เรื่องสั้นตอนเดียวจบ## "เพราะอะไร" mpreg ♥ฝากเพจจ้า♥
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนเดียวจบ## "เพราะอะไร" mpreg ♥ฝากเพจจ้า♥  (อ่าน 29003 ครั้ง)

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

****************************************************************************

▼สารบัญนิยายข้าพเจ้า►

•••เรื่องสั้นตอนเดียวจบ (หน่วงทุกเรื่อง)
♥แฟนดารา♥
-มีแฟนเป็นดาราต้องอดทน- (คิดว่าหน่วงน้อยสุด)
◘หนี◘
-เมื่อแฟนต้องแต่งงาน-
•ของตาย•
-ของตาย ใครเขาจะมองเห็น-
♦It’s You♦
-เมื่อนายกลับมา-
☻เพราะอะไรmpreg☻
-ทำไมผมต้องท้อง  ทำไมเขาไม่เคยฟัง-
•••เรื่องยาว
☺เรื่องของหนู หม่าม้า และปะป๊า☺
-หนูไม่อยากให้ป๊าม้าทะเลาะกันเลย-



Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-08-2016 22:32:18 โดย mukmaoY »

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า555
ไม่รู้ว่าจะมีคนคาดหวังแนวแบ๊วๆ เด็กวิ่งเล่นซุกซนหรือเปล่า
ขอบอกเลยว่า...ไม่มี


...



"ทำไมไม่ฟังกันเลย!"
 
"จะให้ฟังอะไรล่ะ ก็เรื่องเดิมๆนี่"
 
"นี่คิดว่าแน่นักใช่มั้ย"
 
"เออ! ฉันแน่!!"  ผมตะโกนสุดเสียงพร้อมกับผลักอกแกร่งของคนที่ได้ชื่อว่าผัวให้ห่างจากตัว ก่อนจะวิ่งหนีมาขังตัวเองไว้ในห้องหนังสือ
...
บ้านหลังใหญ่  อุดมสมบูรณ์  ทุกสิ่งสวยงามเจริญตา...หากแต่
ใจไม่มีความสุข...
ผมนอนร้องไห้บนฟูกที่แบกมา  ยึดเอาห้องหนังสือเป็นห้องนอนได้หลายวันแล้ว  เขาไม่คิดจะตาม ไม่คิดง้อขอคืนดี  เอาแต่หาเรื่องทะเลาะ เพียงเพราะเชื่อคำพูดแม่ตัวเองมากกว่า!
ผมผิดเองแหละที่ใจง่าย  ตัดขาดจากพ่อแม่ หนีตามมาอยู่กับลูกผู้ดีตระกูลเก่าแก่ จนแม่ผัวพ่อผัวพากันรังเกียจ  เราเลยต้องมาสร้างบ้านอยู่เอง  และถึงแม้เราจะมีกิน แต่เงินส่วนใหญ่มาจากเขา...คนที่ทำงานหนักทุกวัน ยิ่งนับวันก็ยิ่งมากขึ้น
จนเราเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
เขาอยู่กับแม่เขา กับบริษัท มากกว่าอยู่กับผมเสียอีก
ทั้งๆที่เราคบกันมานานมากขนาดนี้!!
 
5 ปี... กับความสุขที่ค่อยๆจางหายไป
 
ผ่านไปหลายชั่วโมง  แสงแห่งเช้าวันใหม่แยงตา
ผมลงไปชงกาแฟ ทำกับข้าวง่ายๆให้เขา  รอเขาลงมาทาน ถึงแม้เราจะไม่พูดคุยกัน แต่การได้ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนอย่างเคยก็น่าจะช่วยลดความขุ่นข้องหมองใจลงได้บ้าง 
แม่ผมสอนเสมอว่าชีวิตคู่ก็ต้องมีอ่อนมีแข็ง  เราโกรธ แต่เราไม่ควรพาลในเวลาที่ไม่จำเป็น
ถ้าตอนนี้แม่ให้อภัยแล้ว...แม่จะช่วยเป็นที่ปรึกษาให้ผมได้ไหม?
 
 
 
"กินยาหรือยัง"  เสียงเนิบๆฟังแล้วรื่นหูเอ่ยถาม  ผมคิดว่าเขาคงอยากหาเรื่องคุยเพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัดซะมากกว่า
 
"อื้อ กินแล้ว"  เปล่าหรอก  ผมไม่ได้กินยานั่นมาตั้งแต่วันที่ระเห็จตัวเองไปนอนห้องหนังสือแล้ว
 
"ดีแล้ว...ลูกจะช่วยให้เราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์"  เขา...กุมมือผม  สายตาเต็มไปด้วยความหวัง
ผม...นั่งนิ่งไม่แสดงความคิดเห็น
เราจะเลี้ยงเด็กได้อย่างไรในเมื่อเราทะเลาะกันทุกวันอย่างนี้?
 
 
 
ใช่แล้ว...เราเป็นคู่รักร่วมเพศที่อยากลบปม ลบคำครหาต่างๆออกไปในชีวิต  เราอยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเราปกติ  และบางครั้งสำหรับผม...มันมากเกินไป
ผมเข้าใจดี
เขาเป็นถึงตระกูลใหญ่เก่าแก่  เป็นลูกชายคนเดียวของพ่อแม่
ทุกอย่างมันคือความสมบูรณ์แบบ
จนกระทั่งได้มาเจอผมนั่นแหละ
เขาจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อพิสูจน์ตัวเอง โดยที่แม่เขาก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย
 
เมื่อสามปีก่อน....
เขาพาผมไปหาหมอเถื่อนแต่ชื่อดังมาก....ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจนักว่าเถื่อนแล้วทำไมยังดังได้อยู่อีก
จนมารู้ว่าหมอคนนี้เป็นเหมือนนักทดลองซะมากกว่า
เขามีโปรเจ็คต์อันยิ่งใหญ่  คือการทำให้ผู้ชายท้องได้
แน่นอนว่าผมเกลียดมัน...
 
 
ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมมนุษย์ถึงชอบฝืนธรรมชาติกันนัก
ถึงจะพยายามต่อต้านในคราวแรก  แต่ก็ทนแรงรบเร้าไม่ไหว
เขา...อยากมีลูกเหลือเกิน
 
 
ผมกลายเป็นหนูทดลองคนที่ร้อย 
ถูกผ่าตัด เพิ่ม อวัยวะภายในที่เรียกว่ามดลูกเข้าไป  สร้างภูมิจนมันอยู่ได้  กินยาหลายตัวเพื่อปรับร่างกาย
ตอนแรกมันทรมานมาก  ปวดไปทั้งตัว  เสียดท้องตลอดเวลาที่ขยับ ไม่ว่าจะลุกจะนั่ง
แต่หมอบอกว่าต้องใช้เวลานาน ช้าเร็วขึ้นอยู่กับร่างกายของเราเอง
จนตอนนี้ผมไม่มีอาการอย่างนั้นแล้ว   แต่ก็ต้องไปเช็คร่างกายเรื่อยๆว่าพร้อมที่จะมีลูกหรือยัง
 
จากเหยื่อทดลองร้อยกว่าคน  ทายซิ...จะสำเร็จสักกี่คน?
 
