หัวข้อ: [Omegaverse]Indispensable ขาด... ไม่ได้ (yaoi) Akito x Aitsuki[LastCh 3/04/57]จบ

[midnight]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

สวัสดีค้า ^^

วันนี้ (23/10/14) ถือฤกษ์งามยามดีมาเปิดเรื่องใหม่ หลังจากที่เพิ่งจบเรื่องเก่าไปได้แปปเดียว ที่เป็นแนวที่พยายามแต่งมาตลอด แต่ไม่ค่อยจะจบ ทั้งที่ไม่น่ายาก... 5555 รอบนี้ต้องจบให้ได้ (มุ่งมั่น) // ตันตอนครึ่งเรื่องทุกที [win] // เฮ้ แล้วจ้าวหัวใจ จอมใจจักรพรรดิล่ะ มิดไนท์เอ๋ย (พูดคนเดียว 555)

ออกตัวก่อนว่าทุกอย่างในเรื่องเป็นสิ่งที่แต่งขึ้น เอาของหลาย ๆ มหาวิทยาลัยมารวมกันนะคะ ไม่ต้องเดาว่าในมหาลัยไหน 5555

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้เอาไว้ในอ้อมอก อ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ

เพจของคนเขียน : https://facebook.com/flymoon.midnight


ขอฝากผลงานเรื่องเก่าของคนเขียนไว้นะคะ ^^

เรื่องยาว

สุริยายอแสง จันทราคล้อย : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41291.0
ตำนานรักสองราชวงศ์ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32113.0
EGvsMTเฮดว้ากตัวร้ายปะทะวินัยเจ้าระเบียบ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44135.0

เรื่องสั้น

เรือจ้างลำแกร่ง : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36513.0 [เพื่อระลึกถึงครูที่จากไป 14 กันยายน]

[midnight]

intro

บนโลกที่สิ่งมีชีวิตต้องมีการปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์อยู่ตลอดเวลา เพศเป็นสิ่งที่มีไว้เพียงบ่งบอกสภาพภายนอกที่ไร้ค่าเกินกว่าจะนำมาขบคิดอีกต่อไป จบสิ้นซึ่งยุคสมัยที่จำเพาะเพียงแต่ว่าชายจะต้องคู่กับหญิงเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์

อัลฟ่า ชนชั้นอภิสิทธิ์ชนที่หลายคนมักจะถือตนว่าอยู่เหนือเหล่าเบต้าและโอเมก้า ด้วยสติปัญญา ความแข็งแกร่ง ความเก่งกาจ และสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของพวกเขา จึงทำให้อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าเหล่าอัลฟ่าเป็นกลุ่มคนชั้นนำของประเทศแม้จะมีจำนวนไม่มากนักก็ตามที

เบต้า กลุ่มคนธรรมดาของสังคมที่ในปัจจุบันก็มีไม่น้อยที่ก้าวหน้าไปจนจะเทียบเท่าเหล่าอัลฟ่าด้วยความพยายาม แต่ส่วนใหญ่ก็ยังคงดำรงอยู่ใต้ธงชัยของพวกเขา เปรียบเป็นแรงงานสำคัญในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจและสังคมของโลก

โอเมก้า กาลก่อนมีคำกล่าวว่าเหล่าโอเมก้าเป็นเพียงของเล่นสำหรับทุกคน เมื่อหมดประโยชน์ก็โยนทิ้งได้อย่างไร้ค่า พวกเขาทุกคนสามารถตั้งท้องได้โดยไม่มีข้อแม้ และในหนึ่งเดือนนี้จะมีอาการติดสัดหนึ่งครั้งจนต้องพกยาไว้เพื่อป้องกันอยู่เสมอ ด้วยจำนวนและสภาพร่างกายที่ต้องการคนมาปกป้องของพวกเขาส่วนใหญ่อาจทำให้อัลฟ่าและเบต้าหลายกลุ่มมองลงมาอย่างดูแคลน แต่ใช่ว่าจะไร้คนที่มีฝีมือเช่นกัน

ขณะเดียวกันก็มีกลุ่มคนไม่น้อยที่พยายามผลักดันให้โอเมก้าออกมาใช้ชีวิตภายนอกได้อย่างเสรีเฉกเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ

ไอสึกิเป็นโอเมก้าคนหนึ่งที่เข้าเรียนในโรงเรียนสหศึกษาใกล้บ้าน เขาใช้ชีวิตอย่างปกติมาได้จนถึงปัจจุบัน แม้ว่าตนจะมีรูปลักษณ์ที่ดึงดูดใจด้วยเส้นผมสีน้ำตาลซอยระต้นคอพลิ้วสวย ดวงตาสีฟ้าสว่างสดใสและรอยยิ้มที่แสนจะเป็นมิตรดูดึงดูดผู้คนให้มาล้อมรอบกายไม่ห่าง แต่หลังจากที่ไอสึกิแผลงฤทธิ์วิ่งไล่เตะนักเรียนเบต้าเข้าใกล้รุ่นพี่ที่เป็นโอเมก้าเหมือนกับเขาจนต้องส่งเข้าโรงพยาบาลไปที ก็ไม่มีใครกล้ามาเกาะแกะอีกเลย นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับโอเมก้าคนหนึ่งเลยทีเดียว

โอเมก้าเป็นคนหมู่น้อยที่มักจะไม่ได้รับการยอมรับเรื่องความสามารถเท่าไหร่นัก แต่กับไอสึกิที่ค่อนข้างจะผ่าเหล่าจะโอเมก้าทั่วไปแล้ว ความสามารถในการคิดวิเคราะห์ของเขาก็พูดได้เต็มปากเลยว่าไม่ด้อยไปว่าอัลฟ่าสักนิด นับว่าเป็นโชคที่ดีของไอสึกิเช่นกันที่เกิดขึ้นมาในยุคสมัยที่สังคมเริ่มที่จะให้ความเท่าเทียมกับโอเมก้าบ้างแล้ว จึงได้รับความสำคัญจากหลาย ๆ คนในมหาวิทยาลัย

“เฮ้ ไอสึกิ”ร่างโปร่งหันไปตามเสียงเรียกพร้อมส่งรอยยิ้มให้กับคน ๆ นั้น “ไม่ต้องมายิ้มดีไปเลย ไม่มีใครหลงแข้งทองคำของนายหรอกน่า”

“พูดเล่นไป มิคาอิ นายก็รู้”ไอสึกิส่ายหน้าน้อย ๆ พรางนึกถึงช่วงฤดูผสมพันธุ์ของตน ถ้าวันไหนที่ลืมกินยามา เขาเองก็แทบแย่เหมือนกัน “ว่าแต่ มีอะไรเหรอ”

“ใช่สิ ฉันมีเรื่องจะบอกนี่ อาจารย์อาเบะบอกว่า ทากาฮาชิ กรุ๊ปร่วมกับทางมหาลัยเปิดรับสมัครผู้ร่วมงานน่ะ ถ้าสนใจให้ส่งใบสมัครได้ที่อาจารย์เลยนะ”มิคาอิพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เขามองหน้าเพื่อนคนเก่งอย่างวาดหวังในคำตอบที่รอคอย

ทากาฮาชิ กรุ๊ปเป็นบริษัทชั้นนำของประเทศ แน่นอนว่าใคร ๆ ก็ต้องอยากร่วมงานกับเขากันมากมาย การได้ทำงานในบริษัทที่มองเห็นอนาคตและมีความก้าวหน้ารออยู่ เป็นก้าวแรกที่ทุกคนอยากมีโอกาสที่จะครอบครองทั้งนั้น

“งั้นเหรอ”กลับเป็นไอสึกิที่มีท่าทีไม่สนใจซะเองอย่างนั้น เขาไม่ได้วาดหวังว่าจะได้ทำงานในบริษัทใหญ่อะไร ถึงจะพยายามจนเทียบเคียงกับอัลฟ่าได้ แต่โอเมก้าอย่างเขา การได้รับการยอมรับจากพวกอภิสิทธิ์ชนที่เอาแต่แหงนคอมองด้านบนมันยากเสียยิ่งกว่ายาก “นายก็ไปสมัครสิ มิคาอิ”

“ไม่เอาน่า ไอสึกิ พวกเราไปด้วยกันสิ”มิคาอิดึงตัวเพื่อนให้ไปหาอาจารย์ด้วยกันโดยไม่สนใจคำทัดทานเลยสักนิด

ลองดูสักครั้งก็คงไม่เสียหายอะไร...

ไอสึกิคิดอย่างปลง ๆ แล้วกรอกไปสมัครลงไปแล้วยื่นให้กับอาจารย์อาเบะที่ส่งยิ้มมาให้อย่างเอ็นดู

“ลองดูสักตั้งน่ะดีแล้ว ฮานะมาอิ เธอเป็นลูกศิษย์ที่เก่งที่สุดของฉันคนนึงเลยนะ”เสียงทุ้มแหบพร่าของอาจารย์ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาได้ “ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไร แต่สิ่งที่ไม่มีใครปฏิเสธได้ก็คือว่าความสามารถของเธอเอง เข้าใจไหม”

“ครับ อาจารย์”

นั่นสินะ ถ้าหากไม่ลองหยั่งเท้าเดินไปข้างหน้าเพื่อเปลี่ยนแปลง ความพยายามของเขาจะมีประโยชน์อะไรกัน

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

เปิดเรื่องใหม่ที่เขียนจบแล้วด้วยแนวโอเมก้าค้า~ ^o^

โปรดอย่าถามหาความดิบ ความเถื่อน จากนักเขียนผู้นี้ 55555

[midnight]

Chapter 1

ในวันจบการศึกษา พิธีการภายในห้องประชุมผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย จากวันนี้ไปนักศึกษาทุกคนก็ต้องเข้าสู่การทำงานอย่างแท้จริงแล้ว ใบตอบรับของการสมัครงานในที่ต่าง ๆ ก็ถูกส่งไปยังที่บ้านแล้วเช่นเดียวกัน

“ไอไอ”เสียงหวานใสของผู้เป็นแม่ร้องเรียกชายหนุ่มทันทีเมื่อเขาก้าวเข้ามาในบ้าน ร่างเล็กบางก้าวเข้ามาหาไอสึกิอย่างเร่งรีบ พร้อมกับใบหน้าที่แย้มยิ้มกว้างด้วยความดีอกดีใจ “ดูนี่สิ ไอไอ”

จดหมายฉบับหนึ่งโบกไปมาอยู่ตรงหน้าของเขา มือเรียวต้องยื่นไปรับมาเปิดอ่านอย่างเลี่ยงไม่ได้

“แม่ครับ นี่มัน...”ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างยามที่อ่านเนื้อหาในจดหมายจนจบ “มัน... เป็นไปได้ยังไงกันครับ”

“พวกเขาเห็นความสามารถของไอไอยังไงล่ะ ดีใจด้วยนะลูก”แขนเรียวเล็กคว้าเอาร่างโปร่งของบุตรชายมากอดเอาไว้แน่น “ต่อไปนี้จะต้องไม่มีใครมาดูลูกของแม่ได้แล้ว ไอไอของแม่เก่งที่สุดเลย”

“โถ่ แม่ มันยังไม่แน่สักหน่อยว่าผมจะทำงานรอดนี่น่า”ถึงเขาจะดีใจที่ได้งานอย่างไม่คาดฝัน แต่ในใจก็ยังคงอดเป็นกังวลไม่ได้อยู่ดี

“ไอไอทำได้อยู่แล้ว”คุณนายฮานะมาอิยิ้มหวานให้กับลูกรักของเธอ “อ๊ะ จริงสิ ยาของไอไอกำลังจะหมดแล้วสินะ แม่ไปเอามาเพิ่มให้แล้ว อย่าลืมพกไปนะลูก”

“ครับ แม่”ไอสึกิรับยาจากแม่มา ก่อนจะน้อมตัวลงไปหอมแก้มนุ่ม ๆ ของผู้หญิงตรงหน้าเบา ๆ “งั้นผมไปพักก่อนนะครับ”

“จ้า”

ไอสึกิทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม เขาคว้าซองจดหมายมือเพ่งมองอีกครั้งอย่างสับสนกับหนทางที่จะเดินต่อไป

โอกาสอยู่ข้างหน้าแล้ว เขาควรจะเปิดประตูไปรับมันมาแล้วเดินต่อไปสู่งความสำเร็จแทนที่จะท้อสิ

“เฮ้อ~”เพราะน้อยใจในโชคชะตามาตั้งแต่ยังเล็กกับการโดนดูถูกว่ามีค่าแค่อ้าขานอนบนเตียง ตัวเขาถึงพยายามที่จะทำทุกอย่างที่จะก้าวไปเทียบเคียงนักเรียนอัลฟ่าในโรงเรียนให้ได้ แม้กระทั่งในมหาวิทยาลัย เขาก็พยายามเช่นกัน และเขาก็ทำได้ “ต้องทำได้สิ ไอสึกิ นายอย่ามากลัวตอนนี้สิ”

สู้ ๆ สักวันนายจะต้องก้าวข้ามพ;กอัลฟ่าที่มองตัวเองสูงส่งพวกนั้นไปให้ได้

เย็นวันนั้น ครอบครัวฮานะมาอิเลี้ยงฉลองการจบการศึกษาประกอบกับการได้งานที่ดีของไอสึกิกันด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณนะครับ พ่อ แม่”

 

ตรงหน้าของชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวออกจากรั้งมหาวิทยาลัยมาไม่เท่าไหร่คือตึกแฝดสูงใหญ่ ไอสึกิเงยหน้าขึ้นมองป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนไว้ว่า Tagahashi แล้วถอนหายใจเบา ๆ

“เอาล่ะ!”เขารวบรวมกำลังใจก่อนจะก้าวเข้าไปข้างใน ห้องโถงกว้างที่มีป้ายบอกทางติดอยู่หลายจุดชวนสับสนไม่น้อย

เป้าหมายของเขาคือฝ่ายการตลาด

“ขอโทษนะครับ ฝ่ายการตลาดอยู่ไหนเหรอครับ”เขาไม่เลือกที่จะอวดเก่งหาทางไปเอง สู้ถามประชาสัมพันธ์เอาคงจะง่ายและสะดวกกว่ามาก

“ชั้นสิบสองค่ะ อ๊ะ”ประชาสัมพันธ์สาวหน้าตาจิ้มลิ้มอุทานเบา ๆ ออกมาก่อนจะเก็บอาการลงไปในท้องอย่างรวดเร็ว “พนักงานใหม่เหรอคะ”

“ครับ ฝากตัวด้วยนะครับ”รอยยิ้มบางแย้มส่งให้หญิงสาวก่อนที่เขาจะเอาคีย์การ์ดที่ถูกส่งมาแตะเข้าไปด้านในเพื่อขึ้นลิฟต์

“แปลกจัง”กลิ่นหอมเย็นที่ลอยแตะจมูกเธอบ่งบอกว่าคนที่เพิ่งจากไปเป็นอะไร ที่น่าแปลกคือ ในทากาฮาชิ กรุ๊ปนี้ ไม่เคยรับโอเมก้าเข้าทำงานมาก่อนแม้เพียงสักคน “หรือว่าคิดไปเองกันนะ”

ร่างสูงโปร่งในชุดสูทลำลองกับเสื้อเชิ้ตสีสะอาดก้าวเข้าไปหาห้องกระจกซึ่งติดป้ายบ่งบอกความเป็นหัวหน้าฝ่ายเอาไว้ชัดเจน

“ขออนุญาตครับ”มือเรียวเปิดประตูเข้าไปด้านในอย่างเงียบเชียบ ชายวัยกลางคนที่นั่งหันหลังจิบกาแฟอยู่หมุนเก้าอี้กลับมามองผู้มาใหม่ “ผมมารายงานตัวครับ”

ดวงตาคมเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาดิจิทัล ซึ่งวางอยู่มุมโต๊ะ นับว่าไม่เช้ามากไป และไม่สายอย่างพวกอ่อนหัด

“เอาเอกสารมาดูสิ”ซองสีน้ำตาลถูกยื่นมาให้ด้วยท่าทีสุภาพ แต่ก็ไม่ทิ้งความสง่างามไป “หืม...”

หัวหน้าฝ่ายการตลาดหรี่ตามองชายร่างโปร่งที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าอย่างวิเคราะห์ โอเมก้าที่ฝ่ายบุคคลพูดถึงคือคนนี้เองสินะ แทบดูไม่ออกเลยเหมือนกัน

“คุณพกยามาใช่ไหม”คำถามแรกที่ยิ่งมาทำใจของชายหนุ่มกระตุกวูบ เขาล้วงเอาซองยาที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมาให้กับเจ้านายหมาด ๆ ของเขา “ดี พกเอาไว้นั่นล่ะ ในแผนกเราส่วนใหญ่จะเป็นเบต้า เธอคงไม่ต้องกังวลอะไรมาก”

“ขอบคุณครับ”รอยยิ้มหวานระบายขึ้นฉาบทับใบหน้าหล่อเหลาทำเอาหัวใจของชายที่สูงวัยกว่ากระตุกวูบ

“โต๊ะของเธออยู่ริมหน้าต่างฝั่งซ้าย ยังไงก็ตั้งใจทำงานล่ะ”เขาไม่มีอะไรจะพูดอีก มือหยาบโบกให้เด็กใหม่ออกไปทำงานได้แล้ว

เมื่อเสียงประตูปิดลง มิสุกิฮาระถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขนาดไม่มีฟีโรโมนฟุ้งออกมา เด็กใหม่คนนี้ยังดึงดูดขนาดนี้... หวังว่าจะไม่เกิดความวุ่นวายขึ้นนะ

ไอสึกินั่งลงที่โต๊ะซึ่งติดป้ายชื่อเขาเอาไว้ โต๊ะตัวนี้ดูห่างไกลจากคนอื่นเล็กน้อย ซึ่งมันก็ไม่ได้น่าประหลาดใจอะไร

“ไง ฮานะมาอิคุง”เสียงสูงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยทักเขาจากทางด้านหลัง “ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ”

“ขอบคุณครับ”แน่นอนว่าเขาย่อมตอบรับด้วยรอยยิ้มทำเอาหญิงสาวที่สูงวัยกว่าตัวเขาไม่มากหน้าขึ้นสีระเรื่อ

“ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ ถามทุกคนได้เลยนะจ๊ะ”หล่อนเอ่ยเสียงเบา ทั้งที่เด็กใหม่ตรงหน้าเป็นโอเมก้าแท้ ๆ แต่กลับมีเสน่ห์จนเหลือเชื่อ

“ครับ”วงหน้าเรียวพยักขึ้นลงรับคำน้อย ๆ แต่ไม่ได้มีท่าทีสนใจหญิงสาวที่ถือว่าสวยที่สุดในแผนกสักนิด นั่นทำให้เหล่าชายโสดภายในแผนกลดอคติลงไปได้บ้าง

การทำงานวันแรกของเด็กหนุ่มผ่านครึ่งวันไปได้ด้วยดี งานที่ถูกป้อนเข้ามานั้นยังไม่เยอะ และไม่ยากเกินทำความเข้าใจ

ข้าวกล่องถูกหยิบขึ้นมาวางบนโต๊ะเมื่อถึงเวลาพักกลางวัน ปมผ้าสีฟ้าอ่อนถูกแกะออกอย่างช้า ๆ อันที่จริงไอสึกิก็ไม่ได้อยากที่จะห่อข้าวมากินนัก แต่ด้วยความกังวลที่อยู่ ๆ ก็พุ่งสูงขึ้นของคุณมินาโกะผู้เป็นแม่ที่ตื่นมาทำข้าวกล่องให้เขาแต่เช้า จึงต้องหยิบติดมือมาด้วยอย่างช่วยไม่ได้

“เอาข้าวมากินเหรอ ฮานะมาอิ”เสียงร้องทักอย่างประหลาดใจจากผู้ร่วมงานที่พุ่งมายืนข้างโต๊ะเล่นเอาเขาตกใจ “ว้าว น่ากินซะด้วย แบบนี้เลยไม่อยากกินอาหารที่โรงอาหารของบริษัทเลยล่ะสิ”

“ไม่หรอกครับ รุ่นพี่มัตสึระ”ไอสึกิตอบกลับยิ้ม ๆ “แม่ทำให้ ผมก็ไม่อยากให้เขาเสียใจเลยหยิบมาด้วยน่ะครับ”

“ขากลับซื้อชูครีมที่อยู่ตรงข้ามบริษัทไปฝากแม่นายสิ อร่อยนะ”มัตสึระขยิบตาให้กับรุ่นน้องที่นั่งอมยิ้มอยู่ “ค่าบอก ขอหน้าซาบะสักชิ้นสิ”

“ไปแย่งน้องกินอีกนะ มัตสึระ”คราวนี้เป็นรุ่นพี่อาวุโสที่กำลังก้าวสู่วัยกลางคนเดินเข้ามาเขกหัวเกรียน ๆ ของตัวป่วนประจำแผนกไปลูกใหญ่ เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนร่วมงานให้ดังขึ้น “ส่วนเด็กใหม่ ถ้าไม่อิ่มลงไปหาอะไรกินที่โรงอาหารได้นะ โรงอาหารบริษัทเราราคาสมเหตุสมผล ออกจะต่ำกว่าคุณภาพที่ได้รับด้วยซ้ำไป”

