ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 --------------------------------------------------------------------------------
หยดน้ำจากใบไม้บนกิ่งที่สูงกว่าไหลหยดสู่ใบด้านล่างกลิ้งล้อผิวใบเรียบลื่นอย่างนึกสนุก หากเมื่อหลายหยดรวมกันเกินกว่าน้ำหนักของใบอ่อนจะรับไหวก็รินไหลลงสู่พื้นให้คนที่เดินผ่านไปมาได้แบ่งปันความเย็นของน้ำฝนที่หยุดตกไปได้สักพัก สองข้างทางไร้ซึ่งผู้คน แม้แต่รถราก็ยังน้อยกว่าปกติ ร้านกาแฟเล็กๆ ในซอยเลยพลอยได้รับผลกระทบเพราะขาดลูกค้า....แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด....อย่างน้อยร้านเล็กๆ ก็ยังเป็นที่พักพิงของคนที่อาศัยหลบฝนได้บ้าง ถึงแม้จะมีเพียงแค่...คนเดียว
ร่างสูงโปรงสวมเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าเปียกชื้นแนบรูปร่าง กางเกงผ้าสีดำพอดีตัวคนสวมใส่ช่วยพลางหุ่น หากแต่ดูภายนอกก็จัดได้ว่ารูปร่างสมส่วน สูงโปร่ง ไม่นับใบหน้าคมคาย ผมสีน้ำตาลเข้มปรกหน้าผาก ดวงตาเข้มถูกปิดบังด้วยแว่นสายตากรอบเงิน ริมฝีปากหยักได้รูปจรดขอบแก้วกาแฟเพื่อเป่าลมหายใจระบายความร้อนของน้ำ มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อยแสดงถึงความพอใจในรสชาติที่เพิ่งลิ้มลอง เสียงลอบถอนหายใจดังเบาๆ หลังจากลอบกตุอาการลูกค้าเพียงหนึ่งเดียวในร้านเปิดใหม่
"ฝนก็หยุดตกแล้วทำไมเขายังไม่ไปอีกล่ะคะ"พนักงานสาวถามจากหลังเคาน์เตอร์
"เขาอาจรอเวลาไปทำธุระแถวนี้ก็ได้"เจ้าของร้านหนุ่มที่ยืนท้าวคางอยู่ก็คิดไม่ต่างกัน เพียงแต่พยายามหาเหตุผลให้
"แต่สั่งกาแฟไปสามแก้วแล้วนะ"
"เขาอาจชอบกาแฟร้านเราก็ได้"
"ถ้าชอบทำไมสั่งไม่ซ้ำแบบกันอย่างนี้ล่ะ แก้วแรกกาแฟสด แก้วที่สองคาปูชิโน่ แล้วมาเอสเพรสโซ่อีก ถ้าชอบทำไมไม่สั่งซ้ำล่ะ แถมกินไม่หมดด้วย"
"ก็เขาชอบแก้วแรก แล้วก็เลยลองสั่งอย่างอื่นอีกไง แล้วคงอยากกินหลายแบบเลยดื่มหมดไม่ไหว"
"นั่นๆ เขาล้วงกระเป๋าแล้ว สงสัยต้องสั่งเก็บเงินแน่ๆ เลย"
"ใบเสร็จพี่วางอยู่นี่ ถ้าเขาเรียกจอยก็เดินไปนะ"สองชีวิตที่ประจำร้านกำลังเฝ้าลุ้นพฤติกรรมลูกค้าหนึ่งเดียวที่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างระทึก แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะมือนั้นถอนกลับออกมาพร้อมโทรศัพท์มือถือ
"เฮ้ออออ"เสียงถอนหายใจดังยาวจากปากเจ้าของร้านอย่างลืมเก็บอาการ และเป็นเหตุให้ลูกค้าเพียงคนเดียวต้องหันมามองต้นเสียง หากพบก็เพียงแค่พนักงานสาวที่ยืนส่งยิ้มจืดๆ ให้ เพราะเจ้าของเสียงถอนหายใจย่อตัวลงนั่งอย่างนึกอายในสิ่งที่ทำแล้วถูกจับได้ ใบหน้าเนียนใสแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดบริเวณแก้มทั้งสองข้าง
สถานการณ์น่าอึดอัดหมดไปเมื่อเข็มนาฬิกาแสดงเวลาหกโมงเย็น และหมายความว่าลูกค้าที่เพิ่งเดินออกไปใช้เวลาอยู่ในร้านเกือบสองชั่วโมง เจ้าของร้านร่างสูงโปร่งยิ้มเขินเมื่อลุกขึ้นมายืนเต็มตัว เขาคิดอย่างโล่งใจว่านี่เป็นแค่ขาจร คงไม่ได้แวะเวียนมาใช้บริการที่ร้านที่อีก
หากแต่....เขาคิดผิด********************************************
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่ลองแต่งดู ชื่อเรื่อง...ไว้พรุ่งนี้จะนำมาใส่...พอดีอยากอัพ เลย....
ปล.ไม่อัพทุกวัน แต่จะพยายามลงบ่อยๆ ไม่จำกัดความยาวของตอน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
