทำ"
   “ช่างมันเถอะน่า...เฮลิคอปเตอร์...เตรียมเฮลิคอปเตอร์ส่งคนเจ็บไปโรงพยาบาลด่วน!” เจย์สั่งการเสียงพร่า
   “เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้เก็บกวาดเลยนะ"
   วิคเตอร์ไอโขลก เจย์จึงฟาดเพียะแรงๆทับแผล ทำเอาคนโดนยิงสะดุ้งโหยง โอดเสียงสั่น
   “เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเองได้ว้อย!!!!”
   

   กว่าเจย์จะจัดการซากปรักหักพังบนบ้านพักตากอากาศเวลาก็ปาไปจนเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว เขาจัดการส่งคนเจ็บกับวิคเตอร์ไปโรงพยาบาลก่อน หลังจากนั้นจึงจัดการกับซากศพ ซากปรักหักพังของรั้วและประตูไม้อัลลอยที่ถูก  วิคเตอร์ระเบิดเสียราบกระจุย ยังไม่นับสภาพเละเทะของตัวบ้านอีกต่างหาก
   เจย์หอบร่างอ่อนแรงของตนเองไปยังโรงรถใต้ดิน พบว่าบีเอ็มดับ บลิวZ4 ได้หายจากที่จอดไปนั่นทำให้เขาโล่งใจขึ้น เพียงแต่ยังติดต่อทั้งจอมทัพและมิถุนาไม่ได้เท่านั้น เขาฝากข้อความเสียงไว้กับเจ้านาย กะว่าพรุ่งนี้จะติดต่อไปอีก และภาวนาขอให้ทั้งสองคนปลอดภัย
   เจย์ปาดเหงื่อหลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ตำแหน่งเขาน่ะมันสำคัญนัก ไม่ว่าวิคเตอร์จะทำพังมากแค่ไหนก็ตาม เขานี่แหละ ก็มักจะต้องเป็นคนที่จะเก็บกวาดหลังเสร็จงานเสมอ เจย์ไม่ได้นึกรังเกียจหรอกนะ เพียงแต่บางทีก็ยังแอบคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่กันที่เขาจะสามารถก้าวทันและได้เดินเคียงข้างกับวิคเตอร์บ้าง
   เจย์ก้าวขึ้นรถโฟร์วีลล์คันใหญ่ เขาเอนเบาะแล้วหลับตานิ่งเงียบ จบไปอีกวันที่ไม่ธรรมดา และไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะมีเรื่องอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกไหม...
   โรงพยาบาลตอนตีสองเงียบสงัด หมดเวลาเยี่ยมแล้ว แต่เพราะนี่คือเจย์จึงไม่มีใครว่าอะไรได้สักคำ เขาเดินนำขบวนบอร์ดี้การ์ดหกเจ็ดคนไปยังหน้าห้องพัก หลังจากได้ปากคำจากนางพยาบาลเรียบร้อยแล้วว่า มือซ้ายคู่หูของเขาได้รับการผ่าตัดเรียบร้อยแล้วและออกจากห้องไอซียูและไปพักผ่อนที่ห้องพักส่วนตัวอยู่ในตอนนี้
   เจย์นึกโหวงเบาๆ ในเวลานี้ที่เขาตัวคนเดียวแบบที่ว่าไม่มีใครคอยซัพพอร์ตหนุนหลัง ในยามปกติเขามีวิคเตอร์ ถึงตัวห่างกันแต่ก็รู้ว่ายังมี ส่วนจอมทัพ...แม้ว่าเจย์จะอยู่ในตำแหน่งลูกน้องที่ควรจะให้การซัพพอร์ตเจ้านาย แต่เขารู้ดี ว่าแท้จริงแล้วจอมทัพน่ะ คอยหนุนหลังเขาในทุกๆเรื่อง และเป็นหัวเรือสำคัญในการเลี้ยงดูเขาให้กลายมาเป็นเจย์อย่างทุกวันนี้
   พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน
   จอมทัพย้ำแบบนี้อยู่เสมอๆ จอมทัพ วิคเตอร์ เจย์ เอเลน
   พวกเขาคือน้องชายร่วมสายเลือดของมาเฟียหนุ่ม เพราะฉะนั้น จอมทัพจะไม่มีวันให้อภัยหากใครสักคนคิดจะทิ้งเขาไปก่อนเวลาอันควร
   ซึ่งวิคเตอร์เอง คราวนี้ก็คงกำลังรักษาคำสัญญานั่นอย่างสุดความสามารถ...
   เจย์ค่อยๆแง้มประตูเปิดออกหลังจากสั่งให้บอร์ดี้การ์ดส่วนหนึ่งไปพักผ่อนเหลือเพียงสองคนเฝ้าประตูหน้าห้องเท่านั้น ในห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนที่หรูที่สุดในตัวจังหวัด บนเตียงคนป่วยมีผู้ชายร่างยักษ์นอนหลับใหลไม่ได้สติ หน้าตาดูอิ่มเอมและมีความสุขกับการพักผ่อนจนน่าหงุดหงิดใจ เจย์เกือบจะส่ายหัวแล้ว แต่ก็ได้แต่ถอนหายใจ ลึกๆแล้วการที่เขาได้เห็นวิคเตอร์หลับอยู่แบบนี้...เขาดีใจ
   นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้นั่งมองวิคเตอร์นอนหลับแบบนี้ ตั้งแต่ที่เจย์โตขึ้นและไม่ได้ป้วนเปี้ยนในห้องนอนของวิคเตอร์กระมัง มันมีบางช่วงที่พวกเขาต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง ช่วงที่ต่างเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น แต่สุดท้ายก็น่าขำชะมัด ที่ชีวิตในตอนสุดท้ายก็โคจรมาเจอกันอีกหน และดูเหมือนว่าจะหนีกันไม่พ้นไปอีกนานแสนนาน