.......
 
"คุณจอมยุทธยังคุยธุระกับหมอพิศาลไม่เสร็จเลยค่ะ รอสักครู่นะคะคุณวา"  เสียงเลขาสาวของเขาบอกผ่านโทรศัพท์
 
เขามีนัดอะไรกับหมอบ้านั่นนะ  ทำไมไม่บอกผมเลย  ผมคนที่เป็นหนูทดลองนะ
 
"ไม่เป็นไรครับ  ฝากบอกด้วยละกันว่ากับข้าวเย็นหมดแล้ว"  อดที่จะประชดประชันไม่ได้   บางทีผมก็คิดโทษยาตัวใหม่นะ มันทำให้ผมหงุดหงิดง่าย 
วันทั้งวันนี้ งานออกมาไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย 
ผมมีอาชีพวาดภาพประกอบนิทานในหนังสือเด็ก
สนุกดีนะที่เราใช้จินตนาการของเราถ่ายทอดไปให้เด็กๆ
ไม่ปฏิเสธว่าชอบเด็ก  แต่ก็ใช่ว่าอยากจะเลี้ยงเองเสียเมื่อไหร่
 
แต่วันนี้ความหงุดหงิดทำให้ไม่มีอารมณ์วาด เลยทำงานบ้านแบบไม่เกรงใจคนรับใช้
เห็นใครทำงาน ผมจะไปแย่งเขาทำหมดล่ะ  ถูกชมว่าคุณวาดีอย่างนู้นดีอย่างนี้
ที่ไหนได้  เจ้านายเขากำลังระบายความเครียด.....
 
 
Rrrrrrrrr
 
"ครับ"  เป็นเขาที่โทรกลับมา
 
[["ข้าวหมดแล้วเหรอ งั้นยุทธกินนอกบ้านนะ"]]  ผมสะอึกกับสิ่งที่เขาบอก  ทำไมตอนแรกรัก อ้อนเราอย่างนู้นอย่างนี้ ขอให้ทำนั่นให้กิน ชมเปาะว่าฝีมือเราอร่อย
ห้าปีไม่ได้นานเลยสำหรับผม  เขาก็เบื่อแล้วหรือ  สิ่งที่เราทุ่มเทมาทั้งหมดละ...
 
"แล้วทำไมไม่กลับมากิน"  ผมกลั้นใจถาม
 
[["ก็บอกเองนี่ว่าข้าวหมด"]]
 
"อือ..งั้นแค่นี้ละกัน"  ผมหมดคำพูด...มองกับข้าวบนโต๊ะ
 
ผมผิดเองที่บอกไปแบบนั้น...
ไม่น่าเลย
หวังให้เขากลับมาเซอร์ไพรส์ที่เราทำกับข้าวไว้รอคืนดี
แต่คงลืมไป....ว่าถ้ามีแค่คนเดียวที่อยากคืนดี  ก็จะไม่มีทางดีกันได้.....
 
......
 
 
"อือ" ....ร่างใหญ่ของใครบางคนโถมกายเข้ามาทาบทับ  ผมดันออกแต่ไม้ซีกไม่อาจงัดไม้ซุง 
ถูกปลุกตอนกำลังหลับช่างน่าโมโห แต่ในเมื่อคนนั้นเป็นสามีที่งอนกันมาหลายวันจึงไม่อยากพลาดโอกาสดีๆไป
 
เขาบดจูบไปทุกส่วน  คงพยายามทำให้ผมลืมตา
ไล่มาตั้งแต่ซอกหูอันเป็นจุดอ่อน  ผมอ่อนระทวยหมดแรงต่อต้าน ครางเครือให้เขารับรู้ว่าเขาชนะ 
.
.
.
เราสวีทหวานกันมากขึ้นในอีกสองเดือนต่อมา
เขาดูแลเอาใจใส่มากขึ้น  แต่ทำไมผมจะไม่รู้.....ก็แค่พยายามเอาหูไปนาเอาตาไปไร่
เรื่องจริงน่ะเหรอ
ไอ้หมอบ้านั่นมันฟ้องว่าผมเบี้ยวนัดตลอด  กลัวว่าผมจะเล่นตุกติกไม่ยอมกินยา  เขาเลยมาคุมผมอยู่นี่ไง
ไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาเคยนึกถึงความรู้สึกของผมมั่งมั้ย
ผมแกล้งโง่เพื่อที่เขาจะได้รักเรามากๆ  อย่างน้อยคอยดูแลเราตอนที่ยังไม่มีมารหัวขนออกมาก็ยังดี

“วาลองชิมดู”  เขาเดินออกมาจากห้องครัวหลังจากไปนั่งงมโข่งอยู่ในนั้นตั้งนานสองนาน  เขาบอกว่าจะทำอาหารบำรุงสุขภาพให้  ก็ไม่รู้ว่าจะบำรุงอะไรนักหนา  ไอ้เราออกจะแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ป่วยสักหน่อย

“อะไรอ่ะ กลิ่นแรงจัง”  ผมปิดจมูก  กลิ่นมันประหลาดจริงๆ บอกไม่ถูก  เห็นในจานก็เป็นผัดผักธรรมดาๆ

“ผัดผักเนี่ยแหละ แต่มีสูตรพิเศษนิดหน่อย ยุทธเพิ่มหอยสารพัดชนิดแบบที่วาชอบเลยนะ”
ผมชอบกินหอยก็จริง แต่นี่มันไม่ใช่....มันชวนคลื่นไส้
อุ้บ.!
ผมรีบวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ  เกือบไม่ทันแน่ะ
อยากจะบ้าตาย  ผมกลัวอ้วกมากๆ  พอได้กลิ่นมันก็ยิ่งออกมาไม่หยุด

“อย่าร้อง...โอเคมั้ย”  น้ำตาผมไหลด้วยความกลัวความเกลียด  พอล้างปากเสร็จแล้วก็โถมกอดเขาหวังหาที่พึ่ง
สะอึดสะอื้นอยู่พักใหญ่จึงหายขวัญเสีย
เขาไปทำกับข้าวง่ายๆอย่างข้าวผัดให้  แต่แปลก...ผมไม่สบายนะ ทำไมยิ้มหน้าบานขนาดนั้น??

“กินข้าวเสร็จแล้วไปหาหมอกันนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ก็หายแล้วนี่ สงสัยจะกินข้าวช้ามั้ง กระเพาะเลยรวนนิดหน่อย”

“เปล่า  ยุทธหมายถึงหมอพิศาล”  ผมนิ่งไป.....
นี่สินะเหตุผลที่เขาหน้าชื่น  แต่ผมอกตรม....



“ดีใจด้วยนะ ในที่สุดก็สำเร็จ  คุณวาตามคุณแป้นไปติดๆเลยนะครับ”  ไอ้หมาเถื่อนผินหน้าไปทางคู่เกย์อีกคู่ที่นั่งร้องห่มร้องไห้กอดกัน  เห็นแล้วคลื่นไส้!

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะวา  เราจะมีลูกแล้วนะ”  เขาลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา....อยากจะร้องไห้  แต่น้ำตามันตกใน  ผมไม่กล้าทำให้เขาเสียใจหรือผิดหวัง
เขาคาดหวังกับสิ่งนี้มาก  ไม่อยากทำลายความหวังของคนมีปม
ทั้งๆที่ถ้าเขายอมรับเพศของตัวเอง  ยอมรับว่าผมคือผม....มันคงไม่ต้องมาอึดอัดอะไรแบบนี้
ฮะๆๆ ขำว่ะ  ผมต่างหากที่ทุกข์อยู่คนเดียว  เขาเคยทุกข์ที่ไหน
“ยิ้มได้สักที  คงยังช็อคน่ะหมอ  งั้นผมกลับบ้านเลยละกัน  ขอบคุณมากครับ”

เดินใจลอยตามเขามา  ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น  รู้สึกอยากกลับบ้านไปหาแม่ ไปบอกแม่  ตอนนี้ยังไม่อยากเจอใครทั้งนั้น  แต่สุดท้ายเขาก็พาผมไปบ้านแม่ผัว  เอาแต่พูดว่าจะจัดงานเลี้ยงฉลอง  มีนู่นมีนี่มีนั่น  ผมได้แต่ยิ้มแกนๆเห็นดีเห็นงาม  ฝืนมีความสุขก็เพื่อเขาคนเดียว....

ผ่านไปอีกหลายเดือน  และหลายๆเดือน  ผมไม่อยากรับรู้วันคืน  ไม่อยากรู้เวลาของการคลอดไอ้เด็กนี่
มันเป็นเด็กผู้ชาย หมอบอกว่าแข็งแรงดี  แต่ที่น่าเป็นห่วงคือมันตัวใหญ่  ซึ่งร่างกายผู้ชายไม่ได้พร้อมสำเร็จการมีลูกอยู่แล้ว  พอมันใหญ่เกินมนุษย์มนาแบบนี้  ผมจึงรับกรรมไปเต็มๆ 
เดือนแรกๆน่ะไม่เท่าไหร่  แต่พอท้องโต ผมก็มีสารพัดปัญหารุมเร้า  ทุกการเคลื่อนไหวร่างกาย  นั่นคือการที่ผมต้องเจ็บ  บางคืนผมนอนร้องไห้  ด้วยความเจ็บปวด  ยิ่งวันไหนที่มันดิ้นแรงๆ ผมก็เหมือนจะขาดใจตาย
ถ้าไม่มีเขาคอยอยู่เป็นเพื่อน  ผมคงไม่ทนอยู่อย่างนี้ 
ผมเกลียดมัน.....
ไม่เคยมีคำว่ารักเข้ามาในหัว  ไม่มีแม้แต่ความผูกพัน  ใครจะบ้าผูกพันกับตัวอะไรไม่รู้ที่ทำให้เราเจ็บทั้งวันทั้งคืนวะ  หน้ามันก็ยังไม่เห็น นี่ยังไม่นับตอนคลอดมันออกมาอีกนะ  ผมว่าถ้าผมขาดใจตายเพราะคลอดมัน ผมก็ไม่แปลกใจหรอก  ตายๆไปซะได้ก็ดี ยังไงเขาก็มีลูกไว้ดูต่างหน้าละ

“ทำหน้าไม่ดีเลย  ยิ้มเข้าไว้สิ เดี๋ยวเด็กโตมาจะเป็นคนเครียดเปล่าๆ ความรู้สึกแม่น่ะมันส่งผลต่อลูกนะ”  แม่สะใภ้จอมเจ้ากี้เจ้าการสอนผม  ท่านให้ผมมาอยู่บ้านใหญ่ เพราะมีคนรับใช้อยู่เยอะ จะได้คอยเป็นหูเป็นตา  แต่ผมว่าแกเห่อหลานด้วยแหละ  เข้ามาคุยกับไอ้เด็กเวรนี่ทุกวัน  ท่าทางจะเข้ากันดีด้วย เพราะมันชอบเตะท้องผมตอนคุยกับย่ามัน

“ฉันรู้นะว่าเธอไม่ได้อยากมีลูก  แต่เธอช่วยรักเค้าหน่อยนะ”

“ที่อุ้มท้องนี่ไม่ได้เรียกว่ารักหรือไงครับ  ที่ยอมกินอาหารรสชาติห่วยนี่ไม่รักเหรอครับ”

“เอาละๆ อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย  เกลียดชั้นแต่เว้นเด็กมันไว้สักคนจะเป็นพระคุณ”
ผมไม่รอฟัง เดินออกมารับลมที่สนามหน้าบ้าน  แต่แม่สะใภ้ผมก็เดินตามมาอีก

“วันนี้ฉันพาใครคนหนึ่งมา  หวังว่าเธอจะอารมณ์ดีขึ้น” 

“แม่!!”   แม่ออกมาจากต้นไม้...คือแกไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่น่ะ ไม่ใช่สิ่งลี้ลับ

“ได้ข่าวว่าดื้อ”  เอาอีกและ  แทนที่จะดีใจวิ่งโผเข้าหากัน  ผมหมดอารมณ์จะซึ้ง นั่งเท้าคางมองหน้าแม่  หน้าตาก็สวยเหมือนเดิม  แต่อวบขึ้นตามประสาผู้หญิงละมั้ง

“จะไม่ทักทายรึไงห้ะไอ้ดื้อ”

“สวัสดีครับ”

“เออกวนดีจริงๆ”
เราคุยกันเหมือนไม่ได้โกรธกัน  ระยะเวลาไม่ได้ทำให้สายสัมพันธ์เลือนลาง   แต่ระหว่างที่คุย ผมก็รู้สึกแปลกๆกับท้องตัวเอง

“แล้วนี่แฟนแกไปไหนซะละ”

“ก็ทำงาน...อะ!  เหมือ..น...โอ๊ย!!”

