Poor Boy 4
วันนี้มีคาบเรียนพละซึ่งเป็นวิชาที่เทียนไม่ชอบที่สุด ทำไมน่ะเหรอ? เพราะคาบเรียนพละนักเรียนทุกคนต้องไปเรียนที่สนาม
กีฬาของโรงเรียน ต้องเล่นกีฬาเป็นทีมและเพราะท่าทางดูอ่อนแออย่างเขาจึงไม่มีใครอยากรับเข้าทีมเท่าไหร่แต่ยังไงก็ต้องมี
ทีมอยู่และเขาก็ได้อยู่กับกลุ่มพิชเนื่องจากเป็นกลุ่มเดียวที่สมาชิกขาด
“เล่นบาสงั้นเหรอ”เสียงของนักเรียนในห้องฮือฮาเป็นอย่างมากเมื่ออาจารย์ชี้แจงถึงกีฬาที่จะเรียนและเล่นในเทอมนี้คือบาส
เก็ตบอล พวกนักเรียนหญิงทำหน้าแหยๆอย่างไม่ชอบใจกันเป็นแถว ก็แหม...ใครๆก็รู้ว่าเล่นบาสเหนื่อยแค่ไหน แค่วิ่งไปวิ่ง
กลับพวกเธอก๋เหนื่อยจะแย่แล้วนี่ยังต้องมาวิ่งเลี้ยงลูกบาสอีก ตายๆๆ
“เธอวางแผนมาหรือยังญาญ่า”เชอรรี่กระซิบญาญ่าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“แน่นอนสิ เดี๋ยวช่วงที่อาจารย์ปล่อยให้ซ้อมเป็นกลุ่มเธอแกล้งปวดท้องนะ”เชอรรี่พยักหน้า...
“โอ๊ยๆๆ ปวดท้อง”เชอรี่ร้องลั่นพร้อมยังไปนั่งงอตัวอยู่กับพื้นแสร้งว่าปวดท้องอย่างหนักอย่างแนบเนียน
“เชอรี่ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ไปห้องพยาบาลมั้ย?”ญาญ่ารีบวิ่งเข้าไปหาเชอรี่ทันทีและทำให้เพื่อนๆในห้องคนอื่นปรี่เข้า
มาดูเชอรี่เช่นเดียวกัน
“อาจารย์คะ หฯขออนุญาตพาเชอรรี่ไปห้องพยาบาลนะคะ”ญาญ่าหันไปขออนุญาตอาจารย์ประจำวิชา ก่อนจะได้รับอนุญาต
เมื่อลับสายตาเพื่อนในห้องทั้งสองก็ส่งยิ้มร้ายให้กันก่อนจะเดินหน้ากันไปที่ห้องเรียนแทนที่จะไปห้องพยาบาล
“เธอแน่ใจนะว่าของสิ่งนี้จะทำให้ไอ้เทียนโดนไล่ออกได้”เชอรี่ถาม
“แน่นอนสิ นี่มันสร้อยคอที่คุณแม่ของฉันซื้อให้เมื่อตอนวันเกิดเชียวนะ ราคาหกหลัก เธอคิดว่าถ้าแม่ของฉันมาโวยวายถึง
โรงเรียนคิดว่าหัวขโมยยังจะมีหน้าอยู่ในโรงเรียนได้เหรอ”ญาญ่าว่าพร้อมกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะยัดสร้อยคอลงถุงพลาสติกแล้ว
ใส่ลงในกระเป๋านักเรียนของเทียน แค่นี้แหละมันก็จะไม่มีโอกาสได้เสนอหน้ามาเรียนอีกแน่ๆ…คาบเรียนสุดท้าย…
“หายไปไหนนะ ทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี”ญาญ่าว่าอย่างร้อนรนปนน้ำตาหน่วงคอจนทำให้เพื่อนๆในห้องหันมาสนใจ
“อะไรหายเหรอญาญ่า”เชอรรี่ถามขึ้น
“สร้อยคอน่ะ ฉันถอดเอาไว้ตอนก่อนไปเรียนพละแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าแต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว ฮึก ฉันจะทำยังไงดี ฮึก มัน
สำคัญกับฉันมาก”ญาญ่าว่าพลางบีบน้ำตาอย่างแนบเนียน
“สร้อยคอที่ว่าหน้าตาเป็นยังไงพวกเราจะได้ช่วยกันหา”พิชเป็นฝ่ายถามบ้าง
“เป็นสร้อยคอทองคำขาวมีจี้เป็นรูปตัววายฝังเพชรนะ”ญาญ่าตอบ
“ฝังเพชร”เชอรรี่แสร้งอุทาน
“อย่างนี้ราคามันต้องแพงมากแน่ๆน่ะสิ หรือว่าในห้องเราจะมีขโมยกัน”เชอรี่ว่าต่อ
“อาจจะไม่หรอกเชอรี่ ฮึก ฉันอาจจะแค่ทำหาย”...กว่า20นาทีที่เพื่อนในห้องและอาจารย์ประจำวิชาช่วยกันหาสร้อยคอของ
ญาญ่าก็ไม่พบ ญาญ่าแสร้งร้องไห้อย่างหนักโทรไปหาคุณแม่
“หรือว่าห้องเราจะมีขโมยคะครู สร้อยของญาญ่าแพงจะตายถ้าเอาไปขายจ่ายค่าเทอมได้ตั้งหลายเทอมเชียวล่ะ”เชอรี่พูดขึ้น
“เพื่อความสบายใจ งั้นครูขออนุญาตค้นกระเป๋าทุกคนได้มั้ย ญาญ่าจะได้สบายใจด้วย”อาจารย์ประจำวิชาว่า นักเรียนทุก
คนก็พยักหน้ารับ ญาญ่าและอาจารย์ประจำวิชาค่อยๆค้นกระเป๋าของเพื่อนในห้องทุกคนจนมาถึงใบสุดท้ายซึ่งเป็นกระเป๋า
ของเทียน
“น่ะ...นี่มัน”ญาญ่าหยิบถุงพลาสติกที่มีสร้อยคอของเธอออกมาจากกระเป๋านักเรียนของเทียนท่ามกลางเสียงฮือฮาของเพื่อน
ในห้องและท่ามกลางความตกใจของเทียน ทำไมสร้อยญาญ่าถึงมาอยู่ในกระเป๋าของเขา
“เทียน...มันหมายความว่ายังไงกัน”ญาญ่าแสร้งถามอีกคนหน้าเศร้า เทียนส่ายหัวระรัวเป็นเชิงปฏิเสธแต่เหมือนเพื่อนในห้อง
จะปักใจเชื่อไปแล้วว่าเทียนเป็นคนขโมย
“หรือว่าวันก่อนที่ญาญ่าว่านาย นายเลยโกรธแต่ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะเทียน สร้อยเส้นนี้มันแพงมากเลยนะ!”เชอรรี่หันไป
โวยวายใส่เทียน เทียนได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธปากบางกัดกันจนเป็นห้อเลือด
“ทั้งสองคนตามครูมาที่ห้องฝ่ายปกครองนะ”...
เพี้ยะ!
“ไอ้เด็กขี้ขโมย นอกจากสติจะไม่สมประกอบแล้วยังขี้ขโมยอีก ดิฉันไม่ยอมนะคะอาจารย์ เรื่องนี้ยอมไม่ได้จริงๆ”แม่ของ
ญาญ่าโวยวายลั่นหลังจากที่ตบเข้าที่ใบหน้าของเทียนอย่างแรงโดยที่พวกอาจารย์ห้ามไม่ทัน เทียนหน้าตาคลอด้วยความ
เจ็บและไม่เข้าใจว่าเขาผิดอะไรทำไมถึงได้มาเจอกับเรื่องแบบนี้
“ใจเย็นๆนะคะคุณแม่น้องญาญ่า ทางเรายังไม่ได้สืบสวนเลยว่าเทียนเป็นคนขโมยจริงๆหรือเปล่า บางทีอาจะเป็นการเข้าใจ
ผิด”อาจารย์ว่า
“เข้าใจผิดเหรอคะ? หลักฐานคาตาขนาดนั้น เท่าที่ฉันรู้ฐานะบ้านเด็กนี่ก็ไม่ดีแถมวันก่อนก็พึ่งมีเรื่องกับญาญ่ามันไม่แปลก
หรอกค่ะที่เด็กนี่จะทำแบบนี้”แม่ของญาญ่าว่า
“เอ่อ...เทียนเราทำหรือเปล่า”อาจารย์หันไปถามเทียน ร่างบางเอาแต่ส่ายหน้าน้ำตาคลออย่างขอความเห็นใจ อาจารย์
เห็นใจเทียนนะแต่หลักฐานที่คาตาแบบนั้นทำให้เธอไม่รู้จะแก้ตัวยังไงให้เทียนดี
“เอาแต่ส่ายหน้า ไม่พูดปฏิเสธออกมาล่ะ จับมันเข้าคุกเลยค่ะอาจารย์ หัวขโมยแบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”แม่ของ
ญาญ่าว่า
“อาจารย์ว่ามันจะรุนแรงไปหรือเปล่าคะ เอาอย่างนี้มั้ยคะเดี๋ยวอาจารย์จะลองโทรติดต่อผู้ปกครองของเทียน ถ้ามีอะไรไกล่
เกลี่ยกันได้อาจารย์อยากให้คุยกันมากกว่านะคะ”อาจารย์พยายามโน้มน้าว
“ฮึ ก็ได้ค่ะ”ไม่ว่าจะโทรกี่สายต่อกี่สายแม่เลี้ยงของเทียนก็ไม่รับโทรศัพท์ของอาจารย์สาวเลย เมื่อโทรหลายๆสายเข้าก็ปิด
เครื่องหนีทำให้อาจารย์ลำบากใจอย่างมาก
“เทียน...เรามีเบอร์อื่นของผู้ปกครองมั้ย อาจารย์ติดต่อแม่ของเทียนไม่ได้เลย”
อาจารย์ถาม เทียนนั่งนิ่งไปสักพักก่อนจะเปิดกระเป๋าสตางค์แล้วหยิบกระดาษแผ่น
หนึ่งออกมาที่ไม่เคยคิดว่าจะหยิบมันออกมา
“สวัสดีค่ะดิฉันเป็นอาจารย์ของเทียนนะคะ...อยากให้คุณน้ามาพบตอนนี้สะดวกหรือเปล่าคะ?...อยู่กรุงเทพพอดีเลยเหรอ
คะ?...ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะคะ”...’แพรดาว’ น้าสาวของเทียนรีบขับรถตรงดิ่งมายังโรงเรียนของเทียนทันทีที่ได้รับสายของ
อาจารย์ของเทียน ตั้งแต่ที่พี่สาวเธอเสียชีวิตเธอก็ไม่เคยได้เห็นหน้าหลานชายอีกเลยเพราะพ่อของเทียนพาย้ายบ้านหนี ทั้งๆที่
เธออยากจะรับเทียนไปอยู่ด้วยที่เชียงใหม่เพราะสงสารที่เทียนต้องอยู่กับแม่เลี้ยงร้ายๆและพ่อเลวๆแบบนั้นแต่เธอก็ตามหา
เทียนไม่เจอ เทียนเคยให้เบอร์โทรศัพท์กับเทียนไว้ในวันเผาศพพี่สาวแต่เทียนก็ไม่เคยติดต่อเธอมาจนวันนี้
“เทียน”แพรดาวโผกอดหลานชายทันที สามปีที่ไม่ได้เจอกันหลายชายของเธอโตขึ้นมากจริงๆ
“มาแล้วเหรอคะผู้ปกครองของหัวขโมย”แม่ของญาญ่ากระแนะกระแหน แพรดาวตวัดสายตาไปมองทันที...ร่วมชั่วโมงกว่าที่
จะเคลียร์ปัญหาทุกอย่างเสร็จ แพรดาวยินดีชดใช้เงินทั้งๆที่ของที่ขโมยได้คืน เธอไม่ได้เชื่อว่าเทียนเป็นขโมยแต่เธอแค่ตัด
ปัญหาผู้ดีหิวเงินเท่านั้น
“มันเกิดอะไรขึ้นฮะเทียน บอกน้ามานะ”แพรดาวถามแต่หลายชายก็นั่งนิ่งน้ำตาไหลจนเธออดเห็นใจไม่ได้ เธอพอรู้ว่าหลัง
จากที่พี่สาวของเธอตายเทียนก็ไม่พูดไม่จามาตลอด เธอจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
“น้าจะพาเทียนไปอยู่ด้วย ไปกับน้านะ”เทียนหันมามองผู้เป็นน้าอย่างตกใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไปกับน้าสาวที่รักเขาอย่าง
กับลูกแท้ๆแต่อยู่ๆภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่มาหาเขาทุกกลางวันก็ลอยขึ้นมา เขายังไม่ได้บอกลาพี่วินเลย
“น้าจะพาเทียนไปมีชีวิตใหม่ เทียนจะกลับมาพูดได้ เทียนจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม น้าจะรักษาเทียนเอง”แพรดาว่าพร้อม
โผกอดหลานชายทันที...
“ไปแล้วก็อย่ากลับมาอีกคน”เสียงของแม่เลี้ยงตะโกนไล่หลังหลังจากที่รู้ว่าเทียนจะไปอยู่กับน้าสาวที่เชียงใหม่ แพรดาวทำ
เรื่องลาออกให้เทียนอย่างกะทันหันและโทรสั่งการหาหมอและผู้เชี่ยวชาญมารักษาเทียน
“ฉันไม่มีวันยอมให้หลานชายของฉันกลับมาเจอสภาพแวดล้อมแย่ๆ คนแย่ๆแน่นอน”แพรดาวว่าก่อนจะสะบัดหน้าหนีทันที
แม่เลี้ยงปรี๊ดแตกอย่างไม่พอใจแต่ในใจก็ดีใจไม่ใช่น้อยที่ไอ้ภาระอย่างเทียนออกจากชีวิตของเธอไปได้!
น้องเทียนจะไปแล้วยังไม่ได้ร่ำลาพี่วินเลยนะ ฮือออออออออ ตอนนี้พระเอกของเราไม่มีบทบาทเลยค่ะ 555555 ส่วนญาญ่า
กะเชอรี่หมั่นได้ ตบได้ ปาทุเรียนใส่ได้ค่ะ >0<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