“ขอบคุณครับ รุ่นพี่ฮิโยชิ”เขาค้อมหัวในน้อย ๆ แล้วยิ้ม มือหยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมจะกินอาหารเลยทำให้ทุกคนที่ตั้งใจจะเข้ามาหยอกเล่นต่อล่าถอยออกไปก่อน

นั่นสิ เวลาพักแล้ว พวกเขาก็ต้องไปกินข้าวเหมือนกัน

เพราะการที่เอาข้าวกล่องมากินทำให้ประหยัดเวลาในการรอ วันแรกในการทำงานของไปสึกิจึงพอมีเวลามากพอให้เดินไปยังเลานจ์ที่บริษัทจัดไว้ให้พนักงานได้พักผ่อนจากการทำงาน

กระจกใสกว้างจนเห็นทิวทัศน์ภายนอกได้ชัดเจนเต็มสายตาจากตึกสูงนับสิบชั้น มองเห็นบ้านหลังเล็กที่กระจัดกระจายอยู่ตามซอกซอยซับซ้อน หากเป็นเวลากลางคืนคงจะงดงามด้วยแสงไฟแน่ ๆ แต่ก็น่าเสียดายที่ในเมืองเช่นนี้ การจะได้เห็นดวงดาวเต็มท้องฟ้าก็เป็นได้แค่ความฝันของคนช่างจินตนาการ

กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นยามเมื่อยล้าพาให้ร่างกายผ่อนคลาย รอยยิ้มพออกพอใจระบายขึ้นบนใบหน้ามน ดวงตาคู่สวยทอแสงอ่อนเหม่อลอยจนไม่ได้สังเกตรอบข้าง ลดการ์ดการป้องกันตัวโดยสมบูรณ์

“ถึงไม่ใช่ฤดูผสมพันธุ์ของเธอ แต่ด้วยรูปลักษณ์ของตัวเธอเองมันก็ดึงดูดมาก รู้ไหม่ฮานะมาอิ”เสียงแหบกระซิบดังจากข้างหลัง “ระวังตัวเอาไว้จะดีกว่านะ”

“ครับ หัวหน้า”นัยน์ตาสีฟ้าทอประกายหม่นหมอง “ผมจะระวังครับ”

“ไปเถอะ จะได้เวลาทำงานต่อแล้ว”

ร่างสูงโปร่งเดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน ก้มหน้าก้มตาทำงานเอกสารที่รอการคัดแยก และการวิเคราะห์ผลดีผลเสียพื้นฐานตรงหน้า

คำพูดของหัวหน้าแผนกยังลอยวนอยู่ในหัว เขาขาดความระวังมากเกินไปเสมอในช่วงที่เขายังไม่ฮีท และมันเคยเกือบทำให้เขาแย่มากแล้ว แต่เขาก็ยังไม่จำ

แย่ชะมัด

สุดท้ายแล้ว ไอสึกิจึงทำงานเสร็จก่อนเวลาเลิก เขานำงานทั้งหมดไปวางไว้ในตะกร้าที่รุ่นพี่สั่งเอาไว้ ก่อนจะมานอนฟุบรอเวลาเลิกงาน

มันคงแค่ช่วงแรก ๆ ที่เขามีเวลาว่างอย่างนี้สินะ

เส้นผมที่เล็กละเอียดทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วงเผยให้เห็นต้นคอขาวสะอาด ไร้ซึ่งร่องรอยใด ๆ

เพื่อนร่วมงานที่แอบสนใจในตัวของโอเมก้าหนุ่มมากความสามารถเหล่มองคนที่เข้าสู่โลกส่วนตัวของตัวเองไปแล้วเงียบ ๆ

“นี่ ฮานะมาอิคุง”สัมผัสเย็น ๆ ไล้ไปตามแนวคอไล่มาถึงสันหลัง “ถึงแผนกเราจะไม่มีอัลฟ่าคนอื่นนอกจากผู้จัดการที่ไม่ค่อยได้เข้ามาสักเท่าไหร่ แต่บริษัทเราก็มีพวกระดับสูงเป็นอัลฟ่าเยอะมากนะ...”

“คุณโทโมเอะ...”

“ใส่ปลอกคอกันเอาไว้หน่อยก็ดีนะ”คำเตือนที่มาจากความหวังดีของหญิงสาวถูกส่งผ่านเข้ามาในหู ไอสึกิพยักหน้ารับน้อย ๆ แต่ก็ไม่ตอบอะไร สีหน้าของเขาหมองลงจนสังเกตได้ “ฉันเตือนด้วยความเป็นห่วง... ไม่โกรธกันนะ”

“ไม่หรอกครับ คุณโทโมเอะ ผมเข้าใจ”รอยยิ้มอ่อน ๆ ที่พยายามแย้มส่งให้ทำเอาสาวเจ้ารู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง “ยังไงก็ขอบคุณนะครับ”

“จ๊ะ... นี่ก็เวลาเลิกงานแล้ว กลับบ้านดี ๆ นะ เอาไว้เจอกัน”

“ครับ เจอกันพรุ่งนี้”ไอสึกิสูดลมหายใจลึกก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วโปรยยิ้มสดใส “เอาไว้พรุ่งนี้เจอกันนะครับ รุ่นพี่”

รอยยิ้มที่ไม่ได้ส่งหาแต่สาวสวย กลับกัน เขาแจกจ่ายไปให้ทุกคนที่เดินผ่าน

วันแรกของการทำงาน นับว่าผ่านไปได้ด้วยดี อย่างน้อยก็ไม่มีปัญหากับคนอื่น ๆ ตั้งแต่แรกเริ่มล่ะนะ

ไอสึกิไม่ลืมที่จะแวะไปซื้อชูครีมร้านตรงข้ามบริษัทตามคำแนะนำของมัตสึระ ทั้งยังซื้อบราวนี่ติดมือกลับไปสองชิ้นด้วย

เขาเดินทอดน่องไปขึ้นรถไฟเมโทรกลับบ้านอย่างเฉื่อยชา มองสองข้างทางที่เป็นสีส้มด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“หืม...”เสียงทุ้มครางในลำคอยามที่ร่างโปรงในชุดสุภาพเรียบร้อยเดินผ่านไป ดวงตาสีเทาเหลือบมองไปร่างร่างผอมนั้นอย่างสนใจ

“มีอะไรหรือครับ คุณชาย”

“ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกอะไรนิดหน่อย”

กลิ่นหอมเย็นที่แตะจมูกบางเบานั่น น่าสนใจไม่น้อย โอเมก้าที่มาเดินเล่นอยู่แถบใจกลางเมืองเพียงลำพัง นับว่าใจกล้าไม่น้อยเลย

“ครับ คุณชาย”

“ไปเถอะ วันนี้ฉันจะกลับคอนโด”

“ครับ”

รถหรูราคาหลักสิบล้านติดฟิล์มสีทึบรอบด้านแล่นฉิวไปตามเส้นถนนมุ่งหน้าไปยังที่หมายอย่างรวดเร็ว

นึกแล้วก็รู้สึกคุ้น ๆ หน้าโอเมก้าคนนั้นอยู่ลึก ๆ เหมือนกันนะ



๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑



ติชมให้กำลังใจกันได้น้าา จะพยายามมาลงต่อเนื่อง วันเว้นวันค้า

[midnight]

Chapter2

การทำงานในบริษัทของทากาฮาชิ ของไอสึกิเป็นไปได้ด้วยดี เขาสามารถเข้ากันได้กับเพื่อนร่วมงานที่เป็นเบต้าทุกคน และตลอดเดือนที่ผ่านมา ตัวเขาก็ไม่ได้พบเจอกับอัลฟ่าในบริษัทเลยสักคน

ช่วงฮีทในเดือนแรกของการทำงานก็ผ่านไปได้ด้วยดีโดยที่เขาไม่ต้องควักยาสำหรับฉีดซึ่งมีผลข้างเคียงมากออกมาใช้ และที่น่าดีใจคือเขาไม่โดนเพื่อนร่วมงานเข้ามาลวนลามเลยสักคนในเวลานั้น

ไอสึกิสนิทกับโทโมเอะขึ้นเรื่อย ๆ นับตั้งแต่การตักเตือนครั้งนั้น และยิ่งไปกว่านั้นคือตอนที่โทโมเอะถลาเข้ามาบอกให้เรารีบกินยา เมื่อกลิ่นโอเมก้าฟีโรโมนรุนแรงขึ้น ความจริงใจที่ได้รับมา เขาตอบแทนกลับให้ไปอย่างสมน้ำสมเนื้อเช่นกัน

“ทุกคน ยังจำได้ใช่ไหมว่าช่วงนี้ของปีมีอะไร”หัวหน้าทาคากิของทุกคนเดินยิ้มออกมาจากห้องกระจก พร้อมกับเสียงเฮที่ดังขึ้นเมื่อสิ้นคำ “อ้อ เรามีเด็กใหม่อยู่คนด้วยนี่ อธิบายให้เขาฟังด้วยล่ะ งานมีวันที่ 27 สองทุ่มนะ จะได้หยุดยาวกันแล้ว ตั้งใจให้เต็มที่ เข้าใจไหม”

“คร้าบ / ค้า”ทั้งแผนกส่งเสียงขานรับ ไม่เว้นแม้แต่เด็กใหม่ของฝ่ายการตลาดที่ยังไม่รู้อะไร รู้แต่ว่าเขากำลังจะได้หยุดนอนกลิ้งเกลือกอยู่บ้านสบาย ๆ แล้ว

“เอาล่ะ ผู้อาวุโสคนนี้จะอธิบายให้น้องหนูฟังเอง”มัตสึระเสนอมามาที่โต๊ะของไอสึกิเป็นคนแรกหน้ารอยยิ้มกว้างที่คาดว่าหุบไม่ลงไปอีกนานเลยทีเดียว “ทากาฮาชิ กรุ๊ป จะมีงานเลี้ยงพนักงานทุกปีตอนก่อนวันหยุดโกลเด้นวีค ซึ่งจะหยุดตั้งแต่วันที่ 29 เมษายน ถึง 5พฤษภาคมของทุกปี อย่างปีนี้จัดวันที่ 27 นี้แล้ว อย่าลืมหาสูทดี ๆ สักตัวกับเนคไทสีน้ำเงินที่มีรสนิยมสักเส้นมาใส่ไปงานล่ะ”

“ทำไมต้องสีน้ำเงินเหรอครับ”ไอสึกิถามไปอย่างงุนงง ดวงตาใสแจ๋วจับจ้องใบหน้าของคนอธิบายอย่างวาดหวังคำตอบ

“สีของทากาฮาชิ กรุ๊ป ยังไงล่ะ”คำตอบสั้น ๆ ที่เข้าใจง่ายส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว “เพราะอย่างนั้น รีบหาตั้งแต่เนิ่น ๆ ล่ะเข้าใจไหม เด็กใหม่”

“ครับ ๆ”ไอซากิตอบรับด้วยรอยยิ้ม วันงานเลี้ยงอีกสองสัปดาห์นี้แล้ว เขาคงต้องรีบซื้อจริง ๆ นั่นแหละ ไม่อย่างนั้นอาจจะซักไม่ทันก็ได้

กลางวันของวันนี้ ไอสึกิลงมากินข้าวกับเพื่อนร่วมงานหลายคนที่คุยกับเรื่องงานเลี้ยงอย่างตื่นเต้น และแน่นอนว่าเขาเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ

“ปีที่แล้วนะ มีจับสลากรางวัลด้วยล่ะ มีสิบชิ้น หัวหน้าพวกเราได้รางวัลด้วยล่ะ”มัตสึระยังคงจ้อเรื่องของปีก่อน ๆให้กับเขาฟังไม่หยุดตั้งแต่ต้นพัก จนมาถึงตอนนี้ที่นั่งรอข้าวกลางวันที่สั่งไป “หัวหน้าได้คูปองร้านเนื้อย่างชั้นดี ได้กินฟรีไม่อั้นเลยนะ น่าอิจฉาชะมัด เฮ้อ ฉันเคยได้แค่ตั๋วออนเซ็นครั้งเดียวเอง ตั้งแต่ทำงานมา”

“ได้ตั๋วออนเซ็นครั้งเดียว ดูฉันก่อนสิคะ ไม่เคยมีดวงจะได้เลย”ใบหน้าสวยงองำเมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่าน “ไม่เคยมีดวงเลยจริง ๆ”

“ปีนี้อาจจะเป็นปีของคุณโทโมเอะแล้วก็ได้นะครับ”ไอสึกิได้แต่ให้กำลังใจทั้งที่ยังยิ้มขัน “ผมยังใหม่ ไม่หวังอะไรหรอกครับ”

“จ้า ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ ตกมาถึงฉันบ้าง”นางฟ้าแห่งการตลาดทำท่าทางกระเง้ากระงอดกอดแขนโอเมก้าหนึ่งเดียวอย่างสนิทสนม “นี่ ไอสึกิ สนใจให้ฉันยืมตัวเธอไปควงเข้างานสักวันได้เปล่า”

“จะดีเหรอครับ”เจ้าหล่อนช้อนตามองเขาอย่างวาดหวังท่ามกลางสายตาเขม่นของใครหลายคน “ก็ผมน่ะ...”

“ไม่เห็นเป็นอะไรนี่”โทโมเอะยิ้มหวานส่งให้กับเขา “ควงไอสึกิเข้างานสิดี เด่นแน่ ๆ รางวัลจะได้ตกมาถึงฉันไง”

“เอ่อ... ตามใจแล้วกันครับ”

“เยี่ยมไปเลย”เมื่อได้ดั่งใจต้องการแล้ว สาวน้อยคนสวยก็ลากเอารุ่นน้องพร้อมกับเพื่อนร่วมแผนกคนอื่น ๆ

ทงคัตสึ เป็นหนึ่งเมนูประจำของไอสึกิที่พ่อครัวจำได้ดี และที่มากกว่านั้นคือเขาจำได้กระทั่งว่าเจ้าตัวกินไซส์ S เล็กสุดกับมิโสะซุปที่เน้นสาหร่าย ในครั้งแรก ๆ พ่อครัวซาซาระคิดว่าพนักงานใหม่ คงพยายามเซฟเงิน แต่พอลองเพิ่มพิเศษให้ คนตัวบางนั่นกลับกินไม่หมดซะอย่างนั้น กลับกันน้ำซุปที่เพิ่มพิเศษไปกลับกินหมด ทุกวันนี้เลยเพิ่มมิโซะซุปให้เป็นกรณีพิเศษอยู่เสมอ ๆ

“พ่อครัวดูชอบไอสึกิเป็นพิเศษนะ”ฮิโยชิมองถ้วยซุปที่มีขนาดใหญ่กว่าคนอื่นกับข้าวชามเล็ก “นายนี่ กินน้อยจริง ๆ น้อยกว่าโทโมเอะซะอีก”

“เท่านี้ก็อิ่มแล้วล่ะครับ รุ่นพี่”ไอสึกิดึงตะเกียบออกจากซอง กัดออกจากกันอย่างสวยงาม “มากกว่านี้ผมไม่ไหวแล้วล่ะครับ”

“ถ้านายได้รางวัลพวกของกิน ควรเอาไปแลกกับคนอื่นเขาจะดีกว่านะ”คำพูดจากใจของรุ่นพี่ที่เคารพทำเอารุ่นน้องคนเก่งหลุดหัวเราะออกมา “พี่ฉันพูดจริง ๆ นะ”

“ครับ ๆ เอาเป็นว่า ถ้าผมได้รางวัลที่เป็นของกินมา ผมจะเอามาให้พวกพี่ ๆ ไปกินกันแล้วกันนะครับ”รอยยิ้มสดใสฉาบทับบนใบหน้าหล่อเหลาเรียกสายตาของทุกคน กลิ่นหอมเย็นกระจายออกบางเบา

“ไอสึกิ นายกินยามาหรือเปล่า”โทโมเอะโพรงถามขึ้นกลางวงทำเอาโอเมก้าหนุ่มสะดุ้งเฮือก

“เปล่าครับ...ผมไม่ได้อยู่ในช่วงนั้น”เขาปฏิเสธแผ่วเบา “สงสัยคงนั่งหลบแอร์มากเกินไปล่ะมั้งครับ เหงื่อเลยออก”

“ไม่เป็นอะไรหรอกนา โทโมะจัง ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นสักหน่อย”แต่ถึงอย่างนั้นสายตาของใครหลายคนก็หันมาจับจ้องร่างของโอเมก้าหนึ่งเดียวอยู่ดี “ใส่คอเต่าแบบนี้ก็ลึกลับดีเหมือนกันนะ”

“คงงั้นล่ะครับ”ไอสึกิไม่ชอบใส่ปลอกคอ จึงเลือกใส่เสื้อคอเต่าเนื้อหนาเอาไว้ด้านในสุดแทน “แต่ก็ร้อนเหมือนกันนะ”

“อนทนไว้ก่อนละกัน จนกว่าจะหาคู่ได้น่ะ”ฮิโยชิให้กำลังใจน้องเล็กของแผนก พร้อมขยิบตาให้ทีนึง “แต่ถ้าสนใจอยู่กับฉัน ฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ”

“ไอสึกิคงโดยคุณนายที่บ้านพี่แหกอกเอาล่ะค่ะ อย่าทำร้ายน้องเล็กของพวกเราสินะ”สาวเจ้าคนเดียวในโต๊ะแยกเขี้ยวใส่พี่ใหญ่พร้อมกางปีกปกป้องน้องน้อยทันที “ไอสึกิเก่งจะตาย เดี๋ยวก็มีคนที่คู่ควรเองนั่นแหละค่ะ”

อย่างน้อย ๆ คนในแผนกของเขาก็หัวสมัยใหม่กันมากกว่าแต่ก่อนที่มันจะยึดติดกับการดำรงในเพศสภาพนั้น ๆ ของตน

“คงไม่หรอกครับ”ปฏิเสธอย่างถ่อมตนเป็นหนึ่งในเกราะป้องกันของไอสึกิที่ใช้มาตลอดหลายปี

“น่ะ ถ่อมตัวอีกแล้ว”เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นรอบโต๊ะ “จะใครก็ได้ ขอแค่มีนายคนเดียว ฉันก็สบายใจแล้วล่ะ”

“ขอบคุณนะครับ คุณโทโมเอะ”

 

ตกเย็นหลังเลิกงาน ไอสึกิก็มุ่งหน้าไปยังห้างใหญ่กลางเมือง เขากดเอาเงินเก็บส่วนหนึ่งออกมาเพื่อเตรียมซื้อชุดดี ๆ สักชุดอย่างที่มัตสึระกำชับเอาไว้

ตัวเลขในธนาคารที่น้อยทำให้เขาต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ โอเมก้าต้องใช้เงินมากในการซื้อยาและของจำเป็นอื่น ๆ แม้จะได้รับการสนับสนุนช่วยเหลือจากภาครัฐ แต่ก็ใช่ว่าจะพอใช้เสมอไป

“จะเลือกชุดแบบไหนดีนะ”ดวงตาสีฟ้าสวยกวาดมองชุดสูทที่แขวนเรียงรายอยู่ตรงหน้า “ถ้าเรียบเกินไปก็คงไม่ดีเท่าไหร่สินะ”

มือเรียวยกสูทตัวแล้วตัวเล่าออกมาทาบตัวเองพร้อมกับสีหน้ายุ่งยากใจ พนักงานขายก็ไม่เข้ามาช่วยเหลือเขาด้วยติดลูกค้าวีไอพีอยู่หลายคน

สำคัญกว่านั้นคงมองว่าตัวเขาไม่มีเงินมากพอ...

“เฮ้อ...”

