การใช้หนี้ครั้งที่ 1 : การเผชิญหน้า
' เจ้าหนี้ของแกหล่อมาก '
ประโยคสุดท้ายในจดหมายเป็นจริงตามที่ป๊าบอก
หลังจากผมอ่านจดหมายเสร็จก็นั่งเรียกสติอยู่ซักพัก ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้าน แต่แขกผู้ไม่ได้รับเชิญกลับดักรอที่ประตูหน้าบ้านอยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้ผมเลยถูกบังคับให้ต้องเผชิญหน้ากับคนที่อยากจะหนีอย่างเลี่ยงไม่ได้
" ปล่อยผม จะทำอะไร "
เสียงของผมไม่ได้ทำให้แรงของพวกยักษ์ในชุดสูทที่จับผมมาไว้ที่โซฟาในบ้านเบาลงเลย กลับยิ่งทำให้พวกมันกดผมไม่ให้ลุกขึ้นมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
" มึงคงเป็นพี่ชายของบรีสสินะ "
" ใช่ ผมชื่อบอส คุณคือเจ้าหนี้ผมหรอ " จากข้อความในจดหมาย ทำให้ผมเดาว่าไอ้หน้าหล่อตรงหน้าคงเป็นเจ้าหนี้ผม ถึงดวงตาคู่นั้นจะถูกบดบังด้วยแว่นกันแดดแบรนด์เนมสีดำ แต่ก็ไม่สามารถปกปิดเสน่ห์ของมันได้เลย
ใบหน้ารูปไข่มีสันกรามของความเป็นผู้ชาย จมูกโด่งรั้นจนน่าหมันไส้ ไหนจะเรียวปากสวยสีเชอร์รี่ชวนให้ลิ้มลอง ผมสีนิลที่ถูกเซ็ทมาอย่างดี ตัดกับสีผิวขาวจัด แค่นี้ก็ทำให้หัวใจที่เคยสงบเต้นแรงได้อย่างบ้าคลั่ง
ไอ้หน้าหล่อไม่ตอบคำถามผม แต่กลับเปลี่ยนประเด็นด้วยคำถามของมันแทน " พ่อกับน้องสาวมึงอยู่ที่ไหน "
ผมส่ายหัวอย่างจนปัญญา ก่อนจะเงยหน้าสบตาที่อยู่หลังกรอบแว่นอย่างไม่เกรงกลัว เพราะคำถามนั่นนะ
" ผมก็อยากรู้เหมือนกัน "
" มึงจะให้กูเชื่อว่ามึงไม่รู้ เหอะ เห็นกูนักโง่หรอ " ถ้าฉลาดนักก็ไปตามหา 2 คนนั้นมาซิ ไม่ใช่มาเค้นถามผมแบบนี้
ผมกับเจ้าหนี้เบือนหน้ากันไปคนละทางไม่มีใครพูดอะไร จนสุดท้ายเป็นผมเองที่แพ้
" ป๊าทิ้งผมไว้ แล้วหนีไปกับบรีส "
มันหันกลับมาสบตาผมพลางเลิกคิ้วถามประมาณว่าผมรู้ได้ยังไง
" ผมเจอจดหมายที่ป๊าเขียนไว้ให้ก่อนไป "
" อยู่ไหน เอามา "
ห๊ะ " อะไรนะ "
" จดหมายนั่นอยู่ไหน กูจะอ่าน "
ไม่มีทาง ผมไม่มีวันให้มันเห็นข้อความในจดหมายนั่นเด็ดขาด
" รื้อให้ทั่ว "
" เดี๋ยวๆ " ผมร้องห้ามทันทีก่อนที่ยักษ์ชุดดำจะปฏิบัติตามคำสั่งเจ้านาย " คือผมทิ้งไปแล้ว "
" โกหก "
ครับ ผมโกหก ถ้ามันจะช่วยให้ผมรอดจากความอัปยศครั้งนี้ ถ้ามันได้อ่านข้อความน่าอายทั้งหลายในจดหมายนั่น ผมคงทำหน้าไม่ถูกแน่ แค่คิดผมก็ร้อนวูบวาบไปทั่วหน้าแล้ว
" จด หมาย อยู่ ไหน " เจ้าหนี้สุดหล่อเน้นแต่ละถ้อยคำชัดเจน น้ำเสียงที่ดุดันบอกให้ผมรู้ว่าอย่าโกหกผม แล้วผมควรจะทำยังไง โกหกก็ตาย พูดความจริงก็ตายอยู่ดี
" เจอแล้วครับ " หนึ่งในยักษ์นั่นตะโกนพลางส่งจดหมายให้ผู้เป็นนาย เห้ย ได้ไง ผมยัดใส่กระเป๋าด้านในสุดแถมเอากางเกงในพันล้อมรอบไว้แล้วแท้ๆ
วินาทีระทึก ใครจะว่าผมใช้ไขสันหลังคิดตัดสินใจก็ช่าง ผมไม่สน ผมรู้แค่มันอ่านจดหมายนั่นไม่ได้ แรงเฮือกสุดท้ายถูกงัดขึ้นมาใช้ ผมหลุดออกจากการเกาะกุมของ 2 ยักษ์ แล้วพุ่งตรงไปหาเจ้าหนี้ทันที
ไอ้หน้าหล่อที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลง หลังจากถูกผมกระโจนเข้าใส่ ด้วยแรงกระแทกทำให้เรียวปากสวยถูกปิดทับด้วยริมฝีปากผม ในจังหวะนั้นผมรีบแย่งกระดาษในมืออีกฝ่าย ก่อนรีบหยัดตัวลุกขึ้นแล้วยัดสิ่งที่เรียกว่าจดหมายเข้าปากและกลืนลงคอในที่สุด
เจ้าหนี้ผมนอนมองเหตุการณ์ทั้งหมดตาปริบๆ หน้าขาวเริ่มขึ้นสี ไม่รู้เพราะความเขินอายหรือบันดาลโทสะ แต่คงทั้งสอง ก่อนจะรีบเรียกสติกลับมายืนขึ้นชี้หน้าด่าผม
" เมื่อกี้มึงจูบกู "
" มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจ ส่วนเรื่องจดหมาย.. "
" ช่างมัน จับมันขึ้นรถ เอาผ้าคลุมหัวมันไว้ด้วย กูไม่อยากเห็นหน้ามัน "
" ไม่ ปล่อย อย่า เอาออกไป ปล่อยผม อึก" ปลาใหญ่กินปลาเล็กฉันใด คนมีอำนาจย่อมทำฉันนั้น ต่อให้ผมออกแรงดิ้นให้หลุดจากพันธนาการแค่ไหน คนตัวใหญ่กว่าก็ไม่สะทกสะท้าน
------------------------------------
TBCมาแล้วๆๆๆ ตามคำเรียกร้อง แต่การใช้หนี้ครั้งหน้าอาจไม่เร็วแบบนี้เน้อว ออกตัวก่อน ><
อยากบอกว่าดีใจอ่ะที่คนอ่านชอบ ถึงจะแค่ ปล สุดท้าย ก็ดีใจ ฮ่าๆๆ มีกำลังใจอัพรัวๆ
Hint ไม่แน่ถ้าคนอ่านเม้นยอะๆ อาจจะอัพเร็ว ฟิ้วววววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
