แทนทัพ ตอนที่ 12
คิดว่าผมนอนหลับป่ะ
ผมนอนไม่หลับ ให้ตายยังไงก็ไม่หลับ ในหัวของผมมีแต่ใบหน้าของไอ้แทนที่มันปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นแถมยังพูดกับผมอย่างจริงจังอีกว่ามีแค่ผม ผมไม่รู้ว่าผมเป็นบ้าไปเองหรือเปล่าที่เอาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้มาคิด แต่เชื่อเถอะครับถ้าหากคุณเจอคำพูดแบบนั้น สายตาแบบนั้นมาจากคนอย่างไอ้แทนล่ะก็...คุณก็จะมีอาการไม่แตกต่างอะไรจากผมในตอนนี้นั่นแหละ
ก็กูมีมึงแล้วนี่หว่า...
มีที่ว่าคือมียังไงวะ มีไว้ดูเล่น มีไว้กวนใจ มีไว้แก้เหงา
หรือว่ามีไว้...ในหัวใจ...
ผมคิดไปได้ยังไงวะเนี่ย มีไว้ในหัวใจเนี่ยนะ ถุยยยย...นี่ผมแอบหวังอะไรจากคนอย่างมันอยู่รึเปล่าเนี่ย
“โว้ยยยย”
ผมทึ้งหัวตัวเองและก็ดีดดิ้นไปมาอยู่บนเตียงของตัวเอง หลังจากที่แทนมาส่งอยู่บ้านผมก็ไม่โผล่หัวออกไปจากห้องเลยแม้แต่น้อย ที่บ้านคงจะงงกันใหญ่ว่าผมเป็นอะไร ลุงเอี่ยมมาเคาะประตูห้องผมหลายต่อหลายครั้งแต่ผมก็ไม่ยอมเปิด เอาแต่บอกว่าผมโอเค ผมไม่เป็นไร
คิดว่าลุงเอี่ยมจะอยู่เฉย ๆ เหรอครับ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ทัพ เป็นไรวะ ไม่สบายเหรอ”
นอกจากลุงเอี่ยมจะไม่อยู่เฉย ๆ แล้ว ลุงเอี่ยมยังชวนคนอย่างไอ้แทนมาเพื่อที่จะไม่อยู่เฉย ๆ แบบแก ผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียง มองดูประตูที่มีไอ้แทนอยู่เบื้องหลังราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ชั่วร้าย
“ทัพ ได้ยินกูมั้ยเนี่ย” เสียงเคาะประตูยังคงดังระงมต่อไป
“กูสบายดี ไม่เป็นไรว่ะ” ผมพูดเสียงดังตอบกลับไป
“สบายดียังไง ลุงเอี่ยมบอกมาถึงก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง”
“กู...กู...” ขอพื้นที่ส่วนตัวหน่อยได้มั้ยล่ะ...โธ่ “กู...”
“ตกลงมึงโอเครึเปล่า ไหนเปิดประตูดิ๊”
“เชี่ย” ผมร้อง “กูโอเค ไม่ต้องเข้ามาก็ได้”
“อะไรของมึงวะ มึงเป็นสิวหัวช้างกะทันหันหรือยังไง ตอนกลางวันยังไม่เห็นมีเลย เป็นอะไรเนี่ย”
เอาเป็นว่าพื้นที่ส่วนตัวที่ผมต้องการแทนคุณมันคงจะไม่ให้ผมง่าย ๆ ซะแล้วล่ะครับ บางทีแม่งก็เอาแต่ใจเหมือนกันนะ
“ก็จู่ ๆ มันขึ้นมาอ่ะ” ขอยืมเหตุผลมาใช้หน่อยก็แล้วกัน กูคิดไม่ออก
“ก็แค่สิวป่ะวะ เปิดประตู”
“เห้ย กูไม่เป็นไร”
“เปิด ไม่เปิดกูพัง”
“เชี่ยยยย”
“ประตูบ้านมึงบานละเท่าไหร่วะ จ่ายค่าซ่อมด้วยก็แล้วกันนะ”
“เห้ย มึงจะพังจริงดิ”
แค่ไม่เปิดประตูให้แค่นี้ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่วะ ผมรีบกุลีกุจอไปเปิดประตูให้ไอ้แทนอย่างรวดเร็ว แทนคุณยิ้มกริ่มอยู่หลังประตู ข้างหลังนั่นเป็นลุงเอี่ยมกับสาว ๆ เมดหลายคนที่มองมาที่ผมอย่างเป็นกังวล
ผมไม่ได้เป็นอะไรเลย แค่คิดฟุ้งซ่านเฉย ๆ ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยฟะ
“เดี๋ยวผมรับช่วงต่อเองครับ” แทนเขยิบเข้ามาในห้องผม ลุงเอี่ยมพยักหน้า มองผมอีกครั้งก่อนที่จะหันหลังกลับไป
แทนคุณปิดประตูตามหลัง ผมมองมันที่เดินเข้ามาในห้องของผมอย่างเหนื่อยใจ
ตอนเย็นที่มันมาส่งบ้านก็หนีหน้ายากแล้ว นี่มันดันเสนอหน้าเข้ามาอยู่ในห้อง กูจะบ้าตาย...
แทนนั่งลงบนเตียงเหมือนห้องนี้เป็นห้องมัน ท่าทางมันอารมณ์ดีมากอย่างเห็นได้ชัด ผมทำหน้าไม่สบอารมณ์นั่งลงข้าง ๆ มันที่เตียง แต่นั่งห่างออกไปประมาณครึ่งเมตรเห็นจะได้
แทนหันมาหาผม “ไหนสิว”
“เอ่อ...”
“ไหนวะ” แทนเขยิบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อมองให้ชัดขึ้น ผมรีบขยับหนี รู้สึกหน้าร้อน ๆ ยังไงก็ไม่รู้ “หน้าโคตรใส...สิวอยู่ตรงไหนไม่ทราบ”
“กูทาเมคอัพช่วยปกปิด” ผมโกหก รู้สึกว่าตัวเองเริ่มไร้สาระไปเรื่อยแล้ว
“งั้นเหรอ มาเมคอ้งเมคอัพอะไรก่อนนอนวะ”
“เรื่องของกูน่า...”
“เป็นไรวะ ทำไมไม่มองหน้ากูเลยเนี่ย”
แทนคุณตั้งข้อสังเกต ทันทีที่พูดจบก็เริ่มขยับหน้าเข้ามาใกล้เพื่อสำรวจใบหน้าของผม ผมที่หน้าร้อน ๆ อยู่แล้วยิ่งร้อนมากขึ้นกว่าเดิมและขยับใบหน้าออกไปให้ห่างมากกว่าเก่า
“เป็นอะไรเหรอ”
ยังจะเซ้าซี้อีก...
“อะไรว้า” แทนทำหน้าสงสัยใส่ผม ส่วนผมก็เอาแต่หลบหน้ามันอยู่แบบนั้น
เก่งไม่สมกับชื่อ(กอง)ทัพเลยว่ะผมอ่ะ...
“มึงมานี่มีธุระอะไรวะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“ก็มาดูมึงไง ลุงเอี่ยมบอกว่ามึงแปลก ๆ ซึ่งพอกูมาดู มึงก็แปลกจริง ๆ ด้วย”
“…”
“ดีนะที่ลุงเอี่ยมโทรมา ไม่งั้นก็...”
“ก็อะไรวะ”
“กูก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาหามึงดี”
“…”
“ไหนบอกจะนอนกับกูทุกคืนไง” แทนพูดเหมือนว่ามันเป็นเรื่องของลมฟ้าอากาศ
“เดี๋ยว ๆ กูไปสัญญากับมึงตอนไหน”
“อ้าวเหรอ สงสัยกูคงคิดไปเอง” มันเกาหัวแกรก ๆ “ตกลงมึงจะให้กูนอนด้วยหรือมึงจะไปนอนห้องกู”
“เดี๋ยวนะ”
“ฮ่า ๆๆ ไม่เป็นไรแล้วใช่ป่ะ”
“จริง ๆ แล้วกูก็ไม่ได้เป็นอะไร”
“ดี งั้นกลับละ” แทนคุณลุกขึ้น “พรุ่งนี้ดูเหมือนปีสามจะมีเรื่องประกาศ ยังไงก็มาประชุมด้วยล่ะ”
“เรื่องอะไรอ่ะ ไม่เข้าได้ป่ะ” ผมโวยวายอย่างคนไม่ชอบกิจกรรม
“ไม่ได้”
เกลียดที่ต้องมารู้จักปีสามอย่างไอ้แทนคุณ
“ฝันดีนะ” มันเอื้อมมือมายีหัวผมอย่างแรง ขอย้ำ อย่างแรง แรงจนผมของผมยุ่งไปหมด ผมสะบัดหัวหนีพร้อมกับทำหน้ามุ่ย “ถ้าเหงาล่ะก็...บ้านกูอยู่ฝั่งตรงข้าม”
“ไปได้แล้วไป”
“ฮ่า ๆๆ ครับผม”
ผมถอนหายใจตามหลังสูง ๆ ของไอ้แทนที่เดินออกไป รู้สึกอุ่นใจและสบายขึ้นมากกว่าเดิมนิดหน่อย นึกว่าผมจะไม่กล้าสู้หน้ามันเพราะคำพูดของมันคำนั้นแล้วซะอีก จริง ๆ แล้วผมก็ไม่ได้กลัวที่จะสู้หน้าขนาดนั้นสักหน่อย...
ว่าแต่...มันจะนอนคนเดียวได้มั้ย...
มันไม่ได้มีคนนอนด้วยเต็มบ้านอย่างผม มันอยู่กับหมา ส่วนผมอยู่กับคนไม่รู้กี่คนต่อกี่คน (แม้จะนอนคนละชั้น) ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเป็นห่วงมันขึ้นมา แทนที่ผมจะห่วงตัวเองมากกว่า
คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง มันนอนคนเดียวมากี่ปีแล้ว...
ส่งไลน์ไปหามันหน่อยดีกว่า
TUP : นอนแล้วไลน์มาบอกด้วยนะ
ไม่นานนักก็ขึ้นว่ามีคนอ่านแล้วและคน ๆ นั้นก็ตอบกลับมาอย่างว่องไว
TANKHUN : กวนตีนละครับ นอนแล้วจะส่งไลน์ได้ไง
ผมหัวเราะ เออว่ะ จริงของมัน
TANKHUN : เป็นห่วงก็มานอนด้วยสิ
TUP : ไปละ ฝันดีนะ
TANKHUN : ลืมบอกพรุ่งนี้มีไปคุยงานแต่เช้ามึงไปเรียนเองนะ
TUP : อื้ม โชคดีละกัน
เช้าวันต่อมา
ผมคลายเนคไทออกเล็กน้อยเพื่อความสบายตัวของตัวเอง พลางคิดในใจว่าต้องไปขึ้นรถที่ลุงเอี่ยมเตรียมไว้ให้ที่หน้าบ้านแล้ว
แต่ทว่า...
“ไงน้องทัพ” รอยยิ้มสว่างจ้าถูกส่งมาจากปากของบรุษรูปงามคนหนึ่ง...บุรุษคนนั้นมีนามว่าพี่กาย ข้างหลังพี่กายเป็นรถสปอร์ตคันหรูที่ผมแอบคิดอยู่ในใจว่าสักวันจะไปถอย
รู้สึกงงเลยกู... “ครับ หมะ...มาได้ไงอ่ะ”
“ก็ขับรถเข้าประตูมา” พี่กายหัวเราะนิดหน่อย
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“มารับทัพไปเรียนไง”
รถที่ลุงเอี่ยมเตรียมไว้ให้จอดอยู่ข้าง ๆ รถพี่กายเลยครับ ผมเกาหัวแกรก ๆ พลางคิดไปถึงสิ่งที่พี่กายทุ่มทุนสร้าง ตอนนี้เวลาเจ็ดโมงเช้าเด๊ะ ๆ ไอ้พี่กายขับรถมารอรับถึงหน้าบ้าน นี่พี่เขาต้องตื่นกี่โมงวะเนี่ย
“ตกใจครับ วันหลังโทรมาบอกก็ได้นะ” ผมยังคงงงอยู่
“ไปกันเถอะ” พูดจบก็ยิ้มและก็เปิดประตูรอผมเข้าไปนั่ง ผมคงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแล้ว ณ จุดนี้ จึงพยักหน้าเบา ๆ ส่งให้ลุงเอี่ยมไป
สรุปวันนี้ผมไม่ได้มีไอ้แทนเป็นสารถี แต่กลับเป็นพี่กายที่มาเป็นสารถีแทนไอ้แทน หลายคนอาจจะมองว่าผมโชคดี แต่ทำไมเรื่องนี้ผมรู้สึกแหม่ง ๆ
“นั่งเกร็งไปป่ะ พี่ขับเร็วเหรอ”
“เปล่าพี่”
“ทำตัวตามสบายกับพี่ได้ ไม่ต้องสุภาพมาก”
“เอ่อ ครับ”
“ไม่ต้องครับสิ ชิล ๆ”
“ครับ เอ๊ย ได้พี่” ผมปรับตัวได้ไวดีจริง
“ดีมากไอ้น้อง” พี่กายเอื้อมมือมาแตะบ่าผมเบา ๆ
“ทำไมถึงมารับผม พี่ว่างเหรอ”
“อ้าว ก็อยากมารับ เมื่อคืนไม่อยากตอบไลน์พี่ดีนัก” พี่กายทำเสียงเหมือนน้อยใจ
“ตอนนั้นนอนแล้วมั้งพี่” ผมแทบจะยกมือไหว้พี่แกเลยทีเดียว จู่ ๆ ผมก็รู้สึกผิดขึ้นมาซะอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้ทำผิดอะไรขนาดนั้นสักหน่อย
“ไม่เป็นไร รู้แค่ว่ายังไม่มีใครมารับไปมอก็ดีใจมากแล้ว”
ผมกลืนน้ำลายเบา ๆ ในใจรู้สึกเกรงใจพี่กายเหมือนกันที่ต้องมารับทั้ง ๆ ที่ผมกับพี่เขาก็ไม่ค่อยจะสนิทกันมากมายสักเท่าไหร่ ที่พี่เขาทำแบบนี้หมายความว่าพี่เขากำลังจะจีบผมเหรอ
เป็นอย่างนั้นใช่ไหมครับ...
