ล่ารักหัวใจมาเฟีย Side Story
Amen X Maysa
"A Little Thing Called Love"
intro
เสียงเม็ดฝนกระหน่ำโครมครามปะทะกับแผ่นสังกะสี ละอองฝนสาดกระเซ็นผ่านมุ้งลวดเข้ามาบนพื้นบ้าน เมษาเหลือบมองออกไปยังถนนหน้าบ้านผ่านกรอบประตู ในมือถือโทรศัพท์เอาไว้ เขาโทรหาเมฆไม่ติด ฝนตกขนาดนี้ ไม่รู้จะไปจอดมอเตอร์ไซค์หลบฝนที่ไหน ถ้าไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ก็คงดี
เจ้าหยก แมวสามสีเพศเมียตัวเพรียวลมนอนน้องเมี๊ยวๆอยู่บนโซฟา ฝนตกทำให้มันต้องเข้ามาหลบในบ้านอดออกไปซุกซน มันมองหน้าเมษาแล้วก็สะบัดหน้าหนีอย่างเย่อหยิ่ง มองดูน่าขันในสายตาเมษานัก เจ้าหยกเป็นแมวที่แม่ของเขาเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ยังไ่ม่หย่านมแม่ด้วยกระมัง บางครั้งก็ขี้อ้อน แต่บางครั้งก็เอาแต่ใจจนเดาใจไม่ถูก มันชอบอ้อนเมฆ แต่กับเมษาบางที่ก็ชอบตั้งแง่ ขู่กันเรื่อยไป มีบางครั้งจริงๆที่จะเข้ามาออดอ้อน ให้เกาคาง
สักพักแม่ก็ยกหม้อแกงเข้ามาวางบนโต๊ะกินข้าวไม้ขัดเงา เอ่ยถามถึงลูกชายอีกคน เมษาจึงเอ่ยบอกไปว่าอีกสักพักเมฆน่าจะถึงบ้าน หญิงชรามีแววไม่ค่อยสบายใจนักเพราะฝนตกหนัก แต่เธอก็ยอมนั่งรอคอยแต่โดยดี
เมษารู้สึกว่าชีวิตเขาไม่มีเรื่องตื่นเต้นมานานแล้ว เกือบสองเดือนที่กลับมาที่นี่ วันนี้อาจจะเป็นวันที่สอง หรือสาม ที่เขารู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ แถมเป็นเรื่องเล็กๆอย่างเช่นการที่ชายหนุ่มวัยสิบเจ็ดปียังกลับไม่ถึงบ้าน เมษารู้ดีว่าเมฆเอาตัวรอดได้ ผู้ชายตัวโตราวกับยักษ์ปักหลั่นเช่นนั้น จะเป็นห่วงให้มากทำไม
ก็ตามนั้นแหละ เพราะอีกไม่ถึงสิบหานาทีเมื่อฝนซาจนมองเห็นเบื้องหน้าได้ชัดเจนขึ้น รถกระบะยกสูงคันสีดำเงาก็แล่นปราดเข้ามาจอดหน้าบ้าน เขาได้ยินเสียงเมฆเอ่ยขอบคุณเจ้าของรถที่อุตส่าห์มาส่ง เมษาเปิดประตูออกไปดู เห็นเมฆกับชายหนุ่มวัยกลางคนอีกสองสามคนกำลังยกมอเตอร์ไซค์ลงมาจากท้ายกระบะ เมษายิ้มขอบคุณพวกเขาเหล่านั้น ก่อนมองเมฆที่จูงจักรยานเข้ามาด้วยเนื้อตัวเปียกปอน
“มองอะไรพี่เม” เมฆยิ้มกวนประสาท เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนกางเกงดำจอดมอเตอร์ไซค์ลงที่ลานดินใต้หลังคาหน้าบ้าน ก่อนเดินเสยผมเข้ามาใกล้ แล้วเข้ากอดพี่ชายตัวเองทันที
“ไอ้เมฆ สกปรก ออกไปเลย!” เมษาเอ็ด ทำท่าฮึดฮัดจนเมฆหัวเราะลั่น เขายอมปล่อยเมื่อเห็นว่าพี่ชายตัวเองเริ่มหน้าบูด ก่อนรับผ้าเช็ดตัวจากเมษามาซับตัวให้ชื้น
“ฝนตกหนักมากเลยพี่เม ดีนะเจอพวกลุงแกขับมาส่ง” เมฆว่า
“หืม เจอกันได้ไงล่ะนั่น”
“ผมแวะจอดข้างทางน่ะ พวกแกกำลังจะขึ้นไปที่ดินว่างด้านบนนี้ เห็นว่ามาดูเรื่องการก่อสร้างรีสอร์ตใหม่”
“หืม” เมษาเลิกคิ้ว รอเมฆตากรองเท้าเสร็จจึงเดินเข้าไปในบ้าน “จะมีรีสอร์ตขึ้นใหม่อีกแล้วหรือ” เขาถาม
“เขาว่างั้นนะ” เมฆตอบ “เท่าที่ฟังก็ดูใหญ่โตน่าดูเลยว่ะพี่เม ม่อนแจ่มเจริญจนแทบจะจำสมัยเราเด็กๆไม่ได้แล้ว”
“อืม” เมษาแบ่งรับแบ่งสู้ ก็จริง นักท่องเที่ยวมา ก็มีเงินหลั่งไหล แต่แลกกับความเงียบสงบ ทุกอย่างคือการปรับตัว
เมษาเอง ครั้งหนึ่ง...ก็ต้องปรับตัวเหมือนกัน...
“ไปอาบน้ำไป แม่รอกินข้าวอยู่น่ะ” เขาไล่น้องชายตัวโตให้เขาไปอาบน้ำ เด็กหนุ่มผิวกร้านแดดฉีกยิ้มจนเห็นฟันสีขาวจัด เมฆถอดเสื้อนักเรียนออกแล้วพาดกับราวหลังบ้าน ร่างกายเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามแบบคนทำงาน
เมษาถอนหายใจเบาๆ เขาเดินเขาเสื้อของน้องชายไปตากกับไม้แขวนเสื้อดีๆ ชีวิตเขาอันที่จริงก็เปลี่ยนไปมาก มันวิ่งวน สลับหมุนกันไปมา จนบางทีเขาเองก็ตามไม่ทัน ทั้งต่อโชคชะตา และต่อความรู้สึก กระทั่งความคิดของตนเอง
เมษาคิดจะดาวน์รถสักคัน แต่เรื่องนั้นก็ยากยิ่ง เงินเดือนของเขาไม่มากนัก ที่สำคัญเขาก็ขับรถไม่เป็นอีกต่างหาก แต่การไหว้วานพี่ชัย เพื่อนบ้านใกล้ๆกันให้ขับรถพาแม่ไปหาหมอในเมืองทุกเดือนก็ดูจะรบกวนเขาเกินไป ทุกคนก็ต้องทำมาหากิน นับว่าโชคดีที่แม่ของเขาเป็นที่รักของใครๆ และไม่เคยมีปัญหากับคนในชุมชน ดังนั้นหลายๆครั้ง ความช่วยเหลือต่างๆจึงถูกหยิบยื่นมา...
เมษาช่วยแม่ตั้งโต๊ะ สักพักเมฆก็จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย พวกเขาทานข้าวเย็นร่วมกันไปพลาง คุยกันไปพลาง ในความจริงแล้วชีวิตของเมษาที่เคยเงียบสงบเช่นนี้ก็เหมือนกับที่เคยนึกฝันเอาไว้ แต่ทำไมมาวันนี้มันช่างรู้สึกวูบโหวง เหมือนมีหลุมดำเกิดขึ้นในอกก็ไม่ทราบได้
เหมือนคำถามบางคำถาม ยังไม่มีคำตอบ...
เมฆอาสาล้างจานให้ เมษาเลยได้ไปนั่งตรวจทานการบ้านของเด็ก เขาบอกให้มารดาไปอาบน้ำก่อนที่อากาศจะเย็น เดี๋ยวจะปวดกระดูกอีก เมษาเปิดละครหลังข่าวเรื่องโปรดของแม่รอไว้ เขานั่งพับขาเอนตัวพิงโซฟา เอาหมอนอิงวางบนตักรองเล่มสมุด หยกเลียทำความสะอาดตัวเอง ก่อนถดกายหนีเมื่อเห็นว่าใครมานั่งข้างๆ มันร้องแง้วๆใส่ ทำเอาเมษาเอือมระอาใจ
“เป็นอะไรอีกหยก เดี๋ยวนี้ชักจะพูดจาไม่รู้เรื่องแล้วนะ” เขาเอ็ดแมวตัวเล็ก เจ้าหยกสะบัดหน้าพรืดหนี จนเมษาต้องถอนหายใจอีกรอบ “จะทำอะไรก็ทำ”
“อะไรน่ะพี่เม” เมฆเดินเข้ามาเบียดนั่งใกล้เขาบนอีกฟากของโซฟา พอเจ้าหยกเห็นดังนั้นมันก็รีบตะกรุยกระดาษข้ามไปบนตักเมฆทันที
“หยก!” เมษาร้องออกมาเมื่อกระดาษสมุดขาดเป็นรอยเล็บแมว เขาถอนหายใจอย่างเบื่อๆ ก่อนเลื่อนตัวออกมาให้ไกลที่สุด “นี่ ฉันไม่ได้จะแย่งเมฆไปจากแกหรอกนะ!” เขาดุ เจ้าหยกทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วสำออยใส่น้องชายของเขาต่อไป
“ฮ่าๆๆ” เมฆหัวเราะอารมณ์ดี เขาลูบหยกที่นอนอยู่บนตัก ก่อนไถลตัวเข้านั่งใกล้พี่ชาย “ยังไม่เลิกกัดกันอีกเหรอ”
“พี่ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยนะ ให้ตายเถอะ” เมษากระแทกลมหายใจออกมา “ไปพลอดรักกันไกลๆไป๊”
“ฮ่าๆๆๆ” เมฆหัวเราะดังกว่าเดิม “ทำไรอ่ะพี่เม”
“ตรวจการบ้านเด็ก” เขาตอบ “สามวิชาแหนะ”
“โห”
“เออเมฆ” เมษาเรียกน้องชาย ขณะที่ยังไม่ละสายตาไปจากสมุดการบ้าน
“อะไรพี่เม”
“เสาร์อาทิตย์นี้ถ้าว่าง ช่วยพี่ไปซ่อมหลังคาโรงเรียนหน่อย รั่วเยอะมากเลย ฝนก็ตกตลอด” เมษาว่า “ลำพังพี่กับครูผู้ชายคนอื่นๆทำกันได้แหละ แต่อยากให้เสร็จไวๆ ไม่อยากให้เด็กๆเป็นหวัดไปกันหมดน่ะ”
เมฆระบายยิ้มอ่อนๆกับความใจดีของพี่ชายตัวเอง ไม่ว่ายังไง พี่เมของเขาก็ยังเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นเสมอ
“เอาสิ เมฆก็ว่างอยู่แล้วจะทำกันวันไหนล่ะ”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ครูสมานจะโทรหา ถ้าฝนไม่ตกคงเริ่มงานเลย”
“ตกแน่เลยว่ะ” เมฆเปรยขึ้น เมษาชะงักมือที่จับปากกา เขามองหน้าน้องชายแล้วระบายยิ้มอ่อนๆ
“ไม่มีใครรู้หรอกเมฆ จนกว่าวันพรุ่งนี้จะมาถึง”
ปกติกิจวัตรประจำวันของเมษาคือตื่นตอนหกโมงเช้า ให้อาหารไก่ รดน้ำต้นไม้ ซักผ้า งานบ้านเล็กๆน้อยๆ แล้วก็คลุกข้าวให้เจ้าหยก คู่ปรับตลอดกาลของเขา จากนั้นจึงอาบน้ำ ทานข้าวเช้าฝีมือแม่ แม่จะผูกปิ่นโตไปให้ทานที่โรงเรียนเป็นมื้อกลางวันด้วย แต่บางวันเมษาก็จะปฏิเสธ เพราะมีอาหารกลางวันของโรงเรียนอยู่แล้ว โดยฝีมือป้าๆแม่ครัวบ้าง หรือบางครั้งก็เป็นเหล่าคุณครูนี่แหละที่ต้องจับตะหลิวเคาะกะทะทำอาหารให้เด็กๆ
เนื่องด้วยมีนักเรียนอยู่ประจำที่โรงเรียนด้วย อาหารเย็นก็จะเป็นคุณครูแต่ละคนคอยผลัดกันมาเป็นเวรทำช่วยแม่ครัว หรือบางวันก็ลุยเดี่ยวไปเลย เมษาเองบางทีก็ไหว้วานแม่ตนเองมาช่วยด้วย เพราะแกอยู่บ้านเฉยๆก็เบื่อ แถมยังชอบทำอาหาร และทำได้อร่อยจนเป็นที่ถูกปากของเด็กๆ
วันนี้เป็นวันเสาร์ เมษาจึงยอมให้ตัวเองตื่นสายกว่าเดิมครึ่งชั่วโมง เขากดปิดนาฬิกาปลุกที่หัวเตียง เตียงนอนเขาเป็นแค่ฟูกปูบนพื้นกระเบื้อง ห้องนอนมีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น แต่ก็สะอาดที่สุด เพราะแม่เขาลงมือทำความสะอาดให้แทบจะทุกวันตามประสาคนแก่เวลาว่างเยอะ ทั้งๆที่เขาบอกไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าจะจัดการเอง
เมษาเก็บที่นอน เขาพับผ้าห่ม ดึงผ้าปูเตียงให้ตึง เสียงฝนตกเปาะแปะด้านนอก ท่าทางจะตกมาตั้งแต่เมื่อคืนไม่ผิดจากที่เมฆบอก เมษาเหม่อมองผ่านหน้าต่างออกไป เขากดปิดพัดลม นั่งชันเข่าฟังเสียงฝนเงียบๆอยู่บนเตียง
เขายิ้มออกมาน้อยๆเมื่อนึกถึงใครบางคนที่เป็นฤดูฝนที่สวยงามที่สุดในชีวิตของเขา มิถุนากับเขายังติดต่อกันบ้าง แต่เมษาเลือกที่จะไม่ติดต่อให้มากนักเพราะไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของมิถุนากับจอมทัพ ซึ่งแน่นอนว่ามิถุนาติดต่อเขามาก่อน เมษาเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ แต่มันก็ไม่ยากเกินกำลังของมาเฟียแจ็คกี้ที่จะหาตัวเขาพบ
ลมเย็นๆพัดเข้ามาในห้องนอน เมษาหาวเล็กน้อย เมื่อคืนเขาอ่านหนังสือจนดึก เขาอ่านนิยายแปลที่ซื้อมือสองมาจากในเมือง ราคาถูก แล้วก็สนุก สภาพไม่เกี่ยงนัก เขารู้ดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้น ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เมษาก็คดข้าวกินกับน้ำพริกเมื่อวาน และแกงจืดที่แม่ตื่นมาต้มแต่เช้า เมฆยังไม่ตื่น แม่ก็บอกให้ปล่อยให้น้องนอนไปเพราะน้องคงเหนื่อยจากการเรียนมาก เขานั่งดูข่าวเช้าสลับกับพับผ้าไปด้วย วันฝนตกช่างน่าเบื่อ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่เพียงนั่งเฝ้าบ้านอยู่เฉยๆ
สุดท้ายฝนก็หยุดตกตอนบ่ายๆ เมฆตื่นตั้งแต่ช่วงสายแล้ว เขานั่งทำการบ้านในแล็ปท็อปไปหาวไป เมษาซื้อแล็ปท็อปเครื่องใหม่ให้น้องโดยคิดว่ามันเป็นการต่อยอดการศึกษา ส่วนตัวเขาก็มีคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าประจำบ้านไว้สำหรับทำโน่นนี่เล็กๆน้อยๆ เจ้าหยกปีนขึ้นโต๊ะกินข้าวที่เมฆนั่งทำการบ้านอยู่แล้วนอนนิ่งอยู่ข้างมือของเจ้านายมันราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เมษาอดที่จะแยกเขี้ยวใส่เจ้าแมวมากมารยาไม่ได้
“เออพี่เม” เมฆเรียก เขาละสายตาออกจากหน้าจอ
“ว่าไง”
“เมฆคิดมาสักพักแล้วแหละ ว่าจะขอเรียนเสริม” เด็กหนุ่มเอ่ยพลางยิ้มแหะๆ เมษาเลิกคิ้ว
“เอาสิ” เมษาตอบอย่างไม่ลังเล เมฆไม่ค่อยเอ่ยปากขออะไรเขาอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องที่อยากได้จริงๆ เขารู้ว่าน้องชายของเขาอยากเป็นหมอ มันเป็นความฝังใจที่เห็นแม่ล้มป่วยแล้วพวกเขาแทบไม่มีเงินรักษา เมษารู้ดีว่าสมองระดับเมฆเข้าเรียนคณะแพทย์ได้อย่างไม่มีปัญหา แต่สิ่งที่เคยขาดหายอย่างทุนทรัพย์ เมษาไม่มีวันให้มันมาเป็นตัวตัดกำลังใจน้องชายเด็ดขาด
“แต่มันแพงนะ”
“เท่าไหร่”
“ห้าพัน เป็นคอร์สสำหรับเตรียมสอบเข้า...คือเมฆว่ามันแพง แต่ก็เห็นเพื่อนๆเขาสมัครกัน” น้องชายว่าเสียงอ่อย
“เดี๋ยวพี่โอนเงินให้พร้อมกับค่าขนมเดือนหน้า” เมษาตอบอย่างไม่ลังเล ห้าพันมันแพง แต่เขาก็กัดฟันสู้ เงินเก็บยังพอมีอยู่ ที่เหลือก็ใช้วิธีทำงานเก็บเอา วันๆเขาใช้เงินไม่เยอะหรอก อาหารการกินก็ง่ายๆ ซื้อหาได้ในราคาถูก
เสียงมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นที่หน้าบ้าน เมษายกมือห้ามเมฆที่ทำท่าจะเดินออกไป เขาเดินออกไปดูแทน พบว่าเป็นผู้ใหญ่บ้านเอาเอกสารเวียนมาส่ง เมษายกมือไหว้ผู้ใหญ่บ้านสิงห์ อีกฝ่ายยิ้มให้อย่างใจดี
“สวัสดีครับ”
“ว่าไง ฝนตกหนักเลยวันนี้” คนแก่กว่าชวนคุย เมษาพยักหน้ารับ
“นี่ว่าจะซ่อมหลังคาเรียนกันน่ะครับ ฝนตกแบบนี้คงไม่ได้ทำวันนี้” เมษาบอก
“นั่นสิ ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอกได้นะเมษา เดี๋ยวลุงหาคนไปช่วย”
“ครับ ถ้ายังไงอาจจะรบกวน แต่ตอนนี้เมฆกลับมาวันหยุด เดี๋ยวให้ไปช่วยก่อน” เขาบอก ก่อนรับเอกสารในมือของผู้ใหญ่มา
“รู้หรือยัง จะมีรีสอร์ตเปิดใหม่ ใหญ่โตเลยล่ะ เรียกว่าอะไร ปาๆ นะ”
“สปาเหรอครับ?” เมษาเลิกคิ้ว
“เออ นั่นแหละ” ผู้ใหญ่บ้านพยักหน้า ส่วนใหญ่รีสอร์ตที่มีอยู่แล้วในบริเวณนี้เป็นรีสอร์ตบ้านพักธรรมดาไม่หรูหรา ราคาพันต้นๆเสียส่วนมาก ยังไม่มีพวกรีสอร์ตห้าดาว หรือบังกะโลราคาแพง เต็มไปด้วยบริการชั้นเลิศมาตั้งสักแห่ง น่าจะเป็นเพราะม่อนแจ่มยังเพิ่งเป็นสถานพักตากอากาศแห่งใหม่
“เป็นนายทุนจากเมืองกรุงฯ เห็นมาติดต่อซื้อที่ตั้งแต่เดือนก่อน นี่ก็มาเริ่มงานกันแล้ว”
“อ่า เห็นเมฆบอกเหมือนกันครับ” เมษาว่า ละสายตาจากหัวข้อบนจดหมายเวียน “ก็ดีนะครับ คนพื้นที่จะได้มีงานทำเพิ่มขึ้น”
เขาไล่อ่านไปเรื่อยๆ เรื่องแรกเป็นเรื่องฉีดยาฆ่าลูกน้ำยุงลายภายในชุมชน ตามด้วยงานบุญ และหัวข้อสุดท้ายเป็นเรื่องของรีสอร์ตเปิดใหม่...
โครงการรีสอร์ตระดับห้าดาวบนเนื้อที่กว่าสิบไร่ บนถนนเส้นเดียวกับที่ตั้งโครงการหลวง เริ่มโครงการตั้งแต่วันที่ 1 สิงหาคม 2557 คาดว่าแล้วเสร็จภายในปี 2559
เจ้าของโครงการ นายอาเมน บุตราจิรา โดยบริษัท แม็กซ์ บี คอนสตรัคชั่น จำกัด มหาชน ---ราวกับถูกตรึงร่างไว้ด้วยชื่อของใครบางคน เมษารู้สึกว่ามือสั่น หัวใจเย็นเฉียบ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ตัวหนังสือที่เหลือแทบไม่เข้าสมอง เขายืนนิ่งค้างจ้องมองแผ่นกระดานอยู่อย่างนั้นไม่ละสายตาไปไหน ดวงตากลมโตคลอน้ำตาเหมือนจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ เมื่อความจริงที่อยากจะวิ่งหนีวิ่งไล่ตามทันความฝัน เมษาไม่รู้จริงๆว่าเขาควรจะทำเช่นไรกับชีวิตของเขา แม้กระทั่งความรู้สึกตนเองด้วยเช่นกัน
“เป็นอะไรหรือเปล่าเมษา”
“อ๊ะ...ปละ เปล่าครับ” เมษารับปากกาจากมือผู้ใหญ่มาเซ็นต์ลวกๆ แค่เซ็นต์ชื่อง่ายๆมือยังสั่น เขาเม้มปากแน่น หัวใจเหมือนจะพุ่งหลาวออกมา ทั้งๆที่พยายามจะคิดว่าไม่มีอะไร ก็แค่บังเอิญ แต่ก็รู้ดีว่าคงไม่ใช่เช่นนั้น...
เสียงท้องฟ้าคำรามดังกึกก้อง ผู้ใหญ่สิงห์รีบขอตัวก่อนฝนจะตกอีกรอบ เมษายกมือไหว้ลา เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจวูบโหวง รู้ดีว่าการไม่เจอกันอีกเลยน่าจะเป็นเรื่องดีที่สุด ชีวิตเขาถูกทำร้ายซ้ำซาก แต่ก็ได้รับการต่อลมหายใจโดยมือคู่เดียวกัน เมษาอยากอยู่กับความจริง ไม่ใช่ความฝัน แม้มันจะหอมหวานมากแค่ไหนก็ตาม เขาไม่แน่ใจ อาเมนต้องการอะไร หลับมาทำไม การกระทำในวินาทีสุดท้ายคืออะไร ไม่มีการอธิบาย ไม่มีแม้กระทั่งคำล่ำลา เขาไม่รู้เลยสักนิดว่าควรจะทำเช่นไรดีกับความรู้สึกยากจะรับมือในวันนี้ ไม่อยากเจออีกแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจริงๆแล้วรู้สึกอย่างไรกันแน่ มันบ้าคลั่ง ไร้ที่มาที่ไป พวกเขาไม่ควรเจอกันอีก ไม่ควรจะอยู่เพื่อทำร้ายกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเมษาก็ไม่ควรปล่อยให้คนอย่างอาเมนเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ไม่ควรให้อาเมนเข้ามายุ่มย่าม หรือรังแกเขาอีกต่อไป...
แต่ถึงกระนั้น...
ถึงจะเป็นเช่นนั้นแล้ว...
เมษากลับรู้อยู่แก่ใจว่าตนเองดีใจไม่น้อย ที่คนๆนั้นยังมีชีวิตอยู่...
tbc.
แอร้ย มาพบกับพระ-นางคู่รองสุดฮ็อตแห่งครึ่งปีหลัง (นี่ๆ ทำไมนังสองคนนี้มันถึงได้ฮ็อตกว่าคู่หลักยะ ถึงกะมีเรื่องของตัวเองทำมาหากิน)
เอาจริงๆไคลี่ตอนแรกก็ไม่คิดว่าคู่นี้จะมาไกลขนาดนี้ แต่รีเควสถล่มมาก
สารภาพว่าตั้งแต่ต้นแพลนจะให้อาเมนตายในสงคราม เผยความดาร์คของนิยาย
แต่จริงๆให้เขาคู่กันก็เป็นสิ่งที่โอเคสำหรับไคลี่นะคะ เพราะแต่งไปแต่งมา มันก็ผูกพันกับทุกตัวละครเลย
ติดตามค่ะติดตาม
Side ของ วิค-เจย์ กับตอนพิเศษ แจ็คกี้-มิ ติดตามต่อในกระทู้เดิมค่ะ ไม่ยาวเท่าไหร่ จะไม่เปิดเรื่องใหม่นะคะ แต่เรื่องนี้ยาวค่ะ หลายตอนจบ
หนังสือล่ารักฯหัวใจมาเฟียยังเปิดโอนยาวถึง 29กันยา57ค่ะ โดยอาจจะจัดพิมพ์หลายล็อต เพื่อไม่ให้คนโอนแรกๆรอนาน
คลิกดูรายละเอียดการสั่งซื้อได้ที่
https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/detail01/295470910630051 เลยค่ะ
โดยเนื้อหาจะรวมทุกคู่ไว้หมดเลยในชุดเดียวจ้า
เพิ่มเติม*** เนื้อหาคู่นี้จะลงจนจบ แต่ตอนพิเศษจะมีแค่เฉพาะในเล่มนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