“เป็นอะไรๆ”  แม่ลุกขึ้นมาจับไหล่ผม  สายตาเป็นห่วงของท่านทำให้ผมอยากร้องไห้  ตอนนี้ผมเจ็บมาก  เจ็บกว่าปกติเป็นล้านๆเท่า  แม้แต่หายใจยังเจ็บ

“แกเจ็บท้องเหรอ??” 
ผมพยักหน้า  หมดแรง  เหงื่อแตกพลั่กภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที 
แม่ผมเรียกคนใช้เสียงดัง  เรียกแม่สะใภ้ด้วย  ยังกับเกิดเหตุการณ์ประมาณไฟไหม้อะไรแบบนั้น  ทุกอย่างอึกทึกไปหมด  ผมนี่ไม่มีแรงพูดแล้ว 

“โอ๊ยยยยย”  คนขับรถยกผมขึ้นแต่ก็ชะงักลงเพราะเสียงร้อง  มันเจ็บจริงๆ  เจ็บจนน้ำตาไหล ไม่ไหวแล้ว

“อย่าหลับนะลูก  อดทนไว้นะวา  อดทนไว้!”  เป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่สมองผมจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย

................................


ก็บอกแล้วว่าผมไม่ชอบการฝืนธรรมชาติ  ทุกอย่างเลยดูประสาทจะกินอย่างนี้ไง

ผมฟื้นขึ้นมาโดยมีแม่อยู่ข้างเตียง  รู้สึกร่างกายโอเค ไม่รวดร้าวอะไร  เหมือนคนปกติเลยทีเดียวล่ะ  ผมไม่อยากถามถึงไอ้เด็กเวรนั่น  ทำกูเกือบตาย  แล้วนี่ยังแย่งความรักจากทุกคนไปจนหมด
ทั้งๆที่เขาควรมาดูใจผม  คนที่เจ็บหนักน่ะอยู่ตรงนี้!  คนที่รอคอยมันนอนเป็นผักอยู่ตรงนี้!  จะไปเฝ้าไอ้เด็กนั่นมันทำไม 

“มีอะไรในใจก็บอกแม่บ้างนะ  กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือยังไง”  สงสัยหน้าผมคงบอกอารมณ์มากไปหน่อย

“พ่อมาเยี่ยมวามั่งปะ” 

“มาสิ  เดี๋ยวเย็นนี้ก็มาอีก  เขาน่ะห่วงแกจะตาย ไม่เป็นอันกินอันนอน  แถมยังไปด่าแม่ผัวแกอีก  แม่ลืมเล่าเลย  มันส์มากเรื่องนี้”
ผมดีใจที่แม่ไม่สงสัยเรื่องความสัมพันธ์กับยุทธ  และเรื่องที่แม่จะเล่ามันก็น่าสนใจพอที่ผมจะไม่คิดถึงเด็กนั่นอีก
เรื่องโดยคร่าวๆก็คือผมอาการหนักมาก  ช็อคหมดสติไปและไม่ยอมตื่นตั้งสามวัน  พ่อที่รู้ข่าวจากแม่จึงมาเฉาะครอบครัวเขาจนโรงบาลแทบแตก
หาว่าทำเรื่องบ้าๆจนลูกเกือบตาย  หรืออาจจะนอนเป็นเจ้าชายนิทราเลยก็ได้  พ่อโกรธมาก  ไม่สนใจหลานชายด้วยซ้ำ  แต่พ่อก็โทษตัวเองด้วยที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้  พ่อเสียดายที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างผม

“แล้วแกไม่อยากเห็นหน้าลูกเลยเหรอ”
แม่จะเปลี่ยนเรื่องทำไมวะ

“ไม่ล่ะ”

“แกนี่ยังไง....”

“เมื่อไหร่วาจะได้ออกจากโรงบาลอ่ะแม่  ขอไปอยู่บ้านแม่ได้มั้ย  เบื่อ”

“ได้อยู่แล้ว อีกสองวันนี่แหละ  แล้วลูกแกล่ะ”

“อย่าพูดถึงมันได้มั้ย”

“นี่แกทำไมใจดำอย่างนี้เนี่ย”

“แม่อย่าชวนทะเลาะได้ป่ะ จะเป็นยังไงก็เรื่องของผม”  ผมพลิกตัวหนี  ไม่อยากทะเลาะ  สงสัยต้องหาที่ไกลๆ เอาแบบบ้านนอกสุดๆไปเลยยิ่งดี  ท่าทางอยู่กับใครก็ทะเลาะกับคนนั้นหมด  ตัวเฮ็งซวยอย่างผม อย่าไปอยู่มันเลยสังคมบ้าๆ

.
.
ผมกำลังแต่งตัวออกจากโรงพยาบาล  โดยมีเขายืนอุ้มลูกมองผม  ไม่อยากเสวนาด้วย  รู้ดีว่าถ้าเอ่ยปากพูดเมื่อไหร่ ระเบิดลงเมื่อนั้น  ผมก็สงสารเด็กมันเหมือนกันนะ  ไม่ใช่คนใจดำอย่างที่แม่ว่าสักหน่อย

“ต่อไปนี้เรามาอยู่บ้านใหญ่กันนะวา  แม่ยุทธจะได้ช่วยเลี้ยงลูก”  เขาพูดกลบความอึดอัด

“อืม...”  ผมฝืนตอบ  ในอกมันสั่นๆเมื่อรู้ตัวว่าต่อไปนี้จะไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว....
ครับ...ผมจะหนี
บอกตามตรงว่าผมยังรักเขา  รักมากถึงมากที่สุด  แต่ผมทนไม่ไหว  ผมเหมือนส่วนเกิน  ไม่สามารถแทรกกลางเขากับเด็กนั่นได้เลย
ไม่รู้สิ....อาจจะหาว่าผมมองโลกในแง่ร้ายเกินไปก็ได้  แต่ผมเชื่อsenseตัวเองมากกว่า  มันบอกว่าไม่ใช่  มันไม่ใช่ครอบครัวทั่วไป  ผมไม่อยากฝืนใจตัวเอง   ทนอยู่ไปก็มีแต่ทุกข์เปล่าๆ

“วา....ถามจริงเถอะเคยคิดจะมองหน้าลูกบ้างมั้ย”  นั่นไง  ชวนทะเลาะให้ได้อะไรขึ้นมา

“วาก็แค่...ยังไม่ชินน่ะ  เครียดทำไม”  ผมยิ้มขื่น

“ลูกต้องการแม่นะวา....”
ผมไม่ตอบอะไร  ได้แต่ยิ้มค้าง  ไม่รู้ตัวเลยว่ายิ้มไม่หุบจนถึงบ้าน ฮ่าๆๆ

ผมปล่อยให้คนรับใช้ต้อนรับเด็กนั่นไป  ส่วนตัวเองไปเก็บของใส่กระเป๋า  ไม่อยากเห็นสายตาเคลือบแคลงของบรรดาคนในบ้าน แต่ก็เห็นจนได้  จะยุ่งชาวบ้านทำไมวะ งานการมีไม่ทำกันรึไง

“ทำอะไรน่ะวา?!”  เขาเปิดประตูผลัวะเข้ามากระชากแขนผมออกจากกองเสื้อผ้า  ผมขืนจนหลุด แล้วลงไปจัดกระเป๋าต่อ ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เป็นบ้าอะไร!!”  เขาผลักผมออกแล้วเตะเสื้อผ้ากระจุยกระจาย  ผมหัวเราะใส่ ฮ่าๆๆก็มันตลกอ่ะ  หน้าเขาตลกดีนี่นา  เตะให้เหนื่อยทำไมวะ งง