“นายยังไม่แก่สักหน่อย สูททางการขนาดนั้นคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่หรอก”เสียงนุ่มทุ้มฟังรื่นหูกระซิบเบา ๆ จากทางด้านหลัง “ผิวนายขาว ถ้าเลือกสีอ่อนจะพาให้ซีดจนเกินไป ลองสีเข้มขึ้นมาหน่อยน่าจะดีกว่า”

ไอสึกิหันไปมองผู้พูดที่ยืนอยู่ทางด้านหลังอยากตกใจ เส้นผมซอยสั้นเข้าทรงสีควันบุหรี่ ดวงตาสีเทา กับริมฝีปากบางที่มุมปากยกยิ้มน้อย ๆ รับกับจมูกเป็นสันโด่ง

“ลองชุดนี้สิ”สูทแฟชั่นดีไซน์เรียบหรูสีน้ำตาลถูกยื่นส่งมาให้ลองทาบกับตัว “ดูดีกว่าชุดก่อนนะ”

“ครับ”ถึงแม้ว่าจะยังมึนงง แต่ไอสึกิก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มสดใสให้กับคนแปลกหน้าที่เข้ามาแนะนำความเห็นดี ๆ ให้ “ขอบคุณมากนะครับ”

“ไม่เป็นไร”ร่างสูงสมส่วนประกอบกับท่วงท่าสง่างามที่มองแวบแรกก็พอจะเดาในใจได้ว่าคงเป็นพวกอัลฟ่าหันหลังให้กับร่างโปร่ง ก่อนจะหันควับมาอีกครั้งแล้วดึงตัวของคนตรงหน้าเข้ามาใกล้

“อ๊ะ!”ไม่ทันที่จะได้ขัดขืน คอเสื้อด้านในก็ถูกดึงลง ดวงตาคมหรี่มองช่องคอยาวที่ยังไร้มลทินอย่างพอใจ

“กลิ่นของนาย เย้ายวนดีนะ”เสียงกระซิบแผ่วที่ข้างหูมาพร้อมกับจูบหนัก ๆ ที่ซอกคอก่อนที่คนแปลกหน้าจะผละออกไป “ถ้าเราเจอกันอีก ฉันจะเข้าไปหานาย”

คำพูดที่ทิ้งท้ายเอาไว้ทำเอาหัวใจของโอเมก้าหนุ่มกระตุกวูบ เขามองตาแผ่นหลังกว้างจนลับสายตาไป

สัมผัสอุ่นร้อนที่ทาบลงมาตรงคอยังไม่เลือกหายไปจากความรู้สึก ส่วนลึกของเขามีความกลัวปะปนอยู่ไม่น้อยไปกว่าความตกใจที่แสดงออกมา

“คุณลูกค้าคะ”เสียงใสของพนักงานขายคนหนึ่งเรียกเขาที่ตกอยู่ในภวังค์ให้ได้สติ “ชุดในมือคุณลูกค้า เดี๋ยวฉันเอาไปใส่ถุงให้นะคะ”

“เอ่อ นี่ครับ”ไอสึกิส่งชุดในมือให้พร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาหมายจะหยิบเงิน “เท่าไหร่นะครับ”

“คุณผู้ชายท่านนั้นชำระเงินให้แล้วนะคะ คุณลูกค้า พร้อมกับเนคไทอีกเส้นค่ะ”มือเรียวเล็กรับเอาชุดในอ้อมแขนของชายหนุ่มไป “คุณลูกค้าสนใจรับอะไรเพิ่มไหมคะ”

“เอ่อ ไม่ล่ะครับ”จ่ายเงินให้แล้ว... เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคน ๆ นั้นถึงทำแบบนี้ กับการที่จะยื่นเงินออกมาจำนวนไม่น้อยให้กับคนแปลกหน้า มันน่าประหลาดเกินไป

ไอสึกิรับถุงมาไว้ในมือ ก่อนจะออกจากร้านไป เขาตั้งใจว่าจะกลับอพาร์ทเม้นท์ที่พักซึ่งเริ่มเช่ามาตั้งแต่สองสัปดาห์หลังจากได้งานทำ แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิด เขาจึงต้องหมุนกายกลับไปซื้อของอีกชิ้นมาเพิ่ม

ปลอกคอหลากหลายรูปแบบและสีสันวางเรียงรายอยู่บนชั้นระดับสายตา ชายหนุ่มกวาดตาไล่มองอยู่พักใหญ่ขึ้งตัดสินใจซื้อปลอกคอสีดำที่ดูเรียบ ๆ มาอันหนึ่งแล้วผลุบออกจากร้านไปด้วยความรวดเร็ว

ไอสึกิเช่าอพาร์ทเม้นท์ขนาดกลางอยู่ในย่านที่แออัด แต่ถึงอย่างนั้นในเวลากลางคืนกลับเงียบเชียบจนน่ากลัว

“อื้อ... อย่า... อ๊ะ”เสียงที่แหบเครือกระเซ้าขาดเป็นห้วง ๆ ลอกเข้ามาในหูของชายหนุ่ม หัวคิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย “ไม่ ไม่นะ”

ขาเรียววิ่งพรวดไปยังต้นทางของเสียง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำเอาสติของผู้มาใหม่แหกกระเจิง

เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยกับนิ้วมือที่สอดเข้าไปอยู่ในช่องทางคับแคบ ใบหน้าหวานที่อาบไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากสีสดนั้นร้องขอความช่วยเหลือแหบแห้ง

ท่อนขาเรียวภายใต้กางเกงแสลกพอดีตัวตวัดไปกลางลำตัวของเบต้าที่กำลังกระหายหื่น กับชายกึ่งเปลือยที่ยังไม่มีสติมากนักจนกระเด็น ช่วงที่พวกมันยังเรียกสติกลับมาไม่ได้ก็ไม่ยากที่เขาจะจัดการให้ไปกองรวมกันเป็นเนื้อเดียว

หมัดหนัก ๆ ต่อยเข้าเต็มหน้าจนเลือดกำเดาไหลสาดออกมา เช่นเดียวกับเข่าที่แทงเข้าตรงจุดสงวนให้หน้าเขียวไปหลายที

“ไอ้บ้าเอ้ย”ฝีเท้าหนัก ๆ กระทืบลงบนหน้าท้องของสวะในสายตาเขาจนร่างงอ “กล้าดีไงวะ ไอ้พวกเศษเดน แม่ง”

มือเรียวเสยผมที่ลงมาปรกหน้าขึ้นเผยดวงตาที่มองก้อนเนื้อที่พันรวมกันอยู่ตรงหน้าอย่างเหยียดหยาม

“เป็นอะไรไหมครับ”เสียงที่เอ่ยถามคนที่กำลังสั่นเทานั้นฟังดูอ่อนโยน ต่างจากท่วงท่าที่เด็ดขาดก่อนหน้า “ลุกไหวไหมครับ”

“อะ อืม”ร่างบางพยายามประคองตัวเองขึ้น แต่ก็ช่างไร้เรี่ยวแรง “อ๊ะ”

ไอสึกิถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกคลุมร่างที่เปลือยเปล่า ก่อนที่จะหยิบเอากางเกงที่ถูกถอดเขวี้ยงไปไม่ใกล้มาสวมใส่ให้กับใครอีกคนในที่นั้น

“ไปที่ห้องผมก่อนแล้วกันนะครับ”มันเป็นหนทางที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะคิดได้ในเวลานี้แล้ว “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วนะครับ”

“ขอบใจนะ”ใบหน้าหวานที่มอมแมมได้ที่คลี่ยิ้มบาง เขาพยายามยันตัวลุกขึ้น แค่ช่วงขาที่ไร้เรียวแรงจากความหวาดกลัวนั้นไม่อำนายให้สักนิด

“มาสิครับ”ร่างโปร่งที่เหลือเพียงเสื้อคอเต่ากับกางเกงหันหลังย่อลงตรงหน้า “คงเดินไม่ไหวสินะ”

“อืม...”ชายอีกคนไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือนั้น ทิ้งตัวลงบนแผ่นหลังบาง แขนเรียวตวัดมาโอบช่วงคอของไอสึกิเอาไว้

ทั้งที่ร่างกายก็ดูไม่ต่างจากเขามากมาย... แต่ทำไมถึงดูเข้มแข็งจังนะ

ห่างจากที่เกิดเรื่องไม่ไกลนักก็เป็นอพาร์ทเม้นท์ ขนาดเจ็ดชั้นที่พักของไอสึกิ เขาแบกร่างบางที่ช่วยมาเข้าไปด้านในโดยไม่สนใจสายตาของคนที่มองมาสักเพียงนิด

จากท่วงท่าการแสดงออกภายนอกที่ดูคล้ายอัลฟ่าของเขา แต่ฐานะปานกลาง คนส่วนใหญ่จึงมักจะเดาว่าเขาเป็นอัลฟ่าไม่ก็เบต้าที่ตัวเล็ก มากกว่าเพศสภาพที่แท้จริง ซึ่งมันก็เป็นข้อดีอย่างนึงเหมือนกัน

“ห้องน้ำอยู่ด้านนี้ ส่วนเสื้อผ้าในตู้หยิบไปใช้ได้ทุกชิ้นนะครับ ชั้นในใหม่อยู่สิ้นชักที่สองฝั่งซ้าย”ริมฝีปากบางสีระเรื่อขยับพูดกับผู้มาใหม่อย่างใจกว้าง “เดี๋ยวผมจะไปหาอะไรอุ่น ๆ มาให้กิน ถ้าอยากอาบน้ำก็เชิญได้เต็มที่เลยนะครับ”

“ขอบคุณนะ... นาย...”

“ผมชื่อไอสึกิ”รอยยิ้มอบอุ่นชวนให้หลงใหลแย้มขึ้นมาปลอบใจคงตรงหน้า “ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”

“คิริว”เสียงใสที่ปนแหบเอ่ยกลับมา “ชื่อของฉันน่ะ... นาย... ไม่ได้เป็นอัลฟ่าเหรอ”

“เปล่า ผมเป็นเหมือนคุณ”ดวงตาคู่สวยที่ฉ่ำน้ำเบิกกว้าง คำพูดที่ลอยมาทำเอาเขาแทบไม่เชื่อในหูตัวเอง “เพราะอย่างนั้น วางใจได้ครับ”

ริมฝีปากเรียวบางยกยิ้มสวยจนน่าใจเต้น ก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินลับหายเข้าไปในห้องครัวเล็ก ๆ นั่น

คิริวเข้าไปอาบน้ำเงียบ ๆ มีเพียงเสียงน้ำจากฝักเบาที่กระทบพื้นดังออกมา มือเรียวเล็กลูบขัดบริเวณที่โดนสองคนนั้นสัมผัสอย่างขยะแขยง

เขาใช้เวลาอาบน้ำอยู่พักใหญ่ เมื่อออกมาก็เห็นแก้วนมที่ยังอุ่นวางอยู่แล้ว พร้อมกับโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องที่วางเอาไว้คู่กันกับโน้ตใบเล็กที่บอกให้เขาใช้ได้ไม่ต้องเกรงใจ

“ใจดีจัง”คิริวกดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจ รอสายอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะมีเสียงร้อนรนลอดออกมา “ฉันอยู่ที่...”

เสียงพูดคุยที่ลอดออกจากประตูที่เพิ่งเปิดแง้มเข้าไป ทำให้ไอสึกิตัดสินใจปิดมันลง และยืนพิงประตูเอาไว้แทน เขาไม่ได้ชอบรู้เรื่องของใครอยู่แล้ว เพียงแต่ตัวเขาเองก็ขี้เกียจที่จะรอให้คนที่เขาช่วยมาอาบน้ำจนเสร็จ เลยหอบของไปอาบที่ห้องน้ำรวมก็เท่านั้น

ไอสึกิทิ้งให้เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีจึงเข้าไปในห้อง แก้วใส่นมว่างเปล่า ข้าง ๆ กันก็มีโทรศัพท์วางไว้อยู่

“ขอบใจนะ ไอสึกิ”คิริวเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วบใบหน้าที่สดใสขึ้น “อีกสักพักก็จะมีคนมารับแล้วล่ะ ขอโทษที่ต้องรบกวนนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณคิริว”ผู้เป็นเจ้าของห้องหยิบแก้วนมไปล้างเก็บ ก่อนจะเดินมานั่งบนเตียง ตรงข้ามหับเก้าอี้ที่คิริวนั่งอยู่ “แถวนี้ไม่ค่อยมีโอเมก้ามากนัก ไม่ใช่ย่านที่จะมีคนจะวิ่งเข้าไปช่วยเหลือคนอื่นตลอดเวลา คราวหน้าถ้าจะมา ผมว่าให้คนอื่นมาเป็นเพื่อนด้วย อาจจะดีกว่านะครับ”

“อื้อ... แล้วไอสึกิอยู่แถวนี้คนเดียว ไม่เป็นอะไรแน่เหรอ”ประสบการณ์ที่เลวร้ายทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงคนตรงหน้าขึ้นมา “ยิ่งช่วงที่ฮีท...”

“ถ้าเป็นช่วงนั้น เพื่อนร่วมงานของผมมักจะมาส่งน่ะครับ”ฮิโยชิกับมัตสึระมักจะผลัดกันมาส่งไอสึกิอยู่เสมอในช่วงนั้นจริง ๆ รุ่นพี่ทั้งสองคนรวมทั้งโทโมเอะคอยดูแลเขาไม่ขาด

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ทั้งคู่ต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ไอสึกิเป็นคนลุกขึ้นเดินออกไปเปิดดูผู้มาเยือนเอง ร่างสูงในชุดสูทเนื้อดี ใบหน้าหลอเหลาคมดุ แต่ดวงตาเรียวนั้นแฝงแววร้อนรนอยู่

“คิริวล่ะ”ชายแปลกหน้าถามขึ้นทันทีที่ประตูเปิดออก “คิริว”

“ฮาคุ”เสียงของคิริวดังจากด้านใน ก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งออกมา ไอสึกกิก้าวหลบวูบเปิดทางให้คิริววิ่งโถมเข้ากอดคนหน้าดุแน่น “ฮาคุ ฉัน...”

“ไม่เป็นไร คิริว ไม่เป็นไร”น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่มีให้เพียงคนเดียว พาให้ไอสึกิแย้มยิ้มบาง “ขอบใจนายมากที่ช่วยคิริวไว้”

“ไม่เป็นไรครับ”ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เขาพูดคำ ๆ นี้ไปกี่ครั้งแล้วก็ขี้เกียจจะนับ “เสื้อผ้าชุดนั้น ไม่ต้องเอามาคืนก็ได้นะครับ”

“ถ้ามีอะไรให้ช่วย นายโทรมาได้ตลอดเลย ฉันกับคิริวยินดีที่จะช่วยเหลือเสมอ”นามบัตรใบหนึ่งถูกยิ่งส่งมาให้ตรงหน้าซึ่งไอสึกิก็รับเอาไว้โดยดี “ฉันกลับก่อนนะ เอาไว้ฉันจะโทรนัดไปเลี้ยงขอบคุณสักครั้ง”

“ครับ โชคดีนะครับ”

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

บทที่ 2 ค้า วันนี้มาเร็วค่ะ ^++++^

ขยัน ๆ ช่วงนี้ขยัน จะพยายามวันเว้นวันนะคะ (ขอเวลาเกลาสักนิด ฮ่าๆ)
 

พบกันตอนต่อไปค้าา

[darinsaya]

 

[sirin_chadada]

อากิโตะเป็นคนดีมากเลย โชคดีที่พยายามจนเรียนเก่ง คนรอบข้างก็ดีด้วย แถมรุ่นพี่ที่ทำงานยังช่วยเหลือเอื้อเฟื้ออีก
รอตอนต่อไปค่ะ

[arij-iris]

รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาาาาาาา

[angel_Z4]

น่ารักๆ

[midnight]

Chapter3

 

หลังจากวันนั้น ไอสึกิก็ได้เพื่อนใหม่ที่เป็นโอเมก้าเหมือนกันมาเพิ่มอีกหนึ่งคน ตัวเขาเพิ่งรู้ว่าคิริวเป็นคู่ของทายาทยามาโมโตะ อีกหนึ่งตระกูลชั้นนำของประเทศ ตอนที่ได้เจอฮาคุอีกครั้งทำเอาเขาเกร็งแทบแย่

“ถ้านายไม่อยากทำงานที่ทากาฮาชิเมื่อไหร่ มาหาฉันที่บริษัทได้เลยนะ”คำชักชวนที่อดจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ได้ดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม นับตั้งแต่ได้พบหน้ากันบ่อยขึ้น “น่า ฉันเป็นเพื่อนกับหมอนั่น ยังไงพูดกันนิดหน่อย มันก็ยอมไม่ยากหรอก”

“เดี๋ยวนะ ฮาคุ ตอนนี้ที่บริษัทมีตำแหน่งดี ๆ ว่างด้วยหรือไง”คิริวที่ไปนั่งเล่นในห้องของไอสึกิในช่วงวันหยุดที่ผ่านมารู้จักความสามารถของโอเมก้าที่ออกจะผ่าเหล่าไปสักหน่อยของคน ๆ นี้ดี ตำแหน่งพนักงานธรรมดาไม่คู่ควรสักนิด

“มีสิ ตำแหน่งเพื่อนเล่นของคิริวยังว่างอยู่เลย”

“ฮาคุ!”

คู่รักที่ชอบหยอก ชอบตีกันตรงหน้ายังคงทำให้ไอสึกิหัวเราออกมาได้เสมอ

ความสนิทสนมนี้คงเกิดเมื่อตอนถัดจากวันที่ได้เจอกันครั้งแรกสามวัน ในตอนเย็นคิริวก็มาหาเขาพร้อมฮาคุอยู่เสมอ ลากพาไปกินข้าวด้วยกันบ่อยเสียจนอยากคืนนามบัตรนั้นไป แต่ฮาคุบอกกับเขาว่า การที่ออกมากินข้าวกับไอสึกิ ทำให้คิริวร่าเริงขึ้น ถือว่าเป็นการช่วยเหลือฮาคุอีกทางเหมือนกัน

“สุดสัปดาห์นี้ที่ทากาฮาชิมีงานเลี้ยงสินะ ไอสึกิ”คิริวหันมาคุยกับเพื่อนด้วยรอยยิ้มรื่นเริง “นี่ ฉันซื้อเข็มติดเนคไทมาให้ ตอนไปที่ห้องไอสึกิไม่เห็นมี นี่ไง สวยไหม”

กล่องใบเล็กถูกเปิดแล้วยื่นมาให้ ภายในเป็นเข็มกลัดติดเนคไทรูปปีกสีเงินประกายสวย ไอสึกิมองหน้าคิริวนิ่ง

“ขอบใจนะ”ตาใสแจ๋วที่จับจ้องมาทำให้คำพูดปฏิเสธถูกกลืนกลับลงท้องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ดูดีมากเลย”

“อย่าลืมติดไปด้วยนะ ไอสึกิ”

 

วันที่ 27 เมษายน เป็นวันงานเลี้ยงบริษัทประจำปีจึงอนุญาตให้พนักงานทุกระดับเลิกงานได้ตั้งแต่ครึ่งวันเพื่อกลับไปแต่งตัวมาร่วมงานเลี้ยง ไม่เว้นแม้แต่ยามที่เฝ้าหน้าบริษัทก็ตาม

เมื่อพระอาทิตย์ตรงหัว ไฟในบริษัททั้งหมดก็ดับลง ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านไปอย่างตื่นเต้น

ไอสึกิที่ไม่คุ้นเคยกับการไปงานจึงมีรุ่นพี่ในแผนกอย่างโทโมเอะไปรับที่อพาร์ทเม้นท์ในตอนเย็น ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาเป็นคู่ควงของเธอในคืนนี้ เพราะอย่างนั้นให้เธอไปรับก็สมเหตุสมผลแล้ว

อันที่จริง ตัวเขาก็ไม่ได้อยากไปงานเลี้ยงอะไรเทือกนี้นัก โอเมก้าไม่ควรอยู่ในคนหมู่มากขนาดนั้น

นี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาได้เจออัลฟ่าในบริษัทด้วย...

เสื้อผ้าที่เตรียมเอาไว้เรียบร้อยถูกหยิบขึ้นมาสวม เขาไม่คิดจะจัดการเซ็ตทรงผมให้แตกต่างจากเดิมนัก เพียงแค่รวบเอาไว้หลวม ๆ ด้วยพักหลังเขาเลือกที่จะไว้ผมให้ยาวลงมาปิดคอสักหน่อย แล้วซอยรากไทรเอา แต่ก็ไม่ได้ไปตัดมาเป็นเดือนแล้ว รากไทรที่เคยไว้จึงยาวขึ้น เลยต้องรวมครึ่งหัวเอาไว้แทน

“เข็มไทนี่... คิดตรงไหนดีนะ”นิ้วเรียวคีบเอาเข็มรูปปีกนกสวยขึ้นมาทาบกับเนคไทหาตำแหน่งดี ๆ ติดลงไป “ก็เหลือแต่...”

ปลอกคอสีดำที่ซื้อมาในวันเดียวกันถูกวางทิ้งนิ่งอยู่บนโต๊ะหนังสือมาตลอดจนวันนี้เขาจำต้องหยิบมันขึ้นมาสวมอย่างจำใจพร้อมกับเงยขึ้นมองกระจก

ชายหนุ่มในชุดสูทเข้ารูปสีน้ำตาล ใบหน้าเรียวที่ติดหวานแต่ก็ยังหล่อเหลากำลังส่งยิ้มมาให้ เส้นผมละเอียดนุ่มรวบไว้อย่างพอเหมาะ ขัดใจก็แต่ปลอกคออันนั้น

“เอาเถอะ”ป้องกันเอาไว้ ดีว่ามาตามแก้ทีหลัง

ยาระงับอาการฉุกเฉินถูกใส่ไว้ที่กระเป๋าเสื้อเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน เดือนนี้มัวแต่ยุ่ง ๆ ยาเม็ดที่เคยมีเหลือเฟือก็หมดไปแล้ว เหลือยาฉีดอยู่เพียงสองเข็ม วันพรุ่งนี้เขาคงต้องไปเอายาเพิ่มสักหน่อยแล้วสินะ

ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ ไอสึกิก็แต่งตัวเตรียมพร้อมเสร็จเรียบร้อย เหลือเพียงรอสาวสวยของแผนกมารับเพียงเท่านั้น

และสาวเจ้าก็ไม่ปล่อยให้รอนาน ฟ้าเริ่มมืด รถสีเงินเงาวับก็มาจอดหน้าอพาร์ทเม้นท์ที่ดูโทรมตามกาลเวลาแล้ว

“วันนี้ดูดีจังเลย ไอสึกิ”โทโมเอะเปลี่ยนมานั่งด้านข้าง ให้รุ่นน้องของเธอเป็นคนขับออกไป โดยเธอจะคอยบอกทางกล่าวชม “ปลอกคอก็สวยดีนะ เรียบ หรู”

“แต่ผมไม่ชอบเท่าไหร่หรอกนะครับ ฮะ ๆ”เส้นหนังไม่เหมือนกับผ้านุ่ม ๆ ที่เคยใส่ มันต่างจากความเคยชินที่ผ่านค่อนข้างมาก ทั้งน้ำหนัก ความแข็ง และความสาก “อึดอัด”

“ใส่ไว้ก่อนน่ะ ดีแล้ว เอาไว้ไปทำงานปกติค่อยถอดก็ได้”เสียงใสของหญิงสาวเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “เอายามาด้วยใช่ไหมจ๊ะ น่าจะใกล้ ๆ เวลาแล้วนี่”

“ยากินผมหมดแล้ว เหลือยาฉีดแค่สองเข็มนี่แหละครับ แย่ชะมัดเลย”เขาอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ “ผลข้างเคียงเยอะก็ว่าแย่แล้ว แต่กับผมยาตัวนี้มันออกฤทธิ์ได้ไม่นานเท่าไหร่ด้วยสิ”

“มีไว้อุ่นใจล่ะนะ เอาไว้บนรถเข็มนึงเผื่อเกิดอีกเข็มไปชนอะไรแตกไหม”ความเห็นที่เสนอมานับว่าไม่เลว ระหว่างที่รถติด ไอสึกิเลยหยิบยาฉีดระงับอาการของโอเมก้ามาวางไว้ที่คอนโซลหน้าเข็มนึง “เดี๋ยวเลี้ยวขวาข้างหน้านะ”

โรงแรมที่จัดเลี้ยงกับบริษัทที่ทำงานอยู่ห่างกันไม่มาก อพาร์ทเม้นท์ที่ไอสึกิอยู่เองก็ห่างจากบริษัทไม่เท่าไหร่เลยทำให้พวกเขาสองคนมาถึงงานก่อนงานเริ่มพักหนึ่ง

การใส่ปลอกคอทำให้เพียงแค่มองก็รู้ทันทีว่าใครเป็นโอเมก้า เหล่าพนักงานที่มาถึงก่อนแล้ว รวมไปถึงบริกรของโรงแรมต่างเหล่มองโอเมก้าหนึ่งเดียวที่เดินเฉิดฉายมาพร้อมกับสาวงามแห่งการตลาด

“คนมองกันเต็มเลยเนอะ ไอสึกิ”ใบหน้าหวานยิ้มแย้มแจ่มใส เจ้าหล่อนดูพึงพอใจในสายตาของคนที่มองมาไม่น้อยเลย “ถึงไม่ได้รางวัลจับสลาก ก็ขอรางวัลป๊อปปูล่าสักหน่อยแล้วกันนะ”

“เอ๊ะ”

“ก็รางวัลสำหรับพนักงานที่ถูกจับตามองที่สุดไงล่ะ ฉันก็สวย นายก็หล่อ ออกจะโดดเด่น จริงไหม”จุดประสงค์ที่แอบแฝงเผยออกมาหมดเปลือกเล่นเอารุ่นน้องที่โดนดึงมาเอี่ยวต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ “น่า ได้แค่ปีนี้แหละ คิก ๆ ยัยมิกะฝ่ายบัญชีสู้ฉันไม่ได้แน่”

เพียงแค่ไอสึกิระบายยิ้มอ่อนออกมา เสียงสูดลมหายใจเฮือกก็แว่วเข้าหู

“คุณโทโมเอะเนี่ยนะ ไม่ค่อยเลยนะครับ”

“ฮิ ๆ น่า ๆ พื้นฐานหน้าตาของไอสึกิก็ดี๊ดี ยิ่งทำผมทรงนี้ยิ่งดึงดูด รู้ไหม ไม่ใช่แค่ผู้หญิงซะด้วยสิ”ไม่ใช่แค่โทโมเอะที่รับรู้ถึงสายตาแห่งความต้องการที่มองมา ตัวคนถูกมองเองก็รู้สึกเช่นกัน “มือเย็นหมดแล้ว... ไม่ต้องกลัวหรอก ในโรงแรมที่คนเยอะ ๆ แบบนี้ นอกจากอัลฟ่าที่รัทแล้ว ไม่มีใครกล้าพุ่งเข้ามาหรอกน่า”

“หวังว่านะครับ”นิ้วเรียวขาวแตะที่ปลอกคอของตนอย่างเป็นกังวล “รู้สึกไม่ค่อยดีเลย”

“ไม่เอาน่า อย่าเครียดสิ ไป ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

งานเลี้ยงแบบค็อกเทล จะหาอะไรที่อยู่ท้องก็คงยาก ไอสึกิเลือกหยิบครัวซองต์และมิลล์เฟยมาอย่างละชิ้น กับน้ำส้มแก้วนึง

“อ้าวไม่ดื่มเรอะ”มัตสึระที่มาถึงหลังจากที่เขามาไม่นานล็อคคอถาม “เฮ้ วันนี้ยอมใส่ปลอกคอซะด้วย”

“ไม่ดื่มล่ะครับ”อย่างน้อยมีสติเอาไว้ ถ้าเกิดอะไรจะได้หาทางหนีทีไล่ทัน... เขาไม่อยากตกเป็นเครื่องระบายอารมณ์ของใครหรอกนะ

“เอ้า ตามใจแล้วกัน”ว่าจบเจ้าตัวก็ยกไวน์แดงขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว “อ่าห์ นุ่มลิ้นดีจริง ๆ”

“ดื่มได้ไรอรรถรสดีจริง ๆ เลยนะครับ รุ่นพี่”ไอสึกิกระตุกยิ้มขันแล้วส่ายหน้า “ดื่มแบบนี้ระวังเมาปลิ้นนะครับ”

“จริงจังซะจริง งานเลี้ยงกินฟรีทั้งที จะตามใจหน่อยก็ไม่ได้”มัตสึระเบ้ปากอย่างเซ็ง ๆ แล้วเดินไปหาอะไรกินที่อีกฝั่ง

ไฟที่สว่างถูกลดแสงลงให้เหลือเพียงแค่ตรงเวที พิธีกรทำการเปิดงานและเชิญคณะผู้บริหารขึ้นมากล่าวสั้น ๆ แน่นอนว่ามันไม่ได้อยู่ในความสนใจของไอสึกินัก

จนกระทั่ง...

“ขอเชิญประธานใหญ่ คุณทากาฮาชา อากิโตะ ขึ้นมากล่าวอะไรกับพนักงานสักเล็กน้อยนะครับ”

ร่างสูงสมส่วนในชุดสูทสีดำก้าวขึ้นไปบนเวทีด้วยท่วงท่าที่น่าหลงใหล ดวงตาสีเทากวาดมองทุกคนในงานพร้อมส่งรอยยิ้มบางให้ เส้นผมสีควันบุหรี่ถูกเสยขึ้นเปิดหน้าผากทำให้เห็นใบหน้าที่ราวกับรูปสลักจากสวรรค์

คน ๆ นั้น... ที่เขาเจอในร้านขายชุด เป็นประธานใหญ่ของทากาฮาชิ!

ดวงตากลมใสเบิกกว้างอย่างตกใจ เขาเดาว่าคนที่เจอต้องเป็นอัลฟ่าที่มีฐานะ แต่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเป็นคนที่ใกล้ตัวขนาดนี้

“ขอบคุณทุกคนที่ตั้งใจทำงานกันมาตลอดปี ปีนี้ก็ขอฝากการขับเคลื่อนบริษัทของพวกเราไปข้างหน้าเอาไว้ในมือทุกคนด้วยนะครับ”เสียงนุ่มทุ้มที่ติดหูนี่ไม่ผิดแน่ ไอสึกิหดคอลงอย่างหวาด ๆ “และใครที่มีแผนไปเที่ยว ขอให้เดินทางปลอดภัยกันทุกคน แล้วกลับมาเจอกันในเดือนหน้านะ ขอบคุณ”

จบจากคำกล่าวของประธานใหญ่เท่ากับการเปิดงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการ เหล่าพนักงานที่นั่งหลังแข็งทำงานกันมาต่างยืนพูดคุยกันสนุกสนาน บ้างก็ออกไปเต้นหน้าเวทีอย่างสุดเหวี่ยง

“เป็นงานเลี้ยงที่ดูสบาย ๆ ดีนะครับ รุ่นพี่”ไอสึกิเอ่ยกับฮิโยชิที่มายืนจิ้มแฮมเข้าปากอยู่ข้าง ๆ

“ไม่ใช่งานของพวกชั้นสูงก็แบบนี้และ สนุกสนานดีไม่ใช่หรือไง”จานที่เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์ถูกส่งมาหน้าเด็กหนุ่ม “กินหน่อยไหม”

“ขอบคุณครับ”ไอสึกิรับทาโกยากิมากินลูกนึงเพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจ เขามองความวุ่นวายที่ดูครื้นเครงตรงหน้าด้วยรอยยิ้มสดใส “ทุกคนก็ดูสนุกกันจริง ๆ นั่นล่ะครับ”

“ไม่ออกไปเต้นล่ะ”ฮิโยชิถามขึ้นบ้าง “ฉันมันอายุจะเลขสี่แล้ว ให้ไปเต้นแบบนั้นมันก็ไม่ไหวแต่นายไม่ใช่นี่”

“ไม่ล่ะครับ มันคงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่”ใบหน้ามนหม่นหมองลงเล็ก ๆ “ยาผมหมดด้วย มันอันตรายเกินไป”

“เฮ้อ ลำบากเลยเนอะ”มือหยาบตบปุ ๆ ที่ไหล่แคบอย่างปลอบใจ “คลอดลูก... มันคงเจ็บมากนะ”

“ไม่รู้สิครับ”เขาไม่เคยคิดที่จะมีลูก เลยไม่เคยสนใจเรื่องแบบนั้น

“ตอนเมียฉันคลอดลูก เธอเจ็บมากเลยแหละ แต่ก็มีความสุขที่ได้เห็นเขาเกิดมานะ”ผู้สูงวัยเริ่มรำลึกความหลังซะแล้ว “พอคนถัดมาฉันเลยยอมเสียเงินเพิ่มเพื่อผ่าออกจะดีกว่า”

“รุ่นพี่คงรักเธอมากเลยใช่ไหมครับ”น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความรักใคร่นั้นเป็นส่วนช่วยยืนยันชั้นดีอยู่เหมือนกัน

“รักซิ เธอเป็นคนที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอดนี่”ดวงตาที่ฉายแววจริงจังอยู่เป็นนิจทอแสงอ่อนลง “แต่ฉันเคยได้ยินว่าพวกโอเมก้ามันจะหลบไปคลอดเองกับคู่ ไม่ก็ตัวคนเดียวมากกว่าจะเข้าไปคลอดที่โรงพยาบาลแต่หลายคนก็บอกว่าผ่าคลอดที่โรงพยาบาล ไม่รู้เหมือนกันว่าจริงไหม”

“ก็คงอยู่ที่คนล่ะมั้งครับ”ไอสึกิมีสีหน้าครุ่นคิด “แต่เด็กที่คลอดเองมักจะมีร่างกายที่แข็งแรงกว่าการผ่าออกมานะครับ”

“ก็นั่นสินะ...”

ไม่ทันที่จะได้พูดคุยอะไรกันต่อ ไฟก็มืดลงอีกครั้ง คราวนี้มีกล่องหมุนรางวัลจับสลากแบบใสใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกลางเวที เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องก็พลันดังขึ้น

“แหม เป็นอะไรที่รอคอยกันจริง ๆ สินะครับ ทุกคน”พิธีกรขาประจำที่ได้ยินมาว่าเป็นเลขาของรองประธานเอ่ยแซวมาก่อนเป็นอันดับแรก “ประเพณีหาผู้โชคดีของเรา ปีนี้คณะผู้บริหารใจดี เพิ่มเป็นสิบห้ารางวัลล่ะครับ ขอเสียงปรบมือให้กับผู้ใหญ่ใจดีของพวกเราหน่อยครับ”

เสียงปรบมือที่ดังก้องบ่งบอกถึงความต้องการของฟรีของเหล่าพนักงานเงินเดือนกันโดยไม่ต้องพูด

“มาครับ เรามาลุ้นผู้โชคดีคนแรกกันเลย”เลขาฮิโนยะเริ่มหมุนตู้รางวัลท่ามกลางเสียงอื้ออึงของเหล่าพนักงานที่รอลุ้น “ฝ่ายบัญชี...”

เสียงเฮลั่นจากกลุ่มของฝ่ายบัญชีดังก้องจนหลายคนสะดุ้ง แต่ไอสึกิที่ยืนมองด้วยรอยยิ้มกลับรู้สึกว่าตนเริ่มสติหลุดลอย

“ไอสึกิ!”โทโมเอะวิ่งถลาเข้ามาล้วงยาในกระเป๋าเสื้อของรุ่นน้อง ขณะที่มัตสึระรีบคว้าตัวของโอเมก้าหนึ่งเดียวที่เริ่มปล่อยฟีโรโมนแรงขึ้นออกนอกห้องจัดเลี้ยงไป

ยาฉีดระงับฉุกเฉินถูกฉีดเข้าที่แขนของคนที่เริ่มไม่ได้สติ รุ่นพี่ทั้งสองคนต่างถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อกลิ่นเริ่มจางลง ยังดีที่รอดตัวไปได้ครั้งนึง

“รุ่นพี่มัตสึระ คุณโทโมเอะ”กว่าห้านาทีไอสึกิถึงได้สติกลับคืนมา ใบหน้าของเขาซีดเผือดไร้สีเลือด แขนทั้งสองกอดตัวเองไว้แน่ “ผม อึก”

อาการคลื่นไส้จากผลข้างเคียงของยาตีขึ้นมาจนเจ้าตัวต้องเอามือปิดปากเอาไว้ รอจนถุงพลาสติกสีทึบถูกส่งมาให้ถึงได้อาเจียรออกมา

“ไม่เป็นไรนะ”โทโมเอะคุกเข่าลงข้าง ๆ น้องเล็กของแผนกด้วยความเป็นห่วง มือเรียวลูบแผ่นหลังราบเบา ๆ “ยังดีที่พวกเราอยู่ใกล้... พรุ่งนี้นายควรเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ให้คนอื่นไปเอายาให้จะดีกว่านะ”

“ครับ...”ไอสึกิพยักหน้าหลับ ดวงตาสีฟ้าสว่างสั่นระริก “ผม... ผม...”

“ไม่ต้องกลัว อัลฟ่าทุกคนอยู่ด้านหน้าของงาน ไม่ทันได้กลิ่นหรอก”มัตสึระเอ่ยปลอบใจคนที่เขาเอ็ดดูเหมือนน้องชายพร้อมส่งรอยยิ้มให้กำลังใจ “ไหวหรือยัง ใกล้จะเลิกแล้ว เผื่อจะได้รางวัลนะ”

“ครับ”ถึงปากจะตอบกลับไปอย่างนั้น แต่เขาก็ต้องพึ่งการพยุงตัวจากรุ่นพี่ทั้งสองเข้าไปในงานด้วยอาการวิ่งเวียนที่เข้าถามหา

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”ฮิโยชิถามขึ้น ขณะเดียวกันก็รับรุ่นน้องที่ดูไร้เรี่ยวแรงมาพยุงเอาไว้แทน “รางวัลเกือบสุดท้ายแล้วล่ะ อดทนหน่อยนะ”

“ครับ...”เสียงที่อ่อนระโหยทำให้เหล่ารุ่นพี่เป็นห่วงหนักขึ้นไปอีก โทโมเอะตัดสินใจเดินออกจากงานไปหยิบยาอีกหลอดบนรถมาเผื่อเกิดอะไรขึ้น และหมายมั่นปั้นมือจะไปซื้อยาให้น้องชายคนนี้ก่อนออกไปเที่ยวพักผ่อนด้วย

“แล้วรางวัลสุดท้าย แพคเกจเที่ยวซากะ พร้อมที่พักและแช่บ่อออนเซ็นฟรีตลอดทริปครับ ให้ไปกันทั้งแผนกเลย”เสียงปรบมือดังก้องอีกครั้ง “เอาล่ะครับ”

ตู้หมุนรางวันหมุนไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ลูกบอลลูกหนึ่งจะร่วงลงมา

“ใครจะเป็นผู้โชคดีคนสุดท้ายกันนะ มาลุ้นกันเถอะครับ”ทั้งห้องเงียบกริบคณะที่ลูกบอลนั้นกำลังถูกเปิดออก “ฝ่ายการตลาด ฮานะมาอิ ไอสึกิครับ”

ฝ่ายการตลาดได้เฮอีกครั้งเมื่อน้องใหม่ของพวกเขาได้รับรางวัลใหญ่ที่เผื่อแผ่มาถึงทุกคนไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าทาคากิที่พลอยเป่าปากอย่างถูกใจไปด้วย

ไอสึกิประคองตัวเองขึ้นไปรับรางวัล ก่อนจะเอามาส่งให้หัวหน้าแผนกของพวกเขาท่ามกลางความยินดีของเพื่อนร่วมงานฝ่ายการตลาดทุกคน

“ไอสึกิ นี่ เก็บไว้นะ”ยาหลอดสุดท้ายถูกส่งมาให้เก็บใส่กระเป๋าไว้ “เดี๋ยวเรากลับกันเลยไหม”

“ผมว่าจะกลับบ้านน่ะครับ คุณโทโมเอะกลับก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวผมขึ้นรถไฟไป”สายตาที่มองมาฉายชัดถึงความเป็นห่วงในตัวของชายหนุ่ม “ไม่เป็นไรหรอกครับ ยายังมีฤทธิ์อยู่ได้อีกพักใหญ่เลย”

“งั้น... ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกฉันด้วยนะ”เมื่อไอสึกิพยักหน้ารับคำ โทโมเอะจึงวางใจขับรถออกไปได้

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะขยับตัวไปไหน ก็มีรถหรูสีดำก็มาจอดเทียบข้างหน้า ประตูถูกเปิดออกมาจากทางด้านในก่อนที่จะมีมือมาฉุดตัวเขาเข้าไป

“อ๊ะ เดี๋ยวสิ”พนักงานของโรงแรมวิ่งเข้ามาปิดประตูในทันที พร้อมกับเสียงกดล็อกจากคนขับ “ไม่นะ เปิดสิ”

แผ่นกระจกติดฟิล์มทึบเลื่อนมาปิดกั้นระหว่างคนขับกับคนนั่งตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย ทำให้ไอสึกิต้องตวัดสายตาไปหาคนที่จับเขามาเป็นครั้งแรก

“คุณ...”ประธานใหญ่คนนั้นที่เขาไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด “อากิโตะ”

 

“ไง”

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 

มาต่อแล้วค้าาา มาไว้อีกแล้วว เย็นนี้จะไปงานวัดค่ะ แฮร่ ^^

 

พระเอกเรามาแล้วน้าา //เพิ่งจ่ายค่าตัว ฮรี่

[angel_Z4]

มาค่ะคนเขียนเดี๋ยวเราออกเงินค่าตัวพระเอกช่วย ฮ่าๆๆ

[YADA]

โอ้วว ท่านประธานฉุดกันเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ประธานใหญ่อากิโตะ ลักพาไอสึกิขึ้นรถไปแล้ว 
ถูกใจไอสึกิ จนซื้อชุดให้ใส่
แต่ถูกใจแล้วจะทำไรไอสึกิกันเนี่ย
แค่เซ็กส์เท่านั้นหรือเปล่า
       
 

[midnight]

Chapter4

ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ไอสึกิถอยตัวไปจนชิดติดกระจกด้วยความกลัว แต่ก็ถูกดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนที่เปรียบเหมือนกรงกักขังเขาเอาไว้

“กลิ่นของนายทำฉันแทบคลั่งตอนอยู่ในงาน”เสียงกระซิบแผ่วที่ใบหู สัมผัสอุ่นและเปียกชื้นจากปลายลิ้นทำให้ไอสึกิหดคอลง “ชั่วขณะเดียวมันก็หายไป เพื่อนของนายใจดีซะจริงนะ”

“ท่านประธาน...”เสียงเรียกแผ่วเบาเหมือนจะไปกระตุ้นอะไรบางอย่างในความรู้สึกของคอนที่กำลังสูดกลิ่มหอมเย็นจากคนในอ้อมกอดนี้ “ปล่อยเถอะครับ”

“ฉันจะปล่อยนายเมื่อถึงที่หมาย”

ที่หมายที่ว่าคือชั้นบนสุดของคอนโดสูงสามสิบชั้น ระหว่างที่ขึ้นลิฟต์แก้ว สติของไอสึกิก็ขาดห้วงไปอีกครั้ง

กลิ่นฟีโรโมนอันเป็นเอกลักษณ์ของโอเมก้าค่อย ๆ รุนแรงขึ้น ร่างโปร่งนั้นสั่นเทาเหมือนลูกนกพลัดจากรัง

ไอสึกิถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่ม ดวงตาสีสวยคู่นั้นเหม่อลอยจะไม่รู้ตัวแม้กระทั่งว่าตนถูกฉีกทิ้งเสื้อผ้าออกจนกายเปลือยเปล่า

“อืมมมม”มือเรียวเลื่อนไปจับบ่าของคนที่กำลังลงลิ้นกับยอดอกของของตนอย่างไม่รู้ตัว กายผอมบิดเร้ายั่วยวน เขาผลักร่างที่คร่อมตนเอาไว้อยู่ออกไปตามสัญชาตญาณ ขาเรียวตวัดถีบออกไปแต่ก็ถูกจับเอาไว้พร้อมทั้งแหกมันออกให้กว้างพอที่อีกคนจะแทรกกายเข้าไปอยู่ระหว่างกลางได้

โอเมก้าฟีโรโมนที่ลอยคลุ้งกระตุ้นให้อัลฟ่าหนุ่มเกิดอาการรัท(อาการติดสัดของอัลฟ่า) ขึ้นมา เขาพรมจูบไปทั่วผิวกายขาวสะอาดของคนที่นอนจมอยู่บนเตียงด้วยความกระหาย

อากิโตะกดไอสึกิไว้กับเตียงแล้วจึงยืดตัวขึ้นไปหยอกเย้าริมฝีปากสีระเรื่อให้บวมแดงขึ้น เขากวาดต้อนความหอมหวานภายในโพรงปากของใครอีกคนอย่างตะกละตะกาม

ท่อนเนื้อสีสวยที่มีไว้เพียงประดับกาย ไม่สามารถใช้ในการสืบพันธุ์สมกับการเป็นโอเมก้าที่สมบูรณ์ถูกเคล้าคลึงเล่นสนุกมือ ก่อนที่กายผอมจะถูกพลิกหันหลัง

“อ๊ะ”ปลายส่วนหัวที่ร้อนจัดของแท่งเนื้อกลางลำตัวแตะเข้าที่จีบหยัก ขยับถูไถทักทายอยู่สองสามทีก่อนที่จะสอดเข้าไปภายใน “อ้า... อึก เจ็บ”

ถึงแม้ไอสึกิจะยังไร้ซึ่งสติที่จะมาควบคุมตัวเอง แต่ความเจ็บร้าวที่เกิดจากการถูกล่วงล้ำก็แทรกเข้ามายังใต้จิตสำนึกของเขา ร่างผอมพยายามบิดหนีแต่สะโพกแคบถูกตรึงเอาไว้แน่นรองรับแกนกายใหญ่ที่กำลังสอดลึกมาเรื่อย ๆ

“อืมม แน่น...”อากิโตะครางแผ่วเมื่อความคับแน่นเบื้องล่างไม่มีท่าทีว่าจะจางหาย แต่การตอดรัดราวกับว่ากำลังโอบกอดสิ่งสำคัญนั้นทำไม่อยากผละออกไป

มือหยาบเลื่อนมาแหวกแก้มก้นนุ่มออกกว้าง เขาขยับตัวถอนกายออกมาจนเกือบหมด ก่อนจะแทรกลึกเข้าไปใหม่จดเกือบสุดลำ

“อ้าาาาา”ร่างบางร้องลั่นเมื่อภายในร่างกายถูกแทรกสอดเข้าไปลึก สะโพกเล็กบิดเร้าจากความเจ็บปวดปนสุขสม หยาดเลือดสีสดไหลซึมออกมาหยดลงบนที่นอนเป็นด่างดวง

เสียงครวญครางประสานกันเสียงกระทบกันของผิวเนื้อที่ดังก้อง ช่องทางคับแคบนั้นค่อย ๆ ขยายออกอย่างเชื่องช้า

“อืมม อ่า ดี”สะโพกแกร่งขยับรัวเร็วจนร่างที่อยู่ข้างใต้สั่นคลอน

อากิโตะโน้มตัวลงไปเล็กเลียแผ่นหลังชื้นเหงื่อที่ส่งกลิ่นหอมเย็นไม่ขาด ดูดดุนจนขึ้นจ้ำสีแดงไปทั่ว

“อ๊ะ อ๊ะ อะ อือออ”เสียงครางกระเซ้าเย้ายวนให้อยากรุนแรงขึ้น ไอสึกิเชิดหน้าขึ้นยามที่ภายในเคลื่อนสัมผัสจุดอ่อนไหว “อ้า แรง... เจ็บ”

ประธานใหญ่แห่งอากาฮาชิ กรุ๊ป กุมคางเรียวให้เบือนมารับจูบที่แสนดุดัน ก่อนจะขยับกายแทรกเข้าไปจนสุดโคน

“อื้อออออ”น้ำตาใสไหลอาบแก้มเมื่ออวัยวะที่อยู่ในร่างตนนั้นเกิดการขยายขนาดตรงส่วนโคนขึ้นจนคนตัวเล็กกว่าแทบรับไม่ไหว ร่างผอมนั้นสั่นเทายิ่งกว่าในตอนแรกเสียอีก

อากิโตะทิ้งกายลงทาบทับแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกลีบกุหลาบ เขาซุกหน้าลงกับบ่าเล็ก ให้กายข้างล่างแนบชิดกว่าเก่า

ช่องทางหวานดูดกลืนท่อนเนื้อเอาไว้แน่นไม่ปล่อย กลิ่นของฟีโรโมนเริ่มเบาบางลงไปบ้างแล้ว

“อ๊ะ อื้ออ”ท่อนเนื้อภายในกายขยับและกระตุกถี่ ๆ พ่นเอาน้ำเมือกอุ่นเข้าไปภายในเป็นระรอก

มือสากลูบไล้โอเมก้าที่ดึงดูดให้เขาสนใจไปทั่วทุกตารางนิ้ว ยอดอกที่ถูกทิ้งร้าง ตอนนี้กลับถูกขยี้เล่นอย่างมันมือแทนเสีย

กายทั้งสองแนบชิดสนิทกันกว่าครึ่งชั่วโมง สะโพกช้ำนั้นขยับเข้าหาเบื้องล่างอยู่เป็นช่วง ๆ ราวกับว่าจะต้องการรีดธารน้ำอุ่นให้หลั่งเข้ามาภายในกายจนสุดทาง

ร่างของไอสึกิกระตุกรับกับท่อนเนื้อภายในอยู่หลายครั้งจนนิ่งสงบลง เขาฟุบหน้าลงแนบหมอนแล้วเผยอปากออกเล็กน้อยเพื่อหายใจ

อากิโตะถอนกายออกมาจากทางแคบ จีบทางบวมแดงก่ำค่อย ๆ หุบลงอย่างเชื่องช้า น้ำสีขุ่นปนสีแดงจาง ๆ ไหลซึมออกมาเล็กน้อย

ในช่วงฮีทของโอเมก้า จะมีสารหล่อลื่นที่ร่างกายผลิตขึ้นหลั่งออกมามากกว่าปกติ แต่ไม่ใช่ว่าจะเพียงพอต่อการต้อนรับอัลฟ่าทุกคนเสมอไป ยิ่งกับใครบางคนที่มีการหลั่งของเมือกเหลวออกมาน้อยกว่าโอเมก้าคนอื่นแล้ว... มันก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้มาก

ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างคนสองคนจนทั้งห้องเหลือเพียงเสียงหอบหายใจของโอเมก้าหนุ่มที่ยังคงดังแผ่ว

มือหนาเอื้อมไปลูบไล้กลุ่มผมนุ่มที่ลงมาปรกหน้า เขาดึงหนังยางเส้นนุ่มออกไปวางไว้ที่โต๊ะเล็กข้างเตียง กลิ่นของฟีโรโมนหมดไปชั่วคราว หลังจากที่ได้รับการเติมเต็ม เขาลูบไล้ตั้งแต่พวงแก้มนุ่มเลื่อนมาถึงปลอกคอสีดำที่สวมติดเอาไว้ เกี่ยวดึงเล็กน้อยอย่างขัดใจ แล้วขยับมาลูบหลังที่เปลือยเปล่าแทน

“อืม...”ดวงตาสีฟ้าปรือมองคนที่มอบสัมผัสอ่อนโยนให้ กายขาวขดเข้าหากันเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย

อากิโตะอุ้มร่างที่ดูผอมแห้งในสายตาเขาขึ้นมาในอ้อมแขน เดินเข้าไปในห้องน้ำที่มีน้ำอุ่นเตรียมไว้ เขาดึงกริ่งให้เมดที่บ้านใหญ่ส่งมาเข้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้เรียบร้อย ก่อนที่เขาจะอาบน้ำเสร็จ

ศีรษะทุยซบลงกับขอบอ่างน้ำหลับสนิท ปล่อยให้ใครอีกคนชำระร่างกายของเขาจนสะอาด เว้นแต่ช่องทางที่บาดเจ็บเอาไว้

เสื้อนอนตัวโคร่งถูกนำมาสวมให้ร่างเล็กเพียงตัวเดียว ก่อนจะพาขึ้นไปนอนซุกตัวบนเตียงซึ่งได้เปลี่ยนผ้าและเครื่องนอนทั้งหมดแล้ว ก่อนที่เขาจะเข้าไปชำระร่างกายบ้าง

อากิโตะในชุดคลุมนอนก้าวขึ้นมาทิ้งตัวนอนซ้อนแผ่นหลังบาง เขาตวัดผ้าห่มคลุมร่างพวกเขาทั้งคู่ไว้ แล้วกอดเอวคอดไว้หลวม ๆ ก่อนหลับตาลง

 

เครื่องปรับอากาศที่เป็นสมบัติล้ำค่าของมนุษยชาติยังคงทำงานได้อย่างไร้ที่ติ ร่างโปร่งขยับตัวเข้าหาไออุ่น แต่ขยับเพียงนิด ความเจ็บแสบและปวดหนึบจากด้านล่างก็พุ่งเข้าโจมตีตามแนวเส้นประสาทไล้ตามไขสันหลังของเขาทันที

“อื้อออ”ไอสึกิลืมตาขึ้นมาช้า ๆ แล้วหรี่ตาลงเมื่อแสงจากภายนอกส่องมาแยงตาเขา “เจ็บ...”

อยู่ ๆ ความเย็นเยียบก็ทาบทับมาที่ช่วงสะโพกจนเขาสะดุ้งหันไปมอง ห่อผ้าสีขาวสะอาดถูกวางทาบบั้นท้านของเขาเอาไว้ ความเย็นของมันทำให้เขารู้สึกสบายขึ้นไม่น้อย

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”น้ำสียงที่เอื้อนเอ่ยมาฟังดูอ่อนโยน รอยยิ้มบางที่แลดูอบอุ่นส่งมาให้กับเขา “เดี๋ยวพ่อบ้านจะเอายาตามประวัติที่ส่งมาไว้มาให้ ตอนนี้นอนนิ่ง ๆ ไปก่อนแล้วกันนะ”

“ท่านประธาน...”ไอสึกิครางเสียงแผ่ว นัยน์ตาใสเหลือบมองร่างสูงอย่างประหม่า “ผม... คือ ผม...”

“จะเอาอะไร หืม”อากิโตะที่อยู่ในชุดลำลองเรียบร้อยแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนหัวเตียงใกล้ ๆ กับคนที่ยังลุกไม่ขึ้น “ไม่ต้องพยายามลุกหรอก เดี๋ยวฉันเอาให้”

“ยา... ยา”ไอซึกิเองก็ดระดากปากจะพูด ใบหน้าที่ซีดเซียวขึ้นสีระเรื่อจาง ๆ “คือ ผมจะเอายา...”

“ฉันฉีดยาระงับแบบฉุกเฉินให้แล้ว ส่วนยาระงับอาการของโอเมก้า ฉันกำลังให้พ่อบ้านไปเอามาให้ไง รอก่อนสิ”เสียงดุ ๆ ที่ส่งมาทำเอาชายหนุ่มอีกคนสะดุ้ง “ไม่ต้องทำหน้ากลัวขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่ถือโทษที่นายทำให้ฉันรัทหรอกนะ”

“ผม... อยากได้ยาคุม”หัวคิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันอย่างหงุดหงิดเมื่อได้รับฟังคำขอนั้น “ท่านประธาน...”

“เดี๋ยวฉันให้คนไปซื้อให้แล้วกัน”เขาหยิบมือถือขึ้นมาโทรสั่งไปยังพ่อบ้านที่ยังไม่กลับมารัว ๆ ก่อนจะเหวี่ยงเจ้าโทรศัพท์เครื่องน้อยเข้าลิ้นชักไป “จะเอาอะไรอีกไหม”

“ไม่ครับ ขอบคุณ”อันที่จริงเขาอยากได้น้ำสักนิด แต่ดูสีหน้าของคนตรงหน้าแล้ว อดทนเอาไว้ก่อนน่าจะดีกว่า

ประธานบริษัทเครือทากาฮาชิลุกขึ้นไปเทน้ำเปล่าใส่หลอดมายื่นตรงหน้าของคนที่ยังนอนคว่ำอยู่ ไอสึกิอ้าปากรับหลอดนั้นดื่มอย่างว่าง่าย

“ตัวของนายเล็กมาก”ปากว่าพรางประคองให้คนที่ยังดื้อดึงจะลุกขึ้นให้ขึ้นมานั่งจนได้ แล้วถึงแทรกตัวไปนั่งซ้อนหลังเอาไว้ กลายเป็นว่าไอสึกินั้นจมอยู่ในอ้อมกอดของอัลฟ่าหนุ่มในท่าทางที่ค่อนข้างจะล่อแหลม “ถึงโอเมก้าส่วนใหญ่จะตัวเล็ก แต่ก็ไม่ได้สูงโปร่งและผอมจัดเหมือนกับนาย”

“ผมไม่ได้ผอมแห้งขนาดนั้นสักหน่อย”ไอสึกิอดที่จะค้านออกมาไม่ได้ เขาแอบนึกโชคดีอยู่ในใจที่ยอมใส่ปลอกคอไปงานเลี้ยงในวันนั้น ไม่อย่างนั้นคงจะเกิดเรื่องแน่

“ฉันกอดนายได้ด้วยแขนข้างเดียวแบบนี้ ไม่เรียกว่าผอมแห้งหรือไง”ไม่ว่าเปล่า มีการสาธิตให้เห็นด้วย “ตรงนั้นของนายก็แคบมากเหมือนกัน”

“ผมไม่รู้ด้วยแล้ว”พวงแก้มไล่ไปถึงใบหูของเด็กหนุ่มแดงก่ำเมื่อถูกพูดถึง เขาจำอะไรไม่ได้มากนัก อันที่จริงคือจำได้แต่ความเจ็บที่ได้รับนั่นล่ะ “เมื่อคืนนี้ผม... หมดใช่ไหมครับ”

“อืม นายตอบรับฉันเป็นอย่างดีเลยล่ะ”จูบหนัก ๆ ที่ข้างแก้มยิ่งทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเสียครั้งแรกไปรู้สึกอับอายมากขึ้น “รับเข้าไปจนหมดโดยไม่ดิ้นหนีเลย”

“อึก”ตอนนี้เองที่เขารู้สึกขยะแขยงร่างกายของตัวเอง ทั้งที่ตลอดมาไอสึกิไม่เคยนึกเดียดฉันท์การเป็นโอเมก้ามาก่อนเลยสักนิด

ติดสัดแล้วร่านรัก น่ารังเกียจ!

“ไม่คิดอะไรมากสิ”นิ้วเรียวยาวเชยคางเล็กขึ้นมารับจูบเบา ๆ “โอเมก้าเกิดมาเพื่อตอบสนองความต้องการของอัลฟ่าอยู่แล้ว นายจะทำหน้าจะเป็นจะตายไปทำไมกัน”

ริมฝีปากซีดเม้มเข้าหากันแน่นอย่างขุ่นเคืองใจ เขาจ้องมองลึกเข้าไปในตาสีเทานั่นอย่างกรุ่นโกรธ

“ยังไงช่วงสัปดาห์นี้ พ่อกับแม่ของนายก็ไปเที่ยวกันสองคนแล้ว... นายก็อยู่กับฉันแล้วกัน”คำชวนที่ฟังดูเป็นคำสั่งเสียมากกว่าลอดออกมาจากริมฝีปากที่ยกยิ้มยั่วเย้า “ครั้งแรกของนาย นายจำไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ฉันจะทำให้นายรับรู้ความสุขที่ได้รับเมื่อคืนนี้อีกครั้งไง ฮานะมาอิ ไอสึกิ”

มือที่เมื่อครู่ยังเชยคางเขาขึ้นอยู่กลับเลื่อนลงไปสัมผัสช่องทางหลังที่เพียงแค่แตะเบา ๆ ก็ยังปวดแสบ อากิโตะส่วนนิ้วชี้เข้าไปทักทางภายในช่องทางนุ่มที่ยังเปียกแฉะ

“อ๊ะ ไม่ ไม่เอา”ไอสึกิขยับสะโพกหนีความเจ็บปวดนั้น มือเรียวผลักไสสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาหยอกร่างกายเขาเล่นออกไปทันที “ไม่เอาครับ ท่านประธาน”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันกัดนาย นายไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธอะไรทั้งนั้น”คำพูดที่เอาแต่ใจดังก้องอยู่ในหูของเขา ไอสึกิก้มหน้าลงจนคางชิดอก “ยอมรับในโชคชะตาของนายเถอะ แล้วฉันจะใจดี ปล่อยนายกลับไปนอนเล่นที่บ้านนายสักวัน สองวัน”

ไอสึกิไม่ทันที่จะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ พ่อบ้านที่เจ้านายของเขาพูดถึงก็เปิดถือถาดที่มีถ้วยยากับน้ำดื่มเต็มแก้วมาให้ซะก่อน

ยาคุมฉุกเฉินถูกเทออกมาส่งเข้าปากก่อนแล้วจึงต่อด้วยยาเฉพาะของเหล่าโอเมก้า แน่นอนว่าขวดยาทั้งสองชนิดนั้นถูกวางลงไว้ให้ข้างหัวเตียงอย่างรู้หน้าที่ ทั้งยังมีแถมไว้อีกแผงด้วย

“ยาคุมฉุกเฉินมีผลต่อร่างกายค่อนข้างมาก ถ้าคุณอากิโตะต้องการใช้โอเมก้าท่านนี้โดยไม่ต้องการภาระภายหลัง ให้เขากินยาคุมแบบปกตินะครับ”พ่อบ้านวัยกลางคนเอ่ยทั้งรอยยิ้มบาง หยิบเอาห่อผ้าที่ถูกวางทิ้งไปไว้ในมือแล้วโค้งกายลง “ผมขอตัว”

“ไม่กินสิ ดีที่สุด”เสียงกระซิบที่ข้างถูกทำเอาขนลุกชัน “ประวัติของนาย ฮีทครั้งแรกตอนอายุยี่สิบ ช้ากว่าที่ควรไปสองปี ร่างกายนายคงไม่ได้ปกติเท่าไหร่”

“ท่านประธาน!”

“เรียกชื่อฉันสิ”แรงกอดรัดที่เอวเพิ่งมากขึ้นตามความเอาแต่ใจของเจ้าตัว “แล้วฉันจะใจดีขึ้นอีกนิด”

“คุณอะ. อากิโตะ”เขาเอ่ยเรียกตะกุกตะกัก “ปล่อยเถอะครับ...”

