การพบกันครั้งที่ 6
ความโกรธเป็นโรคเรื้อรัง
สามปีก่อน
โรงเรียนมัธยม ห้องม.3/5 ผมกับไอ้บูรพาและแก๊งอุลตร้าแมนคิงดอมครองพื้นที่แถวหลังตามประสาคนมีสไตล์ ข้างหน้าผมคือเด็กผู้หญิงที่นั่งเรียนคนเดียวมาตั้งแต่ม.หนึ่ง ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนแต่แก๊งพาวเวอร์พัพเกิร์ลของพวกเธอมีสามคน แล้วโต๊ะเรียนมันติดกันแค่สองตัว ผู้หญิงคนนี้ก็เลยเสียสละนั่งคนเดียวมาตลอด ผมมองเจ้าของผมสั้นเสมอติ่งหูที่กำลังตั้งอกตั้งใจเรียน วันนี้อากาศหนาวมากสมกับความเป็นลำปาง แต่ผู้หญิงคนนี้ก็สวมแค่เสื้อคลุมบางๆ สีชมพูซีดๆ ที่เห็นมาตั้งแต่ม.หนึ่ง สตรองอย่างมีสไตล์มากจริงๆ
"มึง กลางวันนี้กินอะไรดีวะ"
"ไอ้เอ นี่ยังไม่หมดคาบแรกมึงชวนคุยเรื่องแดก มึงบ้าหรือเปล่า"
"กูหิวอะ"
"ไอ้เหนือ มึงพกอะไรมาแดกป่ะ"
"มีแต่คูก้า" ผมว่าแล้วควักซองลูกอมขึ้นมาให้พวกมัน ปกติผมจะพกขนมติดกระเป๋าเอาไว้แต่วันนี้มาสายก็เลยไม่ได้แวะซื้อเอาไว้
"เฮ้ย" ไอ้ผมติ่งหูหันมาทางพวกเรา
"มีอะไร" ไอ้ไอซ์ถามเสียงหาเรื่อง
"ทำไมกินขนมในห้องเรียนวะ"
"แล้วทำไมวะ จะฟ้องครูรึไง?"
"เปล่า จะกินด้วย เอามาเม็ดหนึ่งดิ"
"อ้าว ไอ้นี่ เอาไปสองเม็ดเลย" ไอ้ไอซ์หัวเราะเบาๆ แล้วส่งลูกอมให้เธอไปสองเม็ด ผมแอบยิ้มออกมานิดๆ ผู้หญิงคนนี้นิสัยไม่เหมือนใคร เป็นคนน่ารักแต่มักจะแต่งตัวมอมแมมเพราะได้ยินว่าฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี ผู้หญิงที่ดูเหมือนทอมเพราะมักจะพูดจาห้วนๆ
ผู้หญิงที่ชื่อแพท
"ยิ้มไรวะ"
ผมรวบปากหุบยิ้มเมื่อไอ้บูรพาหันมาถาม แล้วส่ายหน้าเบาๆ
…
พวกเราเดินลงมาจากตึกเรียนแล้วตรงเข้าโรงอาหารในตอนพักกลางวัน ผมไม่ค่อยชอบบรรยากาศโรงอาหารในโรงเรียนเท่าไร พักกลางวันทีไรมันจะแน่นขนัดไปด้วยเด็กนักเรียน แค่จะหาโต๊ะกินข้าวทีแต่ให้อารมณ์เหมือนขุดทองในมหาสมุทร กว่าจะมีที่ว่างให้กิน ข้าวในมือกูนี่จะบูดล่ะ
"เฮ้ย ไปนั่งกับพวกไอ้แพทดีกว่า" ผมหันไปมองกลุ่มแพทตามที่ไอ้เอบอก ไม่รอช้าก็รีบเข้าไปก่อนคนแรกเลย
"ขอนั่งด้วยดิ"
"เอาดิ" เมื่อ จิ๋ว หนึ่งในเพื่อนของแพทอนุญาต ผมก็เข้าไปนั่งข้างๆ แพท
"เบียดทำไมวะ" แพทหันมาถามเสียงเรียบ
"เดี๋ยวเพื่อนนั่งไม่พอ"
คนข้างๆ ได้แต่พยักหน้าหน่อยๆ ผมหันไปมองกล่องข้าวตรงหน้าแพท
"แพทเอาข้าวมากินเองเหรอ"
"อือ ไม่มีตังค์ซื้อข้าวกลางวัน" คำตอบที่ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรนั่นดูจริงใจสมเป็นแพท ผมแอบมองผัดผักที่ไม่มีเนื้อสัตว์กับไข่ต้มที่กินไปแล้วครึ่งใบ ผมจิ้มชิ้นไก่ทอดในจานตัวเองให้แพท
"เฮ้ย เอามาให้ทำไม"
"กินเหอะ"
"อย่ามาสงสารนะโว้ย ไม่ชอบ"
"เปล่า แต่เราไม่กินอะ"
แพทพยักหน้าอีกที แล้วตักไก่ทอดชิ้นนั้นใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะหันมาถาม
"ไม่กินแล้วสั่งมาทำไมวะ"
เออเนอะ...ไม่เนียนเลยกู
...
หลังจากนั้นแก๊งผมกับแก๊งแพทก็เริ่มมาสนิทกันมากขึ้น นั่งเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน จับกลุ่มกันไปไหนมาไหนตลอด กลายเป็นอุลตร้าแมนคิงดอมแอนด์พาวเวอร์พัพเกิร์ล ผมกับแพทและไอ้บูรพาสนิทกันมากกว่าใคร เพราะเพิ่งมารู้ว่าบ้านเราไปทางเดียวกัน แล้วแพทก็นิสัยแมนๆ เข้ากับพวกเราได้ดีด้วย
"ไอ้บูรพา ไปเยี่ยวเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ" ผมหันไปสะกิดบูรพาที่กำลังนั่งลอกการบ้านอยู่
"ไอ้ห่า โตเป็นควายยังไปเยี่ยวคนเดียวไม่ได้"
"เออ ไปเป็นเพื่อนหน่อย"
"ใช้จู๋อันเดียวกันหรือไงวะ ถึงต้องไปด้วยกันอะ"
ทั้งผมและบูรพาหันมองหน้ากันเพราะไม่คิดว่าคำพูดแบบนั้นจะออกมาจากแพท มึงเป็นกุลสตรีนะเฮ้ย!
"ทะลึ่ง" ผมหันไปว่าแพทก่อนจะดึงมือไอ้บูรพาไปห้องน้ำ
"มึงว่าแพทมันเป็นทอมป่ะวะ" ไอ้บูรพาหันมาถามผม
"ไม่รู้ดิ สภาพมันก็เหมือนอยู่นะ"
"และมึงดูมันพูด กูนี่ช็อกเลย"
"กูก็เงิบเลยนะ แต่ก็น่ารักดีว่ะ"
"อะไรนะ"
ผมส่ายหน้าแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ฉี่เสร็จก็ออกมาหาไอ้บูรพาที่ยืนรออยู่
"ไอ้บูรพา ไปโรงอาหารกันป่ะ"
"หาไรแดกอีกดิ"
"อือ"
แทนที่จะเดินกลับห้องเรียน ผมกับไอ้บูรพาเดินลงบันไดเพื่อจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร ระหว่างที่กำลังเดินลงบันได ผมก้มลงไปมองผู้ชายสองคนที่กำลังเดินขึ้นมา มันเป็นเพื่อนในห้องผมเอง และกำลังคุยกันเรื่องที่ผมต้องหันไปสนใจ
"เออ เมื่อกี้กูไปห้องทะเบียนมา เจอแม่ไอ้แพท"
"ไอ้แพทห้องเราอะนะ มาทำไมวะ"
"มาจ่ายค่าเทอม มึงคิดดูเกือบจะจบเทอมแล้วเพิ่งมาจ่ายค่าเทอม"
"กูได้ยินว่าบ้านมันจนมากเลยนะ"
"เออใช่ โคตรจน น่าสงสารจัด มันใส่ถุงเท้าย้วยด้วยนะเว้ย"
"อนาถจัดว่ะ ฮ่าๆ!"
"กูว่าไปเรี่ยไรเงินซื้อถุงเท้าให้มันสักคู่สองคู่เหอะ ถือว่าทำบุญ ฮ่าๆ"
ผมก้าวเท้าไปขวางทางพวกมันเอาไว้ตอนที่เดินสวนกัน ไอ้สองคนนั้นหยุดกึกแล้วมองผม
"อ้าวไอ้เหนือ ไอ้บูรพา ไปไหนวะ"
"เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ"
"พูดไรวะ?"
"มึงบอกว่าใครน่าสงสาร"
"อ๋อ ไอ้แพทห้องเราอะ มึงสองคนจะบริจาคเงินซื้อถุงเท้าให้มัน..."
"พลั่ก!"
ไอ้เวรนั่นยังพูดไม่ทันจบก็ล้มลงไปกองกับพื้นเพราะหมัดของผม
"ไอ้เหนือ! มึงชกกูทำไม!"
"เผื่อจะหายปากหมาไง"
"มึงจะเอาใช่มั้ย!"
"มาเลยไอ้สัด!"
"ไอ้เหนือไม่เอา" ไอ้บูรพาดึงมือผมเอาไว้ แต่ผมสะบัดมือมันออกแล้วตรงเข้าหาไอ้นั่นอย่างเอาเรื่อง
"แพทมันไปจนบนหัวพวกมึงเหรอ ทำไมต้องดูถูกมันด้วยวะ!"
"แล้วมึงเดือดร้อนอะไร!"
"แพทมันเพื่อนกูเว้ย!"
เกิดสงครามขนาดย่อมบริเวณระหว่างบันได
"ไอ้เหนือ! พอแล้ว!"
"พลั่ก!" ไอ้บูรพาที่เข้ามาห้ามโดนหมัดของไอ้นั่นเข้าไปเต็มๆ จนหน้าหัน
"ไอ้สัด มาชกกูทำไมเนี่ย!"
"ก็มึงเพื่อนไอ้เหนือไง"
"ไอ้ห่าเอ๊ย!"
ไอ้บูรพาผันตัวจากคนห้ามมาเป็นร่วมรบสงครามด้วย ผลัดกันต่อยผลัดกันตีอยู่พักใหญ่จนมีคนพาอาจารย์เข้ามาห้ามถึงได้หยุด สุดท้ายเรื่องจบลงที่ห้องปกครอง และสิ่งที่ตามมาคือจดหมายเชิญผู้ปกครองคนละใบ ผมกับไอ้บูรพาเดินออกมาจากห้องนั่นเงียบๆ
"มึงแหละ กูห้ามไม่ฟังอะ"
"มึงไม่ต้องเลย ไอ้นั่นจะตายเพราะหมัดมึงนั่นแหละ"
"ก็มันชกกูก่อนอะ"
"แล้วยังไงล่ะเนี่ย โดนเรียกผู้ปกครองเลย พ่อกูอะไม่เท่าไร พ่อมึงนี่สิ" พ่อไอ้บูรพาค่อนข้างจะดุ ถ้ารู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้มีหวังมันโดนกักบริเวณเหมือนตอนม.สองที่ผมพามันหนีออกจากบ้านไปเล่นเกมแน่ๆ
"ก็คงต้องบอกแหละ โดนด่าหน่อยไม่เป็นไร ก็กูผิดนี่หว่า"
"เอางี้ ให้พ่อกูเป็นผู้ปกครองมึงด้วย ได้ไม่ต้องบอกพ่อมึง"
"ได้เหรอวะ"
"ได้ดิ ยังไงกูก็เป็นคนเริ่มก่อน คนผิดคือกู ตกลงตามนี้ ไฮไฟว์!"
ไอ้บูรพายกมือขึ้นมาแปะมือผมเป็นสัญลักษณ์ประจำเมื่อเราตกลงเรื่องอะไรกันได้ สมาชิกแก๊งอุลตร้าแมนฯ ต้องไม่ทอดทิ้งกัน โฮะๆ
...
วันต่อมา พ่อผมมาที่โรงเรียนและไกล่เกลี่ยเรื่องให้จบลงด้วยดี ที่จริงผมก็ไม่ได้ผิดซะฝ่ายเดียว เพราะพวกมันพูดจาดูถูกแพทก่อน ผมอธิบายให้พ่อฟังตั้งแต่อยู่ที่บ้าน พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร อาจจะเป็นเพราะผมเป็นลูกคนเดียวแล้วพ่อก็เชื่อใจและตามใจผมมาก ผมกับไอ้บูรพาและพ่อเดินออกมาจากห้องปกครองหลังจบเรื่อง
"หมดเรื่องล่ะ กลับไปเรียนได้แล้วไป" เพราะไอ้บูรพามันเป็นคนกรุงเทพฯ ก็เลยพูดภาษาเหนือไม่ได้ เวลาพ่อคุยกับผมตอนที่มีมันอยู่ด้วยก็เลยต้องใช้ภาษากลาง
"ขอโทษอีกทีนะครับอา" ไอ้บูรพาว่าแล้วยกมือไหว้พ่อผม
"เฮ้ยไม่เป็นไรน่า"
"พ่อไม่โกรธจริงๆ ใช่ป่ะ" ผมถาม
"จริงดิ ลูกผู้ชายก็งี้แหละ แมนๆ ใช้หมัดคุยกัน งั้นพ่อกลับแล้วนะ แล้วเดี๋ยวเจอกันที่บ้าน"
"ค้าบ"
ผมโบกมือให้พ่อก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องเรียน
"ดีนะที่พ่อไม่ได้ว่าอะไร"
"อือ พ่อกูใจดี"
"เขาตามใจมึงอะดิ"
"ก็กูน่ารัก"
"คิดไปเองไอ้ฟาย"
ผมยักไหล่หน่อยๆ
"บูรพา"
"ฮึ?"
"กูว่ากูชอบแพทว่ะ"
มันหยุดเดินแล้วหันมามองผม
"สักพักหนึ่งแล้วที่กูคิดว่าผู้หญิงคนนี้แม่งเจ๋งดีว่ะ กูว่าแพทแม่งใช่อะ"
"นี่ซีเรียส?"
"เออดิ มึงเห็นกูเป็นคนยังไง กูจะจีบแพทล่ะนะ"
"เออ เอาที่สบายใจ"
พูดจบก็ก้าวเท้าเดินออกไป ทิ้งผมเอาไว้ตรงนี้ มัน...ไม่ได้งอนอะไรใช่ไหมวะ
…
หลังเลิกเรียนผมให้ไอ้บูรพากลับบ้านไปก่อน เพราะจะหาโอกาสกลับบ้านกับแพทสองคน ซึ่งไอ้เพื่อนรักนั่นก็เปิดทางให้อย่างเต็มที่ ผมเดินมารอแพทที่ประตูโรงเรียน ก่อนจะเห็นไอ้ผมติ่งหูของผมเดินออกมา แพทไม่ทันมองเห็นผมแล้วตรงดิ่งเข้าไปหาหมาตัวผอมที่นอนอยู่หน้าประตู ก่อนจะหยิบข้าวกล่องในกระเป๋าที่เหลือเทให้มัน แพทไม่ได้กินข้าวไม่หมด แต่ตั้งใจเหลือเอาไว้ให้มันมากกว่า จิตใจดีแบบนี้จะไปหาที่ไหนได้ ผมเดินตรงเข้าไปหาแพท
"อ้าว เหนือ ไม่กลับอีกเหรอ"
"รอกลับพร้อมแพทไง"
"แล้วบูรพาอะ"
"กลับไปแล้ว"
"อ้าว ปกติเห็นตัวติดกันตลอด นึกว่าเป็นผัวเมียกัน"
"จะบ้าเหรอ!"
แพทหัวเราะเบาๆ ตอนที่เก็บกล่องข้าวใส่กระเป๋า
"ไปดิ กลับบ้านกัน"
ผมนั่งรถมากับแพทแต่ระหว่างไม่ได้พูดอะไร เสือกป๊อดตอนอยู่ด้วยกันสองคน รู้งี้เอาไอ้บูรพามาด้วยก็ดี...
"ลงล่ะนะ เจอกันพรุ่งนี้"
"เฮ้ย ลงด้วย" ผมกระโดดลงรถไปพร้อมกับแพทด้วย
"เฮ้ย จะลงมาทำไม บ้านเหนือต้องไปอีกนะ"
"จะไปส่งแพทที่บ้านไง"
"คิดไงวะ"
"เออน่า ไปเหอะ ไปทางไหน"
แพทเดินนำผมไปก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านชั้นเดียวหลังย่อม ที่อยู่เกือบท้ายซอย
"เข้าบ้านเปล่า?"
"เฮ้ยไม่เป็นไร ส่งแค่นี้แหละ เออแพท...เรามีอะไรจะบอกอะ"
"ว่า?"
"เรา..."
แพทเลิกคิ้วนิดๆ เพื่อรอให้ผมพูด
เรา..."
"อะไร!"
"ยืมตังค์ค่ารถกลับบ้านหน่อยดิ!"
ป๊อดเหี้ย!
"ฮะ?"
"แหะๆ ยืมตังค์หน่อย" ผมว่าพลางแบมือไปข้างหน้า
แพทส่ายหัวเบาๆ แล้วหยิบเหรียญสิบสองเหรียญส่งให้
"ขอบคุณนะ เจอกันพรุ่งนี้" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะหันหลังกลับมา เวรเอ๊ย...ถ้าสมาชิกแก๊งอุลตร้าแมนฯ รู้ว่าผมปอดแหกขนาดนี้มันต้องล้อไม่เลิกแน่ ผมถอนหายใจอีกทีแล้วหันกลับไปหาแพท
"แพท!"
"อะไรอีกอะ? ตังค์ไม่พอเหรอ?"
"แพทเป็นทอมป่ะวะ"
"ฮะ!?"
"แพทชอบผู้ชายป่ะ"
"ก็...ก็ชอบนะ"
"งั้นชอบเราได้ป่ะวะ"
"ฮะ?"
"เราชอบแพทว่ะ..."
ผมเปิดกระเป๋าแล้วหยิบถุงเท้าสีขาวที่ซื้อมาตั้งแต่เมื่อวานส่งให้แพท
"ถ้าแพทคิดเหมือนเรา พรุ่งนี้ใส่ถุงเท้าคู่นี้มานะ" ผมทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นแล้ววิ่งสี่คูณร้อยออกมาจากหน้าบ้านแพท ก่อนจะมาหยุดหอบอยู่ที่ริมถนน ริมฝีปากยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
กูทำได้เว้ย! ด้วยเกียรติแห่งสมาชิกอุลตร้าแมนคิงดอมแอนพาวเวอร์พัพเกิร์ล ในที่สุดก็บอกรักผู้หญิงได้สำเร็จ! แล้วหลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแพทก็เปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่แพทสวมถุงเท้าคู่ใหม่มา ไม่มีแล้วไอ้ผมติ่งหูกับถุงเท้าย้วยๆ แพทถุงเท้าใหม่ไฉไลกว่าเดิม
เป็นแฟนกันแล้วโว้ย!
...
ผมกับแพทคบกันมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ได้ทำให้สูญเสียความเป็นเพื่อน แพทยังทำตัวเหมือนเดิม พูดจ้าล้อเล่นกับผมได้เหมือนเดิม ตบหัวกันได้เหมือนเดิม เพิ่มเติมแค่ผมโทรไปคุยด้วยตอนเย็นๆ ทุกวัน แต่ก็โทรดึกมากไม่ได้เพราะแพทนอนกับแม่ คุยๆ กันอยู่แม่ตะโกนมาด่าก็มี เพราะว่าเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว เวลาอยู่ที่โรงเรียนพวกเราก็ยังไปไหนมาไหนกันเป็นกลุ่มเหมือนเดิม คำว่าได้แฟนแล้วทิ้งเพื่อนเลยไม่เกิดขึ้นในกับผม
"พวกมึง วันอาทิตย์วันเกิดกู ใครอยากไปเที่ยวกับกูบ้าง เรียนเชิญนะครับ" ไอ้ไอซ์พูดขึ้นระหว่างที่กำลังกินข้าวกลางวัน
"ไปไหนวะ"
"ดูหนังป่ะ"
"เออ กูอยากดูเรื่องนี้อยู่พอดี" ไอ้บูรพาว่าแล้วโชว์โปรแกรมหนังในมือถือมันให้ดู
"เออเอาดิๆ!"
"ตกลงไปดูหนังกัน ตามด้วยกินหมูกระทะ"
"ตามนั้น ไฮไฟว์!"
หลังเลิกเรียน
"กลับพร้อมกันป่ะวันนี้" ไอ้บูรพาหันมาถาม
"มึงกลับก่อนเลย เดี๋ยวกูไปร้านเน็ตเป็นเพื่อนแพทอะ"
"เออ งั้นเจอกันวันอาทิตย์"
"โอเคมึง"
ผมมานั่งอยู่ในร้านอินเตอร์เน็ตเป็นเพื่อนแพท เพราะบอกว่าจะมาทำรายงาน ผมให้ไปทำที่บ้านผมก็ไม่ยอมไป
"ไหนบอกทำรายงาน ทำไมนั่งเล่นเฟสบุ๊คเล่า" ผมหันไปถาม
"คุยกับไอ้จิ๋วเรื่องงานนี่ไง"
"อ๋อเหรอๆ" ผมว่าแล้วแกล้งชะเง้อหน้าไปดูหน้าจอคอมฯ นั่นก่อนแพทจะเปลี่ยนหน้าต่างไปเป็นหน้าเวิร์ด แล้วพิมพ์งานต่อ สักพักหนึ่งก็งานก็เสร็จ
"เดี๋ยวไปเอาที่ปริ๊นท์แป๊บหนึ่ง" แพทว่าแล้วกดปิดไฟล์เวิร์ด ก่อนจะลุกไปเอากระดาษที่สั่งปริ๊นท์ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับเครื่องเจ้าของร้านเพื่อจะจ่ายเงินด้วย ผมหันไปเห็นหน้าเฟสบุ๊คที่แพทยังไม่ได้ปิด ไม่ได้อยากจะเสือกเรื่องส่วนตัวแต่แชทหนึ่งมันดันเด้งขึ้นมาพอดี
ไอ้บูรพา?
ผมหันไปมองแพทที่ยังยุ่งกับงานปริ๊นท์นั่นอยู่จึงถือวิสาสะอ่านแชทจากไอ้บูรพา
บูรพา : รออยู่หน้าร้านนะ รออะไรวะ? ผมเลื่อนแชทเก่าๆ ที่แพทเคยคุยกับไอ้บูรพาดู ก่อนคิ้วจะขมวดหากันแน่น
บูรพา : แพท เย็นวันศุกร์ว่างป่ะ?
แพท : ว่างอยู่นะ มีไรเปล่า?
บูรพา : มาเจอเราหน่อยได้ป่ะ? มีเรื่องอยากคุยด้วย
แพท : เรื่องไรวะ
บูรพา : อยากคุยต่อหน้าอะ
แพท : อ๋อ ได้ งั้นเจอกันหลังเลิกเรียนนะ
บูรพา : อย่าบอกไอ้เหนือนะ ว่าเรานัดมาเจออะ
แพท : โอเค
ผมเลื่อนแชทกลับมาที่ประโยคสุดท้ายตอนที่แพทเดินกลับมา ยิ้มให้แพทหน่อยๆ แต่ในใจนี่ว้าวุ่นสุด ผมแกล้งมองไปที่อื่น แต่แอบเหลือบไปเห็นแพทอ่านแชทไอ้บูรพาก่อนที่จะกดปิดหน้าจอ
"เหนือกลับบ้านเลยป่ะ"
"อือ"
"งั้นกลับไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวเราไปตลาดแป๊บ"
"อ๋อ งั้นก็ไปด้วยกันดิ"
"เฮ้ย ไม่เป็นไร ไปซื้อของให้แม่แป๊บเดียว"
"เอางั้นเหรอ"
"ตามนั้น ไฮไฟว์!"
ผมยกมือขึ้นแตะมือแพทเบาๆ แล้วแยกกันออกไป ผมหยุดเท้าที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถ แล้วหมุนกลับไปเดินตามแพทอยู่ไกลๆ ก่อนจะตามมาถึงหน้าร้านขายขนมปัง ไอ้บูรพายืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว แพทจึงเดินเข้าไปหา
"รอนานเปล่า"
"ไม่นานๆ "
"ตกลงมีอะไรจะบอกเราเหรอ"
"นั่นดิ!" ผมพรวดเข้าไป ทั้งสองคนหันมามองผมอย่างตกใจนิดๆ
"มีอะไรที่กูรู้ไม่ได้วะ"
"เหนือ มาได้ไง!"
"มีอะไรถึงต้องแอบนัดมาเจอกันวะ!"
"ไอ้เหนือ มึงฟังก่อน"
"มึงก็บอกดิว่ามีอะไร!"
"มึงใจเย็นก่อนดิวะ!"
"มึงชอบแพทใช่ป่ะ?"
ไอ้บูรพาเงียบไป
"จริงอย่างที่กูคิดใช่ป่ะ?"
"ไอ้เหนือ..."
"มึงเพื่อนกูนะเว้ย ทำไมทำกับกูแบบนี้วะ"
"กู..."
"เพื่อนมันจะชอบแฟนเพื่อนไม่ได้นะเว้ย! แบบนี้มันโคตรเหี้ย!"
"ไอ้เหนือ ฟังก่อนดิ!"
"กูไม่ฟัง!"
"มึงก็เป็นซะอย่างงี้อะ!"
"มึงเถียงไม่ได้ก็หุบปากไป! กูนึกว่ามึงจะไว้ใจได้ สุดท้ายก็เพื่อนเหี้ย!"
"พลั่ก!"
"เหนือ!" แพทร้องลั่นตอนที่ผมถูกไอ้บูรพาชกจนล้ม
"มีสติหน่อย"
"มึงกล้าชกกูเหรอ!"
"พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!"
ผมกับไอ้บูรพาเปิดศึกแลกหมัดกันไม่หยุด ท่ามกลางเสียงร้องห้ามของแพทและสายตาของคนอื่นๆ ที่มองอยู่ด้วย แต่ผมไม่สน งานนี้มีแตกหักกันไปข้างแน่!
"บูรพา องศาเหนือ พอได้แล้ว!"
"พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!"
"บอกให้พอโว้ย!"
"พลั่ก!"
แพทยกขาถีบผมที่กำลังคร่อมร่างไอ้บูรพาจนกระเด็น
"พอสักที จะกัดกันทำไม!"
ทั้งผมและไอ้บูรพายันตัวเองขึ้นมาในสภาพสะบักสะบอม แพทเข้ามาแทรกตรงกลาง แล้วถอนหายใจแรงๆ
"บูรพากลับไปก่อนไป ไปดิ เหนือด้วย ไป!"
"ไอ้บูรพา ตั้งแต่วันนี้กูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกัน"
"ไอ้เหี้ย!" มันกระแทกเสียงใส่ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แพทดึงผมออกมาจากตรงนั้นเพื่อหลีกสายตาของคนที่มามุงดู
"เป็นบ้าเหรอเหนือ ทะเลาะกันทำไม"
"ก็มันชอบแพท"
"มันยังไม่ได้พูดซักคำ"
"มันดูยากเหรอ ไม่งั้นมันจะนัดแพทมาทำไมสองคน มีเรื่องอะไรต้องคุยกันแล้วบอกเราไม่ได้"
"ก็ไม่รู้ไง มันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย"
"ไม่รู้แหละ เรากับมันไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว"
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอหน้าไอ้บูรพาอีกเลย ที่นัดกันในวันเกิดไอ้ไอซ์มันก็ไม่มา จากนั้นก็ไม่มาโรงเรียนเลยทั้งอาทิตย์ ทุกคนต่างมาถามหามันกับผม
"ไอ้บูรพามันหายไปไหนวะ"
"กูจะไปรู้ได้ไง"
"ก็ปกติเห็นมันตัวติดกับมึงตลอด"
"กูไม่รู้!"
"ทะเลาะกันเหรอ"
"กูไม่รู้!"
"อะไรของมึง"
"เฮ้ย พวกมึง!" เราทั้งหมดหันไปมองไอ้ออม ที่วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น
"มีอะไรวะออม"
"รู้เปล่าว่าบูรพามันไปแล้วนะ"
"ไปไหน"
"มันลาออกไปแล้ว"
"อะไรนะ!"
"อาจารย์ห้องทะเบียนบอกกูเมื่อกี้ เห็นบอกว่ามันย้ายกลับกรุงเทพฯ ไปอะ มึงไม่รู้เหรอไอ้เหนือ"
ผมนิ่งไปพักหนึ่ง
"กู...ไม่รู้"
"ไอ้ห่า ไปไม่ลากันเลยเหรอวะ" ไอ้เอพูดเบาๆ
"ไหนโทรหามันดิ"
"เฮ้ย มันอัพเตตัสเฟสบุ๊ค แท็กพวกเราด้วย" ไอ้จิ๋วว่าแล้ววางมือถือลงบนโต๊ะผม ผมอ่านข้อความในเฟสบุ๊คที่มันโพสท์
"กว่าพวกมึงจะได้อ่านข้อความนี้ กูก็คงไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ดราม่าไปเนอะ 555 โทษทีนะพวกมึงที่ไม่ได้บอกก่อน กูก็เพิ่งรู้เหมือนกัน ว่าต้องย้ายตามพ่อแม่กูกลับไปอยู่กรุงเทพฯ กะทันหันไปหน่อยเลยไม่ได้บอกลาเลย ที่จริงกูอ่อนแหละ ไม่กล้าบอกลาต่อหน้า กลัวร้องไห้ เดี๋ยวเสียศักดิ์ศรีสมาชิกแก๊งอุลตร้าแมนฯ ที่ผ่านมากูสนุกมากจริงๆ ตอนอยู่กับพวกมึง ยังไงก็อย่าลืมกูละกัน คิดถึงกูบ่อยๆ ด้วย มีโอกาสคงได้เจอกัน"
แท็กทุกคน ยกเว้นกู...
เออ ก็ไม่ใช่เพื่อนกันแล้วนี่
ผมเงยหน้าไปมองไอ้เอกับไอ้จิ๋วที่ร้องไห้ออกมา
"เฮ้ย มึงจะร้องไห้ทำไม มันไม่ได้ตาย" ไอ้ไอซ์ว่าขณะที่ตัวเองกำลังเบะปาก น้ำตาไหลพราก
"มึงจะร้องทำไม กูว่าจะไม่ร้องแล้ว" ไอ้ออมก็น้ำตาแตกอีกคน
"ไอ้บูรพา ไอ้บ้า แล้วทีนี้กูจะลอกการบ้านอังกฤษใคร!"
"ไปกรุงเทพฯ กันเหอะมึง ไปหามันกัน! ฮือๆ!"
แพทยกมือขึ้นแตะไหล่ผมเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะเหนือ"
"ไม่เป็นไร ก็ไม่ใช่เพื่อนกันแล้วนี่"
ไอ้บูรพา...จำไว้เลยนะ กูไม่มีวันยกโทษให้มึง!
...
to be continued.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