   

[kyliewonderland]

“นอนหลับสบายเชียวนะ"
   เจย์พึมพำอย่างหมั่นไส้ เขาลากเก้าอี้อย่างเบาเสียง ก่อนนั่งมองผู้ชายที่นอนเปลือยท่อนบน โดนยิงท้อง พันผ้าพันแผลพาดไปเสียค่อนตัว ทั้งสะเก็ดระเบิด ทั้งรอยถากกระสุน วิคเตอร์มันช่างใช้ร่างกายคุ้มเสียจริง
   แสงสลัวๆจากด้านนอกทำให้ห้องพอมีแสงสว่างบ้าง เจย์ลอบมองเสี้ยวหน้าของใครบางคนใต้แสงเงานั้น เขาถอนหายใจเบาๆแล้วก็นึกท้อใจขึ้นมา อยากรู้จริงๆว่าวิคเตอร์คิดอย่างไรกับเขากันแน่ ไม่สิ...วิคเตอร์คิดยังไงกับ   มิถุนากันแน่
   ก่อนหน้านี้ก็มีเอเลนอีก...เอเลน...เพื่อนรักของจอมทัพ อดีตมือขวาของมาเฟียหนุ่มที่ทำงานให้ตั้งแต่จอมทัพกลับจากศึกษาต่อที่อเมริกา ปัจจุบันเอเลนย้ายไปทำหน้าที่เป็นเลขาของบิดาของจอมทัพแทน
   เอเลน...คนที่วิคเตอร์ทั้งชื่นชมและหลงใหล คงจะใช้คำนี้ได้กระมัง...
   เจย์นึกสะท้อนใจตัวเองเบาๆ เขาโน้มตัวจากพนักเก้าอี้ ยื่นหน้ามองใบหน้าคมคร้ามที่หลับสนิท ก่อนยกมือแตะแก้มอุ่นเบาๆ
   “คนบ้าเอ๊ย...”
   วิคเตอร์ครางอือ ก่อนยกมือรวบกุมมือของเจย์เอาไว้ เจย์สะดุ้งเบาๆอย่างตกใจ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้ดึงมือออก
   แก้มขาวแดงขึ้น เจย์ซ่อนแก้มแดงๆนั่นไว้กับผ้าปูที่นอน เขาฟุบลงกับข้างเตียง พร้อมกับหลับตาลงช้าๆ เรื่องของพรุ่งนี้ก็คงต้องปล่อยให้เป็นของพรุ่งนี้ ช่างมันเถอะ เขาขี้เกียจจะไปคิดมากแล้ว ตราบใดที่วิคเตอร์ยังไม่ปล่อยมือ...
   ...เจย์ก็สัญญาว่าจะไม่เปลี่ยนไป...
   

   เจย์ไม่รู้ว่าเขานอนหลับไปยาวมากแค่ไหน แต่ตอนที่ลืมตาตื่นขึ้น เราไม่รู้สึกปวดเมื่อยตัวอะไรทั้งนั้น ซ้ำยังรู้สึกว่านอนหลับสบายเป็นเวลายาวนานจนตะวันส่องแสกกลางหน้าผากเช่นนี้อีกต่างหาก มือขวาค่อยๆปรือตาขึ้น เขาเอียงหัวไปมาก่อนหาววอด มือขาวดึงผ้าห่มคลุมโปง ซุกหน้ากับหมอนนิ่ง ก่อนจะต้องสะดุ้งเฮือกแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ เจย์กวาดตามองไปรอบๆ แล้วก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนคนป่วย ในขณะที่คนป่วย...   
   ...ไอ้บ้าคนที่มันป่วย มันกำลังนั่งกัดแอปเปิ้ลกร้วมๆ ดูทีวีข่าวเช้าไป พร้อมกับยกแขนให้นางพยาบาลทำแผลไปด้วย
   ฝ่ายนางพยาบาลสาวสวยทั้งสองเธอก็ดีจัด เมื่อเห็นเขาตื่นก็ยิ้มทักทายอย่างสดใส ไม่มีการว่าหรือห้ามปรามอะไรเลยด้วยซ้ำ เจย์ได้แต่รู้สึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี บ้าเอ๊ย ไอ้วิคเตอร์ ไอ้บ้า บ้าๆๆๆๆๆ
   “ตื่นแล้วเหรอเจย์" วิคเตอร์ส่งเสียงทักพลางเลิกคิ้ว เจย์แยกเขี้ยวใส่ทันที
   “เออ!” เขากระแทกเสียง "แล้วนี่ นาย...ทำไม...”
   “ทำไมนายถึงไปนอนบนเตียงน่ะเหรอ...ไม่เห็นยากเลย" วิคเตอร์กัดแอปเปิ้ลอีกหนึ่งคำ "ฉันก็อุ้มขึ้นไปตอนตีสี่น่ะสิ นอนแบบนั้นมันคอเคล็ดรู้ไหม ไม่มีใครบอกหรือไง"
   เจย์แช่งให้แผลมันติดเชื้อจนตายไปเลย “ทำอะไรแบบคนไร้สมองอีกแล้ว บ้ารึเปล่า"
   “อ้าว ทำไมล่ะ" วิคเตอร์ขมวดคิ้ว ยกมือไหว้ขอบคุณนางพยาบาลในระหว่างที่เธอทั้งสองกำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผลอย่างขะมักเขม้น
   มือซ้ายลุกขึ้นสวมทับเสื้อคนป่วยโดยไม่ติดกระดุม ก่อนเดินเข้ามานั่งข้างเจย์ที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนเตียง
   “แล้วทำไมทำหน้าโง่แบบนั้น" วิคเตอร์ถามกวนประสาท ก่อนจะต้องยกมือปัดป้องทันทีเมื่อเจย์เริ่มเล่นงานคนป่วย ทำเอานางพยาบาลแจ้นเข้ามาห้ามจ้าละหวั่น
   “หุบปากน่าวิค" เจย์เอ็ด เขารอจนนางพยาบาลขอตัวออกไปจนทั้งห้องเงียบสนิทเหลือแค่เขากับวิคเตอร์เท่านั้น
   เจย์เหลือบสายตามองวิคเตอร์อย่างเอาเรื่อง
   "จะระเบิดก็หัดวิ่งให้มันทันด้วย เห็นสภาพสะเก็ดระเบิดที่ติดตัวอยู่หรือยังล่ะ นี่หมอเขาผ่าเอาของครั้งก่อนๆออกให้ด้วยนะ" เจย์ว่า ไม่ได้จะดุด่าอะไรหรอก ปากไม่ตรงกับใจก็เท่านั้น เพราะวิคเตอร์ไม่ได้ทำพลาดอะไรตรงไหนเลย พวกเขาอาจจะบาดเจ็บมากกว่านี้ด้วยซ้ำถ้าวิคเตอร์ไม่ตัดสินใจในการกระทำครั้งสุดท้ายของเมื่อคืน หลังจากยิงสกัดจนตัดกำลังอีกฝ่ายไปได้มากโข
   “โอ...ไม่น่าละ ก็ว่าทำไมถึงเบาอกไปเยอะ" วิคเตอร์ฉีกยิ้มแป้น ทำเอาเจย์ยกหมัดขู่ทันที