“ก็ได้ เราจะได้ลงไปกินข้าวกันสักที”อากิโตะปล่อยให้ร่างเล็กเป็นอิสระโดยดี แล้วลุกขึ้นไปหยิบชุดใหม่เอี่ยมมายื่นให้กับใครอีกคนในห้องนี้

ไอสึกิประคองตัวเองขึ้น เขาตั้งใจจะเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หากแต่สายตาคมปราบนั่น ทำให้เขาต้องยอมปลดเสื้อตัวโคร่งออกต่อหน้าผู้เป็นเจ้านายโดยดี

ผิวขาวเนียนที่แต่งแต้มด้วยร่องรอยสีสดดั่งภาพวาดบนฝากผนัง ติ่งไตกลางตัวที่ถูกหยอกเย้าจนช้ำยังคงมีสีก่ำดึงดูดใจ

“ไม่มีจริง ๆ สินะ”เจ้าของเสียงพูดนั้นล้วงมือไปลูบไล้ความเรียบเนียนใต้เครื่องเพศแผ่ว ๆ “มีเพียงเจ้านี่สิ”

ท่อนเนื้อที่ยังคงนอนสงบแม้ว่าจะถูกลูบไล้ยิ่งสร้างความอับอายให้กับโอเมก้าผู้เป็นเจ้าของนัก

“คุณอากิโตะ... จะไปกินข้าวไม่ใช่เหรอครับ”

“หันหลังสิ”คำพูดของเขาเหมือนจะส่งไปไม่ถึง ไอสึกิที่ยังตั้งตัวไม่ติดพลันถูกพลิกกายเปิดเผยด้านหลังให้กับผู้ออกคำสั่งได้ดู “ช้ำเขียวเลยแหะ ผิวบางจริง”

คำพูดที่เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าจะเป็นอื่นตอกย้ำความต้อยต่ำของไอสึกิจากเขาแทบจะตะโกนลั่น

“ไม่ต้องใส่ชั้นในหรอก”กางเกงในถูกเหวี่ยงทิ้งไปไกล “รัดไปเจ็บเปล่า ๆ ถ้าจะใส่ ไปหาแบบที่ไม่มีเนื้อผ้าสัมผัสกับก้นนายจะดีกว่า”

ดวงตาที่เริ่มคลอน้ำเหลือบมองกางเกงในตัวน้อยที่ถูกสั่งห้าม เขาจำใจที่จะต้องใส่กางเกงตัวหลวมไปปกปิดช่วงล่างเพียงตัวเดียว

อากิโตะพยุงไอสึกิลงไปยังร้านอาหารฝรั่งชั้นเลิศที่อยู่ไม่ไกลคอนโดนัก ด้วยความที่เป็นร้านหรู พนักงานได้รับการอบรบมาอย่างดี เพียงมองปราดเดียว พวกเขาก็นำทางทั้งคู่ไปยังพื้นที่ส่วนตัว ทั้งยังเอาเบาะรองนั่งมาให้กับไอสึกิด้วย

“สั่งสิ”มือใหญ่ผายออกให้เกียรติคนตรงข้ามที่เขาพามาก่อน หากแต่เจ้าตัวทำสีหน้าลำบากใจแล้วเปิดเมนูไล่มอง

“เอาแซลมอนครับ”สั่งเพียงสั้น ๆ แล้วปิดเมนูลงวางทันที ไอสึกิเบือนหน้าหนีสายตาที่มองมาอย่างกดดัน สร้างโลกส่วนตัวของตนเองทันที

“เอาออมเล็ตให้เขาอีกที่นึง แล้วก็...”เสียงที่สั่งอาหารรัว ๆ ทำให้คนกินน้อยต้องหันกลับมามองด้วยอารามตกใจ “เท่านี้ล่ะ”

“ค่ะ สักครู่นะคะ”เจ้าหล่อนเดินฉับหายลับไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีเสียงฝีเท้ากระทบพื้นให้ขัดหูสักนิด

“กินให้เยอะ ๆ จะได้มีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้าง”เป็นคำบอกเล่าที่ฟังแล้วเหมือนคำสั่งไม่มีผิด “ฉันบอกแล้วว่านายผอมเกินไป”

“ก็... ไปหาคนที่คุณพอใจสิครับ”เสียงเรียบตอบกลับไปอย่างไม่กลัวเกรง อาจเพราะไม่ได้อยู่กันในที่ส่วนตัว ความกล้าที่กระเด็นหายขึ้นกลับเข้าร่างมาจนได้

“อย่ามาปากดีใส่ฉัน”มือหยาบบีบกรามของคนตรงข้ามจนปวดหนึบ “ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้นายเป็นเพียงเครื่องจักรที่มีหน้าที่ตอบสนองทางเพศเท่านั้น ไอสึกิ”

นัยน์ตาสีฟ้าตวัดมองคนที่กำลังทำร้ายเขาอย่างขุ่นเคืองใจ อยากจะตอบโต้อะไรก็ไม่ได้สักนิด

“มานั่งนี่”เรี่ยวแรงที่มากกว่าของอัลฟ่าดึงเอาร่างผอมโปร่งปลิวมานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ อย่างแรง

“โอ้ย!”บั้นท้ายที่บอบช้ำกระแทกกับเบาะหนังอย่างแรง เจ็บเสียจนน้ำตาเล็ก แต่ก็ไม่อยากตีโพยตีพายอะไรออกมาใช้อีกฝ่ายได้ใจ

“นายผิดเองที่ทำให้ฉันหมายมั่นจะครอบครองนายไว้ รู้ไว้ ไอสึกิ”อากิโตะรวบคอของไอสึกิเอาไว้ แล้วโน้มไปสูดดมความหอมอ่อน ๆ ที่ผิวแก้มนุ่ม “ตั้งแต่วันนั้นแล้ว นายหนีฉันไปไหนไม่รอดหรอก”

“คุณอากิโตะ...”เขาอยากรู้นักว่าวันนั้นที่พูดถึงคือวันไหน ไอสึกิจำได้ว่าพบชายหนุ่มครั้งแรกตอนที่ไปซื้อชุดสูทสำหรับไปงานเลี้ยง

หรือว่าจะเป็นตอนนั้นกัน?

บริกรหญิงเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารเงียบ ๆ หล่อนแอบเหลือบมองทั้งสองสนด้วยความใคร่รู้ ในกลางเมืองอย่างนี้ก็ยากที่จะได้เห็นโอเมก้าที่ยังสวมปลอกคอไม่มีคู่ออกมาเพ่นพ่านอย่างนี้

ดวงตาคมปรายตามองส่วนเกินที่ยังทำตัวอ้อยอิ่ง มุมปากหยักกระตุกยิ้มเล็ก ๆ ก่อนที่จะรวบตัวของคนข้างกายขึ้นมานั่งบนตัก

“จะทำ--- อุ๊บ”ริมฝีปากที่ขยับเอ่ยคำถามถูกทาบทับแนวสนิท เรียวลิ้นอุ่นร้อนเล็มเลียกลีบปากนุ่มก่อนจะแทรกเข้าไปพัวพันภายใน

อากิโตะผละใบหน้าออกจากไอสึกิชั่วขณะ สายน้ำหวานยืดเชื่อมทั้งสองเอาไว้ก่อนขาดลงพร้อมกับการช่วงชิงลมหายใจของคนในอ้อมแขนอีกครั้ง

อยากดู... ก็จะให้ดู

หึ

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

บทที่ 4 มาแล้วจ้า ไม่ดึกนะคะ ฮ่าๆ เสร็จเรียบร้อยโรงเรียน อกต. ไปซะแล้ว อสก. ของเรา


ติชมกันได้นะคะ แฮร่

[sirin_chadada]

เดี๋ยวรอให้ทันกับอีกที่ก่อนนะคะ จะเข้ามาเม้นท์ในนี้ อิอิ

[angel_Z4]

ขอล้มนอนตายแป๊บค่ะ ฮ่าๆๆ

[little_munoi]

รออออจ้าาาาา
รออ่านต่อ

[YADA]

สรุปท่านประธานนี่เป็นคนยังไง ชอบเขาเลยลากมา หรือเพราะกลิ่นฟีโรโมน ถึงไม่อยากให้กินยาคุม แล้วเป็นคนดีหรือร้ายกันแน่ ชอบขู่ทำรุนแรงไม่สนใจจะเป็นไง แต่ก็อาบน้ำให้เขานี่นะ

[AkaneSama]

ฟินจุงเบย 

[Biwty...]

 

[midnight]

Chapter 5

ไอสึกิมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนแต่งตัวอยู่ตรงหน้า วันนี้เป็นวันที่สามที่เขานอนจมอยู่บนเตียงอย่างนี้ และเป็นวันที่สามเช่นกันที่เขาต้องพึ่งยาคุมฉุกเฉินนั่น

หลังจากเสร็จกิจทุกครั้ง อากิโตะจะเอายาระงับแบบอ่อนที่สิ้นฤทธิ์ไว้กว่ายาที่เขากินอยู่เสมอมาให้กิน เพื่อรอผสมพันธุ์ในตอนค่ำ หลังจากที่อีกคนธุระจนเสร็จ

“จะเอายาอีกเหรอ”หางตาที่ปรายมามองมาทำเอาคนที่นั่งหน้าตูมแล้วกระตุกยิ้มเย็น “ไว้วันหลังแล้วกัน”

นัยน์ตาสีฟ้าฉายแววหม่นหมอง ไอสึกิซุกตัวลงกับผ้านวมผืนนุ่มแล้วหลับตาลง สัมผัสเย็น ๆ บริเวณข้างแก้มกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่อาบน้ำยี่ห้อดังชวนให้เขาขยับตัวซุกเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว

“เด็กดี”อากิระทรุดตัวลงนั่งพิงหัวเตียง เขาโน้มไปโอบเอาร่างที่บอบช้ำจากการทำกิจกรรมบนเตียงมาตลอดคืนให้ขึ้นมานอนบนตัก “เจ็บเหรอ”

“อื้อออ”ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยรู้สึกตัวเวลาฮีทนัก แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ มันก็แทรกลึกเข้ามาให้สัมผัสได้อยู่ในบางครั้ง และยิ่งทวีขึ้นยามมีสติ "เจ็บสิครับ... คุณอากิโตะตัวใหญ่กว่าผมตั้งเยอะ”

ความภูมิใจที่เขาเคยมีเริ่มหดหายลง ทั้งที่คิดว่าตนนั้นมีรูปร่างสูงสมส่วนกว่าโอเมก้าคนอื่น เทียบ ๆ เคียง ๆ ได้กับเบต้าหลายคนที่พบได้ทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับอัลฟ่าแล้ว ตัวตนของเขาก็ยังคงห่างไกล   

“ถ้ามีสติ นายจะเจ็บกว่านี้”แต่อัลฟ่าจะไม่เกิดอาการรุนแรง เพราะไม่มีโอเมก้าฟีโรโมนมากระตุ้น ความคิดโต้แย้งในใจของคนฟังที่ไม่กล้าพูด ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ “ถ้าไม่ทำให้ขยายสักหน่อยคงไม่หายเจ็บแน่”

“ช่างเถอะครับ”ไอสึกิบอกปัดไปเมื่อมันวกกลับเข้ามาเรื่องที่เป็นอันตรายต่อตัวเขา “แล้วคุณจะปล่อยผมไปเมื่อไหร่...”

“เมื่อฉันพอใจ”คำตอบที่เอาแต่ใจไม่ช่วยให้ความกระจ่างอะไรนัก “ทำไม กลัวอย่างนั้นเหรอ”

“ไม่นิครับ”มือที่ลูบไล้เส้นผมเขาอยู่กระตุกนิด ๆ ก่อนจะกลับมาลูบสัมผัสเหมือนเดิม “ผมแค่คิดว่า การที่จะหยุดตั้งแต่วันแรกของการเปิดงานหลังปิดยาวคงไม่ดีนัก”

“ไม่ต้องห่วงหรอก”ปลอกคอที่ยังสวมไว้ไม่ห่างกายถูกดึงเล่นหยอกล้อ “นายได้ไปทำงานแน่”

“งั้นเหรอครับ”ไอสึกิไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรอีก ร่างกายเขาเองก็ต้องการการพักผ่อนที่นานพอจะฟื้นฟูให้กลับมาดีขึ้นบ้าง เขาจึงเลือกที่จะปิดตาลงอีกครั้งตัดบทสนทนาไป

เมื่อลมหายใจของคนบนตักเบาบางลงเป็นจังหวะสั้นยาว เข้าสู่ห้วงนิทราไป อากิโตะล้วงมือหยิบขวดยาที่เขาเอาติดตัวเอาไว้ขึ้นมาหมุนมอง

ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมอง ดวงตาคมหลุบลงมองคนที่หลับสนิทอย่างนึกคึกอะไรบางอย่าง ก่อนจะเก็บขวดใบเล็กกลับเข้าไป

อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องปล่อยให้โอเมก้าตัวน้อยคนนี้กลับรังแล้ว จะเล่นสนุกอะไรก็คงต้องให้เต็มที่ในช่วงนี้

วันหยุดยาวที่ปกติแล้วเขาต้องกลับไปทนเสียงพร่ำพูดในสิ่งที่ไม่ต้องการจะฟังของคนที่บ้านใหญ่ด้วยไม่รู้จะไปไหน แต่คราวนี้มีคนอยู่ด้วยก็เป็นความรู้สึกที่ไม่เลวนัก ถึงจะต้องเปลืองน้ำลายถกเถียงกันบ้าง แต่ก็นับเป็นสีสันที่ไม่เลว

“โอเมก้าจะฮีทเจ็ดวันสินะ...”เสียงพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา เขานึกอยากจะกกคน ๆ นี้เอาไว้จนหมดช่วงฮีทไป แต่ก็มีเรื่องบางอย่างที่ต้องไปจัดการอยู่

หรือว่าจะย้ายมาไว้ใกล้ตัวดี? แต่แบบนั้นคงมีปัญหาแน่ เดินไปหาคงง่ายกว่ากันเยอะ

“เอาเถอะ วันนี้กับพรุ่งนี้ก็ขอสนุกหน่อยแล้วกัน”

ข้อมือขาวถูกพันธนาการด้วยแถบผ้าสีอ่อนผูกโยงไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ร่างทั้งร่างเปลือยเปล่าไร้สิ่งใดมาปกปิด กลิ่มหอมเย็นกระจายฟุ้งไปทั่วห้องจากคนที่แววตาเลื่อนลอยไร้สตินั้นจนอัลฟ่าหนุ่มแทบคลุ้มคลั่ง แต่ก็ยังหลงเหลือสติเส้นสุดท้ายที่มายัดยาระงับอาการติดสัดของโอเมก้าใส่ปากของเจ้าตัวปล่อยฟีโรโมนนี่

ยามที่ฮีทถึงขีดสุดแล้ว ยาที่มีนั้นแทบไม่มีผลอะไร แต่ก็พอจะเรียกสติบางส่วนของผู้รับกลับมาได้บ้าง กับไอสึกิ สิ่งที่เรียกกลับมาได้คือสติที่รับรู้การกระทำ แต่ไม่อาจควบคุมร่างกายที่เรียกหาการผสมพันธุ์นั้นได้แม้แต่น้อย

ริมฝีปากที่ยังแดงระเรื่อถูกดูดกลืนช้ำช่วงชิงลมหายใจออกไป ลิ้นร้อนไล้ต้อนกวาดความหอมหวานในโพรงปากจนทั่ว ก่อนจะผละออกมาเล็มเลียแก้มใสให้ขึ้นสีเลือดฝาด

“อ๊ะ”ติ่งไตที่กลางตัวถูกหยอกล้อจากเรียวลิ้นที่ลากลงมา ฟันขาวคมขบหยอกให้เจ็บแสบสลับกันไปทั้งสองข้าง “อื้อออ อ๊ะ”

กายผอมบิดเร้าเมื่อได้รับรสสัมผัสที่กระหายหา ไอสึกิเบียดตัวเข้าหาคนตรงหน้าอย่างยั่วยวน ถึงแม้ว่าสมองจะพยายามสั่งให้หยุด แต่ก็ไม่อาจสู้สันชาตญาณที่อยู่ในสายเลือดได้แม้เพียงน้อย

ภาพของคนที่กำลังพยายามขยับร่างกายเข้ามาหาอย่างออดอ้อน ใบหน้าที่เติมเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ใคร่ยิ่งทำให้ความต้องการของผู้ที่ถูกสันชาตญาณนักล่าครอบงำพุ่งขึ้นสูง

มือหยาบจับท่อนขาเรียวให้แยกออกจากกันอย่างไม่ปราณี สะโพกเล็กถูกดันขึ้นให้อยู่ในระดับที่สายตาของผู้เป็นเจ้าของมองเห็นอย่างชั้นเจน ร่างกายที่ถูกจับให้งอโค้งขึ้นสร้างความเจ็บปวดที่แผ่นหลังบางซึ่งเต็มไปด้วยรอยช้ำจากการดูดดุน

ช่วงล่างที่ลอยเด่นส่ายไปมาเรียกร้องสิ่งเติมเต็มจนน่าอับอาย ไอสึกิพยายามบังคับร่างกายที่เขารู้สึกว่าร่านตัณหานี้ให้เชื่อฟังในสิ่งที่สมองสั่ง แต่ก็ไม่สามารถที่จะควบคุมมันได้ ท่อนเนื้อสีอ่อนที่ยาวเหยียดตรงขยับเข้ามาจ่อที่ทางเบื้องหลัง ขนาดของมันทำให้เขาอยากกรีดร้องสุดเสียง

“อั่ก อ้าาา”ส่วนหัวหยักแทรกเข้าไปในช่องแคบที่ปากทางบวมเป่ง ความเจ็บแสบแล่นไปทั่วร่างกายในทันที ความรู้สึกยามที่ท่อนเนื้อที่มีเส้นเลือดปูดโปนเคลื่อนเข้ามาในร่างกายนั้นแจ่มชัดยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ “อ๊ะ ลึก อ่า~”

เสียงสอดแทรกเคล้าเสียงเนื้อกระทบกันดังก้องในโสตความรู้สึก ไอสึกิมองร่างกายของตนที่ตอบรับการเติมเต็มของเจ้านายของเขาด้วยความตกใจปนตกตะลึง เขาสัมผัสได้ถึงการขยายของส่วนนั้นที่คับแน่นจนทำให้ช่องทางปริแตกอีกครั้ง แม้ว่าภายในจะชื้นแฉะด้วยเมือกใสที่หลั่งออกมาจากร่างกาย แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักเมื่อพบกับท่อนเนื้อร้อนจัดของอีกฝ่าย

อากิโตะโถมกายเข้าไปในส่วนลึกของช่องทางที่กำลังตอดรัดเขาเอาไว้แน่น แรงกระทั้นที่ไม่คิดจะออมกำลังทำให้หนั่นเนื้อบั้นท้ายตึงแดงช้ำ ช่วงขาถูกจับแหกกว้างกว่าเก่าตามแรงอารมณ์ของผู้ควบคุม

ร่างกายทีไร้การต่อต้านถูกจับพลิกให้หันหลังมา อากิโตะเล็มเลียแผ่นหลังเพิ่มร่องรอยของการร่วมเตียงเอาไว้ให้มากขึ้น ก่อนจะผลักไสกายเข้าไปจนสุดความยาว

“อ๊ะ อ๊าา”ร่างขาวสั่นระริกทั้งความเจ็บข้อมือที่บิดผิดท่าจากการถูกพลิกกายและการรองรับช่วงล่างที่เกิดจากการขยายของส่วนโคน “อื้อ อ๊ะ”

ความรู้สึกอบอุ่นและสุขสมแทรกมาความความเจ็บแปรบ ยิ่งยามที่ท่อนแขนแกร่งโอบกอดเขาเอาไว้ มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเรื่อย ๆ

ไอสึกิรู้สึกสับสนกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ความปนเปของห้วงอารมณ์ทำให้เขาปล่อยวางและปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติ เขาขยับข้อมือที่ถูกพันธนาการด้วยความอึดอัดจนปมผ้านั้นถูกคลายออกจากฝีมือของร่างสูง

แขนเรียกยกขึ้นโอบศีรษะของคนที่ซบบ่าเขาจากทางด้านหลังอยู่ ไอสึกิเอียงหน้าน้อย ๆ ให้แก้มแนบไปกับกลุ่มผมหนา เขาเบียดกายให้ชิดติดกันอากิโตะมากขึ้นอีก

ร่างกายของไอสึกิตอบรับการหลั่งภายในเป็นอย่างดี จังหวะการตอดรับถี่รัวรีดเคล้นน้ำสีขุ่นจากส่วนโคนจนรดปลายเรียกเสียงคราวแผ่วจากผู้ครอบครองมัน

ไม่รู้ทำไม... เขาถึงรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน

ไอสึกิลืมตาตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้า ความอบอุ่นยังคงโอบรัดตัวเขาเอาไว้อย่างที่รู้สึกมาตลอดคืน ใบหน้ามนเงยขึ้นมองคนที่กอดเขาเอาไว้ในอ้อมแขนหลวม ๆ มืออุ่นร้อนลูบไล้ศีรษะของเขาไล่จนมาถึงแผ่นหลังตามแนวสันกระดูกที่ขึ้นนูน”คุณอากิโตะ”

“ไง”รอยยิ้มบางที่ส่งมาทักทายก่อนที่จมูกโด่งจะแตะสูดความหอมอ่อน ๆ ที่หน้าผากกว้าง “รู้สึกยังไงบ้าง ไอสึกิ”

“ผม...”แก้มขาวขึ้นสีปลั่งเมื่อนึกถึงความสุขสมที่ร่างกายได้รับเมื่อคืน “ดีมากเลย... ครับ”

คางเรียวถูกเชยขึ้นให้รับจุมพิตหวานล้ำ ท่อนแขนเปลือยเปล่ายกขึ้นโอบลำคอแกร่งเอาไว้เพื่อยกตัวขึ้นรับจูบร้อนนั้นด้วยความเต็มใจ

ร่างกายที่ตอบสนองกับสัมผัสของอัลฟ่าตรงหน้าทำเอาส่วนลึกภายในจิตใจของไอสึกิสะท้านเฮือก เขาชักเคยชินกับสัมผัสร้อนนี่มากเกินไปแล้ว

สี่วันที่โดนสำรวจร่างกายทุกคืนจนถึงเช้าทำให้รสสัมผัสนั้นตราตรึงเข้าไปอยู่ทุกพื้นที่ของร่างกายเขาโดยไม่รู้ตัว

“อยากไปไหนหรือเปล่า”เสียงกระซิบที่อบอุ่นอ่อนโยนจนทำให้เขาต้องจับจ้องดวงหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมามองเขาอย่างเอ็นดู “เดี๋ยวฉันพาไปเที่ยว... เป็นรางวัลที่เมื่อคืนเป็นเด็กดี เอาไหม”

“ไม่... ดีกว่าครับ”ถึงจะแอบดีใจอยู่เหมือนกันที่จะได้ออกข้างนอก มีหนทางให้หนีกลับบ้าน แต่ด้วยสภาพที่บอบช้ำนี่ อย่าว่าแต่จะหนีเลย แค่เดินเขาก็ลำบากเต็มกลืนแล้ว “คุณอากิโตะ... ยา...”