“ไปหาหมอกันเถอะนะวา”  เขาหอบแฮ่ก แต่ก็ยอมคุยกับผมด้วยโทนเสียงปกติ

“ยุทธรู้ว่าวาเครียด  แต่วายังมียุทธนะ  และทุกคนในบ้านนี้ก็พร้อมเป็นที่ปรึกษา หรือวาจะลองคุยกับหมอ  ยุทธจะหาหมอเก่งๆสักคนมาช่วยนะ”

“วาไม่ได้บ้า”  ผมรู้ตัวเองดี  ผมไม่ได้บ้า ไม่ใช่อาการนอยด์ของคนมีลูกแดงๆด้วย
เขาทำหน้าเหมือนกินบอระเพ็ด  มือเท้าสะเอวมองผมเหมือนตัวประหลาด

“วามีปัญหาอะไร?”

“แค่อยากไปเยี่ยมแม่”  ได้ยินอย่างนั้นเขาก็ฉีกยิ้ม  กอดผมแน่นด้วยความดีใจ  ผมสัมผัสได้ว่าเขารักผม  แต่มันไม่มากพอที่จะรั้งผมไว้

“แล้วก็ไม่บอกกันก่อน  ยุทธเข้าใจแล้ว”  เขาปล่อยให้ผมจัดเสื้อผ้าใหม่  เชื่อมั้ย เขาเรียกคนรับใช้มาจัดการผลงานที่เขาทำ โดยไม่คิดจะช่วยผมซักนิด  เขากลับลงไปดูไอ้เด็กไม่มีชื่อนั่น  หึ! แล้วยังเสือกให้ผมตั้งชื่อให้มันด้วยนะ  อยากจะตั้งหมู หมา แต่สงสารคุณนายเขา  เดี๋ยวมีคนล้อหลานตายเลย  ผมเลยตั้งไปว่าจอมทัพ  เขียนใส่โพสอิทแปะไว้หน้าทีวี
เดินแบกกระเป๋ามาใบใหญ่  ก็กระเป๋าเดินทางทั้งหมดที่ผมมี ผมเอามาหมดเลย

“ไปกี่วัน”  แม่ผัวถามผม

“ไม่นานหรอกครับ”  ขี้เกียจคิดเป็นตัวเลข 

ผมก้มลงจูบหน้าผากจอมทัพสั่งลา  ยังไงซะมันก็เด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่คนนึง  “แม่ขอโทษนะ”


...............................


นั่งนึกถึงช่วงเวลานั้นแล้วนับถือเลยนะ  ไม่น่าเชื่อว่าผมซึ่งเป็นผู้ชายจะสามารถมีลูกได้  แถมยังเกือบตายด้วย
ผ่านมาหกปีแล้ว  ป่านนี้เด็กคนนั้นคงโตแล้วหละ  อาจจะมีแม่ใหม่ไปแล้วก็ได้  ผมไม่ได้ตามข่าวเลย  เพราะงานผมยุ่งมาก  นี่เพิ่งได้วันลาพักร้อนมาเอง  กว่าจะขอได้ก็แทบกระอักเลือด  ฟ้องซะดีไหม

เฮ้อ!  ภูเขานี่สวยจริงๆเลยนะ  มันดูลึกลับดี  อากาศก็ดี  สูดได้เต็มปอด  เหมือนชาร์จพลังเก็บไว้  กลับไปจะทำงานให้ดีขึ้นๆ  เรามันตัวเปล่าเล่าเปลือยนี่นะ  ทำทุกอย่างก็เพื่อตัวเองนี่แหละ  ไม่หวังพึ่งคนอื่นหรอก
เข็ดแล้วกับความรัก....รู้ไหมตอนหนีออกมา ผมร้องไห้ฟูมฟายเป็นเดือน  ผมรักเขามาก  รักอย่างที่ไม่เคยเผื่อใจ  รักจนถึงขนาดหนีตามก็คิดดูละกัน  พอจะตัดใจมันจึงตัดยาก
เราไม่ได้เลิกเพราะเกลียด  ไม่ได้เลิกเพราะเขาเลว
มันจึงทรมานมาก กว่าจะลืมลง
ทุกวันนี้ผมก็ยังรักเขาอยู่  แต่เขาคงเกลียดผมเข้าไส้แล้วหละ
คนรวยอย่างเขา ถ้าคิดจะตามหาผม คงตามได้ตัวไปนานแล้ว

“โอ๊ะ! ขอโทษคับ”  จู่ๆเด็กที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาชนผม  หน้าตาน่ารัก แถมมารยาทงาม  ยกมือไหว้สวยเชียว

“ไม่เป็นไรครับ น้าไม่เจ็บอะไรหรอก”

“ดีจังเลยคับ แต่ผมเจ็บก้น”
ผมขำ  ใสซื่อจังเด็กคนนี้  ก็ดูโตน่าจะขึ้นป.1 ป.2 แล้วนี่หน่า  แต่แสดงออกเหมือนเด็กสามสี่ขวบ

“แล้วพ่อแม่หนูไปไหน—“             “จอมทัพ!!!”
เหมือนละครเลยนะ....
เขาวิ่งมาแต่ไกลและชะงักกึกเมื่อเห็นผม
แสดงว่าเด็กคนนี้....

“นั่นพ่อผมครับ  คุณพ่อๆ มานี่เร็ว”
ผมหันหลังกลับจะเดินหนี
มันจะน้ำเน่าเกินไปหรือเปล่า  พระเอกนางเอกเรื่องนี้ไม่ควรคู่กัน 
ผมไม่ใช่คนพรรค์นั้น  ผมเลวขนาดนี้ แต่ทำไมเขาร้องไห้

“วา.....”  เสียงเขาสั่น ผมนี่ใจอ่อนยวบเลย  เขาไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยนะ

“คุณพ่อร้องไห้ทำไม?”

“นี่คุณแม่หนูไงจอมทัพ”

“ห้ะคุณแม่!!  คุณแม่ คุณแม่ คุณแม่”  เด็กบ้า!!  จะตะโกนให้โลกรู้รึไงวะ  แล้วก็ไม่ต้องมากอดขาชั้น!!  จะเดินหนีก็เดินไม่ได้ โถ่โว้ยยยย

“วา”  เรียกเพื่ออะไร  เราจบกันไปตั้งนานแล้ว

“วาคงไม่รักกันแล้วสินะ  แต่รู้มั้ย...ยุทธไม่เคยลืมวาเลย  ถึงวาจะทิ้งครอบครัวเราได้ลงคอ  ถึงวาจะใจดำแค่ไหน  แต่ยุทธก็ไม่เคยลืม”
เหมือนสรรพสิ่งรอบตัวหยุดการเคลื่อนไหว  มีเพียงเสียงของเขาเท่านั้นที่ดังเข้ามาในโสตประสาท


“ยุทธไม่รู้หรอกนะว่าวาคิดอะไรอยู่....แต่ยุทธยังเหมือนเดิมนะ  แล้วดูลูกเราสิ”  ผมมองไอ้เด็กเสียงดัง  ตอนนี้มันยืนจ้องผมตาแป๋ว  รู้งานจริงๆไอ้นี่
“ลูกเราน่ารักมากเลยนะ  ถึงเค้าจะไม่เหมือนเด็กคนอื่น  แต่เค้าก็เป็นเด็กดีมากๆ  ชอบให้ยุทธเล่าเรื่องแม่เค้าให้ฟัง...ยุทธสอนให้เค้ารักแม่ ทั้งๆที่ยังไม่เคยเจอหน้า  เพราะยุทธเชื่อว่าสักวันหนึ่งเราจะได้เจอกัน...แล้วมันก็เป็นจริง”

“คุณแม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่”  เฮ้อ....เสียงดังว่ะ

“เอาเถอะ  วาคงไม่อยากเลี้ยงลูกที่พิเศษกว่าคนอื่นสินะ ยุทธเข้าใจ...ยอมรับมานานแล้วแหละ  ก็แค่อยากให้วาไปเยี่ยมบ้างก็พอ  รออยู่ที่บ้านเล็กเสมอนะ...ไปลูก...คุณแม่เขามีธุระ”

“ม่ายอาว  จะอยู่กับคุณแม่”  เด็กจอมทัพเกาะขาผมยังกะตุ๊กแก

“เดี๋ยวก็เจอกันอีกน่าลูก”

“ฮึก....ฮึก”  เด็กน้อยเริ่มเบะละ  เมื่อผมทำเป็นไม่สนใจ  เกลียดตาแป๋วๆของมันจัง

“คุณแม่ครับ ฮืออออออ”

“ป...ปล่อยคุณแม่เขาลูก”  ร้องไห้ทั้งพ่อทั้งลูกเลย เฮ้อ!

“คุณแม่ไม่รักหนูเหรอ”

“ตอบเด็กมันเอาบุญเถอะวา”  เขาอุ้มลูกออกไปแล้ว  ส่วนผมยังคงยืนนิ่ง  หันหลังให้เขาเพราะไม่อยากเห็นสีหน้าเศร้าๆเลยจริงๆ
เฮ้อ!!!  ก็ได้!






“กลับไปบ้านด้วยกันก่อน แล้วจะบอก”


..................................................................................................
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-06-2015 02:36:45 โดย mukmaoY »

ออฟไลน์ Moose

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
วาใจร้ายยยย อยากอ่านต่อ  o13  :katai1:

ออฟไลน์ sosad

  • >GuanOyze<
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 77
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-3

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
อืมมมท ตกลงกลายเป็นเด็กพิเศษ มาจากที่วาไม่กินยาบำรุงหรือยังไง

หรือที่ว่าเด็กพิเศษเพราะมาจากผชอุ้มท้องคะ?


อยากอ่านหลังจากนี้อีกอ่าาาาาาาา

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ยังไงต่ออ่ะ

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
อยากอ่านต่อแล้วค่าา..^^ ว่าแต่น้องจอมทัพนี่เป็นเด็กพิเศษในแง่ไหนเหรอคะ?

ออฟไลน์ Rabity

  • #slytherinforlife
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 523
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-8
หุหุ ไม่รู้ทำไม แต่ชอบแนวนี้นะ และชอบมากที่รู้ว่าเป็นเรื่องสั้น จะได้ไม่หน่วงนาน
ก่อนอื่นบอกเลยว่าเข้าใจวา และสงสารมาก ดีใจที่อย่างน้อยถึงวาจะไม่ชอบและโทษจอมทัพไปสารพัดแต่สุดท้ายก็ยังเกลียดจริงๆไม่ลงอยู่ดี
ยุทธ์ผิดนะคะ แต่อย่างน้อย 6 ปี ยุทธ์คงได้เรียนรู้บ้างแล้ว การที่จะอยู่กันเป็นชีวิตคู่มันต้องเปิดใจคุยกัน จะหวังให้อีกฝ่ายมาล่วงรู้ความคิดคงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นหันหน้ามาคุยกันดีกว่าเนอะ ^^
ปล.เอาตอนหน้ามาเสริ์ฟเลย อยากอ่านต่อมากกกกกกกกก

ออฟไลน์ sakiko

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-25
ค้างงงงงงงงง  ไปๆๆๆๆๆๆๆ แล้วไงต่อออออ

ออฟไลน์ GBlk

  • ขอให้สรรพสัตว์จงมีความสุข
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-43
เข้ามารอ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ s.mosis

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-4
ไหนว่าตอนเดียวจบไง

ออฟไลน์ question09

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1501
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-10

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
อยากจะบอกว่า มันจบแล้ว  :really2:
เราชอบแต่งให้จบค้างๆ ให้คนอ่านคิดต่อเอง
แต่ไม่เป็นไรค่ะ  เรามาเพิ่มตอนพิเศษให้
ไม่รู้จะถูกใจไหม  เราแต่งแนวสุขๆ  ทำอะไรก็โลกสดใสไม่เป็นจริงๆ


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนพิเศษ


อยากจะบอกว่าพอเห็นหน้าเด็กแล้วมันใจอ่อน  รุ่นนี้ไม่มานั่งเก๊กฟอร์มหรอก  ผมสามสิบนิดๆแล้วนะ(ไม่อยากบอกว่าสามสิบกว่าเลย  มันปวดใจ)  ขืนวางมาดเล่นตัว  เดี๋ยวไม่ได้เล่นกับเด็กต๊องนั่นสักทีน่ะสิ
จอมทัพมันก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก  ก็แค่เด็กที่พัฒนาการทางสมองช้ากว่าเด็กปกติไปสองสามปี  ผมไม่เห็นว่ามันจะมีปัญหาตรงไหน  มันออกจะน่ารัก  เป็นเด็กแบบนี้นี่แหละน่าเอ็นดูจะตาย
เกลียดนักผู้ใหญ่  ถ้าเลือกได้ผมคงไม่โตหรอก  เชื่อว่าทุกคนก็เป็นเหมือนกัน

“คุณแม่นั่นบ้าน”  หนูจอม...(ขอเรียกแบบนี้ละกัน)  ชี้ไปที่บ้านหลังเดิมที่ผมเคยอยู่กับยุทธ  มันยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน  แม้กระทั่งต้นไม้ที่ผมเคยปลูกไว้
เขาบอกว่ามันคือปาฏิหาริย์ที่ตัดสินใจพาลูกมาอยู่บ้านนี้  เพราะตอนหนูจอมอายุหนึ่งขวบนั้น  เด็กมันไม่ร่าเริง  ไม่ยิ้มไม่แย้มอะไรกับเขาเลย  และพูดยังไม่ได้ด้วยซ้ำ
คือเป็นเด็กที่ใครเห็นแล้วต้องเวทนาจริงๆ
แต่พอเขาพาลูกมาเที่ยวบ้านเก่า  และแนะนำหน้าตาคุณแม่ให้ลูกเห็นเป็นครั้งแรก  รู้ไหมจู่ๆหนูจอมก็ยิ้ม  พอเขาบอกว่าให้เรียกแม่  เด็กมันก็เรียก  ตอนนั้นเขาร้องไห้เลย   
ผมได้ฟังแล้วอดน้ำตาซึมไม่ได้
ความผิดผมเองสินะ  ที่ตอนท้องหนูจอม  ผมไม่เคยมีความสุข  ผมเครียด  และแทบไปไหนไม่ได้  ดีแค่ไหนที่ไม่แท้งน่ะ  ถือได้ว่าเด็กมันอดทนมาเกิดเป็นลูกผมจริงๆ
ส่วนจอมยุทธน่ะเหรอ  เขาดูเปลี่ยนไปมาก ยังกะไม่ใช่คนเดิมแต่ก็เป็นคนเดิมนั่นแหละ  งงมะ...
เอาแบบที่เห็นชัดๆนะ  เขาขี้แย อ่อนไหวง่าย  แค่ผมเล่าว่าโดนเจ้านายกดขี่ช่วงปีแรกที่ไปทำงาน  เขาก็น้ำตาไหลละ เฮ้อ!

“ไม่ได้กินฝีมือวามานานแล้ว อยากชิมจังเลย”  เขาส่งสายตาปิ๊งๆให้ผม  น่าขำสิ้นดี  นี่ก็เป็นนิสัยใหม่ของเขาเหมือนกัน  คงจะติดมาจากลูกแน่ๆ

“ขอจัดของก่อนดีกว่า”   ก็ผมขนมาทั้งห้องเลยนี่นา  แม้กระทั่งเฟอร์นิเจอร์  ผมหวงอ่ะ  ผมหาเงินเอง ไม่รู้สิมันภาคภูมิใจที่เราอยู่คนเดียวได้โดยไม่ต้องพึ่งใคร 

“เรายังมีเวลาอีกตั้งเยอะ  วาจะจัดตอนไหนก็ได้  เพราะตอนนี้พวกเราสามคนพ่อแม่ลูกจะอยู่ที่นี่ตลอดไป”  ฟังดูเลี้ยนเลี่ยน  แต่ผมก็ยิ้มให้เขานะ  จริงๆอยากบิดตัวเขินเลยล่ะ
เอาเข้าจริง  ...ผมก็ยังไม่แน่ใจ
ผมดีใจนะที่ตัดสินใจกลับมาคบกัน  และมีเด็กน่ารักๆให้เหนื่อยเล่นๆ
แต่การอยู่คนเดียวตลอดหกปีของผม...มันทำให้เรากลายเป็นคนindependentไปซะแล้ว
ผมไม่ได้รู้สึกอยากตัวติดกับเขาเหมือนอย่างเคย  แค่คิดว่าเขาทำงานเสร็จ กลับมาบ้าน..คุยกันเชื่อมสัมพันธ์นี่นั่น  มันก็โอเคแล้วนะ ซึ่งไอ้ที่พูดมาเนี่ยไม่ใช่ว่ารักน้อยลง  ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจ
แปลกใจอยู่แหละที่คนที่เรารักมากมาเจอกัน  มันควรจะแบบวิ่งเข้าไปกอด  หอดแก้ม  สนองตัณหา บลาๆ
แต่เราไม่เป็นแบบนั้น  ผมอยากคุยกับเขามากกว่า ได้รับรู้เรื่องราวที่ผมพลาดไปตลอดระยะเวลาหกปี

“คุณแม่หนูอยากกินไข่ต้มชะอมทอด”  หืม...เห?  ผมหายเหม่อเลย

“มันคืออะไรครับนั่น”  มันควรจะเป็นแกงส้มมั้ยหนู

“ลูกกินแบบนั้นจริงๆ  ของโปรดเขาล่ะ”  เด็กนี่เก่งจัง  กินผักขมๆได้ด้วยแฮะ

“งั้นเดี๋ยวทำให้ก็ได้ วาเพิ่มน้ำพริกปลาทูให้ด้วยเลยนะ”  ถึงผมจะกลับมาเหนื่อย  แต่ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามาก  อยากทำอะไรหลายๆอย่างเลย
เขายิ้ม  ดวงตาเขามีความสุขมาก  ผิดกับตอนที่ยืนร้องไห้บนเขาลิบลับ  ผมเลยให้รางวัลนิดหน่อย
จุ๊บ!
ฮ่าๆๆ  ดูหน้าหล่อนี่สิ  ตลกชะมัด  เหมือนลุงหื่นๆได้จุ๊บจากสาวๆในบาร์


..............................

ผมมีความสุขนะ
มีความสุขมากกว่าที่คิด
ผมไม่นึกรังเกียจจอมทัพเลย  เด็กนี่น่ารักดี  นิสัยดีไม่ก้าวร้าว สอนก็ง่าย  พูดอะไรมันฟังหมด
หรือต่อให้เด็กไม่ฟัง  ผมก็คงจะรักมันอยู่ดี  มันเป็นสายใยแม่ลูกล่ะมั้ง
ถึงตอนนี้ผมก็สามารถเรียกจอมทัพว่าลูกได้เต็มปากแล้วหละ

“อืม...ม...”  อะไรยุกยิกๆวะ  คนจะนอน
คิกๆๆ
เด็กที่ไหนมาหัวเราะ  เด็กที่ชื่อหล่อพอๆกับหน้าตาหรือเปล่า

“ใครแกล้งโดนแกล้งกลับ”  ผมพูดเสียงเย็นๆ  ทั้งๆที่ยังหลับตา  ในหัวมีแต่คำว่าจะนอนๆ  เพลียมากง่วงมาก  เมื่อคืนโดนทำโทษไปหลายยก

“งั้นหนูไม่แกล้งแล้ว  คุณแม่ตื่นเถอะ  หนูหิว”  ลูกใครวะมันกินจุปานนี้  ตัวใหญ่ยังกะเด็กฝรั่งแล้วนะลูกเอ๊ยยย
เฮ้อ...ไม่ใช่ลูก ไม่ลุกหรอกนะจะบอกให้
ผมปลุกคนที่นอนเปลือยข้างๆให้ตื่น  เมียตื่นผัวก็ต้องตื่นมาช่วยเลี้ยงลูกสิ

“ฮ่าๆ  คุณพ่อโป๊”  สมน้ำหน้าไม่ใส่เสื้อผ้าให้ดีเอง

“ไม่อายลูกมั่งไง”  ผมแซวคนที่ลุกมานั่งอล่างฉ่าง  ตายังไม่ยอมลืมเลย

“ง่วงอ่ะ ขอนอนได้มั้ย”  มีต่อรองนะ

“ก็ได้  ให้อีกยี่สิบนาทีนะยุทธ”  ผมไม่อยากฝืนเขา  คนเราอยู่ด้วยกันไม่ควรสั่งเอาแต่ใจตัวตลอดเวลา  อะไรที่หยวนได้ก็หยวน  อะไรที่ช่วยได้เราก็ควรช่วย  พบกันคนละครึ่งทางดีกว่า
ใครว่าครึ่งๆกลางๆไม่ดี  ขอเถียงขาดใจเลย
จากมนุษย์ที่ทำเรื่องสุดโต่งมาแล้ว


ผมลงมาทำกับข้าวให้ลูกและสามีทาน  มีไข่ต้มสุดโปรดกับผัดสองสามอย่าง  เวลาเห็นลูกรอข้าวเราแล้วมันปลื้มใจนะ  ทำให้มั่นใจว่าฝีมือเรายังดีอยู่ ฮ่าๆ
“หอมมาก ท้องร้องโครกคราก”  เขาเดินลงมาในสภาพตาบวม หน้าเปียกน้ำ  และมีบ็อกเซอร์ตัวเดียวปิดร่างกาย

“ไม่แต่งตัวให้ดี  แม่กับพ่อจะมาหาไม่ใช่เหรอ”

“มาสายๆนู่น  ทำอะไรกินครับเนี่ย”  เขาประชิดตัว  กอดผมจากด้านหลัง  เสียงสูดจมูกฟืดๆ ฟังแล้วหื่นชะมัด   กลิ่นข้าวมันหอมหรือเราน่าเอาวะ  ชักไม่มั่นใจ

“คุณพ่อไม่มานั่งล่ะ”  ไปนั่งกับลูกเลยไป๊  คลอเคลียอยู่ได้  เดี๋ยวลูกจะไม่ได้กินข้าวแต่ได้ดูหนังสดแทน

“กับข้าวเสร็จยังคับ”
ลูกชายตัวโตของผมลงจากเก้าอี้มาเกาะขาเหมือนหมีโคอาล่า  เราหัวเราะใส่กัน

“คุณพ่อมีความสุขจังเลยครับจอมทัพ”

“หนูก็สนุกคับ”

ผมยิ้ม......ผมก็มีความสุขนะยุทธ   
ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณที่เราเจอกัน
ขอบคุณนะยุทธ
ขอบคุณนะลูก
และขอบคุณตัวเอง....ที่กลับมา

ออฟไลน์ Moose

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
อ้าว ตอนข้างบนคือจบแล้วหรอ เราไม่รู้วววว  :hao5:  :a5: แต่ก็ขอบคุณนะคะที่มาต่อตอนพิเศษให้  :impress2: หนูจอมน่ารักม้ากมาก

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
เราว่าการที่วาหนีไปอยู่คนเดียว (ถึงแม้จะนานไปสักหน่อย) ก็มีส่วนช่วยปรับเปลี่ยนทรรศนะคติของวาไปในทางที่ดีขึ้นมากเลยนะคะ ^^

ที่สำคัญ..หนูจอมน่ารักมากเลยค่าา.. ช่างออดช่างอ้อนเสียจริงเลยน้าา :-[ แถมนิสัยหลายๆ ของน้องคุณพ่อก็มารับสืบทอดไปอีกคนเสียด้วยสิ~ ยิ้มหน้าบานตามทุกคนไปด้วยแล้วล่ะค่ะ ^_______________^

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค้าา..

ออฟไลน์ Perry_Pie

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 124
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-3
ตอนพิเศษคือดีงามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ออฟไลน์ •ผั๑`|nกุ้va’ด•

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-69
ในที่สุดก็กลับมาเข้าใจกัน

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
ขอบคุณค่าาาาาาาาาาาาา


 ><

ออฟไลน์ little_pig

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 36
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นดีๆเรื่องนี้ค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Rabity

  • #slytherinforlife
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 523
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-8
อ้าว ตอนแรกจบแล้วหรือคะ เราเองก็ไม่รู้นะเนี่ย แต่ก็ดีแล้วที่มีตอนพิเศษ อิอิ
เรื่องนี้ชอบอ่ะ ไม่หน่วงมาก หวานนิดๆ จบไม่ค่อยค้าง...(พูดเสียงเบามาก) แต่ถ้ามีตอนพิเศษ 3,4,5 ฯลฯ ออกมาเรื่อยๆนี่คือจะชอบมากกกกกก
ปล.ขอบคุณที่แต่งเรื่องสั้นดีๆต่างมุมมองให้อ่านนะคะ

ออฟไลน์ piengtavan

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 244
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
    • UEDA_ARAMORD
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่ทำให้เรารู้สึกอิ่มเอมกับเรื่องนี้

ออฟไลน์ May@love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 827
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-2
ชอบเรื่องนี้อ่ะ ไม่หน่วง ไม่หวาน มึนๆดี
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
หน่วงน่ะแต่สนุกดี

ออฟไลน์ kpHJstdy

  • HHD요
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 30
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ เราว่ามันแปลกดี แปลกในตัวของวาเสียเยอะ เราชอบเขานะ
ดูมึนๆ ดูแบบเอาตัวเองตั้ง คือรักยุทธแต่ก็ยังคงความเป็นตัวเอง ดูเบลอๆ ยังไงไม่รู้
ชอบตอนพิเศษมากกกกกกกกก น่ารักสุดๆ น้องจอมทัพน่ารักมากเด็กน้อย
ไม่แปลกเลยที่วาจะรักเพราะยังไงก็ลูก แถมออกไปอยู่คนเดียว6ปี ความคิดความอ่าน
คงไม่เหมือนเดิมแล้ว ดูโตขึ้นจริงๆ   ยังไงก็ขอตอนพิเศษเพิ่มซัก100ตอนนะคะ  :hao7:

ออฟไลน์ KKKwanGGG

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-2
ดีนะมีตอนพิเศษ ถ้าไม่มีอ่านแล้วคงเกลียดวาแน่ ๆ

ออฟไลน์ ขนมโก๋

  • เป็ดหัวเน่า
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 698
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-0
คือตอนพิเศษอีกได้ป่าวอ่ะ น้ำตาลในเลือดต่ำมากตอนนี้

ออฟไลน์ boonpa

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-9
 :pig4: เป็นครอบครัวที่สุขส้นต์แล้ว

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ GuoJeng

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1267
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +44/-1
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบมากๆคับ สงสารลูกด้วยคงเป็นเพราะตอนท้องน้องจอมทัพรึป่าว ตอนนั้นมีปัญหากับผัวด้วยนี่  เห้อออ! น่าเห็นใจนะคับ คนเป็นแม่นี่ต้องดูแลลูกดีๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด