ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 สารบัญตอนแรกๆอยู่ลิ้งค์นี้ ----->
สารบัญ
ฝากนิยายเรื่องแรกของเราด้วยนะ
ตอนที่ 1
ตาของผมกำลังจ้องมองหนูสีน้ำตาลตัวเล็กที่กำลังแกล้งแมวโง่สีเทาในโทรทัศน์จอใหญ่ภาพคมชัดอยู่อย่างตั้งใจ ให้ตายเถอะ... ถึงมันจะดูปัญญาอ่อนแต่มันก็ตลกมากเลยอ่ะ ดูแล้วกระพริบตาไม่ได้(เพราะมันเป็นการ์ตูนใบ้ = =) ผมหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อไอ้แมวโง่มันชอบติดกับที่ตัวเองสร้างไว้อยู่เรื่อย นั่นทำให้คนที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะนอกระเบียงห้องหันมามอง และพอเห็นว่าผมทำอะไรไม่เรียบร้อยเขาก็เดินฮึ่มๆเข้ามาหาผมที่นั่งดูทีวีอยู่ปลายเตียงทันที
“พราว ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย”
ผมทำเป็นไม่ได้ยินและสนใจกับไอ้แมวโง่ที่กำลังไล่จับหนูด้วยความโมโหต่อ เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าของผมออกมา ร่างสูงเดินมานั่งซ้อนหลังเอื้อมแขนโอบตัวผมแล้วดึงขาผมขึ้นมา
“เฮ้ยๆๆๆ ปล่อยๆๆ”
ผมพยายามจะถีบมือปะป๊าออก คือเขาจะใส่กางเกงในให้ผม! T^T ผมจับปมผ้าขนหนูไว้แน่นเมื่อมือใหญ่ทำท่าจะถกออกไป ไม่เอาน้าาาาา~~~
“ถ้าไม่ใส่เอง ป๊าจะใส่ให้”
“จะใส่เอง! แต่ว่าขอดูการ์ตูนก่อน”
“นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวตากแอร์นานๆ เดี๋ยวก็เป็นหวัด ผมก็ไม่เช็ดให้แห้ง มานี่เลยมา”
ผมกระโดดเหยงๆหนีไปทั่วห้อง กางเกงในก็ยังคาอยู่ที่ข้อเท้ามือก็กุมปมผ้าเช็ดตัวไว้แน่นกันหลุด ร่างสูงพยายามดักทุกทางที่ผมจะวิ่งหนี แค่คิดว่าผมจะโป๊ต่อหน้าเขาแก้มก็ร้อนวาบขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“ป๊าาาา ไม่ดูแล้วๆๆ” ผมยอมเมื่อเริ่มจะเพลี่ยงพล้ำ ป๊าจับแขนผมไว้ได้แล้ว
“ก็ดูไปดิ๊ ป๊าก็จะใส่ให้ไง”
“ไม่เอา! -///-” เริ่มดิ้นแรงขึ้นเพราะป๊าพยายามดึงผ้าขนหนูผืนเดียวที่ติดตัวผมอยู่ออก
“อายอะไรเห็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว”
“แต่ตอนนี้หนูโตแล้ว!” ผมเถียงทั้งหน้าแดงๆ
“เออ อยากจะรู้เหมือนกันว่าอะไรโตขึ้นบ้างแล้ว”
มะ หมายถึงอาร๊ายยยยยยยยยยยยยยย T///T
ผมดึงกางเกงในขึ้นแล้วฉวยเอาเสื้อผ้าในมือปะป๊ามาใส่อย่างรวดเร็วโดยมีสายตาคมจ้องอยู่มือก็สั่นหยิบจับผิดๆถูกๆ อย่ามองกันอย่างนั้นเซ่! T///T ผมผายมือทั้งสองข้างเป็นเชิงว่าเสร็จแล้ว ปะป๊าสายหัวอย่างระอา เขาเดินมาใกล้แล้วถกชายเสื้อผมขึ้น
“ป๊าาาาา ทำอะไร อื้อ”
ผมพยายามกดแขนลงเพื่อไม่ให้เขาถอดเสื้อผมออก แต่แรงเท่ามดอย่างผมจะไปสู้แรงปะป๊าตัวใหญ่ได้ไง เขาดึงเสื้อผมออกผมก็เลยเอามือปิดอกไว้ อะไรวะ... ผมไม่ใช่ผู้หญิงหรอก แต่ปะป๊าทำหน้าล้อเลียนแล้วก็จ้องน่มน้มผมนี่ -///- เขาสวมเสื้อลงคอผมใหม่แล้วดึงแขนผมยัดๆลงเสื้อไปอีกครั้งก็เป็นอันเรียบร้อย เร็วกว่าผมใส่เองอีกอ่ะ - [] –
“โตแล้วเขาใส่เสื้อกลับด้านกันเหรอหึ”
อ๊ะ! -///-
ว่าแล้วเขาก็เอาผ้าขนหนูมาโปะบนหัวผมแล้วขยี้ไปมา สักพักผมยืนเมื่อยก็เลยเอนตัวไปซบอกหนาของปะป๊าซะเลย อกหนา ไหล่ก็กว้าง ไม่มีอะไรที่ผมจะเหมือนป๊ะป๊าเลย บางทีผมอาจจะเหมือนแม่ แต่ผมไม่เคยเห็นแม่เลยนี่นา
โอ๊ะ! OoO บรรยากาศอบอุ่นเงียบๆอย่างนี้ อาจจะเป็นโอกาสดีที่ผมจะขอปะป๊าไปเที่ยวกับเพื่อน ร่างสูงพาผมไปนั่งบนตักที่เก้าอี้หน้าโต๊ะกระจกแล้วหยิบไดรเป่าผมมาเสียบปลั๊ก
“ปะป๊า ปิดเทอมนี้เบื๊อเบื่อเนอะ”
“อือ งั้นไปเรียนศิลปะมั้ย”
บู้วววว ผมทำหน้ายู่ใส่เขา อย่างงี้ตลอดอ่ะ ตอนปิดเทอมหรือตอนเลิกเรียนแม้กระทั่งเสาร์อาทิตย์ผมไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยครับ ชีวิตนี้นอกจากหน้าเพื่อนที่โรงเรียนผมก็เห็นแค่ปะป๊าเนี้ยแหละ ผมกอดคอเขาแล้วมุดหัวไปซุกที่ซอกคอ เอากลุ่มผมชื้นๆถูไถไปมาอย่างอ้อนๆ
“อยากไปเที่ยวกับเพื่อน?”
“อื้อ เพื่อนที่ห้องจัดทริปไปเสม็ดกัน” ผมหอมแก้มปะป๊าฟอดนึง รู้ใจตลอดๆ
“เสม็ดเราก็ไปกันตั้งบ่อยแล้วนี่นา”
“ตะ แต่ แต่มันไม่เหมือนกัน” ข้ออ้างที่ผมเตรียมมาถูกลืมไปชั่วขณะ เริ่มพูดติดๆขัดๆ เมื่อมีสัญญาณว่าปะป๊าทำท่าจะไม่อนุญาต
“ไม่เหมือนยังไง อ้อ ไปกับป๊ามันไม่สนุกสินะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย!” ผมรีบส่ายหัว ไปปะป๊าสนุกมากและผมก็มีความสุขที่สุด แต่ว่าผมอยากไปเฮฮาประสาเพื่อนบ้างนี่นา เฮ้ออออ เหมือนปะป๊าจะงอนไปแล้ว เขาเป่าผมให้ผมจนแห้งโดยไม่พูดอะไรอีก รอยยิ้มที่เกิดได้ง่ายตอนอยู่กับผมก็หายไปด้วย ไอ้เสียงเครื่องเป่าผมมันดังจนผมยังไม่อยากจะพูดอะไรออกไป(กลัวป๊าไม่ได้ยินแล้วผมจะหมดฟีลลิ่งในการอ้อน)
“มีผู้ใหญ่ไปด้วยหรือเปล่า”
“มีแต่เพื่อนๆกัน”
“แล้วใครจะดูแลเราหือ เกิดตกเรือ ตกน้ำ หลงทาง โดนทำร้าย จะทำยังไง”
“กะ ก็... โทรหาป๊า...”
“...”
“ป๊าาาา~~~~~~”
ผมดึงแขนเขาไว้เมื่อเขากำลังจะเดินหนีผมไปที่โต๊ะ ร่างสูงไม่หันมามองผมก็เลยต้องกอดแขนเขาไว้ ป๊าเงียบไปนานจนผมคิดว่าเขาจะไม่อนุญาตแล้วด้วยซ้ำ ป๊ามองหน้าผมแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ
“เฮ้อออ อยากไปก็ไป”
ผมตาโต O_O นี่ผมหูฝาดไปหรือเปล่าเนี้ย ตั้งแต่เกิดมาสิบเจ็ดปี นี่เป็นครั้งแรกที่ป๊าให้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนลำพังได้! คุณพระ! ผมเขย่าแขนหนาแล้วถามซ้ำด้วยความดีใจและก็ได้รับคำตอบยืนยันกลับมาเป็นการพยักหน้า
“เย้ๆๆๆๆๆ”
ผมชูไม้ชูมือกระโดดโลกเต้นไปทั่วห้อง ปกติถ้าผมขอไปเที่ยวนู่นนั่นนี่กับเพื่อน ป๊าจะไม่ให้ไปแล้วเขาก็จะเร่งเคลียร์งานอย่างหนักแล้วพาผมไปเองหลังจากนั้น มีครั้งนึงที่ผมดื้อจะไปเที่ยวสวนสนุกกับเพื่อนให้ได้สุดท้ายเป็นไงรู้มั้ย... ป๊าไปเที่ยวกับผมเลยแหละ! เพื่อนก็เกร็ง งานก็กร่อย มีผมสนุกอยู่คนเดียวเลยครับ T_T แต่คราวนี้ถึงจะแปลกแต่ก็ดีแฮะ สงสัยป๊าคงเห็นว่าผมโตแล้วและดูแลตัวเองได้
ผมรีบเก็บกระเป๋าแล้วโทรไปบอกเพื่อนๆทันที พวกมันเฮกันใหญ่และถามเหตุผลบ้างวิธีบ้างที่ทำให้ปะป๊าผมยอมได้(พวกมันรู้กิตติศัพท์ป๊าผมดีน่ะว่าหวงลูกชายขนาดไหน -3-) ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ฮี่ๆๆๆ อยากได้กางเกงใหม่จัง... ผมยังไม่ปิดกระเป๋าแล้วเดินออกไปหาปะป๊าที่นั่งทำงานหน้าเครียดอยู่
“ปะป๊า หนูอยากได้กางเกงใหม่อ่ะ”
ผมทำตาปริบๆให้หน้าคมที่เงยจากเอกสารตรงหน้ามามอง ปะป๊าหยิบกระเป๋าเงินแล้วล้วงเอาบัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัดมาให้ผม ผมทำหน้างงๆแต่ก็รับมา
“ให้ทำไมเหรอ”
“ก็อยากได้กางเกงไม่ใช่เหรอ”
“กะ ก็ใช่”
ผมยืนมองปะป๊าที่ก้มหน้าลงไปเซ็นเอกสารแฟ้มแล้วแฟ้มเล่าแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ -*- “ปะป๊า พราวอยากได้กางเกงนะ” ผมย้ำอีกครั้ง
“อ้าว ยังอยู่อีกเหรอ...”
ป๊าทำงานจนเบลอเรอะ!
“ก็นี่ไง เอาไปซื้อสิ” พยักเพยิดมากที่บัตรเครดิตในมือผม
“เอาไปซื้อยังไง อะไร”
“เดินไปบอกลุงแช่มให้ขับรถไปที่ห้างแล้วไปซื้อยื่นบัตรเครดิตให้เขาแล้วเซ็นต์ จบ”
อ้อ เรื่องนั้นผมรู้ ผมรู้ว่าลุงแช่มเป็นคนขับรถเป็นสามีของป้าแมวแม่บ้านและมีน้องสาวชื่อป้าช้อยเป็นแม่ครัว แล้วผมก็เข้าใจว่ากางเกงมันต้องไปซื้อที่ห้าง และต้องใช้บัตรเครดิตรูดจ่าย แต่...
“แล้ว...”
“รีบไปรีบกลับล่ะ จะได้มาทันกินข้าวเย็น”
ปะป๊ายกแฟ้มเอกสารทั้งหมดออกจากห้องไป แล้ว...ปะป๊าไม่ไปด้วยเหรอ?
ผมเดินสะบัดเท้าอย่างเซ็งๆ ผมเข้าร้านนู้นออกร้านนี้มาเป็นสิบร้านแล้วก็ยังไม่ได้ของถูกใจ ความจริงผมไม่มีอารมณ์เลือกด้วยแหละ ปกติปะป๊าจะเป็นคนเลือกให้น่ะ เขาพาผมเข้าร้านนนู้นร้านนี้ตามใจเขา ทำไมอะไรๆในตอนนั้นมันก็ดูน่าสนใจไปหมด ไม่เหมือนตอนนี้เลยพอมาเองแล้วมันรู้สึกเหงาๆโหวงเหวงยังไงไม่รู้ ผมหันไปมองลุงแช่มที่เดินตามมาข้างหลัง ลุงแกก็เอาแต่รับโทรศัพท์อะไรของแกไม่รู้ จะมางานชุมอะไรตอนนี้ครับ ไม่มีใครช่วยผมเลือกเลย T0T
สุดท้ายผมก็กลับบ้านโดยมีเสื้อเชิ้ตสีฟ้าของปะป๊าติดมือมาอย่างเดียว ผมเดินหาปะป๊าไปทั่วบ้านแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา หายไปไหนวะเนี้ย ข้อเสียของการมีบ้านหลังใหญ่อย่างกับพระราชวังคือการหาคนไม่เจอ! ผมตะโกนเรียกก็แล้วอะไรก็แล้ว พอเดินเข้าไปที่ส่วนครัว ได้ยินเสียงคนเดินมาใกล้ก็ดีใจไปแล้วครับ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ปะป๊า เป็นพี่พุดจีบลูกสาวป้าช้อย บ้านเรามีแม่บ้านเป็นสิบนะครับ แต่ทำตัวอย่างกับเงา พอผมหรือป๊าไปอยู่ตรงไหนพวกเขาก็จะจรลีหนีหายไปทำงานตรงส่วนอื่นแทน ผมก็เลยไม่เคยคุยกับพวกเขาเลย ยกเว้นครอบครัวลุงแช่มเนี้ยแหละ
“คุณหนูตามหาคุณเฟิร์สเหรอคะ”
“อ๊ะ เห็นปะป๊ามั้ยครับ”
“คุณเฟิร์สออกบ้านไปก่อนหน้าที่คุณจะกลับมานี่เองค่ะ”
หะ ผมยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา หกโมงกว่าแล้วนะ เลยเวลากินข้าวเย็นของเราแล้วด้วย -3- ผมเดินออกมาใช้โทรศัพท์บ้านโทรหา(ผมไม่มีโทรศัพท์มือถืออะครับ) แต่ปะป๊าไม่รับโทรศัพท์ ผมก็เลยนอนดูทีวีรอจนผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีตอนสองทุ่มกว่าๆ เพราะมีคนมาเคาะประตูห้อง ผมเดินงัวเงียไปเปิดประตูให้
“คุณพราวยังไม่กินข้าวเหรอคะ”
“ปะป๊ามายังครับ”
“ยังค่ะ นี่มันก็เกือบสามทุ่มแล้ว จะกินก่อนเลยมั้ยคะ”
“ไม่ครับ พราวจะรอป๊าก่อน”
ผมกำลังจะปิดประตูแต่ได้ยินเสียงรถจึงรีบวิ่งลงไปดู ปะป๊าเดินลงรถมาพอเห็นผมก็ชะงักไป เขามองนาฬิกาข้อมือแล้วดุผมทันที
“ทำไมยังไม่อาบน้ำอีก”
“ป๊าไปไหนมา”
“ธุระ” เขาเดินทำหน้าเหนื่อยๆขึ้นชั้นบน
“ทำไมกลับเอาซะป่านนี้ล่ะ แล้วป๊ากินข้าวหรือยัง”
“กินแล้ว”
ปัง!
เขาเดินเข้าห้องแล้วปิดประตูก่อนที่ผมจะได้เดินเข้าไป กินแล้วคืออะไร ไหนบอกว่าให้รีบกลับมากินข้าวไง ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นปะป๊าถอดเสื้อเตรียมอาบน้ำอยู่ก็รีบเข้าไปกอดจากด้านหลัง เหงื่อชื้นเต็มเลย แต่ก็หอมอยู่ดี อิอิ
“ปะป๊าโกรธพราวเหรอคับ”
“หึ”
เขาแกะมือผมออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ไอ้ ‘หึ’ นั่นมันแปลว่าอะไรครับ ใครรู้ช่วยบอกผมที๊~~~
ป๊าอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาด้วยสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อยเห็นผมนั่งรออยู่ก็ชะงักไป ก่อนคิ้วหนาจะขมวด
“ดึกแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำนอนอีก”
“ป๊าโกรธหนูอยู่ แล้วจะหลับลงได้ไง”
“ไม่ได้โกรธ”
ร่างสูงเดินไปที่มุมโซฟาย่อมๆเปิดแฟ้มงานขึ้นมาอ่าน ผมเบะปากแล้วเดินตามไปนั่งข้างๆ กอดรัดป๊าไว้อย่างอ้อนๆแต่เขากลับดันแขนออก อย่างนี้บอกว่าไม่โกรธ!?
“ฮึก หนู ฮึก ไม่ไปก็ได้ ฮือออ แต่ อย่าโกรธหนูนะ”
ป๊าทำหน้าตกใจแล้วโอบกอดผมไว้แนบอก ร่างสูงโยกเบาๆราวกับจะปลอบโยน ปากรูปกระจับก็จูบซับน้ำตาให้จนเหือดแห้ง ป๊าก็ทำอย่างนี้ทุกครั้งที่ผมงอแงแหละ
“ป๊าไม่ได้โกรธ แต่ป๊าต้องทำงานครับ”
“ฮือออออออออ” ผมบีบจนน้ำตาร่วงมาอีกหยด -.,-
“งั้นเราไปนอนกันนะครับ ชู่วๆ ไม่เอา ไม่ร้อง”
ป๊าช้อนร่างผมขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ป๊าตัวโตอย่างกะหมีเพราะป๊าเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส บวกกับเข้าฟิตเนสประจำ แขนผมสองแขนมันรวมกันยังไม่เท่ากล้ามแขนป๊าแขนเดียวเลยครับ เวลากอดผมทีนี่จมหายไปในอกอ่ะ แต่ผมก็ชอบให้ป๊ากอด... อบอุ่นจะตาย
“กินนมก่อนนอนหรือยัง”
ป๊าถาม ผมเงียบ ข้าวยังไม่ได้กินเลยเหอะ
“พราว...” ป๊ากดเสียงต่ำ “ป๊าบอกว่ายังไง”
“กะ ก็หนูไม่อยากตัวสูงนี่! ถ้าหนูตัวโตป๊าก็อุ้มหนูไม่ได้ดิ”
อ้างไปเรื่อย แต่มันเป็นเรื่องจริงครับ ผู้ชายที่ไหนก็อยากตัวสูงนะครับ ผมก็อยากเหมือนกัน แต่พอคิดว่าหากตัวเองตัวสูงแล้วจะไม่น่ารัก ไม่น่าถนุถนอม แล้วป๊าไม่รักละก็... ผมยอมตัวเตี้ยเป็นตอไม้อยู่อย่างนี้ดีกว่า
“เด็กน้อย” มือหนาขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว เขาดึงแขนผมขึ้นนั่งแล้วนั่งยองๆหันหลังให้ผม แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าป๊าจะให้ขี่หลัง และ... พาไปกินนม = = นมจืดที่ผมไม่ชอบ ผมเคยขอเปลี่ยนเป็นนมรสอื่นแล้วแต่ป๊าไม่ยอมบอกว่าไม่มีประโยชน์
“หนูซื้อเสื้อมาให้ป๊าด้วย” ผมพูดชิดใบหูสะอาด แขนก็รัดคอป๊าแน่นกันร่วง ยิ่งตอนลงบันไดยิ่งเสียว > <
“แล้วกางเกงของพราวล่ะ”
ผมส่ายหัวเอาจมูกถูไถไปกับบ่าหนา ป๊าวางผมไว้บนเคาท์เตอร์ที่ว่าง แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น
“ทำไมวันนี้กับข้าวเหลือเยอะจัง ป๊าไม่อยู่แล้วกินข้าวน้อยเหรอ”
จ๊อกกก~~~~~~~~~
อ่า ไอ้ท้องทรยศ T///T ป๊าพูดถึงข้าวทำม้ายยย น้ำย่อยในกระเพาะทำงานเลย หิวขึ้นมาทันใด! ป๊าเดินมาหาผมด้วยใบหน้าโหดๆ ผมเริ่มตัวลีบแล้วครับ ยกเข่าขึ้นมากอดแล้วถอยร่นไปจนชิดผนัง ป๊าเอามือเท้าเคาท์เตอร์คร่อมผมไว้ทั้งตัว
“...หรือว่ายังไม่ได้กิน”
“...” ฮือออ อยากจะบีบน้ำตาอีกสักหน
“พราว! ทำไมดื้ออย่างนี้หะ ป๊าคงไม่ตีพราวนานแล้วสินะ”
“ไม่เอาน้า ก็...รอป๊าอยู่”
“รอทำไม! ถ้าเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาป๊าจะตีจริงๆ”
ฮือออออออออ ไม่ต้องบีบน้ำตาแล้วครับ ไหลจริงเลย ก็ใครล่ะที่บอกให้รีบกลับมากินข้าว ใครที่ผิดนัดไม่มากินด้วยกัน! ผมทุบอกป๊าดังปั๊กๆ น้ำหูน้ำตาไหลเปรอะเต็มหน้า คนตัวโตรวบมือผมไว้แล้วดึงเข้าหาตัว กดริมฝีปากสวยเข้าประกบปากบางของผม ปลายลิ้นชื้นค่อยๆเลาะเล็มเข้ามาในปากผมอย่างอ่อนโยน ...วิธีง้อ...
“อื้อ” ผมเริ่มหายใจไม่ออก หลังจากที่นิ่งให้ป๊าบดจูบอยู่นาน ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมรู้... ว่านี่เป็นวิธีการง้อที่ป๊าสอนผมมาตั้งแต่เด็กและผมก็ใช้ได้ผลกับป๊ามาก แถมมันยังรู้สึกดีมากด้วย (แป่ว!) แต่พักหลังๆนี้เรามักจะใช้บ่อย เพราะเราโกรธกันประจำ ป๊าไม่ค่อยเอาใจใส่ผมเหมือนเดิม และผมรู้สึกว่าเขาปล่อยผมมากขึ้น เขาชอบบอกว่า ถ้ามีแฟนแล้วจะทำอย่างนั้นไม่ได้ โตแล้วจะมาทำอย่างนี้ไม่ได้ ผมแค่อยากทำเหมือนเดิม ทำตัวเหมือนเดิม...
“รอแป๊บนึงนะ” ร่างสูงหอมหน้าผากผมฟอดนึง
ป๊าผละไปเปิดแก๊สอุ่นกับข้าวให้ผมอย่างคล่องแคล่ว ผมก็ได้แต่นั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆไม่พูดไม่จา ทำให้ป๊าเหนื่อยอีกละ แทนที่เขาจะได้ทำงานทำการที่ค้างไว้ให้เสร็จแล้วเข้านอน กลิ่นหอมฉุยอดทำให้ผมสูดเข้าปอดฟุดฟิดไม่ได้ ป๊าจูงมือผมมานั่งกินข้าว ผมก็โซ้ยแหลกลานราวกับชีวิตนี้ไม่รู้จักคำว่าข้าวเลยล่ะครับ ผมรู้สึกได้ถึงอาหารที่ผมกลืนค่อยๆไหลผ่านทางเดินอาหารผมลงไปจนสิ้นสุดที่กระเพาะเลยล่ะ ฟินจริงๆ -.,- (เว่อร์)
แค่กๆๆ
มูมมามจนสำลักไงกู = =; ป๊ายื่นแก้วมาให้ ผมรับมาดื่มแล้วอยากจะบ้วนทิ้ง ทำไมต้องเป็นนมจืดดดดด ฮือๆๆ
“อิ่มแล้วเหรอ”
ผมผงกหัวทั้งๆที่ยังกินน้ำอยู่ ผมรีบปีนขึ้นตักป๊าที่นั่งมองผมกินอยู่ข้างๆ แขนเล็กของผมคล้องไว้ที่ลำคอแกร่ง ป๊าลูบก้นผม(เอ่อ ที่อื่นไม่ได้เหรอ - -) เขารู้อยู่แล้วว่าผมต้องอ้อนขออะไรสักอย่างถ้าผมมาอีหรอบนี้ T_T
“พุ่งนี้เราไปซื้อกางเกงกัน ป๊าขอโทษที่วันนี้ไม่ได้ไปด้วย”
“จริงนะ O_O” เห็นมะ เขารู้เหอะ... ว่าผมต้องการอะไร
ผมจุ๊บแก้มป๊าแล้วซุกหัวเข้าไปแนบกับลำคอเขา ป๊ารู้ใจที่สุด ผมรักป๊าที่สุด ฮี่ๆๆ ^^ เอ๊ะ... ในวินาทีที่ป๊าเอื้อมมืออีกข้างมาลูบหัวผมทำให้คอเสื้อนอนแหวกกว้างออก
“ป๊า ตัวอะไรกัด ทำไมมีรอยตั้งเยอะ”
ผมลูบๆที่รอยแดงๆสองสามจุด ป๊าผิวเข้มแต่ก็ไม่ได้เข้มมากขนาดไม่เห็นรอยพวกนี้ ร่างสูงรีบจับสาบเสื้อเข้าหากัน แขนใหญ่รัดตัวผมแน่นขึ้น ใบหน้าหล่อคมคายหันไปมองทางอื่น
“จิ๊ ตัวเห็บตัวไรน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
เหรอ...
ตอนแรกอาจจะเนิบๆ ไม่ค่อยตื่นเต้นโน๊ะ
ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
