PART 1PART 2PART 3PART 4PART 5PART 6PART 7PART 8PART 9.1PART 9.2PART 10PART 11PART 12Part 13 - 50%
เหนือดินเดินกลับมายังบ้านของพู่กันด้วยโหนกแก้มสีเข้มผลจากหมัดของคนที่เข้าใจผิดวิ่งหนีกลับเข้าบ้านไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะไปเคาะประตูห้องเท่าไรก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากสีน้ำสักครั้ง จนในที่สุดก็เลยต้องกลับมาตั้งหลักที่บ้านก่อน
“ไง สีน้ำเมินกลับมาละสิ ทำหน้าหมาหงอยขนาดนี้ นี่ละน้าก็พูดอะไรไม่คิดนะ”
“รู้แล้วน่า เฮียไม่ต้องมาซ้ำเติม”
“ไม่ได้ซ้ำเติม แต่จะสอนแก พูดอะไรให้มันมีสติมั่ง รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ นี่อะไรทำฟอร์ม ถามอย่างตอบอย่าง ทีนี้ละง้อสนุกแน่ๆ ท่าทางสีน้ำจะเข้าใจผิดไปเต็มๆ เลยมั้ง”
เหนือดินทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ แค่เห็นน้ำตาของสีน้ำก็เหมือนมีคนเอามีดมากรีดให้ใจเขาเกิดแผลแล้ว แต่นี่เป็นเพราะเขาอีก พอสีน้ำพูดออกมาว่าเกลียดเขา ร่างกายของเขาเหมือนหมดเรี่ยวแรงไปทุกส่วน แม้แต่หัวใจด้วย
“รอให้สีน้ำเขาอารมณ์เย็นลงก่อนละกัน ไปตอนนี้เขาไม่ฟังแกหรอก”
“เฮียรู้ไหม ผมทำงานเป็นบ้าเพราะอยากรีบกลับมาหาเขานี่แหละ ที่ไม่ได้ติดต่อกลับมาเพราะว่าดันทำโทรศัพท์ตกน้ำตอนถ่ายทำ พองานเร่งๆ กลับถึงห้องก็เหนื่อยจนหลับเป็นตาย พวกข่าวนั่นมันก็แค่ข่าวโปรโมทธรรมดาๆ”
“ไอ้ดิน แกมาบอกฉันไม่มีประโยชน์หรอก โน่นคนบ้านตรงข้ามโน่นน่ะที่ต้องบอก”
“แต่เขาไม่ฟังผมแล้ว”
“เฮ้อ...ไอ้น้องรอสักหน่อยละกัน”
พู่กันเดินมาตบไหล่เหนือดินเบาๆ เขาเองก็ไม่อยากให้คู่รักต้องมาผิดใจกันด้วยเรื่องเข้าใจผิดนี้เลย
“ถ้าสีน้ำเขาไม่ฟังผมล่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมาสีน้ำไม่เคยโกรธคนอื่นเลย สีน้ำไม่เคยร้องไห้เสียใจแบบนี้ ผมมันเลวมากใช่ไหม ทำให้คนที่ผมรักเสียใจ”
“ทำผิดก็ไปขอโทษเขาซะ แกต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างนะ ถ้าคนพูดว่าไม่รักแกเป็นสีน้ำ แกจะรู้สึกยังไง ไหนจะข่าวฉาวต่างๆ อีก”
“เฮ้อ......”
“สีน้ำนะเพิ่งจะสิบเก้าเองนะไอ้ดิน แล้วยังถูกเลี้ยงมาต่างกับคนอื่น อีกด้วย เรื่องนี้แกก็รู้นิ เขาไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่จะแค่งอนให้แกไปง้อหรอกนะ เด็กคนนี้ไม่ว่ามีอะไรก็แสดงออกอย่างตรงไปตรงมา พยายามเข้าละกัน ถ้าจะให้ช่วยอะไรก็บอกมา”
“อืม ผมรู้ ยังไงก็จะพยายามง้อให้เต็มที่”
“เออ มันต้องอย่างนี้ เลิกทำหน้าหมาหงอยได้แล้ว ไปง้อแฟนแกไป”
“ขอบคุณนะเฮีย”
เหนือดินสูดลมหายใจเข้าเต็มที่ เขาไม่ยอมให้รักครั้งนี้จบลงง่ายๆ ด้วยเพราะความปากไวหรือฟอร์มจัดของเขาหรอก
************************************************
คุณแต้วมองหน้าคมคายของนายแบบหนุ่มตรงหน้าและเมื่อเห็นรอยช้ำสีม่วงก็อดจะสงสารไม่ได้ ไม่อยากจะคิดเลยนั่นเป็นฝีมือลูกชายคนโตของเธอจริงๆ สีน้ำใจแข็งพอที่จะทำแบบนั้นแล้วหรือนี่
“แม่ก็เข้าใจนะจ๊ะว่าดินเองไม่ได้ตั้งใจ แต่ตาสีน้ำน่ะบทจะดื้อขึ้นมา ใครก็เอาไม่อยู่ รอให้ใจเย็นๆ กันก่อนแล้วค่อยคุยกันอีกทีดีไหม”
“ผมรอไม่ไหวฮะ ให้ผมเข้าไปหาสีน้ำเถอะนะครับคุณแม่ ผมแค่อยากจะอธิบายให้สีน้ำรู้ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
“พูดไปตอนนี้สีน้ำไม่ฟังหรอกลูก เชื่อแม่สิ แม่เลี้ยงตาสีน้ำมากับมือ ยิ่งไปพูดตอนนี้จะยิ่งต่อต้านนะ เด็กคนนี้พอเสียใจอะไรสักอย่างมากๆ แล้วจะ ฝังใจ อย่างเรื่องแว่นตานั่นก็ด้วย เคยไม่ใส่ไปแล้วโดนคนมารุมมากๆ เข้า เลยเกลียดการเป็นเป้าสายตา แล้วตั้งแต่นั้นจะบังคับยังไงก็ไม่ยอมเปลี่ยนมาใส่คอนแท็กเลนส์เลย รอให้สีน้ำเขาเย็นลงกว่านี้แล้วแม่จะช่วยพูดให้นะ”
“ผม...”
“กลับไปก่อนนะจ๊ะ ไปหาอะไรประคบหน้าด้วยล่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับคุณแม่”
เหนือดินไหว้ลามารดาคนรักแล้วเดินหงอยๆ ออกจากบ้านของสีน้ำไป คุณแต้วถอนหายใจน้อยๆ นึกถึงลูกชายที่หายเงียบไปไม่ยอมเปิดประตูห้องออกมาเลยตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนดึกเช่นนี้ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้วก็อดเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้ เธอจึงการเดินขึ้นไปชั้นสอง หยุดตรงหน้าห้องของลูกชายคนโต
“สีน้ำ นี่แม่นะ เปิดให้แม่เข้าไปหน่อยสิลูก”
“…….”
“สีน้ำ พี่ดินเขากลับไปแล้ว เปิดเถอะจ๊ะ”
แกร๊ก
เสียงปลดล็อกจากด้านในห้องคุณแต้วจึงหมุนลูกบิดประตูแล้วเข้าไปในห้อง ลูกชายคนโตนอนคว่ำหน้ากับเตียงปล่อยให้ผมยาวหยักศกสีน้ำตาลแผ่สยาย คุณแต้วเดินลงไปนั่งข้างๆ แล้วลูบกลุ่มผมนั้นเบาๆ
“สีน้ำ”
เด็กหนุ่มดันช่วงบนขึ้นแล้วลงไปนอนที่ตักมารดา มือทั้งสองข้างโอบเอวบางเอาไว้แน่น คุณแต้วรู้สึกได้ถึงรอยชื้นซึมมาที่กางเกง
“อย่าร้องลูก ร้องไห้มากๆ เดี๋ยวไม่สบายนะจ๊ะ”
“ทำไม...เขาพูดแบบนั้น”
“พี่ดินเขาไม่ได้ตั้งใจ พี่เขาก็เสียใจนะจ๊ะ สีน้ำเองก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเขารักเราแค่ไหน บางทีคนเราก็ทำไปโดยที่ไม่ได้คิด”
“แต่ผมเสียใจ...มันเหมือนเรื่องของเราเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญ จะเอามาพูดยังไงก็ได้ จะบอกไม่รักเมื่อไรก็ได้ เพราะผมเป็นของแปลกหรอฮะ เขาถึงยอมรับกับใครไม่ได้ว่ารักผม ฮึก...”
หัวข้อ: Love Me Love My Dog ~PART 14 (End)~ 21/02/54 อัพแล้วค่ะ หน้า18 (อ่าน 228817 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก