ชี้แจงค่ะ จริงๆ เรื่องนี้มายเคยเอาลงเล้าครั้งแรกเมื่อวันที่ 12 Oct 2013 ค่ะ
ก่อนมันจะโดนลบเพราะจบแล้วลืมแจ้งย้าย เลยเอามาลงให้อ่านกันใหม่ค่ะ เผื่อใครอยากเข้ามาอ่านกันนะคะ
อยากให้หายเครียดอิอิ (เกี่ยวไหม?)
================
บอกได้คำเดียวว่าเสียใจ….
ผมเสียใจมากเวลาที่เขาเดินควงมากับใครที่ไม่ใช่ผม…เจ็บปวดทุกครั้งที่เขาทำเป็นเดินผ่านไปเหมือนไม่เห็นผมในสายตา เหมือนกับว่าพาเขาคนนั้นมาเย้ยผม มาทำให้หัวใจที่บาดเจ็บจากพิษรักของผมอาการทรุดหนักลงไปอีก หัวใจของผมเหมือนจะยับเยินเพราะถูกคมมีดกรีดเอา มันเจ็บมันทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ในอกผมร้าวระบมไปหมดจนผมคิดว่าผมจะทนอยู่ในสภาพนี้ต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
ความขมขื่น ความทรมานที่ผมได้รับมันมาตั้งแต่ที่เขาทิ้งผมไปอย่างเลือดเย็น ผมรับมันไม่ไหวอีกแล้ว…
ไม่ไหวแล้วจริงๆ…
ทำไมหนอ…ทั้งๆ ที่เขาไม่ควรค่าให้ผมรัก และจดจำแท้ๆ…แต่ทำไมหัวใจเจ้ากรรมมันยังคง เก็บแต่ภาพความทรงจำครั้งเก่าที่เราเคยทำร่วมกัน…ผมเจ็บ…ผมเสียใจทุกครั้งที่นึกถึงมัน
ผมควรจะทำยังไงดี…บอกได้แค่ว่าตอนนี้เสียใจเหลือเกิน…
ผมเสียใจที่เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วแม้ผมจะอ้อนวอน ร้องไห้ฟูมฟายเท่าใดก็ตาม….ผมเสียใจที่เขาหักอกผมอย่างเลือดเย็น และผมเสียใจ…ที่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถลืมเขาได้สักที…
…หกเดือนก่อน
…ตอนนั้นที่ผมยังเป็นเพียงเด็กมัธยมศึกษาปีที่ 5ธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ร่าเริงสดใส สมวัย คึกคะนองไปตามเรื่องตามราว ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปวันๆ ทะเลาะกับเพื่อนบ้าง แกล้งกันบ้างไปตามประสา
แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่ง ผมก็ได้ต้อนรับอาจารย์คนใหม่ เขาทำหน้าที่สอนวิชาคณิตศาสตร์ ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรกับเขามากนักหรอกเพราะวิชาคณิตศาสตร์ผมปฏิเสธมันมาตลอดอยู่แล้ว…ทั้งๆ ที่ผมเรียนสายวิทย์และต้องเจอกับมันตลอดก็เถอะ
ผมเป็นนักเรียนที่หัวแย่ที่สุดในวิชาคำนวณก็ว่าได้…ซึ่งนี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด อันจะนำไปสู่จุดเปลี่ยนในชีวิตของผม….ไปตลอดกาล!
…เรื่องมันเริ่มจากตอนที่อาจารย์นัดเด็กที่สอบตกในวิชานี้ไปติวให้เป็นการส่วนตัวที่บ้านของเขา ซึ่งขณะนั้นมีผมคนเดียว
ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าอาจารย์เป็นเกย์ และเขาแอบชอบผมมานานแล้ว…วันนั้นผมโดนเขาทารุณอย่างโหดร้าย เขาข่มขืนผมอย่างโหดเหี้ยมไร้ความปราณี ทั้งๆ ที่ผมขอร้องอ้อนวอนให้เขาปล่อยผมไปเพราะผมเจ็บแต่เขาไม่เคยฟังคำขอของผมเลย…เขายังคงกระทำการย่ำยีร่างกายของผมประดุจสัตว์ป่ากระหายเลือด
ตอนนั้นผมรู้สึกเจ็บปวดทรมานเหมือนอยู่ตกอยู่ในนรก…ผมสมเพชตัวเองเหลือเกิน…สมเพชตัวเองจริงๆ แล้วน้ำตาลูกผู้ชายของผมที่ไม่เคยรินไหลมานานก็พร่างพรูออกมาจนได้ ใครเล่าจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดขยะแขยงนั้นที่ผมต้องเจอ หลังจากวันนั้นผมไม่ไปโรงเรียนเลยหนึ่งอาทิตย์ ตอนนั้นผมอออกจากบ้านอาจารย์มาด้วยสภาพอิดโรยและน่าสมเพชสุดๆ ก่อนจะออกมาเขาขู่ผมว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเพราะถ้าเรื่องนี้ถึงหูตำรวจหรือใครเมื่อไหร่ ผมได้ดังในโลกออนไลน์แน่…จากคลิปที่เขาถ่ายเก็บไว้
คลิป…ที่เขาข่มขืนผม!
ผมเจ็บใจจริงๆ ตอนนั้นสาบานได้ว่ามันเจ็บปวดสุดๆ ไปเลย ผมเจ็บจนไม่มีน้ำตา มันด้านชาไปหมด และเต็มไปด้วยความแค้น…แค้นเหลือเกิน
แต่หลังจากนั้นเขาก็เพียรมาหาผมตลอด มาพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ กับผม ซึ่ง ณ ตอนนั้นบอกได้เลยว่าผมไม่คิดจะให้อภัยเขาเลย ผมเกลียด…ผมเกลียดเขาจริงๆ แต่แล้วทำไม เพียงเพราะแค่เขาคอยมาดูแลยามผมป่วย เป็นห่วงเป็นใยผมตลอด เวลาผมไปไหนเขามักจะคอยเดินตามเป็นเงาเสมอ…หัวใจเจ้ากรรมของผมมันก็เผลอลืมสิ่งเลวร้ายที่เขาทำกับผมไปในตอนแรกเสียสนิท
นานวันยิ่งเขาทำดีกับผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรักเขาหัวปักหัวปำมากขึ้นเท่านั้น…ทำไมกันนะ หัวใจของผมมันช่างไม่แข็งแรงเอาเสียเลย มันอ่อนแอขนาดที่ว่าแค่เขามาทำดีนิดๆ หน่อยๆ ผมก็พร้อมที่จะให้อภัยเขาทันที…ช่างไม่รักดีจริงๆ นะหัวใจ…
และหลังจากที่ผมคิดว่าผมรักเขาหมดหัวใจ รัก...จนไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว ทั้งเขาก็ยังทำให้ผมคิดว่าเขาก็คิดเหมือนกันกับผม…ทำให้ผมเข้าใจผิดคิดว่าเขาก็รักผมมากมายเหมือนกัน จากวันนั้นเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน แม้เรื่องที่เราคบกันจะต้องเก็บเป็นความลับ เพราะเหตุผลที่เขาอ้างว่า ‘ผมเป็นอาจารย์ ผมบอกใครไม่ได้จริงๆ ว่าเราคบกันอยู่ มันจะทำให้ผมมีภาพพจน์ที่ไม่ดี แล้วบางที มันอาจจะร้ายแรงถึงขั้นผมโดนไล่ออกก็ได้ เอางี้สิรอให้เป้เรียนจบก่อนแล้วกัน เมื่อนั้นผมจะประกาศให้ทุกคนได้รับรู้เลยว่าผมกับเป้…เรารักกัน’ เขาบอก ตอนนั้นผมยังเป็นแค่ไอ้เด็กโง่ๆ คนหนึ่งที่หลงใหลในคำรักของคนหลอกลวงบางคน แม้ตอนนั้นผมจะเจ็บปวดในใจอยู่ลึกๆ ที่ไม่สามารถบอกใครได้ แต่ผมทำได้เพียงแค่นั้นจริงๆ ผมทำได้เพียงปั้นหน้ายิ้มอย่างสดใสบอกเขาไปว่า ‘ครับอาจารย์’
‘เป้เข้าใจผมใช่ไหม?’ เขาถามย้ำ
‘ครับผม’
ผมรักเขามากถึงขนาดยอมทำให้ได้ทุกอย่าง…ผมถึงขนาดคิดว่าชีวิตนี้ถ้าขาดเขาไป ผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ
แต่คุณรู้ไหม? เขาตอบแทนความรักทั้งหมดของผมด้วยอะไร?
เขาตอบแทนความรักทั้งหมดของผมด้วยคำว่า ‘พนัน’ ผมเหมือนคนถูกผลักตกลงไปจากหน้าผาที่สูงและชัน ความรู้สึกมากมายประดังประเดเข้ามาถาโถมจนผมแทบยืนไม่ไหว วันนั้นผมก็ได้รับรู้ความจริงที่ว่า เขาพนันกับเพื่อนของเขาไว้ว่าจะทำให้นักเรียนคนหนึ่งมาตกหลุมรักให้ได้ จากนั้นก็จะเขี่ยทิ้งภายในสามเดือน เหมือนโลกทั้งใบแหลกสลายลงในพริบตา คำรักที่เขาเคยพร่ำบอกกับผมมันคืออะไรกัน นั่นแค่เรื่องตลกโกหกหลอกลวงไอ้เด็กโง่ๆ คนหนึ่งหรอกหรือ จำได้ว่าตอนนั้นน้ำตาผมแทบจะเป็นสายเลือด ใจผมแทบจะหลุดออกมาจากอกข้างซ้ายเสียให้ได้ มันทรมานและบีบร้าวจนผมล้มทั้งยืน ผมเข้าไปถามเขาทันทีทั้งๆ ที่ขาแทบจะไม่มีแรงยืน แต่เขากลับบอกผมอย่างเลือดเย็นว่า ‘อย่าคิดมากสิ ทั้งหมดมันเป็นแค่เกม’ ผมชาไปทั้งตัวเมื่อได้ยินเขาบอกอย่างนั้น…ทั้งหมดทั้งมวลที่เขาทำล้วนเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ…
หลังจากนั้นผมก็พยายามงอนง้อ ขอคืนดี ขอกลับไปเป็นเหมือนเดิมอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ปฏิเสธผมอย่างไร้เยื่อใย และไล่ผมให้ไปไกลๆ อย่างเลือดเย็น…
ฝันที่ผมวาดไว้ในอนาคตที่จะทำร่วมกันกับเขาพังครืนลงไม่เป็นท่า ผมท้อแท้สิ้นหวังและคิดอยากฆ่าตัวตาย ในขณะที่ผมกำลังจะเอาคอขึ้นไปแขวนไว้กับบ่วงที่ร้อยไว้ ...แม่ก็เปิดประตูเข้ามาเห็นผมเสียก่อน
‘เป้!!! ลูกอย่าทำอะไรอย่างนี้เลย ลงมาคุยกับแม่ก่อนฮือๆ’ แม่รีบเข้ามาดึงผมออกห่างจากบ่วงนั้น พร่ำถามถึงเหตุผลที่ผมทำแบบนี้ แต่ที่ผมอดรู้สึกเสียใจขึ้นมาไม่ได้ก็คือ…ผมทำให้แม่ร้องไห้เสียใจ…
‘แม่เป้เจ็บจังเลย เจ็บตรงนี้ครับ’ ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย พร้อมกับชี้มาตรงกลางหัวใจบอกแม่ว่าสิ่งที่ทำให้ผมเจียนตายมันอยู่ตรงนี้ แม่ร้องไห้อย่างหนักแล้วดึงผมไปกอดแน่นๆ ด้วยความรักและสงสาร
‘ใจเย็นนะลูก มันต้องมีทางแก้ไขสิ ในเมื่อมันเจ็บได้ ทางหายมันก็มีเหมือนกัน’
‘แล้วเมื่อไหร่ล่ะแม่ เมื่อไหร่กัน…เป้ทรมานเหลือเกิน’
‘ลูกต้องใช้เวลา แต่ตอนนี้เป้ของแม่ต้องเข้มแข็งก่อนนะ ถ้าลูกไม่เข้มแข็งเวลาก็ช่วยอะไรไม่ได้…’
‘ผมทรมานจนอยากตายเหลือเกินแม่…ผมจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเขา แม่บอกผมสิ…’ ผมร้องไห้น้ำตาเป็นสายจนเปียกชุ่มเสื้อด้านหลังของแม่
‘เป้จะทำอย่างนั้นไม่ได้นะ เป้ยังมีแม่ที่รักเป้อยู่ กับแค่คนๆ เดียวที่มันไม่เห็นคุณค่าของลูก ลูกจะไปใส่ใจมันทำไม ชีวิตเรายังมีคุณค่านะ ไปฆ่าตัวตายประชดคนที่ไม่เห็นค่าของเราทำไม มันไม่ได้ทำให้คนๆ นั้นเสียใจหรอกนะลูก กลับกัน...มันนั่นแหละจะสมเพชลูก เป้ลองนึกดูดีๆ นะ เขาไม่เสียใจที่เป้ตาย แต่แม่ล่ะแม่จะเสียใจแค่ไหนถ้าลูกของแม่ไม่อยู่กับแม่แล้ว ถ้าลูกไม่คิดถึงตัวเองก็คิดถึงแม่ก็ได้ แม่รักลูกเสมอ ฟังคำแม่นะลูกไม่มีใครรักเป้ไปมากกว่าแม่คนนี้อีกแล้ว’
ผมสะอึก นั่นสิ…คนที่รักผมก็ยังมี ผมจะไปฆ่าตัวตายเพื่อประชด คนๆหนึ่งที่มันไม่เห็นค่าของผมทำไม ทั้งๆ ที่แม่อุตส่าห์เลี้ยงผมมาได้จนโตขนาดนี้ เสียอะไรไปตั้งเท่าไหร่ แต่ผมกลับจะมาคิดฆ่าตัวตายเนี่ยนะ…ผมยังไม่เคยได้ทำอะไรให้แม่ภาคภูมิใจเลย…
‘แม่ครับ ไอ้การอกหักนี่มันเจ็บจังเลยครับ’ ผมบอกแม่ขณะที่ยังคงกอดอยู่ แม่โยกตัวผมเบาๆ เหมือนปลอบเด็กน้อยที่กำลังเสียขวัญ และเยียวยาบาดแผลให้
‘แม่รู้ครับ เพราะแม่ก็เคยอกหัก แต่แม่ก็เข้มแข็งและยังผ่านมันมาได้เลย ลูกก็ต้องทำได้สิ’
‘ครับ…ผมจะพยายาม’
‘ดีมาก…จำไว้ว่านี่ก็คือบทเรียนบทหนึ่งในชีวิต มันจะทำให้ลูกมีภูมิคุ้มกัน และเข้มแข็งขึ้น เชื่อแม่นะเป้…อย่าคิดฆ่าตัวตายอีก ใครมันไม่เห็นค่าของลูกก็ปล่อยมันไป เพราะที่ตรงนี้ยังมีแม่คนนี้ต้อนรับลูกเสมอ’
‘แม่รักเป้นะ’
‘ฮึก ผมก็รักแม่ครับ ผมจะไม่คิดฆ่าตัวตายอีก ผมสัญญา…’
...จนวันนี้วันที่ผมเห็นเขาควงใครมาเย้ยผมหน้าด้านๆ ทำให้ผมทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้วจริงๆ มันเจ็บและทรมานมากเหลือเกิน ภาพบาดตา…ที่ผมต้องเห็นเสมอๆ มันกัดกร่อนจิตใจของผมจนผมคิดว่าชาตินี้หัวใจของผมมันคงจะไม่สามารถรับเรื่องราวอะไรแบบนี้ได้ไหวอีกแล้ว มัน…ล้าเกินไป ผมไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วจริงๆ…
ผมเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่ที่โต๊ะอาหาร อาจารย์เงยหน้ามองผมด้วยสายตาเย็นชาเบื่อหน่าย ผมยอกอยู่ในอกเมื่อเห็นเขามองด้วยสายตาแบบนั้น…มันเจ็บเจียนตายจริงๆ
“มีอะไร” เขาถามเสียงแข็ง ผมกลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคอบอกเขาไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ทว่ามั่นคงว่า
“อาจารย์สบายใจได้แล้วนะครับ…จากนี้ไปเราจะไม่เจอกันอีก ไม่เจอกันอีกตลอดไป” ผมบอกเขาด้วยแววตามั่นคงเหมือนคนตัดสินใจได้ ผมคิดมานานแล้วล่ะ มันคงจะต้องถึงเวลาสักที…ความเจ็บปวดที่มีอยู่นี้ของผมจะได้จางหายไปเสียที
“ก็ดีผมล่ะ…รำคาญ” เขาบอก
“ครับ…จากวันนี้ไปคุณจะไม่ได้เจอผมอีก และคงจะไม่ต้องมารำคาญผมอีกต่อไป…” ผมฉีกยิ้มอย่างอ่อนแรงให้เขาก่อนจะหมุนตัวเดินจากมา พร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหล
วันต่อมาภายในห้องเรียน 6/2
“นี่เป้มึงรู้อะไรป่ะ ข่าวร้ายๆ มึง” ไอ้ป๋องเพื่อนสนิทผมมันทำหน้าตาตื่นขณะถามผมที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างไม่สนใจอะไร
“ข่าวร้ายอะไรของมึง” ผมถามมันอย่างสงสัย
ไอ้ป๋องหน้าเครียดก่อนจะตอบว่า “เมื่อวานเย็นรถอาจารย์ประทีปกับแฟนคว่ำแถว…ว่ะ ตายคาที่เลย” ใจผมสั่นไหวเขาตายแล้ว…ทำไมผมรู้สึกเสียใจขนาดนี้นะ
“...เสียดายจัง คนดีๆ ไม่น่ามาตายเลย” ผมบอกหน้าเศร้าน้ำเสียงโศกสลด นี่คนที่ผม 'เคย' รักตายแล้วเหรอ?
“ใช่…คนดีๆ ไม่น่าต้องมาตายเลย เขาสอนดีแท้ๆ กูเรียนคณิตกับเขาเข้าใจคนเดียวนี่แหละ” ไอ้ป๋องมันเออออกับผม
ผมทำหน้าเศร้ากับมันปากก็บอกว่าน่าสงสารอย่างนั้นอย่างนี้แต่ใครเล่าจะรู้…ว่าในใจของผมมันลิงโลดแค่ไหน หึๆ คนดีเหรอ? ถ้ามันดีจริงๆ มันคงจะไม่ต้องมาตายอย่างนี้หรอก ผมแอบหันไปยิ้มกับตัวเองไม่ให้ไอ้ป๋องเห็น…กูบอกแล้วไงว่าต่อจากนี้ไปมึงจะไม่ได้เห็นกูอีกตลอดไป…เป็นไงของขวัญที่กูมอบให้มึงกับแฟน…ชอบใจไหม? ลงไปอยู่ในนรกกันทั้งคู่…กูล่ะสะใจจริงๆ!
และตอนนี้กูมีคำๆ นึงอยากจะมอบให้มึงล่ะนะ บอกได้คำเดียวว่า…”เสียใจ!” มึงทำกูก่อนเอง ถ้ามึงไม่มาทำอย่างนี้กับกู…มึงก็คงจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอีกนาน!
“มึงยิ้มอะไรไอ้เป้ เขาคุยเรื่องสลดกันอยู่ยังมีหน้ามายิ้ม”
“เปล่า…กูแค่นึกถึงละครเรื่องเมื่อคืนอยู่น่ะ…”
“ไอ้นี่ท่าจะบ้า…"
หึหึ
“THE END”
หัวข้อ: 【เรื่องสั้นตอนเดียวจบ】: ...บอกได้คำเดียวว่า"เสียใจ"... (อ่าน 19169 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก