SPACIAL TUM-CHOT 1
SPECIAL TUM-CHOT 2
SPACIAL TUM-CHOT 3
SPACIAL CC (CHANG - CHOT)
SPACIAL TUM-CHOT 4
SPACIAL TUM-CHOT 5 แม้ว่าภายนอกผมจะดูห่ามๆ ด้วยลุคกางเกงสีซีดๆ บางตัวก็ขาดๆบ้าง กับเสื้อยืดสีคุมโทนเทาและน้ำตาลกับรองเท้าผ้าใบคอนเวิสหนังสีดำที่เหมือนใช้มาตั้งแต่รุ่นพ่อ แต่ใครจะคิดละครับว่าอย่างผมเนี่ยจะเรียนดีติดหนึ่งในสิบของห้อง สาเหตุหลักๆไม่ใช่อะไรหรอกครับ อย่างที่บอกว่าแม่ผมเป็นครู เพราะงั้นผมจึงโดนปลูกฝังเรื่องนิสัยในการเรียนมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อผมซึ่งก็เรียนวิศวะมาเหมือนกันก็เป็นอีกคนที่คอยสนับสนุนเรื่องนี้และยังคอยสอนเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ แต่อย่างว่าครับชีวิตผมสมดุลครับ เพราะผมปรับของผมเอง ผมเรียนแต่ผมก็เที่ยวกับเพื่อนเหมือนกัน ไม่ใช่แค่เรียนอย่างเดียว ชีวิตแม่งไม่เอาห่าอะไรละ
“ตั้ม มึงติววิชานี้ดิ้ เดี๋ยวอีกวิชากูติวให้” ไอ้พลบอกผมหลังจบคาบเรียน ห้องผมเป็นที่รู้ๆกันว่าใครถนัดวิชาอะไร ทำคะแนนได้ดี ก็ต้องเปิดบอร์ดขาวติว
ช่วงใกล้ๆสอบพวกปีแก่หน่อยก็จองห้องภาคไป น้องๆก็ติวกันตรงชั้นลอย เพราะงั้นระเบียงชั้นลอยที่เคยเป็นที่ดุ้สนิโคตินของพวกขี้ยาก็จะถูกแปลเปลี่ยนเป็นเก้าอี้ชั่วคราวในการติวหนังสือ กระดานที่มีอยู่จำกัดทำให้ตกบ่ายต้องมีฝ่ายจองไว้เป็นเจ้าของ เย็นๆก็ลากออกมาใช้ในการติว
“อืมได้ แต่สองบทหลังกูยังอ่านไม่จบ ไว้เปิดอีกรอบ.... แต่มึงถามเพื่อนมาละกันว่าว่างตอนไหน กูว่างพรุ่งนี้ทั้งวัน” ผมบอก
“น่าจะว่างเหมือนกัน เดี๋ยวกูโทรบอก” ไอ้พลบอกผม
“ไอ้ป้องทิ้งข้อสอบเก่าไว้ที่ห้องภาค ถ้ามึงจะเอาก็ไปซีร็อกเอาละกัน” ไอ้พลบอกผมทิ้งท้าย
“เออ ขอบใจมาก” ผมบอกลามันกลับบ้าน ระหว่างทางก็เจอรุ่นพี่ที่ภาคพยายามลากไปกินเหล้าด้วย ผมก็พยายามปฏิเสธแต่ก็ทนต่อแรงยื้อไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องตามๆไป
“ไอ้สัด มึงโทรตามพวกไอ้เอมาด้วยสิวะ” พี่ก้องบอกผม
“อะได้พี่ ผมโทรให้แต่พี่คุยนะ” ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย เพราะเริ่มกรึ่มๆแล้วเหมือนกัน ตอนนี้นั่งกันสี่คนเบียร์หมดไปทาวเวอร์นึงภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง
“เออๆ เอามา กูคุยเอง” พี่ก้องบอก ผมยื่นโทรศัพท์ให้ แกก็ขู่ว่าจะตัดรุ่นถ้าไม่มา(ตอนนั้นผมได้รุ่นมาเป็นปีๆแล้ว แม่งก็ยังเล่นมุกเก่าๆ)ไอ้เอก็ยึกยักเพราะมันก็ออกมากินเหล้าสามวันซ้อนแล้ว แต่ชวนไปชวนมา แม่งไอ้เอลากเพื่อนในกลุ่มมาอีกสองคน แล้วยังไม่ทันนั่ง ก็สั่งเบียร์มาอีกทาวเวอร์นึง เอ็นไก่ทอดที่เป็นหมันอยู่บนโต๊ะ ก็ยังเป็นหมันอยู่ เพราะแม่งไม่มีคนสนใจเลยซักคน
นิทานวงเหล้า ก็ยังเฮฮาเหมือนเดิม แซวคนโน้นคนนี้ไปเรื่อย สาวเชียร์เบียร์มาใกล้ๆ พี่ก้องก็หยอดทันที มีพวกตบมุกก็พวกเพื่อนๆแก ซักพักก็มีกลุ่มสาวๆกลุ่มใหญ่เข้ามานั่งโต๊ะข้างๆ ไอ้เอก็ทำหน้าที่นกต่อให้พวกพี่ๆอย่างรู้งานกัน
“พี่ก้อง เจอเรื่องฮาแล้วพี่” ไอ้เอสวมบทม้าเร็วกลับมาที่โต๊ะ
“ทำไมวะ” เป็นผมที่ถามออกมาเพราะดูท่าทางไอ้เอแล้ว น่าจะเรื่องฮาจริงๆ
“สาวคนนั้นบอก พี่ก้องเคยขอเบอร์ไปแล้วรอบนึง” ไอ้เอบอก ฮากันทั้งโต๊ะ
“ยังๆ มีอีกเว้ย แม่งบอก รอบที่แล้วก็บอกไปแล้วว่าไม่ให้ หักจำซะบ้างนะคะ!” ไอ้เอดัดเสียง
“สัด กูว่ากลับไปนอนเหอะ” พี่ก้องหน้าบางขึ้นมากะทันหัน
“ไม่ได้พี่ ลากพวกผมออกมาแล้วจะกลับง่ายๆได้ไง” เพื่อนผมคนนึงบอก
“กูอายไอ้เหี้ย แม่งจ้องกูมาทั้งโต๊ะเลย” พี่ก้องทำท่าปิดตา เพราะตอนนี้แก็งค์ใหญ่นั่นจ้องมาทางนี้จริงๆแล้วยังหัวเราะกันเสียงดังอีก
ครืด ครืด โทรศัพท์ผมสั่น พอเปิดออกมาดูก็เห็นเมจเสจสั้นๆแต่ก็ยิ้มออกมาได้
‘ตั้ม! มารับหน่อย’ สั้นอย่างที่ผมบอกมั้ยล่ะ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร
ผมดื่มต่ออีกสองแก้วก็ขอตัวกลับก่อน ทั้งพี่และเพื่อนแม่งก็ขอชนทิ้งท้ายอีกแก้วก่อนกลับอีกรอบ ผมก็ต้องยอมชนๆไป ตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าหน้าผมแดงแค่ไหน
‘ตั้มๆ! มารับหน่อย’ อีกข้อความเข้ามาพอดีหลังจากที่ผมขึ้นมาบนแท็กซี่ได้ซักพัก
“อยู่ไหน” ผมโทรไปถาม
“ใต้ตึก ที่เดิมอะ” มันบอก
ผมเลยบอกพี่แท็กซี่ให้เลี้ยวเข้ามอ.แล้วไปจอดหน้าตึก จากนั้นก็โทรไปบอกให้ไอ้ชดวิ่งมาหาที่รถ มันหอบของพะรุงพะรังมาเต็มสองมือ ผมจึงต้องลงไปช่วยแบกมาด้วย
“เรียกให้กูมารับทำไมวะ” ผมแกล้งถาม ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วแล้วว่ามันคงมานอนบ้านผมชัวร์ๆ
“ไปอ่านสือด้วย” มันบอก
“บ้านมึงก็มี ทำไมไม่อ่านที่บ้าน พรุ่งนี้กูต้องติวให้เพื่อนที่ภาคด้วย” ผมแกล้งมัน
“เอ้า!” มันเถียงไม่ออก แล้วเงียบไปซะเฉยๆ
“เอ้าแล้วไงต่อ ให้พี่เค้าจอดแถวนี้มั้ย จะได้ต่อรถกลับบ้าน” ผมยังไม่เลิกแกล้งมัน
“อะ..” ภาษาต่างด้าวมาอีกแล้วครับ
“อะ อะไร พูดให้มันรู้เรื่อง” ผมเขยิบไปนั่งชิดกับมัน ก้มหน้าไปใกล้ๆ...ปกติถ้ามีโอกาสผมก็พยายามฉวยโอกาสอยู่แล้ว แม้ว่าบางครั้งก็ไม่กล้า แต่ตอนนี้กรึ่มๆ(เอนเอียนไปทางเมามากกว่านิดนึง) ทำให้หน้าด้านเพิ่มขึ้น
“ว่าไง?” ผมถามย้ำ ในใจนี่นึกยิ้มกรุ้มกริ่มเพราะจมูกเฉียดแก้มมันไปนิดนึง
“เหม็นปาก” มันด่าไม่พอยังเอามือมาผลักหน้าผมจนหัวโขกกระจกดังโป้ก!...สร่างเลยกู!
