หัวข้อ: Love Me Love My Dog ~PART 14 (End)~ 21/02/54 อัพแล้วค่ะ หน้า18

[samsoon@doll]

รอตอนต่อไปอยู่น๊าค๊า อยากรู้จังว่าพี่ดินไปแล้วน้องสีน้ำจะถูกใครรังแกหรือป่าว

[Anasthesia]

 :call:รอๆๆๆๆรอนะครับ

[samsoon@doll]

[-Otto-]

รออ่านอยู่นะจ๊ะ

[LadyMurasaki]

 

พรุ่งนี้เย็นๆ เจอกับตอนต่อไปนะคะ

ขอบคุณที่มารออ่านกันด้วยค่ะ

 

[tawan]

ตายกันไปเลย

      

[humanculus]

ตายอย่างสงบ  ไม่รบกับใคร


เลือดวายหมดตัว....

[LadyMurasaki]

PART 1
PART 2
PART 3
PART 4
PART 5
PART 6
PART 7
PART 8
PART 9.1
PART 9.2
PART 10

Part 11

คุณแต้วมองรองเท้าคู่แปลกที่วางอยู่ด้านทางเข้าบ้านอย่างประหลาดใจ เธอแน่ใจว่าไม่ใช่ของสีน้ำเป็นแน่ หรือว่าจะเป็นของสีไม้

“พุดดิ้ง ดมซิ ของใครกัน สีไม้หรือเปล่า”

เธอเรียกหมาน้อยที่มีอาการแปลกๆ ตั้งแต่ตื่นมาตอนเช้า จะเรียกว่าอาการหมาหงอยก็น่าจะได้ ดูเซื่องซึมไปจนน่าแปลก ไม่ซนซ่ากระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนทุกวัน เจ้าลูกหมามาดมฟุดฟิดแล้วก็ส่งเสียงขู่ออกมา

“แฮ่ๆ”

อาการแบบนี้เป็นกับคนเดียวเท่านั้นเท่าที่เคยเห็นมา

“เหนือดินงั้นหรอ”

ดวงตาเรียวคมเหมือนลูกชายคนโตหรี่ลงอย่างสงสัย เธอเปิดประตูบ้านออกไปมองไปยังฝั่งตรงข้ามก็เห็นรถสีแดงจอดนิ่งอยู่ ตามรูปการณ์แล้วมีอยู่อย่างเดียวเท่านั้น คือคนที่เพิ่งให้มารดามาช่วยพูดสร้างความมั่นใจและเป็นคนที่ลูกชายของเธอมีใจให้นั้นกำลังนอนอยู่ด้านบนในห้องของสีน้ำเป็นแน่

“ตาสีน้ำนะ นี่ถ้าเป็นลูกสาวแม่ต้องจับตีล่ะมั้ง ใช่ไหมพุดดิ้ง นายเรานี่น่าตีจริงๆ เลย”
“บ๊อก บ๊อก”

ถึงเธอจะหัวสมัยใหม่ แต่ด้วยความเป็นแม่ที่ประคบประหงมสีน้ำมาตั้งแต่เล็กก็อดใจหายไม่ได้ที่ลูกชายของเธอจะมีคนมาช่วยดูแลแล้ว คุณแม่ยังสาวก็กลับเข้าไปเตรียมมื้อเช้าอยู่ในครัว โดยที่คิดถึงบทสนทนาของมารดานายแบบดัง เมื่อวานนี้ไปด้วย

“คุณแต้วคะ ถ้าจะให้บอกตามตรงดิฉันเองก็ทั้งแปลกใจแล้วก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าตาดินน่ะ สุดท้ายจะมาจริงจังกับคนที่อายุน้อยกว่า แล้วยังเป็นผู้ชายอีกด้วย ที่บ้านเราเลี้ยงลูกโตมาโดยให้อิสระกับแกเต็มที่ ทั้งการตัดสินใจในเรื่องต่างๆ เอง มาตั้งแต่เล็ก ใช่ว่าจะไม่รู้นะคะ ว่าแต่ก่อนแกเป็นคนเนื้อหอมขนาดไหน แต่ก็ไม่เคยจริงจังกับใครจนถึงขนาดไปขอร้องให้ดิฉันมาคุยกับคุณนี่แหละค่ะ”
“ค่ะ ตอนที่รู้ก็ยังตกใจไปเหมือนกัน”
“แต่ลูกชายของดิฉันน่ะเป็นคนจริงจังนะคะ แกกล้าเข้าไปบอกเรื่องนี้กับทุกคนในครอบครัว เรื่องหนูสีน้ำน่ะค่ะ แกก็บอกว่ารักมากจริงๆ คนนี้จะยอมให้เสียไปไม่ได้ ตอนแรกพ่อเขาก็โกรธน่าดูเลย รายนั้นเขาอยากอุ้มหลานแล้วดินเองก็เป็นลูกชายคนเดียว แต่ไม่รู้ว่าไปตกลงกับน้องสาวตอนไหน รายนั้นเลยบอกว่าถ้าอยากอุ้มหลานเดี๋ยวจะมีให้เอง แล้วยังจะให้ลูกใช้นามสกุลของเราด้วย ก็พี่น้องเขารักกันมากคู่นี้ สุดท้ายทั้งดิฉันเองแล้วก็สามีแพ้ความมุ่งมั่น ความจริงใจของลูกชาย เลยต้องมาที่นี่วันนี้นั่นล่ะค่ะ”
“แต่ว่าทางครอบครัวของเหนือดินเอง หรือจะฐานะทางสังคมก็ตาม มันจะเป็นที่สนใจของคนหมู่มากน่ะสิคะ คุณเองก็คงทราบแล้วว่าสีน้ำน่ะร่างกายไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เด็กๆ เพิ่งจะวางใจได้ก็ตอนอยู่มัธยมปลายนี่แหละค่ะ พูดตามตรง ดิฉันไม่อยากจะให้มีอะไรมากระทบกระเทือนความรู้สึกของสีน้ำจนทำให้สุขภาพแย่ตามไปด้วย”
“ดิฉันเข้าใจค่ะ ถึงจะให้คำสัญญาอะไรแทนลูกชายไม่ได้ แต่ก็เชื่อนะคะว่ารายนั้นจะต้องดูแลหนูสีน้ำอย่างดี ไม่ทำให้เสียใจ แล้วก็ไม่นอกใจอย่างแน่นอนค่ะ ส่วนเรื่องสถานะทางสังคม ก็น่าเป็นกังวล เพราะจริงอยู่ว่าความรักแบบนี้ยังไม่เป็นที่ยอมรับ แต่ถ้าได้ความเข้าใจและแรงสนับสนุนจากคนในครอบครัวและคนรอบข้าง มาช่วยประคับประคองกันไปอีกที มันก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่น่ากังวลนี่คะ”

คุณแต้วแพ้ความมุ่งมั่นของทั้งคุณแม่และคุณลูกจริงๆ จึงรับปากไปว่าจะให้โอกาสทั้งสองคนได้คบหากัน แม้จะยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับสามี แต่เธอเองก็เชื่อว่าหากทำให้ลูกชายมีความสุขแล้วผู้เป็นพ่อก็คงไม่ขัดเช่นกัน 

“วันนี้คงต้องทำกับข้าวเยอะหน่อย มีลูกชายเพิ่มมาอีกคนนี่นา”

ในเมื่อลูกชายที่นิสัยยังแสนเด็กจะได้คนที่รักจริงและเป็นผู้ใหญ่มาคอยช่วยดูแลก็น่าจะเป็นเรื่องดี เธอคงต้องยอมรับเสียทีว่าสีน้ำเองก็โตแล้วคงต้องปล่อยให้สีน้ำได้คิดและตัดสินใจในเรื่องต่างๆ ได้เองเสียที

“พุดดิ้ง อย่าไปกวนนายเราเลยวันนี้ มานี่มา กินนมดีกว่าเดี๋ยวแม่เอาให้กิน ดูสิเผลอแป๊บเดียวลูกบ้านนี้โตๆ กันไปหมดแล้ว ก็เหลือแต่เราแล้วนะพุดดิ้ง”
“บ๊อก บ๊อก”
“แล้วก็เลิกขู่ตาดินซะทีรู้ไหม”

เจ้าหมาน้อยแสนรู้ไม่ตอบ ดิ้นดุ๊กดิ๊กแล้ววิ่งหนีไปจะขึ้นบันไดไปชั้นสอง

“พุดดิ้ง วันนี้ไม่ต้องไปปลุกนายเราหรอก พูดไม่ฟังเลย เดี๋ยวไม่รักนะพุดดิ้ง”

ลูกหมาน้อยไปถึงหน้าห้องของสีน้ำแล้วใช้ขาหน้าตะกุยตะกายประตูส่งเสียงครางงี๊ดๆ อยู่ตลอดเวลา วิธีนี้ใช้ปลุกสีน้ำมาได้หลายครั้งแต่ก็คงไม่ใช่วันนี้เป็นแน่ เพราะคนที่อยู่ในห้องนั้นหลับสนิทอยู่ด้วยความอ่อนล้าและยังไม่มีทีท่าจะตื่นแต่อย่างใด

[LadyMurasaki]

“อืมมม เสียงอะไรเนี่ย”

นายแบบหนุ่มได้ยินเสียงขูดประตูดังขึ้น คนที่หูไวอย่างเขารู้สึกรำคาญจนต้องตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตปิดลงครู่ใหญ่ก่อนเปิดขึ้นมาอีกทีช้าๆ ความอุ่นจากเรือนกายคนที่นอนหลับพริ้มอยู่บนอกเขานั้นทำให้รู้สึกว่าเช้านี้เป็นเช้าที่เขามีความสุขที่สุด ใบหน้าเรียวที่หลับสนิทนั้นทำให้เจ้าตัวยิ่งดูเด็กลง ผิวขาวช่วงไหล่ที่เปลือยเปล่ามีรอยจ้ำแดงกระจายไปทั่ว เหนือดินยิ้มพอใจกับรอยที่เขาเห็นยิ่งนัก แบบนี้แสดงว่าสีน้ำเองก็รักเขาแล้วใช่ไหม ถึงได้ยอมเป็นเด็กดีเรียนกายวิภาคแบบถึงตัวขนาดนี้

“สีน้ำ นี่วันนี้ไปเรียนหรือเปล่า”

มือหนาลูบหัวคนรักเบาๆ แต่เริ่มสะกิดใจเมื่อสัมผัสที่หน้าผากมนอีกที อุณหภูมิเหมือนจะสูงกว่าปกติหรือเปล่า

“สีน้ำ คนดี วันนี้ไปเรียนไหม”
“อืมมม พี่ดิน”
“พี่เอง สีน้ำต้องไปเรียนไหม แต่พี่ว่าสีน้ำตัวร้อนๆ นะ”
“ไม่มีเรียนฮะ ผมปวดหัวจังเลย ปวดไปทั้งตัวด้วย”
“ไหนมีไข้หรือเปล่า”

มือหนาสัมผัสลงที่หน้าผากมนของคนที่นอนก่ายเกยอยู่บนแผ่นอกเขา อังอยู่ชั่วครู่ก็รู้สึกว่าตัวของเด็กหนุ่มดูจะร้อนมากกว่าปกติ

“ปวดหัวมากไหม”
“นิดหน่อยฮะ”

เหนือดินอยากด่าตัวเองนักเชียว รู้ทั้งรู้ว่าสีน้ำเป็นคนที่ไม่สบายได้ง่ายๆ ยังจะให้สีน้ำนอนทั้งที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าติดร่างแถมกว่าจะเข้านอนเมื่อคืนนี้ก็ล่วงเข้าเช้าวันใหม่แล้ว ไม่แปลกเลยที่คนรักของเขาจะมีอาการตัวร้อนแบบนี้

“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้แล้วหาเสื้อผ้าสบายๆ มาสวมให้สีน้ำก่อนนะ จะได้สบายตัว”

เด็กหนุ่มได้ยินเสียงทุ้มที่ข้างหู แต่ก็ปวดหัวและปวดเมื่อยเกินกว่าจะตอบอะไรไปได้ เขารู้แต่ว่าเจ้าของอกอุ่นที่นอนหนุนอยู่นี้กำลังลุกออกไป พอความอบอุ่นหายไปก็เริ่มรู้สึกหนาวสะท้านผิว จนต้องยกแขนทั้งสองข้างมาโอบกอดตัวเอง

เหนือดินหยิบกางเกงนอนที่ถูกทอดทิ้งไม่เป็นที่มาสวม ขายาวรีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำ พอมองเห็นผ้าเช็ดตัวผืนเล็กก็รีบไปหยิบมาพร้อมกับอ่างใบเล็ก นายแบบหนุ่มไม่แปลกใจที่เห็นอุปกรณ์เหล่านี้ในห้องสีน้ำ ก็เพราะเจ้าของห้องนั้นคงไม่สบายบ่อยซะจนมีอุปกรณ์เช็ดตัวติดไว้เลย เมื่อรองน้ำใส่อ่างแล้วและแน่ใจว่าไม่ร้อนเกินไป เหนือดินก็รีบออกมาหาคนที่นอนหนาวอยู่

“สีน้ำ เช็ดตัวก่อนนะ พี่นี่แย่จริงๆ เลย ให้นอนทั้งแบบนี้ซะได้”

จัดแจงวางอ่างไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง แล้วก็พยุงคนรักขึ้นมานั่งพิงอกเปลือยเปล่าที่ถ่ายถอดความอบอุ่นให้กับสีน้ำไปพลางระหว่างที่ค่อยๆ เช็ดตัวด้วยน้ำอุ่น ดวงตากลมโตมองไปตามผิวขาวจัดที่ตอนนี้มีรอยแดงจากเมื่อคืนหลงเหลืออยู่หลายที่ เขาลืมนึกไปว่าสีน้ำนั้นขาวจัด ยิ่งมีรอยแดงแบบนี้ยิ่งเห็นได้ง่าย แล้วถ้าพ่อกับแม่ของสีน้ำเห็นเข้าจะทำยังไงดี โดยเฉพาะที่ลำคอขาวนั้นมีอยู่หลายจ้ำเลย

“เช็ดข้างบนเสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่จะเช็ดข้างล่างให้นะ สีน้ำใส่เสื้อตัวนี้ก่อนจะได้ไม่หนาว”

นายแบบหนุ่มที่แปลงสภาพมาเป็นพยาบาลจำเป็นสวมเสื้อให้กับคนรัก แล้วให้สีน้ำเอนตัวพิงหมอนที่นำมาวางซ้อนกันไว้ เจ้าตัวย้ายมานั่งที่ปลายเตียง เปิดผ้าห่มที่คลุมส่วนล่างที่เปลือยเปล่า ค่อยๆ เอาผ้าเช็ดตัวลูบไล้ทำความสะอาดให้กับขาเรียวขาวของสีน้ำ

“สีน้ำตั้งเข่าขึ้นนะ พี่จะทำความสะอาดข้างในออกให้”
“ข้างใน?”
“อืม ก็เมื่อวานน่ะพี่ปล่อยไปข้างใน มันคงยังค้างอยู่ เอาออกจะได้นอนสบายตัวขึ้น”

พอได้ยินคำอธิบายใบหน้าของเด็กหนุ่มก็มีสีจัดขึ้น เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ค่อยๆ ปรากฏในห้วงความคิดทีละขั้นทีละตอนไม่มีตกหล่น

“ผม...”
“ไม่ต้องอายน่า ไม่มีอะไรน่าอายเลย คนดีเดี๋ยวทำความสะอาดให้ รวดเร็วจนสีน้ำยังไม่ทันอายเลย”

นายแบบหนุ่มแอบยิ้มน้อยๆ เขาไม่เคยทำแบบนี้ให้กับใครมาก่อน แต่กับสีน้ำนั้นเขาอยากดูแลไปซะทุกเรื่อง เมื่อเห็นว่าเจ้าของขาขาวไม่เกร็งแล้ว    ก็จับเรียวขาขาวแยกออกแล้ววางตั้งฉากบนเตียง เขาใช้นิ้วมือค่อยๆ แตะไปที่ปากช่องทางด้านหลังที่ตอนนี้ยังเป็นสีเข้มและมีร่องรอยช้ำ นิ้วชี้ถูกส่งเข้าไปด้านใน เรือนกายขาวสั่นระริกด้วยความเจ็บ สีน้ำนั้นกัดปากไว้แน่นเมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมแทรกผ่านเข้ามาในร่างกายเพื่อล้วงเอาน้ำรักที่ค้างอยู่ด้านในให้ออกไปให้หมด

“เด็กดี เสร็จแล้ว”

เหนือดินรีบทำความสะอาดให้ไวที่สุดเพื่อคนรักของเขาจะได้นอนอย่างสบายตัว ร่างสูงหันไปหยิบกางเกงชั้นในและกางเกงนอนมาใส่ให้กับเด็กหนุ่มโดยไม่ฟังคำทักท้วงใดๆ

“เอาละเรียบร้อยแล้ว ทีนี้ก็นอนพัก เดี๋ยวฉันลงไปหาอะไรมาให้ทานสีน้ำจะได้ทานยานะ”
“ฮะ”

มือหนาห่มผ้าให้คนรักเป็นอย่างสุดท้าย แล้วก็มองหาเสื้อยืดที่ถูกถอดโยนทิ้งไป เหลือบมองนาฬิกาตอนนี้ก็จะเก้าโมงแล้ว นายแบบหนุ่มมั่นใจว่าพ่อของสีน้ำคงไปทำงานแล้ว ทีนี้ด่านสำคัญที่เขาจะต้องเจอและเป็นด่านที่หินที่สุดคือมารดาของคนรักเขานั่นเอง

“ตายแน่ไอ้เหนือดินเอ๊ย จะโดนห้ามเข้าบ้านเลยไหมเนี่ย มาปล้ำลูกชายเขาถึงในบ้านแบบนี้”

หลังจากยืนรวบรวมความกล้าอยู่หน้าประตูห้องนอนครู่ใหญ่ มือหนาก็ค่อยๆ ยกขึ้นไปเปิดประตูออก แต่สิ่งที่รออยู่หลังบานประตูนั้นเพียงแค่เห็นประตูแง้มออกก็พุ่งตัวเข้ามาด้วยความรวดเร็ว

“เฮ้ย”
“แฮ่ๆๆ”

ลูกหมาน้อยแสนซนของบ้านพุ่งมากัดขากางเกงนอนของเหนือดินทันที แต่ด้วยผ้าที่ใส่นั้นค่อนข้างหนาและฟันเจ้าตัวเล็กยังไม่คมเลยได้แต่งับอยู่ที่ริมผ้า เหนือดินลากขาออกมาโดยที่ยังมีหมาน้อยงับอยู่ เขาไม่อยากให้คนที่เพิ่งนอนหลับไปตกใจตื่นกับเสียงดัง

“ลอบทำร้ายฉันงั้นหรอ ให้โตกว่านี้ก่อนนะไอ้ลูกหมา”

เหนือดินแงะเจ้าพุดดิ้งออกมาจากขากางเกงแล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตา

“บ๊อก บ๊อก บ๊อก บ๊อก”

เจ้าพุดดิ้งเห่าไม่หยุด ถ้ามันพูดได้เหนือดินคิดว่ามันคงพยายามต่อว่าเขาอยู่เป็นแน่

“พุดดิ้ง เห่าอะไรนักหนา หนวกหูจริงๆ เลย นายเราเขานอนอยู่นะ”

เสียงมารดาของสีน้ำดังมาจากชั้นล่าง พอได้ยินเหนือดินก็เกร็งขึ้นมาทันที มือหนายกขึ้นมาตะปบปากลูกหมาตัวจุ้นโดยทันที

“เหนือดินเอ๊ย ไม่เคยจะกลัวอะไรกับเขาแท้ๆ เฮ้อ เอาวะ กล้าเข้ามาฉกลูกเสือ จะกลัวแม่เสือทำไมจริงไหมพุดดิ้ง”

ลูกหมาตัวน้อยดิ้นขลุกขลักพยายามดันตัวออกจากอุ้งมือที่อุ้มไว้อยู่ แต่แรงของคนที่จับนั้นมีเยอะกว่าที่ลูกหมาจะหนีไปได้ เลยได้แต่ดิ้นไปมาเท่านั้น

“พุดดิ้งจะไม่ชอบอะไรฉันหนักหนานะ เดี๋ยวขโมยเจ้าของแกหนีไปแล้วจะมาหงอย”

เหนือดินสูดลมหายใจลึกๆ เข้าปอด ไปออดิชั่นงานระดับโลกมาตั้งเยอะยังไม่เคยใจสั่นเท่าครั้งนี้เลย ขายาวค่อยๆ ก้าวลงบันไดไปเพื่อเผชิญหน้ากับมารดาของคนรัก

คุณแต้วที่กำลังสาละวนกับการปรุงรสอาหารตรงหน้าได้ยินเสียงฝีเท้าคนลงบันไดมาแว่วๆ จึงเอ่ยทักไปโดยไม่ได้หันหลังไปมอง

“สีน้ำมีเรียนไหมลูกวันนี้”
“เอ่อ...สีน้ำไม่มีเรียนครับ...คุณแม่”

คุณแม่ยังสาวหันมามองลูกชายคนใหม่ของบ้านที่ลงมาในชุดนอนของลูกชายคนโตและยังอุ้มลูกหมาตัวน้อยที่ถูกมืออีกข้างจับปากไม่ให้เห่าเอาไว้ด้วย

“เหนือดิน อรุณสวัสดิ์จ๊ะ”
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ปล่อยพุดดิ้งลงมาก็ได้ ดูสิดิ้นไม่หยุดเลย”
“อ๊ะ ครับ”

ลูกหมาน้อยที่พอได้อิสระก็วิ่งแจ้นไปหามารดาของเจ้านายตัวเอง พันแข้งพันขาเหมือนจะฟ้องอะไรสักอย่าง

“พุดดิ้งไปข้างนอกก่อนนะ แม่จะทำกับข้าว”
“บ๊อก บ๊อก”

ลูกหมาน้อยที่เหมือนฟังคำสั่งรู้เรื่อง วิ่งสะบัดก้นใส่เหนือดินที่ยืนอยู่ เชิงบันไดแล้วเข้าไปยังห้องรับแขก นายแบบหนุ่มได้แต่มองตามด้วยความหมั่นไส้

“สีน้ำยังไม่ตื่นหรอจ๊ะ”
“เอ่อ...ครับ”

เหนือดินเกร็งไปหมด เขาไม่รู้จะเปิดปากบอกมารดาของคนรักได้อย่างไรดีว่าสีน้ำเหมือนไข้จะขึ้นและนอนอยู่ด้านบน หากบอกไปแล้วโดนถามถึงเหตุที่อยู่ดีๆ ก็ไม่สบายล่ะ

“เมื่อคืนแวะมาหาสีน้ำตอนดึกหรอจ๊ะ มาตอนไหนแม่ไม่ยักรู้”
“เอ่อ...ก็ดึกแล้วเหมือนกันครับ แวะมาแล้วสีน้ำยังไม่ได้นอน ก็คุยกันแล้วสีน้ำเลยชวนค้างที่นี่น่ะครับ”

เหนือดินเพิ่งรู้ว่าวัวสันหลังหวะเป็นแบบไหน ตอนนี้เขาเย็นวาบไปทั้งแผ่นหลังเป็นระยะ

[LadyMurasaki]

“เมื่อวานแม่ได้คุยกับคุณแม่ของเหนือดินแล้วนะ เป็นคุณแม่ที่หัวสมัยใหม่มากๆ เลย”
“ครับ แม่ให้อิสระกับพวกเราเต็มที่ในแทบทุกเรื่องเลยครับ แล้วก็จะคอยให้กำลังใจอยู่ตลอดเวลา”
“ถ้าเหนือดินแน่ใจแล้วว่ารักลูกของแม่จริงๆ พร้อมที่จะดูแลสีน้ำ เข้าใจสีน้ำ แล้วก็ในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะไม่ทำให้สีน้ำเสียใจ แม่ก็จะไม่ห้าม”
“คุณแม่...”
“สีน้ำเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีมาก แถมยังนิสัยเด็กเอามากๆ ด้วย แม่ห่วงสีน้ำมาตลอดว่าพอเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วจะโดนคนแย่ๆ หลอกเอาหรือเปล่า ได้ดินมาช่วยเป็นหูเป็นตาอีกคนแม่ก็เบาใจ แต่มีเรื่องที่แม่อยากจะขอเอาไว้สักเรื่อง”
“เรื่องอะไรหรอครับ”
“สัญญากับแม่ได้ไหมจ๊ะ ว่าจะไม่ทำอะไรที่หักหาญน้ำใจของสีน้ำเขา คือ แม่ก็รู้นะว่าถ้าคนที่คบกันจะมีอะไรๆ กันมันก็ไม่แปลก แต่สัญญากับแม่  ได้ไหม ว่าจะรอให้สีน้ำเขาพร้อมก่อน”

เหนือดินรู้สึกถึงก้อนเหนียวๆ ในคอที่ทำเอาหายใจแทบไม่ออก จะให้บอกไปว่าลูกชายคุณแม่เรียนจบกายวิภาคขั้นสูงแล้วและพร้อมสุดๆ มีหวังได้โดนเด้งออกจากบ้านพร้อมสั่งห้ามเข้าเป็นแน่ แต่ถ้าสัญญาไปแล้วเจอสีน้ำโหมดอยากรู้อยากเห็นเหมือนเมื่อคืนอีกล่ะ เขาไม่กลายเป็นคนผิดคำสัญญาหรอ เพราะเมื่อคืนเขาใช้ความเชี่ยวชาญกล่อมเด็กหนุ่มให้อยู่หมัด ทั้งที่ลึกลงไปก็รู้ว่าสีน้ำนั้นยังไม่พร้อมเต็มที่

“เหนือดิน?”

คุณแต้วตักกับข้าวที่ทำใส่จานใบสุดท้ายเรียบร้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมองลูกชายคนใหม่อย่างสงสัยที่เห็นนายแบบหนุ่มนิ่งไปนาน

“อ่ะ ครับ ผมสัญญาว่าถ้าสีน้ำไม่ยินยอมผมจะไม่ทำอะไรที่ฝืนใจสีน้ำแน่นอนครับ”

ถึงคำสัญญาออกจะแปลกๆ แต่คุณแต้วก็ดีใจที่นายแบบหนุ่มยอมรับปาก เธอถือจานมาวางที่โต๊ะอาหารที่มีกับข้าววางรออยู่แล้วอีกสี่จาน

“ล้างหน้าแล้วมาทานข้าวสิจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปปลุกสีน้ำก่อน”
“เดี๋ยวครับ”

เหนือดินแทบจะถลาไปปิดบันไดเอาไว้

“เหนือดินจะเอาอะไรหรือเปล่าลูก”
“เอ่อ....”

เหมือนคนที่น้ำท่วมปากไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรออกไปดี เหนือดินได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง

“ว่าไงจ๊ะ ไม่มีอะไรงั้นเดี๋ยวแม่ไปปลุกตาสีน้ำให้ รายนั้นปลุกยาก”
“คุณแม่ครับ เอ่อ..พอดีว่าสีน้ำเขาไม่ค่อยสบายน่ะครับ”
“เป็นอะไรไปจ๊ะ เมื่อวานแม่เห็นว่ายังสบายดีอยู่เลย แพ้อากาศอีกงั้นหรอ”
“ตัวร้อนน่ะฮะ ผมเลยจะลงมาเอายาไปให้ทาน”
“สีน้ำน่ะสีน้ำ ขอแม่ขึ้นไปดูสีน้ำก่อนนะจ๊ะ”
“คือ...ผม”
“ทำตัวตามสบายเลยจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ แม่ขอไปดูหน่อยว่ารายนั้นเป็นอะไรมากไหม”

เกินจะรั้งมารดาคนรักไว้ได้ เหนือดินได้แต่มองตามร่างเล็กขึ้นไปชั้นสองแล้วกลืนน้ำลายดังเอื๊อก แย่แน่ๆ คราวนี้
คุณแต้วเปิดประตูเข้าห้องลูกชายก็เห็นร่างขาวจัดนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนา เลยตรงเข้าไปที่เตียงแล้วทรุดตัวลงนั่งอยู่ข้างๆ มือเล็กอังที่หน้าผากพอสัมผัสได้ถึงความร้อนก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร

“ทำไงให้ไม่สบายได้ล่ะเนี่ย เมื่อคืนยังไม่มีไข้เลย สีน้ำเป็นไรมาก   ไหมลูก”
“อืมม แม่หรอฮะ”
“จ๊ะ ปวดหัวไหม”
“ปวดฮะ เมื่อยไปหมดเลย”
“ทั้งปวดหัวทั้งเมื่อยเลยหรอเนี่ย ลุกไหวไหม”

เด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหัวไปมา ส่วนบนก็พอจะขยับเขยื้อนได้อยู่หรอก แต่ใต้สะโพกลงไปนี่สิพอเขาขยับตัวทีเจ็บแปลบน้ำตาแทบเล็ด

เหนือดินที่ตามมารดาของสีน้ำขึ้นมายืนอยู่เงียบๆ ที่หน้าประตู ได้แต่มองสีน้ำด้วยความเป็นห่วง พอเห็นมารดาคนรักลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำก็เลยอดถามไปไม่ได้

“คุณแม่หาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ”
“แม่ว่าจะเช็ดตัวให้สีน้ำน่ะจ๊ะ ไข้จะได้ลด”
“ผมเช็ดให้แล้วครับ เมื่อกี้นี้เอง”

เหนือดินสวนคำตอบกลับไปทันที คุณแต้วได้แต่พยักหน้ารับน้อยๆ แต่ดวงตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

“อืม งั้นก็ต้องทานข้าวแล้วก็ทานยา สีน้ำไหวไหมลูก ลงไปทานอะไร สักหน่อย ไม่ไหวเดี๋ยวแม่เอาขึ้นมาให้”
“น่าจะไหวนะฮะ อ๊ะ”

พอยกตัวขึ้นมาสีน้ำก็นิ่วหน้าด้วยความปวดร้าวที่แล่นปราดขึ้นมาเลยทิ้งตัวกลับลงไปนอนใหม่อีกครั้ง

“ท่าทางจะเป็นหนักนะเนี่ย นอนเอนหลังไปดีกว่าลูก ไม่ต้องลุกแล้ว”

คุณแต้วจัดหมอนสองใบมาวางซ้อนหลังเพื่อให้ลูกชายได้เอนนอนสบายๆ เมื่อสีน้ำเอนลงมาแล้วก็เอื้อมไปหยิบผ้าห่มกลับมาห่มให้ลูกชาย แต่หางตากลับสังเกตเห็นรอยแปลกๆ ที่แถวลำคอ เมื่อจัดแจงห่มผ้าแล้วจึงเลื่อนมือไปที่ลำคอขาว

“ไหนมีรอยอะไรน่ะตรงนี้ แม่ดูสิ”
“รอยอะไรหรอฮะ”

สีน้ำหงายเงยคอให้มารดาสำรวจแต่โดยดี โดยที่หน้าประตูห้องนั้นมีนายแบบหนุ่มที่หน้าซีดเซียวยืนพิงบานประตูแข็งเป็นหินไปแล้ว คุณแต้วเมื่อเห็นรอยช้ำเป็นจ้ำที่คอก็พอจะรู้ว่าเกิดจากอะไร มือเรียวที่ขาวจัดไม่แพ้ลูกชายจึงถือวิสาสะของคนที่เป็นแม่เปิดคอเสื้อของสีน้ำออกดู จึงเห็นว่าผิวขาวเนียนของลูกชายนั้นมีรอยที่ไม่ต่างกับตรงลำคอกระจายตัวไปทั่วทั้งแผ่นอก ลมหายใจของเธอนั้นติดขัดขึ้นด้วยความโกรธ

“แมลงนิสัยไม่ดีกัดสีน้ำมั้ง เดี๋ยวแม่เอาข้าวเช้ามาให้ทานนะ สีน้ำนอนพักไปก่อน”
“ฮะ”
“ดินไปช่วยแม่ข้างล่างหน่อยสิจ๊ะ”

ดวงตาเรียวคมเหมือนกับตาของคนรักนั้นตวัดมองหน้าคมสันที่แทบไม่มีสีแล้วเดินเบี่ยงหลบไปจากห้องนอน แค่นั้นเหนือดินก็รู้แล้วว่ามารดาของ คนรักคงจะรู้สาเหตุที่สีน้ำไม่สบายแล้วเป็นแน่ ได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปมองหน้าคนรักที่นอนเอนหลังและจับจ้องมองมาที่เขาอยู่เช่นกัน สีน้ำยิ้มน้อยๆ ให้เขา แค่นั้นเหนือดินก็เหมือนจะมีกำลังใจเพิ่มขึ้น ไม่ว่ามารดาคนรักจะต่อว่าเขาแค่ไหนเขาก็พร้อมจะยอมรับ แต่ปรารถนาจะบอกเพียงว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะคำว่ารักที่เขามีให้สีน้ำ แค่สีน้ำเท่านั้น
“เดี๋ยวมานะ”
“ฮะ”
 
***********************************************************

[LadyMurasaki]

คุณแต้วที่ลงมาก่อนนั้นไปยืนนิ่งอยู่ในห้องครัว ทุกอย่างที่เห็น ทำให้รู้ว่าลูกชายของเธอเองนั้นคบไปถึงขั้นไหนกับคนรักหนุ่มที่เธอเพิ่งตัดสินใจที่จะยอมรับและยอมให้คบกันได้ ถึงจะกระนั้นก็เถอะ แต่ลึกๆ ในใจเธอเองก็ปรารถนาให้สีน้ำได้มีชีวิตที่ปกติเหมือนคนทั่วไปมากกว่าที่จะมีความรักที่สังคมยังไม่ยอมรับเต็มที่แบบนี้ ความทุกข์ใจในฐานะของคนที่เป็นแม่แบบนี้จะมีใครเข้าใจและล่วงรู้บ้าง

“คุณแม่ครับ”

เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลัง หากแต่คุณแต้วยังไม่พร้อมที่จะมองหน้าคนที่พรากความเดียงสาไปจากลูกชายเธอในตอนนี้

“ดินกลับไปก่อนเถอะ วันหลังค่อยคุยกันนะจ๊ะ”
“ผม...ผมรักสีน้ำจริงๆ นะครับ”
“วันนี้แม่ไม่อยากฟังอะไรแล้ว กลับไปก่อนเถอะ”

คุณแต้วยังคงหันหลังให้แล้วพูดกลับไปด้วยเสียงเรียบ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปแล้ว ก็คิดว่าน่าจะกลับไปแล้ว จึงระบายลมหายใจออกมาช้าๆ หากทว่าเมื่อหันหลังมาก็พบว่านายแบบหนุ่มนั้นนั่งคุกเข่าทับส้นอยู่ตรงหน้า และเมื่อเห็นว่าเธอหันมามองก็ก้มกราบแทบเท้าของมารดาของคนรัก

“ผมไม่อยากจะเรียกว่าขอโทษเพราะผมมั่นใจและแน่ใจครับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับสีน้ำไม่ใช่ความรู้สึกที่ฉาบฉวย แต่ผมต้องกราบขอขมา คุณแม่ที่ทำอะไรไม่เหมาะสมลงไป”

ร่างสูงยังอยู่ในท่วงท่าที่กราบแทบเท้าอยู่แบบนั้น เมื่อความโกรธสักครู่เริ่มลดลง คุณแต้วจึงมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาอีกครั้งช้าๆ

“ลุกขึ้นเถอะจ๊ะ”
“คุณแม่”
“ลูกแม่หัวอ่อน ขัดอะไรใครไม่ค่อยเป็น ดินไม่ได้ฝืนใจสีน้ำ ใช่ไหมจ๊ะ”
“ไม่ครับ”

ดวงตาเรียวทอประกายอ่อนลง ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วคงได้แต่ปล่อยให้เรื่องเลยตามเลย สีน้ำรักใครเธอนั้นก็จะรักด้วย

“เดี๋ยวแม่จัดข้าวแล้วดินยกขึ้นไปให้สีน้ำหน่อยละกันนะจ๊ะ พวกยาเดี๋ยวค่อยลงมาเอาอีกครั้ง”
“ขอบคุณครับ”

เหนือดินยกมือไหว้มารดาคนรักอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นไปช่วยแบ่งสำรับเพื่อนำไปให้คนป่วยที่นอนซมอยู่ชั้นบนอย่างกระวีกระวาด คุณแต้วมองเด็กหนุ่มที่ตั้งใจช่วยเธออยู่แล้วก็ยิ้มน้อยๆ เธอเองคงต้องยอมรับเสียทีว่าสีน้ำนั้นโตแล้ว คงเพราะว่าลูกชายคนโตป่วยบ่อยทำให้เธอที่เป็นแม่ต้องมาดูแลอย่างใกล้ชิด เลยไม่เห็นว่าสีน้ำนั้นจะต่างกับสมัยเด็กแต่อย่างใด ในสายตาคนเป็นแม่แล้วลูกๆ ก็ยังเป็นเด็กอยู่เสมอ แต่กับเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เธอเข้าใจแล้วว่าสีน้ำโตพอที่จะเลือกทางเดินของตัวเองแล้ว เธอคงจะต้องเริ่มปล่อยมือให้ลูกชายได้เติบโตด้วยตนเองบ้างแล้ว

“ฝากสีน้ำด้วยนะจ๊ะ”

******************************************************

เมื่อจัดการดูแลให้สีน้ำทานข้าว กินยา และส่งเข้านอนเรียบร้อยแล้ว เหนือดินเลยกลับมาที่บ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดการกับข้าวของส่วนตัวที่ต้องเตรียมเก็บ อีกแค่สองวันเขาจะต้องไปยุโรปเพื่อทำงานถึงสองเดือน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับสีน้ำยังไงดี

“สีน้ำ พี่จะไม่อยู่สองเดือนดูแลตัวเองดีๆ นะ ไม่เอา ต้องพูดให้มันซึ้งๆ สิ สีน้ำ สองเดือนนี่พี่ไปทำงานแต่หัวใจฝากไว้ที่สีน้ำน่ะ โอยไม่ไหว เลี่ยนตาย บอกว่าไรดีน้า”

ปากอิ่มบ่นพึมพำซ้อมคำพูดที่จะเอาไว้บอกสีน้ำ มือหนาก็สาละวนกับการรื้อเสื้อผ้าออกมาวางเรียงเอาไว้ด้วย กว่าจะเลือกเสื้อผ้าออกมาได้ครบ เจ้าตัวก็เพิ่งรู้ว่ากินเวลาไปร่วมชั่วโมง ในใจก็นึกห่วงเด็กหนุ่มที่ไม่สบายว่าจะดีขึ้นหรือยัง

“ห่างแค่นี้ยังกระวนกระวายขนาดนี้ แล้วถ้าไปจริงๆ แกจะแย่ไหมเนี่ยไอ้เหนือดิน”

ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนั่งลงบนเตียงนุ่ม เริ่มเลือกของเตรียมลงใส่กระเป๋าเดินทาง ตอนนี้เขาไม่สามารถจะแก้ไขอะไรได้อีกแล้วมีแต่ต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น

************************************************************

คุณแต้วเปิดประตูห้องลูกชายคนโต แล้วเดินเข้ามาดูอาการของคนที่นอนอยู่บนเตียง หากเมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็เห็นว่าลูกชายของเธอนั้นไม่ได้หลับ

“ตื่นแล้วหรอลูก ดีขึ้นไหม”
“ฮะ ดีขึ้นเยอะเลย ลำบากแม่อีกแล้ว”
“รู้ก็ดีแล้วเรา สีน้ำ แม่ถามอะไรหน่อยสิจ๊ะ”
“อะไรฮะ”
มือเรียวขาวของมารดาเกลี่ยผมออกจากดวงหน้าเรียวที่ได้เค้าหน้าของเธอมาเต็มที่ ดวงตาของลูกชายนั้นเปล่งแสงประกายของความสุข

“เมื่อคืนสีน้ำกับตาดิน...”

แค่เริ่มต้นใบหน้าขาวจัดก็ฉาบด้วยสีแดงเรื่อจนดูหวานละมุน คุณแต้วจึงหยุดถามแต่เพียงเท่านั้น

“ผมทำให้แม่เสียใจหรือเปล่าฮะ”
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะลูก”
“ที่ผมชอบพี่ดิน จะทำให้แม่เสียใจหรือเปล่าฮะ”
“ถ้าแม่บอกว่าแม่เสียใจ แม่ไม่ชอบ สีน้ำจะเลิกชอบให้แม่ไหม”

ประกายแสงของความสุขเหมือนจะดับลงไปจากดวงตาคู่สวย แค่เห็นลูกชายเธอมีความทุกข์ คนเป็นแม่ที่อยู่ใกล้ชิดกับสีน้ำแทบจะตลอดเวลาก็ทนไม่ได้แล้ว

“สีน้ำ แม่หวังอย่างเดียวคืออยากให้เรามีความสุข สีน้ำโตแล้วนะ ตัดสินใจอะไรให้ตัวเองได้แล้ว ไม่ใช่ว่าแม่บอกแบบนี้แล้วสีน้ำต้องทำตาม ความสุขของสีน้ำก็คือความสุขของแม่ เข้าใจไหมจ๊ะ”
“แม่ฮะ”
“แต่สีน้ำก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง ต้องโตขึ้น จะมาทำตัวงอแงเป็นลูกแหง่ไม่ได้แล้วนะ หลายสิ่งหลายอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง ต่อไปนี้สีน้ำจะต้องหนักแน่นกว่านี้ ไม่ว่าจะมีเรื่องราวอะไรผ่านเข้ามาก็ต้องคิดให้มากๆ เป็นผู้ใหญ่แล้วนะเรา มีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้ว”
“ขอบคุณฮะแม่”

สีน้ำลุกขึ้นนั่งแล้วโอบกอดมารดาของตัวเองเอาไว้ ตั้งแต่เด็กมาแล้วอ้อมกอดของแม่ทำให้สีน้ำรู้ได้ดีถึงความรักมากล้นที่แม่มีให้กับเขา

“แล้วพ่อจะว่าไหมฮะ”
“เดี๋ยวแม่จัดการเองลูก รายนั้นไม่กล้าหือ”
“ฮะ”

คุณแต้วหอมลูกชายตัวโตที่หน้าผากแล้วขยี้กลุ่มผมสีเข้มให้ยุ่งจนฟูฟ่อง

“แม่อ่ะ”
“นอนต่อไหมลูก หรือว่าดีขึ้นแล้ว”
“ดีขึ้นแล้วฮะ เมื่อกี้คีย์โทรมาเห็นว่าจะแวะมาหาเรื่องรายงานน่ะฮะ ไม่รู้จะพ่วงสไปรท์กับโชนมาป่วนแม่อีกหรือเปล่า”
“งั้นก็ลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวแม่ไปดูว่าจะมีอะไรเลี้ยงเพื่อนสีน้ำมั่ง”
“ฮะ”

มารดาร่างเล็กลุกจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้สีน้ำล้มตัวลงไปนอนเล่นอีกครั้ง เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่มีมารดาที่เข้าใจตัวเขา มีเพื่อนๆ ที่แสนดีอย่างทั้งสามคนนั้นและยังมีคนรักที่ยังสอนให้รู้จักความอบอุ่นอีกด้วย

“บ๊อก บ๊อก”

เจ้าลูกหมาตัวน้อยวิ่งดุ๊กดิ๊กลอดเข้าประตูมาก่อนที่จะปิดลงสวนกับมารดาของสีน้ำ แล้วกระโดดขึ้นมาหาเจ้านายที่นอนอยู่บนเตียง

“ยังมีพุดดิ้งด้วย ถ้าไม่มีพุดดิ้งชีวิตฉันคงเงียบเหงาไปเยอะเลย ดีใจจังเลยที่เราได้เจอกันนะพุดดิ้ง”
“บ๊อก บ๊อก”

ลูกหมาน้อยเลียหน้าสีน้ำไปมาจนเด็กหนุ่มอดขำออกมาด้วยความจักจี้ไม่ได้ เขาจับตัวเอาไว้แล้วลูบหัวเล็กๆ ให้พุดดิ้งนอนอยู่ที่กองผ้าห่มข้างๆ ตัว

“นี่พุดดิ้ง เมื่อไรเราจะยอมดีกับพี่ดินซะทีล่ะ ดีกันเถอะน่า”
“...”
“พุดดิ้ง”

เมื่อสีน้ำชะโงกมาดูก็เห็นลูกหมาน้อยหลับไปแล้ว เป็นเจ้าตัวน้อยที่แสนจะเลี้ยงง่ายและฉลาดอีกด้วย ร่างสูงได้แต่ยิ้มน้อยๆ แล้วปล่อยให้ตัวเล็กนอนไปแบบนั้นไถ่โทษที่เขาให้มันไปนอนนอกห้องเมื่อคืนที่ผ่านมา

************************************************************

[LadyMurasaki]

คีย์บอร์ดตั้งปณิธานกับตัวเองว่าครั้งหน้าถ้าคิดจะรับไอ้คู่หูจอมทะเลาะนี้มาด้วยจะบังคับให้สองคนนั้นปิดปากเอาไว้

“นี่ถ้าไม่เลิกเถียงกันเรื่องอาหารของชอคโกอีกนะ ฉันจะจอดรถแล้วให้แกทั้งคู่ลงไปตรงนี้เลย”
“โหยคีย์ ทำไมนับวันยิ่งโหดวะ”
“นั่นดิ ทีกับสาวๆ ละก็ ครับ ฮะ ได้เลย ทีกับพวกเราละก็ เฮ้ย นี่ ไม่ก็ข่มขู่ เห็นพวกเราเป็นของตายใช่ไหม”
“พอเลยไอ้ไป๊ หน้าตาแบบนี้มาทำพูดเลี่ยนๆ เห็นแล้วมือไม้อ่อนขับรถไม่ได้เลย”
“ไม่ได้นะเว้ย ไอ้ไป๊ แกจะไปพูดแบบนั้นเดี๋ยวไม่ถึงบ้านไอ้น้ำนะ ไปถึงบ้านเก่าแทน”
“อ้าวไอ้โชน ก็แกนั่นแหละเริ่มก่อนนะ”
“ใครกันแน่”
“หยุดโว๊ยยยย”

แค่คีย์ตะโกนออกมาในรถตอนนี้ก็เงียบสนิท คู่หูนรกยกมือขึ้นปิดปากโดยทันที ใครจะกล้าแหยมกับคนนี้เวลามันนอยๆ กันล่ะ

“กว่าจะถึงบ้านสีน้ำใครพูด ตาย”

สไปรท์และโชนที่ยังยกมือขึ้นปิดปากพยักหน้ากันหงึกหงัก ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลยตลอดทางทำให้เขาขับรถได้สบายขึ้นจม ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าละแวกบ้านสีน้ำ ดวงตาเรียวก็เหลือบไปเห็นรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ ทำไมมันคุ้นตาแปลกๆ ชายหนุ่มชะลอความเร็วลงเล็กน้อยแล้วชักชวนให้เพื่อนสองคนดู

“นี่ๆ รถคันนั้นมันคุ้นๆ นะ ว่าไหม”
“.....”
“ให้พูดได้แล้ว ไอ้พวกบ้า”

คีย์พูดอย่างระอาที่ทั้งสองคนยังเอามือปิดปากอยู่แบบนั้น

“ถ้าจำไม่ผิด เหมือนรถของรุ่นพี่สมาร์ทเลย ว่าแต่มาจอดอะไรแถวบ้านสีน้ำมันนะ”
“นั่นดิ หรือว่ามารอสีน้ำ”
“แต่สีน้ำมันไม่มีเรียนนี่นา”
“อืม แต่เขาอาจจะไม่รู้ว่าสีน้ำไม่มีเรียนน่ะสิ ว่าไหม”

คีย์พูดขึ้นมาเหมือนเดาเรื่องทุกอย่างได้ เด็กหนุ่มตัดสินใจที่จะขับไปจอดต่อท้ายรถคันนั้นแล้วเปิดประตูรถลงไป

“เฮ้ย คีย์ ไปไหนวะ”
“ตามๆ ไอ้โชนเร็วๆ”

คีย์เดินก้าวยาวๆ มายังฝั่งที่นั่งคนขับ ก็เห็นไม่ผิดจากที่คิด มือเรียวเคาะกระจกหน้าต่างเบาๆ

“สวัสดีครับรุ่นพี่สมาร์ท”
“ทำไม”
“เปล่าหรอกครับ แค่เห็นคนรู้จักเลยมาทัก มาทำอะไรแถวนี้หรอครับ”
“ถนนสาธารณะ ฉันจะทำอะไร จอดตรงไหนก็เรื่องของฉัน”

สมาร์ทหันไปมองหน้าคีย์อย่างไม่พอใจ สไปรท์และโชนที่ตามมาถึงก็ยืนเยื้องไปด้านหลังคีย์

“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ แค่สงสัยว่ามาทำอะไรแถวบ้านสีน้ำเท่านั้นเอง หรือมารอดักเจอใคร”
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนาย”
“เพื่อนผมน่ะ เขาไม่ชอบรุ่นพี่หรอก อย่าพยายามอีกเลยครับ แล้วพวกผมก็ไม่ชอบด้วย ถ้ารุ่นพี่ยังจะคิดไม่ดีกับสีน้ำอีก พวกเราคงไม่อยู่เฉยๆ แล้วครับ”
“ขู่ฉันงั้นหรอ”
“ก็แล้วแต่จะคิดนะครับ แล้วอีกอย่างวันนี้พวกเราไม่มีเรียนฮะ รุ่นพี่คงมาเสียเที่ยว ขอให้สนุกกับการรอไปเรื่อยๆ นะครับ”

คีย์กดยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากก่อนจะเดินกลับไปที่รถ ตามด้วยเพื่อนคู่หูดูโอ้จอมทะเลาะ พอกลับขึ้นรถมาได้ทั้งหมด สไปรท์ก็เปิดปากพูดเป็นคนแรก

“ไอ้คีย์ แกเด็ดสุดๆ ไปเลยว่ะ โคตรกล้าเลย”
“นั่นดิ ไม่กลัวหรอวะ นั่นรุ่นพี่เชียวนะ”
“คนไม่ดี ไม่เห็นน่ากลัว ที่น่ากลัวคือ ฉันว่าท่าทางไอ้รุ่นพี่นั่นมันเอาจริงเรื่องสีน้ำแน่ๆ”
“นั่นสิ แล้วไอ้น้ำเราก็ไม่ค่อยระวังตัวด้วย”
“แกพูดถูกก็วันนี้แหละวะไอ้ไป๊”
“เรื่องแบบนี้มันสอนกันได้ เดี๋ยวฉันจะอัพเกรดสีน้ำให้เอง”
“แกจะทำอะไรวะ”

คีย์ไม่ตอบได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับความคิดที่ผุดขึ้นมา เดี๋ยวคีย์บอร์ดคนนี้จะจัดการโมดิฟายสีน้ำเอาให้ทั้งไอ้รุ่นพี่นิสัยไม่ดีและตานายแบบจอมหาเศษหาเลย ได้จ๋อยกันไปเป็นแถบๆ แน่

*****************************************************

[LadyMurasaki]

ช่วงนี้ยุ่งๆ นิดหน่อย มาลงสายไปบ้างก็อย่าเพิ่งหนีไปไหนกันนะคะคนอ่านทุกคน 

แล้วเจอกันกับตอน 12 ค่ะ

ดูสิว่าคีย์จะพาสีน้ำไปอะไร เดาถูกกันไหมน้า 

[silverspoon]

อ่า คุณแม่ก็อุตว่าห์เข้าใจแล้ว แต่ไม่อยากให้พี่ดินไปทำงานเมืองนอกเลย 

[samsoon@doll]

สงสัยตาคีย์จะพาสีน้ำไปโมดิฟายใหม่ ยกเครื่อง ทำรีแพร์ แน่ๆเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[dolphins]

ชอบการเล่าเรื่องของคุณมากๆเลย ให้ความรู้สึกอบอุ่นมากๆ  ยิ่งเวลาที่พูดถึงความรักของแม่ที่มีให้สีน้ำ ชัดเจนมาก
เพราะแบบนี้ สีน้ำถึงแม้จะป่วยทางกาย...แต่ก็ไม่ได้ปวยทางใจเลย...

 :pig4:ไรท์เตอร์ อ่านกี่ครั้งก็รู้สึกอบอุ่นเหมือนเดิม (ขนาดฉาก NC ที่ว่าหื่น ก็ยังรู้สึกได้ 555+)

[Akad3ar]

รอค่ะรอ รอ คีย์คุง โมดิฟาย สีน้ำ อิอิ

จะออกมาเป็นไง ที่แน่ๆพี่ดินตายแน่ๆเลย

[dukdikdukdik]

โอ๊ เยอะอ่านจุใจมาก ๆ เลยค่า ขอบคุณมาก ๆ ค่า

สีน้ำกับพี่ดินสู้ ๆ น๊า

[RELAXED]

แจ่มแจ๋วมากกกกกกก

[PEENAT1972]

อ่านจุใจเลยค่ะ
รอ12ค่ะ

[tawan]

จุใจไปเลยชอบบบบ

รักคนแต่งจังเลย

 

[seaz]

อิพี่สมาร์ทยังไม่เลิกอีกเหรอ? แย่จริง

[w1234]

ชอบๆๆๆ สีน้ำคงโดนเปลี่ยนลุคใหม่แน่ๆๆๆ

รอรอรอรอรอคับ

มาแบยาวๆๆๆๆๆๆชอบมากกกกกกก

[JJHJJH]

ยาวมาก ปลื้มๆ

[BeeRY]

อะฮ้าาา!~ ชอบคุณแม่สีน้ำมากเลย เป็นผู้หญิงที่รักและเข้าใจลูกมากๆๆ ปลื้มม
แต่ช่วยเอาอิพี่สมาร์ทไปไกลๆเลย เกลียดมานนนน
แต่คีย์เนี่ย เจ๋งสุดๆ รู้สึกเท่ห์กว่าพวกผู้ชายบึ้กๆอีก
+1 ขอบคุณนะคะ รออ่านตอนต่อไปค่า

[peppier]

คีย์จะทำไงน๊า '  อยากรู้ๆ   

[yayee2]

เอาเลยหนูคีย์ โมสีน้ำ ให้เป็นคนใหม่ที่เก่ง และรู้เท่าทันคนให้ได้ลยนะ

[snowice]

 

น่ารักจังเลยคร้า ว่าแต่โมมานี่หนูสีน้ำจะไม่ยิ่งแย่เหรอคะ

ดูท่าเจ้าตัวไม่ชอบเป็นเป้าสายตาของคนอื่นเท่าไหร่

แค่ตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไร หัวฟู แว่นหนา ยังมารุมแล้วตั้ง 2 คน

[iforgive]

โมเลย ๆ ๆ ๆ รอตอนที่สีน้ำเปลี่ยนแปลงตัวเองมาตั้งนานแล้วนะเนี่ยะ

[mumoo]

สีน้ำจะถูกโมแล้ววววววววว เด๋วพี่ดินจะจำได้มั้ยเนี่ยยยย