ลมหายใจหนักระบายออกมารดใบหน้าซีดเซียว ก่อนที่เม็ดยาคุมจะถูกส่งมาให้ ตามด้วยยาระงับอาการติดสัด

“ขอบคุณครับ”

“อยู่กับฉันอีกสักวันนะ”คำเอ่ยลอย ๆ ที่ดังขึ้นหลังจากไอสึกิกินยาลงไปเรียกร้องความสนใจจากตัวเขา “พรุ่งนี้... ถ้านายจะกลับฉันจะให้คนไปส่ง”

“ครับ...”พรุ่งนี้เขาจะได้กลับบ้านแล้ว ความดีใจที่ล้นปรี่ขึ้นมาจนเกิดรอยยิ้มฉาบทับใบหน้าชวนมอง พาให้รอยยิ้มสวยยกขึ้นที่มุมปากของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่เช่นกัน

ช่วงกลางวันที่ปกติได้แต่นอนจมอยู่บนเตียง วันนี้ไอสึกิได้ขึ้นมาเดินเล่นอยู่ชั้นสนสุดของคอนโดหรูที่จัดเป็นสวนให้ได้พักผ่อนอย่างสวยงาม แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่คนที่มีอารมณ์ศิลป์มากพอที่จะมายืนชมทัศนียภาพพวกนี้ เลยมานั่งแกว่งขาอยู่บนชิงช้าตัวยาวที่พ่อบ้านของทากาฮาชินำเบาะนุ่ม ๆ มาวางกองไว้ให้

เขานั่งมองคนที่กำลังวอร์มร่างกายอยู่ริมสระน้ำใส ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาหลายวัน แต่ไอสึกิเพิ่งได้มาสังเกตรูปร่างที่ใครได้เห็นคงอุทานเป็นเสียงเดียวกันของอากิโตะ

กล้ามเนื้อที่แข็งตึงสมสวนไม่มากหรือน้อยจนเกินไปที่น่าหลงใหล หน้าท้องหยักลอนจาง ๆ ขึ้นรูปสวยยามก้าวเดินไม่ปูดโปนจนน่ากลัว ท่อนแขนที่เขาเคยสงสัยว่าทำไมถึงมีกำลังมากพอที่จะสามารถอุ้มตัวเขาที่สูงถึงร้อยเจ็บสิบเศษ ๆ ได้ด้วยแขนข้างเดียวมีมัดกล้ามพอเหมาะ เช่นเดียวกับท่อนขายาวที่พ้นมาจากกางเกงว่ายน้ำตัวสั้นซึ่งอุดมด้วยกล้ามเนื้อที่เรียงตัวอย่างงดงาม

ยิ่งอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เขารู้สึกด้อยกว่าเท่านั้น

ถึงแม้ว่าจะได้เปลี่ยนบรรยากาศมานั่งในสวนมองประธานบริษัทที่ตนทำงานอยู่ดำผุดดำว่ายอยู่ในสระน้ำใส แต่การไม่มีอะไรให้ทำมันก็น่าเบื่อสำหรับไอสึกิอยู่ดี

หางตาเหลือบไปเห็นแกรนด์เปียโนสีดำตั้งเด่นอยู่มุมโค้งของสวนด้านหนึ่ง คงเอาไว้สำหรับเล่นดนตรีเวลาจัดงานปาร์ตี้ริมสระ ระยะทางก็ไม่ได้ไกลเกินกว่าที่เขาจะเดินไปได้

ไอสึกิคว้าเบาะนวมเดินลากขาไปนั่งตรงแกรนด์เปียโนหลังนั้น แต่ละก้าวที่เดินยิ่งเจ็บเสียดด้านหลัง เขาไม่เคยคิดว่าแค่การเดินจะเป็นอุปสรรคกับตัวเขาขนาดนี้เลย แต่สุดท้ายก็เดินมาถึงจุดหมายจนได้

“เฮ้อ~”ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งบนเบาะนุ่มนิ่ม มือขาวขยับไปเปิดฝาที่เงาวับขึ้นก่อนจะจรดปลายนิ้วลงสัมผัสคีย์นุ่ม

ติ๊ง

เสียงเปียโนใสกังวานน่าฟังทำเอาผู้บรรเลงยิ้มหวาน นับดูแล้วก็หลายปีอยู่ที่เขาไม่ได้จับเครื่องดนตรีที่ชื่นชอบนี้อีกเลย ตั้งแต่จบม.ปลายมา

Sonata in C major เป็นบทเพลงของโมซาร์ทที่ไอสึกิชื่นชอบเป็นพิเศษ เขาดีดบรรเลงเพลงที่จำได้ขึ้นใจอยู่ เขาจมอยู่ในห้วงคิดสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาเป็นของตนเอง

เสียงเพลงที่ดังก้องเชิญชวนให้ผู้คนโดยรอบหันมาสนใจ สายตาที่มองมาอย่างประหลาดใจจับจ้องแผ่นหลังบางจนกระทั่งถูกคนของนักธุรกิจหนุ่มไล่จนออกไปหมด ไม่ได้เข้าสู่การรับรู้ของโอเมหน้าหนุ่มที่อยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้ตรงนั้นเลยสักนิด

“อ๊ะ”ความเย็นของน้ำที่เปียกชื้นซึมเข้ามาทั่วแผ่นหลัง นิ้วเรียวกดหนัก ๆ ที่คีย์เปียโนอย่างตกใจ เสียงเพลงหยุดชะงักลงในวินาทีนั้น “คุณอากิโตะ มันเย็นนะครับ”

“โอเมก้าที่มีความสามารถเท่านาย ทั้งที่ไม่ได้อยู่ในสังคมชั้นสูงมีน้อยนิดนะ รู้ไหม”ดวงตาสีฟ้าสวยเหลือบมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาอย่างเซ็ง ๆ “อย่าให้ใครรู้จะดีกว่า... ถ้าไม่อยากไปเป็นของเล่นของใคร”

“หวงของเหรอครับ”มุมปากเรียวยกยิ้มหยัน ถึงจะรู้สึกดีที่ได้รับอ้อมกอดชั่วข้ามคืน แต่มันก็เท่านั้น “สำหรับผม มันไม่มีครั้งที่สองหรอกครับ”

“ฉันเคยบอกนายแล้วว่าอยากปากดีใส่ฉัน”มือหนาที่เย็นเยียบบีบคางเรียวแน่น “คนอื่นไม่เหมือนกับฉันหรอกนะ”

ไอสึกิหลบสายตาคมวูบ เขาก็พอจะรู้ว่าชีวิตของโอเมก้าที่ตกเป็นของเล่นทางเพศมันเป็นยังไง การถูกทิ้งในกรงขังยังดีกว่าการกลายเป็นรางวัลให้กับทุกคน...

“คุณเองต่างอะไรจากพวกเขา...”รอยยิ้มที่ขมขื่นทำเอาอากิโตะเบิกตาขึ้นเล็กน้อย “ลากผมมากักขัง พอใจก็ปล่อยไป มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันสักน้อย”

“หึ”เสียงขึ้นจมูกกับจูบหนัก ๆ ที่ดูไม่เข้ากันนัก อากิโตะเหยียดกายขึ้นตรงคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินผละจากไป

ไอสึกิเดินตามหลังร่างสูงไปเงียบ ๆ เขาพยายามสาวเท้าก้าวตามให้ทันคนที่เดิมดุ่มไป จะให้อยู่คนเดียวในคอนโดที่เต็มไปด้วยเหล่าอัลฟ่าหัวสูง และเบต้าที่มีความสามารถระดับเดียวกัน มันก็ดูไม่ปลอดภัยสักเท่าไหร่

ขณะที่เขาหลุดอยู่ในภวังค์ สัมผัสที่คุ้นเคยดีในช่วยนี้ก็โอบกอดที่ช่วงเอวเขา อากิโตะหันหลังกลับมาพยุงเขาเดินไปด้วยกันเงียบ ๆ

คืนสุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน อากิโตะไม่ได้แตะต้องไอสึกิไปมากกว่าการลูบไล้ร่างที่มีร่องรอยของวันวานอยู่ชัดเจน เขานอนกอดร่างผอมไปไว้หลวม ๆ ตลอดคืน

ช่วงสายของวันถัดมา อากิโตะไปส่งไอสึกิที่อพาร์ทเม้นท์ด้วยตัวเอง เขามองสภาพแวดล้อมรอบ ๆ อย่างไม่พึงใจในพื้นที่แออัดนี้นัก ถึงจะไม่ได้ทรุดโทรมจนน่าเกลียด แต่สำหรับพนักงานบริษัทใหญ่ หากต้องการหาที่อยู่ที่ดีกว่านี้คงไม่ยาก

“ย้ายซะ”คำสั่งสั้น ๆ ที่ทำเอาพนักงานตาดำ ๆ ขึ้นขั้นเหวอค้าง ไอสึกิงุนงงกับการที่อยู่ ๆ อากิโตะก็พูดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยมาก “ที่นี่ไม่เหมาะให้นายอยู่ ย้ายซะ”

“คุณอากิโตะ!”ไอสึกิถึงกับต้องขึ้นเสียง ถึงแม้ว่าอพาร์ทเม้นท์นี้จะดูโทรม แต่เพื่อนบ้านทุกคนนั้นน่ารักและเป็นกันเองจนน่าพอใจ

“ฮานะมาอิ ไอสึกิ”เสียงที่เรียกชื่อเขาฟังดูเยียบเย็นขนไรขนอ่อนรุกชัน “อย่าดื้อ!”

สิ้นคำนั้น ร่างสูงก็ตวัดตัวเดินจากไป ทิ้งความหงุดหงิดไว้ให้กับคนข้างหลังที่จ้องตามตาเข็ง ก่อนจะพุ่งพรวดเข้าห้องไปและปิดล็อคทันที

ไอสึกิทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนแข็ง ๆ ที่คุ้นเคยดี เขาหยิบมือถือที่เพิ่งได้คืนมาบนรถมาเปิดเช็คดูช่วงเวลาที่เขาหายไป สายโทรศัพท์แจ้งเตือนนับร้อยแข่งกับแมสเซจกับไลน์ที่กระหน่ำไม่หยุดจากเพื่อนร่วมงาน

เพื่อไม่ให้พวกเขาต้องกังวลกันอีก ไอสึกิจึงพิมพ์ทิ้งไว้สั้น ๆ ก่อนจะปิดเครื่องไหอีกครั้ง

ผมสบายดีครับ

ร่างผอมทิ้งเวลาให้ผ่านไปโดยไม่แม้แต่จะลุกขึ้นมาหาข้าวกลางวันกินจนกระทั้งฟ้าเปลี่ยนสีเตรียมเข้าสู่ความมืด ไอสึกิจึงจำใจต้องลุกขึ้นมาเปิดไฟ และลงไปซื้ออะไรง่าย ๆ มาใส่ท้องที่ว่างเปล่า

เขาเพิ่งสังเกตเห็นถุงที่แขวนเอาไว้ข้างหน้าห้อง ภายในมีซองซิปใสใส่เม็ดแคปซูลสีเหลืองทองที่ดูคุ้มเคยดีเอาไว้ พร้อมกระดาษโน้ตจากโทโมเอะที่เขียนทิ้งเอาไว้ว่าเธอไปเอายามาให้ก่อนออกไปเที่ยวกับครอบครัว สร้างรอยยิ้มแห่งความสุขให้กับไอสึกิได้เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่หยุดยาวมา

เบนโตะง่าย ๆ ที่ขายอยู่ไม่ไกลจากที่พักเป็นตัวเลือกที่ดีของเขายามขี้เกียจ ไอสึกิซื้อมันมาพร้อมกับเข้าไปในแฟมิลี่ มาร์ท เพื่อซื้อน้ำอัดลมสักหลายขวดกับจับคุจิเล่นกันอันสองอัน จนสุดท้ายกลายเป็นว่าเขาต้องหนีบข้าว หนีบน้ำ และหนีบตุ๊กตากลับห้องไปอย่างมีความสุข

การอยู่คนเดียวมันก็เงียบเหงา แต่กลับบ้านไปก็ยังไม่มีใคร พ่อกับแม่เขาดูมีความสุขกันดีจนในบางครั้งเขาคิดว่าอาจจะมีน้องเล็ก ๆ หลงมาให้เขาได้เลี้ยงเล่นก็ได้

ไอสึกิเลือกที่จะขจัดความเงียบไปด้วยการเปิดทีวีดู เปิดมาก็เจอข่าวสังคมซะแล้ว เป็นอะไรที่เขาไม่ชอบเอาซะเลย

‘นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงควงสาวคู่หมั้นร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของทูตสหรัฐอเมริกาประจำประเทศญี่ปุ่น...’   

เสียงของนักข่าวที่กำลังเอ่ยพร่ำพรรณนาถึงความเหมาะสมของทั้งคู่ในจอทีวีไม่ได้ลอยเข้าหูของไอสึกิเลยแม้แต่น้อย มือขาวที่จับตะเกียบอยู่กำแน่นจนขึ้นข้อชัดเจน

สุดท้าย... ก็เหมือนกันหมดอยู่ดี

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

เมื่อฟ้ามืด เราก็มาค่ะ ฮ่าๆ เร้าอารมณ์กันอย่างต่อเนื่อง และเราจะต่อไปปป

อากิโตะถนอมนายเอกเราหน่อยยยยย

ติชม กันได้นะคะ ^^

[Kei]

ชอบค่ะติดตาม

[angel_Z4]

แหม...ไอซึกิอย่าไปสนใจมันมากเลยค่ะ หนุเป็นบุคคลที่มีความสามารถ เพราะงั้นอย่าไปแคร์ม้านนนนนน นังอากิโตะน่ะ!!

[mintra1982]

คงจะหมดแรงโดนหม่ำไปขนาดนั้นนะหนูไอ พี่ประธานนี่คึกสุดๆ    ดีใจจังมีแนวนี้ให้อ่านด้วย อ่านomegavers ทั้งแบบmangaทั้งโดจิน เพิ่งอ่านแบบนิยายครั้งแรกเลยค่ะ สนุกมาก รออ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไอสึกิ อย่าได้หลงเสน่ห์อากิโตะ
อากิโตะก็แค่เห็นไอสึกิเป็นของเล่น เหมือนอัลฟ่าอื่นๆ
ประธานใหญ่มีคู่หมั้นสาว อีกไม่นานก็จะแต่งงาน
แต่ดูท่าจะไม่เลิกลากับไอสึกิง่ายๆ
       
 

[แมวดำ]

สนุกจังเลย

[midnight]

Chapter 6

หลังจากวันหยุดพักผ่อนหมดลง วันที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเบียดเสียดแย่งพื้นที่หายใจในรถไฟเพื่อเดินทางไปทำงานให้ทันก็กลับมาอีกครั้ง ไอสึกิถอนหายใจเฮือกใหญ่กับการเดินทางในช่วงเวลาเร่งด่วนที่ต่างคนต่างเบียดแทรกตัวเข้าไปอัดกันในโบกี้จนแน่นขนัด

กว่าร่างผอมจะเดินทางมาถึงบริษัท เสื้อผ้าที่เคยเรียบร้อยก็ยับย่นจนแทบอยากจะกลับไปเปลี่ยนมาใหม่ให้รู้แล้วรู้รอดไป

เสื้อคอเต่าที่ใส่อยู่เสมอก็ร้อนเกินจนยากจะทนไหว ไอสึกิเลยเปลี่ยนมาใส่เสื้อเชิ้ตคอจีนที่ได้ตัดปกให้ตั้งสูงกว่าปกติแทน เส้นผมที่ยาวเลยต้นคอมาประบ่าก็ยังไม่ได้ไปตัดสักทีจนต้องรวบเอาไว้ แต่ความกังวลที่จะมีใครมายุ่มย่ามกับช่วงคอที่เขาถอดปลอกคอเหวี่ยงทิ้งไว้ในลิ้นชักข้างหัวนอนอีกครั้ง เลยทำให้เจ้าตัวต้องรวมครึ่งหัวมาเพื่อปิดเอาไว้อีกชั้นแทน

นอกจากนั้นยังหนีบหมอนรองคอมาเผื่อเอาไว้ด้วย

“ไอสึกิ!!!!”เสียงหวีดร้องที่ดังมาตั้งแต่น้องเล็กของแผนกย่างเท้าเข้ามาก้าวแรกมาพร้อมกับสายตาที่จับจ้องตรงมาที่ตัวเขาเป็นตาเดียว “ไปไหนมาห๊ะ ฉันบอกให้เธอไลน์มาบอกฉันเมื่อถึงบ้าน แต่เธอก็ไม่ไลน์มา ฉันไปหาก็ไม่เจอ แล้วยังมาประโยคสั้น ๆ ที่จู่ ๆ ก็โผล่มาแล้วหายไปอีก”

นางฟ้าการตลาดหวีดใส่รุ่นน้องที่ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมใส่เธอไม่หยุดไปเกือบชั่วโมง เดือดร้อนให้หัวหน้าแผนกมาแยกพวกเขาออกจากกัน แล้วไล่กันไปทำงาน

การทำงานหลังวันหยุดยาวของไอสึกิก็ยังคงเหมือนเดิม เข้างานเช้า เลิกงานเย็น ไม่มีโอทีให้กลับค่ำมืด และไม่มีใครมาวุ่นวายกับที่พักของเขาจนเขาวางใจ ไม่ต้องล็อกประตูล็อกโซ่สามชั้นแน่นหนาอีก

ทุกวันนี้ไอสึกิพิมพ์งานต๊อก ๆ แต๊ก ๆ ไปเรื่อย เขาได้รับงานเพิ่มมากว่าเก่าแล้วก็จริง แต่ก็ยังไม่ใช่งานยากที่ต้องเกาผมจนหัวฟูมุดเข้าจอคอมพิวเตอร์ไปวิ่งหาข้อมูลหรือออกนอกพื้นที่ไปเก็บความชอบของคนตามที่ต่าง ๆอยู่ดี

งานลงพื้นที่... ชีวิตนี้เขาคงไม่ได้ทำแน่ ๆ

หลังจากทำงานของตัวเองเสร็จ เขาเลยผันตัวไปทำงานเป็นเด็กเดินเอกสาร ขึ้นข้างบน ลงข้างล่างไปยังแผนกต่าง ๆ เป็นว่าเล่น มีบางครั้งถึงกับต้องออกไปซื้อกาแฟมาให้กับพี่ ๆ ในบริษัทด้วยซ้ำ

แต่ถึงจะเดินร่อนไปเร่มาแค่ไหน เขาก็ไม่เคยจะได้พบหน้าของประธานใหญ่ของบริษัทแม้แต่เสี้ยวเงา ซึ่งนั่นคงจะเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขาแล้ว จะได้ไม่ต้องคอยหาจังหวะเพื่อนหลบเลี่ยงอีก

ข่าวในโทรทัศน์ยังคงออกมาให้ได้เห็นหน้าของอากิโตะเป็นระยะทั้งด้านธุรกิจ และงานสังคมที่เขาไปร่วม ในทุกครั้งที่เห็นก็จะเป็นสาวสวยสง่างามยืนอยู่เคียงคู่ไม่ห่างกาย

ระหว่างที่ไอสึกิกำลังเลือกขนมหวานในร้านตรงข้ามบริษัทอยู่นั้น เมื่อเขาตัดสินใจหันหลังจะเดินกลับไปเอาปังเมล่อนหอมกรุ่นที่คิดเป็นตัวเลือกไว้ก็ดันพบคนคุ้นเคยที่ไม่เคยคุ้นยืนมองเขาอยู่ซะก่อน

“คุณพ่อบ้าน”ไอสึกิเอ่ยเรียกแผ่วเบา แม้ว่าตัวเขาจะถูกขังอยู่ในคอนโดหรูนั่นห้าวัน และตลอดเวลาที่อยู่ในห้องก็มีคน ๆ นี้ยืนอยู่ไม่ไกล ยกข้าว ยกน้ำมาเสิร์ฟให้ด้วยท่าทีเรียบเฉย แต่เขาก็ไม่รู้จักกระทั่งชื่อของเบต้าคนนี้...

“พบกันอีกครั้งนะครับ คุณฮานะมาอิ”น้ำเสียงก็ยังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์ไม่สร่าง ดวงตาสีเขียวจับจ้องมาที่ใบหน้ามนซึ่งเป็นที่โปรดปรานของเจ้านายของเขาไม่น้อย

“สวัสดีครับ”โอเมก้าหนุ่มน้อมหัวให้น้อย ๆ ก่อนจะยืนสบตากับอีกฝ่ายอีกครั้ง “คุณพ่อบ้านมีเรื่องอะไรจะพูดกับผม... ใช่ไหมครับ”

ไอสึกิถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ แต่การพยักหน้ารับนั้นเป็นการยืนยันว่าความคิดของเขาถูกต้อง

ท่อนขาเรียวภายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีระดับหนึ่งก้าวเข้าไปใกล้พ่อบ้านตระกูลทากาฮาชิในระยะที่ไม่ใกล้เกินไปและไม่ได้ห่างเป็นวา

“เหมือนว่าคุณจะยังไม่ได้ย้ายออกจากที่พักของคุณตามคำสั่งของคุณอากิโตะนะครับ คุณฮานะมาอิ”คำพูดที่เปล่งออกมานั้นทำให้ใบหน้าอ่อนเยาว์เผือดสีลง “หากคุณไม่ต้องการให้คุณอากิโตะเข้าไปจัดการ คุณควรรีบหาที่พักที่เหมาะสมอยู่ในเร็ววันนี้”

คำเตือนที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวมีน้ำใจมาเตือนเอง หรือเป็นคำขู่จากใครอีกคนที่ไม่ได้อยู่ในตอนนี้ฝากมากันแน่ แต่มันทำให้ไอสึกิต้องกำหมัดแน่นอย่างคับข้องใจ

“คุณจะเลือกที่พักแบบไหนก็ได้ หรือจะเช่าบ้านอยู่สักหลังก็ดี ค่าใช้จ่ายทั้งหมดคุณอากิโตะจะเป็นผู้จัดการให้เอง”สายตาที่มองเหยียดมายิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น

“ผมเลือกของผมเองได้ เจ้านายคุณคงไม่ต้องเหยียบเท้าลงมายุ่ง”ไอสึกิหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็วตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูง

“หวังว่าคุณจะเก็บไปคิดด้วยล่ะ”คำพูดส่งท้ายแว่วมาให้ได้ยิน ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ พ่อบ้านก็ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเดิม และสีหน้าเดิมเช่นกัน

หลังจากวันนั้น ไอสึกิก็ไม่ได้ย้ายออกจากอพาร์ทเม้นต์ตามคำสั่งของอากิโตะอยู่ดี เขายังคงยึดห้องพักแคบนี้เป็นที่มั่น แค่เปลี่ยนกลับมาล็อกประตูอย่างแน่นหนาอีกครั้งเพียงเท่านั้น แต่ก็ไม่มีใครมายุ่มย่ามเหมือนเดิม ซึ่งมันเป็นการดีอย่างมากสำหรับคนที่ต้องการความสงบอย่างเขา

“นี่ ไอสึกิ ไปกินเนื้อย่างกัน”มัตสึระโบกคูปองในมือด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าให้มาพานายไปกินตอบแทนที่ทำให้พวกเราทุกคนได้ไปทัวร์ออนเซ็นกันเดือนหน้าไงล่ะ”

“เย็นนี้เหรอครับ”ไอสึกิถามกลับพร้อมส่งรอยยิ้มสดใสให้ “ไปสิครับ คงไม่ใช่บุฟเฟ่ต์ใช่ไหม”

“ใครจะพากระเพาะมดอย่างนายไปกินบุฟเฟ่ต์ให้เสียเงินฟรีกันวะ”มือหนาผลักหัวทุยจนสั่นคลอน

“รุ่นพี่ก็ ไม่เอาน่า”เสียงเฮฮาเรียกรอยยิ้มจากทาคากิที่ยืนมองจากด้านในมา

ของตอบแทนที่ทำให้ได้วันพักผ่อนเพิ่มเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พอจะให้ได้ทำเอาลูกสมุนของเขาดูสนุกสนานคึกคักกันได้ก็ดีแล้ว

ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่าตั้งแต่เปิดงานมา ฮานะมาอิดูไม่ร่าเริงเท่าที่ควร ยิ่งวันแรก ๆ นั้นดูโทรมจากเขาต้องเอ่ยปากไล่ไปพักอยู่หลายครั้ง

ไม่รู้ว่าไปเจออะไรมา แต่คงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเจ้าตัวนักหรอก ยังดีที่เจ้าตัวยังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเหมือนเคย

สี่สหายแห่งการตลาดพากันไปกินเนื้อย่างที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทในตอนเย็น เป็นที่แน่นอนว่ากินกันไปยังไม่ถึงยี่สิบนาที เจ้าคนแทงค์เล็กก็วางตะเกียบมาจิบเบียร์เล่นซะแล้ว

“นี่ ช่วยกินให้มันดูคุ้มกับที่หัวหน้าเสียเงินให้นายหน่อยได้ไหมเนี่ย”มัตสึระคีบเนื้อที่ย่างกำลังฉ่ำพอดีใส่ให้ในจานของไอสึกิ “กิน ๆ”

“ไม่ไหวแล้วครับ แน่นไปเดี๋ยวจะแย่เอา”รุ่นน้องผู้เป็นที่รักของทุกคนปฏิเสธตามเคย เขาคีบส่งต่อไปให้พี่ใหญ่ในวงอย่างฮิโยชิ “รุ่นพี่ต้องกลับไปออกกำลังกายใช่ไหมครับ งั้นกินเยอะ ๆ นะครับ”

“เดี๋ยวนี้มีแซวนะ ไอสึกิ”โทโมเอะหัวเราะออกมาเสียงใสพาให้คนอื่นหัวเราะไปกับเธอด้วย “ร้ายขึ้นนะนายน่ะ”

“ก็ได้มาจากพี่ ๆ นั่นล่ะครับ”คำชมถูกส่งกลับไปอย่างรวดเร็ว กระดาษทิชชู่จึงลอยมาเป็นของตอบแทน

ไอสึกินั่งมองรุ่นพี่ของเขาดื่มกินกันอย่างสนุกสนานด้วยรอยยิ้ม ถึงเขาจะไม่ค่อยได้พูดอะไร แต่ทุกคนก็ไม่ได้ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ความคิดที่นึกอยากย้ายงานไปอยู่ยามาโมโตะ กรุ๊ปจึงค่อย ๆ เลือนไปจากหัวใจ

“แย่ละสิ”น้องเล็กของวงอุทานขึ้น หลังจากที่เจ้าตัวล้วงกระเป๋าทุกตำแหน่งบนร่างกาย และค้นหาของในกระเป๋าที่ถือมาทำงานทุกวันจนทั่ว

“ทำไมเหรอ”ฝ่ายรุ่นพี่ทั้งสามก็หันมามองเขากันอย่างงุนงง ไอสึกิเลยได้แต่ยิ้มแหยส่งให้ไป

“ผมลืมมือถือน่ะครับ”ไอสึกิยกเบียร์ที่เหลืออยู่ขึ้นซดหมดแก้วแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “งั้นเดี๋ยวผมกลับก่อนดีกว่าครับ จะแวะไปเอาที่บริษัทแล้วเดี๋ยวเลยกลับห้องไปเลย”

“อ้าววว”ตะเกียบสามคู่ถูกวางทิ้งทันทีเมื่อสิ้นคำของรุ่นน้องที่เปรียบเหมือนเจ้าของงาน “เดี๋ยวพวกเราไปเป็นเพื่อน”

“กินกันไปเถอะครับ”ไอสึกิยิ้มให้อย่างสุภาพ ก่อนจะลุกขึ้น “นาน ๆ ได้กินกันทั้งทีนี่ครับ เดี๋ยวเสียน้ำใจหัวหน้าเอานะ บริษัทอยู่ไม่ไกลด้วย ผมไปได้ครับ”

“ก็ได้... งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ”เมื่อฮิโยชิตอบรับคำ ผู้อ่อนวัยกว่าทั้งสองจึงจำใจรับไปด้วย “อย่าเถรไถลรู้ไหม”

“ครับ ๆ คุณพ่อ”การหยอกล้อที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้ร่วมโต๊ะอีกสองคนเรียกให้ผู้เป็น ‘พ่อ’แยกเขี้ยวใส่ไอ้พวกตัวแสบจนเสียงหัวเราะดังประสานกับอีกครั้ง “งั้นผมไปก่อนนะครับ”

“จ้า”โทโมเอะโบกมือให้พร้อมส่งรอยยิ้มสดใส ไอสึกิยิ้มแล้วน้อมตัวน้อย ๆ ก่อนจะเดินออกไป

ท้องฟ้าถึงแม้ว่าจะมืดสนิทแล้ว แต่แสงไฟตามรายทางยังคงสว่างไสว รถรายังคงมีขับผ่านไปมาเพิ่มแสงสียามราตรี

“ขอโทษครับ”เขาสะดุ้งสุดตัวเมื่อเดินชนกับคนอื่น สายตาที่มองปราดมาอย่างไม่พอใจนั้นน่าสวนด้วยหมัดสักสองยก แต่เรื่องนี้เขาผิดนี่น่า

“เดินดี ๆ หน่อยเซ่ะ”มือหยาบกระชากคอเสื้อเขาแล้วถลึงตาใส่ หาเรื่องได้ชัดเจนมาก “เห็นแก่หน้าละอ่อนของมึง กูปล่อยไปสักครั้งก็ได้วะ”

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและไปไวอย่างพายุ ทำเอาโอเมก้าหนุ่มต้องถอนหายใจเผือกใหญ่

ทากาฮาชิ กรุ๊ปยังคงเปิดไฟสว่างไสวในหลายชั้น หลายแผนกคงต้องหัวฟูทำโอทีกันอย่างสนุกสนาน ด้วยจำนวนคนที่มีความสามารถกับจำนวนงานนั้นไม่สมดุล ฝ่ายการตลาดเองก็มีโอทีเช่นกัน แต่ยังไม่ใช่ในช่วงนี้

แต่ถึงจะมีพนักงานใหม่อย่างไอสึกิก็ไม่ได้มีงานล้นมือขนาดที่จะต้องอยู่โยงทำอยู่ดี

“อึก เบาหน่อยสิ อ๊ะ เดี๋ยวมีใครมา...”เสียงเบา ๆ ที่ลอยออกมาขณะที่ไอสึกิกำลังเตรียมจะยื่นมือไปเปิดห้องน้ำ เขาตั้งใจจะไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยหลังจากดื่มมาอยู่หลายแก้วเหมือนกัน อ้อ จัดเสื้อผ้าที่โดนกระชากตอนนั้นให้ดูเรียบร้อยด้วย

“เวลานี้พวกการตลาดกลับไปกันหมดแล้ว ไอ้พวกบ้าที่ไหนจะมาเห็นกัน”เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องในห้องน้ำที่เคยเงียบเชียบ “ซี๊ด นายตอดฉันขนาดนี้ จะให้เบายังไงได้วะ”

อันที่จริงไอสึกิก็อยากตอบกลับไปเหมือนกันว่า ไอ้พวกบ้าที่ลืมของเอาไว้อย่างตัวเขานี่ล่ะที่จะกลับมาในเวลานี้

แต่ทำอย่างนั้นคงเป็นที่น่ารังเกียจมากเกินไปสักหน่อยล่ะมั้ง

ชั่วความคิดนึงที่แวบเข้ามาทำให้เขารู้รึกว่าตัวเขาอาจจะยังไม่พ้นวันอยากรู้ อยากลองก็ได้

การยุ่งวุ่นวายเรื่องของคนอื่น ไม่ใช่นิสัยของสุภาพชนที่ดี... แต่มาใช้สถานที่ที่แผนกเขาแบบนี้ ก็ขอเก็บค่าสถานที่หน่อยแล้วกัน

ไอสึกิแง้มประตูที่เขาเพิ่งจะซ่อมไปไม่นานกับมือ เพราะรำคาญเสียงยามเปิดปิดที่ดังทุกครั้งเวลามีคนเข้ามาใช้ เขาแอบมองลอดผ่านช่องที่แง้มออกมาเห็นร่างที่ยืนซ้อนหลังกันอยู่ตรงอ่างล้างมือตรงหน้า

เบต้าทั้งคู่... ฝ่ายการผลิตที่เหมือนจะคุ้นเคยกันดีด้วย

ประตูปิดลงจนแนบสนิทโดยไร้เสียง สองแก้มของผู้แอบมองขึ้นเสียงระเรื่อ เขาสะบัดหัวเรียกสติกลับมา ก่อนตะหยิบป้ายกำลังทำความสะอาดมาวางไว้ให้เป็นน้ำใจ

ไอสึกิสาวเท้าไว ๆ ไปหยิบมือถือที่วางลืมไว้บนโต๊ะมาใส่กระเป๋า มือล้วงหายาในกระเป๋าเสื้อ

“ไม่มี...”ใบหน้าขาวเผือดสีลงเมื่อสิ่งสำคัญของเขาหายไป อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้นะ “คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

เดือนนี้ไอสึกิยังไม่ผ่านการฮีท นับจากช่วงเวลาก็ใกล้มากแล้ว เขาเลยตั้งใจจะกินยาสักหน่อย แต่มันดันหายไปซะนี่... การกระตุ้นทางกายภาพคงไม่เป็นผลกับร่างกายเขามากนักหรอก

อันที่จริงเขาตั้งใจจะตรงกลับที่พักหลังจากที่มาเอามือถือทันที แต่เมื่อนึกถึงครั้งแรกที่ได้ไปเลานจ์ที่พักผ่อนของพนักงาน ทำให้ขาของเขาก้าวไปยังที่หมายเองโดยไม่รู้ตัว

แสงไฟยามค่ำคืนในมุมสูงสวยงามอย่างที่คาดไว้ ไอสึกิเอามือแนบกระจกมองภาพความงดงามที่จะเห็นได้แค่ในยามนี้ด้วยรอยยิ้ม

ความร้อนวูบผ่านหน้าไปชั่ววินาที ร่างผอมสั่นเทาก่อนจะทรุดลง สติเริ่มเลือนรางลงไปอย่างห้ามไม่อยู่

อีกแล้ว...

ความคิดสุดท้ายก่อนที่สติของไอสึกิจะขาดหายไปชั่วขณะ ในช่วงแรกการฮีทของเขาไม่เคยมาตรงเวลาที่คำนวณไว้ และมักจะมาอย่างฉุกละหุกเสมอทำให้เมื่อก่อนต้องกินยาอยู่แทบทุกวันจนโดนสั่งระงับเพราะยาค่อนข้างมีผลเสียต่อระบบฮอร์โมน แต่พักหลังมานี้มันเริ่มมาในเวลาใกล้ ๆ เวลาที่สมควรแล้ว เขาจึงไม่ได้กินยาจนเกินขนาดอีก

แต่ไม่คิดว่าเพียงแค่โดนกระตุนเล็กน้อยนี่จะจุดชนวนในร่างกายได้ทันควันเลย

“ไอสึกิ...”เสียงที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินดังขึ้น พร้อมกับเสียงปิดล็อกประตูโดยฝีมือของคนที่ไม่ต้องคาดเดา

“คุณ... อากิโตะ”เมื่อมีอัลฟ่าเข้ามาใกล้ กลิ่นฟีโรโมนหอมเย็นยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น พร้อมกับสติที่หายไปอย่างสมบูรณ์

อากิโตะกระชากเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ของไอสึกิทิ้งจนร่างขาวเปลือยเปล่าท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงไฟจากข้างนอกส่องมาราง ๆ ลำคอของเขาแห้งผากด้วยความต้องการที่พุ่งขึ้นสูง

ผ้าเนื้อดีถูกดึงทึ้งออกไปจนร่างเปลือยเปล่า ท่อนเนื้อกลางลำตัวที่สงบนิ่งผงาดขึ้นชี้หน้าคนตัวบาง

อากิโตะดึงร่างที่นั่งทรุดอยู่ขึ้นมาประกบจูบอย่างรุนแรงจนได้รสเลือด มือร้อนขยับฟ้อนเฟ้นร่างกายที่ไม่หลงเหลือร่องรอยของครั้งก่อนเอาไว้เลยให้ขึ้นสีจางเป็นรอยก่อนจะขยับไปกอบกุมเนินเนื้อที่ร่องกลางชื้นแฉะ

สารหล่อลื่นจำนวนมากที่หลังออกมาจากร่างกายพร้อมให้อัลฟ่าเข้ามาผสมพันธุ์ไหลเยิ้มลงมา แต่ถึงจะมากมายขนาดไหนก็ยังไม่พอสำหรับการรองรับขนาดของใครอีกคนได้โดยง่าย และมันเคยได้รับการพิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอจริง ๆ ในครั้งแรกของการผสมพันธุ์

“อื้ออออ อ๊ะ”แผ่นอกที่ถูกหยอกเล่นจนแดงช้ำกับบั้นท้ายที่ถูกขย้ำจนเจ็บหนึบแต่กลับสร้างความสุขสมให้กับโอเมก้าที่กำลังจมอยู่ในความต้องการได้ดีนัก

ร่างผอมถูกพลิกหันหลังให้ใบหน้าและช่วงอกแนบไปกับกระจกเย็น สะโพกเล็กถูกยกขึ้นลอยเด่น

“อ่า~”ดวงตาฉ่ำน้ำปรือปรอยยั่วยวนถึงที่สุด อากิโตะผลักไส้สวนหัวที่จ่ออยู่ตรงหน้าปากทางสีหวานเข้าไปรับความอบอุ่นจากภายใน

การโอบรัดแน่นที่เหมือนทุกครั้งทำให้เขาคลั่งเสมอ มือหนากุมช่วงเอวคอดไว้แน่นแล้วขยับเอวเข้าออกรัวเร็วระบายอารมณ์ อากิโตะโน้มคัวไปดูดดุนแผ่นหลังเนียนให้ขึ้นสีช้ำจนทั่ว

“อ๊ะ ๆ อื้อออ”เสียงครางหวานรื่นหูในความรู้สึกยิ่งทำให้ส่วนล่างขยายตัว ไอสึกิร่อนสะโพกตอบรับความใหญ่โตนั้นอย่างคุ้นชินมากขึ้นแม้จะห่างหายไปอยู่นาน ต่างจากครั้งแรกที่มีอาการขัดขืนดิ้นรนซึ่งเป็นไปตามกลไกธรรมชาติ

เสียงเนื้อกระทบปนเสียงครางดังก้องอยู่ในเลานจ์เก็บเสียง ร่างโปร่งบางแนบไปกับกระจกใส่ที่เย็นเฉียบแล้วถูกถึงให้แยกออกเป็นระยะ

ท่อนแขนแกร่งโอบกอดเอวบางเอาไว้ก่อนที่จะเสือกไสดันกายเข้าชิดแทบสนิทกับร่างโปร่ง

“อ้าาา”เนื้อเยื่อที่ส่วนโคนของอวัยวะส่วนนั้นขยายใหญ่ขึ้นเมื่อเข้าไปภายในจนสุด

“อา...”แรงตอดรัดที่หนักหน่วงยิ่งพาอารมณ์ใครพุ่งสูง ดวงตาคมหรี่มองเรือนร่างที่งดงามภายใต้แสงสลัวที่ส่องผ่านกระจกเข้ามา จากสะโพกไล่ไปเอว ไปแผ่นหลัง... และลำคอที่มีเส้นผมปรกไว้

ร่างผอมถูกดึงมาให้แนบชิดมากขึ้น มือที่เกาะยันกระจกไว้เกร็งจนขึ้นข้อขาว ดวงหน้าก้มลงหอบเหนื่อยจากการทำกิจกรรมที่กินแรงไปมาก

อากิโตะอ้าปากขึ้นช้า ๆ เผยให้เห็นแนวฟันที่เป็นระเบียบและเขี้ยวคมที่โผล่ออกมา เขาพุ่งตัวเข้าหาลำคอขาวผ่องแล้วฝังรอยฟันลงไปอย่างรวดเร็ว

“อึก”ร่างบางพลันอ่อนลงจนต้องโอบประคองไว้ไม่ให้ล้มลง หลังคอที่เคยขาวเนียน ตอนนี้กลับมีร่องรอยของความเป็นเจ้าของปรากฏชัด

น้ำอุ่นสาดเข้าไปในร่างกายของคนตรงหน้าเป็นระรอกต่อเนื่องยาวนาน ก่อนที่ร่างหนาถอนกายออกจากความอบอุ่นนั้นช้า ๆ หลังจากหลังออกมาจนหมด และเมื่อปล่อยมือออกคนที่เคยอยู่ในอ้อมแขนก็ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ไอสึกิ... อีกรอบนะ”คำบอกเล่าที่พัดผ่านลอยมาทำให้คนที่เพิ่งรับเอาเชื้อพันธุ์ช้อนหน้าขึ้นมอง “มาเถอะ”

ไอสึกิถูกพาไปยังห้องนอนกว้างของบริษัทที่เอาไว้ให้อากิโตะพักผ่อน ก่อนจะถูกกลืนกินอีกครั้ง

และอีกครั้ง...

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

มาค่ะ บทที่ 6 มาแล้วว น่ะะะ มีอะไรที่รอกันอยู่หรือเปล่าาาาา 555

วันนี้มาไม่มืดน้าา เย้ๆ

ติชมกันได้เต็มที่ เหมือนเดิมเลยจ้าาาา

เจอกันตอนหน้า จะพยายามไม่อู้นะก๊ะ

ปล. จะครึ่งเรื่องแล้วววว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไอสิกิ ถูกอากิโตะ ตีตราประทับ
แสดงความเป็นเจ้าของเรียบร้อย
สงสัยจริง ว่ายาของไอสึกิ หายได้อย่างไร
       
 

[sirin_chadada]

ประทับตราแล้วยังไงต่อ อากิโตะไปมีคนอื่นได้ แต่ไอสึกิมีใครอีกไม่ได้... เหรอ

[midnight]

แหม...ไอซึกิอย่าไปสนใจมันมากเลยค่ะ หนุเป็นบุคคลที่มีความสามารถ เพราะงั้นอย่าไปแคร์ม้านนนนนน นังอากิโตะน่ะ!!

พระเอกเราออกจะดีออกนะคะ ฮ่าๆ

คงจะหมดแรงโดนหม่ำไปขนาดนั้นนะหนูไอ พี่ประธานนี่คึกสุดๆ    ดีใจจังมีแนวนี้ให้อ่านด้วย อ่านomegavers ทั้งแบบmangaทั้งโดจิน เพิ่งอ่านแบบนิยายครั้งแรกเลยค่ะ สนุกมาก รออ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณมากค้า

ประทับตราแล้วยังไงต่อ อากิโตะไปมีคนอื่นได้ แต่ไอสึกิมีใครอีกไม่ได้... เหรอ

รอดูกันต่อนะคะ ^^

[artenia]

เคลียร์เรื่องคู่หมั้นก่อนดีกว่ามั้ย ก่อนไปกัดคอชาวบ้านเค้า
เป็นถึงท่านประธานแต่ไม่เด็ดขาด มัวทำอะไรยู้ว...
สงสารโอเมก้า เป็นเครื่องระบายอารมณ์อีกแล้ว T^T