ผมเสมองออกไปนอกหน้าต่างพลางทำหน้าหนักใจเล็กน้อย คนจะมาจีบในบางครั้งเราก็ต้องดีใจที่มีคนมารักมาชอบ แต่ในกรณีพี่กายผมกลับหวาดหวั่นในใจอย่างน่าประหลาด กลัวเรื่องวุ่นวายมันจะมาตามติดชีวิตผมเหมือนวิญญาณเจ้ากรรมนายเวร
ใบหน้าดุ ๆ ของไอ้แทนลอยเข้ามาในหัวผม...
ผมสะบัดใบหน้ามันออกไป...หลัง ๆ มานี่ไม่ว่าจะทำอะไรมันก็ดูมีอิทธิพลกับผมมากมายเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่ตัวมันก็ไม่ได้อยู่กับผมสักหน่อย
ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของพี่กาย ใบหน้าหล่อเหลาออร่าจับตามประสาลูกคนรวยกำลังขับรถอย่างอารมณ์ดี
คงไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นหรอกมั้ง
อย่างน้อยก็ภายในตอนนี้...
ตึกคณะ
“เชี่ยทัพ!” ป๊าบ! แจงกระโดดเข้ามากอดคอผมอย่างสนิทสนม เชื่อเขาเลยว่าผมมีเพื่อนสนิทในคณะเป็นผู้หญิง แถมยังเป็นสาววายอีกด้วยนะครับ
“มีอะไร” ผมถามมัน
“เมื่อกี้ใครมาส่ง ไม่ใช่รถพี่แทนนี่”
ตาไวชะมัด... “ก็ไม่ใช่ไอ้แทนไง”
“เห้ย” แจงทำหน้าตกใจเหมือนผมเป็นผี “แล้วพี่แทนเขาปล่อยให้แกมากับคนอื่นได้ยังไง” ป๊าบ! มันตีที่หลังผม “แล้วแกก็แรดมากับเขาได้ยังไง!”
“บ้าเหรอวะ” ผมร้องเสียงหลง “มันปฏิเสธไม่ได้ว้อย จู่ ๆ เขาก็เอารถมาจอดหน้าบ้าน จะให้ทำไงวะ”
“ให้ตายเถอะ” แจงบ่นอุบ “ก็อย่าไปทำให้เค้าย่ามใจให้มากนักว่าแกจะยอมเขา ไม่ปฏิเสธเขาตลอด แกก็ต้องทำให้เห็นบ้างนะ ว่าแกน่ะไม่ได้มีใจให้เขาเลย ไม่ใช่จู่ ๆ ก็มากับเขาแบบนี้...”
“เดี๋ยว แล้วรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีใจให้พี่กาย...”
“อ้าว นี่ไม่ใช่กำลังจะคบกับพี่แทนหรอกเหรอ”
“ยัง!” ผมร้องปฏิเสธเสียงดังจนคนเดินผ่านไปผ่านมาถึงกับหันมามอง
“จะปากแข็งไปทำไมว้า...ถามแค่นี้ยังหน้าขึ้นสีขนาดนี้ มีอะไรให้แกจะต้องฏิเสธพี่แทนเหรอ พี่เขาน่ะคือที่สุดของที่สุดแห่งมอทัพไทยแล้วนะเว้ย”
“ก็แค่บ้านอยู่ไกลกันน่า”
“อืม แล้วถ้าพี่แทนเขามีคนมาจีบล่ะ แกจะว่าไง”
ผมชะงักกึก สบตาเพื่อนเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปทางอื่น “...ก็ไม่ว่าไง”
“ไม่หึงไม่หวง?”
“งั้นมั้ง”
“ดี” แจงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “มีคนอยากได้ไลน์พี่รหัสฉันเยอะมากเว้ย เพราะงั้นฉันจะเริ่มทำการแจกไลน์พี่แทน ณ บัดนี้”
ผมเอามือไปห้ามมันตอนที่มันทำท่าจะกด “เดี๋ยว ๆๆ แทนมันไม่ชอบความวุ่นวาย”
“ไม่อยากให้เขามีใครมาจีบก็บอกเหอะน่า”
ผมจิ๊ปาก เดินหนีเพื่อนอย่างหัวเสียโดยที่มีเสียงมันหัวเราะตามหลัง ไม่นานนักประธานเอกก็เดินมาหาผมกับแจงสองคน
“คาบแรกอาจารย์ไม่อยู่ รุ่นพี่ขอเจอ ดูเหมือนมีเรื่องจะคุยด้วย อย่าลืมไปนะ”
ผมกับแจงมองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้าให้ประธานเอก เรื่องรุ่นพี่จะคุยก็คงหนีไปพ้นเรื่องระเบียบ บลา ๆๆ ตามเคยนั่นแหละ ผมกับแจงก็เลยไม่ได้ซีเรียสอะไรมาก ชวนกันไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร
ในระหว่างที่นั่งกินอยู่ ผมเห็นเจ๊อิงเดินผ่านหน้าผมไป ผมกลืนน้ำลายพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย ส่วนเธอก็ยิ้มให้ผมอย่างจริงใจ ยัยแจงสะกิดผมใหญ่ พลางถามว่าไปญาติดีกับเจ๊โรคจิตนี่ตั้งแต่ตอนไหน
“ใจเย็น ๆ อย่าไปอคติให้มากดิ”
“มันสั่งคนมาปล่อยงูใส่แกเลยนะ มันเป็นบ้า”
“เอาน่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
คงจะไม่มีอะไรอีกแล้วล่ะมั้ง ผมหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม หลังจากนั้นยัยแจงก็ดึงแขนผมไปเข้าร่วมประชุมกับรุ่นพี่
ในระหว่ารอการประชุม
แจงเม้าท์มอยให้ผมฟังอีกแล้ว ผู้หญิงบ้าอะไรพูดเก่งเป็นบ้า แต่ก็น่าฟังดีนะครับ มันเป็นคนตลกที่ตลกแบบไม่ห่วงสวยแม้ว่าหน้าตามันจะน่ารักในระดับหนึ่งก็ตาม ผมฟังมันบ้าง ไม่ฟังมันบ้าง คอยมองไปที่ประตูห้องเรียนที่เขานัดมาประชุมบ่อย ๆ ราวกับต้องการจะดูว่ามีพี่ปีสูง ( ปีสามปีสี่ ) คนไหนมาแล้วบ้าง
“มองหาใครคะ มองหาหนุ่มตรงข้างบ้าน หรือว่ามองหาหนุ่มที่มาส่งเมื่อเช้า” แจงถามแบบแซว ๆ
ผมชูกำปั้นใส่มัน “ไม่ได้มองหาใคร ประตูเปิดก็เป็นเรื่องปกติป่ะวะที่จะต้องมอง”
“เถียงข้าง ๆ คู ๆ ว่ะ” แจงจิ๊ปาก “เอ๊ะ! นั่น พี่แทน!!!!”
คอผมหมุนไปไวกว่าสติของผมซะอีก เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักผมก็เพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้นี่เองว่าเชี่ยแจงมันหลอกผม
อีกไม่นานความสนิทของผมกับมันคงมีมากขึ้นซะจนต้องใช้ภาษาพ่อขุนกันแบบไม่สนใจเพศกันแล้ว
“นี่อ่ะนะที่บอกว่าไม่ได้รอ ตอแหล”
“ไม่ได้รอโว้ย”
“ปากแข็ง”
“ไม่ได้รอจริง ๆ”
“คุยไรกันอยู่” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นพวกเราสองคนเลยหยุดเถียงกัน ผมกับเพื่อนเงยหน้าขึ้นไปมองเห็นพี่กายกำลังยืนยิ้มอยู่ ในมือถือขวดโหลบรรจุสลากหลาย ๆ อัน
“เปล่าครับ” ผมตอบสั้น ๆ
“มีอะไรเหรอคะพี่” แจงทำหน้าตาอยากรู้
“มัวแต่คุยกันก็เลยไม่ได้ฟังเลยอ่ะดิว่าเขาให้ทำอะไร” พี่กายส่ายหน้าเบา ๆ “จับสลากนี่คนละอัน”
“จับทำไมเหรอพี่”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
“จับรางวัลรึเปล่าคะ ทีวี ไอไฟน ตู้เย็น มอเตอร์ไซค์ รถยนต์...ใช่ป่ะ!” จินตนาการของไอ้แจงไปไวมาก “พวกพี่ ๆ จะใจดีเกินไปแล้วนะ!!!!”
“บ้าเหรอ” พี่กายหัวเราะ “จับเลย เร็ว ๆ เข้า”
ผมกับแจงจับคนละอันอย่างงง ๆ
“เปิดสิ” พี่กายสั่งผม ทำหน้าลุ้นนิดหน่อย
“มันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอพี่”
“ก็...ยิ่งใหญ่นะ” พี่กายยิ้มกว้าง แจงที่อยู่ข้าง ๆ มองจนตาเคลิ้ม
ผมกางสลากสีขาวออกมา ข้างในเขียนสั้น ๆ ว่า ‘สีชมพู’ ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่กาย พี่กายที่ชะโงกหน้าลงมาเห็นคำที่อยู่ในสลากก็ทำหน้ายิ้มแฉ่งเหมือนดีใจอะไรบางอย่าง
“สีชมพู? เดี๋ยวนะคะ พวกพี่จะจัดกีฬาสีกันเหรอ” แจงทำหน้างงใส่ ผมก็ทำหน้าแบบมัน พี่กายหัวเราะ ไม่พูดอะไรต่อ ขยับตัวไปให้ปีหนึ่งจับฉลากกันต่อไป
“ดีนะ อยู่สีเดียวกันกับกูอ่ะ” ผมพูดออกมา พูดจนลืมไปว่าไม่ได้ใช้คำสุภาพกับไอ้แจงแล้ว ผมเงยหน้ามองเพื่อนเพศตรงข้ามอย่างตระหนก นึกว่ามันจะทำหน้าตกใจ
…แต่เปล่าเลย ดูเหมือนมันจะชอบใจด้วยซ้ำ “เออ ดีเหมือนกัน จริง ๆ กูดีใจมาก ไม่ค่อยมีใครที่สนิทกับกูเท่ามึงอ่ะ ขนาดมึงมาทีหลังนะ พวกผู้หญิงแม่งชอบนินทากู หมั่นไส้กูเพราะพี่รหัสกูทั้งหล่อและก็ดี” มันใส่เต็มจนผมอึ้ง แต่ก็หัวเราะออกมา
“ใครจะไปทนมึงได้วะ”
“มึงไง”
“ไม่มีใครให้ทนไง”
“หุบปากไปเลย”
“น้องปีหนึ่ง จับสลากครบกันแล้วใช่มั้ยคะ” พี่ผู้หญิงคนหนึ่งถือไมค์และก็พูด ทุกคนเริ่มเบาเสียงลง “อาจจะงงว่าจับไปทำไม แต่พี่ขอถามก่อน ไหนใครอยู่สีเหลือง”
พรึ่บ...มีคนยกมือประมาณเจ็ดแปดคน
“ใครอยู่สีแดง” มีคนยกมืออีก...
“ใครอยู่สีน้ำเงิน”
“และ...ใครอยู่สีชมพู”
ไม่อยากจะยกมือเลยให้ตายเถอะ สีชมพูเนี่ยนะ? ผมจำใจต้องยกและก็พบว่าคนที่ผมรู้จักในสีชมพู มีแจง และก็ไอ้เกี๊ยว
ไอ้เกี๊ยวคนที่มาคุยกับผมวันแรก และแจงก็บอกว่ามันเป็นคนปล่อยงูใส่ผม....
“รู้ไหมว่าพี่ให้จับทำไมคะ”
“ไม่รู้ครับ/ค่ะ”
พวกพี่ ๆ มองหน้ากันอย่างมีเลศนัย และหลังจากนั้นเธอคนนั้นก็ประกาศเสียงดัง
“พวกเรากำลังจะไปทะเล!!!!!!”
“เฮ้!!!!!!!!!”
เดี๋ยว เสียงเฮ้ดีใจไม่ใช่เสียงปีหนึ่งนะครับ เสียงปีอื่นทั้งหมดเลย ผมกับเพื่อนในเอกมองหน้ากันอย่างงงๆ จู่ ๆ จะให้กูไปทะเลเนี่ยนะ คืออะไรวะ?
มอทัพไทยจำเป็นต้องเวอร์วังอลังการขนาดนี้เหรอครับ
ไม่ไปไม่ได้เหรอ จะหน้าฝนอยู่แล้วอ่ะ...
“ไปทำไมครับ” ไอ้เจ๋ง เพื่อนตัวอ้วนคนหนึ่งถามรุ่นพี่
“ไปทำกิจกรรมสานสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องไงคะ”
“ไม่ไปได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้ครับ!” เสียงดังมาจากพี่กาย ไอ้อ้วนถึงกับตัวหด เมื่อตะกี้พี่กายทำหน้าโหดมาก...
ผมกระพริบตาปริบ ๆ เรื่องนี้ต้องถึงหูเจ้าของมหาลัยมั้ย...ซึ่งเป็นใคร...ผมไง
“น้องปีหนึ่งทุกคนพี่อยากให้ไปจริง ๆ นะ ค่าใช้จ่ายเป็นเงินที่พวกพี่จัดกิจกรรมเก็บหอมรอมริบกันมา ทุกคนไม่ต้องเสียตังค์สักบาทเลย”
เพื่อนเริ่มมองหน้ากัน ไอ้เจ้าของมหาลัยที่รอเด็กปีหนึ่งที่ไม่อยากทำกิจกรรมไปฟ้องก็คงจะไม่จำเป็นอีกต่อไป
ส่วนตัวของผมแล้วยังไงก็ได้ ไปเที่ยวบ้างก็ดี ได้ข่าวมาว่าลงเครื่องปุ๊บผมก็ต้องมาเรียนมหาลัยทันที รู้สึกสงสารตัวเองอยู่นะครับ
“อ่ะ ๆๆ เอาล่ะ” พี่ผู้หญิงแจกยิ้มไปทั่ว “เพื่อความสนุกสนานและกระตุ้นให้น้องอยากไปทำกิจกรรมกับพวกพี่มากขึ้น พี่ขอแนะนำหัวหน้าสีที่พวกพี่คัดเองกับมือ”
พี่ตุ๊ดคนหนึ่งเริ่มโบกไม้โบกมือ พร้อมกับถือไอแพดชูและก็เดินไปมาทำท่าเหมือนกับเดินแบบประกวดเดอะเฟสไทยแลนด์
“หัวหน้าสีคนแรกค่ะ พี่คนนี้อยู่สีเหลืองนะคะ พี่อ๊อฟ!”
ภาพเซลฟี่เต็มใบหน้าปรากฏอยู่บนหน้าจอไอแพด เป็นภาพผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่วันนี้ก็มาด้วย พี่เขาโบกมือ ในขณะที่ผู้หญิงเริ่มกรี๊ด ไอ้แจงตีขาผมอย่างตื่นเต้น
“หัวหน้าสีคนที่สองค่ะ...”
…
“น้องคะ...น้อง ๆ...”
…
“น้องมองอะไรกันอยู่คะ”
ตอนที่พี่เขาจะประกาศต่อ ไอ้แทนเพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี ในมือซ้ายถือคอมพิวเตอร์ ส่วนอีกมือกำลังคลายเนกไทบนชุดนักศึกษาที่ชายเสื้อหลุดลุ่ย
มันสะกดทุกสายตาของคนทั้งห้องเรียน
“ให้ตายเถอะ เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้เลยนะ” พี่ผู้หญิงพูดออกไมค์เลยทีเดียว เหมือนแทนจะไม่ได้ยิน มันเดินเข้าไปสมทบกับพี่เจตน์ พี่พีท และก็พี่ต้นที่นั่งเล่นกันไม่สนใจที่คนอื่นเขากำลังคุยอะไรกันอยู่
“เอางี้...พี่แทนก็เป็นหัวหน้าสีเหมือนกันนะ”
เสียงฮือฮาดังระงม ทุกคนเริ่มลุ้นว่าไอ้แทนจะได้เป็นหัวหน้าสีไหน เจ้าตัวทำหน้างง เหมือนอยากถามเพื่อนรุ่นเดียวกันว่า...กูไปตกลงกับพวกมึงตอนไหน
ผมก้มหน้ามองดูสลากตัวเอง...สีชมพู...ไอ้แทนเนี่ยนะจะเป็นหัวหน้าสีชมพู
“ลุ้นเหรอออออ” แจงทำหน้าล้อเลียนผม
“ลุ้นเชี่ยไรล่ะ”
“งั้นพี่ประกาศเลยละกัน พี่แทนคุณ หัวหน้าสีแดง!!!!!” จู่ ๆ พี่ผู้หญิงก็ประกาศและพี่ตุ๊ดก็โบกไอแพดไปมาเป็นรูปหน้าไอ้แทนที่ถ่ายเซลฟี่
“กรี๊ดดดดดดดดด”
ผมไม่ได้สนใจเสียงกรี๊ดเลย กำลังมองรูปไอ้แทนอยู่
แม่งโคตรหล่อ...
…แต่มันไม่ได้อยู่สีชมพูนี่
แทนมองมาที่ผม และก็ทำปากถามผมว่าผมอยู่สีอะไร ผมส่ายหน้าบอกว่ากูไม่บอกมึงหรอกเว้ยยยย
ไม่ได้อยู่สีเดียวกันกับมึงแค่นั้นเอง...
“หัวหน้าสีน้ำเงิน พี่เจตน์!!!!!!”
“เชี่ยยยย ไม่เอา ๆๆ” พี่เจตน์เดินเข้ามาโวยวายทันที “กูจะอยู่กับหัวหน้ากูอ่ะ”
“หัวหน้าไรวะ” พี่ผู้หญิงพูดออกไมค์ “แก๊งเอฟโฟร์พวกมึงอ่ะแยก ๆ กันมั่งเหอะ อีกอย่างนะมึงติดอันดับท็อปไฟว์หนุ่มหล่อแห่งคณะบริหารธุรกิจมึงไม่มีสิทธิ์เถียงค่ะ”
“เชี่ยยยยยย อันดับนั่นใครจัด”
“กูเอง เอาล่ะค่ะ สีสุดท้ายค่ะ สีชมพู ไหนยกมือดูซิ ใครอยู่สีชมพูบ้าง”
ผมยกมือนิดหน่อย ไอ้แทนมองมาและก็ส่ายหน้า
“หัวหน้าสีชมพู หนุ่มหล่อที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ พี่กาย!!!”
จากที่ไอ้แทนส่ายหน้าอยู่ มันเริ่มเปลี่ยนมาทำหน้าบึ้งตึงทันที จากนั้นมันก็เดินดุ่ม ๆ ไปหาพี่ผู้หญิงที่กำลังครอบครองไมค์อยู่
“กูอยากเปลี่ยนสี” ผมอ่านปากมันว่าอย่างนี้
“ไม่ได้ หล่อสุดอย่างมึงไปอยู่สีเท่ห์ ๆ เถอะค่ะ กูเลือกให้อย่างดีแล้วนะ”
“กูอยากอยู่สีชมพู”
“ไม่ได้ค่ะแทน เสียใจ”
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” พี่กายทำหน้ายิ้ม เดินเข้าไปเกาะไหล่ไอ้แทนคุณ จากนั้นสายตาของแทนคุณก็เริ่มมองพี่กายเปลี่ยนไป
“เอาแล้วไง...” ไอ้แจงรำพึงเบา ๆ “ศึกชิงนายทัพ”
แทนเดินมาหาผม
“มึงจะเลือกใครคะ ระหว่างฝ่ายชมพู เก่งกายา ปะทะฝ่ายแดง แทนคุณ” แจงพูดติดตลก พูดจบไอ้แทนก็เดินมาถึงผมพอดี
ผมไม่ทันจะได้พูดอะไร แทนก็พูดขึ้นมาก่อน
“เมื่อเช้ากายไปรับมึงเหรอ?”
แจงเห็นแทนเริ่มโหด มันจึงค่อย ๆ ขยับตัวหนี เหลือผมนั่งอยู่แถวนั้นคนเดียว คนอื่นเริ่มออกไปนอกห้องกันหมดเพื่อไปรับกำหนดการที่เป็นแผ่นกระดาษ
“อืม” ทำไมผมรู้สึกตัวหดเล็กลง เหมือนกำลังเป็นน้องที่โดนพี่ดุ เป็นลูกที่โดนพ่อดุ...
เป็นภรรยาที่โดนสามีดุ
อันสุดท้ายจริง ๆ ผมก็ไม่อยากจะคิดหรอก แต่มันเหมือนอย่างนั้นจริง ๆ นะ
“มากับมันทำไมวะ”
“ก็เขาขับรถไปจอดหน้าบ้าน”
“อยากมากับมันเหรอ เห็นมันหล่อนิดหน่อยก็เลยไปด้วย งั้นสิ”
“หมายความว่าไงวะ” ผมเริ่มฉุนเฉียวขึ้นมา “มึงพูดงี้มาด่ากูแรดเลยดีกว่า” มันยังเห็นผมเป็นผู้ชายอยู่มั้ย พูดแบบนี้ผมแม่งเสียใจจริง ๆ ว่ะ
ผมจ้องหน้าแทนเขม็ง รอคำขอโทษจากมัน...หรือไม่ก็คำว่าอะไรก็ได้ที่มันจะไม่ด่าผมแรงกว่านี้
ผมทำผิดอะไรขนาดนั้น ผมอยากจะรู้จริง ๆ
“ก็คงจะอย่างนั้น...”
แทนพูดด้วยถ้อยคำที่แรงยิ่งกว่าด่าผมตรง ๆ ซะอีก
แม่งดีกันไม่ถึงสามสี่วันหรอกให้ตายเถอะ
“มึงนี่แม่ง...” ผมหมดคำจะพูดจริง ๆ ผมมองอีกฝ่ายอย่างโมโหก่อนที่จะสะพายกระเป๋าแล้วก็เดินหนี โมโหจริง ๆ โมโหชิบหาย
แค่คำพูดไม่กี่คำของมันสามารถสะกิดใจผมได้มากมายขนาดนี้
“ทัพเป็นไร” พี่กายเดินเข้ามาเคียงข้างพร้อมเดินออกไปนอกห้องด้วย
“ไม่เป็นไรพี่”
“จริงป่าว พี่เห็นเราทะเลาะกับแทนเมื่อกี้ อะไรวะ มีเรื่องอะไรเหรอ”
“ไม่มีไรครับ ขอตัวนะ”
“ถ้าเพราะพี่ พี่ขอโทษว่ะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“คนที่ชอบเหมือนกันและทัพเองก็ยังไม่ได้เลือก ก็น่าจะมีสิทธิ์พอ ๆ กันไม่ใช่เหรอ”
ผมชะงักกึก หันหน้าไปมองคนที่เพิ่งพูดประโยคสักครู่ พี่กายกำลังมองมาที่ผมอย่างจริงจังและก็แน่วแน่
“ลองพิจารณาพี่ดูนะ พี่อาจจะมาทีหลังไอ้แทน บ้านก็อยู่ไกลกว่า แต่พี่ยินดีที่จะขับรถไปรับทัพมาเรียนทุกวันนะ”
ผมหลุบตามองต่ำ ไอ้เรื่องไปรับไม่ไปรับนี่มันเรื่องใหญ่สำหรับผมขนาดนั้นเลยหรือไง...
ต่อจากนี้ผมจะนั่งรถแค่กับลุงเอี่ยม...จะได้จบ ๆ
“ขอตัวนะครับ”
ผมพูดกับพี่กายและก็เดินหนีไปสมทบกับแจงที่รออยู่ ในหัวกำลังคิดอะไรมากมายอยู่เต็มไปหมด...
แต่ไม่ว่าจะยังไงมันก็ไม่เจ็บเท่าคำที่ไอ้แทนมันบอกผมอยู่ดี...
เดี๋ยวแม่งแรดจริงซะเลย
To be continued
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
