^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 1
หลวมตัวจนได้
“นะ..นะ เนียซ ไม่ว่าจะเป็นกันดั้ม หุ่นยนต์ อะไรที่เราชอบพี่ซื้อให้หมดเลย”
มันไม่ใช่หุ่นยนต์หรือกันดั้มอย่างนั้นนะครับพี่....แต่เขาเรียกว่า.. Gachapon จ๊ะ..กะ..ป๊อง ฮ่าๆๆๆ จากาปองครับจากาปอง น่าร๊ากกกกมาก!!! ผมสะสมหลายเรื่องเลย ขนาดดูอนิเมไม่สวยนะ แต่พอออกมาเป็นจากาปองแล้ว เง้อออออออออออ...อดใจมะไหวอ่ะ เห็นแล้วตามันลุกวาววับเลย
“....ตะ..แต่..”
“แถมทริปเที่ยวญี่ปุ่นตอนงานอนิเมะด้วยเอ้า!!!!”
กึก!!
อ๊ากกกกกกกกกกกก...ไอ้พี่ทาอิบ้า เล่นกูซะแล้ว ก็จะอะไรซะอีกล่ะครับ ไอ้พี่ทาอิจิลูกพี่ลูกน้องคนนี้กำลังจะมาเมืองไทย แต่ไปทำอีท่าไหนไม่รู้ พาสปอร์ตหายกะทันหัน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา...ปัญหามันอยู่ตรงนี้!!!
แล้วทำไมต้องเป็นผมมมมม...พี่ทาอิมาเมืองไทยเพื่อจะมาทำข่าว แถมยังเป็นข่าวซุบซิบอีกด้วย แต่พอเจ้าตัวมาไม่ได้ก็เลยมาขอให้ผมช่วยทำให้ แต่จากที่คุยๆมามันออกแนวบังคับแล้วด้วยซ้ำ ไอ้ผมจะชอบก็ไม่ชอบ เรื่องเสือกชาวบ้านแบบนี้ไม่ไหวจริงๆนะ ที่สำคัญคนที่พี่ทาอิกำลังจะให้ช่วยถ่ายรูปนี้ยังเป็นคนใหญ่คนโตอีก เห็นว่าสาวๆที่ญี่ปุ่นเค้าคลั่งไคล้กันมาก พอสอบถามไปมาปรากฏว่าคนๆนี้เป็นถึงเจ้าชาย เจ้าชายเลยนะเว้ย!!!
‘เจ้าชายนาซิม’ บุตรชายคนที่ห้าของกษัตริย์แห่งประเทศหนึ่งในแถบทะเลทราย มีพระมารดาเป็นคนญี่ปุ่นซะงั้น แต่ว่า....มันจะไม่เป็นการล่วงละเมิดสิทธิส่วนบุคคลเกินไปหน่อยหรอ ก็งานนี้อ่ะ....
...แอบถ่าย...
...แอบถ่ายรูปเลยนะ!!!...
...และนี่ก็คืองานที่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ขอให้ผมช่วย จะให้ผมทำตัวเป็น ‘ปาปารัสซี่’ เนี่ยนะ!!!!
...กูไม่เคยทำาาาาาาาา กูไม่กล้าเว้ย!!!..
แม้ของแถมจากงานนี้จะน่าลิ้มลองอยากได้แค่ไหน แต่....
...เจ้าชายนาซิมจะเป็นพวกคนหัวรุนแรงแบบที่ผมเห็นตามหัวข้อข่าวต่างประเทศหรือเปล่าวะ??...
“น่า....นะ ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งเดียวจริงๆนะจีเนียซ” เสียงตามสายที่ผมรู้สึกว่ามันอ้อนวอนจนจะกลายเป็นอ้อนตีนไปแล้ว
ฐานะทางบ้านผมปานกลาง ผมจึงไม่สามารถมีเงินเก็บไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาถึงต่างประเทศได้ แม้จะทำงานพาร์ทไทม์บ้างก็ตาม มันก็ยังไม่เพียงพอ ก็นะ...พ่อสอนมาดีก็งี้ อยากได้อะไรเกินตัวก็ต้องหามาเอง แล้วก็ต้องแลกเปลี่ยนมาด้วยแรงกายแรงใจหรืออะไรก็ตามแต่นั่นแหละ ส่วนพี่ทาอิ หรือ ‘นาคามูระ ทาอิจิ’ เป็นลูกของป้ากับคุณนาคามูระ ทาเคโร่ เกิดที่ญี่ปุ่น แต่ตอนเด็กมาเมืองไทยบ่อยเสียเหลือเกินเลยสนิทกัน แถมตอนโตแล้วยังรักเมืองไทยมากมายจนมาเรียนจบมัธยมที่เมืองไทยอีก
“...........” เงียบ...คิดหนักนะนั่น
“นะ นะ จีเนียซ จบงานนี้ หุ่นยนต์ กันดั้ม ทริปเที่ยวญี่ปุ่นฟรี พร้อมตั๋วเครื่องบิน อาหาร ที่พักเลยนะ” เสียงโครตยั่วววววววว
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...กูอยากได้ กูอยากไปปปปปปปปปปปปปป
“...แล้ว...เพื่อนนักข่าวพี่ที่เมืองไทยล่ะ” แม้ปากจะพูดแบบนี้ แต่ในใจไปแล้วครับ อีกอย่างงานนี้ผมจะเอาจากาปองชุดรวมของค่ายดิสนี่ย์ หายาก และสวยงามมากครับ ชอบๆ มันไม่ใช่ของญี่ปุ่นแต่จะเอาครับ หึหึ
“มันไม่มีทางให้ข่าวเด็ดพี่แน่นอน นะตกลงนะ”
“...กะ..ก็”
“โอเค ตามนั้น เดี๋ยวพี่ส่งรายละเอียดให้ทางเมล์นะ Arigatou gozaimasu”
ตุ๊ดๆๆๆๆๆ
เฮ้ยยยยยยยย...อะ....อะไรวะ กลัวกูปฎิเสธขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ไอ้พี่บ้าาาาาาา
แต่ว่า....ของสมนาคุณก็ช่างล่อตาล่อใจเสียเหลือเกิน อิอิ...รีบอร์นจะเอาให้ครบเซ็ตเลย นารูโตะด้วย กำลังฉะฉมอยู่ จนตอนนั้นผมไม่ทันคิดว่า....การหลวมตัวเข้ารับงานแอบถ่ายรูปโดยลงทุนของสมนาคุณขนาดนี้มันจะไม่มากไปหรือ??
กูเป็นคนไม่แอ๊บไม่แบ๊ว แต่กูเป็นคนซื่อๆ ใครๆก็ว่าอย่างนั้น เพราะทางบ้านฐานะปานกลางแบบสามารถส่งลูกเรียนโรงเรียนดีๆพอไหว แต่ไม่มีเงินถุงเงินถังมาให้ลูกชายที่อ่อนต่อโลกอย่างผมเที่ยวไปวันๆแน่นอน ดังนั้น...แค่บ้านไม่มีหนี้ ก็เป็นลาภอันประเสร็จแล้ว
แต่ผมเป็นพวกคลั่งจากาปอง เห็นแล้วมันอดไม่ได้ มันคันไม้คันมืออยากสอยมาเป็นของตัวเอง สุดท้ายเงินค่าขนมที่พอเก็บได้บ้างไม่ได้บ้างเลยไปจมอยู่ที่ตัวการ์ตูนลูกรักกันหมด
ผมอยู่กับการ์ตูนตั้งแต่เด็กดูการ์ตูนทุกเรื่องที่เห็นว่าสนุก จนเดี๋ยวนี้แม้จะเพลาๆเรื่องการดูแล้ว แต่ความชอบในตัวหุ่นจิ๋วเหล่านั้นก็ยังมีอยู่ มันจึงกลายมาเป็นของสะสมที่เต็มห้องไปหมด ไม่อยากบอกเล้ยยยยยย ว่ามีเรื่องไรบ้าง เพราะว่า.....
...อ่าาาาา..ละลานตาดีจริงๆ เต็มห้องไปหมดเลยยยยย.....
ผมเปิดเมล์เช็คข้อมูลงานเสือกเรื่องเจ้าชายที่ไอ้พี่ตัวดีส่งมาให้ อืมมมมมมม มันเป็นเพียงกำหนดการคร่าวๆเบื้องต้นว่าเจ้าชายพระองค์นี้จะเสด็จที่ไหนบ้าง พระองค์เดินทางมาเงียบๆอย่างไม่เป็นทางการ มาในฐานะนักท่องเที่ยว
แต่พอดูดีๆคิดดีๆ แล้วก็ต้อง........โหหหหหหห เจ๋งสาดดดดดด รู้ละเอียดเหมือนกันนะเนี่ย แบบนี้ท่าทางพระองค์จะมีไส้ศึกเสียแล้ว กำหนดการที่พัก โรงแรม งานเลี้ยง ร้านอาหาร แบบนี้ไม่เห็นต้องตามไปถ่ายรูปเลยนี่หว่า
...คิดไปคิดมาแล้วเริ่มเครียด เลยปล่อยวางซะ...
...คิดถึงของแถมให้มากๆเข้าไว้ จิตใจจะได้เบิกบาน...
ผมมีกล้องอยู่แล้ว ก็นะ...ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้ซื้อเองหรอก อะฮึ้อะฮึ้ เป็นของขวัญที่พี่ทาอิส่งมาให้ พูดถึงของขวัญของไอ้พี่ตัวดีแล้วเพลียจิต คุณเคยเห็นใครที่ชอบอะไรแล้วมักจะเอาอันนั้นให้เราไหม ไม่ว่าจะงานไหนๆ พี่ทาอิจะส่งกล้องมาให้ผมตลอดๆ กูชอบโมเดลตัวการ์ตูนนนนนนน ไม่ได้ชอบกล้องงงงงงงงงง
เฮ้ออออออออ แต่ก็พอให้อภัย เพราะกล้องบางตัวก็เป็นโมเดลตัวการ์ตูน หึหึ จนตอนนี้ผมมีกล้องถ่ายรูปไม่ต่ำกว่าสิบตัว...... made in japan นะเออ
อีกทั้งไอ้พี่ตัวดียังโทรมาจิกให้ทำความสะอาดบ่อยๆอีก ตกลงกล้องใครกันแน่วะ ทำความสะอาดบ่อยกว่าห้องกูอี๊กกกกกกก
พอเหอะพล่ามเยอะแล้ว.....เตรียมตัว!!!!!!!
....ลุยครับ งานนี้ต้องลุยอย่างเดียว....
.....................................................
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ไม่มีปัญหา แต่คนอะไรวะหล่อสาดดดดดดดด เชื้อยีนที่ได้รับช่างผสมกันได้ดีเสียเหลือเกิน ในรูปว่าหล่อลากไส้แล้ว ตัวจริงเล่นเอาผมลืมกดชัตเตอร์ไปเลย
ผมแต่งกายธรรมดาๆ แต่สวมแว่นตาไว้ปิดบังใบหน้าตามคำแนะนำของพี่ทาอิ กลายเป็นเด็กเนิร์ดไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ผมว่าผมโครตจะเนียนเลย ผมเคยเห็นในทีวีปาปารัสซี่จะชอบอยู่ตามซอกหลืบแต่ผม...ไม่ไหวว่ะ แบบนั้นมันตื่นเต้นเกินไป ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ผู้โดยสาร กล้องที่นำมาวันนี้เล็กเท่าฝ่ามือ ผมใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายใบจิ๋ว พอได้ที่นั่งที่คิดว่าเจ๋งสุดๆแล้ว ก็เนียนเอากล้องออกมาในท่าเตรียมพร้อมโผล่มาแต่หัว แต่ว่า...
...ไม่ถนัดเลย สุดท้ายและท้ายสุดเลยเอาออกมาทั้งตัวกล้อง แต่รับรองว่าไม่มีใครรู้แน่นอน หึหึหึ
...เพราะ...
...ว่า...
...มันเป็นกล้องเคโรโระ....
...อีกทั้ง....อายว่ะ...
ผมแต่งตัวลดอายุได้น่าอายจริงๆ เหมือนเด็กมัธยมเลย แต่กูอยู่มหาลัยแล้วนะเว้ย!!! ปีสองด้วยนะเออ สาขา.......ก็นะ ไม่พ้นเรื่องที่ชอบ
....และก็อย่างที่บอกบอดี้การ์ดที่ตามเจ้าชายมาด้วยมีประมาณห้าคนได้ ผมอึ้งกับแวววิ้งๆส่องประกายความหล่อมากระแทกสายตานั้นจนกระทั่ง...
....เชี่ยยยยยยยย ดะ...ดะ...ดะ...เดิน เดินตรงมาทางนี้ได้ไงวะ
เหงื่อแตกซดเลยกู มือสั่นขึ้นมาซะงั้น และถึงตอนนี้ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่า....ตัวเองพาร่างกายนี้มาสนามบินทำไมตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ ใช่แล้ว!!! ผมมารอตั้งแต่ตีสี่ ใครแม่งให้เที่ยวบินมาเทียบท่าเวลานี้วะ แต่คนก็น้อยได้ใจจริงๆ
แม้มือไม้จะสั่นพั่บๆ แต่ผมก็พยายามประคองสติกดชัตเตอร์รัวๆแม่งเลย บอดี้การ์ดน้อยๆแบบนี้คงได้สักรูปสองรูปดีๆบ้างล่ะ เพราะหลังจากนั่งแล้วผมก็เล็งแล้วเล็งอีกให้ได้มุมและองศาที่พอดีกับทางเดินนั้น
ระหว่างกดชัตเตอร์ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลย แง้งงงงงงงงงง...กลัวสายตาตัวเองมันฟ้องงงงงงงง ผมได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
...หยุด!!!!...
...หยุด!!!!...
...หยุด!!!!...
หยุดไม่ด้ายยยยยยย หยุดกดชัตเตอร์ไม่ได้ ดูเหมือนว่าไม่ใช่ว่าหยุดไม่ได้เสียแล้ว แต่เป็นเพราะว่า...
...มือมันสั่นจนกดไม่ยั้งต่างหากกกก....ง่ะ แงๆๆๆ
...พี่ทาอิ ผมเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันมั้ยยยยยยยยยย......
“@^$$#^*(*&%^$%#^*()(^%$#@^&Y@#!$”
เสียงภาษาต่างด้าวและเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ....
...เรื่อยๆ...
...เรื่อยๆ...
...เรื่อยๆ...
...แต่อยู่ๆผมก็เงยหน้าขึ้นซะงั้น...
...ทุกอย่างหยุดชะงัก!!!!!!!!...
หยุด!!! สายตาที่สบเข้ากับดวงตาคมกริบสีเขียวเข้มๆออกสีเงินนั้น.....
...หยุด!!! มือที่กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้า...
...หยุด!!! ร่างกายที่เมื่อกี้ควบคุมไม่ได้...
...หยุด!!! เสียงที่เคยดังอยู่รอบตัว...
...หยุด!!! ผู้คนที่กำลังเดินออกมาจากเกทนั้น...
และก็..หยุด!!! แม้กระทั่งลมหายใจ...
ชั่วขณะหนึ่งที่ผมรู้สึกว่าทุกอย่าง....หยุด!!! หยุดจริงๆ หยุดนิ่งไปหมด แค่เพียงผมได้สบเข้ากับดวงตาคบกริบสีเขียวเข้มๆออกสีเงินที่ล้ำลึกเสียจนเหมือนอัญมณีที่มองมาเหมือนเป็นเจ้าป่านั้น
สายตาที่สบเข้ามาและก็ผ่านไปใช้เพียงไม่กี่วินาทีที่คนๆนั้น ‘เจ้าชายนาซิม’ เดินผ่านหน้าผมไป ก็เหมือนร่างกายของผมจะถูกแช่แข็งไปเสียอย่างนั้น ขะ....เขา...เขา....
...เขา....ต้องเป็นคนโหดร้ายแน่ๆ...
.........น่ากลัวชะมัด!!!!...........
.....น่ากลัว น่ากลัว.....
กว่าสติสตังจะกลับเข้าร่างได้ ก็ตอนที่.......
‘แทร๊กกกก!!!!’
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...ไอ้พี่บ้ามันจะฆ่ากูม้ายยยยยยยยยยย....
กล้องมันหลุดมือ ฮืออออออออออออ....
ผมรีบเก็บกล้องขึ้นมาสำรวจตรวจตราความเสียหาย
...เคโรโระลูกพ่ออออออ แม้จะไม่ใช่สิบโทตัวเขียว แต่ผมก็แอบเทใจให้อยู่นะ
...ชิบหายแล้ว!!! เป็นรอยเลย ดีที่ตกไม่สูง ตกลงมาจากเข่าของผมมันจึงไม่ได้รับความเสียอะไร ตรวจดูรูปภาพ เทคโนโลยีญี่ปุ่นนี่สุดยอดดีจริงๆ....
ผมรีบดึงสติที่แตกกระเจิงไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ในเวลาเพียงไม่ถึงสิบนาทีนี้ให้กลับมาสวมร่างอย่างเร็วไว และพาร่างกายที่อยู่ๆก็ขนลุกซู่ เมื่อคิดไปถึงสายตาคมกริบคู่นั้น ส่ายหัวแรงๆจนแว่นเนิร์ดเกือบหลุดต้องรีบยกมือขึ้นมาจับก่อนจะเดินๆๆๆๆ ออกมาขึ้นแท็กซี่ตรงกลับหอพัก
มาถึงห้องก็โหลดรูปเข้าคอมแล้วก็จัดการส่งแม่งทั้งหมดไปให้ไอ้พี่ตัวดี ให้มันเลือกเอาเอง คงไม่พ้นเสียงบ่นๆมาอีกระลอกแน่ๆ ว่าทำไมถึงถ่ายเยอะอะไรแบบนั้น ก็นะ......
...ครั้งแรกของกูได้แค่นี้ก็ดีถมแล้วพี่ชาย....
แต่ผิดคาด....เพียงเวลาไม่นาน ข้อความหน้าเฟสก็ขึ้นว่า....
‘...เยี่ยมมากไอ้น้องจีเนียซ’
‘ทำต่อไปนะ’
‘...อนาคตของโอนี่ซังอยู่ในมือน้องแล้ว’
‘Arigatou gozaimasu’
แล้วก็ตามมาด้วยตุ๊กตาแสดงอารมณ์รูปร่างต่างๆมากมาย
ให้มันได้อย่างนี้สิ กูจะรอดถึงวันสุดท้ายมั้ยยยยยยยยยย
...รูปครั้งต่อไปคือ... ‘งานเลี้ยง’...
...งานฉลองวันเกิดของ ‘หม่อมราชวงศ์กชศรัญย์’ ...
งานนี้ได้เพื่อนพี่ทาอิเอาบัตรเชิญสำหรับนักข่าวมาให้ผม กูมันคนแสนจะโคตรธรรมดา ได้ไปงานแบบนี้เลยอดจะตื่นเต้นตั้งแต่ตอนรับไอ้ซองสีครีมนั้นมาไม่ได้ งานหรูแบบนั้นกูคงเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงแน่ๆ
..แต่ว่าก่อนไปครั้งนี้ ผมก็อดที่จะเซิฟหาข้อมูลเกี่ยวกับ ‘เจ้าชายนาซิม’ มาศึกษาเพิ่มไม่ได้ ไม่ได้อยากรู้จักคนน่ากลัวแบบนี้เล้ยยยยยยยย
...แต่ทำไงได้ กูหลวมตัวเข้าไปซะแล้ว...
...ฮือออออออออ อย่าร้องก็ร้องไม่ออกแล้วตอนนี้...
TBC
ขอบคุณข้อมูลดีๆจากคุณ Raminate Aiba ด้วยนะจ้ะ และข้อมูลเพิ่มเติมจาก google
กลับมาแก้ไขเลยเพิ่มเติมลงไป..ก็เพื่อเนื้อหาที่น่าอ่านมากขึ้น
ไม่ได้เปลี่ยนเนื้อเรื่องอะไรหรอก แต่ปรับแต่งคำให้น่าอ่านมากขึ้นเท่านั้น
ขอบคุณทุกคนที่รอกัน
ทักทายทักทายยยยยยยย 
แต่งไปได้สองหน้าปิดคอมลืมเซฟ เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย 
ข้อมูลหายแว๊บไปทันตา 
เพลียจิต หมดรมณ์แต่งขึ้นมาดื้อๆ ไม่รู้เคยเป็นกันมั้ย? 
กว่าจะบิ้วรมณ์แต่งขึ้นมาใหม่ได้ เฮ้อออออออออออออ 
แต่ว่า...เรื่องนี้แต่งไปลุ้นไป 
แต่งเองกลัวเอง 555555555 
อ่านให้สนุก...อ่านให้มีความสุข 
ขอบคุณทุกเม้นท์ ขอบคุณที่รอ ขอบคุณที่ติดตาม 
Uri 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
