ขอให้รักพัดหวน
‘พ่อครับ ถ้ามีเวลาพ่อบินมาหาเพลงบ้างก็ดีนะครับ’
‘มีอะไรหรือ?’ เขาเอ่ยถามชายชาญเพื่อนของบุตรชายที่ไปเรียนต่อด้วยกัน หลังคีตกาลเลิกกับ
สีหราชได้เขานั้นดีใจนักหนา พอรับปริญญาเสร็จก็เข้ามาขอไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาเห็นว่าเป็นโอกาสอันดีที่ลูกชายจะได้ห่างจากสีหราชจึงอนุญาตอย่างไม่ลังเลแม้จะเห็นว่าคีตกาลคล้ายจะซึมเศร้าหลังการเลิกรานั้นก็ตาม เพราะเขามัวแต่ดีใจจึงมองข้ามผ่าน คิดเพียงว่า อนาคตข้างหน้าคีตกาลคงดีขึ้น... หากแต่น้ำเสียงเป็นกังวลของชายชาญในวันนี้คงเป็นคำตอบว่า สิ่งที่เขาคิดนั้นไม่เป็นจริง
‘เพลง.... นอนร้องไห้ทุกวัน’
‘……….’ ถ้อยคำที่ราวกับคมมีดกรีดใจ
ทำไมคีตกาลจึงเลิกกับสีหราชเขาไม่เคยคิดหาคำตอบ ขอเพียงแค่ว่าลูกชายของเขากลับมา ‘ปกติ’ ได้คงดีที่สุด แต่นี่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่คิด คุณพีรพลยกมือขึ้นกุมหน้าอก อาการเจ็บแปลบแล่นขึ้นหลังวางหูโทรศัพท์ แม้จะดีขึ้นมากหลังการผ่าตัดหากยังมีอาการบ้างบางเวลามีเรื่องเครียดรุมเร้าซึ่งคงต้องรักษากันต่อไป แต่อย่างไรคงไม่สำคัญเท่ากับบุตรชายในเวลานี้
หรือเขาจะคิดผิด?
แล้วทำไมคีตกาลจึงเลิกกับสีหราชเล่า ในเมื่อเขาไม่เคยเอ่ยปากคัดค้านการคบกันครั้งนี้?
********
“มึงยังคิดจะถามหาข่าวคราว? กูไม่บอก! ในเมื่อมึงไปแล้วก็ให้ตัดขาดจากกันเหมือนตายจากไปซะ!” สุ่มเสียงโกรธเกรี้ยวตะโกนผ่านทางโทรศัพท์ทางไกล ชายชาญยกมือปิดหูกับเสียงดังนั้น หากคีตกาลเพียงนั่งนิ่งฟังไม่ตอบโต้ เขาขอให้ชายชาญโทรศัพท์หาอิ่มเอมแล้วถามข่าวของสีหราชแต่นึกไม่ถึงว่าเพื่อนจะวิดีโอคอลคุยแทน ดังนั้นเขาจึงเห็นสีหน้าถมึงทึงของอิ่มเอมชัดเจน ถ้อยคำต่อว่า บ้างด่ากราดอย่างเจ็บแค้น เขาก็เพียงแค่รับฟังเพราะเขาผิดจริงจึงไม่ตอบโต้
ครั้นอิ่มเอมเห็นว่าอีกฝ่ายไม่โต้กลับจึงเงียบเสียงลงอย่างขัดใจ ถึงแม้จะโกรธคีตกาลมากแค่ไหนแต่อีกฝ่ายคือเพื่อนรักของชายชาญ เขาจะพูดร้ายๆใส่ก็ได้ไม่เต็มที่เพราะเกรงใจคนตัวเล็ก
“มันยังไม่ตายหรอก!”
“....แล้วสบายดีไหม?”
“มึงคิดว่ามันจะสบายดีไหมล่ะ!” แล้วก็โมโหอีกครั้ง
“.......”
“โลกทั้งใบของมันหายไปแล้วมึงคิดว่ามันจะเป็นยังไง!”
“....ขอโทษ”... หยาดน้ำร่วงหล่นเมื่อได้ฟังคำนั้น คีตกาลยกมือขึ้นปิดหน้า พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“มึงอย่ามาพูดคำนี้กับกู!” อิ่มเอมส่งเสียงลอดไรฟัน เขามองคีตกาลปิดหน้าสะอื้นผ่านจอมือถือ กระนั้นเขาก็ยังไม่รู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายสักนิด คนที่เจ็บปวดเป็นเพื่อนของเขามากกว่า!
สีหราชที่เคยเข้มแข็งกลับกลายเป็นอ่อนแอ หลังเรียนจบงานการก็ไม่คิดจะหาทำ วันๆเอาแต่เมาเหล้า...บางครั้งก็นั่งเหม่อ ...และร้องไห้... เขาที่เห็นเพื่อนทุกข์ขนาดนี้ยังจะให้อภัยได้หรือ? สีหราชเคยผ่านอะไรมาใช่ว่าคนรอบข้างจะไม่รู้ ทั้งเขาทั้งคีตกาลต่างรู้ดีว่าสีหราชถูกทอดทิ้งมาทั้งชีวิต ได้มาเจอแสงสว่างเดียวคือคีตกาลแล้วก็ยึดถือ คาดหวังว่าจะไม่ห่างหายไปไหน...กลับกลายเป็นร้างลา...คิดว่าคนที่สูญเสียมาทั้งชีวิตจะรับได้? ไม่เสียใจจนเป็นบ้าก็ดีเท่าไหร่แล้ว!
“ขอโทษ.... ขอโทษ...”
********
“ตาสิงห์?” คุณยุวดีสั่งหยุดรถซึ่งกำลังเลี้ยวเข้าบ้านเมื่อเหลือบเห็นเงาคุ้นตาของเด็กหนุ่มร่างสูงตรงหน้าถนนฝั่งตรงข้ามประตูบ้าน เธอลงจากรถแล้วบอกคนรถไม่ต้องรอ คุณยุวดีก้าวมาหาร่างสูงแล้วอดสะท้อนใจไม่ได้
ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยดูเย็นชามาดมั่นมาบัดนี้กลับซีดเผือด ดวงตาแห้งผากหากยังสั่นระริกไหวด้วยความหวังบางอย่าง ริมฝีปากหยักบางแห้งแตก แก้มกร้านซูบตอบ ไรหนวดเขียวครึ้มเนื่องจากเจ้าของไม่ใส่ใจจะตัดจะโกน
“กินข้าวมาหรือยัง?” เป็นคำถามซ้ำๆที่เธอถามมาตลอดเกือบหนึ่งเดือนมานี้ ทุกๆวัน...สีหราชจะมายืนมองเงียบๆ ไม่เอ่ยทัก ไม่ขอเข้าบ้าน ไม่เอ่ยถามหา...ถึงคีตกาล เพียงแค่ยืนเงียบๆ กัดริมฝีปากแน่นจ้องมองไปยังส่วนที่เป็นห้องนอนของคีตกาล...เพียงเท่านั้น
“....” เขาเพียงส่ายไปมาเป็นคำตอบ
“เข้ามาในบ้านก่อนเถอะ”
“.....” เด็กหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง
“ฉันขอล่ะ เข้ามาดื่มน้ำสักแก้วก็ยังดี” คุณยุวดีเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ความสงสารแล่นจับหัวใจให้เธอแทบหลั่งน้ำตา สีหราชคนที่เธอรู้จักมักจะเข้มแข็ง ใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน พูดน้อยแต่ยิ้มเก่งหากวันนี้ทุกสิ่งกลับตรงกันข้ามไปหมด
ร่างสูงนิ่งขึ้งก่อนจะสาวเท้าตามคุณยุวดีเข้าไปในบ้าน จิต เด็กสาวใช้ในบ้านเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนคุ้นเคยหากสภาพไม่เหมือนเดิมเดินเข้ามาในบ้าน จนคุณยุวดีต้องเอ่ยปากไล่ให้ไปเอาน้ำออกมารับแขก
“สิงห์มีอะไรอยากจะถามน้าบ้างไหม?”
“.......” เด็กหนุ่มนิ่ง แล้วส่ายหน้า
“แต่น้าอยากจะถาม”
“?” สีหราชเงยหน้าขึ้นมอง ครั้นสบตาคนสูงวัยกว่าก็ก้มหลบสายตา
“ทำไมถึงเลิกกัน?”
“.........”
“เลิกกันเพราะอะไรในเมื่อ....” คำพูดขาดห้วงไม่กล้าเอ่ยต่อ ดวงตาแห้งผากของสีหราชนั้นบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน
“...ผมเองก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน”
“?”
“ว่าเพราะอะไรเราถึงต้องเลิกกัน”
“เอ๊ะ?” คุณยุวดีเลิกคิ้วแปลกใจกับคำกล่าวนั้น ในเมื่อการคบหากันของคีตกาลและสีหราชพวกเธอไม่ได้ขัดขวาง การเลิกรากันต้องมีสาเหตุอะไรบางอย่าง หากแต่บุตรชายของเธอไม่ยอมบอก คราวนั้นเธอไม่ได้คาดคั้นหากเพราะอาการแสดงของสีหราชที่เห็นในวันนี้ทำให้เธออดใจไม่ไหวต้องเอ่ยปากในที่สุด แต่นึกไม่ถึงว่าคำตอบนี้...แม้แต่สีหราชก็ยังไม่รู้
“คุณยุ”
“อ้าว คุณพี?” คุณยุวดีเอ่ยทักสามี เธอนึกว่าวันนี้อีกฝ่ายจะกลับค่ำเสียอีก ไม่คิดว่าจะอยู่บ้าน คุณพีรพลเหลือบสายตามองเด็กหนุ่มฝั่งตรงข้ามภรรยา เมื่อครู่เขาได้ยินบทสนทนาแล้ว เขาเอ่ยขัดเมื่อเห็นจิตเดินยกจานผลไม้เข้ามา
“ตาสิงห์ ขึ้นไปคุยกับฉันที่ห้องหนังสือหน่อยได้ไหม?”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบรับหลังยกมือไหว้
.
.
.
“ฉันไม่คิดว่าแม้แต่ตัวเธอเองก็หาคำตอบเหมือนกัน”
“?”
“ฉันไม่รู้ว่าเธอกับตาเพลงเลิกกันด้วยสาเหตุอะไร แต่ยอมรับนะว่าตอนนั้นฉันดีใจ”
“....”
“ดีใจที่เธอสองคนเลิกกัน ฉันคิดว่าอีกหน่อยเพลงคงกลับมาเหมือน ‘ปกติ’ ได้ในไม่ช้า ฉันไม่ได้คิดเลยว่าหลังจากนั้นความรู้สึกของเธอจะเป็นยังไง ฉันมองแค่ลูกชายของตัวเอง” สีหราชยิ้มขื่น เขาเหลือบสายตาขึ้นมองคุณพีรพล ริมฝีปากหยักเม้มแน่น ครู่หนึ่งค่อยพรูลมหายใจออก
“ไม่แปลกนี่ครับ ลูกใครใครก็รัก มองอนาคตของลูกตัวเองมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ”
“ฉัน...”
“ส่วนผมนอกจากความรู้สึกของตัวเองแล้ว ในโลกนี้ก็มีเพียงแค่เพลงเท่านั้นที่ผมใส่ใจ”
“.....”
“ผมรัก เพราะเพลงคือแสงสว่างแรกที่เข้ามาในชีวิตผม ในวันเวลาที่มืดมิดเพลงทำให้ผมมองเห็นอนาคต แต่ตอนนี้ผมกลับมองมันไม่เจออีกแล้ว” เสียงทุ้มสั่นเครือเพราะเจ้าตัวพยายามกลั้นสะอื้น สุดท้ายหยาดน้ำตาก็รินอาบแก้มกร้านให้คนมองสะท้อนใจ “ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเลิกกันเพราะอะไร” คุณพีรพลหันหลังให้เด็กหนุ่ม เขาแอบยกมือขึ้นปาดน้ำตาเงียบๆแล้วนั่งลงหลังโต๊ะทำงาน
“เพลงเองก็ไม่เคยบอกฉัน” คุณพีรพลถอนหายใจ ยิ่งนึกถึงถ้อยคำที่ชายชาญโทรศัพท์มาบอกเมื่อคืนวานเขายิ่งทุกข์ใจ มือหยาบกร้านเผลอดึงลิ้นชักโต๊ะทำงานออก เขาจ้องมองซองสีน้ำตาลที่วางนิ่งอยู่ในนั้น ครู่หนึ่งจึงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแล้วหยิบมันขึ้นมา
ซองสีน้ำตาลไม่เขียนข้อความ หากเขาจำได้ว่าตัวเองปิดผนึกกาวแล้วเรียบร้อย หากวันนี้มันกลับถูกแกะออก... คุณพีรพลล้วงเอากระดาษในซองออกมาแล้วครุ่นคิด นี่คือผลตรวจร่างกายครั้งแรกของเขา วันนั้นผลถูกส่งมาที่บ้านหลังการตรวจร่างกายประจำปี บอกว่าเขามีโรคหัวใจ เขายังหัวเราะด้วยซ้ำเพราะไม่เคยมีอาการแสดงอะไร เขาทากาวปิดผนึกเพราะไม่อยากให้คนอื่นๆเห็นแล้ววิตกกังวล ไม่คาดว่าหลังจากนั้นไม่กี่วันเขากลับแสดงอาการกำเริบถึงขนาดต้องนอนโรงพยาบาล และวันนั้น...คีตกาลก็เป็นคนนำเขาส่งโรงพยาบาล!
หรือว่าลูกชายเขาจะรู้?
หลังจากนั้นเขาอ้างกับบุตรชายว่าจะไปดูงานต่างประเทศหากแต่ความจริงคือการแอบไปผ่าตัดทำบอลลูนโดยไม่ให้คีตกาลรู้ พอเขากลับมาคีตกาลก็เลิกกับสีหราชแล้ว เขาดีใจจนไม่ได้มองความรู้สึกของเด็กทั้งสองคน...
“ตอนนี้เหมือนฉันคิดว่ารู้คำตอบนั้นแล้ว”
“?”
คุณพีรพลยื่นซองสีน้ำตาลนั่นส่งให้สีหราช เขารับไปเปิดอ่านแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ใบหน้าหล่อเหลาดูสับสนคล้ายกำลังมองหาเหตุผลมารองรับคำพูดนั้น คีตกาลเลิกกับเขาเพราะบิดาป่วย?
“วันนั้นฉันเผลอพูดออกไปว่าอยากเห็นเขาเป็นผู้ชายปกติธรรมดา แต่งงานมีลูก”
“.......” ดวงตาแห้งผากนั้นจ้องมองคุณพีรพลด้วยความรู้สึกหลากหลาย หนึ่งในนั้นคือการตัดพ้อ ริมฝีปากหยักเม้มแน่นหากยังสั่นระริก “ความรักของเราคงผิดมาก...”
“ฉันขอโทษ” คุณพีรพลจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้า เอ่ยขอโทษจากใจจริง ยิ่งเห็นหยาดน้ำคลอหน่วยในดวงตาคู่นั้นเขายิ่งรู้สึกผิด
“ไม่...” สีหราชส่ายหน้า “คุณน้าไม่ผิดหรอกหรอกครับ ความรักของผมต่างหากที่ผิด มันผิดปกติ”
“พอเถอะสิงห์! แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว! ทั้งเธอทั้งเพลงมีใครบ้างที่มีความสุขกับการเลิกกันครั้งนี้!”
“ลูกชายคุณไง...”
“ไม่ใช่! ฉันไม่ได้อยากจะพูดให้เธอเห็นใจ แค่...ฉันคิดว่าเพลงเองก็คงไม่ต่างจากเธอ”
“....”
“เธอไป....กับฉันหน่อยได้ไหม?”
“?”
“ไปหาเพลงกัน”
“ไม่ ผม...”
“ฉันอยากให้เธอได้เห็น” ไม่รอให้สีหราชเอ่ยจบประโยคคุณพีรพลก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน เด็กหนุ่มจ้องมองสบตากับคนสูงวัยกว่าอย่างค้นหา “ให้เธอไปเห็นเพลงก่อน แล้วค่อยตัดสินใจหลังจากนี้”
“......”
.
.
.
หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์สีหราชและคุณพีรพลก็นั่งเครื่องไปยังที่ที่คีตกาลอยู่ คุณพีรพลบอกให้ชายชาญปิดเรื่องที่เขาและสีหราชไปหา ไม่อยากให้คีตกาลสร้างภาพสร้างกำแพงขึ้นมาบังหน้าเขาทั้งสอง ตอนที่ไปถึงนั้นเย็นมากแล้ว คุณพีรพลจัดการเรื่องห้องพักเสร็จจึงไปพบกับชายชาญตามนัด อีกฝ่ายตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสีหราช หากเพียงครู่เดียวก็ยกยิ้มดีใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ชายชาญพาทั้งสองคนไปทานอาหาร รอจนค่อนข้างดึกจึงพาไปยังห้องพักของเขากับคีตกาล
ทั่วทั้งห้องมืดสนิท มีเพียงแสงสว่างลอดบานประตูออกมาจากห้องห้องหนึ่ง ชายชาญพยักเพยิดไปทางห้องนั้น ก่อนจะค่อยๆย่างเท้าแผ่วเบาไปเปิดประตู
บนเตียงขนาดสามฟุตครึ่งมีร่างของคีตกาลนอนตะแคงอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาสะอาดหน้าดูซูบตอบลงไปอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาหลับพริ้มหากยังคงมองเห็นคราบน้ำบนแพขนตาที่ปิดสนิทนั้น ริมฝีปากอิ่มน้ำดูซีดเซียว ร่างโปร่งขดตัวลงเหลือนิดเดียวจากความผ่ายผอม ในมือขาวมีรูปใบหนึ่งซึ่งยังคงกำเอาไว้แน่นแม้ยามหลับตา
เป็นรูปของสีหราช....
คุณพีรพลยกมือขึ้นปิดปากกับสภาพของบุตรชาย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหันหน้าออกไปทางประตูหากไม่ได้เดินจากไป ตรงข้ามกับสีหราช ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นด้วยฝีเท้าแผ่วเบา เชื่องช้า... ไม่กล้ารบกวนทั้งๆที่อยากจะคว้าร่างตรงหน้าเข้ามากอดให้หายคิดถึง อยากจูบซับน้ำตา อยากแต้มจูบลงบนริมฝีปากคู่นั้น แล้วกระซิบว่าคิดถึง
คิดถึงเหลือเกิน....
ถ้าการเลิกกันทำให้เจ็บปวดขนาดนี้ ทำไมต้องหันหลังจากกันมา? ขนาดหลับยังสะอื้น?
มือใหญ่ที่กำลังยกขึ้นหมายแตะแก้มขาวชะงักค้างก่อนค่อยปล่อยลงข้างตัว สีหราชนั่งนิ่ง เขาจ้องมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน หัวใจที่เจ็บร้าว...ค่อยทุเลาเบาบางลง ความปวดระบมตรงอกซ้ายเจือจางลงให้หายใจได้คล่องขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาดูผ่อนคลาย เขาไล่สายตา..จับจ้องตั้งแต่ปลายผมจนถึงปลายเท้าของคีตกาล ซึมซับความคิดถึงนั้นจนเต็มอิ่ม
คืนต่อมาก็ยังคงเป็นอย่างนั้น..
สีหราชมาส่งคุณพีรพลขึ้นเครื่อง เขาตัดสินใจอยู่ต่ออีกสองอาทิตย์และคุณพีรพลเองก็ให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ หลังจากนี้หากสีหราชตัดสินใจอย่างไรเขาก็จะไม่คัดค้าน
ทุกๆวัน คีตกาลมักจะนั่งเหม่อเหม่อตรงร้านกาแฟมุมถนน คล้ายจ้องมองผู้คนซึ่งเดินผ่านไปมา หากเขารู้ว่าสายตานั้นไม่จับจ้องอยู่ที่ใดเลย ครั้นถึงเวลาเข้าเรียนเข้าก็เข้าตามเวลา จากนั้นก็กลับห้อง นั่งอยู่ริมหน้าต่างมองผู้คนบนท้องถนน บางคืนร้องไห้ บางคืนหลับได้โดยไม่มีน้ำตา
มีคนเข้าหาหากสุดท้ายก็ท้อถอยกลับไปจากความเย็นชา ไม่พูดคุยต่อบทสนทนา มีเพียงแค่ยิ้มมุมปากและอาการนิ่งเฉย กระนั้นก็ยังมีผู้หญิงอยู่หนึ่งคนที่ไม่เคยยอมแพ้ เธอชื่อว่าแม็กกี้
“ฉันไม่ได้มาจีบเธอสักหน่อย อย่าเฉยชานักเลยน่า!” ท่าทางแข็งกร้าวของหญิงสาวทำเอาคีตกาลกระพริบตาปริบก่อนจะยิ้มกว้างให้เจ้าหล่อน เป็นรอยยิ้มแรกที่เขายิ้มจากใจ
.
.
.
“เฮ้! ยูน่ะ มาด้อมๆมองๆไอกับเพื่อนทำไม?” มือขาวตะปบลงบนบ่ากว้างให้ร่างสูงสะดุ้งตกใจ
สีหราชหันมามองหญิงสาว ถ้าจำไม่ผิดผู้หญิงคนนี้เขาเห็นอยู่กับคีตกาลบ่อยๆ
“?”
“เป็น Stalker รึไง?” ถามพร้อมออกแรงบีบหนักมือ “หืม? ยูหล่อจัง!”
“....” สีหราชขมวดคิ้วใส่
“ว้าว ยิ่งทำหน้าดุยิ่งหล่อแหะ มาเป็นแฟนไอเถอะ”
“ไม่!”
“....ทำไมล่ะ? ไอเห็นยูตามติดมาหลายวันแล้วนะ อย่าคิดว่าไอไม่ห็น” แม็กกี้ยกนิ้วแตะคางพลางส่งสายตาเย้ายวน
“....” สีหราชหรุบสายตามองหญิงสาวพลางถอนหายใจ แล้วหันหลังไม่สนใจหล่อนอีก
“ไม่เอาน่าไม่ต้องเขิน” ว่าแล้วก็แตะแขนแกร่งทีหนึ่งคล้ายหยั่งเชิง
“อย่ามายุ่ง!”
“อะไรกันเล่า ยูมาตามไอเองนะ!”
“ฉันไม่ได้ตามเธอ!” สีหราชปัดแขนหล่อนออกอย่างไม่ใส่ใจ
“?” แม็กกี้กระพริบตามองแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายแล้วเบ้หน้าก่อนจะสะดุดใจกับท่าทางของอีกฝ่าย “อ้อ~” หญิงสาวชะโงกหน้าข้ามไหล่สีหราชไปมองแล้วเลิกคิ้ว “ยูชอบเพื่อนไอนี่เอง”
“...ไม่ได้ชอบ”
“?”
“แต่รักต่างหาก”
“!” แม็กกี้จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแปลกใจและค้นหา เธอรู้มาว่าชาวเอเชียนั้นต่างจากพวกเธอ ที่มักจะพูดคำว่ารักออกมาง่ายๆ สังคมของเธอหากจะเอ่ยปากว่ารัก นั่นหมายความว่า มั่นใจในอีกฝ่ายให้เป็นคู่ชีวิต แต่ผู้ชายตรงหน้าเธอ... สีหน้าจริงจัง แววตาจริงใจ ไม่มีท่าทีล้อเล่นหรือโกหกสักนิด
แต่จะเชื่อได้หรือ?
“เขาคือความรักของผม” ดวงตาคู่นั้นจับจ้องยังร่างของคีตกาล ฝากแฝงความรักอย่างที่แม็กกี้ไม่เคยเห็น มันทั้งเจ็บปวด รอคอย คาดหวัง...
“...ยูชื่ออะไร?”
“สิงห์”
“!” ชื่อนี้เธอเคยได้ยินคนตัวเล็กเพื่อนของคีตกาลพูดถึง ชื่อนี้ที่หลุดออกมาจากปากคีตกาลยามเผลอ หรือแม้กระทั่งยามหลับแล้วละเมอออกมา แม็กกี้ยกยิ้มมุมปาก “อ้อ แฟนเก่าของคีย์”
“?” สีหราชขมวดคิ้ว น้ำเสียงเยาะหยันของหญิงสาวทำให้เขาไม่สบอารมณ์
“แล้วไง? ยูจะมาตามคีย์กลับคืนหรือไง?”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ยู!”
“อย่ามายุ่ง!”
“พูดแบบนี้เดี๋ยวแม่ก็ยุให้คีย์มีแฟนใหม่ซะหรอก!” จบคำดวงตาดุดันของสีหราชก็จับจ้องหญิงสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“อย่า-แม้-แต่-จะ-คิด!”
“.....ไอล้อเล่นหรอกน่า!
“....”
“แล้วยูคิดว่าคีย์จะกลับไปรักยูอีกหรือไง?” หญิงสาวยกแขนขึ้นกอดตัวเอง ป้องกันตัวเองจากสายตาราวกับเสือคู่นั้น
“เธอจะช่วยฉัน”
“ห้ะ?”
“เธอจะช่วยฉันใช่ไหม? ให้คีตกาลกลับไปที่เก่า”
“?”
“ช่วยฉันเอาความรักกลับมา”
“....” แม็กกี้ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ยามเมื่อร่างสูงของสีหราชเอื้อนเอ่ย เขาสาวเท้าเข้าหาหญิงสาวพร้อมรอยยิ้ม
“ใช่ไหมแม็กกี้?”
“!” เขารู้ชื่อเธอ!
.
.
.
สีหราชกลับมากรุงเทพหลังทำสิ่งที่ตั้งใจเสร็จสิ้น เขาตัดสินใจละทิ้งขวดเหล้า เอาเงินไปซื้อล๊อตตารี่เพื่อช่วยยายคนหนึ่งด้วยความสงสารแต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะถูกล๊อตตารี่ชุดใหญ่เข้าให้ โชคดีที่เขากำพร้าเลยไม่มีญาติฝ่ายไหนมาขอส่วนแบ่ง เขาจัดสรรเงินไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เติบโตมาและมูลนิธิอื่นๆอีกหลายแห่ง เข้าไปปรึกษาคุณพีรพลเรื่องการลงทุน คำแนะนำคือทำสิ่งที่ตัวเองชอบ และสามารถเติบโตได้ในวันข้างหน้า มีตลาดรองรับ ขยายตัวได้ในวงกว้าง แล้วประโยคหนึ่งของคีตกาลก็วาบเข้ามาในหัวตอนที่เขาเห็นรายการแข่งม้าในทีวีที่คุณพีรพลกำลังดูอยู่
เขาจำ ‘พี่คราม’ แห่งฟาร์มม้า ฟ้าคราม ที่เขากับคีตกาลเคยไปเที่ยวพร้อมญาติผู้พี่ได้ เขาจึงเข้าไปทักทาย แม้อีกฝ่ายจะจำเขาไม่ได้เพราะเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่เพราะคุยกันถูกคอจึงได้รับความเอ็นดูราวกับน้องชาย ‘พี่คราม’ สอนเขาทุกอย่างตั้งแต่การดูพันธ์ม้า ซึ่งตรงนี้เขาบอกว่าค่อยๆศึกษาต่อไปได้ สิ่งที่เขาสอนคือการหาทุน การตั้งฟาร์ม ระเบียบการและการจัดหาพ่อพันธ์แม่พันธ์ แหล่งซื้อขาย แหล่งธุรกิจต่างๆ สีหราชตั้งใจมากเขาไป-มาหาสู่กับไร่ฟ้าครามบ่อยแทบทุกอาทิตย์ หากไม่นานจากนั้นเมื่อเขากลับไปอีกครั้งที่นั่นกลับถูกเผาจนแทบไม่เหลืออะไรเลย ‘พี่คราม’ เองก็หายตัวไป
หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆก่อร่างสร้างตัวโดยมีคุณพีรพลคอยให้เขาปรึกษา คุณยุวดีเองก็มาเที่ยวหาอยู่บ่อยครั้ง แล้วเขาก็เริ่มตามหาคนเก่าแก่ซึ่งเคยดูแลเขาเมื่อยังเด็กให้กลับมา ป้าแช่ม เหลือเพียงแค่ป้าแช่มคนเดียว นอกนั้นก็ล้มหายตายจากกันไปหมดแล้ว เขาย้ายอัฐิของพ่อกับแม่มาไว้ใกล้บ้านเพื่อที่จะสะดวกไปหา
เมื่อทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่างเขาก็เพียงแค่รอ...
รอให้คีตกาลกลับมา...
กลับมาเพื่อให้เขาเอารักคืน...
...ให้รักพัดหวนคืนสู่ใจ...
แถมป๊อก! ป๊อก!
เสียงกระทบตรงหน้าต่างห้องนอนทำให้สีหราชสะดุ้งตื่น เขาควานหาปืนใต้หมอนแล้วคว้าไฟฉาย ค่อยๆก้าวเท้าไปยังหน้าต่าง มือปลดล๊อคกลอนแผ่วเบาแล้วเปิดผลัวะออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมไฟฉายและปลายกระบอกปืนที่จ่อลงไป
“สิงห์!”
“พี่คราม!” สีหราชลดปืนลงแล้วกวาดแสงไฟส่องคนด้านล่าง เห็นเพียงเงาร่างสูงใหญ่คุ้นตา เขาจำอีกฝ่ายได้เพราะเสียงทุ้มน่าฟังนั้น ร่างสูงเดินไปเปิดประตูพาอีกฝ่ายขึ้นเรือน
สีหราชกวาดสายตามองร่างสูงใหญ่ของคนตรงหน้า หลังจากพี่ครามดื่มน้ำหมดแก้วแล้วเขาจึงเอ่ยปากถาม
“พี่หายไปไหนมา? ผมกลับไปหาพี่ที่ฟาร์ม ที่นั่น...ไม่เหลืออะไรเลย”
“.......” ใบหน้าเข้มคร้ามดุดันยามเมื่อนึกถึงสาเหตุของเพลิงไหม้ครั้งนั้น ชายหนุ่มขบกรานแน่นจนขึ้นสันนูน มือใหญ่กำแน่นจนเล็บจิกเข้าในเนื้อ ความโกรธแค้นแล่นริ้วจนสีหราชสัมผัสได้
“พี่...”
“เขาหักหลังฉัน!”
“?” สีหราชหรี่ตาลง พี่ครามนั้นมีญาติผู้ใหญ่เหลือเพียงคนเดียวคือลุงเข้ม จากที่เขาคลุกคลีลุงเข้มไม่น่าจะเป็นคนร้ายกาจถึงขั้นหักหลังอีกฝ่ายได้ แล้วใครกันเล่า?
“นายคิดไม่ออกใช่ไหมว่าใคร?” พี่ครามแค่นยิ้ม เขามองหน้าคนที่เปรียบเสมือนน้องชาย
“?”
“คนที่อบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้าคนนั้นไง”
“!” สีหราชเบิกตากว้าง เขาจำได้ว่าพี่ครามมีคนรักอยู่คนหนึ่ง เป็นใครสักคนที่คีตกาลรู้จักคุ้นเคย หากเขาจำชื่ออีกฝ่ายไม่ได้และตอนนี้เขาไม่กล้าถามพี่ครามว่าคนคนนั้นชื่ออะไร
สีหราชเหลือบมองแขนซ้ายของพี่คราม รอยแผลไหม้เหวอะหวะเริ่มแห้งตกสะเก็ดนั้นกินบริเวณกว้างตั้งแต่เหนือข้อศอกจนถึงต้นแขนเลยเข้าไปใต้แขนเสื้อ พี่ครามเหมือนรู้ถึงสายตาของเขา ริมฝีปากบางเฉียบคู่นั้นยกยิ้มขื่นแล้วถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก
เฮือก!
สีหราชเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่ใช่แค่แขนซ้าย หากแต่แผ่นหลังกว้างของพี่ครามเองก็มีรอยแผลไฟไหม้เต็มแผ่นหลัง! นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคนรักของพี่ครามถึงหักหลัง ฟาร์มฟ้าครามแห่งนั้นมอดไหม้ไม่เหลือสิ่งใด ดังคำว่า ‘โจรปล้นสิบครั้งไม่เท่าไฟไหม้ครั้งเดียว’ ตอนนี้คนตรงหน้าเขาไม่เหลือสิ่งใดอีกแล้ว...นอกจากความแค้นที่ฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“พี่ ยังเจ็บอยู่ไหม?” เขาเอื้อมมือหมายจะแตะ หากพี่ครามกลับเบี่ยงตัวหนี
“อย่าจับเลย”
“....”
“ตอนนี้ที่เจ็บกว่าคือหัวใจ” รอยยิ้มบิดเบี้ยวเมื่อเอ่ย
“ผมช่วยอะไรพี่ได้บ้าง?”
“...พี่ ขอแค่ฝากเจ้าตัวน้อยไว้กับสิงห์เท่านั้น”
“เจ้าตัวน้อย?”
“อืม เหลืออยู่แค่สองตัว”
พี่ครามพาเขาไปยังนอกเขตไร่ รถกระบะเก่าคันหนึ่งจอดอยู่ มีกรงสูงล้อมผ้าใบเอาไว้ เสียงฟืดฟาดด้านในทำให้สีหราชหันมามองหน้าพี่คราม ร่างสูงเปิดผ้าครามออกเผยให้เห็นลูกม้าสองตัวอยู่ในนั้น
“ลูกม้า?”
“อืม เจ้าสีนิลกับสีหมอกน่ะ สองตัวสุดท้ายของฟาร์มฟ้าครามที่เหลือรอด”
“......”
“ตอนนี้แค่ตัวเองยังเอาไม่รอด ...พี่จะขอฝากสิงห์ดูแลเจ้าสองตัวนี้หน่อยได้ไหม?” เขาเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตรงหน้า ฝ่ายนั้นเพียงจ้องลูกม้าสองตัวในรถนิ่ง “เอาไว้พี่พร้อมเมื่อไหร่จะมารับพวกมัน”
“พี่.....” พี่ครามเม้มปากแน่น หันมามองหน้าสีหราชแล้วตบบ่ากว้างแรงๆทีหนึ่ง
“ไม่เป็นไร พี่จะกลับมาแน่นอน”
“เจ้าสีนิลกับสีหมอก มันคงไม่อยากห่างพี่” สีหราชดูแววตาเหงาหงอยของเจ้าตัวเล็กแล้วสงสาร “พี่วางใจเถอะ ผมจะดูแลอย่างดี”
“ขอบใจมาก”
“แล้วนี่พี่จะไปไหนต่อ?”
“ลงใต้”
“ใต้?”
“อืม ไม่ต้องห่วงนะ แล้วพี่จะกลับมา และคนทรยศคนนั้นต้องชดใช้!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
สวัสดีค่ะ^^
มาแล้วๆ ขอบคุณที่ยังรักและคอยเรื่องนี้นะคะ กอดดดดดดด
ขอบคุณ คุณ basanti ด้วยนะคะที่ทำสารบัญให้ กอดดดดดดดดดด
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46524.270#lastPostเช่นเคย อ่านให้สนุกนะคะ^^ มีอะไรก็แนะนำ ตักเตือน ติ-ชมกันได้เสมอค่ะ
ด้วยรัก
ทราย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