   "เฮ้ยๆใจเย็นไอ้ตัวเล็กของเฮีย เอะอะก็ทำร้าย นี่โดนยิงอยู่นะว้อย"
   “เออ"
   “นี่ ว่าแต่แผลนี่ยังไง" วิคเตอร์จับคางเจย์บิด รอยแผลช้ำเลือดที่โหนกทำเอามือซ้ายหน้าเครียด
   “ไม่มีอะไรสักหน่อย" เจย์บ่ายเบี่ยง ก่อนปัดมือวิคเตอร์หนี "เข้าห้องน้ำดีกว่า"
   “เดี๋ยว!”  วิคเตอร์กระชากเจย์ทีเดียว ร่างเล็กก็พลิกตัวลงไปจมฟูกทันที
   “เฮ้ย ทำอะไรน่ะวิคเตอร์!”
   เจย์เอียงคอหนี เมื่อถูกรุกรานจากคนป่วยตัวโตที่กระโดดทีเดียวก็ขึ้นคร่อมเขาไว้ด้วยทั้งตัวกับมืออีกข้างหนึ่ง
   “เหลือมือข้างเดียวก็เสียวได้นะว้อย ตอบมา!”
   “ไอ้บ้าวิคเตอร์ ปล่อย ฮึ้ย" เจย์ฮึดฮัด
   “โดนอะไรมา" วิคเตอร์ถามเสียงเข้ม
   “ไม่บอก"
   “จะบอกไม่บอก" วิคเตอร์กดมือสองข้างนั่นแนบกับเตียงเข้าไปอีก  "ตอบมาเจย์ อย่าดื้อได้ไหม"
   “ไม่บอก"
   “ดื้อแบบนี้ตั้งแต่เด็กเลยนะ" วิคเตอร์จ้องตาดุ "ไม่ตอบจูบนะ"
   เขาขู่ เจย์นึกกลัว แต่ก็ยังปากแข็ง จริงๆเขาไม่อยากตอบเพราะเล่นแง่ด้วยก็อย่างหนึ่ง เขายังแง่งอนไม่หายกับเรื่องคุณมิถุนาของวิคเตอร์ แต่จริงๆแล้ว เขาก็ไม่อยากเป็นเด็กในสายตาของวิคเตอร์ตลอดไปนี่น่า ถ้าวิคเตอร์รู้ว่าเขายังดูแลตัวเองไม่ได้แบบนี้ เขาคงอ่อนหัดในสายตาหมอนี่น่าดู
   เจย์เบือนหน้าหนี ในขณะที่วิคเตอร์ยังขู่ไม่หยุดด้วยการโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เจย์ร้องฮื้อ แต่วิคเตอร์กลับเคลื่อนใบหน้ามาจนลมหายใจรินรนที่ปลายจมูก
   “จะตอบดีๆหรือต้องให้ง้างปาก"
   “กล้าก็ลองดูสิ" เจย์ท้า ในใจก็ตุ๊มๆต่อมๆ
   วิคเตอร์ตาลุกวาวกับความดื้อดึงของคนใต้ร่าง ผู้ชายร่างใหญ่ไม่รอให้เจย์ท้าอีกครั้ง เขาก้มลงไซ้คอขาวทันทีจนมันแทบขึ้นเป็นจ้ำ
   “ฮื้อออ ปล่อยนะเว้ยวิคเตอร์ พอแล้วววว บอกแล้วๆๆๆ"
   เจย์ร้องโวยวายเหมือนเด็ก วิคเตอร์จึงยอมละใบหน้าจากลำคอขาวผ่องขึ้นมา แต่ก็ยังโน้มจนชิดใบหน้าขาวที่แดงก่ำนั่นราวกับขู่ว่าจะไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระหากไม่ได้ยินคำตอบที่ต้องการ
   “ตกลงยังไง"
   “โดนต่อย"
   “ตอนไหน"
   “มันบุกเข้ามาที่ห้องนอนเฮีย ก็ต่อยกันหน้าห้องนอนนั่นแหละ"
   “แล้ว...?”
   “ไม่แพ้หรอกน่า ก็คว่ำมันลงได้นั่นแหละ พอใจหรือยัง"
   เจย์ทำปากยื่นปากยาวอย่างไม่พอใจ วิคเตอร์มองใบหน้าขาวๆนั่นแล้วยกมือเกลี่ยแก้มใสอย่างเบามือ
   “โถ่เอ๋ย แล้วจะเงียบทำไมตั้งนาน" วิคเตอร์บ่น "เก่งแล้ว แผลนี่ก็จำเอาไว้แล้วกัน"
   “รู้แล้วล่ะน่า" เจย์สะบัดสะบึ้ง "ไม่ต้องมาห่วงหรอก"
   เขาพยายามดิ้นหลุดจากวิคเตอร์ แต่ก็ไม่หลุดสักที
   “อะไร"
   “ไปห่วงคนที่ควรจะห่วงเถอะ" เจย์เบือนหน้าหนี เขาไม่กล้าสู้สายตาวิคเตอร์สักที
   “อะไรของนายอีกน่ะ"
   “......”
   “เจย์"  วิคเตอร์กดเสียงต่ำอีกครั้ง
   “......”
   “จะตอบไม่ตอบ"  วิคเตอร์เล่นมุขเดิมอีกครั้ง เจย์ดิ้นพล่าน
   “ก็คุณมิถุนาไง!!! ไปห่วงเขาแทนเถอะน่า"
   เจย์หลุดปากในที่สุด เขาเม้มปากแน่น ฉวยโอกาสที่วิคเตอร์กำลังอึ้งอยู่ดิ้นหลุดออกมา เขาก้าวฉับๆเดินออกมาได้ไม่หันหลังกลับ ได้ยินเสียงเหมือนแค้นหัวเราะมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะเป็นเสียงร่างกระแทกเบาะหนักๆของคนป่วยตัวจริง
   “นี่เหรอที่ทำให้ผีเข้าผีออกอยู่สองสามวัน" วิคเตอร์อมยิ้ม
   “เปล่าเว้ย นอนไม่พอต่างหาก" เจย์ไม่หันหลังกลับไป
   “นี่...อย่างอนน่า---”
   “ใครบอกว่างอน อย่ามโนได้ไหมวิค" เจย์โวย แต่วิคเตอร์กลับยิ่งหัวเราะชอบใจ
   นั่นทำให้เจย์รู้สึกพ่ายแพ้หมดรูปจนต้องรีบเดินหนีไปยังห้องน้ำ เขาล็อคประตูแล้วเอนหลังพิงประตูนิ่งพร้อมกับหอบหายใจแรงๆ ดวงตากลมโตกรอกขึ้นด้านบน แก้มร้อนฉ่าจนกลัวว่ามันจะระเบิดออกมาเสียให้ได้
   “คนบ้าเอ๊ย" เจย์พึมพำกับตัวเอง ก่อนสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
   "อะไรวะ!”
   “นี่ อย่าทำตัวเป็นเด็กเดินหนีเวลางอนไปหน่อยเลย"
   “ก็บอกว่าไม่ได้งอนไงว้อย"
   “ฮ่าๆๆๆ" วิคเตอร์หัวเราะลั่น "นี่ ฉันน่ะ ไม่ห่วงใครเกินความจำเป็นหรอกนะเจย์"
   “......”
   เจย์เม้มปากแน่น
   “ใครทำดีด้วย ทำตัวน่ารักด้วย เราก็จะรู้สึกดีกับเขา" วิคเตอร์เอนหลังพิงประตูอีกฝั่ง "ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้เลย"
   “......”
   “แต่กับบางคน...ทำตัวก็ไม่ดี น่ารักก็ไม่น่ารัก...” วิคเตอร์ยิ้มกริ่ม
   “หุบปากบ้างได้ไหมวะวิค" เจย์แหว
   แต่วิคเตอร์ก็ไม่หยุดพูด “แต่ก็ยังห่วงมากที่สุดอยู่ดี"
   “......”  เจย์หน้าแดงวาบ
   “เออ บางทีก็ห่วงมากจนแทบจะไม่มีเวลาไปห่วงใครแล้วด้วยซ้ำน่ะนะ...ไม่รู้เขาจะรู้ตัวบ้างไหม หรือวันๆจะเอาแต่คิดน้อยเนื้อต่ำใจไปเอง"
   “อะไรนะ" เจย์รู้สึกเหมือนโดนหลอกด่า
   “แบบว่าขี้มโนน่ะ"
   ปึง!
   ประตูเปิดออก เจย์โผล่หน้าออกมาด้วยสีหน้าเอาเรื่อง แต่พอเห็นใบหน้าของใครบางคนที่ส่งยิ้มให้แบบหวานเยิ้มก็ทำเอาเขาใบ้กิน ไปไม่เป็นถึงขนาดต้องผลักประตูปิดใส่หน้ากันอีกรอบเลยทีเดียว
   “เฮ้ยๆ ทำไมปิดประตูใส่หน้ากันอีกแล้วอ่าเจย์" วิคเตอร์โอดยิ้มๆ เจย์ได้แต่แยกเขี้ยวใส่กระจก
   “เลิกทำหน้าทุเรศแบบนั้นก่อนแล้วจะออกไปว้อย"

   แม่ง คนบ้าที่ไหนวะเนี่ย ขอให้แผลติดเชื้อตายๆไปเลยไป๊--- เจย์สาปส่ง






tbc.

[farfarneenee]

มาแล้วๆๆๆ ชูป้ายไฟรอ   

[teamkoyza]

   เฮียวิค พูดงี้ มีเขินนะตัวเอง คิกๆ 

[me12inzy]

เจย์น้อยผู้น่ารักของเจ้ เฮียนี่ชอบหรือไม่ชอบหืมม ชอบหยอดนะ

[cchompoo]

ขอบคุณค่าาา

[manowdino]

กรี้กกดกรออออ
อ่านเรื่องเต็มอยู่ ยังอ่านไม่จบเลย
แต่รู้ว่าชอบมากกก จอมทัพมิถุนา ❤️
เพิ่งมาาแต่แรงเชียร์เต็ม 100 นะ

[cavalli]

 

[mukmaoY]

สนุก

[Zelsy]

ตามๆ

[aiyuki]

น่ารัก 555 พ่อแง่แม่งอนกันไป

[Praykanok]

น่ารักกกกก ><

[Pakbung Mazo]

กรีดร้องหนักมาก วิคปล่อยหมัดขวา เจย์นี่เขินกลางอากาศเลย

[blanchet]

น่ารักกก วิคหลงเจให้มากมากนะะ

[fewmeemoi]

อร้ายยยยยยยยยยย! กรีดร้องดังไป 3บ้าน8บ้าน ดีใจเห็นไคลี่มาอัพนิยาย 55555 ดีใจได้อ่านวิค เจย์ด้วยแหละที่สำคัญ

[=นีรนาคา=]

มาติดตามวิคเตอร์-เจย์
 

[shoi_toei]

 

[bulldog17]

อย่ามโนววว 55555

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปจ้ะ

[bpyt]

โหยยยย~~ เฮียวิคจีบกันตรงๆงี้เลยหรอ เขินแทนเจย์อ่ะ

[zuu_zaa]

 

[painture]

น่ารักมากกรี้ดดด เคยเฝ้ารอคู่นี้มาตลอด ในที่สุดก็มี sidestory แย้ว
เย้ๆ 

[dahlia]

บรรยากาศมุ้งมิ้บฟุ้งฟิ้งมากเลย เขินๆๆ

[stickyyrice]

มาเเล้วววววงานดี ปูเสื่อรอ

[Guy_BLove]

รอวิคเจย์ เย้ๆๆๆ 

[warin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด  น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก

[littlegirlfriend]

แงงงงง มาแล้ววววว ปลื้มปริ่มมมมม

[Yundori]

คิดถึงเรื่องนี้ 
คู่นี้น่ารักมากกกอะ เหมือนต่างคนต่างไม่บอกความรู้สึก
แต่ก็รู้อยู่แก่ใจอะไรประมาณนี้
ความรู้สึกของวิคเตอร์นี่อันตรายนะ
ดีไม่ดีคิดกะเจย์แค่น้องชาย เจย์ก็เศร้าไปอีกก
รอตอนต่อไปนะคะ คิดถึงคุณคนเขียนด้วยนะ