“หัวโนเลย แม่งกลับไปนอนบ้านเลยไป” ผมแกล้งงอน แต่แม่งเจ็บจริง
“ไรอะ...นิดเดียวเอง” ไอ้ชดยังไม่สำนึก
“นิดเหี้ยไรแม่ง...เจ็บชิบหาย” ผมบ่น
“แม่บอกว่าถ้าอยู่บ้านแล้วไม่อ่านก็ให้มาอ่านบ้านมึง” มันโยนความผิดให้แม่มันอีก ผมล่ะปวดหัว แต่ก็น่าจะจริง เพราะก่อนมันจะเอนท์ติดที่เดียวกับผม ก็ได้ผมนี่แหละติวให้มัน ไอ้ชดไม่ใช่คนโง่หรอกครับ หัวมันไวนะ อธิบายอะไรไปก็เข้าใจ นั่งแก้สมการแปบเดียวมันก็ทำได้ แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่...ทำยังไงให้มันนั่งอ่านได้ เพราะมันลีลาเหลือเกิน กว่าจะได้นั่งอ่านต้องเล่นเกมส์ก่อนอย่างต่ำชั่วโมงนึง พอมานั่งปุ้บเดี๋ยวก็ลุกไปหยิบโน่นหยิบนี่ ไปฉี่ ไปกินน้ำ นั่งเฉยๆนิ่งๆ(ทำใจ) จากที่ปกติไม่ค่อยพูด หรือจะพูดทีนึงก็ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ภาษาห่าอะไร แต่พอจะเริ่มอ่านหนังสือนี่โม้ได้เป็นฉากๆ ผมล่ะโคตรเหนื่อย...
“อ่านให้มันจริงนะ ไม่ใช่มาลากกูไปเล่นเกมส์ด้วย” ผมบอกเสียงดุ
“ตั้ม” มันเรียกผมเสียงอ่อย...ไม่รู้ตั้งใจหรือเปล่าแต่ผมหน้าร้อนผ่าวเลย ไม่รู้เบียร์มันซึมอีกรอบรึเปล่า
“อะไร” ผมทำเสียงเข้ม
“อย่าดุ กลัว” มันบอก ผมนี่ขำพรืดเลย...หมดกัน ฟอร์มที่กูสร้างมา
“มึงก็อ่านให้มันจริงสิ ไม่ใช่แบบครั้งก่อนๆที่แปบนึงก็ลุกไปทำนู่นทำนี่” ผมจับหัวมันมาเขย่า ในใจนี่อยากดึงมาสูดกลิ่นซักที แต่ยังป๊อดไม่กล้าเนียนพอ
“เอ้า!ก็...ปากกาสี... ปวดฉี่... หิวน้ำ... ร้อน... ปวดหัว... ง่วง... คัน” มันบอก เชื่อผมยังครับว่ามันพูดไม่รู้เรื่อง อยากให้มันเป็นคนปกติก็ต้องตอนที่มันนั่งลงเกือบพร้อมจะอ่านหนังสือ หาเรื่องชวนผมคุยด้วย
“ยังกับดูแลเด็กอนุบาลเลยกู” ผมบ่นกับตัวเอง
“ตั้มคืนนี้อาบน้ำเยอะๆนะ แปรงฟันสองรอบด้วย” มันสั่ง
“เออ!” ผมรับปาก
“คืนนี้เมา อ่านสือไม่ได้ใช่ปะวะ” มันถาม
“กูเมาคนเดียว มึงไม่เกี่ยว” ผมดักทาง
“ถ้าอ้วกทำไงอะ” มันยังหาเรื่อง
“ไม่อ้วก กินนิดเดียวแค่กรึ่มๆ” ผมบอก
“ถ้า ถ้า ย้ำว่าถ้า... อ้วก” ไอ้ชดยังไม่หยุด
“ก็ถ้าไงไม่ได้เป็นจริง แต่ตอนนี้แค่กรึ่มๆ ลุกไปอ้วกเองได้ มึงอะอ่านหนังสือไปเถอะ” ผมเริ่มหน่าย
“พี่เลี้ยวซอยนี้..” ไอ้ชดเปลี่ยนเรื่อง เพราะถึงไม่บอกพี่แกก็รู้ เนื่องจากผมบอกซอยบ้านผมไปแล้ว
“เดี๋ยวกูนั่งอ่านเป็นเพื่อน” ผมบอก
“เมาอ่านไม่ได้ ปวดหัวตายเลย...เดี๋ยวกูไปนอนเป็นเพื่อน” ไอ้ชดนับวันยิ่งเจ้าเล่ห์
“กูเมายังอ่านได้ มึงปกติดีก็ต้องอ่านได้!” ผมยื่นคำขาด
“อะ!!!...ถึงบ้านแล้ว อาบน้ำก่อนเดี๋ยวค่อยว่ากันนะ” มันบอกแล้วเดินนำลิ่งเปิดประตูรั้วบ้านผมเข้าบ้านไปเฉยๆ....แม่งเนียนไม่จ่ายตังค์ตลอด
กลับมาก็ไม่รู้จะตีหน้ายังไง เพพราะเจอแม่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ผมเลยทำตัวเฉยๆนิ่งๆ เดินกลับไปล็อคประตูรั้ว ประตูบ้าน(อีกรอบ) เพราะตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกจริงๆ ไม่คิดว่าแม่จะมานั่งรอ เพราะปกติก็เห็นเข้านอนก่อน
“จะสอบอยู่แล้วยังไปกินแหล้าอีกรึไง” แม่เริ่ม ไม่สนว่าไอ้ชดยืนตาแป๋วอยู่ข้างหลัง
“พ่ออะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย เมาพอกันทั้งพ่อทั้งลูก...ฉันล่ะเหนื่อย” แม่ทำหน้าเซงๆ
“ผมไปอ่านหนังสือนะแม่” ผมบอกเพราะเห็นว่าแม่หันไปสนใจโทรทัศน์ไม่พูดอะไรต่อ คงรู้สึกตัวมั้งว่ามีไอ้เปี้ยกไม่ได้รับเชิญยืนเป็นแบ็คกราวน์อยู่ข้างหลัง เลยไม่กล้าพูดอะไรมากมาย
“เมามาขนาดนี้ อ่านให้จริงเถอะพ่อคู้ณ!” แม่ผมแขวะ คงอดไม่ได้จริงๆ
“สบายมาก ผมกินนิดเดียว...ผมขึ้นข้างบนล่ะ” ผมบอกแล้วรีบชิ่ง ก่อนแม่จะจัดอีกดอก ไอ้ชดที่ปกติไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร แต่ตอนนี้มันฉลาดพอจะชิ่งเหมือนกัน เพราะทันทีที่ผมพูด แม่งวิ่งปรู้ดขึ้นบันไดไปเลย กระเป๋าเป้กับชีทแม่งก็ทิ้งให้ผมเก็บตามหลัง....ให้มันได้งี้สิวะ รักกูเหลือเกินไอ้หยอย!
ผมอาบน้ำเสร็จก็ชดก็เข้าไปอาบต่ออย่างเร็ว ผมเปิดแอร์ กางโต๊ะญี่ปุ่นให้มัน ส่วนผมก็อ่านบนโต๊ะทำงานของผม นั่งอ่านไปก็ไม่ได้สนใจว่ามันออกมาจากห้องน้ำตอนไหน หันไปอีกทีก็เห็นมันนอนมุดอยู่ใต้โต๊ะญี่ปุ่น จะขำก็ขำนะ แต่ตอนนี้ผมอยากให้มันลุกมาอ่านมากกว่า ผมเลยจับข้อเท้ามันทั้งสองข้างแล้วลากออกมา มันก็นอนยิ้มแฉ่งยักคิ้วกวนตีนให้ผม
“ทำโจทย์ให้ได้ห้าข้อ แล้วไปนอนได้!” ผมสั่ง แล้วกลับมานั่งอ่านของผมต่อ
“ทำไม่เป็นอะ ยังไม่ได้อ่านเลย” มันงอแง นั่งบนพื้นข้างๆขาผม ตั้งท่าจะมาเกาะขาผม ผมเลยยกขามาวางบนเก้าอี้
“ก็อ่านสิ จะได้ทำโจทย์เป็น” ผมดุมัน
“อะ!” มันทำหน้าไม่พอใจ
“กูจะไม่พูดอะไรมาก โตๆแล้วน่าจะรู้เอง ว่าตอนนี้ต้องทำหน้าที่อะไร” ผมบอกเสียงเข้ม ตามใจมันไม่ได้ เดี๋ยวมันเสียคนกันพอดี
“รักคืออะไร” มันนั่งตาแป๋วเงยหน้าถามผม...แม่งที่กูพูดๆมาเนี่ยฟังกูบ้างมั้ย
“คือสแตติกห้าข้อที่รอมึงอยู่” ผมบอก พร้อมกับกำหนดวิชาที่มันต้องอ่านไปเลย แม่งไม่งั้นลีลาอีก
“นอนไม่หลับ หลับตาก็เห็นแต่หน้าตลอด ฟังเพลงก็มีหน้าลอยมา คิดถึงตลอดด้วย” มันบอกเพ้อๆ ครั้งนี้มันหาเรื่องมาเบี่ยงความสนใจจากผมได้ร้อยเปอร์เซนต์ ผมได้แต่หวังว่าไอหน้าลอยๆนั่นจะเป็นผม
“หือ? เป็นมานานยัง” ผมถาม
“เป็นๆหายๆ” มันบอก....ไอ้เวร ทำยังกันเป็นร้อนใน เป็นๆหายๆ!
“ใคร” ผมอดใจไม่ไหว เลยถามไปตรงประเด็น แม่ง ยังไงคืนนี้ก็คงนอนไม่หลับอยู่แล้ว ไม่ว่าคำตอบนั่นจะเป็นผมหรือคนอื่น
“เขิน บอกไม่ได้” มันตอบแล้วก็เปลี่ยนไปนั่งอ่านหนังสือซะอย่างนั้น
ผมไม่ได้ถามต่อ หนังสือก็อ่านไม่รู้เรื่อง กระดาษที่เตรียมไว้ทดเลขก็ถูกเปลี่ยนมาใช้เป็นกระดาษลิสต์รายชื่อคนที่อยู่รอบตัวไอ้ชด แล้วก็ค่อยๆตัดออกไปทีละชื่อสองชื่อสำหรับคนที่ไม่น่าจะใช่ ส่วนไอ้ตัวการแม่งย้ายไปนั่งทำโจทย์สบายใจ จนกระทั่งราวๆตีสอง มันบอกผมว่ามันทำโจทย์ครบห้าข้อแล้ว มันจะเข้านอนแล้ว ปิดไฟให้มันด้วย เออดี!มาอาศัยห้องกู บทจะนอนก็ต้องนอนตามมันด้วย เวรจริงๆ
“ใครวะ” ผมนอนถามมัน เพราะคิดว่ายังซะคืนนี้ก็ต้องรู้ให้ได้
“มึงไม่รู้จักหรอก”มันบอก ผมนี่เจ็บแปล๊บในใจ
“เอ้อ! แต่มึงไม่รู้จัก กูบอกก็ได้...เค้าเป็นพี่ที่เคยอยู่ข้างบ้านกูน่ะ แต่ตอนนี้เค้าหายไปแล้ว” มันบอก แล้วนอนพลิกตัวไปกอดหมอนข้าง ผมปวดใจก็จริงแต่ก็ลดลงมานิดหน่อยกับคำว่า’เค้าหายไปแล้ว’...อย่างงี้ค่อยทำให้ผมมีหวังขึ้นมา ผมคิดเข้าข้างตัวเอง และหยุดความคิดชั่วๆที่จะให้เค้าหายไปตลอดกาลไม่ได้
--------------------------------------------------------------------------------
มาอย่างไว
เอาใจคนลงคนเก่า ที่ทวงเช้าทวงเย็น
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742713 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก